Bloggang.com : s_sut : ตอนที่ 35 พลิกคดีซิเรียส แบล็ก (ตอนที่ 1)

ตอนที่ 35 พลิกคดีซิเรียส แบล็ก (ตอนที่ 1)

ตอนที่ 35 พลิกคดีซิเรียส แบล็ก (ตอนที่ 1)

“นั่น...มันไปทางนั้นแล้ว ตามไปเร็ว” ผู้พูดชี้ไปยังชายร่างเล็กที่วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ชายอีก 3 คนหันไปมองแล้วรีบตามไป “อย่าให้มันหนีไปได้ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างที่ทำมา จะไม่มีค่าอะไรเลย!!!”

*****************************************************

“นี่ พวกนายเห็นประกาศแล้วหรือยัง” เนวิลล์ชะโงกหน้าเข้ามาถาม
“ประกาศ? ประกาศอะไร”
“ก็ประกาศไปฮอกมี้ดคราวหน้าไง เขาติดเอาไว้ที่ทางเข้า พวกนายไม่เห็นเหรอ”
ทั้ง 4 คนมองหน้ากัน จะว่าไปพวกเขาเองก็เห็นคนมุมกันอยู่หรอกนะ แต่คนมันเยอะจนแทรกไม่ไหว ก็เลยตั้งใจว่าจะแวะดูก่อนกลับ
“แล้วไปเมื่อไหร่ล่ะ” แฮร์รี่ถาม
“ก็...” ยังไม่ทันที่เนวิลล์จะตอบก็ถูก ศ.มักกอนนากัลขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน

แกร๊ง ๆๆๆๆ “ทุกคน ฟังทางนี้หน่อย ท่านอาจารย์ใหญ่มีเรื่องจะแจ้งให้ทราบ” เสียงพูดคุยเงียบลงทันที ทุกคนต่างพากันจับจ้องไปยัง ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ที่ลุกขึ้นยืน
“ครูต้องขอโทษพวกเธอด้วยที่รบกวนการทานอาหารค่ำของพวกเธอ เนื่องจากมันเป็นนิสัยที่แก้ไม่หายของครูสักที หวังว่าพวกเธอคงจะให้อภัยคนแก่ที่หลง ๆ ลืม ๆ คนนี้นะ” คำขออภัยของคนแก่หลง ๆ ลืม ๆ เรียกเสียงหัวเราะของหนุ่ม ๆ สาว ๆ ที่กำลังหิวโซกันเต็มที่ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์คงจะร่ายอีกยาว ถ้าเสียงกระแอมเบา ๆ ไม่ดังขึ้นเสียก่อน
“อะ...เอ่อ...ใช่ เรามาเข้าเรื่องกันเลยละกันนะ ครูและอาจารย์ท่านอื่น ๆ เราได้ปรึกษากันแล้วว่า ปีนี้เราน่าจะมีการจัดงานกันนิด ๆ หน่อย ๆ “ เสียงฮือฮาดังขึ้น
“เนื่องจากเมื่อตอนสิ้นปี เราไม่ได้มีการจัดงานในคืนวันคริสมาสต์เพราะพวกครูเห็นว่า พวกเธอน่าจะได้กลับไปอยู่กับครอบครัว...” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์กวาดตามองไปรอบห้องโถง ก่อนจะหยุดอยู่ที่ออโรร่าที่หน้าหมองลง
“...ดังนั้นพวกครูจึงได้ตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่า พวกเราจะจัดงานเต้นรำขึ้นในคืนวันวาเลนไทน์” เสียงกรี๊ดพร้อมกับเสียงเฮดังขึ้นมาพร้อมกัน ศ.บางท่านอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางยินดีของเด็ก ๆ ส่วนบางท่านถึงกับยกมืออุดหูเพราะทนเสียงไม่ไหว แล้ว ศ.มักกอนนากัลก็เคาะแก้วอีกครั้ง “เงียบ ๆ หน่อย ท่านอาจารย์ใหญ่ยังพูดไม่จบ”

“แต่อย่างที่พวกเธอรู้กัน ว่าในวันที่ 14 นั้นตรงกับวันพฤหัสฯ พวกครูก็เลยคิดที่จะให้พวกเธอหยุดเรียนในวันพฤหัสฯและวันศุกร์...” เสียงเฮดังขึ้นมาอีก คราวนี้ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ไม่หยุด ยังคงพูดไปเรื่อย ๆ “...เพื่อที่พวกคู่รักจะได้ใช้เวลาในฮอกมี้ดในวันพฤหัสฯ...เฉพาะชั้นปีที่ 3 ขึ้นไปนะ” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์รีบบอกเมื่อเห็นเด็กรุ่นน้องตาเป็นประกาย
“และหยุดพักผ่อนในวันศุกร์ และย้ายไปเรียนในวันเสาร์และอาทิตย์แทน” เสียงเฮเงียบหายไปเหลือเพียงเสียงงึมงำแทน ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เลิกคิ้ว “พวกเธอเห็นว่ายังไง เห็นด้วยไหม”
เด็ก ๆ พากันมองหน้าก่อนจะตอบเป็นเสียงเดียวกัน “เห็นด้วยครับ/ค่ะ”
“ดี” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ยิ้ม “งั้นเรามาเริ่มพูดถึงรายละเอียดสำหรับงานกันเลยละกัน”

