Bloggang.com : s_sut : ตอนที่ 11

ตอนที่ 11 - 15

ตอนที่ 11 ตารางเรียน

“สุดยอดเลยแฮร์รี่” รอนยังคงไม่หายตื่นเต้น แม้พวกเขาจะมานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร (ที่มีคนนั่งอยู่ไม่ถึง 10คน เพราะได้เวลาเรียนแล้ว) แล้วก็ตาม “เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าตระกูลนายเองก็เก่าแก่เหมือนกัน แถมยังเป็นตระกูลใหญ่เสียด้วย”
“จากที่ฟัง ศ.ดัมเบิลดอร์พูดเมื่อกี้แสดงว่าเมื่อก่อนครอบครัวของแฮร์รี่ก็จะต้องมีอำนาจไม่แพ้พวกมัลฟอยเลยนะ” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบ
“พวกมัลฟอยนี่ใครกัน” ออโรร่าสงสัย
“พวกมัลฟอยเป็นตระกูลที่มีอำนาจมากในตอนนี้ พวกนี้เป็นพวกศาสตร์มืด ลูเซียน มัลฟอย ตอนนี้หนีคดีอยู่เพราะว่าเค้าเป็นผู้เสพความตาย ส่วนลูกชายชื่อเดรโก มัลฟอย เรียนอยู่ปีเดียวกับเรา อยู่บ้านสลีธิริน” รอนบอก
“แล้วผู้เสพความตายเป็นยังไง” ออโรร่าถามต่อ
แฮร์รี่หยิบขนมปังขึ้นมากินก่อนอธิบาย “ผู้เสพความตายเป็นพวกศาสตร์มืดที่ภักดีกับจอมมารแล้วต่อต้านกระทรวงเวทมนตร์และศ.ดัมเบิลดอร์ พวกนี้ถือว่าตัวเป็นพวกเลือดบริสุทธิ์ แล้วก็อยากทำลายสายเลือดมักเกิ้ลให้หมดไป”
“มันเป็นไปได้ไหมว่าอีกสาเหตุที่เรากับมัลฟอยไม่ถูกกัน อาจจะมีสาเหตุมาจากที่ตระกูลของพวกเธอกับเค้าอยู่กันคนล่ะฝ่ายน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบถาม รอนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย (เพราะปากไม่ว่าง)
“ก็อาจจะเป็นไปได้” แฮร์รี่บอกอย่างไม่แน่ใจ

***********************************

เมื่อทั้ง 4 ออกมาจากห้องโถงใหญ่ก็พบเนวิลล์เดินตรงมาแล้วหันไปหันมาเหมือนหาใครสักคน
“เนวิลล์ทำอะไรอยู่น่ะ” รอนตะโกนถาม
เนวิลล์หันมาตามเสียงแล้วก็รีบตรงรี่มาที่พวกเขาทันที “ฉะ..ฉันก็ตามหาพวกนายอยู่น่ะ” เนวิลล์ตะกุกตะกัน “อ่ะ...ตารางเรียนของพวกนาย”
“ขอบใจนะ” แฮร์รี่รับมาแล้วยื่นให้คนอื่น ๆ
“พวกนายเลือกเป็นมือปราบมารกันหมดเลยเหรอ” เนวิลล์ถามขณะที่เพื่อน ๆ กำลังก้มดูตารางเรียนอยู่
รอนชะโงกดูของเฮอร์ไมโอนี่ “เอ๊ะ...เธอก็เลือกมือปราบมารด้วยเหรอเฮอร์ไมโอนี่” รอนถามอย่างแปลกใจ “ก็ไหนเธอว่าจะเลือก ‘ฝ่ายควบคุมการใช้เวทมนตร์’ ยังไงล่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจ “ก็ใช่...แต่ฉันคิดไปคิดมาแล้วคิดว่ามันต้องน่าเบื่อมาก ๆ (น่าเบื่อตรงไหน แฮร์รี่คิด) ฉันก็เลยอยากเลือกอะไรที่มันท้าทายหน่อยน่ะ”
“ไอ้เรื่องคาถาต่าง ๆ นี่พวกเราไม่ห่วงเธอหรอกนะเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่บอกยังเป็นกังวล “แต่ที่เราห่วงน่ะก็คือเธอขี่ไม้กวาดไม่คล่องน่ะสิ”
“ใช่” รอนเสริม
“เวลาเธอตามพวกคนร้ายน่ะ บางทีเธอต้องใช้ไม้กวาดนะ ในเมื่อเธอกลัวไม้กวาดแล้วเธอจะทำงานได้ยังไง” เฮอร์ไมโอนี่หน้าเจื่อนลง เธอลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิท
แฮร์รี่หันไปทางเนวิลล์ “แล้วนายเลือกอะไรล่ะเนวิลล์”
“ชั้นเลือก ‘เจ้าหน้าที่เพาะพันธุ์พืชวิเศษ’ น่ะ”
“ก็ดีนี่เพราะนายถนัดด้านนี้อยู่แล้ว แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ” รอนสงสัย
“ก็...ก็ฉันต้องเรียนปรุงยาด้วยน่ะสิ”
“ฮะ...” ทั้งสามคนร้องออกมาพร้อมกัน
“สิ่งที่จำเป็นก็คือ วิชาปรุงยากับวิชาสมุนไพรศาสตร์ เพราะว่านอกจากจะรู้สรรพคุณแล้วต้องใช้เป็นด้วย”
“ไม่เป็นไรนะ” แฮร์รี่ตบบ่าอีกฝ่ายเบา ๆ “ในเมื่อพวกเราทนมาได้ 5 ปีแล้ว ทนอีก 2 ปีจะเป็นไรไปล่ะ” เนวิลล์พยักหน้าแล้วบอกลาเพื่อน ๆ เพื่อไปเตรียมตัวเรียนในตอนสาย

“แล้วเธอล่ะออโรร่า ตารางเรียนเป็นยังไงบ้าง” เฮอร์ไมโอนี่หันมาถาม ออโรร่าไม่ตอบเธอยื่นตารางเรียนให้ เฮอร์ไมโอนี่มองดูแล้วขมวดคิ้วก่อนจะนำมาเทียบกับของตัวเอง
“นี่เธอ...เลือก ‘มือปราบมาร’ เหมือนกันเหรอ”
“ใช่”
“จะเป็นไปได้ยังไงก็ออโรร่ายังไม่ได้สอบ ว.พ.ร.ส. เลยนี่” รอนสงสัย
“ก็พอสอบผ่านแล้ว ศ.ดัมเบิลดอร์ก็เอารายละเอียดอาชีพต่าง ๆ มาให้ฉันดู แล้วถามว่าฉันสนใจแบบไหน ฉันก็เลยเลือก ‘มือปราบมาร’ แต่มันมีปัญหาว่าฉันยังไม่ได้สอบ ว.พ.ร.ส. ศ.ดัมเบิลดอร์ก็ได้สอบถามไปทางคณะกรรมการโรงเรียนและเจ้าหน้าที่คุมสอบปีที่แล้วและก็ได้อนุญาตให้ฉันเลือกและเรียนตามปี 6 ได้เลย แต่ว่าถ้าฉันสอบวิชาที่สำคัญไม่ผ่านตามเกณฑ์ที่วางไว้ ฉันจะต้องเลือกเรียนปี 6 ใหม่”
“ก็เท่ากับว่าซ้ำชั้นนะสิ” แฮร์รี่ตกใจ
ออโรร่าพยักหน้า “ใช่แล้วล่ะ เพราะฉะนั้นฉันจึงต้องขยันเป็นพิเศษทั้งเนื้อหาของปี 5 และ ปี 6”

