คนรักของพี่ชาย ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

ณุเงยหน้าขึ้น เขายิ้มแล้วลุกขึ้นยืนรับหญิงสาวที่โผเข้ากอดอย่างยินดี
“พี่ณุ...นี่พี่ณุกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ” เธอถามเพื่อนสนิทของพี่ชายอย่างตื่นเต้น
“พอดีพี่มาธุระที่บริษัทตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วจ๊ะ แต่ว่าเพิ่งว่างวันนี้นี่เอง” เขาขยี้หัวหญิงสาวที่รักเหมือนน้องในไส้อย่างเอ็นดู “เป็นไงฮะเรา สบายดีนะ”
“ค่ะ แล้วนี่พี่ณุไปเจอพี่ทีแล้วมาใช่มั้ยคะ ถึงได้มาหาเมย์ที่นี่ได้” เธอจำได้ว่าประเทศที่ณุไปทำงานนั้นเป็นประเทศเดียวกันกับที่ทีไปทำงาน ณุพยักหน้า เขามองเลยไปยังชายหนุ่มหน้าหวานที่ก้าวตามเมย์เข้ามาในห้อง

“อ้าว...มาแล้วเหรอจอน” นุ่นถามเพื่อนอย่างแปลกใจ เพราะช่วงหลายวันมานี้จอนมักจะกลับบ้านค่ำอยู่บ่อย ๆ
“อืม...”
นุ่นลุกขึ้นแนะนำจอนกับณุให้รู้จักกัน “จอน...นี่คุณพิษณุเป็นเพื่อนสนิทของที คุณณุเขาทำงานอยู่ที่โน่นน่ะ พอดีมาทำธุระที่เมืองไทย ทีเขาก็เลยฝากของมาให้ เอ่อ...คุณณุคะ...นี่จอนค่ะ”
“สวัสดีครับ” จอนทักทาย
ส่วนณุยิ้มให้พลางมองจอนอย่างพิจารณาแล้วลอบถอนใจ หน้าหวาน ๆ ท่าทางเรียบร้อยแล้วใจเย็นอย่างนี้นี่เหรอที่เอาคนเจ้าอารมณ์อย่างเจ้าทีได้อย่างอยู่หมัด ไม่อยากจะเชื่อเลย

“นี่พี่ณุจะอยู่กี่วันกันคะ”
ณุถอนสายตากลับมาที่เมย์ “พี่จะกลับวันนี้แล้วจ๊ะ” เขาบอกพร้อมกับดึงให้เมย์นั่งลงข้าง ๆ แต่ก็ลอบมองไปยังจอนที่นั่งลงข้าง ๆ นุ่น
“ว้า...นึกว่าจะได้อยู่ด้วยกันหลาย ๆ วันซะอีก” เมย์บ่นด้วยความผิดหวัง
ณุยิ้ม เขาหยิบถุงใบเล็ก 2 ถุงที่วางอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมา เขามองชื่อที่ทีเขียนไว้บนถุงแล้วยื่นให้เมย์ “เอ้า...นี่พี่ชายเราเขาฝากมาให้”
“อุ๊ย...ขอบคุณค่ะพี่ณุ” เมย์ไหว้ แล้วรับมาอย่างยินดี
ณุหันไปที่จอนที่มองมาก่อนแล้ว “นี่ของคุณจอนครับ” เขาบอกพร้อมกับยื่นให้
จอนมองถุงนั่นแล้วรับถุงที่ณุยื่นมาให้ “ขอบคุณครับคุณพิษณุ”

“เปิดเลยสิครับคุณจอน” ณุทักขึ้นเมื่อเห็นจอนวางถุงลงข้างตัวโดยไม่เปิดดูข้างใน “นายทีเขาสั่งผมมาว่าให้คุณเปิดดูของข้างในเลย” จอนกระพริบตาปริบ ๆ ส่วนนุ่นกับอิทธิ์เองก็มองหน้ากัน
“เปิดเลยสิคะพี่จอน” เมย์เร่งเมื่อเห็นจอนมองถุงนั่นนิ่ง เธอเองก็อยากเห็นเหมือนกันว่าพี่ชายเธอจะซื้ออะไรให้คนรัก

