Bloggang.com : s_sut : ตอนที่ 36 เรื่องของพ่อกับลูก และการเริ่มต้นเทศกาลวาเลนไทน์ (ตอนที่ 2)

ตอนที่ 36 เรื่องของพ่อกับลูก และการเริ่มต้นเทศกาลวาเลนไทน์ (ตอนที่ 2)

ตอนที่ 36 เรื่องของพ่อกับลูก และการเริ่มต้นเทศกาลวาเลนไทน์ (ตอนที่ 2)

“ออโรร่าไม่ได้บอกพวกเธอหรือว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง” คืนนั้น ทันทีที่มาเจอกันที่จุดนัดหมาย มัลฟอยก็พูดเรื่องที่ค้างคาเมื่อตอนกลางวันทันที เพราะว่าเขาส่งเสียงดังในชั่วโมงเรียน ก็เลยถูก ศ.สเนปคาดโทษ และไม่สามารถพูดคุยกันต่อได้ เพราะ ศ.สเนปไม่เชื่อว่าพวกเขาคุยกันเรื่องปรุงยา ตอนหลังก็เลยเอาแต่วนเวียนอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไปไหน
“เปล่า เขาบอกว่าเขายังไม่พร้อมจะพูดเรื่องนี้ แต่คิดว่า ศ.จูเลียน่าน่าจะรู้นะ”
“ทำไมเธอคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ก็เมื่อเช้าน่ะ ชั้นพาออโรร่าไปหา ศ.จูเลียน่าน่ะสิ แล้วก็ได้ยิน ศ.จูเลียน่าพูดเรื่องของคุณซิเรียสกับแม่ของออโรร่า”
“งั้นเขาก็คงจะเล่าให้ฟังกันแล้วล่ะ” มัลฟอยนิ่งไปครู่ก็เอ่ยออกมาว่า “งั้น...นั่นมันก็อธิบายให้ชั้นรู้แล้วล่ะว่า ทำไมชั้นถึงได้รู้สึกกับออโรร่าต่างไปจากเธอหรือคนอื่น”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

ความรู้สึกในตอนนั้น เขาเคยสงสัยว่ามันเพราะอะไรกันนะ ทำไมความรู้สึกนั้นมันถึงได้รุนแรงอย่างนี้ แต่ตอนนี้เขาได้คำตอบแล้ว ซิเรียสเดี๋ยวกำเดี๋ยวคลายมือข้างที่ได้จับมือออโรร่าในวันแรกอย่างไม่รู้ตัว เพราะเธอเป็นลูกสาวของเขาน่ะเอง ความรู้สึกอบอุ่น อ่อนโยนและอยากปกป้องจึงแรงกล้านัก
ซิเรียสทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา เขาหลับตาพยายามระงับอารมณ์และความรู้สึกยินดีที่ยังคงไม่น้อยถอยลงนับแต่วินาทีที่รู้ว่าเด็กสาวที่เขานึกเอ็นดูนั้นเป็นลูกสาวของเขา แต่ในขณะเดียวกันความรู้สึกเหมือนถูกทรยศที่ยังไม่น้อยถอยลงเช่นกันนับแต่ที่รู้ว่าคนรัก...ภรรยา...แม่ของออโรร่า...อยู่ฝ่ายตรงข้าม...เป็นผู้เสพความตาย “นั่น...ไม่จริงใช่ไหม อมิเลีย”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“น้องสาว?”
“ใช่ เธออย่าลืมนะว่าแม่ชั้นเป็นใคร เพราะฉะนั้นก็เท่ากับว่าชั้นกับเขาเป็นพี่น้องกัน”
แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังไม่แน่ใจ “ถึงเธอจะว่าอย่างนั้นก็เถอะ แต่ทำไมกับคนอื่นเธอถึงไม่รู้สึกเหมือนอย่างที่รู้สึกกับออโรร่าล่ะ”
มัลฟอยเองก็ไม่มีคำตอบให้เหมือนกัน “บางที...อาจจะเป็นเพราะว่าชั้นกับพวกนั้นโตมาด้วยกันมั้ง...ไม่รู้สิ แต่เธอก็รู้นี่ว่าพวกเราไม่เหมือนกับพวก...มักเกิ้ลธรรมดา ที่นี่...อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

จูเลียน่ามองข้อความที่ได้รับมาสด ๆ ร้อน ๆ จากสายของตนอย่างไม่สบายใจ นั่น...ไม่ใช่ความบังเอิญ แต่เป็นสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นจัดฉากขึ้นอย่างนั้นเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง...จูเลียน่าใจหายวาบ แม้จะไร้เรี่ยวแรง แต่เธอก็ยังฝืนสังขารตัวเองลุกขึ้น ทำให้ ศ.สเนปที่กำลังแวะเข้ามาดูอาการถึงกับร้องลั่น “ทำอะไรของเธอน่ะจูเลียน่า นอนลงไปเดี๋ยวนี้นะ!!”
เธอปัดมือที่พยายามดันให้เธอนอนลงไปออก “ชั้นต้องไปหา ศ.ดัมเบิ้ลดอร์”
“มีเรื่องอะไร เดี๋ยวพี่ไปบอกเองก็ได้”
“ไม่! นี่เป็นเรื่องสำคัญ ชั้นต้องบอก ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เอง”
ศ.สเนปมองน้องสาวที่ดื้อรั้นอย่างไม่สบายใจ “เอาอย่างนี้ เดี๋ยวพี่จะไปเชิญ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์มาที่นี่เอง เธอนอนรออยู่ที่นี่แหล่ะ”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

ศ.สเนปมองกระดาษที่อยู่ในมือ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์อย่างอยากรู้ ทันทีที่เขาพา ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ (ซึ่งมี ศ.มักกอนนากัลพ่วงมาด้วย) เข้ามาในห้อง จูเลียน่าก็ยื่นแผ่นกระดาษให้ทันที และ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ก็ทำหน้าเครียดเมื่ออ่านข้อความในกระดาษนั้น
“ถ้ามันเป็นอย่างที่สายของเธอว่า งั้นแสดงว่าผู้หญิงคนนั้นก็จงใจที่จะส่งปีเตอร์ออกมาข้างนอก”
ศ.สเนปและศ.มักกอนนากัลมองหน้ากัน ปีเตอร์...เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับปีเตอร์ เพ็ตติกรูส์ ด้วยงั้นเหรอ
ศ.ดัมเบิ้ลดอร์หันมาทาง ศ.สเนป “เซเวอรัส ตอนที่เธอเข้าไปสืบข่าว พวกผู้เสพความตายพูดเรื่องของปีเตอร์กันบ้างหรือเปล่า”
“ครับ เห็นว่าเบลลาทริกซ์เป็นฟืนเป็นไฟกับเรื่องนี้”
“แล้วโวลเดอร์มอร์..” ทั้ง ศ.สเนปและศ.มักกอนนากัลพากันสะดุ้ง “...ว่ายังไงบ้าง”
“ถ้าเป็นปกติก็คงจะโมโห แต่นี่เห็นว่าจอมมารไม่ว่าอะไรเลย เตือนคาร่าแค่ว่าอย่าทำอีกเท่านั้น”
ศ.มักกอนนากัลขมวดคิ้ว “แปลกนะ ปกติถ้ามีคนทำงานพลาดอย่างนี้น่าจะโกรธมาก”
“งั้น...นั่นก็น่าจะยืนยันความคิดของเธอนะจูเลียน่า”
“เรื่องอะไรหรืออัลบัส”
“ก็เรื่องที่ว่าผู้หญิงคนนั้น...คนที่เรารู้แค่ว่าเธอชื่อ คาร่า...ไม่น่าจะเป็นเพียงแค่ผู้เสพความตายธรรมดา แต่เธอน่าจะเป็นอะไรที่สำคัญมากกว่านั้น บางที...อาจจะถึงขนาดว่าเป็นคนสำคัญในชีวิตเลยก็ได้”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

แม้จะยังคงไม่หายเสียใจเรื่องผู้ให้กำเนิด แต่เนื่องจากว่าคนรอบข้างต่างพากันตื่นเต้นเรื่องงานเลี้ยงที่จะมีขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า ออโรร่าก็ยังเลยรู้สึกดีขึ้นบ้างโดยเฉพาะเมื่อมีแฮร์รี่คอยอยู่ใกล้ ๆ คอยเป็นห่วงเป็นใยมากกว่าเมื่อก่อน และเธอก็ตั้งใจว่าจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนทั้งสามคนฟังหลังจากงานเต้นรำผ่านพ้นไปแล้ว

ในขณะที่ใครต่อใครต่างพากันตื่นเต้นเรื่องงานเต้นรำ แต่นอกจากพวกศาสตรจารย์บางท่านแล้วก็ยังมีคนอีกคนหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยกับงานเลี้ยงครั้งนี้ด้วยเลยสักนิด
“เข้ากันจริง ๆ ตาแก่บ้าบอกับงานเลี้ยงงี่เง่า!!!” มัลฟอยจะบ่นออกมาทุกครั้งที่คนรอบข้างพากันพูดถึงเรื่องนี้ (จึงเป็นที่รู้กันในหอสลิธีรินว่าอย่าพูดออกมาเป็นดีที่สุด เพราะไม่งั้นมัลฟอยจะอารมณ์เสียไม่เลิก) ก็จะไม่ให้เขาหงุดหงิดได้ยังไง ถ้าเกิดว่างานนี้เขาเลือกผิดจนเฮอร์ไมโอนี่ต้องไปคู่กับคนอื่นล่ะ แถมถ้าเกิดซวยจนต้องไปคู่กับยัยแพนซี่ล่ะก็ บรื้อ...แค่คิดก็สยองแล้ว