“มิน่าล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มเข้าใจ
“มิน่าอะไรเฮอร์ไมโอนี่” รอนถาม
“ก็การที่ ศ.ดัมเบิลดอร์ฝากออโรร่าไว้กับพวกเราไงล่ะ”
“ยังไง” รอนยิ่งงง
“เธอกำลังจะบอกว่าศ.ดัมเบิลดอร์ต้องการให้เราติวให้ออโรร่าทั้งเรื่องที่เราผ่านมาแล้วและที่กำลังจะเจอใช่ไหม” แฮร์รี่ถาม
“ใช่แล้วแฮร์รี่ ออโรร่าเลือกมือปราบมาร ในขณะที่พวกเราก็เลือกเช่นกัน พวกเราแต่ละคนต่างก็เก่งกันคนละแนวและนี่ก็คือจุดประสงค์ของเขา”
“แล้วเรื่องที่ตั้งชมรมถ้าออโรร่าเข้าชมรมด้วย เรื่องวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดก็ไม่มีปัญหา” รอนเริ่มเข้าใจ
แฮร์รี่ก้มมองตารางอีกครั้ง “วันนี้เราว่างไม่มีเรียนทั้งวัน” แฮร์รี่เงยหน้าขึ้น “เฮอร์ไมโอนี่เธอไปจัดตารางมานะว่า ออโรร่าต้องรู้อะไรบ้าง แล้วลงตามตารางที่ว่างไว้ แล้วนัดประชุมกลุ่ม ก.ด.วันนี้ด้วยนะ เดี๋ยวฉันกับรอนจะไปจัดการเรื่องควิชดิช”

ตอนที่ 12 เพียงสบตา...

“หวัดดีเฮอร์ไมโอนี่ ออโรร่า เมื่อตอนกลางวันเราไม่เห็นพวกเธอเลย” แฮร์รี่ทักเมื่อเฮอร์ไมโอนี่และออโรร่าก้าวเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหารในตอนเย็น
“หวัดดีจ๊ะแฮร์รี่ รอน” เฮอร์ไมโอนี่ทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามแฮร์รี่ ในขณะที่ที่ออโรร่านั่งตรงข้ามกับรอนด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนกับการกินไม่ยั้งของรอน
“เมื่อตอนกลางวันเรารีบเลยไม่ได้รอพวกเธอน่ะ อ๊ะ...นี่ตารางที่จัดให้” เฮอร์ไมโอนี่ยื่นตารางที่แฮร์รี่ต้องการให้ “เราว่างวันจันทร์กับบ่ายวันศุกร์ แล้วก็เสาร์อาทิตย์ ฉันจัดให้ออโรร่าเรียนแต่วันจันทร์กับศุกร์นะ เพราะว่าพวกนายต้องซ้อมควิดดิชด้วย...ว่าแต่ว่าไปถึงไหนแล้วล่ะ”
“เอาอิดอะอาดแอ้ว” รอนตอบทั้งที่มีไก่เต็มปาก ออโรร่าขยับหนีทันทีเมื่อเศษไก่ชิ้นหนึ่งกระเด็นมาทางเธอถึงแม้ว่าจะไม่ถูกก็เถอะ แต่ก็รู้สึกขยะแขยงไม่ได้
“เธอจะกินให้มันดี ๆ หน่อยได้มั้ยรอน มันสกปรกคนอื่นนะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยอย่างหงุดหงิดแล้วดึงออโรร่า (ที่รีบลุกทันที) มานั่งอีกฟากหนึ่งของตน
รอนรีบกลืนอย่างรวดเร็ว “ขอโทษทีออโรร่า”
“เราติดประกาศรับสมัครนักกีฬาแล้วล่ะ” แฮร์รี่บอกแล้วหยิบกระดาษที่วางอยู่ปึกใหญ่ให้ “พอดีเราว่างก็เลยไปหาศ.มักกอนนากัลและทำเรื่องจัดตั้งกลุ่มก.ด.เป็นชมรมเรียบร้อยแล้ว”
“จริงเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่อุทานแล้วเปิดเอกสารออกดู เอกสารใบแรกเป็นใบอนุญาตให้จัดตั้งชมรม โดยมีแฮร์รี่เป็นประธานชมรมและมีศ.จูเลียน่า สเนป เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา ส่วนเอกสารที่เหลือเป็นแบบฟอร์มขอเข้าชมรม
“แล้วเธอนัดสมาชิกหรือยัง” รอนถาม (หลังจากที่ดื่มน้ำฟักทองเรียบร้อยแล้ว)
“นัดแล้วทุ่มหนึ่งที่ห้องคาถา” เฮอร์ไมโอนี่มองนาฬิกา “ยังมีเวลาอีกเยอะ เดี๋ยวแบบฟอร์มพวกนี้ชั้นจัดการเองนะแฮร์รี่”

“นี่...ตอนที่เราออกจากห้องของศ.มักกอนนากัลน่ะ เธอรู้มั้ยเราเจอใคร” รอนกระซิบ
“ใครล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างไม่ใส่ใจพลางหยิบขนมปังแผ่นหนึ่งมาทาเนยถั่ว
“สเนป” แฮร์รี่บอก
“เค้าเห็นเอกสารพวกนี้ก็เลยขอดู พอรู้ว่าน้องสาวตัวเองเป็นที่ปรึกษาให้เราน่ะหน้างี้บิดเบี้ยวน่าเกลียดเชียว” รอนบอกแล้วเหล่ไปทางโต๊ะอาหาร อีก 3 คนมองตาม พวกเขาเห็นสเนปและน้องสาวนั่งทานอาหารกันแล้วซุบซิบกันเบา ๆ ใบหน้าของสเนปนั้นเคร่งเครียดในขณะที่น้องสาวยังคงทานอาหารอย่างไม่ค่อยสนใจพี่ชายนัก
“เห็นได้ชัดว่ายังไม่หายโกรธ” เฮอร์ไมโอนี่บอก พวกเขาไม่รู้เลยว่านอกจากพวกเขาทั้ง 4 แล้ว ยังมีสายตาอีกคู่หนึ่งที่จับจ้องไปยังสเนปสองพี่น้องเหมือนกัน

***********************************

เดรโก มัลฟอยเหลือบมองไปทางอาจารย์ประจำบ้านของตนเป็นระยะ เขาก็เป็นอีกคนหนึ่งที่รู้ว่า ทั้งสองคนกำลังถกเถียงกันด้วยเรื่องอะไร เพราะว่าในตอนที่เขากำลังเดินมาที่ห้องโถงใหญ่นั้น เขาได้ยินเสียงถกเถียงกันเบา ๆ เมื่อเดินไปตามเสียงนั้นก็เห็นสเนปยืนอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง
หลังจากที่ฟังสักครู่จึงรู้ว่าเธอเป็นอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่และเป็นน้องสาวคนเดียวของสเนป แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจ(นอกจากเรื่องที่สเนปมีน้องสาว) ก็คือ การที่น้องสาวคนเดียวของเซเวอรัส สเนปไปเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาในชมรมให้กับแฮร์รี่ พอตเตอร์ (ที่สเนปเกลียดแสนเกลียด)

