|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
บันทึกชีวิต จากบอมเบย์ บีบี 2 .. ตอนที่ 17 ..
cursor
เช้านี้จิตใจฉันเบิกบานกับการปฏิบัติก็จริง
แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่าค่ำคืนนี้ ฉันจะต้องร้องไห้อย่างไม่มีสติ ณ สถานที่ปฏิบัติธรรมแห่งนี้....
หลังจากการทานข้าวเช้า เราก็มีเวลาพักผ่อน 30 นาที
ฉันกับสรวงรักษ์มีโอกาสเข้าไปกราบนมัสการพระบรมสารีริกธาตุ
ถ้าจำไม่ผิด นี่คือครั้งที่สองเท่านั้นที่ฉันได้มีโอกาสอย่างนี้
จากระยะห่างของกาลเวลา อาจจะราว 10 ปีที่ผ่านที่ฉันได้กราบนมัสการเมื่อครั้งแรก
พอถึงเวลา 09.00 น. ก็เป็นเวลาของการเริ่มกิจกรรมถาม-ตอบ ปัญหาธรรมะ
ผ่านคลื่นวิทยุ ม.ก. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์บางเขน
ซึ่งเป็นการจัดรายการสด โดยผู้เข้าอบรมปฏิบัติธรรมจะเป็นผู้ถามปัญหา
และมีแม่ชีที่นี่เป็นผู้คอยตอบทุกเรื่อง
โดยมีพี่ไก่ อาสาสมัครมาเป็นพิธีกรโดยไม่คิดค่าแรงในการจัดรายการ
ประเด็นที่พูดในวันนี้คือ ปัญหาบ้านเมืองกับการดำเนินชีวิตอยู่
นอกจากนี้ในช่วงท้ายรายการ แม่ชีศันสนีย์ ซึ่งท่านติดภารกิจที่จังหวัดภูเก็ต
ท่านได้ออนโฟนมายังรายการ
และฝากให้ทุกคนในสังคมไทยว่า "อย่าให้อยู่กับจิตใจที่เร่าร้อน"
การถามตอบปัญหาเป็นไปอย่างผ่อนคลาย ซึ่งใช้เวลาร่วมชั่วโมงในการพูดคุย
10.00 - 11.30 น. เป็นการฝึกกิจกรรม ปฏิบัติธรรม ฝึกอาณาปานสติ
คือ การมีสติกับลมหายใจเข้า - ออก การอยู่กับปัจจุบัน
ฉันต้องใช้สมาธิซึ่งก่อนเคยถือดีว่าตนนั้นเป็นผู้มีสติ
ตนนั้นเป็นผู้ถูกในทุกการตัดสินใจ
หากแต่ไม่ใช่เลย เพียงแต่ศีล 5 ที่เป็นศีลพื้นฐาน ฉันยังไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้
อย่างที่แม่ชีสมหมาย ซึ่งเป็นวิทยากรพูดว่า
ศีล ข้อที่ 1 ไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ข้อนี้นั้น
แม้การที่เราพูดจากับคนอื่นให้เขาเกิดความไม่สบายใจ
ที่เปรียบเสมือนฆ่าเขาทั้งเป็น ก็ผิดศีลแล้ว.....
การฝึกอาณาปานสติครั้งนี้ แม่ชีได้สอดแทรกกิจกรรมดั่งดอกไม้บาน
ซึ่งเป็นเพลงสั้น ๆ พร้อมท่าประกอบ เป็นการกำหนดลมหายใจเข้าออก
ดั่งบางท่อนที่ร้องว่า "ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก ดั่งดอกไม้บาน"
หมายถึงแต่ละลมหายใจต้องสดชื่นเสมอ
ลมหายใจเข้าสบาย...ลมหายใจออกผ่อนคลาย....
หลังจากกิจกรรมจบลง
แม่ชีสมหมายได้ฝากคำพูดที่จะประทับลงในใจฉันไปอีกนานแสนนานว่า
"แค่นี้..ชีวิตมันก็แค่นี้ เธอจะนั่งทุกข์กับอดีตเหรอ
หรือร้องไห้เพื่ออนาคต อย่าเอาอดีตกับอนาคตมาทำลายความเบิกบานในปัจจุบันสิคะ
ขนาดลมหายใจยังมีเข้า แล้วมีออก แล้วจะมีอะไรเป็นสิ่งเที่ยงบ้างคะ"
กิจกรรมที่ฉันรอคอยอีกอย่างคือ การเดินจงกรม
ซึ่งฉันกับเหล่ากัลยาณมิตรได้ฝึกเดินจงกรมหลังจากพักรับประทานอาหารกลางวัน
เวลา 2 ชั่วโมงครึ่งในการเดินจงกรมเป็นแถวยาว 120 คน
มองดูไกล ๆ สวยงามยิ่งนัก ผ้าแพรสีขาวปลิวไสวไปตามแนวสายลม
ทุกคนเพ่งภาวนาทุกก้าวย่าง ไม่มีการพูดคุย
หากแต่พิจารณาลมหายใจอยู่กับปัจจุบันก้าวย่าง
จริงที่คนเราอาจหลงกับอดีตบ้าง เช่น เท้าเปล่าที่เดินบนผืนดิน
หากได้เหยียบกับหินที่แข็ง ทำให้เจ็บ
ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมาจนถึงหญ้าสะอาดนุ่มเท้า
แต่จิตใจยังนึกโมโหถึงอดีตที่เหยียบก้อนหินแข็ง
ทั้งยังพะวงกับอนาคตว่าจะเจออีกหรือเปล่า
แทนที่จะยินดีกับพื้นหญ้านุ่มในปัจจุบันก็หาไม่...