จอนเปิดถุงแล้วดึงกล่องใบเล็กแต่สูงเกือบฝ่ามือออกมา เมื่อเปิดฝาออกเขาก็ต้องอึ้งเมื่อเห็นของข้างใน
“อะไรเหรอจอน ขอดูหน่อยสิ” นุ่นถามด้วยความอยากรู้ อิทธิ์สะกิดนุ่นเบา ๆ “อะไรอิทธิ์ สะกิดนุ่นทำไม” เธอหันมาถามแฟนหนุ่มที่สะกิดเธอไม่หยุดจนเธอต้องหันมา
อิทธิ์กระซิบเบา ๆ “ลดลงหน่อยนุ่นลดลงหน่อย”
“ลดอะไร”
“ก็ไอ้ความอยากรู้อยากเห็นของนุ่นน่ะสิ ลดลงซะบ้าง โอ๊ย!!!!” อิทธิ์ร้องลั่นเมื่อโดนหยิกที่แขนด้วยความหมั่นไส้

ณุมองจอนที่นั่งจ้องกล่องเขม็ง แล้วพูดออกมาเบา ๆ “งานนายทีเขายุ่งมากครับคุณจอน เขาแทบจะไม่มีเวลาพักเลย แต่พอเขาทราบว่าผมจะมาเมืองไทย เขาก็รีบไปตระเวนหาของที่คิดว่าคุณจอนน่าจะถูกใจทันทีที่มีเวลา” เขามองมือขาวที่กำกล่องไว้แน่น ก่อนจะดึงออกมา
“ฮะ...กล่องดนตรีเหรอ” นุ่นกับเมย์ครางออกมาพร้อมกับด้วยความผิดหวังเมื่อเห็นของฝากของจอน
มันเป็นกล่องดนตรีที่ไม่ใหญ่มากนักแต่สูงประมาณเกือบ 5 นิ้ว ด้านในเป็นรูปเด็กผู้ชายยืนก้มหน้า มือทั้งสองถือหัวใจอันใหญ่ไว้
จอนลองไขลานดู แล้วก็ต้องยิ้มทั้งน้ำตาที่เอ่อคลอออกมาเมื่อเด็กผู้ชายทำท่าเดินก้มหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยกหัวใจขึ้นสูงพร้อมกับเสียงของทีที่ดังออกมาว่า ‘ผมขอโทษครับ...เราดีกันเถอะนะ’ ก่อนที่เด็กผู้ชายจะก้มหน้าลงเหมือนเดิมแล้วทำท่าเดิมอีกครั้ง

“นั่นแน่...ทะเลาะกับทีจริง ๆ ด้วย” นุ่นร้องออกมา “แล้วมาทำเป็นปากแข็ง บอกว่าไม่มีอะไร”
จอนยิ้ม แต่ไม่พูดอะไร ดวงหน้าที่เศร้าหมองมาหลายวันกลับสดใสขึ้นในทันที ณุมองดวงหน้าที่น่าดูขึ้นเป็นเท่าตัวด้วยความประหลาดใจ
“โห...นี่พี่ทีอัดเสียงตัวเองลงไปเลยหรือคะ” เมย์คราง
“ใช่ เพราะว่าที่โน่นมันจะมีอยู่บางร้าน ที่เขาเปิดโอกาสให้กับลูกค้าในการเลือกสรรสิ่งที่ผู้รับน่าจะพึงพอใจมากที่สุด และพี่ก็คิดว่า ถ้าเราได้ฟังเสียงคนที่เรารัก มันน่าจะดีกว่าฟังเพลงทั่ว ๆ ไป” ในระหว่างที่ณุกำลังพูด จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ณุคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ แล้วตอบรับไปเพียง “อือ...เรียบร้อยแล้ว” ก่อนจะวางสายไป