มัลฟอยเหลือบมองไปทางทางโต๊ะกริฟฟินดอร์ ก็เห็นสามสหายนั่งซุบซิบกันแล้วเด็กสาวคนหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นหน้านั่งอยู่ด้วย เธอเป็นเด็กสาวที่สวยมาก (สังเกตได้จากการซุบซิบและการเหลือบมองจากเด็กในห้องโถง)
แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจจากเขาไม่ใช่เด็กสาวคนนั้น แต่เป็นเด็กสาวผมฟูที่นั่งอยู่ข้าง ๆ มัลฟอยพิจารณาอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ ในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์เปลี่ยนแปลงไปมาก เธอยังคงเป็นเด็กสาวรูปร่างเล็กและบอกบางไม่เปลี่ยน แต่ผมที่เคยฟูฟ่องกลับกลายเป็นลอนสวย แล้วมันก็พริ้วไหวไปมาเมื่อมีการขยับตัว รอยยิ้มสดใสที่แต้มบนใบหน้าทำให้แม้แต่เด็กสาวคนอื่นยังต้องอิจฉา แม้อีกฝ่ายจะเป็นเพียงเด็กสาวร่างเล็ก แต่เขาก็รู้ว่าดวงตาคู่สีน้ำตาลนั้นเข้มแข็งกล้าหาญไม่แพ้ผู้ชายคนหนึ่ง
แวบหนึ่งที่มัลฟอยคิดว่า มันจะเป็นยังไง ถ้าเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ จะเป็นเพียงเด็กสาวบอบบางอ่อนแอที่ต้องให้ชายหนุ่มที่แข็งแกร่งกว่าเป็นผู้ปกป้อง และคน ๆ นั้นก็คือเขาเอง!!!

จังหวะนั้นเองที่เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่สีน้ำตาลสบเข้ากับดวงตาคู่สีซีดเข้าพอดี เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วเมื่อเห็นการจับจ้องจากอีกฝ่าย เพราะมันไม่มีความเกลียดชังหรือเย็นชาเหมือนทุกครั้ง แต่ดวงตาคู่นั้นดูนุ่มนวลทำให้ดวงหน้าของมัลฟอยน่าดูขึ้น (เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างไม่เต็มใจนัก)
‘มองอะไร’ เฮอร์ไมโอนี่ขยับปากโดยไม่มีเสียง มัลฟอยเลิกคิ้ว เขาไม่ตอบแต่ยกมือข้างหนึ่งขึ้นแตะริมฝีปาก เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง ถึงแม้เขาจะไม่พูดแต่เธอก็รู้ว่ามันหมายถึงอะไร เฮอร์ไมโอนี่ลุกพรวดขึ้นทันที “แล้วเจอกันที่ห้องคาถานะ” แล้วก้าวออกไปจากห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็ว สร้างความงุนงงให้กับเพื่อนทั้งสาม (รอนที่มัวแต่กินโดยไม่สนใจอะไร แฮร์รี่มัวแต่ก้มนิ่งและขยับปากไปมาเพื่อซ้อมคำพูดที่จะพูดกับเพื่อนกลุ่มก.ด. ส่วนออโรร่าก็เอาแต่คอย ’แอบ’ มองแฮร์รี่เงียบ ๆ )
“เค้าเป็นอะไรของเขาน่ะ” รอนบ่นก่อนจะก้มลงกินต่อไป

***********************************

เฮอร์ไมโอนี่วางเอกสารลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด “คนบ้าอะไรก็ไม่รู้” เธอบ่นแล้วเดินไปค้นหาหนังสือ ’คำสาบสำหรับผู้ถูกสาบ’ เพื่อทำการลงคาถาไว้ในใบสมัคร เมื่อปีที่แล้วเธอใช้คาถาจากหนังสือเล่มนี้ลงในใบลงชื่อของกลุ่มก.ด.เพื่อป้องกันความลับเรื่องกลุ่มก.ด.รั่วไหล ซึ่งก็ได้ผลเมื่อ
มารีเอตต้า เอจคอมป์เพื่อนสนิทของโช แชงนั้นได้นำความลับเรื่องกลุ่มก.ด.ไปบอกกับอัมบริดจ์ ซึ่งส่งผลให้ใบหน้าของเธอมีสิวแล้วเรียงคำว่า ‘ปากบอน’ อยู่เต็ม ๆ (ถึงแม้ว่าตอนนี้จะหายไปแล้วก็ตาม) ซึ่งก็สร้างความขุ่นเคืองให้กับสมาชิกทุกคน (ยกเว้นโช) ทำให้เข้าร่วมกลุ่มอีกไม่ได้ ถึงแม้ว่าปีนี้กลุ่มก.ด.จะได้รับอนุญาตให้จัดตั้งเป็นชมรมก็ตาม แต่บางสิ่งก็เป็นสิ่งที่คนภายนอกรับรู้ไม่ได้

เฮอร์ไมโอนี่หยิบหนังสือที่ต้องการถือกลับไปที่โต๊ะแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็น ‘คนบ้า’ นั่งอยู่ที่โต๊ะรื้อกองเอกสารของเธออยู่
“ชมรมกองทัพดัมเบิลดอร์” มัลฟอยก้มอ่านเอกสารในมือ แม้ไม่ต้องเงยหน้าเขาก็รู้ถึงสายตาขุ่นเคืองของคนตรงหน้า เฮอร์ไมโอนี่กระชากเอกสารในมือมัลฟอยแล้วหยิบกองที่เหลือเลี่ยงไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง เธอนั่งลงแล้วเปิดหาคาถาที่ต้องการ
“เสียมารยาท” เสียงที่เอ่ยขึ้นมาลอย ๆ ทำให้เฮอร์ไมโอนี่คอแข็งด้วยความไม่พอใจ ‘สงบสติเอาไว้เฮอร์ไมโอนี่’ เธอเตือนตัวเองในใจ
มัลฟอยทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ เฮอร์ไมโอนี่ “พวกเลือดสีโคลนนี่นอกจากจะไร้มารยาทแล้วยังหูหนวกอีก”
เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย “เธอว่าใครมัลฟอย” มัลฟอยเลิกคิ้วมุมปากยกขึ้นน้อย ๆ อย่างขบขันเมื่อเห็นความโกรธในดวงตาของอีกฝ่าย ”ก็พูดถึงพวกสีโคลนน่ะ แล้วเธอเป็นหรือเปล่าล่ะ ถ้าเป็น...ก็คงใช่”
เฮอร์ไมโอนี่ลุกพรวดจนเก้าอี้ล้มเสียงดัง เด็กสาวเม้มปากแน่นเหมือนกลัวว่าจะมีคำพูดใดหลุดออกมา แล้วรีบคว้าเอกสารและหนังสือที่ต้องการยืมไปที่มาดามพินซ์ แล้วรีบออกไปจากห้องสมุดจึงไม่ทันเห็นอาการหัวเราะเบา ๆ อย่างขบขันจากอีกฝ่าย

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่พ้นไปจากห้องสมุดแล้ว มัลฟอยก็ถอนใจแล้วลุกขึ้น เขาเข้ามาในห้องสมุดก็เพียงเพื่อยั่วเฮอร์ไมโอนี่เท่านั้นไม่มีจุดประสงค์อื่น เขาแปลกใจตัวเองเหมือนกันเมื่อพบว่าในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา (ตั้งแต่ตอนปี 5) เขาสนุกกับการได้ยั่วเย้าให้อีกฝ่ายโกรธ สนุกกับการเห็นท่าทางเชิดน้อย ๆ ท่าทางหยิ่ง ๆ จากอีกฝ่าย
ตอนที่มัลฟอยเดินผ่านเก้าอี้ที่ล้มอยู่นั่นเอง สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างตกอยู่ใต้โต๊ะ เมื่อเขาหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นพวงกุญแจคริสตัลรูปหัวใจสีฟ้าใสและมีรูปเล็ก ๆ อยู่ในนั้น

