Bloggang.com : s_sut : จุดเริ่มต้น...ของมิตรภาพ ตอนที่ 2 (จบ)

จุดเริ่มต้น...ของมิตรภาพ ตอนที่ 2 (จบ)

จุดเริ่มต้น...ของมิตรภาพ ตอนที่ 2 (จบ)

“ว้าว!!! น่ารักจังเลย!!!” เฮอร์ไมโอนี่หยิบตุ๊กตาหมีสีขาวตัวใหญ่มากอดไว้ “ดูสิมัลฟอย นุ้มนุ่ม”
มัลฟอยมองเด็กสาวที่ยิ้มหน้าบานกอดตุ๊กตาไว้แน่น “นี่เธอ...อายุเท่าไหร่แล้วฮะยัยหัวฟู ทำตัวเป็นเด็ก ๆ ไปได้” เขาเท้าสะเอว “ไม่ได้ดูตัวเองเล้ย”
เฮอร์ไมโอนี่หน้างอ “แหม...เธอนี่นะ พูดอะไรไม่ค่อยจะรักษาน้ำใจคนอื่นเขาเลย” เธอหยิบตุ๊กตาแบบเดียวกันแต่มีขนาดเล็กกว่าเป็นเท่าตัวขึ้นมา “ผู้หญิงน่ะนะ ต่อให้เด็กหรือผู้ใหญ่ ไม่ว่าใครก็ชอบตุ๊กตาทั้งนั้นแหล่ะ ไม่ได้รู้อะไรเอาซะเลย” เธอเหล่มองมัลฟอยที่ทำหน้าเบื่อหน่าย “อุ๊ยตายจริง ชั้นลืมไปว่าคนเย็นชาไร้ความรู้สึกอย่างเธอคงจะไม่เข้าใจเรื่องละเอียดอ่อนพวกนี้หรอก”
มัลฟอยมองเด็กสาวที่แกล้งทำท่าทางใสซื่อกึ่งขบขันกึ่งโมโห “ปากดีนักนะยัยหัวฟู แล้วอย่าบอกนะว่าเธอตั้งใจจะซื้อมันจริง ๆ”
“ก็อยากจะซื้อน่ะนะ แต่ตัวมันใหญ่ไปแล้วก็แพงเกินไปด้วย” เธอวางตุ๊กตาตัวใหญ่ลงอย่างเสียดาย แล้วเธอก็จับตุ๊กตาตัวเล็กขึ้นมาแนบกับแก้ม “ก็เลยตั้งใจว่าจะซื้อตุ๊กตาตัวเล็กนี้แทน เธอคิดว่ายังไงล่ะมัลฟอย”
“เฮ้อ...ก็ตามใจเธอก็แล้วกัน”

********************************************

“หายไปไหนของเขาน้า” เฮอร์ไมโอนี่เขย่งตัวชะเง้อหาร่างสูงของมัลฟอยท่ามกลางฝูงชนที่เดินกันไปมาขวักไขว่ เมื่อครู่ที่ผ่านมาเธอกับเขาแยกกันไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาก่อนที่จะกลับไปรับของอีกครั้ง “เอ้...”
“ทำอะไรของเธอฮะยัยหัวฟู” น้ำเสียงยานคางดังขึ้นด้านหลัง “นอกจากจะหัวฟูแล้วยังจะเตี้ยอีกแฮะยัยนี่”
เฮอร์ไมโอนี่ค้อนขวับ “เธอนี่นะ ผีเจาะปากมาพูดหรือยังไง ไม่เคยพูดอะไรดี ๆ เลย”
“ก็พอกันแหล่ะ” เขาสวนทันควัน “ถ้าผีเจาะปากฉันจริง ก็คงจะเจาะเธอด้วย ไม่งั้นเธอจะเถียงคำไม่ตกฟากอย่างนี้เรอะ”
เฮอร์ไมโอนี่หน้างอ เธอเหลือบไปเห็นถุงที่อยู่ในมือเขาแล้วขมวดคิ้ว “นี่เธอไปซื้อของมาเหรอมัลฟอย”
มัลฟอยยกถุงขึ้นมา “มีของจำเป็นต้องใช้นิดหน่อยน่ะ” เขาก้มหน้ามองนาฬิกาข้อมือ “เราไปกันเถอะ ป่านนี้ชุดของ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์น่าจะเสร็จแล้ว”

********************************************

ในเวลาอาหารเย็น ห้องโถงใหญ่ฮอกวอตส์ รอนกับแฮร์รี่เหลียวหาเฮอร์ไมโอนี่ที่ควรนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วย แต่กลับไม่มีแม้แต่เงา
“นี่เขาหายไปไหนของเขากันนะแฮร์รี่ จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่โผล่มาอีก” รอนถามอย่างหงุดหงิด “จะไปไหนมาไหนก็น่าจะบอกกันบ้าง”
“น่า ใจเย็นน่ารอน บางทีเขาอาจจะมีเรื่องสำคัญก็ได้” แฮร์รี่ปลอบอย่างเซ็ง ๆ ก็วันนี้เขาใช้ประโยคนี้ปลอบไอ้เพื่อนรักมาหลายต่อหลายครั้งแล้วนี่ มันก็ฟังอยู่หรอก แต่เดี๋ยวก็เอาอีก บ่นอีกละ

