ตอนที่ 35 พลิกคดีซิเรียส แบล็ก (ตอนที่ 2)

ตอนที่ 35 พลิกคดีซิเรียส แบล็ก (ตอนที่ 2)

“เซเวอรัส นี่พี่จะนั่งนิ่งเป็นหุ่นไปอีกนานแค่ไหนกันเนี่ย” หลังจากที่ลอบมองพี่ชายระหว่างที่ตรวจการบ้านนักเรียนอยู่นานจูเลียน่าก็ถามอย่างสงสัย เพราะจู่ ๆ พี่ชายก็ผลุนผลันเข้ามาในห้องทำงานของเธอ และเอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา “ถ้าเข้ามาแล้วเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดอะไรอยู่อย่างนี้แล้วล่ะก็ ชั้นว่าพี่กลับห้องไปตรวจการบ้านนักเรียนเถอะ”

“จูเลียน่า”
“คะ”
“เธอได้สังเกตเด็กคนนั้นบ้างมั้ย”
“พี่หมายถึงใครกันเซเวอรัส”
“เดมมิ่ง”
จูเลียน่าชะงัก “ออโรร่า...มีอะไรเหรอ”
“พี่ว่าพักนี้เด็กคนนี้แปลก ๆ ไปนะ”
“แปลก? แปลกไปยังไง”
“ไม่รู้สิ เหมือนกับ...เขาไม่เหมือนเดิม” ศ.สเนปบีบขมับ “เอ...ไอ้ท่าทางแบบนี้ พี่ว่า พี่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนน้า”


*****************************************************


“นี่...จะไม่เข้าไปคุยหน่อยเหรอ ชั้นเห็นเธอเอาแต่ยืนมองอยู่ตรงนี้มานานแล้วนะ” มัลฟอยกระซิบถามเฮอร์ไมโอนี่อย่างสงสัย หลังจากที่แฮร์รี่พาออโรร่าออกมาจากห้องสมุดแล้วเขาก็เดิมตามมาและเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และเดินตามออโรร่ากับเฮอร์ไมโอนี่มาจนเกือบถึงทางเข้าป่าต้องห้าม
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ชั้นไม่กล้า”
“ทำไมล่ะ”
“เธอไม่เห็นท่าทางของออโรร่าเหรอ น่ากลัวจะตาย”
“น่ากลัว? เธอหมายถึง...”
“ใช่ แบบนั้นล่ะ ออโรร่าเป็นอีกแล้ว”
มัลฟอยย่นคิ้ว “ตั้งแต่กลับจากปิดเทอมช่วงคริสมาสต์นี่ดูออโรร่าเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ มีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นเยอะเลย”
“แล้วนี่ออโรร่าเล่าเรื่องเมื่อคืนให้เธอฟังแล้วหรือยัง”
“เล่าแล้ว แต่ยังคุยกันไม่จบพอตเตอร์ก็มาขัดเสียก่อน” เขาหันไปมองออโรร่าที่นั่งนิ่งไม่ขยับไปไหน “แล้วนี่เราต้องรอไปอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่”
“ก็รอจนกว่าออโรร่าจะใจเย็นลง ถ้าใจเย็นเมื่อไหร่เขาก็เป็นปกติเมื่อนั้น”


*****************************************************


และแล้วก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอออโรร่ากับแฮร์รี่ได้เจอกันอีกครั้งในช่วงทานอาหารเย็นทั้งสองคนก็ทานอาหารด้วยอาการหัวร่อต่อกระซิก รอนเกาหัว เขาเอนตัวกระซิบบอกเฮอร์ไมโอนี่อย่างงง ๆ “นับวันชั้นก็ยิ่งตามสองคนนั้นไม่ทัน”
เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่ “สองคนนั้นดีกันก็ดีแล้วนี่ ถ้ามาปั้นปึงใส่กันเราสองคนก็ลำบากอีก”

จริง ๆ แล้วมันมีที่มาว่า.... ‘แฮร์รี่จะโกรธชั้นมากมั้ยนะ’ ทันทีที่ใจเย็นลงออโรร่าก็ปรึกษาเฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยอย่างทุกข์ใจ
‘คงไม่หรอกมั้ง’ เฮอร์ไมโอนี่ปลอบแบบไม่ค่อยแน่ใจนัก ‘อาจจะแค่หงุดหงิดนิด ๆ หน่อย ๆ...ล่ะมั้ง’
ออโรร่าฟังคำปลอบ (ที่จะไม่ค่อยจะปลอบสักเท่าไหร่) อย่างไม่สบายใจ ‘แล้วชั้นจะทำอย่างไรดีล่ะ’
มัลฟอยกับเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากัน ‘ไม่ต้องทำอะไรก็ได้มั้ง’ มัลฟอยออกความเห็น (อย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่) ‘เธอก็ลองทำไม่รู้ไม่ชี้ก่อนสิ ถ้าพอตเตอร์ยังโกรธอยู่ก็ค่อยขอโทษ แต่ถ้าเจ้านั่นหายโกรธแล้ว เธอก็ลืม ๆ มันไปซะ ไม่ต้องพูดถึงมันอีก’