“สำหรับงานเต้นรำนี้ พวกครูมีความเห็นว่าเราน่าจะเล่นอะไรกันแปลก ๆ บ้าง งานในคืนนั้นจะเป็นงานสวมหน้ากาก โดยพวกเธอทุกชั้นปีจะได้เข้าร่วมงานเต้นรำนี้ สิ่งที่พวกเธอจะต้องเตรียมสำหรับวันงานก็คือ การเต้นรำและความจำเท่านั้น” ‘ความจำ’ เด็กทุกคนต่างพากันทวนคำเดียวกัน

“กฎสำหรับงานเลี้ยงในคืนนั้น ข้อแรก พวกเธอไม่จำเป็นที่จะต้องเตรียมชุด เพราะทางโรงเรียนได้มีการเตรียมชุดไว้ให้แล้ว” ‘เตรียมชุดให้แล้ว’ เด็ก ๆ ยังคงทำตัวเป็นนกแก้วนกขุนทองพูดตาม ศ.ดัมเบิ้ลดอร์อย่างสงสัย “พูดง่าย ๆ ก็คือ เด็กผู้หญิงทุกคนจะสวมชุดและหน้ากากแบบเดียวกัน เด็กผู้ชายเองก็จะเป็นแบบเดียวกัน”
“หา!!!”
“อะไรนะ!!!” ทุกคนร้องออกมาอย่างตกใจ

“สำหรับข้อที่สอง พวกเธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้ควงคู่กันเข้างาน อย่างที่ครูบอกว่า ครูอนุญาตให้พวกเธอไปเที่ยวฮอกมี้ดได้ในวันพฤหัสฯ แต่เมื่อถึงเวลา 4 โมงเย็น พวกเธอจะต้องมาเริ่มแต่งตัว นักเรียนชายจะอยู่ภายใต้การดูแลของอาจารย์ฝ่ายชาย ส่วนนักเรียนหญิงจะอยู่ภายใต้การดูแลของอาจารย์ฝ่ายหญิง ส่วนเรื่องเครื่องประดับห้ามใช้ของส่วนตัวจะต้องใช้เฉพาะของที่ทางโรงเรียนเตรียมไว้ให้เท่านั้น”
“เมื่อถึงเวลาร่วมงาน ทุกคนจะเข้างานพร้อมกัน คราวนี้แหล่ะถึงเวลาที่เธอจะได้ใช้ความจำของฝ่ายชายสักที คนแรกของฝ่ายตรงข้ามที่เธอพูดด้วย จะกลายเป็นคู่เต้นรำของเธอในคืนนั้น และเมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน เราจะมาเปิดหน้ากากดูกันว่าอีกฝ่ายเป็นใคร อ้อ...อีกอย่าง พวกครูนับจำนวนนักเรียนชายและหญิงแล้ว นั่นทำให้ครูพบว่าทั้งสองฝ่าย (บังเอิ้ญบังเอิญ) มีจำนวนเท่ากันพอดี เพราะฉะนั้นเท่ากับว่า พวกเธอทุกคนจะต้องมีคู่นะ”
คราวนี้ทุกคนต่างพากันอึ้ง แต่งตัวเหมือนกัน สวมหน้ากากแบบเดียวกัน แถมให้เต้นรำกับคนแรกที่เปิดปากพูดด้วย แล้วยังบังคับให้ทุกคนต้องมีคู่อีกด้วยนี่นะ ควรจะอยากไปงานนี้ดีหรือเปล่าเนี่ย
ศ.ดัมเบิ้ลดอร์มองเด็ก ๆ ที่ต่างพากันทำหน้าเอ๋ออย่างขบขัน “เอาล่ะ เรื่องที่จะแจ้งมีเท่านั้น เชิญพวกเธอทานอาหารต่อได้”

*****************************************************

“ก็ดีใจนะที่มีงานเลี้ยง แต่กฎบ้า ๆ นั่นจะตั้งขึ้นมาทำไมนะ” รอนบ่นเมื่อได้เริ่มสวาปามอีกครั้ง
เฮอร์ไมโอนี่ย่นคิ้ว “สงสัยพวกอาจารย์คงอยากจะหาอะไรแปลก ๆ ใหม่ ๆ มาเล่นล่ะมั้ง”
“ถ้าโชคดีได้หน้าตาน่ารักก็ดีไป แต่ถ้าโชคร้ายได้หน้าตาอัปลักษณ์แบบพวกสลิธีรินเข้าก็ถือว่าซวยสุด ๆ แล้ว”

*****************************************************

“อืม...หลังจากใส่เปลือกไม้โอ๊คตากแห้งที่ตำผสมกับพิษงูแล้ว ผลที่ได้จะทำให้ยากลายเป็นสีแดงสด หลังจากนั้น...” ดวงตาสีฟ้าคู่สวยอ่านตำราปรุงยาเล่มใหญ่ตาไม่กระพริบ ส่วนมือข้างหนึ่งก็จดรายละเอียดลงไปไม่หยุด
การบ้านในวิชาปรุงยาวันนี้ ทุกคนจะได้หัวข้อของชื่อยาคนละชื่อ แล้วให้บอกรายละเอียดตั้งแต่วิธีปรุงไปจนถึงข้อดีข้อเสียของยาตัวนั้น ใครได้ยาง่ายไปก็โชคดี แต่ใครได้แบบยาก ๆ ก็ต้องทำใจหน่อย ฉะนั้น ในวันนี้ห้องสมุดจึงเต็มไปด้วยนักเรียนชั้นปี 6 ที่นั่งทำการบ้านกันหน้าดำคร่ำเครียด