ก่อนที่ใครจะเอ่ยอะไรออกมาอีก โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้จอนดึงโทรศัพท์ของตัวเองออกมา แล้วยิ้มออกมาอย่างยินดีเมื่อเห็นชื่อเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามา เขาลุกขึ้นคว้าข้าวของของตัวเองขึ้นมา ผงกหัวให้ณุทีนึง ก่อนจะกดรับสาย แล้วเดินออกไปจากห้อง “ครับที…ผมได้รับแล้ว...”
เมย์กระพริบตาปริบ ๆ เธอหันมามองณุที่นั่งยิ้ม “เมื่อกี้เจ้าทีเขาโทรมาน่ะ ถามว่าให้ของขวัญคุณจอนแล้วหรือยัง”

******************************************

“ผมดีใจนะจอน ที่คุณชอบของขวัญผม” ทียิ้มออกมาได้เมื่อได้ยินเสียงจอน
“มันน่ารักมากเลยครับ ขอบคุณมากนะครับที” จอน (ที่ตอนนี้มาถึงห้องแล้ว) วางของขวัญไว้ข้าง ๆ กรอบรูปคู่ของเขาทั้ง 2 อย่างระวัง
ทีวางสคลิปบทในมือลง “แล้วคราวนี้คุณจะบอกผมได้หรือยังว่าโกรธผมเรื่องอะไร”
จอนอึกอัก “เอ่อ...” เขาพูดไม่ออกอยู่เป็นนานจนทีต้องถามขึ้นมาอีกครั้ง “ที่เงียบไปนี่หมายความว่าโกรธอะไรผมขึ้นมาจริง ๆ หรือว่าคุณคิดไปเอง” แม้เป็นคำถามกว้าง ๆ แต่ก็แทงใจจอนเต็ม ๆ
“คือ...ผมคิดมากไปเองน่ะครับ” จอนบอกเสียงอ่อย “ขอโทษนะครับที”
ทีถอนใจ “นี่...คุณจะไม่ยอมบอกผมใช่มั้ยว่าเรื่องอะไร”
“คือ...”
“เอาเถอะ...” ทีพูดขึ้นเมื่อเห็นจอนอึกอักขึ้นมาอีก เพิ่งดีกันใหม่ ๆ อย่างนี้เขายังไม่อยากมีเรื่องทะเลาะอะไรกับจอนอีก “...ไม่พูดก็ไม่พูด งั้นก็ช่างมันเถอะ ลืม ๆ มันไปซะ” แล้วน้ำเสียงเขาก็สดใสขึ้น เหมือนกับไม่เคยมีเรื่องขุ่นใจอะไร “คุณสบายดีนะจอน งานยังยุ่งอยู่หรือเปล่า...”

******************************************

“เป็นไง พี่สะใภ้เรา ถูกใจหรือเปล่า” ณุถามเมย์ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์ขณะที่ลงไปข้างล่าง
เมย์ขมวดคิ้ว “พี่สะภ้งพี่สะใภ้อะไรกันพี่ณุ”
“อ้าว...ก็คุณจอนไง”
“บ้า” เมย์ทุบณุดังอึก
“อ้าว...แล้วมันไม่จริงเหรอ”
“ถึงพี่จอนจะเป็นแฟนพี่ที แต่เรียกอย่างนี้มัน...”
“ทำไม ยอมรับเขาไม่ได้เหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนี้” ประตูลิฟท์เปิดออก เมย์เดินตามไปส่งณุที่รถ “ก็มันแปลก ๆ อ่ะ เปลี่ยนเป็นพี่เขยไม่ได้เหรอพี่ณุ”
“เรามันนี่น้า” ณุโยกหัวเมย์ไปมา “แล้วเป็นไง เขาเป็นไงมั่ง” ณุหยุดเดินเมื่อมาถึงรถ แต่เขาก็ยังไม่ยอมขึ้นรถไป