‘ถ้าอย่างนั้น ก็แสดงว่าไอ้ตัวเฟเร็ทนั่นมันจะมาชอบออโรร่างั้นสิ’
พอได้ยินคำถามจากรอนแฮร์รี่ก็แทบเต้น ‘คนอย่างมันก็ได้แต่แค่คิด!!! มันก็จะไม่มีทางสำเร็จเด็ดขาด!!!’
‘เอาน่า นายใจเย็น ๆ ก่อน ชั้นก็แค่ถามดูเท่านั้น’
แฮร์รี่หน้าบึ้ง ‘งั้นก็หัดถามไอ้คำถามที่มันสร้างสรรค์กว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง!!!’
รอนลอบเบะปาก คนขี้หึงเวลาหึงนี่ไม่ได้สนใจเรื่องอื่นรอบตัวเล้ย ขนาดเขาพูดว่าออโรร่าเปลี่ยนไปยังไงแฮร์รี่ก็ยังไม่สนใจ หันกลับมาพูดเรื่องออโรร่ากับไอ้ตัวเฟเร็ทอีกจนได้ ‘งั้นชั้นไม่ถามนายแล้วก็ได้ แต่อยากรู้ว่านายจะทำยังไงต่อไป’
แฮร์รี่คิด ถ้าเรื่องที่เขากลัวตลอดเป็นความจริงขึ้นมาล่ะจะทำยังไงดี
‘ออโรร่าน่ะเป็นคนอ่อนโยน ถ้านายเอาแต่หงุดหงิดอาละวาทใส่อยู่อย่างนี้ล่ะก็ เขาอาจจะหลีกลี้หนีหายไปจากนายก็ได้นะ’
‘งั้นก็หมายความว่า...’
‘นายต้องใจเย็น ๆ คอยเอาอกเอาใจออโรร่าให้มาก ๆ เขาจะได้ไม่เอนเอียงไปหาคนอื่นไงเล่า’ ......เรื่องก็เลยจบลงด้วยประการละฉะนี้


*****************************************************


“กะอีแค่งูตัวเดียวพวกนายจะหาอะไรกันนักกันหนานะ” รอนนั่งมองแฮร์รี่กับออโรร่าที่นั่งมองแผนที่ตัวกวนตามหา ‘แม่งู’ กันหน้าดำคร่ำเครียด เขานั่งกินขนมไป ตาก็เหลือบมองไปทางฟองสบู่อันใหญ่ที่ใช้ขัง ‘ลูกงู’ เป็นระยะ
“เธอก็อย่าพูดมากเลยน่ารอน น่ารำคาญจริง สองคนนั่นเขาจะทำอะไรมันก็เรื่องของเขาน่า” เฮอร์โอนี่ตวัดเสียง เธออ่านหนังสือต่อไปอย่างไม่สนใจใคร
รอนเบะปาก เขาเหลือบมอง ‘ลูกงู’ อีกครั้งแล้วถามอย่างสงสัย “ชั้นถามจริง ๆ เถอะ พวกเธอเอาไอ้ตัวนี้ไปไว้ในหอนอนน่ะ คนอื่นเขาไม่ว่ากันบ้างหรือไง”
“ใครเขาจะว่าล่ะ คนอื่นเขาไม่ได้ขี้ขลาดเหมือนเธอนี่ เขาจะได้กลัวงูที่ถูกขังอยู่ในฟองสบู่เสกนั่น”

แฮร์รี่วางแผนที่ในมือลง เขาหันไปมองออโรร่าที่อุ้มฟองสบู่เสกเอาไว้ “ในนี้ไม่มีเลย บางทีแม่งูอาจจะออกไปพ้นจากฮอกวอตส์แล้วหรือว่า...”
“โธ่ น่าสงสารจัง” ออโรร่าเสียงเครือ เธอก้มลงมองงูน้อยที่เอาแต่นอนนิ่งตั้งแต่รู้ว่าหาแม่งูไม่พบ “แล้วจะทำยังไงต่อดีล่ะ”
“ก็มีอยู่ทางเดียวก็ต้องปล่อยไป” แฮร์รี่พับแผนที่เก็บ
“ปล่อยเหรอแฮร์รี่!? แต่งูตัวนี้ยังเด็กอยู่เลยนะจะปล่อยให้อยู่เพียงลำพังตัวเดียวได้ยังไง!” เธอกอดฟองสบู่เสกไว้แน่น “ชั้นไม่ยอมหรอกนะ!!”
“ถ้าไม่ยอมแล้วเธอจะทำยังไง อย่าบอกนะว่าเธอจะเลี้ยงงูตัวนี้ต่อไปน่ะ”
รอนอ้าปากค้าง ขนมหลุดจากมือ “อะไรนะ!!! เธอจะเลี้ยงงูตัวนี้ต่อไปงั้นเหรอ!!! อย่าพูดเป็นเล่นน่าออโรร่า!!!”
ออโรร่าเชิดหน้า “ชั้นจะเลี้ยง!!! ยังไงชั้นก็จะเลี้ยง!!! พวกเธออย่ามาห้ามชั้นซะให้ยากเลย!!!”


