Bloggang.com : s_sut : ตอนที่ 33.2.ความฝันหรือ...?

ตอนที่ 33.2.ความฝันหรือ...?

ตอนที่ 33.2 ความฝันหรือ...?

‘ตระกูลพอตเตอร์เคยเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่และทรงอำนาจ ได้รับการนับหน้าถือตาจากคนทั่วไป’
ท่ามกลางเสียงอึกทึกที่ห้องโถงรวมของหอกริฟฟินดอร์ แต่ก็ไม่สามารถเล็ดรอดเข้าไปในความคิดคำนึงของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่เพียงลำพังที่ข้างหน้าต่างได้ ภาพที่ได้เห็นและเสียงที่ได้ยิน ยังคงเด่นชัดแม้ในตอนนี้ ‘ผมได้ยินมาว่าตระกูลของเราเป็นตระกูลที่ต่อต้านศาสตร์มืดมาตลอด’
‘ถูกต้องแฮร์รี่ สำหรับพวกเราตระกูลพอตเตอร์แล้ว ทุก ๆ คนจะถูกสอนมาเหมือนกันถึงอันตรายของศาสตร์มืด และจะไม่มีใครยื่นมือเข้าไปแตะต้องมันเป็นอันขาด สิ่งเดียวที่จะทำได้ก็คือ ทำลายมัน!!!’
‘แล้วทำไมคุณถึงหันมาศึกษาศาสตร์มืดล่ะครับ’
‘ในตอนนั้น ถึงแม้ว่าจะมีผู้ใช้ศาสตร์มืดเป็นจำนวนไม่มากนัก แต่นับวัน ก็จะมีคนที่ใช้มันมากขึ้น นั่นยิ่งทำให้เราปราบพวกนั้นได้ยากขึ้นด้วย’
‘คุณก็เลยต้องการนำมันมาใช้ให้เป็นประโยชน์’
‘ใช่แล้วแหล่ะแฮร์รี่’
‘แต่วิธีการของคุณก็ทำให้คนอื่นไม่พอใจ’
คลาวด์ยิ้ม ‘ใช่ ตอนนั้นข้ายังเด็ก น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้าได้ แต่ข้าก็โตพอที่จะรู้แล้วว่าความคิดแบบเดิม ๆ รวมทั้งการไม่ยอมรับความจริงว่ายิ่งเวลาผ่านไป ศาสตร์มืดก็ยิ่งมีอำนาจมากขึ้นนั้นมันเป็นไปไม่ได้ ข้าก็เลยเริ่มศึกษามัน’
‘แล้วพวกเขาก็ไม่ยอมรับ’
‘ใช่’ คลาวด์ที่พาแฮร์รี่เดินไปตามห้องต่าง ๆ นั้นหยุดนิ่งที่ห้องโถง แล้วภาพที่มีคนเดินกันขวักไขว่ก็หายไป กลายเป็นภาพที่มีคนจำนวนมากยืนอัดแน่นกันอยู่ในนั้น แฮร์รี่เห็นคลาวด์ที่อยู่ในวัยเดียวกันกับเขายืนอยู่หน้าเตาผิงกำลังถกเถียงอยู่กับชายวัยกลางคนคนหนึ่งหน้าดำคร่ำเครียด แฮร์รี่หันไปมองคลาวด์ที่ยืนมองภาพนั้นอย่างเจ็บปวด

‘ทั้ง ๆ ที่ข้าทำทุกอย่างเพื่อทุกคน ทั้ง ๆ ที่ข้าไม่เคยมีเจตนาร้ายเลย แต่แล้วก็ต้องเจ็บปวดเมื่อได้รู้ว่าทุก ๆ คนไม่ไว้ใจข้า ไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่ หรือว่าใคร’ เขาเดินไปหยุดข้าง ๆ เด็กสาวคนหนึ่งที่พยายามปลอบหญิงวัยกลางคนที่นั่งร่ำไห้อยู่ที่เก้าอี้ข้างเตาผิง ‘ทุกคน...ที่ข้ารัก’
คลาวด์ทำท่าจะแตะต้องเด็กสาวคนนั้น แต่แล้วก็สะบัดมือหนี แล้วภาพนั้นก็หายไป แล้วแฮร์รี่ก็พบว่าเขากลับมาอยู่ที่หอกริฟฟินดอร์อีกครั้ง
‘ถ้าเป็นเจ้า...ที่มีความคิดเดียวกันกับข้า ข้าก็วางใจแฮร์รี่’ แฮร์รี่ชะโงกหน้าไปที่หนังสือ เขาเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มค่อย ๆ เลือนหายไปจากหนังสือ ‘จงใช้มันให้เป็นประโยชน์...เด็กน้อย จงเป็นฝ่ายควบคุมมัน อย่าให้มันควบคุมเจ้าเหมือนอย่างที่คนอื่นเป็น จำเอาไว้’