“ก็ดีนะ พี่จอนเขาก็น่ารักดี นิสัยเขาก็เรียบร้อย ใจเย็น”
“นั่นต่างกับเจ้าทีมันลิบลับ” ณุพึมพำ “นิสัยต่างกับเจ้าทีมันอย่างนี้ แล้วสองคนนี้เป็นแฟนกันได้ยังไง” ณุไขกุญแจรถ “คนสองคนที่ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย”
“มีสิพี่ณุ”
“อะไร”
“ก็ความรักไง” ณุเลิกคิ้ว “เมย์เชื่อว่า เพราะพวกเขารักกันมาก แล้วจากที่เมย์ฟังจากคนอื่น ๆ นะ พี่ทีกับพี่จอนน่ะทะเลาะกันบ่อย ๆ แต่ไม่ใช่ทะเลาะกันเพราะเข้ากันไม่ได้หรอกนะ แต่เพราะพวกเขาพยายามปรับตัวเข้าหากันต่างหาก” ประตูรถเปิดออก แต่ณุก็ยังยืนคาอยู่อย่างนั้น “แล้วเวลาพี่ทีมีปัญหา พี่จอนก็จะอยู่ข้าง ๆ พี่ทีเสมอ ไม่เคยหนีไปไหน พวกเขาต่างพร้อมที่จะเสียสละทุกอย่างเพื่อกันและกัน”
ณุพยักหน้า “ถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็ดี” แล้วเข้ากันหามาบอกลาเมย์ “พี่ไปละ แล้วเจอกันนะจ๊ะเมย์”
เมย์ยกมือขึ้นไหว้ “สวัสดีค่ะพี่ณุ ขอบคุณมากนะคะที่เอาของขวัญมาให้ แล้วก็ฝากความคิดถึงไปถึงพี่ทีด้วย”

******************************************

เสียงพูดคุยและเสียงโครมครามที่ดังขึ้นเบา ๆ ทำให้เมย์ต้องออกมายืนเมียงมองอยู่หน้าห้องด้วยความสนใจ เธอเห็นคนหลายคนพากันขนย้ายข้าวของออกจากห้องที่อยู่ตรงกันข้ามกับห้องจอน
“ขอโทษค่ะ” เมย์เรียกคนที่เดินผ่านมาอย่างเกรงใจ
“มีอะไรเหรอน้อง” ชายคนนั้นถาม มือหอบหิ้วข้างของพะรุงพะรัง
“ไม่ทราบว่าทำอะไรกันเหรอคะ”
“อ๋อ...ย้ายของน่ะสิน้อง ก็เจ้าของห้องนั้นเขาหมดสัญญาเช่าแล้วน่ะก็เลยย้ายออก”
“อ๋อ...” เมย์ครางเบา ๆ ความคิดบางอย่างแว่บเข้ามาในสมอง
“พี่ขอตัวก่อนนะน้อง...มันหนักน่ะ”
“ขอบคุณค่ะพี่”

******************************************

“คิดดีแล้วเหรอคะน้องเมย์” นุ่นถามเมื่อได้ฟังเรื่องที่เมย์นำมาปรึกษา
เมย์พยักหน้า “เมย์คิดดีแล้วค่ะพี่นุ่น เมย์อยากทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้าง ไม่ใช่เอาแต่นั่ง ๆ นอน ๆ อย่างนี้ เมย์อยากจะแบ่งเบาภาระของพี่ทีบ้างค่ะ”
“แต่พี่ว่าจอนคงจะไม่เห็นด้วย” นุ่นบอก
เมย์หัวเราะ “เรื่องอะไรเมย์จะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพี่จอนล่ะคะพี่นุ่น คราวที่แล้วเมย์ก็โดนค้านไปทีนึงแล้ว แต่คราวนี้เมย์จะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพี่ทีโดยตรง” เมย์เลิกคิ้ว “ถ้าพี่ทีเห็นด้วยกับเมย์ แล้วอย่างงี้พี่นุ่นคิดว่าพี่จอนจะยังกล้าค้านเมย์อีกหรือคะ”