*****************************************************


“งั้นเหรอ ครูก็เพิ่งจะเคยได้ยินนะเนี่ยว่าออโรร่าเองก็ดื้อกับคนอื่นเขาเป็นด้วย” จูเลียน่าหัวเราะเบา ๆ เธอมองรอนที่มาเยี่ยมพร้อมกับเรื่องร้อนใจอย่างขบขัน
“มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะครับอาจารย์” รอนหัวเสีย “อะไรของเขาก็ไม่รู้ จะเลี้ยงอะไรก็ไม่เลี้ยง ดันจะเลี้ยงงู เกิดวันดีคืนดีมันหลุดออกมาได้ พวกผมไม่เดือดร้อนเหรอ”
“มันคงจะไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นหรอกมั้งรอน อย่าลืมสิว่าแฮร์รี่กับออโรร่าเขาพูดภาษาพาร์เซลได้ เขาต้องสั่งห้ามงูตัวนั้นบ้างล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พยายามปลอบ เธอส่งแก้วน้ำส่งให้และรับถ้วยซุปจากจูเลียน่าไปวางไว้ที่ถาด
“แล้วนี่ตอนนี้สองคนนั้นไปอยู่ซะที่ไหนแล้วล่ะเฮอร์ไมโอนี่”
“เห็นว่าจะไปหา ศ.มักกอนนากัลเพื่อขออนุญาตเลี้ยงงูตัวนั้นน่ะค่ะ”


*****************************************************


“แน่ใจแล้วเหรอมิสเดมมิ่งที่จะเลี้ยงงูตัวนี้” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์มองแฮร์รี่กับออโรร่าตาเป็นประกาย
“หนูแน่ใจค่ะ หนูขอรับรองค่ะว่างูตัวนี้จะไม่ก่อความวุ่นวายเด็ดขาด”
“แต่มิสเดมมิ่ง ครูว่า...”
“เอาน่า ศ.มักกอนนากัล” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ขัด ศ.มักกอนนากัลที่พยายามท้วง “ในเมื่อเจ้าตัวเขารับรองขนาดนั้นแล้ว ก็คงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก”
ศ.มักกอนนากัลพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำสนับสนุนจากอาจารย์ใหญ่ประจำฮอกวอตส์ เธอพาแฮร์รี่กับออโรร่ามาที่พบ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เพราะหวังว่าอีกฝ่ายจะห้าม แต่นี่นอกจากจะไม่ห้ามแล้วยังสนับสนุนซะอีก

“งูตัวนั้นน่าจะพาไปให้แฮกริดดูน่ะหน่อย ดูมันหงอย ๆ ยังไงไม่รู้”
ออโรร่าก้มลงมองฟองสบู่เสก “มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ที่รู้ว่าหาแม่งูไม่เจอนั่นแหล่ะค่ะอาจารย์ เอาแต่นอนนิ่ง ไม่ยอมกินอะไรเลย”
ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ยิ้ม “งั้นก็คอยดูแลให้มันดี ๆ ล่ะมิสเดมมิ่ง บางทีมันอาจจะเหงาก็ได้”


*****************************************************


“อัลบัส...”
“ใจเย็น ๆ ไว้เถอะน่ามิเนอร์ว่า”
“เย็นเหรอ! จนถึงขั้นนี้แล้วคุณยังอยากจะให้ชั้นใจเย็นอีกเหรอ เด็กคนนั้น...”
“แค่งูตัวเดียว...”
“มันไม่สำคัญหรอกนะอัลบัสว่าเด็กคนนั้นจะเลี้ยงงูกี่ตัว!!! แต่ที่สำคัญก็คือนับวันสายเลือดของเด็กคนนั้นก็ยิ่งเข้มข้น!!!”
“คุณก็คิดมากไป”
“คุณต่างหากที่มองโลกในแง่ดีเกินไปอัลบัส!” ศ.มักกอนนากัลเถียงทันควัน “ฟังคำของชั้นเอาไว้เถอะอัลบัส! สิ่งที่คุณมองข้ามไปในวันนี้ มันจะหวนกลับมาทำร้ายคุณในวันหน้า จำเอาไว้!!”