เอาเถอะ ไอ้เรื่องงานเลี้ยงน่ะปล่อยมันไปก่อน ตอนนี้เรื่องนี่มัลฟอยกำลังกังวลใจมากกว่าก็คือเรื่องที่เขานัดกับมารดาไว้ในวันพรุ่งนี้ และเขายังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเฮอร์ไมโอนี่เลยด้วยซ้ำ
“อ้าว ทำไมล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัยเมื่อมัลฟอยบอกว่าให้นัดเจอกันช่วงบ่ายแทนที่จะเป็นช่วงเช้า
“พอดีว่าชั้นมีธุระนิดหน่อยน่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่โวยวายทันที “ธุระ! แต่นั่นมันเป็นวันวาเลนไทน์นะเดรโก เธอยังจะมีธุระที่ไหนอีก”
“ชั้นขอโทษเฮอร์ไมโอนี่ แต่ชั้นมีธุระจริง ๆ เอาไว้เราเจอกันช่วงบ่ายเถอะ”
เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเซ็ง เธอพยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจนัก งานนี้คงจะต้องไปเดินกับอีตารอนแค่สองคนแน่เลย เพราะดูท่าว่าแฮร์รี่กับออโรร่าจะหนีไปเดทกันสองคนตั้งแต่เช้าแน่
“งั้นเราไปเจอกันที่ร้านเดิมนะ”
“กี่โมงล่ะ”
“เวลาเดิมน่ะแหล่ะ”
“ตกลง”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“...ก็อย่างที่พวกเธอเห็นนั่นแหล่ะ เวลาที่มัน...คุณฟิลช์ มีอะไรหรือเปล่าครับ” แฮกริดร้องถามเมื่อเห็นฟิลช์เดินมาหยุดหอบอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่หลังกลุ่มนักเรียน
“ศะ...ศ.ดัม...เบิ้ลดอร์ สั่งให้...ทุกคนไปรวม...กันที่สนามควิชดิช...ในอีกครึ่ง...ชั่วโมง” ฟิลช์พูดไปหอบไป
“เดี๋ยวนี้เลยหรือครับ”
ฟิลช์ถลึงตาใส่เมื่อถูกย้อนถาม “ก็...ใช่น่ะสิ...” บอกแล้วว่าในอีกครึ่งชั่วโมง ยังจะมาถามอีก!
แฮกริดมองตัวกัปปะที่นำมาสอนตาละห้อย เขาหันไปบอกกลุ่มนักเรียนที่ยิ้มหน้าบาน “เอาล่ะ งั้นวันนี้ก็พอแค่นี้ พวกเธอกลับไปได้แล้ว”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“ทำไมต้องให้ไปรวมกันที่สนามควิชดิชด้วยนะ ไปรวมกันที่ห้องโถงใหญ่ก็ได้นี่” รอนบ่น
“โธ่รอน อากาศดี ๆ แบบนี้จะมัวแต่ไปอุดอู้อยู่ที่ห้องโถงใหญ่ได้ยังไง อยู่ที่โล่ง ๆ แบบนี้ดีกว่าเยอะเลย”
“ดีบ้าอะไรเล่า!!! หนาวจะตายชัก!!!” รอนว๊ากใส่
ออโรร่ากับเฮอร์ไมโอนี่หัวเราะคิก แม้พวกเธอเองก็หนาวจะสั่นไม่ต่างจากคนอื่น แต่พวกเธอก็ชอบอยู่ที่โล่ง ๆ อากาศปลอดโปร่งมากกว่าไปนั่งแออัดกันในห้องโถงใหญ่
“พวกเธอดูจะอารมณ์ดีจังนะ” รอนแขวะ “ยิ่งใกล้วันงานเท่าไหร่ ก็ดูจะยิ่งอารมณ์ดีมากขึ้นเท่านั้น”
“แล้วนายไม่เป็นหรือไง” เชมัสที่เดินตามหลังมาตบไหล่รอนดังป๊าบ “ไม่ว่าใครต่างก็ตั้งตารองานวันพรุ่งนี้ทั้งนั้นแหล่ะ”
รอนลูบไหล่ด้วยความเจ็บ “มันก็จริง แต่ไอ้กติกาบ้า ๆ นั่น มันทำให้ชั้นอดรู้สึกสยองไม่ได้น่ะสิ”

“นายเป็นอะไรไปหรือเปล่าแฮร์รี่ ดูท่าทางกังวล” เนวิลล์หันไปถามแฮร์รี่ที่เดินอยู่ด้านหลัง
“เปล่านี่ ไม่เป็นอะไร” แฮร์รี่ปฏิเสธ เขาลอบมองไปที่ออโรร่าอย่างกังวล แม้เธอจะดูสดใสขึ้น แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอเก็บเอาไว้เงียบ ๆ คนเดียว อยากให้ระบายออกมาบ้าง ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือน้ำตา แต่ก็น่าจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

“ตั้งใจจะทำอะไรอีกนะ อยากรู้จัง”
“สงสัยจะทำอะไรพิลึก ๆ อีกล่ะมั้ง”
เสียงกระซิบกระซาบดังไปทั่วบริเวณหน้าสนามควิชดิช กลุ่มแฮร์รี่ที่เพิ่งมาถึงหยุดเดินเมื่อเห็นว่าเด็กนักเรียนจำนวนมากพากันยืนออหน้าประตูทางเข้า ไม่ได้เข้าไปในสนาม
“มามุงอะไรกันตรงนี้ ทำไมไม่เข้าไปข้างในกันล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่หันไปถามเด็กปี 2 จากบ้านฮัพเฟิลพัฟที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ
“เห็นเขาว่าประตูปิดนะ”
“ประตูปิด? ถ้างั้นแล้วสั่งให้พวกเรามาที่นี่ทำไมกัน” รอนบ่น
แล้วเสียงใครคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาดังลั่นพร้อมกับชี้ไปด้านบนของอัฒจันทร์ “นั่น ศ.ดัมเบิ้ลดอร์นี่” ทุกคนหันไปตามเสียง เห็น ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ยืนเด่นอยู่บนอัฒจันทร์

“สวัสดีทุกคน หวังว่าพวกเธอคงจะมากันพร้อมแล้วนะ” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์กวาดตามองเด็กจำนวนมากที่หยุดยืนกันที่หน้าสนามควิชดิช
“เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาครูขอเริ่มเรื่องเลยแล้วกัน...ก็อย่างที่พวกเธอทุกคนรู้ว่าในคืนวันพรุ่งนี้เราจะมีงานเลี้ยงเต้นรำกัน ครูก็เลยอยากจะรบกวนพวกเธออีกเรื่องหนึ่งก็คือ...” เด็กหลายคนมองหน้ากันด้วยความเบื่อหน่าย จะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย ”...ครูอยากจะขอให้พวกเธอทุกคนหาของขวัญคนละหนึ่งชิ้นเพื่อมอบเป็นที่ระลึกให้กับคู่เต้นรำของพวกเธอในคืนวันพรุ่งนี้”
เสียงฮือฮาดังขึ้น (“ทำไมต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยากด้วยนะ” “มาบอกกันกระทันหันอย่างนี้แล้วจะไปหาซื้อได้ที่ไหนกัน” ฯลฯ)
“เอาล่ะ เงียบ ๆ กันหน่อย” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ปรามเมื่อเห็นเด็ก ๆ ทำท่าไม่พอใจ “ของที่ระลึกที่ว่านี้ แล้วแต่ความพอใจของพวกเธอว่าจะใช้อะไร ครูรู้ว่าครูรบกวนพวกเธอมากเกินไป” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์บอกเมื่อเห็นสีหน้าของเด็ก ๆ “เนื่องจากว่าเป็นความผิดของครูเอง เพราะฉะนั้นในวันนี้ครูก็เลยของไถ่โทษพวกเธอด้วยวิธีนี้” ประตูสนามควิชดิชเปิดออก เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเด็ก ๆ พากันเห็นร้านค้าจำนวนมากที่ตั้งอยู่ในสนามควิชดิช
“วันนี้ครูเชิญร้านค้าที่ฮอกมี้ดและตรอกไดอะกอนมาเพื่อให้พวกเธอได้ซื้อหาของที่ระลึกให้กับคู่เต้นรำกัน...พวกเธอว่าครูทำวิธีนี้ถูกมั้ย”
“ถูกค่ะ/ถูกครับ” เสียงตอบรับดังลั่น ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ยิ้ม
“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็เชิญพวกเธอเลือกซื้อหากันได้ตามสบาย อ้อ...แล้วอย่าลืมไปพร้อมกันที่ห้องโถงใหญ่ในเวลาอาหารเย็นด้วยล่ะ”

“แล้วพวกเราจะเอายังไงกันดี” ออโรร่าหันมาถาม “จะไปด้วยกันมั้ย หรือว่าจะแยกกันไป”
“ชั้นว่าแยกกันไปดีกว่านะ” เฮอร์ไมโอนี่บอก “ของขวัญน่ะ มันต้องเก็บไว้เป็นความลับไม่ใช่เหรอ ไม่อย่างนั้นแล้วจะตื่นเต้นได้ยังไง”
“เอาอย่างนั้นก็ได้” รอนเห็นด้วย “ถ้าอย่างนั้น เจอกันอีกทีตอนอาหารเย็นเลยแล้วกันนะ”