********************

แรงสะกิดที่ไหล่เบา ๆ ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ที่เคลิ้มหลับถึงกับสะดุ้ง เธอลืมตาขึ้นก็พบกับออโรร่าที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“ขอโทษนะเฮอร์ไมโอนี่ที่ต้องปลุก” ออโรร่ากระซิบ “แต่ขอเวลาหน่อยได้มั้ย พอดีชั้นมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอน่ะ”

“มีอะไรเหรอออโรร่า” เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นทันทีพวกเธอทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาหน้าตัวผิง
“เธอมีอะไรจะเล่าให้ชั้นฟังมั้ยเฮอร์ไมโอนี่” แทนที่จะตอบออโรร่ากลับสวนกลับมาด้วยคำถาม คำถามกว้าง ๆ ไม่เจาะจงถึงเรื่องใดเรื่องหนึ่ง แต่การที่ออโรร่าเรียกเธอออกมาคุยเพียงลำพังกลางดึกแทนที่จะคุยต่อหน้าคนอื่นนั้น น่าจะมีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นแหล่ะ
“เล่า? เรื่องอะไรเหรอ”
“เธอก็รู้นี่ว่าชั้นถามถึงเรื่องอะไรเฮอร์ไมโอนี่ จริงมั้ย”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจ “ใช่ ชั้นรู้”
“แล้ว...”
“แต่ชั้นไม่มีอะไรจะเล่านี่”
ออโรร่าชักขัดใจกับความดื้อดึงของเพื่อนสาว “โอเค เธอไม่มีอะไรจะเล่าให้ชั้นฟัง ก็ได้ งั้นชั้นจะพูดเองละกัน...” ออโรร่ากอดอก “...เธอกับเขา เลิกกันแล้วใช่มั้ย”

********************

‘...เธอกับเขา เลิกกันแล้วใช่มั้ย’ เสียงเบา ๆ ที่ดังลอดขึ้นมาทำให้ร่างที่กำลังก้าวลงจากบันไดชะงัก แฮร์รี่ชะโงกหน้าลงมาเห็นออโรร่ากับเฮอร์ไมโอนี่นั่งกันอยู่หน้าเตาผิง ‘เธอกับเขา’ ‘เลิกกัน’ จากคำพูดเพียงแค่ไม่กี่คำ จะให้เขาเข้าใจว่าเฮอร์ไมโอนี่คบหากับใครบางคนและเพิ่งเลิกรากันใช่ไหมเนี่ย แฮร์รี่หยุดนิ่ง ความคิดที่จะลงไปเอาของที่ลืมทิ้งไว้หยุดลง ในเมื่อเรื่องตรงหน้านั้น น่าสนใจกว่าเยอะเลย

********************

เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้ามองเพื่อนสาว “ในเมื่อเธอรู้แล้ว ชั้นก็ไม่จำเป็นต้องบอกอะไรแล้วนี่”
“ทำไมกันล่ะเฮอร์ไมโอนี่ ทำไมอยู่ ๆ เธอถึงบอกเลิกกับเขา” ออโรร่าถามอย่างไม่เข้าใจ อย่าว่าแต่เธอเลย แม้แต่มัลฟอยเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นหยุดยืนหน้าเตาผิง “เธอก็รู้นี่ออโรร่า ชั้นกับเขา เรามีปัญหากัน...”
“นั่นไม่เรียกว่าปัญหาเลยนะเฮอร์ไมโอนี่ เขาก็แค่โกรธ ถ้าเธอจะง้อเขาสักหน่อย...”
“ชั้นง้อเขาจนไม่รู้จะง้อยังไงแล้วออโรร่า!!!” เฮอร์ไมโอนี่หันมาท้วงเสียงเครือ “เธอไม่เข้าใจหรอกว่าการที่เราพยายามเอาอกเอาใจคนที่แม้แต่สองตาก็ไม่แม้แต่จะหันมาแลเราน่ะมันเจ็บปวดขนาดไหน”
“เข้าใจสิ ทำไมจะไม่เข้าใจ” ออโรร่าปลอบ เธอดึงเฮอร์ไมโอนี่มานั่งข้าง ๆ “ชั้นก็เคยเป็น ก่อนหน้าที่ชั้นจะคบกับแฮร์รี่” ผู้ที่ถูกเอ่ยถึงขยับตัว “การที่ต้องแอบชอบคนที่มีเจ้าของแล้วนั้นมันทรมาณ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าใจของเขาเป็นของคนอื่น แต่ก็อดไม่ได้ที่อยากจะอยู่ข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะหวัง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่มีหวัง”
“แต่คนที่เขาเลือกคือเธอ”
“นั่นสินะ” แม้จะรู้อย่างนั้น แต่เธอก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี เพราะกลัวเหลือเกินว่าแม้คนที่เขาเลือกคือเธอ แต่คนที่เขารักนั้นอาจไม่ใช่เธอ
แฮร์รี่เองก็ถอนใจ อา...ถ้าเธอรู้ถึงความคิดในส่วนลึกของเขาแล้ว เธอจะเป็นยังไงกันนะ