*****************************************************


“นี่ เธอต้องกินอะไรบ้างนะ” ออโรร่าปลอบเมื่อเห็นว่างูตัวน้อยไม่ยอมกินอาหารที่เธอป้อนให้ “ถ้าไม่กินอะไรแล้วเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” แต่งูตัวน้อยก็ยังไม่ยอมขยับ ออโรร่าถอนใจ “อย่าคิดมากเลยนะ...”
‘อย่าคิดมากงั้นเหรอ!!! เจ้าพูดอย่างนั้นได้ยังไง!! แม่ข้าตายไปแล้วนะ!! ฟ่อ!!’ งูตัวน้อยผงกหัวขึ้นมาตอบโต้ ‘ตอนนี้ข้าเหลืออยู่แค่ตัวเดียว ไม่เหลือใครอีกแล้ว!! เจ้าไม่รู้หรอกว่าการต้องอยู่เพียงลำพังในโลกนี้มันเป็นยังไง!!’
ออโรร่ามองหยดน้ำหยดเล็กที่หยดจากตาของงูน้อยแล้วน้ำตาคลอ “รู้สิ ทำไมจะไม่รู้” ออโรร่าเสียงเครือ “ชั้นก็เหมือนเธอ ไม่มีพ่อไม่มีแม่ อยู่เพียงแค่ลำพังในโลกนี้”
‘เจ้าเป็นลูกกำพร้างั้นเหรอ’
“พ่อกับแม่ของชั้นเป็นใครก็ไม่รู้ พวกเขาเอาชั้นไปฝากไว้กับพ่อแม่บุญธรรม แต่พวกเขาก็...ตายไปแล้ว”
งูน้อยขยับตัว ฟองสบู่เสกค่อย ๆ เลื่อนมาหยุดตรงหน้าออโรร่าที่นั่งหมอบกับพื้นโต๊ะอย่างเห็นใจ ‘งั้นแสดงว่าเราก็เหมือนกันน่ะสิ ฟ่อ’
“ใช่เราเป็นพวกเดียวกัน” ออโรร่าพยายามยิ้ม “แล้วเราก็เป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย”
งูน้อยทำท่าครุ่นคิด ‘ก็ได้ เราเป็นมิตรกันก็ได้ ฟ่อ’
ออโรร่ายกฟองสบู่ขึ้นมากอดอย่างดีใจ “ไชโย้!! ดีใจจังเล้ย!!”


*****************************************************


“สรุปแล้วออโรร่าก็เลี้ยงงูตัวนั้นต่อไป”
“ใช่”
“แล้วคนอื่นไม่ว่าอะไรกันบ้างเหรอ” เป็นใครก็ต้องกลัวเมื่อมีงูมาอาศัยอยู่ร่วมกัน
“เขาก็กลัวกันน่ะนะ แต่ว่าออโรร่าเขาจะไม่ปล่อยให้งูตัวนั้นออกมาเพ่นพ่านในหอเขาจะเอาไว้ในฟองสบู่เสกตลอด ยกเว้นเวลาว่าง ๆ ที่เขาจะพาลงมาเดินเล่นนอกหอ”
“เดินเล่น? พูดอย่างกับพาหมาไปเดินเล่นเลยนะ” มัลฟอยวางครุกแชงค์ที่กำลังหลับสบายไว้บนพื้น เขาไม่สนใจเสียงประท้วงเจ้าแมวเหมียวแล้วเอนตัวลงนอนหนุนตักเด็กสาวข้างตัว “แล้วงูตัวนั้นมันไม่ก่อเรื่องอะไรเลยหรือไง”
“ไม่นะ ถ้าแฮร์รี่กับออโรร่าไม่อยู่มันก็จะเอาแต่นอนอยู่เฉย ๆ ไม่วุ่นวายกับใคร”
“ก็ดีเหมือนกันนะ มันจะได้ไม่มีวุ่นวายกับเธอไง เกิดมันอาละวาดขึ้นมามันจะยุ่ง” เขาหาว
“ง่วงเหรอ”
“อือ ขอนอนสักแป๊บนะ ถ้าได้เวลาแล้วก็ปลุกด้วยแล้วกัน”


*****************************************************


“อ๊ะ...ได้เวลาอาหารเช้าแล้วเหรอนี่” เฮอร์ไมโอนี่อุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อนกฮูกตัวหนึ่งร่อนลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าโดยที่เธอไม่ทันระวังตัว แล้วทันทีที่เธอแกะเดลี่พรอเฟ็ตออกมา เจ้านกฮูกก็บินจากไปทันที เฮอร์ไมโอนี่ก้มลงมองเด็กหนุ่มที่นอนหนุนตักเธออยู่ ดวงตาที่ปิดสนิททำให้เธอลังเลที่จะปลุกเขา

นับแต่ที่ลูเซี่ยน มัลฟอยเสียชีวิตไป มัลฟอยก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง ผมที่เคยชุ่มไปด้วยน้ำมันใส่ผม เขาก็เลิกใช้แล้วปล่อยให้มันเป็นตามธรรมชาติ (ซึ่งทำให้สาว ๆ หันมาปิ๊งเขามากขึ้นกว่าเดิม) นอกจากนี้เขาก็ไม่ค่อยหาเรื่องนักเรียนคนอื่นเหมือนเมื่อก่อน และหันมาสนใจเรียนมากขึ้น (แต่เขาก็ยังคงหาเรื่องแฮร์รี่กับรอนเหมือนเดิม ซึ่งเขาบอกกับเธอว่า ถ้าวันไหนไม่ได้ทะเลาะกับเพื่อนเธอแล้ว มันทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับเลยทีเดียว) แถมเขายังต้องเคลียร์ตัวเองกับกระทรวงเวทมนตร์ว่าเขากับมารดานั้น ไม่ได้รู้เห็นด้วยกับการที่พ่อของเขานั้นเป็นผู้เสพความตาย แม้กระทรวงจะยังไม่แน่ใจ แต่เขาก็ปล่อยให้มัลฟอยนั้นได้ใช้ชีวิตเหมือนปกติ แต่ก็ยังมีคนคอยจับตามองอย่างใกล้ชิด (อันนี้เป็นเพราะว่า ศ.ดัมเบิ้ลดอร์รับรอง เขาก็เลยรอดตัว)