“แล้วเราสองคนล่ะจะเอายังไง” รอนถามเมื่อเฮอร์ไมโอนี่กับออโรร่าแยกไปแล้ว
“ก็แยกกันไปน่ะแหล่ะ แล้วเดี๋ยวไปเจอกันที่ร้านเครื่องดื่มนั่นแล้วกัน” แฮร์รี่ชี้ไปทางร้านขายเครื่องดื่มที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“เธอจะซื้ออะไรเหรอออโรร่า” เฮอร์ไมโอนี่ถามระหว่างที่พวกเธอหยุดดูเครื่องประดับอยู่ที่ร้านหนึ่ง
ออโรร่าถอนใจ “ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“แล้วเธอเตรียมของขวัญวันวาเลนไทน์ให้แฮร์รี่แล้วหรือยัง”
“เตรียมแล้ว”
“เธอเตรียมอะไรไว้เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่อยากรู้เพราะออโรร่าไม่เคยแง้มเรื่องนี้ให้ใครรู้มาก่อน
ออโรร่าอมยิ้ม เธอไม่ตอบแต่ย้อนถาม “แล้วเธอล่ะ เตรียมอะไรให้กับ...เขา”
เฮอร์ไมโอนี่หยิบสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งขึ้นมาทาบทับข้อมือตัวเอง “วาเลนไทน์ทั้งทีก็ต้องช็อกโกเลตอยู่แล้วแหล่ะ”
“ช็อกโกเลต? นี่เธอทำเป็นด้วยเหรอ”
“ก็...นิดหน่อยน่ะ ไม่ได้เก่งอะไรมากมาย” เฮอร์ไมโอนี่ถ่อมตัว “ชั้นเพิ่งหัดทำตั้งแต่ก่อนเปิดเทอมน่ะ”
“เหรอ...ดีจัง”
“แล้วเธอล่ะ ทำเป็นหรือเปล่า”
ออโรร่าส่ายหน้า “งั้นของขวัญที่เธอจะให้แฮร์รี่วันพรุ่งนี้ก็ไม่มีช็อกโกเลตน่ะสิ” ออโรร่าพยักหน้า
เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะถาม “แล้วเธอไม่สนใจอยากจะลองทำบ้างเหรอ”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“เอ...จะซื้ออะไรดีน้า” รอนเดินไปบ่นไป เขาเดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้มากว่า 10 ร้านแล้ว ร้านไหนที่คนมุงเยอะก็แวะเข้าไปหมด แต่ก็ไม่ได้ของติดมือออกมาสักชิ้น ให้ตาย...ทำไมคนอย่างเขาต้องมาทำอะไรที่มันไร้สาระแบบนี้ด้วยนะ! อุตส่าห์โล่งใจว่าไม่มีแฟนก็เลยไม่ต้องเสียเวลามาเลือกซื้อหาของขวัญพวกนั้น (ถึงแม้จะแอบเสียดายนิด ๆ ว่าจะไม่ได้กินช็อกโกเลตอย่างคนอื่นก็เถอะ แต่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่ายังไงก็ตามเขาจะต้องได้ช็อกโกเลตตามธรรมเนียมจากเฮอร์ไมโอนี่แน่ ๆ) รอนเดินไปเรื่อย ๆ ก่อนที่จะมาหยุดที่ร้านเล็ก ๆ ร้านหนึ่งที่ไม่ค่อยมีคนสนใจมากนัก

“เธอคิดว่าอันนี้เป็นยังไงบ้าง...นี่ เฮลีน่า มองอะไรอยู่น่ะ” หนึ่งในเพื่อนสนิทที่กำลังยืนเลือกซื้อของขวัญอยู่หันมาถามเพื่อนสาวอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ให้ความสนใจเลย กลับเหม่อมองไปทางอื่น
เฮลีน่า เทเรียโคส หันมามองเพื่อนสาวแว่บหนึ่งแล้วมองกลับไปทางเก่า
“เฮลีน่า...”
“พวกเธอซื้อกันไปก่อนนะ เดี๋ยวชั้นมา”
“อ้าว!! เดี๋ยว!!...นี่!!”

“...ผมว่าคุณผู้หญิงที่ได้รับจะต้องดีใจแน่...โอ๊ะ! เชิญครับคุณหนู ลองเลือกชมดูได้ก่อนเลยครับ”
เฮลีน่าหยิบหยกชิ้นเล็กขึ้นมาดูอย่างไม่ค่อยสนใจนัก แต่แอบเหลือบมองดูเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างสนใจมากกว่า เฮลีน่าลังเลอยู่ชั่วอึดใจหนึ่ง จึงเอ่ยปากทักขึ้น (ก่อนที่ความกล้าจะหมดลง)
“ได้ของขวัญที่ถูกใจแล้วหรือยังคะพี่วีสลีย์”

รอนละสายตาจากหยกอันเล็กที่อยู่ในมือหันมามอง ดวงตาที่คราแรกเต็มไปด้วยความลังเลว่าจะซื้อหยกที่อยู่ในมือดีหรือไม่เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีที่เห็นเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “...เธอ!!”
เฮลีน่ายิ้มหวาน “มาคนเดียวหรือคะ แล้วพวกพี่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้มาด้วยหรือคะ”
รอนหรี่ตามองเด็กสาวที่ถามอย่างไม่พอใจ เขาเมินหน้าหนี หันกลับมาสนใจกับหยกในมือต่อ ทำเหมือนเฮลีน่าไม่มีตัวตนโดยไม่สนใจกับท่าทางเป็นมิตรของเธอแม้แต่น้อย

“อ้าว…นี่เฮลีน่าหายไปไหนแล้วน่ะ” แอน ลูซ ที่แยกตัวไปซื้อของก่อนหน้านี้ถามเพื่อนสาวที่เหลืออย่างสงสัยเมื่อไม่เห็นเพื่อนรักของตนอยู่ในนั้นด้วย
เด็กสาวสองคนมองหน้ากัน แล้วหนึ่งในนั้นก็พยักเพยิดไปร้านค้าที่ตั้งอยู่ไม่ไกลกันนัก “โน่น...พอเห็นอีตาคนนั้นเข้า ก็รีบเข้าไปหาทันทีเลย เธอรีบไปดูหน่อยเถอะแอน” พูดไปพลางส่ายหน้าไป “จริง ๆ เลยน๊า เดี๋ยวก็ได้น้ำตาตกอีกหรอก”

แอนเท้าสะเอว มองเฮลีน่าที่พยายามเรียกร้องความสนใจจากพรีเฟ็คหนุ่มจากบ้านกริฟฟินดอร์อย่างอ่อนใจ เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเฮลีน่าถึงได้ชอบเข้าไปวุ่นวายกับผู้ชายคนนั้นนัก! จริงอยู่ว่าอีก 3 คนในกลุ่มนั้นดูแล้วเป็นคนมีอัธยาศัยดีและน่าคบหา (เท่าที่เห็นเวลาอยู่กับเฮลีน่า) แต่กับผู้ชายคนนี้สิ นิสัยไม่น่าคบหา กักขฬะ หยาบคาย แถมยังขี้โวยวายเป็นที่หนึ่ง!!
แอนถอนใจเมื่อเห็นเฮลีน่ามองตามร่างสูงของรอนที่เดินจากไปตาละห้อย ก็เป็นซะอย่างเนี้ย ก็รู้อยู่ว่าเขาไม่อยากยุ่ง ไม่อยากข้องแวะด้วย ก็ยังพยายามจะเข้าไปวุ่นวายกับเขาอีก แล้วเป็นไงล่ะ สุดท้ายแล้วก็ต้องมานั่งเสียใจ ก็แล้วคนที่คอยปลอบใจน่ะ จะเป็นใครได้อีกล่ะ ถ้าไม่ใช่แอนคนนี้!!

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“เอาล่ะ ในที่สุดก็ได้ของขวัญที่จะให้ในวันพรุ่งนี้สักที งั้นต่อไปเราก็ไปซื้อช็อกโกเลตกันเถอะ”
“อืม...” ออโรร่ารับคำ แล้วเธอก็ก้มลงมองถุงใบน้อยในมืออย่างกังวล “เธอว่าแฮร์รี่จะชอบของขวัญของชั้นมั้ย”
“ชั้นว่าที่เราต้องกังวลน่ะไม่ใช่เรื่องที่เขาจะชอบของขวัญเราหรือเปล่า แต่เป็นเรื่องที่ว่าเขาจะจำเราได้หรือเปล่าต่างหากล่ะ”
ออโรร่าหัวเราะคิก “มันก็จริงนะ งั้นเราก็...”
“ต๊าย!!! ดูอันนี้สิ น่ารักจังเลย!!!”

เสียงแหลมสูงคุ้นหูดึงดูดความสนใจของคนแถวนั้นเป็นตาเดียวรวมทั้งออโรร่ากับเฮอร์ไมโอนี่ด้วย ภาพแพนซี่ พาร์กินสันที่พยายามลากให้มัลฟอยที่ทำหน้าเหมือนโลกจะแตกในวินาทีนั้นให้เดินตามเธอมา ทำให้หลายคนพยายามกลั้นยิ้ม...แม้แต่เฮอร์ไมโอนี่เองก็ตาม แต่ออโรร่ากลับกอดอก คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นอย่างไม่พอใจ

“ดูสิ น่ารักมั้ยเดรโก” แพนซี่หยิบสายสร้อยที่มีจี้รูปหัวใจ แม้จะเป็นสีขาว แต่เวลาสะท้อนกับแสงก็เป็นประกายสีแดงระยิบระยับชอบมองขึ้นมาทาบทับกับลำคอ
มัลฟอยฉวยโอกาศที่แพนซี่ปล่อยแขนเขาหันไปลองสร้อยเพื่อเดินหนี แต่แพนซี่ก็มือไว คว้าแขนเขากลับมาอีกครั้ง “เดี๋ยวสิเดรโก”
“อะไรของเธออีกเล่า!” เขาหันไปมาถามอย่างหงุดหงิด “จะดูอะไรก็ดูไปสิ มาวุ่นวายกับชั้นอยู่ได้ น่ารำคาญ!!!” แพนซี่ไม่สนใจ เธอจับแขนเขาไว้แน่น
“เอ๊ะ! แพนซี่!” เสียงมัลฟอยดังลั่นเมื่อแพนซี่จับแขนเขาแน่นไม่ยอมปล่อย “เธอจะดึงชั้นไว้ทำไม!! ชั้นยังต้องไปหาของขวัญสำหรับคืนวันพรุ่งนี้อีกนะ!!”
“ก็จะไปหาทำไมอีกให้เสียเวลา ซื้อเส้นนี้แหล่ะ” แพนซี่ชูสร้อยขึ้นมา
มัลฟอยมองสร้อยในมือแพนซี่ จริง ๆ แล้วมันก็สวยดีอยู่หรอก “แล้วทำไมชั้นต้องซื้อเส้นนี้ด้วยล่ะ”
“ก็เพราะชั้นอยากได้น่ะสิ”
มัลฟอยเท้าสะเอว “อ้าว...ถ้าเธออยากได้...งั้นก็ซื้อซะสิ” จะมาเซ้าซี้ชั้นให้มันได้อะไรขึ้นมานะยัยคนนี้!!
แพนซี่ทำปากยื่น “แหม...ก็ไหน ๆ เธอต้องซื้อของขวัญที่จะให้ชั้นอยู่แล้วนี่ ก็ซื้อของที่ชั้นกำลังอยากได้เลยสิ จะไปซื้ออย่างอื่นทำไมกันล่ะ”