เมื่อเขามองเข้าไปก็พบว่าเป็นรูปถ่าย (แบบมักเกิ้ล) ของเฮอร์ไมโอนี่ที่ถ่ายคู่กับพ่อและแม่ของเธอ และเมื่อพลิกไปอีกด้านก็พบว่าเป็นรูปที่เฮอร์ไมโอนี่ถ่าย (แบบพ่อมด) เมื่อปีที่แล้วตอนที่เธอได้รางวัลขวัญใจอันดับ 2 (รูปเฮอร์ไมโอนี่สวมมงกุฏดอกไม้โบกมือไปมา) เด็กสาวในรูปส่งยิ้มน่ารักมาให้ มัลฟอยเผลอยิ้มตอบอย่างลืมตัว
“มีอะไรหรือจ๊ะมิสเตอร์มัลฟอย” เสียงมาดามพินซ์ที่ดังขึ้นทำให้มัลฟอยสะดุ้ง ก่อนจะปฏิเสธแล้วรีบออกจากห้องสมุดไป

ตอนที่ 13 สมาชิกกลุ่มกองทัพดัมเบิลดอร์

“คนบ้า...คนเฮงซวย” เฮอร์ไมโอนี่บ่นออกมาอย่างหงุดหงิดขณะที่สาวเท้าไปยังห้องคาถา “กวนประสาทที่สุด แล้วดูสินี่...เอกสารพวกนี้เลยไม่เสร็จเลย” เธอเหลือบมองเอกสารในมืออย่างหงุดหงิด
เมื่อเธอเดินมาถึงห้องคาถา เธอก็ผลักประตูเข้าไป และเมื่อมองไปรอบ ๆ ห้องก็เห็นว่าสมาชิกมากันเกือบครบแล้ว...ขาดเพียงแฮร์รี่กับรอนเท่านั้น
“เฮอร์ไมโอนี่” เฮอร์ไมโอนี่หันไปตามเสียง เธอเห็นจินนี่ยืนอยู่กับลูน่า เลิฟกู๊ด
“สวัสดีเฮอร์ไมโอนี่” ลูน่าทัก ดวงตาโปนมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างเลื่อนลอย

แล้วจู่ ๆ ห้องที่มีเสียงดังก็เงียบกริบลง เธอเห็นจินนี่จ้องไปทางด้านหลังของเธอเขม็ง เมื่อเธอหันไปมองตามก็เห็นแฮร์รี่ที่กำลังเปิดประตูให้กับออโรร่าที่กำลังยิ้มหวานให้เขาเข้ามาในห้องก่อน
เมื่อแฮร์รี่เข้ามาในห้องเขาก็มองไปรอบ ๆ ห้องอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่ทำเพื่อสำรวจสมาชิก แล้วเดินตรงมายังกลุ่มของเฮอร์ไมโอนี่
“ทำไมมาช้าจังแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่บ่นเมื่อทั้ง 3 มาหยุดยืนข้าง ๆ โดยไม่สนใจสายตาอยากรู้อยากเห็นของสมาชิกคนอื่น ๆ
“โทษที...ว่าแต่มากันครบหรือยังล่ะ”
“ครบแล้ว จะเริ่มกันเลยหรือยัง”
“เอาสิ..เริ่มเลยจะได้ไม่เสียเวลา” ว่าแล้วแฮร์รี่ก็เดินไปยังหน้าห้อง มีเฮอร์ไมโอนี่ รอนและออโรร่าเดินตามไป ส่วนคนอื่น ๆ ก็ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้

“สวัสดีเพื่อน ๆ ทุกคน” แฮร์รี่เอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นว่าคนอื่นนั่งเรียบร้อยแล้วและพร้อมที่จะฟัง “ที่นัดประชุมกันในวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากหรอก มีข่าวจะแจ้งให้ทราบเท่านั้น” เขากวาดตามองไปรอบ ๆ ห้อง
“ตอนนี้กลุ่ม กด.ของพวกเรามีการจัดตั้งเป็นชมรมเรียบร้อยแล้วนะ...” เสียงอุทานด้วยความตื่นเต้นดังขึ้น “...ถ้าพวกนายสนใจจะเข้าชมรมก็มารับใบสมัครได้ที่เฮอร์ไมโอนี่ แต่ถ้าใครไม่อยากเข้าก็ไม่เป็นไรไม่บังคับ แต่ว่าจะเข้าร่วมฝึกกับคนอื่นไม่ได้”
“แล้วนายจะรับคนเพิ่มอีกหรือเปล่า” เออร์นี่ มักมิลลันถาม
“ก็คงจะรับเพิ่ม แต่ว่าคงจะจำกัดจำนวนคน เพราะถ้ามากไปคงดูแลไม่ไหว”
“ให้เวลาคิด 1 คืนนะ ถ้าใครสนใจล่ะก็มารับเอกสารที่ห้องโถงใหญ่พรุ่งนี้เช้า” เฮอร์ไมโอนี่บอก
“แล้วเรามีอาจารย์ที่ปรึกษาของชมรมหรือยังล่ะ” ลาเวนเดอร์ถาม ปัทมาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“ศ.สเนป” รอนบอกแล้วหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าจากคนอื่น ๆ รวมทั้งเสียงครางอย่างหวาดกลัวที่ดังมาจากเนวิลล์
“ศ.จูเลียน่า สเนป...” เฮอร์ไมโอนี่บอกพลางมองรอนกับแฮร์รี่ที่หัวเราะอย่างดุ ๆ “...อาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่น่ะ”
“อ๋อคนที่สวย ๆ น่ะเหรอ” ดีนถาม แฮร์รี่พยักหน้า
“ตอนนี้เรารู้จักอาจารย์คนใหม่แล้ว แล้วพวกนายไม่คิดจะแนะนำสมาชิกใหม่ให้พวกเรารู้จักเลยเหรอ” จัสติน ฟินซ์-เฟล็ทชลีย์ ถามพลางมองไปยังออโรร่าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เฮอร์ไมโอนี่อย่างสนใจ ส่วนคนอื่น ๆ ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย (โดยเฉพาะนักเรียนชาย)

ออโรร่ายิ้ม เธอก้าวออกมาด้านหน้าเล็กน้อยแล้วเอ่ยเสียงกังวาลใส “สวัสดีจ๊ะทุกคน ฉันชื่อ ออโรร่า เดมมิ่ง เป็นนักเรียนใหม่ชั้นปีที่ 6 บ้านกริฟฟินดอร์ แล้วก็จะมาเป็นสมาชิกของชมรมด้วย ขอฝากตัวด้วยนะจ๊ะ” เสียงปรบมือดังลั่นเมื่อเธอพูดจบ (ยกเว้นโชที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก)
“ไม่เห็นเธอในพิธีคัดสรรเมื่อคืนนี้เลย” ปาราวตีถามอย่างแปลกใจ
“ฉันคัดสรรไปแล้วก่อนหน้านี้น่ะ ก็เลยไม่ได้เข้าร่วมพิธีเมื่อวาน” คนอื่นพึมพำอย่างแปลกใจ “อย่าถามนะว่าทำไม เพราะฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เลิกประชุมแค่นี้แล้วกัน” แฮร์รี่เอ่ยเมื่อเห็นว่าทุกคนนั่งนิ่ง “ถ้าใครจะอยู่ต่อมารับเอกสารพรุ่งนี้นะ สวัสดี” สมาชิกต่างทยอยกันออกจากห้อง แฮร์รี่หันไปพยักหน้าให้เพื่อนทั้ง 3 เพื่อกลับหอ แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อหันมาเห็นโชยืนดักหน้าไว้
“สวัสดีจ๊ะแฮร์รี่” โชทักเสียงตะกุกตะกัก
“สวัสดีครับโช ปิดเทอมเป็นยังไงบ้าง“ แฮร์รี่ถามยิ้ม ๆ
“ก็ดีจ๊ะ...ขอฉันคุยด้วยหน่อยจะได้ไหม”