“พี่พอตเตอร์คะ”
“อ้าว เบเนดิศ มีอะไรเหรอ”
“พี่เฮอร์ไมโอนี่ไม่อยู่เหรอคะ”
“ไม่อยู่หรอก นี่เขาหายไปไหนก็ไม่รู้ หายังไงก็หาไม่เจอ”
“งั้นเหรอคะ” มาเรียเหลียวมองไปที่อีกฟากหนึ่งของห้องโถง ที่ฝั่งนั้นก็ไม่มีร่างสูงนั่งอยู่ในที่นั่งประจำเช่นกัน
“มีอะไรหรือเปล่า”
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ งั้นชั้นขอตัวก่อนเลยนะคะ”

********************************************

ครืน...ปัง!!!
“อ๊ะ!!” เฮอร์ไมโอนี่ผวาตื่นด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงดังสนั่น
“อ้อ...ตื่นแล้วเหรอยัยหัวฟู ขี้เซาจริง ๆ เลยนะเธอ พออิ่มปุ๊บก็หลับปั๊บเลย ที่บ้านเธอนี่เลี้ยงดีจริง ๆ”
เธอมองเด็กหนุ่มที่นั่งถากถางอยู่ด้านตรงข้ามตาขุ่น “มีเพื่อนร่วมทางที่ไร้มนุษยสัมพันธ์ก็อย่างนี้แหล่ะ อย่างกะหุ่น ไร้ความรู้สึก!!” เธอเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้
มัลฟอยหรี่ตา เขาลุกขึ้นแล้วกระชากถุงที่วางด้านข้างขึ้นมา “รถไฟกำลังจะเข้าสถานี เตรียมตัวได้แล้วยัยเลือดสีโคลน” มัลฟอยเอ่ยย้ำด้วยน้ำเสียงเย็นชา แล้วเปิดประตูห้อง
เฮอร์ไมโอนี่แทบเต้นเธอรีบลุกขึ้นยืน แต่ยังไม่ทันได้โต้ตอบ ร่างสูงก็เดินพ้นไปจากห้องแล้ว เฮอร์ไมโอนี่คว้าถุงขึ้นมาเดินตามเขาออกไปด้วยความขุ่นเคืองใจ

********************************************

“เฮอร์ไมโอนี่...นี่เฮอร์ไมโอนี่ตื่นเถอะ” ปาราวตีเขย่าเพื่อนที่นอนนิ่งไม่ยอมขยับเบา ๆ นี่ก็เลยเวลาตื่นของเฮอร์ไมโอนี่มากแล้ว แต่เพื่อนเธอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลยสักนิด “เฮอร์ไมโอนี่”
“อือ...” เฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวน้อย ๆ เธอพยายามฝืนลืมตาที่หนักอึ้งให้เปิดขึ้น แต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นไปได้ ก็แหง๋ล่ะ เมื่อคืนนี้กว่าเธอจะกลับมาถึง กว่าเธอจะได้ล้มตัวลงนอนก็เกือบตี 3 แล้ว
“ตื่นเถอะเฮอร์ไมโอนี่ รอนกับแฮร์รี่รออยู่ข้างล่างแหน่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่พลิกตัวซบหน้าลงกับหมอน “บอกให้รอนกับแฮร์รี่ไปกันก่อนเถอะปาราวตี ฉันจะนอน”
“จะนอนได้ยังไง แล้ววันนี้เธอมีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ”
“วันนี้ชั้นไม่เข้า” เฮอร์ไมโอนี่ดึงผ้าห่มที่ปาราวตีดึงไปกลับมา
“ไม่เข้า!? แต่เช้านี้เธอมีเรียนกับศ.มักกอนนากัลนะไม่เข้าเดี๋ยวก็โดนลงโทษหรอก” ปาราวตีตกใจ เรื่องโดดเรียนนี่เธอแน่ใจว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยทำแน่ แล้วยังเป็นวิชาของศ.มักกอนนากัลอีก นี่เธอหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย “เฮอร์ไมโอนี่... “
“อื้อ...ไม่เป็นไรหรอกปาราวตี ศ.มักกอนนากัลรู้แล้ว”
“เหรอ แล้วเมื่อวานนี้เธอหายไปไหนกันเฮอร์ไมโอนี่ รอนกับแฮร์รี่เขาเป็นห่วงมากนะ” “ไปทำธุระให้ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์กับ ศ.มักกอนนากัลมาน่ะ กว่าจะกลับมาก็ดึกมากแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่คลุมโปง “ฝากบอกรอนด้วยนะปาราวตี”
“ได้ เดี๋ยวชั้นจะบอกให้”