“...คนตามเข็มนาฬิกา 7 รอบจนเปลี่ยนเป็นสีชมพูใส เอ๋...ชมพูใสเหรอ มันต้องเปลี่ยนเป็นสีชมพูสดไม่ใช่เหรอ” ออโรร่าพึมพำ แม้เธอจะไม่เคยผสมยาตัวนี้มาก่อน (เพราะมันถูกบรรจุไว้ในตำราเรียนของนักเรียนชั้นปีที่ 3) แต่เธอก็จำได้ว่าเคยอ่านผ่านตามาก่อน
“จะไปไหนเหรอออโรร่า” รอนถามเมื่อเห็นออโรร่าลุกขึ้น “เสร็จแล้วเหรอ”
“เปล่าหรอก แต่เนื้อหาในหนังสือเล่มนี้อ่านแล้วมัน...ขัดกับที่ชั้นจำได้น่ะ ก็เลยว่าจะไปหาเล่มอื่นดู”
“ยังมีเหลืออีกเหรอ ป่านนี้คนอื่นคงจะยืมไปหมดแล้วมั้ง”
“เธอรอเอาของชั้นไหมล่ะออโรร่า ชั้นเขียนจะเสร็จแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่เสนอ แต่ออโรร่าส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ชั้นจะลองไปหาดูอีกที เผื่อจะเจออีกสักเล่มสองเล่ม”

*****************************************************

“อ๋าย...ไม่มีเลย ไม่เหลือเลยสักเล่มนึง จะทำยังไงดีน้า” ออโรร่าผิดหวังเมื่อเห็นว่าชั้นหนังสือวิชาปรุงยานั้นเรียกได้ว่าแทบจะว่างเปล่า ไม่เหลือหนังสือที่เธอต้องการเลยสักเล่ม เธอลองหาดูจากชั้นหนังสือใกล้ ๆ เผื่อว่าบางทีอาจจะมีคนเอามาวางผิดไว้บ้างก็ได้

‘โอย...เจ็บชะมัดเลย’ เสียงครวญครางเบา ๆ ทำให้ออโรร่าชะงัก เธอมองไปดูรอบตัวแต่ก็มีแต่ความเงียบ ออโรร่าหันไปค้นหาหนังสือใหม่
‘อูย...จะตายมั้ยเนี่ย’ น้ำเสียงโอดครวญดังขึ้นอีกครั้ง
ออโรร่าขมวดคิ้ว “นั่นมันเสียงอะไรน่ะ หรือว่าเสียงพวกผีในปราสาท” (แต่พวกผีเนี่ยตายไปแล้วยังเจ็บเป็นอีกเหรอแม่คู้ณ)
เธอค่อย ๆ ย่องไปด้านใน บางทีเจ้าของเสียงอาจจะอยู่แถวนั้นก็ได้ แต่ไม่ว่าจะเดินไปตามทางจนสุดหรือว่าด้านหลังของชั้นหนังสือก็ไม่มีวี่แววของใครทั้งนั้น คราวนี้ออโรร่าทำหน้าเหยเก เธอถอยหลังหนี แต่...
’ฮื่อ ๆๆๆ เจ็บจังเลย’ เสียงคราวนี้ดังขึ้นมาข้าง ๆ หู ‘ใครก็ได้ช่วยที’

ออโรร่าหันไปตามเสียง คราวนี้เสียงดังมาจากชั้นหนังสือข้าง ๆ ตัวเธอนั่นเอง
‘ฮื่อ ๆๆ’
ออโรร่าค่อย ๆ ก้มมองตามซอกของชั้นหนังสือ แล้วก็ต้องตาโตเมื่อเห็นอะไรบางอย่างขดตัวอยู่ในนั้น
‘ฮื่อ ๆ แม่จ๋า หนูเจ็บจังเลย’ เสียงปนสะอื้นดังออกมาอย่างน่าสงสาร
ออโรร่าค่อย ๆ ดึงหนังสือออกจากชั้นเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายตกใจ แต่แค่เสียงขยับหนังสือเบา ๆ ก็ทำให้อีกฝ่ายผงกหัวขึ้นพร้อมกับขู่ฟ่อ “ใจเย็น ๆ นะเด็กดี ชั้นไม่ทำอะไรเธอหรอก”