***************************************

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะเฮอร์ไมโอนี่” รอนถามอย่างขบขันเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจในขณะที่เขา เฮอร์ไมโอนี่และออโรร่ากำลังเดินกลับหอ
“ก็ฉันโมโหเธอน่ะแหล่ะรอน มันเรื่องอะไรที่ต้องทิ้งให้แฮร์รี่อยู่กับผู้หญิงคนนั้นด้วยนะ” เฮอร์ไมโอนี่ตวัดเสียงใส่
“ก็แหม...เธอก็ได้ยินที่มิสแชงพูด การที่เขาขอคุยกับแฮร์รี่ นั่นหมายความว่า เขาต้องการการเป็นส่วนตัวไม่มีคนอื่น” รอนเน้นเสียง “แล้วการที่เขาจะปรับความเข้าใจกันมันก็ดีไม่ใช่เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ค้อนกับเหตุผลของอีกฝ่าย

“เอ่อ...ขอโทษนะ” ออโรร่าแทรก “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันเหรอ”
“โช แชง ปี7 บ้านเรเวนคลอ เป็นแฟนกับแฮร์รี่”
“อดีตแฟนย่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เถียงรอน โดยไม่สังเกตเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดของออโรร่าเมื่อได้ยินคำว่า ‘แฟน’ “สองคนนั้นเลิกกันแล้ว”
“แล้วเธอคิดว่าแฮร์รี่จะลืมโชได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ” รอนย้อนถาม “แฮร์รี่น่ะเขาชอบโชมาตั้งแต่ตอนเรียนปี 3 แล้วนะ”
“แล้วไง...ชอบได้ก็เลิกได้เหมือนกัน” รอนส่ายหน้ากับความรั้นของอีกฝ่าย
“เธอไม่เคยได้ยินเหรอเฮอร์ไมโอนี่ ว่ารักแรกน่ะมันมักจะเป็นรักที่ฝังใจ ลืมได้ยาก โชน่ะเป็นรักแรกของแฮร์รี่นะ แล้วเธอก็เห็นพวกเค้าน่ะ ทะเลาะกันกี่ครั้งแล้ว เลิกกันกี่ครั้งแล้ว แต่สุดท้ายพวกเขาก็กลับมาดีกันอีก”

“ชั้นไม่เคยเห็นเขายิ้มอย่างนี้มาก่อนเลยนะ” เฮอร์ไมโอนี่ที่ทำท่าจะเถียงต่อชะงัก หันมาถามออโรร่าที่ยืนเหม่อมองไปนอกหน้าต่างอย่างไม่แน่ใจ
“เธอว่าอะไรนะ ชั้นไม่ทันได้ฟัง”
“ชั้นไม่เคยเห็นแฮร์รี่ยิ้มอย่างนี้มาก่อนเลย มันดูอ่อนโยน...อบอุ่น” ออโรร่าบอกเสียงแผ่ว
เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้ว เธอเดินมาหยุดยืนข้าง ๆ ออโรร่า “เธอเป็นอะไรไปหรือเปล่าออโรร่า สีหน้าไม่ค่อยดีเลย” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างห่วงใย เมื่อเห็นใบหน้าขาวซีดของอีกฝ่าย
ออโรร่ายิ้มเศร้า ๆ “ไม่เป็นไรหรอก เรารีบกลับกันดีกว่า” ออโรร่าชวนทั้ง 2 แล้วเดินจากไป เฮอร์ไมโอนี่กับรอนมองหน้ากันอย่างสงสัย ก่อนจะรีบตามเธอไป

ตอนที่ 14 สองพี่น้องสเนป

“พวกเธอทำอะไรอยู่น่ะ” แฮร์รี่ถามอย่างแปลกใจเมื่อเขาและรอนลงมาจากหอนอนในเช้าวันรุ่งขึ้น และพบว่าเฮอร์ไมโอนี่กับและออโร่ร่าและเพื่อนอีก 2-3 คน กำลังทำท่าเหมือนค้นหาอะไรสักอย่างในห้องโถงกริฟฟินดอร์
เฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังรื้อพรมหน้าเตาผิงเงยหน้าขึ้นทันที “พวงกุญแจชั้นหาย พวกเธอเห็นบ้างมั้ย” เธอถามอย่างร้อนใจ
“พวงกุญแจอะไร” รอนถามพลางนั่งลงที่โซฟาหน้าเตาผิง
เฮอร์ไมโอนี่ก้มลงค้นหาตามซอกต่าง ๆ ใหม่ “พวงกุญแจรูปหัวใจสีฟ้าน่ะ พ่อกับแม่ชั้นให้เป็นของขวัญวันเกิด”
“แล้วเธอใช้คาถาเรียกของหรือยัง” แฮร์รี่ถาม
“ใช้แล้ว แต่ก็ยังไม่เจอ” เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“แปลก...ปกติถ้าใช้คาถาเรียกของแล้ว ไม่ว่าของจะอยู่ไหนมันก็จะมาไม่ใช่เหรอ” รอนแปลกใจ
แฮร์รี่มองหน้าเพื่อนสาวอย่างสงสารแล้วเอ่ยว่า “ฉันรู้นะเฮอร์ไมโอนี่ว่ามันมีความสำคัญกับเธอ...แต่ว่าตอนนี้เรามีสิ่งที่สำคัญกว่านั้น” รอนลุกขึ้นแล้วลูบท้องไปมาพลางฝันถึงอาหารเช้าที่รออยู่ แฮร์รี่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจที่เห็นรอนให้ความสำคัญกับเรื่องกินมากกว่าเรื่องอื่น เขาเอ่ยเสียงดังเพื่อเรียกว่าสนใจจากเพื่อนสาวทั้ง 2
“ถ้าเราไม่รีบไปกินอาหารเช้าตอนนี้ เราจะไปเรียนวิชาปรุงยาสาย!!!!”

***************************************

มัลฟอยเงยหน้าขึ้นทันที เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งมายังห้องเรียนวิชาปรุงยา เขาเบะปากเมื่อเห็นแฮรี่กับรอนวิ่งเข้ามาก่อน แล้วจึงเห็นเฮอร์ไมโอนี่กับเพื่อนสาวอีกคนวิ่งตามหลังมาติด ๆ เขายิ้มนิด ๆ เมื่อเห็นสีหน้าร้อนใจของเฮอร์ไมโอนี่
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอกำลังเป็นทุกข์เรื่องอะไร พวงกุญแจที่เขาเจอเมื่อคืนเขาเอากลับไปที่หอแล้วใส่คาถาล็อกป้องกันคาถาแอ็กซิโอเอาไว้ และเมื่อเช้าตอนที่เขากำลังแต่งตัวก็มีคนใช้คาถาเรียกพวงกุญแจนั้น ทำให้เขารู้ว่าเธอรู้ตัวเรื่องของหายแล้ว

ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่และคนอื่น ๆ จะหายเหนื่อย ประตูห้องเรียนก็ถูกผลักเข้ามาอย่างแรง
“ขอต้อนรับสู่ชั้นเรียนเริ่มต้นในระดับ ส.พ.บ.ส. ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนยอดเยี่ยม...” ศ.สเนปเหลือบมองแฮร์รี่ “...หรือยอดแย่” เสียงหัวเราะคิกคัดดังมาจากฝั่งสลิธีริน “ในชั้นเรียนนี้พวกเธอจะได้เรียนตัวยาต่าง ๆ ที่สามารถให้ทั้งคุณและโทษได้ในเวลาเดียวกัน ซึ่งนั่นก็ขึ้นอยู่กับคนใช้ว่าต้องการใช้ทำเพื่ออะไร” สเนปโบกไม้กายสิทธิ์ไปยังกระดานดำ “เรื่องแรกที่เราจะเรียนกันคือ น้ำยาสรรพรส” แฮร์รี่ รอนกับเฮอร์ไมโอนี่แอบยิ้ม “น้ำยาตัวนี้จะใช้เวลาในการปรุง 1 เดือน และต้องมาคอยคนทุกวัน...เริ่มทำกันได้”

***************************************

“นี่มันอะไรกันลองบัตท่อม” ศ.สเนปถามขณะที่มองดูหม้อปรุงยาของเนวิลล์ “ไหนเธอลองบอกชั้นสิว่า เธอใส่เลือดมังกรลงไปเท่าไหร่”
“สะ..2 ช้อนครับ” เนวิลล์ตอบเสียงสั่น
“2 ช้อนอย่างนั้นเหรอลองบัตท่อม เธออ่านคำว่า ‘หยด’ เป็น ‘ช้อน’ งั้นเหรอ เธอคงต้องกลับไปเรียนหนังสือกับเด็ก 6 ขวบใหม่แล้วมั้ง...หักกริฟฟินดอร์ 5 คะแนน” เขาบอกพลางยิ้มอย่างพอใจ แล้วเดินไปหยุดที่หม้อของออโรร่ามองดูพลางขมวดคิ้ว
“น่าขายหน้าจริง ๆ ลองบัตท่อม เห็นได้ชัดว่ามันสมองของเธอน่ะเล็กกว่ามันสมองของนักเรียนใหม่อย่างมิสเดมมิ่ง ทั้ง ๆ ที่เธอเรียนก่อนมิสเดมมิ่งถึง 5 ปี” เสียงของตกทำให้ ศ.สเนปหันไปมองทันที “เธอควรจะระวังอย่าทำข้าวของตกพื้นอีกนะพอตเตอร์ หักกริฟฟินดอร์ 2 คะแนน”

***************************************

เสียงกริ่งดังบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น หลังจากนั้นไม่ถึง 5 นาที เด็กบ้านกริฟฟินดอร์ก็พุ่งออกมาจากคุกใต้ดินอย่างรวดเร็ว
“ไม่อยากเชื่อเลย กะอีกแค่ทำช้อนตวงยาตกเนี่ยนะต้องหักคะแนนด้วย” รอนบ่นออกมาอย่างไม่พอใจในขณะที่กำลังเดินไปเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด
“แหมรอน เธอเรียนกับสเนปมากี่ปีแล้ว ยังไม่ชินกับนิสัยเขาอีกเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างอ่อนใจ
“ทำไมอาจารย์เค้าถึงหักคะแนนเราบ่อยจังล่ะ” ออโรร่าถามอย่างสงสัย
“ก็เขาอยากแกล้งพวกเรายังไงล่ะ เขาอยากให้สลิธีรินได้ถ้วยบ้านดีเด่นตอนสิ้นปี” แฮร์รี่บอก
“ถ้วยบ้านดีเด่นเป็นยังไงเหรอ”
“เป็นถ้วยที่ให้สำหรับบ้านที่มีคะแนนสูงที่สุดน่ะ ถ้าเราทำดีเราก็จะได้คะแนน แต่ถ้าเราทำไม่ดีเราก็จะโดนหักคะแนน” รอนอธิบาย “ก่อนหน้านี่เราจะเข้าเรียน สลิธีรินได้ถ้วยมาหลายปีติดกัน แต่มาเสียถ้วยให้พวกเราตั้งแต่ที่เราเรียนตอนปี 1 เขาก็เลยต้องตัดคะแนนเราเยอะ ๆ หน่อยน่ะ”

***************************************

เด็กนักเรียนต่างพากันเงียบกริบเมื่อ ศ.จูเลียน่า สเนป ก้าวเข้ามาในห้อง พวกเขารู้ว่าเธอเป็นน้องสาวคนเดียวกัน ศ.สเนป จึงไม่แน่ใจว่าเธอจะเป็นเหมือนพี่ชายหรือเปล่า
อาจารย์คนใหม่มองไปรอบ ๆ ห้องที่เงียบกริบอย่างสงสัย “ยินดีต้อนรับสำหรับนักเรียนชั้นปีที่ 6 ทุกคน พวกเธอกลุ่มนี้คือคนที่เลือก ‘มือปราบมาร’ และ ‘เจ้าหน้าที่ฝ่ายควบคุมการใช้เวทมนตร์’ ครูเป็นอาจารย์คนใหม่ของพวกเธอชื่อ ศ.จูเลียน่า สเนป แต่ครูจะดีใจกว่าถ้าเธอจะเรียกครูว่า ‘ศ.จูเลียน่า’ มากกว่า ‘ศ.สเนป’ ครูไม่อยากจะไปซ้ำกับพี่ชายครู ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม” ศ.จูเลียน่าเอ่ยยิ้ม ๆ ทำให้นักเรียนหลายคนยิ้มออกมาได้

“ครูไม่รู้ว่ามีใครบอกพวกเธอหรือยังว่า ในชั้นปีที่ 6 เป็นต้นไปนั้น พวกเธอที่เลือกอาชีพเดียวกัน จะเจอกันตลอดจนกว่าจะจบการศึกษา เพราะฉะนั้นพวกเธอทุกบ้านจะเรียนด้วยกัน”
“มิน่าล่ะ ก็ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมมี 4 บ้านเลย งั้นแสดงว่าเจ้ามัลฟอยเองก็เลือกมือปราบมารด้วยงั้นสิ” รอนกระซิบบอกแฮร์รี่พลางเหลือบมองไปยังมัลฟอยที่นั่งอยู่ที่อีกฟากหนึ่งของห้อง

“เรื่องที่เราเริ่มเรียนกันในเทอมนี้ก็คือ ‘คาถาผู้พิทักษ์’ มีใครรู้บ้างว่าคาถาผู้พิทักษ์มีไว้เพื่ออะไร” เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้น
“ว่ายังไงจ๊ะมิสเกรนเจอร์”
“คาถาผู้พิทักษ์เป็นคาถาที่จะเสกผู้พิทักษ์ขึ้นมา เพื่อใช่ต่อต้านผู้คุมวิญญาณค่ะ”
ศ.จูเลียน่ายิ้ม “5 คะแนนสำหรับกริฟฟินดอร์” ศ.จูเลียน่ามองไปรอบ ๆ ห้องแล้วถาม “แล้วมีใครรู้บ้างจ๊ะ ว่าผู้พิทักษ์นั้นจะมีลักษณะยังไง” รอนยกมือบ้าง
“เชิญจ๊ะมิสเตอร์วีสลีย์”
“ผู้พิทักษ์ของแต่ละคนจะไม่เหมือนกันครับ มันจะมีลักษณะเฉพาะตามที่คนเสกจะเสกขึ้นมาครับ”
“ดีมากจ๊ะ อีก 5 คะแนนสำหรับกริฟฟินดอร์” รอนยิ้มกว้าง เพราะไม่บ่อยนักที่เขาจะเพิ่มคะแนนของห้อง มัลฟอยเบะปาก
“คาถาผู้พิทักษ์เป็นคาถาที่เสกยากสักหน่อย จริง ๆ แล้วไม่มีอยู่ในบนเรียน แต่ครูได้ขออนุญาต ศ.ดัมเบิลดอร์ ซึ่งท่านก็อนุญาตแล้ว เราจะสอบคาถานี้กันตอนปลายภาคด้วย เพราะฉะนั้นพวกเธอต้องขยันฝึกกันหน่อย” มีเสียงฮือฮาดังขึ้น
“สำหรับบางคนอาจจะยาก แต่เท่าที่ครูรู้มา รู้สึกว่าจะมีนักเรียนในห้องนี้หลายคนที่ใช้คาถานี้ได้” หลายคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก มัลฟอยขมวดคิ้ว คาถายาก ๆ อย่างนี้ยังมีคนใช้เป็นอีกเหรอ เขาคิด
“แฮร์รี่ ครูต้องขอให้เธอมาทำเป็นตัวอย่างให้เพื่อน ๆ ดู”