แต่ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เธอสังเกตุเห็นว่ามัลฟอยมักที่จะมีท่าทางเพลีย ๆ บางครั้งเขาก็จะเหม่อลอย หรือบางครั้งเขาก็จะมีสีหน้าเคร่งเครียด แต่พอเธอถาม เขาก็บอกไม่มีอะไร หรือว่านอนไม่หลับเท่านั้น ยิ่งใกล้วันพฤหัสมากขึ้นเท่าไหร่ เขายิ่งมีท่าทางเคร่งเครียดมากขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ปัดผมสีบรอนด์ซีดที่ปรกลงมาปิดเปลือกตาออกไปแล้วแตะรอยคล้ำที่รอบดวงตาเบา ๆ เธออยากจะช่วยบรรเทาความกลัดกลุ้มของเขาบ้าง แต่ถ้าเขาไม่พูด...ไม่บอกเธอแล้ว เธอจะทำอะไรได้

เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจ วันนี้พวกเธอไม่มีเรียนเช้า แล้วเธอเองก็ไม่หิวมากนัก เธอเลยปล่อยให้เขานอนต่อ แล้วหยิบเดลี่พรอเฟ็ตขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา
“เฮ้ย!!!…” เธอร้องออกมาเมื่อเห็นหัวข้อข่าวที่พาดตัวเบ่อเริ้ม
มัลฟอยสะดุ้งตื่น เขามองเด็กสาวที่ร้องออกมาอย่างงง “เป็นอะไรไปเฮอร์ไมโอนี่ มีอะไรงั้นเหรอ” เขางัวเงียถาม


*****************************************************


“วันนี้เขาคึกคักอะไรกันนักนะ” รอนหันไปถามแฮร์รี่ขณะที่พวกเขากำลังไปทานอาหารเช้า “ดูตื่นเต้น...แล้วก็สนใจกับหนังสือพิมพ์กันจัง”
“สงสัยคงจะมีข่าวใหญ่ละมั้ง” ออโรร่าบอก พอพวกเขาโผล่เข้าไปในห้องโถงรวมก็มีเสียงดังขึ้นมาทันที
“ยินดีด้วยนะแฮร์รี่”
“สุดยอดไปเลย”
“อย่างนี้คืนนี้พวกเราต้องฉลองกันแล้ว” ฯลฯ
แฮร์รี่งง เขาได้แต่พยักหน้ารับทั้ง ๆ ที่ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นเหรอเนวิลล์” รอนหันไปถามเนวิลล์ทันทีที่นั่งลง
“อ๋อ...ก็...”
“แฮร์รี่!!!” ยังไม่ทันที่เนวิลล์จะตอบ เฮอร์ไมโอนี่ก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาพร้อมกับร้องเรียกเพื่อนชายเสียงดังลั่น
“มีอะไรเฮอร์ไมโอนี่...ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ” ออโรร่าถามเมื่อเห็นเด็กสาวมีท่าทางตื่นเต้น
“พวกเธอเห็นข่าวกันหรือยัง” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงแหลม
แฮร์รี่นิ่วหน้า “ยังเลย นี่ก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น”
เฮอร์ไมโอนี่ยัดหนังสือพิมพ์ใส่มือแฮร์รี่ แล้วชี้ไปที่ข่าว “ดูสิ เหลือเชื่อเลย!!!”
แฮร์รี่ก้มลงอ่านข่าว แล้วความงุนงงก็จางหาย เหลือเพียงความยินดีปรีดาเท่านั้น!!!!

‘ความจริงปรากฏ ฆาตกรใจโหดกลับกลายเป็นผู้บริสุทธิ์

คงไม่มีใครที่จะลืมเหตุการณ์เมื่อ 15 ปีก่อนได้ การสังหารโหดครอบครัวพอตเตอร์ และเหตุการณ์ในครั้งนั้น ทำให้ลูกชายเพียงคนเดียวของพวกเขา ‘แฮร์รี่ พอตเตอร์’ นั้นกลับได้ชื่อว่าเป็น ‘เด็กชายผู้รอดชีวิต’ และได้ทำให้คนที่คุณก็รู้ว่าใครสูญสิ้นอำนาจไปนับสิบปี แต่จะมีใครรู้บ้างว่าเบื้องหลังของการตายของสองสามีภรรยา พอตเตอร์นั้นเกิดขึ้นจากเพื่อนสนิทของเขาเอง ‘ซิเรียส แบล็ก’

นอกจากนี้แล้วแบล็กยังลงมือสังหารเพื่อนของเขาอีกคนหนึ่งคือ ปีเตอร์ เพ็ตติกรูส์ ซึ่งต่อว่าแบล็กว่าเป็นคนทรยศต่อครอบครัวพอตเตอร์ และจากคำพูดของเขานั้นทำให้เขาและมักเกิ้ลอีก 12 คนต้องจบชีวิตลง และแบล็กยังถูกตราหน้าว่าเป็นคนสนิทของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร และจบลงด้วยการใช้ชีวิตที่เหลือในคุกอัซคาบัน และเขาก็แหกคุกออกมาได้อย่างง่ายดายเมื่อ 4 ปีก่อน ซึ่งไม่ว่าจะพยายามอย่างไรกระทรวงเวทมนตร์ก็ไม่สามารถตามจับตัวแบล็กได้