“ของขวัญที่จะให้เธอเหรอ? ขอโทษทีเถอะ ชั้นไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร” มัลฟอยถามอย่างสุภาพ
“แหมเดรโก...ก็งานที่จะมีขึ้นวันพรุ่งนี้ไงล่ะ”
“เธอกำลังหมายถึงงานเต้นรำงั้นเหรอ”
แพนซี่พยักหน้า ด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย “ใช่”
“งั้นแสดงว่าชั้นก็คงเข้าใจอะไรผิด”
“เธอเข้าใจอะไรผิดล่ะเดรโก”
“ก็ชั้นเข้าใจว่า ของขวัญที่จะต้องซื้อในวันนี้ คือของขวัญที่จะต้องมอบให้กับ ‘คู่เต้นรำในคืนวันพรุ่งนี้’ ” มัลฟอยเน้นคำว่า ‘คู่เต้นรำในคืนวันพรุ่งนี้’
แพนซี่พยักหน้า “ก็ใช่น่ะสิ”
“ถ้างั้นแล้วของขวัญที่ชั้นจะต้องซื้อน่ะมันเกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบ!” น้ำเสียงมัลฟอยเริ่มห้วน แต่แพนซี่ไม่สนใจ
“อ้าว ก็คู่เต้นรำในคืนวันพรุ่งนี้ของเธอถ้าไม่ใช่ชั้นแล้วจะเป็นใครกันล่ะ” แล้วแพนซี่ก็พึมพำกับตัวเองทำนองว่า ไม่น่าถามอะไรแปลก ๆ

“เราไปกันเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่สะกิดออโรร่าเบา ๆ “อย่าไปสนใจเลย”
“อย่าไปสนใจเลยงั้นเหรอ? เธอพูดอย่างนั้นได้ยังไง! ก็นั่นน่ะ...”
“จะมีอะไรเล่าคู่นั้นน่ะ ถึงไม่ต้องดูต่อก็รู้เลยว่า เดี๋ยวพาร์กินสันต้องโดนเดรโกเอ็ดตะโรเอาต่อหน้าคนอื่นอีกแน่ ๆ...”
“...หุบปากไปเดี๋ยวนี้เลยนะแพนซี่!!”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจ “นั่นไง พูดผิดซะเมื่อไหร่ล่ะ”

“อ้อ...” มัลฟอยพูดออกมาแค่คำเดียว แล้วสายตาเย็นเยียบก็กวาดตามองเด็กสาวตรงหน้าตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้า ก่อนที่จะย้อนสายตาวกกลับขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง พร้อมกับถามตัวเองว่า นี่เขาเคยไปแสดงท่าทีอะไรออกไปงั้นเหรอ ยัยหมาจูนี่ถึงได้คิดเข้าข้างตัวเองอย่างนั้น
“นี่เดรโก...”
มัลฟอยสะบัดแขนที่ถูกจับไว้แน่นอย่างแรง “เธอคงจะเข้าใจอะไรผิดแล้วมั้งแพนซี่”
“เข้าใจผิด เรื่องอะไรล่ะ”
“ก็เรื่องงานเต้นรำในคืนวันพรุ่งนี้ไง ชั้นไม่เคยบอกเธอสักคำว่าจะเลือกเธอเป็นคู่เต้นรำในคืนวันพรุ่งนี้”
“ก็ถ้าเธอไม่เลือกชั้นแล้วเธอจะเลือกใครกันล่ะเดรโก เขาก็รู้กันทั้งโรงเรียน ว่าไม่มีใครที่จะเหมาะสมกับเธอมากไปกว่าชั้นอีกแล้ว” แพนซี่ยิ้มอย่างเป็นต่อ “แล้วแถมพ่อของเธอ...”
“หุบปากไปเดี๋ยวนี้เลยนะแพนซี่!!” มัลฟอยว๊ากออกมาเสียงดังลั่น “จะต้องให้ชั้นพูดอีกกี่ครั้งมันถึงจะซึมซามเข้าไปในสมองอันน้อยนิดของเธอว่าการหมั้นหมายบ้า ๆ บอ ๆ นั่นน่ะชั้นไม่ยอมรับเด็ดขาด!!!”
เสียงกระซิบกระซาบดังไปทั่ว เฮอร์ไมโอนี่เองก็เริ่มหน้าไม่ดี การหมั้นหมายระหว่างมัลฟอยกับแพนซี่งั้นเหรอ ทำไมเธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน!?

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“เธอนี่นะ ทำไมไม่รู้จักเข็ดจักหลาบ รู้ว่าเขาไม่ชอบแล้วก็ยังเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเขาอีก!” แอนดุเพื่อนสาวที่เดินเคียงกันมา โดยมีเพื่อนคนอื่นเดินนำหน้าไปก่อน ปล่อยให้แอนทั้งดุทั้งบ่นเฮลีน่าตามลำพัง
“ก็...”
“ชั้นไม่เห็นเลยว่าผู้ชายคนนั้นจะน่าสนใจตรงไหน...” แอนไม่ยอมไม่ปล่อยให้เพื่อนสาวค้าน “หน้าตาก็งั้น ๆ ปากเสียเป็นที่หนึ่ง แถมมารยาทก็แย่เหมือนกับคนที่ไม่ได้รับการอบรมมาอย่างนั้นแหล่ะ!”
“นั่นเธอก็พูดเกินไปนะแอน” เฮลีน่าเถียง
“เกินไปตรงไหน! ก็ดูที่เขาทำกับเธอสิว่ามันแย่แค่ไหน!!”
เฮลีน่าแอบเบะปาก จะเถียงก็เถียงไม่ออกเพราะรู้ว่าที่เพื่อนสาวพูดนั้นเป็นความจริง
“เอ๊ะ!! เขามีอะไรกันน่ะ” แอนชะงักเมื่อเห็นคนยืนอยู่กลุ่มใหญ่ เธอขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู “เฮลีน่า นั่นเสียงมัลฟอยหรือเปล่า”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“ทำไมเธอถึงดื้ออย่างนี้นะเดรโก ทำไมถึงไม่ยอมรับการหมั้นหมายของพวกเรา ทั้ง ๆ ที่พ่อของเรา...”
“พ่อชั้นตายไปแล้ว” มัลฟอยขัดขึ้น “แล้วไอ้การหมั้นหมายที่เธอว่านั่นน่ะ ก็เป็นเพียงแค่ลมปากของคนสองคนเท่านั้น แล้วในเมื่อคนใดคนหนึ่งตายไป เพราะฉะนั้น...ก็ถือว่าเป็นโมฆะ”
“เธอจะทำอย่างนั้นไม่ได้นะ!!” แพนซี่เสียงแหลม
“ทำไมชั้นจะทำไม่ได้ ก็ในเมื่อ...ชั้นไม่เคยยอมรับมันมาตั้งแต่ต้น!”
“ใช่! พี่เดรโกพูดถูก!!” เสียงสนับสนุนดังขึ้น หลายคนต่างพากันคิดเหมือนกันเมื่อเห็นร่างบางที่เดินเข้าไปหยุดข้างมัลฟอย สนุกล่ะงานนี้... “เรื่องบ้า ๆ พรรณนั้นใครจะไปสนใจกัน”

“แกมายุ่งอะไรด้วยฮะนังเด็กเหลือขอ!!!” แพนซี่แหวออกมาด้วยความโมโห ทำไมนังเด็กคนนี้ถึงชอบเข้ามายุ่งกับเธอนักนะ!!
“หนูว่าพี่น่าจะยอมรับความจริงได้แล้วนะ ว่าพี่เดรโกน่ะเขาไม่เคยมีพี่อยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย แถม...” เฮลีน่าเหล่ไปทางเฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอยมองตาม เขามีสีหน้าไม่ดีนักที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่ยืนมองด้วยท่าทางเป็นกังวล
“แถมอะไร!! แกจะพูดอะไรฮะ!!”
“พี่พาร์กินสัน หนูถามจริง ๆ เถอะ พี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าพี่เดรโกน่ะ...” เธอลดเสียงลงทำเหมือนกับพูดความลับจนให้ใครฟังไม่ได้ แต่ที่ไหนได้ คนที่ยืนมุงอยู่ตรงนั้น ได้ยินกันชัดแจ๋วเลย “...เขามีแฟนแล้วนะ”

เหล่าฮอกวอตส์มุงต่างพากันตะลึง แพนซี่เองก็ตะลึงก่อนจะกรี๊ดออกมาเสียงดังลั่น “ไม่จริ๊ง!!! แกโกหก!!”
“เอ๋า! พี่พาร์กินสันนี่ยังไง พูดเรื่องจริงก็หาว่าเป็นเรื่องโกหก…ว๊าย!!” เฮลีน่าร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อโดนแพนซี่ที่ถลาเข้าไปหามัลฟอยผลักกระเด็น
“ไม่จริงใช่มั้ยเดรโก! ที่นังเด็กนั่นพูด ไม่เป็นความจริงใช่มั้ย!!”
มัลฟอยมองใบหน้าที่ซีดเผือดของเพื่อนสาว แม้จะรู้ว่าดูใจร้าย แต่ถ้าไม่พูดความจริงออกไปซะแพนซี่ก็คงจะยังคิดเข้าข้างตัวเองไม่เลิก เขาแกะมือที่เขย่าแขนตัวเองออก “ที่เฮลีน่าพูดเป็นความจริงแพนซี่ ชั้นมีแฟนแล้ว”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“พ่อหนุ่มจ๊ะ...พ่อหนุ่ม...” เสียงใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างใจดี
แฮร์รี่หันไปรอบตัวก่อนจะหันไปตามเสียง (ความจริงเขาก็ไม่อยากจะหันไปหรอก แต่บังเอิ้ญบังเอิญแถวนั้นมีเขาเป็น ‘พ่อหนุ่ม’ อยู่คนเดียวเท่านั้น) เขาเห็นหญิงชราคนหนึ่งยืนอยู่เงียบ ๆ หลบอยู่ใต้อัฒจรรย์ แขนข้างหนึ่งมีตะกร้าที่มีดอกไม้หลากหลายชนิดคล้องเอาไว้ “คุณยายเรียกผมหรือครับ”
“ใช่จ๊ะพ่อหนุ่ม...มานี่สิจ๊ะ” หญิงชรากวักมือเรียก
แฮร์รี่ลังเลแต่ก็เดินเข้าไปหยุดอยู่ไม่ไกลนัก “คุณยายมีธุระอะไรกับผมหรือครับ” เขาถามอย่างสุภาพ มองหญิงชราอย่างพิศวง