******************************************

“ก็...ถ้าเมย์ตัดสินใจอย่างนั้นแล้วพี่ก็ไม่ขัดข้องหรอก” ทีพูดขึ้นแม้จะไม่ค่อยเห็นด้วยกับน้องสาวเท่าไหร่นัก “พี่ถือว่าเมย์โตแล้ว สามารถตัดสินใจด้วยตัวเองได้”
เมย์ยิ้มกว้าง “ขอบคุณค่ะพี่ที แต่พี่ทีต้องพูดเรื่องนี้กับพี่จอนให้เมย์ด้วยนะคะ”
“อ้าว...ทำไมล่ะ”
“ก็พี่จอนกับคุณแม่น่ะชอบทำเหมือนเมย์เป็นเด็ก ๆ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องอยู่ในสายตาของทุกคนอยู่ตลอดเวลา”
ทีหัวเราะ “นั่นก็เพราะว่าคุณแม่กับจอนน่ะเป็นห่วงเมย์น่ะสิ”
“เมย์ทราบค่ะ แต่ว่าเมย์อยากดูแลตัวเอง แล้วเมย์ก็ไม่ได้ไปไหนไกล”
“พี่รู้...ไม่ต้องเป็นห่วงนะเมย์ เดี๋ยวพี่จะพูดเรื่องนี้กับพี่จอนเขาเอง สบายใจได้”
“ค่ะพี่ที ขอบคุณค่ะ”

******************************************

“มันจะดีเหรอครับที”
“ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงนะจอน แต่น้องเมย์น่ะโตแล้ว ดูแลตัวเองได้”
“แต่ถึงอย่างนั้น...”
“แล้วน้องเมย์ก็ไม่ได้ไปอยู่ไหนไกลด้วย อยู่ที่เดียวกับเราแท้ ๆ “
จอนถอนใจ “เอาเถอะครับ ถ้าคุณว่ายังงั้น ผมก็ไม่มีปัญหาอะไร” พี่ชายแท้ ๆ สนับสนุนอย่างนี้ แล้วเขาที่เป็นคนอื่นจะมาค้านได้ยังไงกัน
ทียิ้ม “ถ้าอย่างนั้น ผมรบกวนคุณช่วยจัดการเรื่องห้องให้น้องเมย์ด้วยละกัน”
“ครับ”
“ส่วนเรื่องงานก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะน้องเมย์เขาเคยทำงานพิเศษที่สำนักงานใหญ่ของบริษัทนี้มาก่อน”
“ครับ ไม่ต้องห่วงนะครับที เดี๋ยวผมจะจัดการให้”

******************************************

“เอาล่ะ เท่านี้ก็เรียบร้อย” อิทธิ์บอกเมื่อเก็บเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะเข้าไปในซองเรียบร้อย “จะเหลือก็แต่เพียงไปทำสัญญากับทางคอนโดเท่านั้น”
“ขอบคุณมากเลยนะครับพี่อิทธิ์ที่เป็นธุระให้” จอนบอกอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกจอน ไม่ใช่เรื่องวุ่นวายอะไร ถึงยังไงก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันนี่ คนกันเองแท้ ๆ ”
“ทำไมเธอไม่เป็นคนค้ำประกันให้น้องเมย์เองล่ะจอน” นุ่นถามสิ่งที่ค้างคาดอยู่ในใจ เมย์เองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน
“ก็ ไม่อยากให้มีปัญหาน่ะ”
“หือ...”
“ก็ชั้นกลัวว่ามันจะกลายเป็นการสร้างความเดือดร้อนให้ทีกับน้องเมย์น่ะสิ ถ้านักข่าวมารู้เข้าล่ะก็ เดี๋ยวมันจะเป็นข่าวใหญ่อีก”