********************************************

แม้จะได้นอนเพียงไม่นาน แต่หลังจากนั้นไม่ถึงชั่วโมงเฮอร์ไมโอนี่ก็ลุกขึ้นแต่งตัว “เอ...หนังสือหายไปไหนน้า” เธอหาหนังสือที่ใช้เรียนในวันนี้ จริงอยู่ว่าเธอได้รับอนุญาตจาก ศ.มักกอนนากัลว่าไม่ต้องเข้าเรียนในเช้านี้ แต่วิชาต่อไปที่เป็นของ ศ.สเนปนั้น เธอไม่ได้รับอนุญาตเช่นนั้น
“อ๊ะ...อยู่นี่เอง” เธอคว้าหนังสือปรุงยาขั้นสูงมาวางไว้กับหนังสือเล่มอื่นที่วางอยู่บนโต๊ะ “ครบหรือยังน้า” เธอเช็คอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เมื่อเห็นว่าหนังสือทุกเล่มและอุปกรณ์ที่อย่างที่ต้องใช้ในวันนี้มีอยู่ครบแล้วเธอก็หันไปหยิบถุงใบใหญ่ที่วางอยู่ข้างโต๊ะขึ้นมา ถุงใบนั้นก็คือถุงใส่ตุ๊กตาที่เธอซื้อมาเมื่อวานนี้เอง

“เอ...ทำไมมันแปลก ๆ ไปนะ” เธอพลิกถุงไปมาด้วยท่าทางงง ๆ “เหมือนมันจะ...ใหญ่กว่าเดิม...หรือเปล่านะ” เฮอร์ไมโอนี่เปิดถุงและก็ต้องตาโตเมื่อเห็นของที่อยู่ด้านใน “นี่มัน...”
เธอดึงตุ๊กตาที่อยู่ในถุงออกมา ไม่ใช่เพียงแค่ถุงเท่านั้นที่แปลกไป แม้แต่ตัวตุ๊กตาเองก็แปลกไปด้วย แม้จะจำได้ว่าตุ๊กตาตัวที่ดึงออกมานี้จะมีขนาดเดียวกันกับตัวที่เธอต้องตัดใจไปเพราะจำนวนเงินที่ต้องจ่ายไปนั้นไม่ใช่น้อย ๆ แต่เธอแน่ใจว่าตัวที่เธอซื้อมาไม่ใช่ตัวนี้แน่นอน
“ใส่ถุงผิดเหรอ ก็ไม่น่าจะใช่นะ เพราะเราหยิบไปจ่ายเงินเองนี่” เธอวางถุงลงอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก เธอเพ่งมองตุ๊กตาตัวนั้นแล้วก็เห็นกระดาษใบเล็ก ๆ ที่อยู่ในมือตุ๊กตาหมี กระดาษใบเล็ก ๆ ที่มีคำเพียงแค่ 2 คำ ‘แลกกัน’

เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้ว ถึงจะไม่มีการลงชื่อ แต่เธอก็จำได้อย่างแม่นยำว่าเป็นลายมืดใคร อืม...มัลฟอยคงจะเห็นเธอทำท่าเสียดายตุ๊กตาตัวนั้นสินะก็เลยซื้อมาคงจะแอบเอามาเปลี่ยนตอนที่เธอผล็อยหลับไปบนรถไฟซิท่า เธอยกตุ๊กตาขึ้น ย่นจมูกใส่ตาสีดำใหญ่ “เชอะ...แล้วมาทำเป็นว่าเราเป็นเด็ก” เธอยิ้มที่มุมปาก “เอาเถอะ ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะว่านายทำอย่างนี้ทำไม เอาเป็นว่า ถือเป็นของที่ระลึกที่ได้ไปเที่ยวห้างกับนายแล้วกันนะมัลฟอย”

เธอหวนนึกไปถึงตุ๊กตาตัวเล็กที่ตั้งใจจะซื้อมาตั้งโชว์ที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วอมยิ้ม “ว่าแต่ไอ้ตัวที่ชั้นซื้อมานี่ นายจะเอาไปทำอะไรนะ จะเอาไว้ให้ยัยหมาจูแฟนนายงั้นเหรอ หรือว่า...” เธอปล่อยคิกออกมาเมื่อนึกภายโต๊ะเขียนหนังสือของมัลฟอยที่มีตุ๊กตาของเธอตั้งอยู่ “คนขี้เก๊กอย่างนายคงจะไม่ทำอะไรอย่างนั้นหรอกจริงมะ” เธอวางตุ๊กตาลงบนมุมหัวเตียงอย่างบรรจง “อยากรู้จริงจริ๊งว่านายจะทำยังไงกับตุ๊กตาของชั้นกันนะ เดรโก มัลฟอย”

The End

ขอเม้าท์นิดส์นึงนะจ๊ะ

จบไปอีกตอนสำหรับชุดของ 'เดร/เฮอร์'

พอดีเห็นว่ามันนานมากแล้วสำหรับฟิคเรื่องนี้ แถมเรื่องอื่นมันก็ตันจนไม่ขยับซะอีก ก็เลยลองจับมาปัดฝุ่นดูค่ะ

ยังที่เคยบอกไปตั้งแต่ 'จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง' ว่าฟิคชุดนี้มีเป็นตอน ๆ แล้วจะทยอยแต่งออกมาเป็นระยะ แต่ก็ยังไม่รู้เลยว่าตอนต่อไปก็เข็นออกมาได้เมื่อไหร่