*****************************************************

“เอ...ทำไมออโรร่าหายไปนานจังเลยน้า”
แฮร์รี่ที่เพิ่งเขียนเสร็จพอดี เงยหน้ามองเฮอร์ไมโอนี่ (ที่ทำเสร็จนานแล้ว) บ่นถึงออโรร่าอย่างหมั่นไส้ “นี่แม่คุณ ถ้าเป็นห่วงนักก็ไปตามสิ ทำเป็นมานั่งบ่นอยู่ได้”
รอนเองก็หมั่นไส้ไม่แพ้กัน ก็แม่เจ้าประคุณเล่นเอาแต่นั่งบ่นแต่ไม่ยอมขยับไปไหนเลย
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มหวาน “ก็บ่น ๆ ไว้ เผื่อว่าจะมีคนแถวนี้เป็นห่วงบ้าง จะได้ออกไปตามให้ไง”
แฮร์รี่ทำท่าจะยื่นมะเหงกให้ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่เองก็แกล้งทำเป็นหลบ “งั้นเธอก็นั่งเป็นห่วงรออยู่ที่นี่แหล่ะ เดี๋ยวชั้นจะไปเอง”

*****************************************************

“เอ...หายไปไหนของเขานะ” แฮร์รี่ชักเริ่มเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าออโรร่าไม่ได้อยู่แถวชั้นวิชาปรุงยาอย่างที่เขาคิด เขาเดินตามหาไปเรื่อยก่อนที่จะได้ยินเสียงกระซิบ “ไม่ต้องกลัวนะ ชั้นแค่อยากดูแผลเธอเท่านั้นเอง”
“เอ๋ อยู่แถวนั้นเหรอ แล้วคุยอยู่กับใครกันนะ” แฮร์รี่เดินไปตามเสียงก็เห็นออโรร่าก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่ชั้นหนังสือด้านในสุด
“นี่ จะหนีไปไหนน่ะ ออกมานี่สิ”
‘ฟ่อ อย่าเข้ามานะเจ้ามนุษย์ใจร้าย ฟ่อ’
“ออกมาสิ ขอดูแผลหน่อย”
‘ถ้าเข้ามาอีกล่ะก็คราวนี้ข้ากัดเจ้าแน่ ฟ่อ’
“ออโรร่า ทำอะไรอยู่น่ะ”

ออโรร่าสะดุ้ง เธอหันไปมองแฮร์รี่ที่เดินตรงเข้ามาอย่างโล่งอก “แฮร์รี่ มาพอดีเลย ช่วยหน่อยสิ”
“มีอะไรเหรอ” แฮร์รี่เดินเข้ามาหยุดข้าง ๆ แล้วก้มหน้ามองลอดชั้นหนังสือเข้าไป “เอ๊ะ...นั่นมัน...”
“ช่วยเอามันออกมาให้หน่อยสิแฮร์รี่ ชั้นอยากจะเอามันมาทำแผลน่ะ แต่มันไม่ยอม ดูสินั่น เลือดไหลใหญ่เลย”
แฮร์รี่ย่นคิ้ว เขามองกอดเลือดกองน้อยที่กองอยู่ แล้วยื่นมือเข้าไป
‘ฟ่อ’
“ไม่ต้องกลัวนะ เราแค่อยากจะช่วยเธอ” เขาปลอบ “ปล่อยให้เลือดไหลออกอย่างนั้นเดี๋ยวก็ตายหรอก” แต่อีกฝ่ายไม่ฟัง มันพยายามเลื้อยหนี แฮร์รี่ถอนใจออกมาอย่างไม่มีทางเลือก “งั้นก็ช่วยไม่ได้น้า...สตูเปฟาย!!”

*****************************************************

“แฮร์รี่นี่ยังไงกัน บอกให้ไปตามหาออโรร่า แต่ดันหายไปด้วยซะอีกนี่” รอนบ่นไปมือก็เขี่ยม้วนการบ้านไปอย่างเบื่อ ๆ “หรือว่าหลงไปเข้าไปในแดนสนธยาหรือไงนะ”
“เขาอาจจะกำลังหาหนังสือกันอยู่ก็ได้นี่...อุ๊ย!..” ท้ายประโยคอุทานออกมาเบา ๆ
“อะไร มีอะไร” รอนหันมามองแล้วก็คำรามใส่ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะเบา ๆ “แก!! อะไร!! มีธุระอะไรไอ้เฟเร็ต”
มัลฟอยปรายตามองรอนอย่างหมิ่น ๆ “พวกเธอทำการบ้านกันเสร็จแล้วใช่มั้ย”
“ไม่!!”
“ใช่” เฮอร์ไมโอนี่ถลึงตาใส่รอนที่ค้านเสียงห้วน “เธอจะใช้เหรอ”
“ใช่ ขอยืมต่อได้ไหม”
เฮอร์ไมโอนี่ลังเล “แต่...ออโรร่า...”
“ใช่ ออโรร่าต้องใช้ ให้คนอย่างแกยืมไม่ได้หรอก” รอนรีบสนับสนุน
“แต่เธอจะเอาไปก่อนก็ได้นะ”
“เฮอร์ไมโอนี่!!!” รอนตะลึง “นี่เธอพูดอะไรของเธอน่ะ” พูดออกมาได้ไง้
“แต่เดี๋ยวพอออโรร่าออกมาเธอต้องเอามาคืนนะ” เธอยื่นหนังสือให้โดยไม่สนใจรอนที่มองตาพอง
“ได้ เดี๋ยวชั้นเอามาคืน”