หลังจากที่ฉันได้อะไรมากมายจากการเดินจงกรม
แต่สิ่งที่พ่วงมาคือความอ่อนล้าของร่างกาย
เย็นนี้พวกเราทำวัตรเย็นในเวลา 18.00 น.
ซึ่งเรามีเวลา 3 ชั่วโมงในการฝึกปฏิบัติ ณ ศาลาปฏิบัติธรรมแห่งนี้
และกิจกรรมสุดท้ายของคืนนี้คือ การให้พวกเราที่มาอบรมดูวิดีโอชีวิตจริงของบัว
"บัว..หญิงไทยที่ถูกหลอกไปขายตัวในต่างแดน ประเทศแห่งดอกซากุระ
บัวต้องทุกข์ทนกับสภาพชีวิตที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ สิ่งที่ทุกคนตราหน้าว่า โสเภณี
ทุกวันบัวจะต้องรับแขกให้ได้อย่างน้อย 6 คน เพื่อแลกกับคำหลอกลวงว่าจะได้กลับเมืองไทย
บัวทนสภาพเป็นเวลาหลายปี จนกระทั่งดั่งฟ้าประทานคนจิตใจงามมาให้
บัวได้ขอร้องลูกค้าคนหนึ่งให้ช่วยเธอได้กลับเมืองไทย ลูกค้าคนนั้นยินดีช่วย
แต่วันที่ทั้งสองคนหนีออกมา ได้เกิดเรื่องราวใหญ่โตระหว่างบัวกับมาม่าซัง
มาม่าซังตายเพราะการหลบหนีของบัว
บัวและลูกค้าผู้ช่วยเหลือหนีหลบซ่อนอยู่ได้ไม่นาน ต้องกลับใจมอบตัวกับทางการ
บัวและผู้ช่วยเหลือถูกศาลจำคุกเป็นเวลา 5 ปี
แต่เรื่องร้าย ๆ ยังไม่หยุดแค่นั้น ปีที่ 5 บัวไม่สบายอย่างรุนแรง
หมอตรวจพบว่าบัวได้ป่วยเป็นโรคร้าย มะเร็งระยะสุดท้ายคือสิ่งที่ทำให้บัวทรมานยิ่งนัก
อาสาสมัครคนไทยที่ญี่ปุ่น จึงขอตัวบัวให้กลับประเทศไทย
เพราะถึงอย่างไร นี่คือวาระสุดท้ายของบัวที่จะได้กลับบ้านเกิดพร้อมร่างกายและวิญญาณ"
นี่คือเรื่องราวคร่าว ๆ ของบัว ผู้ซึ่งเจ็บปวดจากมะเร็งและเรื่องราวในอดีต
ที่ประสงค์จะพบแม่ชีศันสนีย์ก่อนตาย
เพราะตลอดเวลาที่บัวอยู่ในคุกที่ญี่ปุ่น
บัวได้อ่านนิตยสารสาวิกา ซึ่งเป็นนิตยสารของที่นี่
ภาพแรกที่ทำให้ฉันต้องร้องไห้ปานใจจะขาด
คือภาพของบัวซึ่งนอนร้องครวญบนเตียงของโรงพยาบาล
ฉันรับรู้ถึงความเจ็บปวดนี้เมื่อครานึกถึงความเจ็บปวดของพ่อที่จากไปด้วยมะเร็งเช่นกัน
คืนนี้ภาพบนจอทีวีไม่ได้ชัดเจน เพียงแต่พร่ามัวด้วยจิตใจที่ร้าวราน
ฉันไม่อยากเห็นคนต้องเจ็บปวดอย่างที่พ่อฉันเคยเป็น
คนใกล้ชิดล้วนแต่ได้รับความเจ็บปวดยิ่งกว่าคนป่วยแน่นอน
ในขณะที่บัวนอนร้องเพราะมะเร็งร้าย แม่ชีศันสนีย์ได้พูดคุยกับบัว
ทั้งยังบำบัดความเจ็บด้วยการสัมผัส ให้กำหนดลมหายใจ
คืนความพยาบาทเมื่ออดีต ทำให้บัวอาการดีขึ้น
และจากโลกนี้ไปอย่างสงบ
แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ได้วนเวียนในจิตใจฉันในค่ำคืนนี้เลย
เพียงฉันเลือกจะจดจำภาพความเจ็บปวดของบัวและพ่อของฉัน
คืนนี้ทั้งคืน น้ำตาฉันไหลทุกครั้งที่ตื่น
...ฉันคิดถึงพ่อ....