หญิงชรายิ้มอย่างอ่อนโยน “เธอซื้อของขวัญที่จะให้คนรักแล้วหรือยังจ๊ะพ่อหนุ่ม”
“ครับ”
“น่าเสียดายจังนะ เพราะยายนึกว่าเธอจะสนใจดอกไม้ของยายบ้าง” ถามพลางชูตะกร้าขึ้น “สำหรับของขวัญที่จะให้คนรักแล้ว ดอกไม้...เป็นเหมือนสิ่งที่บอกความรู้สึกจากผู้ให้ถึงผู้รับ เพราะดอกไม้แต่ละดอกแต่ละชนิดต่างมีความหมายในตัวมันเอง”

มันก็จริงอย่างที่หญิงชราว่าเพราะของขวัญที่มักนิยมให้กันในวันวาเลนไทน์นั้นก็คือดอกไม้ แฮร์รี่ก้มลงมองตะกร้าอย่างสนใจ ถ้าจะซื้อดอกไม้ของขวัญเพิ่มอีกสักอย่างคงจะดี “แล้วคุณยายมีดอกไม้อะไรบ้างล่ะครับ”
“ยายมีดอกไม้ทุกชนิดแหล่ะจ๊ะ” หญิงชรายกตะกร้าให้แฮร์รี่เห็นชัด ๆ “แต่ดอกไม้ที่ได้รับความนิยมก็คือ ‘ดอกกุหลาบ’ ราชินีของดอกไม้ทั้งปวง”
มือที่เหี่ยวย่นผายไปทางตะกร้า ดอกไม้ชนิดอื่นต่างหายวับไปเหลือเพียงดอกกุหลาบหลากสีหลายสายพันธ์ แฮร์รี่รู้สึกตาลาย เขาไม่เคยซื้อดอกไม้ให้ผู้หญิงมาก่อน (ไม่นับรวมกับที่เขาเคยเสกขึ้นมาให้ออโรร่า) แม้จะรู้ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบดอกกุหลาบ แต่การที่เห็นทีเดียวหลาย ๆ สีก็ทำให้เขาจนปัญญาจริง ๆ เขาเงยหน้ามองหญิงชรา นางยิ้ม หยิบดอกกุหลาบขึ้นมาดอกหนึ่ง

“ดอกไม้ที่ยายอยากจะแนะนำเธอก็คือ ‘แบล็กโรส’ ดอกไม้ที่มีราคาสูงและหาได้ยากที่สุด!!!!”
แฮร์รี่อึ้ง เขาเพิ่งจะเคยเห็นครั้งนี้เป็นครั้งแรก ดอกกุหลาบ...สีดำสนิท!!! เขามองหญิงชราอย่างไม่แน่ใจ “สีดำหรือครับคุณยาย ผมว่า...”
“มันสวยมากจริงมั้ยจ๊ะ” หญิงชราขัด “ดอกกุหลาบพันธุ์นี้จะมีขึ้นที่โลกของเราเท่านั้น มันจะออกดอกเพียงปีละครั้งในช่วง 5 วันก่อนวันวาเลนไทน์และตอนนี้มีเหลือเพียงต้นเดียวในโลกเท่านั้นนะ ที่สำคัญมันจะเป็นตัวสื่อให้แฟนของเธอรู้ว่าเธอน่ะ ‘รัก’ เขามากแค่ไหน แต่เธอจะต้องให้คนที่เธอรักเท่านั้นนะพ่อหนุ่ม”
“อ้าว...ทำไมล่ะครับ”
เสียงที่อ่อนโยนเปลี่ยนเป็นจริงจัง “เพราะว่ามันจะไม่มีวันเหี่ยวเฉาเลยยังไงล่ะจ๊ะ มันจะยังสดสวยอยู่เสมอตราบใดที่เธอยังคงรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

‘แล้วถ้าฉันไม่ได้รักเธอเลยล่ะมันจะเป็นยังไง’ แฮร์รี่ถามตัวเองอย่างสงสัยขณะที่ก้มลงมองดอกไม้ในมือ ‘มันจะเหี่ยวลงทันทีที่เธอจับอย่างที่คุณยายคนนั้นพูดเลยหรือเปล่านะออโรร่า’
ดอกกุหลาบสีดำสนิท...แบล็กโรส...รูปลักษณ์กับความหมายของมันไม่เข้ากันเลย ให้ตายเถอะ...อะไรดลใจให้เขาซื้อมันมาด้วยเงินจำนวนมาก (มากพอที่จะทำให้เขาจนไปจนถึงปิดเทอม และทำให้รอนเริ่มเขม่นกับการใช้เงินของเขาแน่) แฮร์รี่เริ่มกลุ้มใจ ถ้าเกิดว่ามันดันเหี่ยวขึ้นมาจริง ๆ ตอนที่ออโรร่าจับมันล่ะก็ เขาจะทำยังไงดีล่ะงานนี้

“รอนานมั้ยแฮร์รี่” รอนทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม
แฮร์รี่มองข้าวของที่รอนกองไว้เต็มโต๊ะแล้วหัวเราะ “นี่นายซื้ออะไรนักหนาน่ะรอน”
“ก็ของขวัญไง...แล้วนั่นอะไรน่ะ” รอนดึงกุหลาบที่อยู่ในมือแฮร์รี่มาดู “ดอกกุหลาบสีดำ...น่าเกลียดจัง” รอนเบะปาก “นายซื้อมาทำไมน่ะ” ถามพลางยื่นส่งคืนให้แฮร์รี่ แล้วคว้าแก้วบัตเตอร์เบียร์ของแฮร์รี่ขึ้นดื่มอย่างกระหาย
“ของขวัญให้ออโรร่า”
“อะไรนะ” รอนสำลัก เขาวางแก้วบัตเตอร์เบียร์ลงอย่างแรง “นี่นายซื้อไอ้ดอกทุเรศ ๆ นี่ให้ออโรร่าเหรอ” เขาถามเสียงดัง “ชั้นนึกว่านายซื้อของขวัญที่จะให้ออโรร่าเก็บไว้แล้วซะอีก!”
แฮร์รี่หน้าบึ้ง “ใช่ ชั้นซื้อไว้แล้ว แต่ชั้นเปลี่ยนใจแล้ว พรุ่งนี้ชั้นจะให้ดอกไม้ดอกนี้! และอีกอย่าง...นี่มันไม่ทุเรศนะรอน!!! มันอาจจะแปลกเพราะสีของมัน แต่มันก็สวยมากเลยล่ะ”
“มันก็ใช่...” เสียงรอนอ่อนลง “แต่วาเลนไทน์ทั้งที นายจะให้ดอกกุหลาบสีดำกับออโรร่าเนี่ยนะ มันดูไม่ค่อยตรงกับเทศกาลสักเท่าไหร่เลยนะแฮร์รี่”
แฮร์รี่เองก็กังวล ออโรร่าจะรู้สึกยังไงนะถ้าเธอได้รับดอกกุหลาบสีแปลกจากเขาเพียงดอกเดียว ต่างจากเด็กสาวคนอื่น

“คนขายบอกว่ามันเป็นดอกไม้หายากและมันจะไม่มีวันเหี่ยวถ้าชั้นให้กับคนที่ชั้นรัก” เขาพยายามให้เหตุผล
“โธ่...แฮร์รี่...” รอนถึงกับกุมขมับ “นายโดนหลอกเข้าเต็ม ๆ แล้ว มันไม่มีหรอกไอ้ของพรรณนั้นน่ะ ชั้นไม่เคยได้ยินเลยว่ามีดอกไม้แบบนี้ด้วย”
แฮร์รี่หน้าหงิก เขาค่อย ๆ วางดอกกุหลาบลงในกล่องแก้วใส (ที่เขาหาซื้อมาด้วยความลำบากยากเย็น) ตรงหน้าอย่างบรรจง “เอาเถอะ ไม่ว่านายจะพูดอะไรก็ตาม ชั้นก็ยังยืนยันคำพูดเดิม แล้วอย่าเอาเรื่องนี้ไปพูดกับใครล่ะ เดี๋ยวออโรร่าจะไม่เซอร์ไพรซ์”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“ไม่คิดมาก่อนเลยน้า ว่าจะได้ยินเรื่องพวกนั้นน่ะ” ออโรร่าบ่นขณะที่พากันเดินกลับไปยังหอกริฟฟินดอร์ “เธอเคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อนหรือเปล่า”
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าแล้วถอนใจ “แต่มันก็เป็นเรื่องที่น่าจะเดากันได้นะ เพราะเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่พ่อของเดรโกเขาจะหาลูกสะใภ้ด้วยการคัดเลือกจากพวกเลือดบริสุทธิ์ด้วยกันเอง”
“ก็คงจะเหมือนกับพวกมักเกิ้ลล่ะนะ พวกที่คิดว่าตัวเองเป็นพวกผู้ดีสูงส่ง แล้วก็เลยอยากให้ลูกของตัวเองได้แต่งงานกับคนในแวดวงเดียวกัน” แล้วออโรร่าก็ส่ายหน้า “เฮ้อ...อย่าไปคิดให้รกสมองเลย ว่าแต่แล้วเดี๋ยวเราจะไปทำช็อกโกเลตนี่ที่ไหนกันดีล่ะเฮอร์ไมโอนี่”
“ไปทำที่บ้านแฮกริดกันดีกว่านะ ชั้นไม่อยากไปที่ห้องครัวน่ะ เกรงใจพวกเอล์ฟ”
ออโรร่ามองเพื่อนสาวอย่างขบขัน...เกรงใจเอล์ฟประจำบ้านงั้นเหรอ อยากให้รอนมาได้ยินจริงจริ๊ง สงสัยรายนั้นคงจะขำกลิ้งเลยทีเดียว “ก็...แล้วแต่เธอละกัน”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“นั่นนายเป็นอะไรของนายไปแฮร์รี่ ทำไมไม่กินอะไรบ้าง” รอนถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นแฮร์รี่ไม่ยอมแตะต้องอาหารตรงหน้า
“ทำไมป่านนี้เฮอร์ไมโอนี่กับออโรร่าถึงยังไม่กลับมาซะทีนะรอน นี่มันก็ได้เวลาอาหารเย็นมานานแล้วนะ…หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
รอนรีบคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนเมื่อแฮร์รี่รีบลุกขึ้น “ไม่มีอะไรหรอกนะแฮร์รี่ นายก็คิดมากไปได้ นี่มันในเขตโรงเรียนนะ นอกเขตโรงเรียนก็ว่าไปอย่าง”
“ถ้าอย่างนั้นแล้ว...สองคนนั่นหายไปไหนกันล่ะ”