******************************************

“ถ้ามันจะเป็นข่าวใหญ่ก็ช่างหัวมันสิ พี่ไม่เห็นจะสนเลย!!” ทีเสียงขุ่น เมื่อได้ยินจากคำบอกเล่าของน้องสาว
“พี่ทีอาจจะไม่สน แต่พี่จอนเขาสนนี่คะ ทั้งเรื่องมหาลัย ทั้งเรื่องคอนโด เมย์เห็นพี่จอนเขาคิดแล้วคิดอีก”
ทีถอนใจ “รายนั้นเขาก็เป็นอย่างนั้นแหล่ะเมย์ ชอบเก็บอะไรเอาไปคิดให้ปวดหัว” ทีหยิบเสื้อแจ๊กเก๊ตขึ้นมาจนเก้าอี้แล้วเดินไปที่ประตูห้อง “แล้วนี่เรื่องมหาลัยเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”
“เรียบร้อยแล้วค่ะพี่ที เรียบร้อยหมดแล้วทุกเรื่องทั้งเรื่องห้อง เรื่องงาน แล้วก็เรื่องมหาลัย แล้วนั่นพี่ทีกำลังออกไปข้างนอกหรือคะ” เมย์ถามเพราะได้ยินเสียงปิดประตูห้อง
“อืม พอดีพี่ต้องเข้าฉากน่ะ”
“งั้นเมย์ไม่กวนพี่ทีแล้วนะคะ”
“จ้า แล้วมีปัญหาอะไรก็บอกพวกพี่จอนเขาล่ะรู้มั้ย”
“ค่ะพี่ที เท่านี้ก่อนนะคะ”
“จ๊ะ รักษาตัวเองให้ดี ๆ ล่ะ”
“ค่ะ สวัสดีค่ะพี่ที”
“สวัสดีจ๊ะ”

******************************************

เจ๊ทับทิมมองจนร่างของจอนกับเมย์ลับไปจากสายตาแล้วจึงเดินมาหาฟ้าและนุ่นที่นั่งเล่นกับน้ำฝนอยู่ที่เก้าอี้ในร้าน “เจ๊ว่ามันยังไง ๆ อยู่นา”
“เรื่องอะไรเหรอเจ๊” ฟ้าถามทั้ง ๆ ที่ยังคงง่วนอยู่กับการหยอกล้อกับน้ำฝน
“ก็น้องเมย์กับจอนน่ะสิ”
นุ่นเงยหน้า “ทำไมเหรอเจ๊”
“ก็เจ๊ไม่ค่อยจะไว้ใจคู่นี้เลยน่ะสิ”
“ไม่ไว้ใจ?” ฟ้ากับนุ่นมองหน้ากัน “ไม่ไว้ใจเรื่องอะไรเจ๊” ฟ้าสงสัยแต่แล้วก็เบิกตากว้าง “หรือเจ๊กำลังคิดว่าสองคนนั้น...” ฟ้าไม่กล้าพูดต่อ
นุ่นมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจแล้วกระซิบ “เจ๊คิดว่าสองคนนั้นกำลังมีอะไรกันเหรอ”
“โอ๊ย!!! นุ่น...” เจ๊ทับทิมร้องเสียงดังลั่นจนนุ่นต้องรีบปิดปาก พอคลายมือออกเจ๊ทับทิมก็พูดต่อ “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนุ่น ไม่ถึงกับว่ามีอะไรกัน แต่แค่เข้าข่ายว่า ‘อาจจะ’ มีอะไรกัน”
“พูดอะไรอย่างนั้นเจ๊ ใครได้ยินเข้าจะว่ายังไง” นุ่นดุ
“ใช่เจ๊ เกิดเข้าหูทีเข้าล่ะก็ มันจะเป็นเรื่องใหญ่นะ”
“ก็นั่นแหล่ะที่เจ๊กลัว” เจ๊ทับทิมเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ “พี่ทีเขาจะคิดยังไง ถ้ารู้ว่าแฟนกับน้องสาวของตัวเองน่ะ...เฮ้อ...” เจ๊ทับทิมถอนใจอย่างกังวล
ฟ้ากับนุ่นมองหน้ากัน “ถ้ามันเป็นอย่างที่เจ๊ว่า นุ่นว่า จอนน่ะไม่มีปัญหาหรอก”
“ใช่เจ๊ จอนน่ะ ไม่มีทางนอกใจทีเด็ดขาด ฟ้ารับรอง”
เจ๊ทับทิมมองหน้าสองสาว “สำหรับจอนน่ะ เจ๊ไม่กลัวหรอก เพราะไว้ใจได้ แต่สำหรับน้องเมย์ ถึงยังไง ในสายตาของเขา จอนก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้นเอง”