มัลฟอยหันขวับ เขาเห็นแฮร์รี่ลุกขึ้นเดินไปหน้าห้อง แฮร์รี่ยืนนิ่งก่อนจะชี้ไม้กายสิทธิ์แล้วตะโกนลั่น “เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!!!”
ลำแสงสีเงินพุ่งออกมาจากปลายไม้ กลายเป็นกวางตัวผู้ที่มีเขายาวโง้งวิ่งเยาะย่างไปมา มัลฟอยถึงกับตัวแข็งเมื่อเห็นผู้พิทักษ์ของแฮร์รี่ ก็เจ้าตัวนี้ไม่ใช่เหรอที่พุ่งใส่เขาเมื่อตอนปี 3
เสียงฮือฮาและเสียงปรบมือดังลั่น มัลฟอยหันไปมองเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นักเรียนใหม่อย่างไม่พอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายปรบมือเสียงดังลั่น
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกถึงสายตาที่มองมา เมื่อเธอหันมาก็เห็นตาสีซีดที่มองมาอย่างเย็นชา เธอสะบัดหน้าหนีทันที โดยไม่รู้เลยว่ากริยาที่เธอทำนั้น ยิ่งทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจกว่าเดิม
“ทำคอแข็งไปเถอะยายเลือดสีโคลน ไม่นานจะถึงทีของชั้นบ้าง” มัลฟอยคำราม

“ยอดเยี่ยมมากจ๊ะแฮร์รี่ 5 คะแนนสำหรับผู้พิทักษ์ที่ยอดเยี่ยมและสมบูรณ์แบบ และอีก 5 คะแนนสำหรับการสาธิตให้เพื่อน ๆ ดู เอาล่ะทุก ๆ คน การที่ผู้พิทักษ์จะสมบูรณ์แบบได้นั้น พวกเธอจะต้องคิดเรื่องที่มีความสุขมาก ๆ ด้วยนะ ถ้าไม่อย่างนั้นเธอจะไม่สามารถเสกผู้พิทักษ์ได้ เดี๋ยวพวกเธอลองฝึกกันได้เลย”

ตอนที่ 15 ก็แค่...ห่วงใย

“เธอยอดเยี่ยมมากเลยออโรร่า เพียงแค่วันเดียวกันสามารถใช้คาถานี้ได้” รอนบอกอย่างชื่นชมในขณะที่กำลังทานอาหารเย็นกันอยู่
“จริงด้วย ขนาดพวกเรายังใช้เวลาตั้งนานกว่าจะเป็นตัวเป็นตนได้” เฮอร์ไมโอนี่เองก็ทึ่งในความสามารถของออโรร่าด้วย เพียงแค่วันเดียวออโรร่าก็สามารถเสกผู้พิทักษ์ได้ แม้จะไม่ถึงกับสมบูรณ์แบบแต่ก็เห็นเป็นรูปเป็นร่าง
“มันแค่บังเอิญน่ะ” ออโรร่ายิ้มอาย ๆ
“พรสวรรค์”
“หือ!!!” เฮอร์ไมโอนี่กับรอนหันมาหาแฮร์รี่
“ไม่ใช่บังเอิญหรอก พรสวรรค์ต่างหาก” อีกสามคนมองหน้ากัน
“ทำไมนายคิดยังงั้นแฮร์รี่” รอนถาม
“นายคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือที่อยู่ ๆ ออโรร่าก็มารู้ตัวว่าตัวเองเป็นแม่มดตอนอายุ 16 น่ะ และทั้ง ๆ ที่เพิ่งเรียนได้เพียงแค่ 2 เดือนแต่กลับสามารถใช้คาถาชั้นสูงได้ แล้วอีกอย่างหนึ่งนายอย่าลืมว่า คุณและคุณนายเดิมมิ่งน่ะเป็นสควิปนะ ไม่ใช่เป็นแค่ 2 คน แต่ว่าเป็นกันทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นญาติทางคุณเดิมมิ่งหรือทางคุณนายเดิมมิ่ง”
“เธอพูดเหมือนกับว่าฉันไม่ใช่คนในครอบครัวเดิมมิ่งอย่างนั้นแหละ” ออโรร่าพูดพลางหัวเราะ
“อาจจะใช่ก็ได้ใครจะรู้ เธออาจจะเป็นเด็กที่ถูกขอมาเลี้ยงก็ได้นะ” รอนเย้า

“เออ...แฮร์รี่ แล้วเมื่อคืนมิสแชงเค้ามีธุระอะไรกับเธอล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ทำไมต้องอยากรู้เรื่องคนอื่นด้วยนะเฮอร์ไมโอนี่ อยู่เฉย ๆ ไม่ได้เหรอ” รอนถาม เฮอร์ไมโอนี่คอแข็ง แฮร์รี่รีบไกล่เกลี่ยทันที
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก โชเค้าก็แค่ถามว่า...เอ่อ...เราจะกลับไปเป็นเหมือนก่อนได้มั้ย...ก็เท่านั้น” ออโรร่าก้มหน้า เอาส้อมเขี่ยอาหารไปมา
“เหมือนเดิม? เหมือนเดิมแบบไหนหรือแฮร์รี่ กลับไปทะเลาะกันแล้วให้เธอคอยตามง้อเหมือนเดิม หรือว่าต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิม” เฮอร์ไมโอนี่ประชด
รอนค้อน “แหมเธอ...เหมือนเดิมของเขาก็หมายถึง กลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิมน่ะสิ แล้วนายตอบเขาว่ายังไงล่ะแฮร์รี่”
“ก็...คือยังไม่ได้ทันพูดอะไรเค้าก็ไปน่ะ คือ...เค้าบอกว่าจะให้เวลาฉันคิดก่อนน่ะ”
“ทำไมต้องคิดด้วยล่ะแฮร์รี่ ปฏิเสธไปเลย” เฮอร์ไมโอนี่ท้วงทันที
“เฮอร์ไมโอนี่” รอนพยายามห้าม ก็แหม...คบกันมาตั้งหลายปี ทำไมจะไม่รู้ว่าแฮร์รี่เป็นยังไง
“ถ้านายยังคบกับผู้หญิงคนนั้นล่ะก็ไม่มีทางที่จะมีความสุขได้หรอกแฮร์รี่” แฮร์รี่เงียบกริบ มือยังคงเฉือนเนื้อในจานไปเรื่อย ๆ จนรอนเริ่มกังวล
“กี่ครั้งแล้วที่ผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอทุกข์ใจแฮร์รี่ ทำไมเธอถึงไม่เคยจำ ทำไม....”
“เรื่องนี้ฉันเป็นคนตัดสินใจเองไม่ใช่พวกนาย เพราะฉะนั้นเลิกยุ่งกับเรื่องของฉันเสียที”
เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้างเมื่อได้ยินเสียงตวาดจากแฮร์รี่ รอนก้มหน้าทำเป็นวุ่นกับการกิน ส่วนออโรร่าเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ
“แฮร์รี่ ฉันแค่...” เฮอร์ไมโอนี่พยายามอธิบาย
“อย่ามายุ่งกับเรื่องของฉัน” แฮร์รี่เน้นเสียงแล้วเดินออกไปจากห้องโถง เฮอร์ไมโอนี่ตาแดงกล่ำ