“รอน แฮร์รี่” ลาเวนเดอร์กับปาราวตีที่เพิ่งเดินเข้ามามาหยุดตรงหน้า “เฮอร์ไมโอนี่...”
“ทำไม! พวกเธอเจอเฮอร์ไมโอนี่งั้นเหรอ!”
ลาเวนเดอร์สะดุ้งเฮือกเมื่อแฮร์รี่ก็ลุกพรวดแล้วทะลุขึ้นมากลางป้อง “อะ...เอ่อ...ใช่...” ลาเวนเดอร์ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
“ใจเย็น ๆ แฮร์รี่ ใจเย็น ๆ” รอนพยายามรั้งเพื่อนเอาไว้ แล้วหันไปถามลาเวนเดอร์ “เธอเจอพวกนั้นที่ไหนเหรอ”
“ที่หอน่ะ เฮอร์ไมโอนี่เขาเอาของไปเก็บพอดี แล้วฝากมาบอกพวกเธอว่าให้เจอกันพรุ่งนี้เช้าที่ห้องโถงรวมเลย”
รอนกับแฮร์รี่มองหน้ากัน “อ้าว...เหรอ” แฮร์รี่ทรุดตัวลงนั่ง “แล้วเขาบอกหรือเปล่าว่าจะไปไหน”
“เปล่า”
“เหรอ ขอบใจนะ”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“อรุณสวัสดิ์”
“อรุณสวัสดิ์ เธอได้ของขวัญหรือยัง”
“ยังเลย เธอล่ะ”
“ยังเหมือนกัน แปลกนะ ทุกทีพวกของขวัญเนี่ย จะมีบางส่วนมากองรออยู่หน้าเตียงแล้วแท้ ๆ แต่ปีนี้กลับไม่ยักกะมีแฮะ”
“สงสัยคงมาทีเดียวตอนอาหารเช้าเลยล่ะมั้ง”
“นี่...นายส่งไปหรือยัง”
“เพิ่งไปส่งมาเมื่อกี้นี้เอง”

วันนี้นักเรียนเกือบทั้งโรงเรียนต่างพร้อมใจกันตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อรอรับของขวัญที่จะส่งมาถึงตนด้วยความตื่นเต้น แต่ก็ต้องพากันผิดหวังเมื่อปรากฏว่าไม่มีใครได้รับของขวัญสักชิ้น และอีกเรื่องหนึ่งที่ทุกคนตื่นเต้นไม่แพ้กันคือ
“พวกนายคิดว่างานคืนนี้จะเป็นยังไง”
“จะเป็นยังไง มันก็ต้องพิลึกน่ะแหล่ะ ผู้ชายทุกคน...ผู้หญิงทุกคนแต่งตัวเหมือนกัน ใส่หน้ากากเหมือนกัน จะต่างกันก็แค่สีผมกับสีตาเท่านั้น ไม่รู้ดัมเบิ้ลดอร์เขาคิดยังไงของเขาถึงได้จัดงานแบบนี้ขึ้นมา”
“คนเพี้ยน ๆ ก็ต้องจัดงานเพี้ยน ๆ น่ะแหล่ะ ไม่เห็นแปลกเลย”
“นั่นน่ะสิ”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“เธอจะไม่ส่งไปกับนกฮูกจริง ๆ เหรอ”
ออโรร่าส่ายหน้า “จะต้องส่งไปกับนกฮูกทำไมล่ะ ถึงยังไงเดี๋ยวก็ต้องเจอหน้ากันอยู่แล้ว” แล้วเธอก็ยื่นห่อช็อกโกเลตอันเล็กให้เฮอร์ไมโอนี่ “ฝากอันนี้ให้มัลฟอยด้วยนะ”
“จ๊ะ”
ออโรร่ามองเฮอร์ไมโอนี่ที่มัดห่อของอย่างแน่นหนากันหล่นเพราะนอกจากของขวัญที่เฮอร์ไมโอนี่จะส่งให้กับมัลฟอยแล้วยังจะมีห่อช็อกโกเลตของเธอและออโรร่าส่งไปด้วย
“หวังว่าพวกมันคงจะส่งถูกคนนะ” ออโรร่ากังวล เพราะว่าเมื่อก่อนเธอเคยฝากนกฮูกส่งจดหมายไปให้ครอบครัวเพียงแค่ 4-5 ครั้งเท่านั้นเลยยังไม่ค่อยจะเชื่อมือเท่าไหร่
“ไม่ต้องห่วงหรอกออโรร่า นกพวกนี้ฉลาดจะตายไป ไม่มีทางส่งของผิดคนอยู่แล้วล่ะ”
หลังจากแน่ใจว่าผูกห่อของในมือแน่นกับขานกฮูกแน่นแล้วแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ก้มลงกระซิบเบา ๆ กันไม่ให้คนอื่นที่กำลังส่งของขวัญอยู่ในโรงนกฮูกนั้นได้ยิน “ส่งให้เดรโก มัลฟอย ปี 6 บ้านสลิธีรินนะ แล้วส่งให้ถึงมือด้วยล่ะ” นกฮูกส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ แล้วบินจากไป
“เอาล่ะ เราไปที่ห้องโถงรวมกันเถอะ ป่านนี้สองคนนั่นคงจะรอแล้ว”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“นี่นายจะถือไปดื้อ ๆ อย่างนั้นเลยเหรอแฮร์รี่” รอนถามอย่างไม่สบายใจเมื่อเห็นแฮร์รี่คว้ากล่องแก้วใสที่ภายในบรรจุด้วยแบล็กโรสที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือขึ้นมา
“ทำไมล่ะ”
“ก็...” รอนอึกอัก “เอ่อ...นี่มันของขวัญนะ นายจะถือไปเปล่า ๆ ได้ยังไง น่าจะห่อมันสักนิดก็ยังดี”
ใจจริงน่ะอยากจะบอกว่า ‘ไอ้งี่เง่า! วันนี้วันวาเลนไทน์แท้ ๆ แทนที่จะให้อะไรสวย ๆ งาม ๆ ดันมาให้ดอกไม้สีดำซะนี่ สีอัปมงคลแท้ ๆ!! น่าสงสารออโรร่าชะมัดที่ต้องรับของขวัญชิ้นนี้ต่อหน้าคนทั้งโรงเรียน!’
“เออ...นั่นสินะ” แฮร์รี่ก้มลงมองกล่อง แล้วกล่องแก้วใสก็กลายเป็นกล่องของขวัญสีชมพูอ่อน ๆ กระดาษที่ห่อมีลวดลายเป็นรูปดอกกุหลาบสีแดงสดดอกตูม 1 ดอก วางตามแนวกล่อง ทำท่าบานช้า ๆ แล้วก็กลับมาตูมใหม่ซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง “เสร็จแล้ว”
“งั้นไปกันเถอะ”
แฮร์รี่ออกเดินแต่แล้วก็ชะงัก เขาก้มลงมองกล่องอีกครั้ง
“ทำไมอีกล่ะ”
“เปล่า แค่เสกกันแตกน่ะ” เขาเริ่มออกเดินอีกครั้ง “นายก็รู้นี่ อุบัติเหตุมักเกิดขึ้นได้เสมอ”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“เดรโก...” มัลฟอยกรอกตาไปมา ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร
แพนซี่ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ “ทำไมวันนี้ถึงออกมาเร็วจังเลยล่ะ ชั้นนั่งรออยู่ในหอตั้งนาน”
“นั่งรอ? แล้วเธอจะมารอชั้นทำไม” เขาถามอย่างรำคาญ ที่รำคาญก็เพราะว่าเมื่อคืนนอนไม่หลับก็เลยตื่นเช้าผิดปกติ หลังจากที่ทนนั่งอยู่ในหอจนฟ้าเริ่มสางเขาก็ตัดสินใจเดินมาที่ห้องโถงใหญ่ที่คึกคักกว่าวันปกติ แล้วก็มีคนเข้ามากวนใจอยู่หลายคน
ในตอนนั้นเอง ก็มีเด็กสาวรุ่นน้องคนหนึ่งจากบ้านฮัพเฟิลพัฟเดินเข้ามาหา “อะ...เอ่อ...พี่มัลฟอยคะ” เด็กสาวคนนั้นเสียงสั่นด้วยประหม่า ใบหน้าที่แดงระเรื่อก้มต่ำลงด้วยความอาย
“มีอะไร” มัลฟอยถามเสียงห้วน
เด็กสาวคนนั้นยื่นกล่องใบเล็กในมือให้ “เอ่อ...ให้พี่ค่ะ”
แพนซี่ถลึงตาใส่เด็กสาวรุ่นน้อง ยัยคนนี้...กล้าจริง ๆ เลยนะ ชั้นนั่งอยู่ตรงนี้แท้ ๆ!!
มัลฟอยรับกล่องของขวัญมา แล้ววางรวมกับกองของขวัญที่อยู่ตรงหน้า
แพนซี่เหลือบตามองกองของขวัญจำนวนไม่น้อย “ของขวัญพวกนี้ ของเธอเหรอ”
“อืม” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ที่อารมณ์เสียนี่คงเป็นเพราะแม่พวกนั้นมาคอยกวนใจล่ะสิ” เธอมองตามเด็กสาวคนเมื่อกี้นี้ไป และเห็นเด็กสาวอีกหลายคนที่มองมาทางเด็กหนุ่มข้าง ๆ เธอด้วยแววตาคาดหวัง เอาเถอะ...เธอไม่สนใจแม่พวกนี้หรอก เพราะเห็น ๆ อยู่ว่าไม่อยู่ในสายตาของมัลฟอยเหมือนกัน