นั่นคือสิ่งที่พ่อมดและแม่มดส่วนใหญ่รู้ แต่แล้วเมื่อ 5 วันก่อนความจริงทุกอย่างก็ถูกเปิดเผยขึ้น มือปราบมารได้ข่าวของเพ็ตติกรูส์ และจับกุมได้หลังจากที่ดักซุ่มอยู่เป็นเวลาเกือบเดือน และเมื่อ 2 วันก่อน นักโทษที่กระทรวงต้องการตัวมากที่สุด ได้เดินเข้ามาในห้องพิจารณาคดีชั้นสูงพร้อมกับ อัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์ อาจารย์ใหญ่โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์เพื่อฟังการตัดสิน

เพ็ตติกรูส์ที่ได้ดื่มสัจจะเซรุ่มเข้าไปนั้นได้สารภาพความจริงทุกอย่างออกมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เขาเป็นสมุนของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร หรือการที่เขาเองที่เป็นผู้ที่ทรยศต่อครอบครัวพอตเตอร์ และเขาได้ถูกตัดสินให้ดื่มน้ำยาสลายกระดูกเป็นการลงโทษ นอกจากนี้แบล็กก็ถูกปล่อยตัวเป็นอิสระ พร้อมกับคำขออภัยจากกระทรวงเวทมนตร์

“มันจะมีอะไรที่ดีไปกว่าการได้ใช้ชีวิตได้อย่างเป็นอิสระอีกล่ะครับ” แบล็กเอ่ยอย่างร่าเริง เมื่อถูกถามว่ารู้สึกอย่างไรในตอนนี้ “ตั้งแต่ที่ผมแหกคุกออกมา ผมก็ต้องใช้ชีวิตอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ มาโดยตลอด ฉะนั้นมันจึงเป็นการเยี่ยมมากเมื่อได้รู้ว่าเราสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่เราต้องการ” และเมื่อเราได้ถามถึงสิ่งที่เขาต้องการทำมากที่สุด แบล็กก็ตอบว่า “แน่นอน!!! ผมมีสิ่งที่ผมอยากทำมากที่สุด” เขาหันไปยิ้มให้กับเพื่อนสนิทของเขา รีมัส ลูปิน อดีตอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มือจากโรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “ก็อย่างที่พวกคุณรู้ ผมกับเจมส์ พอตเตอร์เป็นเพื่อนสนิทกัน และแม้ว่าเขากับลิลลี่จะตายไป แต่พวกเขาก็ทิ้งสิ่งที่พวกเขารักมากที่สุดเอาไว้...ใช่ครับ ผมกำลังพูดถึงแฮร์รี่ พอตเตอร์ แฮร์รี่เป็นลูกทูนหัวของผมเอง เพราะฉะนั้นสิ่งที่ผมอยากทำมากที่สุดก็คือ การที่ผมกับแฮร์รี่จะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างเราฝันเอาไว้”

ในเมื่อความจริงก็ถูกเปิดเผยแล้ว เราก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าซิเรียส แบล็ก และแฮร์รี่ พอตเตอร์ จะสามารถอยู่ด้วยกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนครอบครัวอื่นเขาเสียที’

“ยอดไปเลยแฮร์รี่!!”
“ใช่ นี่น่ะข่าวดีสุด ๆ เลย!!” รอนกับออโรร่าร้องออกมาอย่างดีใจ แฮร์รี่เอาแต่ยิ้มไม่ได้พูดอะไร เขาหันไปทาง ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ ก็เห็นอีกฝ่ายมองมาที่เขาอย่างอารมณ์ดี ‘ขอบคุณครับ’ แฮร์รี่ขยับริมฝีปาก ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ขยิบตาให้ทีหนึ่งแล้วก้มหน้าทานอาหารต่อ


*****************************************************


“แหม...หน้างี้บานเชียวนะ!!” ศ.สเนปเหน็บแนมน้องสาวที่วางหนังสือพิมพ์ลงและเริ่มทานอาหารเช้าต่อ “กะอีแค่พ้นคดี ไม่รู้ดีใจอะไรกันนักกันหนา!!” เขาบ่นพร้อมกับหั่นไส้กรอกที่อยู่ในจานอย่างแรง เหมือนกับต้องการให้มันเป็นใครคนหนึ่งที่เขากำลังพูดถึงอย่างนั้นแหล่ะ
จูเลียน่าหันมามองพี่ชายอย่างขบขัน เรื่องการทะเลาะกันระหว่างพี่ชายและคู่หมั้น ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี มันก็ยังคงเป็นเรื่องตลกสำหรับเธออยู่เสมอ นี่ก็ผ่านมาเกือบ 20 ปีที่เธอไม่ได้พบกับพวกเขาทั้งสอง ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ลดลงเลยแถมดูเหมือนมันจะมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ เธอรู้ว่าตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วที่หลายคนพากันสงสัยถึงสาเหตุของ ‘การไม่ชอบหน้ากัน’ ระหว่างคนทั้งสอง แต่นอกจากเธอและพี่ชายแล้ว ไม่เคยมีใครรู้เลยว่าสาเหตุหลักที่พี่ชายของเธอไม่ชอบคู่หมั้นนั่นเป็นเพราะอะไร