“เธอนี่...ประสาทกลับหรือยังไงฮะเฮอร์ไมโอนี่ ถึงได้ไปทำดีกับไอ้เวรนั่นน่ะ”
“คนเรา...อยู่ด้วยกัน ก็ต้องมีน้ำใจต่อกันไม่ใช่เหรอรอน”
“อยู่ด้วยกัน!!! มีน้ำใจ!!!” รอนมองเฮอร์ไมโอนี่เหมือนตัวประหลาด “นี่เธอเป็นบ้าไปแล้วหรือไงเฮอร์ไมโอนี่ถึงได้คิดอะไรอย่างนั้นน่ะ” เขาพยายามพูดเบา ๆ ตาก็เหลือบมองไปทางมาดามพินท์ที่คอยกวาดตามองไปรอบ ๆ ห้องสมุดเป็นระยะ
“ทำไมล่ะ”
“ก็...กับคนอย่างมันน่ะ เธอไม่ต้องทำดีด้วยให้เสียเวลาหรอก ไอ้บ้านั่นมันไม่เห็นค่าหรอก”
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า “เธอนี่น้า เมื่อไหร่จะเลิกมองคนอื่นในแง่ร้ายเสียทีก็ไม่รู้”
“เธอนั่นแหล่ะ เมื่อไหร่จะเลิกมองคนในแง่ดีสักทีก็ไม่รู้” รอนย้อน “คนทุกคนบนโลกนี้ ไม่ใช่ว่าจะดีหมดไปซะทุกคนหรอกนะ อย่างน้อย ไอ้ตัวเฟเร็ตนั่นคนหนึ่งแหล่ะที่ไม่ใช่”

“นี่พวกนายว่างกันมากนักหรือไง ถึงได้มานั่งเถียงเรื่องไร้สาระกันอยู่อย่างเนี้ย”
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเมื่อจู่ ๆ เสียงของแฮร์รี่ก็ดังขึ้นมาอย่างที่ไม่ทันตั้งตัว เฮอร์ไมโอนี่หันไปทำท่าจะแก้ตัวแต่แล้วก็ต้องย่นคิ้วเมื่อเห็นว่า...”นั่นเธอทำอะไรน่ะแฮร์รี่ ทำไมไม่ใส่เสื้อซะล่ะเอามาหอบเอาไว้ทำไม อากาศมันเย็นนะ” เธอเอ็ดแฮร์รี่ที่ยืนหอบเสื้อหนาวของตัวเองเอาไว้แน่น แต่แฮร์รี่ไม่ใส่ใจ “รีบเก็บของซะ เราจะไปกันแล้ว”
“เอ๋...เดี๋ยวสิจะไปได้ยังไงกัน ออโรร่ายังทำการบ้านไม่เสร็จเลยนะ”
“เอาไว้ก่อน...”
“เอาไว้ก่อนได้ยังไงแฮร์รี่!!!” เฮอร์ไมโอนี่เอ็ด
“ก็งานน่ะ เอาไว้ส่งในห้องครั้งหน้าไม่ใช่เหรอ ยังพอมีเวลานี่”
“แต่เรามีเรียนมะรืนตอนเช้า...”
“ทำพรุ่งนี้ก็ยังทัน” เขาหันไปมองออโรร่าที่ยืนหอบหนังสือทั้งของเขากับเธออยู่ข้าง ๆ “หรือถ้าเธอมีเวลา เธอจะหาหนังสือกลับไปให้ออโรร่าด้วยก็ได้นะเฮอร์ไมโอนี่ ออโรร่าจะได้กลับไปทำต่อที่หอไง”

“อะไรกันนักกันหนานะพวกนั้น” เฮอร์ไมโอนี่มองตามแฮร์รี่กับออโรร่าที่รีบร้อนออกไปจากห้องสมุดอย่างหัวเสีย
(“นี่!!! เธอหัดรู้จักรักษามารยาทหน่อยได้มั้ยมิสเตอร์วีสลีย์” เสียงมาดามพินท์เอ็ดรอนที่รีบวิ่งตามไปออกไปอยู่แว่ว ๆ ”ขะ...ขอโทษครับ”)
เธอหันไปมองมัลฟอยที่นั่งอยู่ท่ามกลางเด็กบ้านสลิธีรินอย่างเบื่อหน่าย แล้วอย่างนี้เธอจะเดินเข้าไปเอาหนังสือยังไงกันล่ะเนี่ย!

*****************************************************

“เฮ้อ...เสร็จเสียที” มัลฟอยวางปากกาลงพร้อมกับถอนใจ ถือว่าเป็นคราวซวยของเขาจริง ๆ ที่ได้หัวข้อรายงานยากกว่าใครเขาทั้งหมด (เป็นเพราะว่า ศ.สเนปกำหนดหัวข้อให้แต่ละคนด้วยการจับฉลากแท้ ๆ เชียว) แต่โชคดีที่ ศ.ประจำบ้านของเขาแอบกระซิบถึงชื่อหนังสือที่ต้องทำการค้นคว้าเพิ่มหลังหมดชั่วโมง เขาหยิบหนังสือแล้วทำท่าจะลุกขึ้น แต่ก็ต้องย่นคิ้วเมื่อเห็นว่าโต๊ะที่เฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่เมื่อกี้ว่างเปล่าไร้ผู้คน
“อ้าว ไปไหนกันซะแล้วล่ะ ไหนว่ายังต้องใช้หนังสืออีก” เขาลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะนั้นแล้วมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววว่าเฮอร์ไมโอนี่หรือคนอื่น ๆ จะอยู่แถวนั้น
“มิสเตอร์มัลฟอย” มาดามพินท์เรียกเด็กหนุ่มที่เดินไปมาเบา ๆ
“ครับมาดาม”
เธอหยิบกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา “เมื่อครู่มิสเกรนเจอร์ฝากจดหมายนี่ให้”
“ครับ ขอบคุณครับมาดาม” มัลฟอยเปิดจดหมายอ่าน