แพนซี่ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อกันหนาว เธออ้าปากจะเรียกเขาแล้วก็ชะงักเมื่อแววตาที่หงุดหงิดเมื่อครู่ดูอ่อนลง รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏบนใบหน้า แต่ยังไม่ทันที่เธอจะหันไปมองว่าใครที่ทำให้เพื่อนชายของเธอมีท่าทางแบบนั้น ก็มีเสียงหวานดังขึ้นด้านหลังพวกเธอซะก่อน
“พี่เดรโกขา อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
แพนซี่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองร่างบางที่ยืนอยู่
มัลฟอยขยับตัวหันไปมองแล้วยิ้ม “อ้อเฮลีน่า อรุณสวัสดิ์”
เฮลีน่าเหลือบตามองแพนซี่แว่บหนึ่ง แล้ว...”Happy Vanlentine’s day ค่ะ”
“นังเด็กบ้า ทำอะไรของแกน่ะ!!” เสียงกรี๊ดของคนที่เห็นเหตุการณ์พร้อมกับเสียงแหลมปรี๊ดของแพนซี่ดังลั่นขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อเฮลีน่าโผเข้ากอดมัลฟอยพร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่
มัลฟอยตัวแข็งไปชั่วครู่แล้วก็หัวเราะพร้อมกับกอดตอบ “Happy Vanlentine’s day เช่นกันจ๊ะคนสวย” เขาดันเฮลีน่าออกแล้วถาม “ทำแบบนี้แสดงว่าไม่มีช็อกโกเลตให้พี่ใช่ไหมเนี่ย”
เฮลีน่าทำท่ากระเง้ากระงอด “แหม...มีสิคะ จะไม่มีได้ยังไงกันล่ะ” เธอล้วงมือเข้าไปในถุงผ้าใบเล็กที่มีขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อยที่ถือมาด้วย
มัลฟอยมองตามอย่างสนใจเมื่อเห็นว่าในถุงผ้าใบเล็กนั้นดูเหมือนว่าจะอัดแน่นไปด้วยข้าวของ แล้วก็หัวเราะเสียงดังลั่นเมื่อเห็นน้องสาวล้วงเอาช็อกโกเลตอันเล็กขนาดพอดีคำที่มีกระดาษห่อเอาไว้หลายแบบออกมา
“อยากได้อันไหนก็เลือกได้เลยค่ะ”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“อะไรของเขาน่ะ หัวเราะเสียงดังลั่นเลย” เชมัสชะเง้อมองไปที่ฝั่งสลิธีรินอย่างสนใจ
“คงจะได้ของขวัญเพิ่มอีกมั้ง ดีจังนะ ตั้งแต่ชั้นเข้ามานี่หมอนี่ก็ได้ของขวัญไม่หยุดเลย” ดีนมองกองของขวัญของมัลฟอยอย่างอิจฉา เพราะตนยังไม่ได้เลยสักอัน
“ว่าแต่เมื่อไหร่จะได้กินอาหารเนี่ย ชั้นหิวไส้จะขาดแล้วนะ” เนวิลล์โอดครวญ
“นั่นน่ะสิ แปลกจัง ทำไมวันนี้ถึงไม่ยอมเสิร์ฟอาหารสักที แถมพวกอาจารย์เองก็ยังไม่มีใครออกมาเลยสัคน” เชมัสเห็นด้วย “อ้อ...อรุณสวัสดิ์เฮอร์ไมโอนี่ ออโรร่า”
“อรุณสวัสดิ์” เฮอร์ไมโอนี่กับออโรร่าตอบ พวกเธอนั่งลงแล้วมองไปยังจุดสนใจของคนทั้งห้องโถงรวมอย่างแปลกใจ “เกิดอะไรขึ้นน่ะ”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“เล่นอย่างนี้เลยเหรอเฮลีน่า” มัลฟอยถามเสียงกลั้วหัวเราะ
“แหม...ไม่เห็นจะเป็นไรเลยพี่เดรโก ช็อกโกเลตตามธรรมเนียมมันก็อย่างนี้แหล่ะ”
“พี่เข้าใจว่าช็อกโกเลตตามธรรมเนียมน่ะมันต้องเป็นช็อกโกเลตที่มีคำว่า ‘ธรรมเนียม’ อยู่บนช็อกโกเลตไม่ใช่เหรอ”
เฮลีน่าทำปากยื่น “พี่เดรโก หนูน่ะเพิ่งจะอายุ 11 ปีเท่านั้นนะ แล้วหนูก็ไม่มีเวลามาทำช็อกโกเลตมากมายขนาดนั้นหรอก แค่อันเดียวก็...”
“อันเดียว? นี่เราทำช็อกโกเลตให้ใครงั้นเหรอ” มัลฟอยถามเสียงเข้มเมื่อเฮลีน่าหลุดปากออกมาว่าทำช็อกโกเลตอันหนึ่ง
เฮลีน่ารีบส่ายหน้า “ปะ...เปล่าค่ะ”
“ถ้าเปล่า แล้วทำไมต้องหลบตาพี่ด้วย” เขาถามเมื่อเห็นเฮลีน่าหลบตา
“ก็แค่ไม่อยากจะสบตาเท่านั้นเอง อย่ามาหาความหนูดีกว่านะพี่เดรโก” เฮลีน่าเถียงเสียงดังลั่น “ว่าไงล่ะจะเอาอันไหน ถ้าไม่เอาหนูก็จะไปแล้วนะ”
“เป็นเด็กเป็นเล็กริอาจเอาช็อกโกเลตไปให้ผู้ชายงั้นเหรอ อย่าให้พี่รู้นะว่าใคร” มัลฟอยขู่เบา ๆ แล้วคว้าช็อกโกเลตที่มือเฮลีน่าออกมาทั้งหมด เฮลีน่าสะบัดหน้า แล้วเดินไปยังกลุ่มเพื่อนของตน

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“แฮร์รี่ นายคิดดีแล้วใช่มั้ย” รอนคว้าแขนเพื่อนเมื่อเดินมาถึงทางเข้าห้องโถงรวม
“ทำไมล่ะ”
“ก็...ดอกไม้นั่น...”
“ไม่เอาน่ารอน”
“ถ้านายจะเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะแฮร์รี่ นายเองก็มีของขวัญอีกชิ้นเตรียมเอาไว้อยู่แล้วด้วย”
“ชั้นจะให้อันนี้” แฮร์รี่ยังคงดื้อ ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้สิ่งที่เขากังวลก็คือคำเตือนของคุณยายคนนั้นมากกว่า
‘มันจะเป็นตัวสื่อให้แฟนของเธอรู้ว่าเธอน่ะ ‘รัก’ เขามากแค่ไหน แต่เธอจะต้องให้คนที่เธอรักเท่านั้นนะพ่อหนุ่ม...เพราะว่ามันจะไม่มีวันเหี่ยวเฉาเลยยังไงล่ะจ๊ะ มันจะยังสดสวยอยู่เสมอตราบใดที่เธอยังคงรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง’
หวังเพียงว่ามันจะเป็นแค่เรื่องล้อเล่นอย่างที่รอนพูดเอาไว้ “เอาเถอะ ถ้านายไม่เปลี่ยนใจ งั้นเราก็เข้าไปกันเถอะ”

รอนกับแฮร์รี่เดินเข้าไปในห้องโถงรวมเป็นจังหวะเดียวกับที่เหล่าคณาจารย์ที่นำโดย ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เดินออกมาพอดี
“ดูสิออโรร่า วันนี้ ศ.จูเลียน่ามาด้วยล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่อุทานเมื่อเห็นอาจารย์ประจำวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดเข้าร่วมทานอาหารเช้าในวันนี้ด้วย (แม้จะถูก ศ.สเนปพยุงมาก็ตาม) เพราะตั้งแต่ที่จูเลียน่าไม่สบาย หญิงสาวก็เอาแต่พักผ่อนเท่านั้น ส่วนเรื่องการเรียนการส่วนก็เป็นหน้าที่ของ ศ.สเนปผู้เป็นพี่ชาย
“จริงด้วย อ๊ะ...อรุณสวัสดิ์จ๊ะ” ออโรร่าทักเมื่อแฮร์รี่กับรอนเดินเข้ามา
“อรุณสวัสดิ์” แฮร์รี่ตอบ เขาทำท่าจะยื่นของขวัญให้แต่ก็มีเสียงเคาะแก้วของ ศ.มักกอนนากัลขัดขึ้นเสียก่อน
แกร๊ง ๆๆๆ “ทุกคน เมื่อมาพร้อมกันแล้วก็ช่วยนั่งประจำที่ด้วย”