“เธอเองก็เหมือนกัน ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับมันแล้ว ยังจะไปสนใจทำไมอีก จำไม่ได้หรือไงว่าเมื่อก่อนมันทำอะไรกับเธอไว้บ้าง”
จูเลียน่าลอบยิ้ม นี่ขนาดคิดว่าเธอกับซิเรียสเลิกกันยังขนาดนี้เลยนะ ถ้าเกิดรู้ว่าพวกเธอวางแผนที่จะแต่งงานกันล่ะก็ ไม่รู้ว่าจะโมโหขนาดไหน “เอาน่าเซเวอรัส เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว จะไปรื้อฟื้นมันอีกทำไมล่ะ พวกพี่น่าจะดี ๆ กันไว้นะ เพราะเดี๋ยวเขาก็จะมาเป็นน้องเขยพี่แล้ว” เธอปลอบ
“เฮอะ!! ถึงมันจะกลายเป็นน้องเขยพี่แล้ว พี่ก็ไม่มีทางหายเกลียดมันได้หรอก” ศ.สเนปสะบัดเสียง แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่แล้วเขาก็นิ่งไป ทำหน้านิ่ว แล้วหันไปถามน้องสาวอย่างสงสัย “เมื่อกี้นี้เธอว่าอะไรนะจูเลียน่า ไหนลองพูดใหม่อีกทีสิ”
“ชั้นบอกว่า...” จูเลียน่าพยายามกลั้นหัวเราะ (ส่วนแฮกริดที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หันมาสนใจการสนทนาของสองพี่น้องอย่างเต็มที่) “...พวกพี่น่าจะดีกันไว้ เพราะว่าซิเรียสเขากำลังจะมาเป็นน้องเขยของพี่เร็ว ๆ นี้”

ทั้ง ๆ ที่ภายในห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกจากข่าวใหญ่ในเช้าวันนี้ แต่ภายในหัวของ ศ.สเนปกลับว่างเปล่า เขามองน้องสาวที่พยายามกลั้นยิ้มด้วยแววตาไร้ความรู้สึกเหมือนไม่เข้าใจในประโยคที่น้องสาวพูด แต่แล้วเขาก็เบิกตากว้าง ใบหน้าแดงกล่ำขึ้นมาทันตา “จะ...จูเลียน่า...ธะ...เธอ...”
“เซเวอรัส” จูเลียน่ายิ้มเหมือนขอโทษ “ชั้นกับซิเรียส เราสองคนวางแผนกันไว้ว่า เราจะแต่งงานกันหลังจากที่เขาพ้นจากคดี”

ปัง!!! “แต่งงาน!!! อย่ามาพูดเป็นเล่นนะจูเลียน่า!!!” ศ.สเนปลุกพรวด ตบโต๊ะเสียงดังลั่นตะโกนถามน้องสาวด้วยความโมโห ไม่สนใจถึงความเงียบกริบและสายตาทุกคู่ที่จับจ้องมาเป็นตาเดียว
“เปล่า ชั้นไม่ได้พูดเล่น”
“นี่เธอแอบไปตกลงเรื่องแต่งงานกับไอ้หมาบ้านั่นเมื่อไหร่ฮะ!! เธอแอบไปนัดเจอมันมาลับหลังพี่งั้นเหรอจูเลียน่า!!!”
จูเลียน่าย่นคิ้ว “ชั้นโตแล้วนะเซเวอรัส ไม่ใช่เด็ก ๆ ที่ต้องแอบทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ ลับหลังพี่ แล้วพี่จำเป็นต้องตะโกนเสียงดังให้คนอื่นเขาได้ยินด้วยเหรอ” จูเลียน่าดุ ศ.สเนปหันขวับ แล้วดวงตาทุกคู่ (ขอย้ำนะว่าทุกคู่ ไม่เว้นแม้แต่ ศ.ท่านอื่น ๆ) ที่จับต้องอย่างสนใจนั้นต่างพากันรีบเมินหนีอย่างรวดเร็วเมื่อ ศ.สเนปกวาดตามองไปรอบห้องโถง แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นนกฮูก 2 ตัวช่วยกันหอบหิ้วกล่องขนาดใหญ่มาหยุดลงตรงหน้าจูเลียน่า