******************************************

“ความจริงเมย์ไปเองก็ได้ ไม่น่าต้องลำบากพี่จอนเลยนะคะ” เมย์เอ่ยอย่างเกรงใจเมื่อจอนยืนยันว่าจะไปส่งให้ที่ทำงาน
จอนหันมายิ้มให้ “ไม่ลำบากอะไรเลยครับ เพราะว่าที่ทำงานของน้องเมย์ก็ไม่ไกลจากที่ทำงานของพี่เท่าไหร่”
เมย์อมยิ้ม เธอก้มลงมองมือที่วางอยู่บนตัก วันนี้เป็นวันแรกที่เธอเริ่มทำงานพิเศษจอนจึงไม่อยากให้เธอเข้างานสาย และยืนยันว่าจะคอยไปรับไปส่งเธอในช่วงที่เวลาของพวกเขาทั้งสองตรงกัน “พี่จอนนี่ใจดีจังเลยนะคะ” เธอพูดเบา ๆ “ใจดี...อ่อนโยน มิน่าล่ะพี่ทีถึงรักพี่จอนมาก” จอนได้แต่หันมามองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร “พี่ทีนี่โชคดีจังที่ได้เจอพี่จอน โชคดีจนน่าอิจฉา” ประโยคสุดท้ายเธอได้แต่พึมพำกับตัวเองเบา ๆ

******************************************

“เฮ้ย!! เอาอะไรมาพูดน่ะนุ่น” อิทธิ์แทบจะสำลักน้ำเมื่อนุ่นเล่าเรื่องที่คุยกับเจ๊ทับทิมให้ฟังทันทีที่เขากลับมาจากทำงาน
“จริง ๆ นะอิทธิ์ เจ๊เขาพูดอย่างนั้นจริง ๆ”
อิทธิ์วางแก้วน้ำลง “เจ๊ก็ท่าจะบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ นุ่นเองก็อย่าเอาไปพูดล่ะรู้มั้ย เกิดว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดแล้วเดี๋ยวเราจะเข้าหน้าจอนกับคุณทีไม่ติด” อิทธิ์เตือนแฟนสาว “เจ๊เองก็เหมือนกัน คิดอะไรไม่คิด เดี๋ยวก็โดนคุณทีถอนหงอกเอาหรอก”
“อิทธิ์ แล้ว...ถ้ามันเป็นจริงล่ะ” นุ่นกระซิบถาม
“นุ่น...” อิทธิ์ดุใส่นุ่นที่ทำท่าจะคล้อยตามเจ๊ทับทิม
“แต่แหม มันก็น่าคิดไม่ใช่เหรออิทธิ์ ก็สองคนนั้นเล่นตามกันเป็นเงาอย่างนั้น ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด”
“นั่นเป็นเพราะน้องเมย์ไม่มีใคร คุณแม่เขาก็อยู่ต่างจังหวัด คุณทีเองก็ไปทำงานต่างประเทศ ตอนนี้เขาก็เหลือจอนเป็นที่พึ่งคนเดียว”
“แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถึงแม้ว่าจอนกับทีจะเป็นแฟนกัน ถึงแม้ว่าจอนจะ...เป็นอย่างนั้น แต่นั่นก็ผู้ชายกับผู้หญิงนะอิทธิ์ แล้วยิ่งใกล้ชิดกันอย่างนั้นแล้วมันก็ต้องเผลอคิดกันบ้างล่ะ” อิทธิ์ขมวดคิ้ว “เรื่องนี้นุ่นเองก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งนะ แต่อิทธิ์เป็นผู้ใหญ่แล้วก็ช่างสังเกตมากกว่านุ่น ลองดูให้หน่อยเถอะ ว่ามันเป็นอย่างที่เจ๊สงสัยหรือเปล่า”

Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2550		6 comments
Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2550 13:31:33 น.
Counter : 2272 Pageviews.
Share Tweet