หลังจากที่ทุกคนนั่งประจำที่แล้ว ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ก็ลุกขึ้น “Happy Vanlentine’s day นะทุกคน หวังว่าวันนี้คงจะเป็นวันดีสำหรับพวกเธอทุกคน” เขามองไปรอบห้องแล้วก็เห็นรอนหันไปหันมาอย่างสงสัย “มีอะไรหรือคุณวีสลีย์”
รอนหน้าแดงเมื่อสายตาทุกคู่หันมามองเขาเป็นตาเดียว “เอ่อ...เปล่าครับ”
ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ยิ้มแล้วเริ่มพูดต่อ “ก่อนที่เราเริ่มต้นทานอาหารเช้าและตื่นเต้นกับเรื่องของขวัญกัน ครูจะขอเวลาพวกเธอเพียงไม่นานเท่านั้น แล้วจะปล่อยให้เธอสนุกกับวันวาเลนไทน์อย่างเต็มที่” เด็กหลายคนยิ้มเมื่อ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ถามขึ้นว่า “พวกเธอคงจะได้รับของขวัญกันบ้างแล้วใช่ไหม” แต่เด็กจำนวนไม่น้อยต่างส่ายหน้า
“ไม่แปลกหรอกที่เช้าวันนี้ยังไม่มีใครได้รับของขวัญจากไปรษณีย์นกฮูกกันเลย นั่นเพราะว่ายังไม่ถึงเวลา ตอนนี้ครูอยากให้พวกเธอสนใจในสิ่งที่ครูกำลังจะพูดต่อไปนี้ซะก่อน ซึ่งสิ่งที่เราจะพูดกันก็คือหมายกำหนดการทั้งหมดในวันนี้”

“หลังจากที่พวกเธอทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ตอนเก้าโมงเช้า สำหรับนักเรียนตั้งแต่ชั้นปีที่สามขึ้นไปที่ได้รับอนุญาตให้ไปฮอกมี้ด ก็ไปเที่ยวกันได้ตามอัธยาศัย อาจจะเป็นการเที่ยวในกลุ่มเพื่อน หรือจะพาคนรักไปนั่นก็แล้วแต่พวกเธอนะ” เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นเบา ๆ
“แต่พอใกล้เวลาสี่โมงเย็น ให้พวกเธอรีบกลับมาที่โรงเรียน เพราะตั้งแต่สี่โมงเย็นเราจะเริ่มแต่งตัวสำหรับงานเลี้ยงในคืนวันนี้กัน ส่วนสถานที่แต่งตัวนั้นเมื่อพวกเธอที่ไปเที่ยวฮอกมี้ดกลับมากันแล้วก็จะพบว่าบริเวณลานกว้างหน้าห้องโถงรวมจะเปลี่ยนเป็นสถานที่แต่งตัวสำหรับพวกเธอทุกคน สำหรับเรื่องเครื่องประดับทุกชิ้นที่พวกเธอบางคนอาจจะต้องการใส่ไม่ว่าจะเป็นสร้อย กำไรหรือว่าต่างหู พวกเธอจะต้องใช้ชิ้นที่ทางโรงเรียนจัดไว้ให้ ห้ามใช้เครื่องประดับใด ๆ ที่เป็นของตัวเองทั้งสิ้น! ถ้าครูพบว่าใครฝ่าฝืนกฎข้อนี้ เครื่องประดับชิ้นนั้นครูจะยึดไปทันทีและจะไม่มีการคืนให้โดยเด็ดขาด” เด็กบางคนที่คิดจะแอบใส่ต่างพากันย่นจมูกเมื่อโดนกฎข้อนี้เข้า “แล้วก็อย่าลืมติดของขวัญที่จะให้คู่เต้นรำมาด้วยล่ะ”

“งานเต้นรำจะเริ่มตอนหกโมงเย็น คนที่จะเลือกคู่เต้นรำจะเป็นฝ่ายชายนะ ถ้าผู้หญิงคนไหนก็ตามที่เธอพูดด้วยเป็นคนแรก นั่นก็จะเป็นคู่เต้นรำของเธอ ถ้าพวกเธอจำกันได้นั่นก็ถือเป็นเรื่องโชคดี แต่ก็ถ้าเกิดจำกันไม่ได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครล่ะก็ห้ามมีการบอกชื่อให้อีกฝ่ายรู้จนกว่าจะถึงว่าเที่ยงคืน เพราะตอนนั้นเราจะเปิดหน้ากากออกและทำการแลกของขวัญกัน” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์นึกอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง

“เนื่องจากคืนนี้เป็นคืนพิเศษ เพราะฉะนั้นครูจะยกเว้นให้เป็นกรณีพิเศษอีกเรื่องหนึ่งนั่นก็คือ งานเต้นรำจะมีถึงตี 2 ของวันใหม่ และ...ถ้าใครอยากจะใช้เวลานอกหอนอนจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น ครูอนุญาตเต็มที่”
เสียงเฮลั่นดังขึ้น เหล่าอาจารย์ตัวแข็งทื่อเมื่อพบว่ามันเหนือข้อตกลงที่วางไว้
“แต่...” ศ.มักกอนนากัลพยายามค้าน แต่ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ก็ยกมือห้ามซะก่อน “เอาน่า ศ.มักกอนนากัลแค่ครั้งเดียวเอง คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
ศ.มักกอนนากัลทำท่าฮึดฮัด แต่ก็ขัด ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ไม่ได้
ศ.ดัมเบิ้ลดอร์หันไปมองเด็ก ๆ ที่ทำท่าดีใจอีกครั้ง “เอาล่ะ พวกเธอเข้าใจถึงหมายกำหนดการของวันนี้แล้วใช่ไหม”
“ครับ/ค่า” ทุกคนประสานเสียงดังลั่น
“ถ้าอย่างนั้น ต่อไปนี้ก็ถึงเวลาสำหรับอาหารเช้า...” อาหารเช้าปรากฏขึ้นมาบนโต๊ะอาหาร (มัลฟอยกวาดกองของขวัญตรงหน้าลงจากโต๊ะอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นว่ามีชามซุปตกอยู่ใต้กองของขวัญ) “...และของขวัญซะที” พูดจบเสียงขยับปีกของนกฮูกจำนวนมากก็ดังมาแว่ว ๆ เพียงไม่นานพวกมันก็พากันโผบินเข้ามาในห้องโถงรวม

“ของขวัญจ๊ะเดรโก...” แพนซี่ที่รอมานานยื่นของขวัญที่เตรียมไว้ให้กับมัลฟอย มัลฟอยรับมาแล้วก็วางทิ้งไว้ตรงหน้า
“นี่ จะไม่ลองเปิดดูหน่อยเหรอ” แพนซี่ท้วงเมื่อเห็นอีกฝ่ายวางไว้อย่างไม่ใส่ใจ
“เอาไว้ก่อนละกัน ตอนนี้ชั้นไม่ว่าง” เขาบอก สองตาก็พยายามสอดส่ายหาของขวัญของตน ส่วนของขวัญก่อนหน้านั้นและที่กำลังร่วงลงมาจากนกฮูกตอนนี้เขายกให้แครปกับกอยล์จัดการได้เองตามใจชอบ
“นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!” เสียงคุ้นหูดังลั่นที่ขึ้นมาท่ามกลางเสียงเอะอะภายในห้องโถงรวมทำให้มัลฟอยต้องละสายตามองไปอย่างสนใจ

“นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!” เฮอร์ไมโอนี่แทบกรี๊ดเมื่อนกฮูกจำนวนมากพากันโยนกล่องของขวัญลงตรงหน้าเธอกับออโรร่า จนข้าวของบนโต๊ะกระจัดกระจาย หกเลอะเทอะไปหมด มันเยอะจนแทบจะล้นลงมากองกับพื้นเธอรีบลุกหนี
ออโรร่ากับแฮร์รี่เองก็รีบคว้ากล่องของขวัญของตนเองแล้วขยับหนีออกมาก่อนที่จะถูกกองของขวัญทับตาย รอนได้แต่นั่งอ้าปากค้าง
“นั่น...ของเธอหมดเลยเหรอเฮอร์ไมโอนี่” รอนยังไม่อยากเชื่อสายตา
“ไม่...มั้ง ของออโรร่าด้วยหรือเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ไม่แน่ใจ
รอนคว้ากล่องขึ้นมาสองสามกล่อง “มีชื่อด้วยนะ บางอันเป็นของเธอ บางอันเป็นของออโรร่า โอ๊ะ...” เขารีบคว้ากล่องที่หล่นตุ๊บลงมาตรงหน้า “มีของนายด้วยแหล่ะแฮร์รี่” เขามองเพื่อนทั้งสามคนอย่างอิจฉา “พวกนายนี่เนื้อหอมชะมัดเลย”

เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจ ถึงจะได้เยอะยังไง มันก็ไม่ได้มาจากคนที่อยากได้อยู่ดีน่ะแหล่ะ เธอพยายามมองหาของขวัญของตนแล้วก็เห็นนกฮูกคุ้นตาที่พยายามจะแทรกเข้ามาส่งของขวัญ เธอขยับออกมาเล็กน้อยแล้วกวักมือพร้อมกับส่งเสียงเรียก “นี่...มาทางนี้มา”
นกฮูกตัวนั้นหันมาตามเสียงเรียก เมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่ ก็บินเข้ามาหา เฮอร์ไมโอนี่แกะห่อของขวัญที่ถูกผูกติดกับเขาทั้งสองข้างของมันมา “ขอบใจนะ” มันจิกที่มือเธอเบา ๆ แล้วบินจากไป

“ออโรร่า…” หลังจากที่ทำใจแป๊บนึงแล้วแฮร์รี่ก็ยื่นของขวัญให้ “Happy Vanlentine’s day นะ”
ออโรร่ารับของมาแล้วส่งของขวัญในมือให้อย่างเขินอาย “Happy Vanlentine’s day เช่นกันจ๊ะแฮร์รี่”
“นี่...แกะเลยสิ”
“ใช่ ๆ แกะเลย” คนรอบข้างต่างพากันเชียร์เพราะอยากเห็นของขวัญที่อยู่ด้านใน
แฮร์รี่ทำท่าลังเล แต่ออโรร่ากลับนั่งลงแกะของขวัญที่ตนได้รับอย่างอยากรู้เช่นกัน

Create Date : 15 กรกฎาคม 2551

Last Update : 15 กรกฎาคม 2551 12:49:31 น.

0 comments

Counter : 659 Pageviews.

ღMember Zoneღ