‘เดรโก
ขอโทษนะ พอดีพวกชั้นต้องกลับหอก่อน ถ้าใช้หนังสือเสร็จแล้ว รบกวนเธอช่วยยืมต่อให้ออโรร่าที
เฮอร์ไมโอนี่’

เกิดอะไรขึ้นกัน มัลฟอยนึกสงสัย เขายื่นหนังสือให้มาดามพินท์ “ผมขอยืมเล่มนี้ครับมาดาม”

*****************************************************

เพราะยังไม่ได้เวลาเข้านอน ห้องนั่งเล่นจึงเต็มไปด้วยคนจำนวนมาก แฮร์รี่ขมวดคิ้ว คนเยอะอย่างนี้ ถ้าพวกเขานั่งตรงนี้ ห้องนั่งเล่นได้แตกกระเจิงแน่ “ไปที่ห้องชั้นเถอะ” เขากระซิบบอกออโรร่า ออโรร่าพยักหน้า “เธอขึ้นไปก่อนนะ เดี๋ยวชั้นเอาไปเอากล่องยาก่อน”

“พวกนายทำอะไรกันน่ะ ทำไมถึงได้มีลับลมคมนัยกันนัก” รอนถามอย่างสงสัยเมื่อเข้ามาถึงในห้องนอนแล้ว เขาเดินตามแฮร์รี่ที่เดินไปวางเสื้อหนาวไว้ที่เตียงนอนของตัวเอง แล้วเขาก็ต้องถอยกรูเมื่อแฮร์รี่เปิดห่อเสื้อหนาวออกจนเห็นตัวที่นอนขดที่อยู่ด้านใน “ฮะ...แฮร์รี่!!! นะ...นั่นมัน!!!...นายเอามันเข้ามาในนี้ทำไม!!!”
แฮร์รี่หันไปมองเพื่อนที่ร้องถามเสียงสั่น (อยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง) “ไม่ต้องกลัวไปหรอกรอน มันไม่ทำอะไรหรอก”
“ฮะ...”
“ชั้นสะกดมันเอาไว้”
ผลัวะ!!! ประตูถูกเปิดเข้ามา พร้อมกับออโรร่าที่ถือกล่องยาและเฮอร์ไมโอนี่ที่ทำหน้าตาเคร่งเครียด

“ตายจริง แผลใหญ่ไม่ใช่เล่นเลยนะนั่น” เฮอร์ไมโอนี่อุทานเมื่อเห็นแผลชัด ๆ
“รีบทำแผลเถอะแฮร์รี่ ดูสิเลือดไหลไม่หยุดเลย” ออโรร่าพูดเสียงเครือ แฮร์รี่กับออโรร่ารีบช่วยกันทำแผล รอนกับเฮอร์ไมโอนี่จับตามองอย่างระวัง ก็แหม...มันก็ต้องระวังน่ะสิ ก็งูตัวนั้นตัวไม่ใช่น้อย ๆ แม้ว่ามันจะถูกสะกดนิ่งอยู่ก็เถอะ แต่ถ้าเกิดมันหลุดออกมาได้มันจะยุ่ง!

เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่นาที (แต่ดูเหมือนจะนานมากสำหรับรอนและเฮอร์ไมโอนี่) แฮร์รี่กับออโรร่าก็ทำแผลเจ้างูตัวน้อย (แต่ใหญ่มากในความรู้สึกของรอน) เสร็จ แฮร์รี่เพ่งไปที่งูเพื่อคลายคาถาแต่เฮอร์ไมโอนี่ที่คอยจับสังเกตุเขารีบห้ามไว้เสียก่อน “ชั้นว่าเธอน่าจะ...กันไว้ก่อนนะแฮร์รี่”
“กัน? กันอะไร?”
“กันอะไร!!! ถามบ้า ๆ!!! ก็กันมันกัดพวกเราไงล่ะ!!!” รอนร้องลั่น “นั่นมันงูนะเฟ้ย…งู!!! ไม่ใช่แมว!!! แล้วถ้ามันมีพิษล่ะก็ แค่โดนมันกัดทีเดียวก็ถึงตายเลยนะเฟ้ย!!!”
“ใช่แล้วแฮร์รี่”
“พวกนายนี่ละน้า...” แฮร์รี่มองไปที่งู แล้วก็ปรากฏเป็นฟองสบู่อันใหญ่คลุมเจ้างูตัวนั้นเอาไว้ “เอาล่ะ พอใจแล้วหรือยัง” แฮร์รี่หันไปมองรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ที่พยักหน้ารับพร้อมกัน “งั้นก็...เอเนอร์วาเต้!!”