หลังจากที่แกะเชือกออกจากนกฮูกทั้งสองแล้ว จูเลียน่าก็เปิดกล่อง เธอหยิบการ์ดขึ้นมาอ่านแล้วอมยิ้ม จากนั้นก็หยิบช่อดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่ออกมาจากกล่อง ศ.สเนปมองช่อดอกไม้นั้นตาขวาง ลองน้องสาวเขาหน้าบานอย่างนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามาจากใคร หนอย...ส่งดอกไม้มาช่อใหญ่ขนาดนั้น คิดจะส่งมายั่วโมโหเขาหรือยังไงกันนะ!! “จูเลียน่า...”
“พี่คงไม่มีธุระอะไรกับชั้นอีกแล้วใช่มั้ยเซเวอรัส” จูเลียน่ารีบแทรกขึ้นทันทีที่พี่ชายเริ่มขยับริมฝีปาก เธอลุกขึ้น ประคองช่อดอกไม้ไว้อย่างระมัดระวัง “ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้ว ชั้นก็ขอตัวก่อนนะ ขอตัวก่อนนะคะทุก ๆ ท่าน” เธอก้มหัวให้กับ ศ.ท่านอื่น ๆ แล้วเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบกริบ


*****************************************************


“เห็นมั้ย!!! ชั้นพูดผิดไหมล่ะ!!!” เบลลาทริกซ์กรี๊ดลั่นเมื่อเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์ “ยัยคนนั้นก่อเรื่องขึ้นมาจนได้!!!” เสียงพึมพำดังขึ้นจากผู้เสพความตายคนอื่น
“นั่นเธอจะไปไหนน่ะเบลลาทริกซ์” หนึ่งในนั้นร้องถามเมื่อเห็นเบลลาทริกซ์กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากห้อง “ชั้นก็จะเอาข่าวนี้ไปให้นายท่านดูน่ะสิ!!!”

คาร่ามองลอร์ดโวลเดอมอร์นั่งหน้าเครียดอยู่บนเก้าอี้ใหญ่และมองเบลลาทริกซ์ที่นั่งจ้องมาที่เธออย่างเกลียดชังแล้วลอบถอนใจ เมื่อไหร่เธอจะพ้น ๆ ไปจากสถานการณ์ตรงนี้เสียทีนะ
“คาร่า มานี่สิ”
คาร่าทรุดตัวลงนั่งข้างเก้านี้ “คุณให้หาหนูหรือคะ” เธอถามเสียงอ่อน
“เธอเห็นหนังสือพิมพ์แล้วหรือยัง”
คาร่านิ่งไปชั่วครู่ “...เห็นแล้วค่ะ”
“เห็น? แล้วดูเธอไม่รู้สึกอะไรเลยนะ! ทั้ง ๆ ที่เจ้านั่นถูกจับได้ก็เพราะเธอ!!” เบลลาทริกซ์เสียงแหลม
คาร่ายักไหล่ “ก็ช่วยไม่ได้”
“ช่วยไม่ได้!!”
“ใช่ ก็อยากทำให้ตัวเองถูกจับได้ทำไมล่ะ อยากไม่ระวังตัวเอง แล้วจะมาโทษชั้นได้ยังไงกัน”
“คาร่า!!!”
“เอาล่ะ พอได้แล้ว...” ลอร์ดโวลเดอมอร์ปรามเสียงเรียบ “เรื่องมันแล้วก็ให้มันแล้วไป”
เบลลาทริกซ์มองเจ้านายอย่างไม่อยากเชื่อสายตา นึกน้อยใจที่อีกฝ่ายลำเอียง
“อย่าทำอีกรู้มั้ยคาร่า”
“หนูทราบแล้วค่ะ หนูสัญญา ต่อไปหนูจะไม่ทำให้คุณเดือดร้อนอีก” เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวเท่านั้นที่ชั้นต้องการทำเพื่อเธอ!

“คาร่า!! หยุดเดี๋ยวนี้นะคาร่า!!” หลังจากที่ออกมาจากห้องของลอร์ดโวลเดอมอร์แล้วเบลลาทริกซ์ก็รั้งตัวคาร่าไว้
“ทำไมอีกล่ะเบลลาทริกซ์” คาร่าหาว “ชั้นง่วงน่ะ อยากจะนอน”
เบลลาทริกซ์ถลึงตาใส่คู่อริ “ชั้นอยากรู้นักว่าเธอมีอภิสิทธิ์อะไรนักหนาถึงได้เป็นที่เอ็นดูของนายท่าน!!” เธอกวาดตามองคาร่าตั้งแต่หัวจรดเท้า “แต่ดูจากที่ไม่เคยเห็นเธอ ‘ทำ’ อะไรเลย ก็พอจะบอกได้หรอกว่าเธอใช้ตัวเองมากกว่าจะใช้ความสามารถที่มี!!!”
ดวงตาสีฟ้าวาววับ “ถอนคำพูดเดี๋ยวนี่นะเบลลาทริกซ์!!!”
เบลลาทริกซ์เบะปาก “ไม่!!! ก็ในเมื่อชั้นพูดความจริง” เบลลาทริกซ์หันหลัง “สักวันนึงชั้นจะกระชากหน้ากากของเธอออกมาเพราะชั้นไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะภักดีต่อนายท่านจริง!!!”


TBC......

Create Date : 28 กันยายน 2550		9 comments
Last Update : 15 กรกฎาคม 2551 11:56:11 น.
Counter : 560 Pageviews.
Share Tweet