พ่อครับ ผมคิดถึงพ่อครับ...
29 พฤศจิกายน 2551
Create Date : 12 ธันวาคม 2551 |
|
78 comments |
Last Update : 13 ธันวาคม 2551 18:18:25 น. |
Counter : 1104 Pageviews. |
|
 |
|
|
| |
โดย: ทากชมพู 12 ธันวาคม 2551 21:26:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: ทากชมพู 12 ธันวาคม 2551 21:27:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 12 ธันวาคม 2551 21:37:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: เนระพูสี 12 ธันวาคม 2551 22:49:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: JewNid 13 ธันวาคม 2551 0:41:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปางหวัน 13 ธันวาคม 2551 6:51:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) 13 ธันวาคม 2551 7:33:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: เขาพนม IP: 125.24.179.10 13 ธันวาคม 2551 16:10:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: เขาพนม IP: 125.24.179.10 13 ธันวาคม 2551 16:14:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแมว 13 ธันวาคม 2551 20:09:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: haiku 13 ธันวาคม 2551 20:36:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 13 ธันวาคม 2551 20:44:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: ก.วรกะปัญญา (กะว่าก๋า ) 13 ธันวาคม 2551 20:52:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: D*U*A*N (thisisduan ) 13 ธันวาคม 2551 20:57:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 13 ธันวาคม 2551 21:19:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: D*U*A*N (thisisduan ) 13 ธันวาคม 2551 21:33:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: JewNid 14 ธันวาคม 2551 2:58:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) 14 ธันวาคม 2551 8:00:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: D*U*A*N (thisisduan ) 14 ธันวาคม 2551 12:52:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: MeMoM IP: 124.121.204.32 14 ธันวาคม 2551 13:46:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: อนันตลัย 14 ธันวาคม 2551 15:32:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 14 ธันวาคม 2551 16:19:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: เนระพูสี 14 ธันวาคม 2551 19:20:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: D*U*A*N (thisisduan ) 14 ธันวาคม 2551 20:22:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 14 ธันวาคม 2551 20:50:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 14 ธันวาคม 2551 21:53:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่เฮือน 14 ธันวาคม 2551 22:12:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: JewNid 15 ธันวาคม 2551 0:53:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: ห่วงใย 15 ธันวาคม 2551 1:40:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปางหวัน 15 ธันวาคม 2551 5:19:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) 15 ธันวาคม 2551 8:16:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: ทากชมพู 15 ธันวาคม 2551 17:02:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 15 ธันวาคม 2551 18:54:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 15 ธันวาคม 2551 18:55:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 15 ธันวาคม 2551 19:25:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: haiku 15 ธันวาคม 2551 23:16:37 น. |
|
|
|
| |
โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) 16 ธันวาคม 2551 7:54:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัตตมณี (kulratt ) 16 ธันวาคม 2551 8:17:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: ทากชมพู 16 ธันวาคม 2551 11:17:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: Fullgold 16 ธันวาคม 2551 13:20:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: MeMoM 16 ธันวาคม 2551 18:26:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: MeMoM 16 ธันวาคม 2551 20:57:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: ก.วรกะปัญญา (กะว่าก๋า ) 16 ธันวาคม 2551 21:04:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลุงแอ๊ด 16 ธันวาคม 2551 21:53:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: เอฟซีโร่ IP: 58.8.171.201 17 ธันวาคม 2551 0:50:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: ก๋า เก็กเสียง (กะว่าก๋า ) 17 ธันวาคม 2551 6:29:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: aomamm (Forest-ic ) 17 ธันวาคม 2551 10:26:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: ทากชมพู IP: 58.136.52.14 17 ธันวาคม 2551 13:30:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: haiku 17 ธันวาคม 2551 14:12:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: ชิงดวง 17 ธันวาคม 2551 18:59:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: d__d (มัชชาร ) 31 ธันวาคม 2551 19:16:01 น. |
|
|
|
|
|
|
|
มีคำว่าเปิดซิง...อิอิ...สงสัยเขารู้ว่าไม่ซิง เลยแบนซะ
..............................
อ่านบันทึกป๋าวันนี้แล้วก็...อืมม
นิ่งไป...
คิดถึงแม่ที่นอนป่วยอยู่สี่วันที่โรงบาลเหมือนกัน
ตัวเองใช้ธรรมะช่วยได้ เพราะเคยเรียนรู้ปฎิบัติมาบ้าง
แต่คุณแม่เอง...ยังไม่ค่อย....
เราก็อยากให้เขาคลายทุกข์ ปล่อยวาง...เพื่อจะได้หายเร็วๆ
...บล็อกวันนี้อ่านแล้วอิ่มเศร้า อิ่มสุข...