ทันใดนั้น งูที่ตัวแข็งทื่อ ก็พยายามเลื้อยหนีทันที ‘ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะเจ้าพวกมนุษย์งี่เง่า...ฟ่อ’
“เดี๋ยวสิ ใจเย็น ๆ” แฮร์รี่ปราม “พวกเราไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรนะ เราก็แค่อยากจะช่วยรักษาแผลให้เธอเท่านั้น”
งูก้มลงมองลำตัวยาวที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลแล้วเงยหน้ามองแฮร์รี่กับออโรร่าที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ อย่างคลางแคลงใจ
“ว่าแต่ว่า ไปโดนอะไรมาเนี่ย ถึงได้เป็นแผลขนาดนี้” ออโรร่าสงสัย
‘ก็โดนเจ้ามนุษย์แก่น่ารังเกียจกับแมวของมันทำร้ายเอาน่ะสิ...ฟ่อ’ แฮร์รี่กับออโรร่ามองหน้ากัน คนแก่น่ารังเกียจกับแมว...มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหล่ะ ‘ข้าหลงทางกับแม่ พยายามตามหาแม่ มารู้ตัวอีกทีก็โดนเจ้าพวกนั้นมันไล่เอาแล้ว’ งูน้อยเสียงเครือลงเรื่อย ๆ ‘ฮื่อ ๆๆๆ แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ข้าอยากเจอแม่จังเลย!!!’

ออโรร่าคุกเข่าลง เธอย่อตัวลงจนกระทั่งสายตาอยู่ในระดับเดียวกับงูตัวนั้น “นี่ ไม่ต้องกลัวนะ” เธอยื่นมือไปแตะฟองสบู่ตรงส่วนที่อยู่ติดกับส่วนหัวของงูเบา ๆ “เอาอย่างนี้ดีมั้ย ถ้าเธออยากเจอแม่ เราจะช่วยหาแม่ของเธอให้เอง”
“เธอพูดอะไรของเธอกันน่ะออโรร่า” แฮร์รี่ท้วง “ตามหางูในฮอกวอตส์เนี่ยน่ะ ยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรอีก”
“แต่ถ้ามีงูตัวใหญ่ ๆ เลื้อยไปเลื้อยมาอยู่ในปราสาทนี่ล่ะก็ อย่างน้อยก็ต้องมีคนเห็นบ้างแหล่ะ จริงมั้ยเฮอร์ไมโอนี่” เธอหันไปถามเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ด้านหลัง แต่รอนกับเฮอร์ไมโอนี่กลับมองเธอเหมือนกับเธอเป็นตัวประหลาด

"เอ...เฮอร์ไมโอนี่ รู้สึกว่าแผนที่ตัวกวนนี่นอกจากคนแล้วมันก็จะบอกด้วยใช่มั้ยว่าสัตว์อยู่ที่ไหน" แฮร์รี่หันไปถามบ้าง " อ้าว...เป็นอะไรกันไปล่ะ ทำไมทำหน้าอย่างนั้น" เขาถามอย่างสงสัย
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากัน รอนกลืนน้ำลาย "นะ...นาย...พวกนาย...” รอนตะกุกตะกัก เขาพูดไม่ออกได้แต่มองหน้าแฮร์รี่กับออโรร่าสลับกัน
“ทำไม มีอะไร” แฮร์รี่งง เขามองรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ที่เอาแต่มองเขาสลับไปมากับออโรร่า แต่แล้วเขาก็สะดุ้ง รีบหันไปถามออโรร่าเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้อย่างหนึ่ง “ออโรร่า เมื่อกี้นี้เธอฟังที่ชั้นพูดรู้เรื่องด้วยเหรอ!”
“ก็...รู้เรื่อง” ออโรร่าทำหน้างง ๆ เธอมองรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ที่ทำหน้าแปลก ๆ แล้วชักไม่แน่ใจ “นี่ชั้น...ทำอะไรไม่ดีไปงั้นเหรอ”

*****************************************************

“อัลบัส...”
“อ้อ...มิเนอร์ว่า เชิญนั่งก่อนสิ” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เก็บงานที่วางกองอยู่เต็มโต๊ะให้เข้าที่ “มาหาผมถึงนี่ มีอะไรงั้นเหรอ”
“ชั้นไม่ค่อยสบายใจเลยอัลบัส” ศ.มักกอนนากัลมีสีหน้าเคร่งเครียด
“เรื่องอะไร”
“ก็เรื่องของมิสเดมมิ่ง...”
“มิเนอร์ว่า ผมคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องไปแล้วซะอีก” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ขัด
“แต่คุณน่าจะสังเกตุเห็นไม่ใช่เหรออัลบัสว่าเด็กคนนั้นกำลังเปลี่ยนไป ชั้นกลัวเหลือเกินว่าอดีตกำลังจะซ้ำรอย”
“เพราะอย่างนั้น ผมถึงได้ให้เด็ก 3 คนนั้นคอยดูแลอยู่ยังไงล่ะ” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เดินไปหยิบหนังสือเล่มใหญ่จากชั้นหนังสือด้านหลังออกมา “ผมเชื่อว่า ถ้ามีเด็ก 3 คนนั้นอยู่ล่ะก็ มิสเดมมิ่งจะไม่มีทางเปลี่ยนไปจากที่เป็นอยู่อย่างเด็ดขาด”