ออโรร่าส่ายหน้า “เดี๋ยว ๆ นี่เราต้องคุยกันเรื่องของเธอนะเฮอร์ไมโอนี่ ไม่ใช่เรื่องของชั้น”
เฮอร์ไมโอนี่กรอกตา โธ่เอ๊ย นึกว่าจะรอดแล้วเชียว “เขาโกรธมากเลยนะตอนที่ได้รับจดหมายของเธอ เห็นเขาบอกว่าเขาจะไม่ยอมเลิกกับเธอจนกว่าจะได้คุยกับเธอโดยตรง”
เฮอร์ไมโอนี่เม้มปาก คุยงั้นเหรอ แม้จะยังไม่คุยกันแต่เธอก็รู้ได้เลยว่าเขาจะต้องอาละวาทและไม่ยอมรับฟังความต้องการของเธอแน่ ๆ
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอน่าจะลองไปคุยกับเขาดูอีกครั้งนึงนะ” ออโรร่ากุมมือเพื่อนสาวไว้ พยายามหว่านล้อมให้เฮอร์ไมโอนี่ใจอ่อน “ต้องเลิกรากันทั้ง ๆ ที่ยังมีใจให้กัน ถ้าปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนี้ เธอแน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจทีหลัง”

********************

‘เธอแน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจทีหลัง’ เสียใจเหรอ มีอะไรจะต้องกลัวอีกล่ะ เพราะมันคงไม่เป็นมากกว่าที่เป็นอยู่หรอก ‘เธอน่าจะลองไปคุยกับเขาดูอีกครั้งนึงนะ’ เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นนั่ง มองออโรร่าที่นอนหลับอยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง ‘…เขาจะไม่ยอมเลิกกับเธอจนกว่าจะได้คุยกับเธอโดยตรง’ เฮอร์ไมโอนี่เดินมานั่งที่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ หยิบกระดาษกับปากกาขนนกขึ้นมา เอาเถอะ ลองคุยกันดูอีกครั้งก็ได้ ถึงไง มันก็ไม่มีอะไรที่จะต้องเสียอยู่แล้วนี่

********************

“เป็นอะไรไปน่ะแฮร์รี่ ไม่หิวเหรอ” รอนถามหลังจากที่นั่งมองแฮร์รี่เอาแต่คนอาหารไปมาอยู่นาน
“อ่ะ...อืม ไม่ค่อยหิวน่ะ”
“เธอน่าจะทานอะไรบ้างนะแฮร์รี่”
“นั่นสิ ชั้นไม่เห็นเธอทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า” ออโรร่าเห็นด้วยกับเฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่ดันจานออกไปแล้วเลื่อนชามซุปเข้ามา
“เธอมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
แฮร์รี่มองหน้า อยากจะถามสองสาวเรื่องที่ได้ยินเมื่อคืน แต่ก็กลัวเหรือเกินว่าพวกเธอต้องโดนรอนซักไม่เลิกแน่ ๆ (รอนยิ่งหาว่าพักนี้เฮอร์ไมโอนี่ชอบมีความลับอยู่ด้วย แถมตอนนี้ยังแอบไปมีแฟนโดยไม่บอกพวกเขาอีก) แต่จะปล่อยทิ้งไว้ มันก็คาใจยังไงไม่รู้

“เฮอร์ไมโอนี่...”
“มีอะไรเหรอ”
“คือ...”
“ว่าไง มีอะไรเหรอแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ย่นคิ้วเมื่อเห็นแฮร์รี่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ
“ชั้นมีอะไรจะถามเธอน่ะ แต่เธอต้องตอบมาตามความจริงนะ” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอมีแฟนแล้วใช่มั้ย”

Create Date : 13 ธันวาคม 2549

Last Update : 13 ธันวาคม 2549 15:36:17 น.

0 comments

Counter : 507 Pageviews.

ღMember Zoneღ