“เฮอร์ไมโอนี่...” ออโรร่าร้องเรียกเมื่อเห็นเพื่อนสาววิ่งออกไปจากห้องโถงอีกคน
“ช่างเถอะออโรร่า ปล่อยให้พวกเขาอยู่กันตามลำพังเถอะ” รอนห้ามเมื่อเห็นออโรร่าทำท่าจะว่าตาม ทำให้ออโรร่าต้องจำใจนั่งลง

***************************************

เฮอร์ไมโอนี่สะอื้นออกมาอย่างแรงขณะที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมทะเลสาป “ทำไมต้องตวาดด้วยนะ ก็แค่เป็นห่วง” เด็กสาวพึมพำพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอนั่งเหม่อมองไปยังทะเลสาป ดวงตาคู่สีน้ำตาลยังคงมีน้ำตาชุ่ม นาน ๆ ทีจึงจะมีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา เธอเหม่อจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ

***************************************

“แฮร์รี่” เสียงหวาน ๆ ร้องเรียกอย่างเกรงใจ แฮร์รี่หันมาเห็นออโรร่าหยุดยืนอยู่ไม่ห่างนัก “ขอนั่งด้วยคนได้ไหม”
แฮร์รี่ยิ้มแล้วพยักหน้า ทำให้ออโรร่าเริ่มยิ้มออก “มาถูกได้ยังไงออโรร่า”
“ถามรอนน่ะ ก็กลับไปที่หอแล้วไม่เจอเธอ รอนก็เลยคิดว่าเธออยู่ที่นี่” ออโรร่ามองไปรอบตัว “ที่นี่เค้าเรียกว่าอะไรน่ะแฮร์รี่”
“สนามควิชดิชน่ะ”
“ควิชดิช?”
“ควิชดิชเป็นกีฬาของที่นี่ จะมีการยิงประตูคล้าย ๆ กับฟุตบอลน่ะแหละ แต่ว่าผู้เล่นจะต้องขี่ไม้กวาด ทีมที่ชนะเลิศจะได้คะแนนและจะมีผลกับถ้วยบ้านดีเด่นด้วย...ฉันก็อธิบายไม่ถูกหรอก เอาไว้รอดูละกัน” แฮร์รี่หัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นคู่สีฟ้าจ้องมองมาทางเขาอย่างตั้งใจ

***************************************

“ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะยัยเลือดสีโคลน” เสียงยานคางที่ได้ยินทำให้เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับสะดุ้งเฮือก เธอหันขวับมาตามเสียงทันที
“มัลฟอย” เธอร้องออกมาเบา ๆ ดวงตาสีซีดอ่อนลงเมื่อเห็นดวงตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาของอีกฝ่าย
“จะรีบไปไหนล่ะ” มัลฟอยทักเมื่อเห็นอีกฝ่ายลุกขึ้น เฮอร์ไมโอนี่เฉย “ไม่อยากได้พวงกุญแจคืนหรือไง” เขาถามเมื่อเห็นเด็กสาวเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ เฮอร์ไมโอนี่หันกลับมาทันที
“พวงกุญแจ!! นายเอาพวงกุญแจของชั้นไปเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างร้อนรน อีกฝ่ายยิ้มนิด ๆ อย่างพอใจ เมื่อเห็นอาการร้อนรนของอีกฝ่าย “เอาของ ๆ ฉันคืนมานะมัลฟอย” เด็กสาวสั่งแล้วเดินเข้าไปใกล้ ๆ และเห็นดวงตาอีกฝ่ายหรี่ลงอย่างไม่พอใจทันที
“สั่งงั้นเหรอ เธอเป็นใครมีสิทธิอะไรมาสั่งชั้นยัยเลือดสีโคลน” เขาตะคอก
“จะเป็นใคร ก็เป็นเพียงแค่เด็กนักเรียนคนหนึ่ง ไม่ใช่เด็กไม่รู้จักโตที่ชอบเอาชื่อพ่อมาบังหน้าน่ะสิ...โอ้ย” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงหลงเมื่ออีกฝ่ายผลักเธอให้กระแทกกับต้นไม้อย่างแรง
“อย่าอวดดีมาว่าฉันอีกเกรนเจอร์” เขาคำราม แล้วก็เสียงอ่อนลงเมื่อเห็นอีกฝ่ายตัวสั่นน้อย ๆ “ถ้าอยากได้พวงกุญแจคืนล่ะก็มาหาชั้นพรุ่งนี้ตอน 6 โมง ถ้าช้าแม้แต่นาทีเดียวล่ะก็...เธออดแน่ ๆ “

***************************************

“เธออารมณ์ดีขึ้นหรือยังแฮร์รี่” ออโรร่าถามเบา ๆ ขณะที่เดินกลับหอ แฮร์รี่ถอนใจ “อย่าโกรธเฮอร์ไมโอนี่เลยนะเค้าแค่เป็นห่วงเธอ”
“ฉันรู้...แต่ก็อดที่จะโกรธไม่ได้ ที่เฮอร์ไมโอนี่ชอบมาก้าวก่ายเรื่องของชั้น ถึงแม้ว่าเธอจะทำเพราะหวังดีก็เถอะ” แฮร์รี่เหลือบมองเด็กสาวแล้วเอ่ยออกมาเบา ๆ “วันก่อน...ชั้นต้องขอโทษด้วยนะ”
ออโรร่าขมวดคิ้ว “ขอโทษ...เรื่องอะไรเหรอ”
“ก็...ที่ชั้นตวาดใส่เธอที่บ้านเดอร์สลีย์น่ะสิ คือ...”
“ไม่เป็นไรหรอกแฮร์รี่” ออโรร่ายิ้มอย่างปลอบใจ “ชั้นไม่โกรธเธอหรอก ตอนนั้นอาจจะไม่เข้าใจว่าเธอโกรธเรื่องอะไร แต่ตอนนี้ชั้นเข้าใจแล้ว”
“เข้าใจ...เข้าใจเรื่องอะไร” แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
“เฮอร์ไมโอนี่เล่าให้ชั้นฟังว่าเธอเคยถูกคาดโทษเอาไว้เรื่องการใช้เวทมนตร์นอกฮอกวอตส์น่ะ”
“อ๋อ…ใช่” แฮร์รี่พยักหน้า
“ช่วงที่ชั้นอยู่ที่นี่คงต้องรบกวนเธอกับคนอื่น ๆ ช่วยแนะนำด้วยนะว่าอะไรควรทำและอะไรไม่ควรทำ แต่ชั้นสัญญาว่าจะพยายามไม่ทำให้เธอและคนอื่น ๆ เดือดร้อนแน่ ๆ แฮร์รี่”

Create Date : 22 พฤษภาคม 2549

Last Update : 13 ธันวาคม 2549 15:04:35 น.

0 comments

Counter : 363 Pageviews.

ღMember Zoneღ