*****************************************************

“ไม่ใช่ว่าเธอทำอะไรไม่ดีหรอก เพียงแต่ว่าเธอเข้าใจภาษาที่พวกเราส่วนใหญ่เห็นว่ามันเป็นภาษาที่...เอ่อ...ไม่ค่อยจะดีนัก” เฮอร์ไมโอนี่พยายามเลือกหาคำอธิบายดี ๆ “จะว่าไป ถ้าพวกเราจำไม่ผิด ทั้งฮอกวอตส์นี่คงจะมีแฮร์รี่เพียงแค่คนเดียวที่เข้าใจมัน”
“แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว เพราะดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจมันด้วย” รอนมีท่าทางตื่นกลัว
“ภาษาอะไรเหรอแฮร์รี่” ออโรร่าหันไปถามแฮร์รี่ด้วยท่าทางกังวล
แฮร์รี่ตาเป็นประกาย “เมื่อกี้นี้เธอเพิ่งพูดภาษาพาร์เซลได้ ภาษาพาร์เซล...ภาษางู...หนึ่งในความสามารถของซัลลาซาร์ สลิธีริน!”

*****************************************************

“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจดังขึ้นไม่เบานัก มัลฟอยมองไปรอบตัวก็เห็นร่างคุ้นตานั่งอยู่เพียงลำพังในห้องสมุด “ออโรร่า”
“อ้าว มัลฟอย”
“ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะ”
“ชั้นมาทำการบ้านวิชาปรุงยาต่อน่ะ เมื่อวานทำไม่เสร็จ แล้วเธอล่ะ”
“ชั้นเอาหนังสือมาคืนน่ะ” เขานั่งลงฝั่งตรงข้าม “มีอะไรไปหรือเปล่าออโรร่า ไม่สบายใจเรื่องอะไรเหรอ”

*****************************************************

“พวกนายนี่น้า ไม่น่ากลัวกันจนเกินกว่าเหตุเลย” แฮร์รี่บ่นขณะที่เดินจ้ำไปยังห้องสมุด เมื่อเช้าหลังจากที่พวกเขาตื่นขึ้นมาก็พบว่าออโรร่าไม่อยู่ที่หอแล้ว แต่มีคนเห็นว่าเธอหอบหนังสือออกมาจากหอกริฟฟินดอร์
“กลัวเกินกว่าเหตุ?! นั่นน่ะไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลยนะแฮร์รี่?! นั่นน่ะเรื่องใหญ่เลยนะ!!” รอนโวยลั่น
“แต่ชั้นก็เห็นด้วยกับแฮร์รี่นะรอน เมื่อคืนเราน่าจะค่อย ๆ พูด ไม่ควรทำอะไรอย่างนั้น” สองขาเฮอร์ไมโอนี่กึ่งเดินกึ่งวิ่งพยายามตามเพื่อนทั้งสองให้ทัน
“ใช่ นายอย่าลืมนะว่าออโรร่าน่ะเพิ่งเข้ามาเรียนที่นี่ เขายังไม่ค่อยจะชินกับที่นี่ เรื่องบางเรื่องเขาอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับที่นี่ก็ได้ อย่างเรื่องเมื่อคืนนี้ไง”
“ถึงนายจะว่าอย่างนั้นก็เถอะ” เสียงรอนเริ่มอ่อย “แต่มันก็น่ากลัวอยู่ดีน่ะแหล่ะ” แล้วก็ต้องรีบเบรกเมื่อแฮร์รี่หยุดกึกที่ประตูทางเข้าห้องสมุด “อะไรของนายแล้วทำไมไม่เข้าไปล่ะ”
“โอ๊ย...รอด้วยสิ” เฮอร์ไมโอนี่หอบ เธอพิงรอนอย่างหมดแรง
“ให้ตาย ไอ้หมอนี่ทำไมถึงได้ชอบมาเกาะแกะออโรร่านักนะ!” เสียงรอนคำรามออกมาเบา ๆ
เฮอร์ไมโอนี่ยืดตัวมองอย่างสนใจ “ทำไม เกิดอะไรขึ้น”
“นั่นดูข้างในสิ” เขากระซิบ (เมื่อเห็นสายตาขุ่นเขียวมาดามพินท์) “ไอ้ตัวเฟเร็ทงี่เง่านั้นอยู่กับออโรร่าอีกแล้ว!...ฮะ...เฮ้ย! เดี๋ยว!!”

*****************************************************

“โธ่เอ๊ย เรื่องแค่นี้เอง คิดอะไรมาก” มัลฟอยหัวเราะ “ไม่เห็นต้องกังวลอะไรเลย ถือเป็นเรื่องน่ายินดีด้วยซ้ำ”
“เรื่องน่ายินดีงั้นเหรอ ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ” ออโรร่าเท้าคาง “ถึงแม้ว่าชั้นเองจะดีใจก็เถอะ”
“ดีใจ? หมายความว่ายังไง”
“ก็...ว๊าย!!!”

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะพอตเตอร์” มัลฟอยลุกพรวด เขามองแฮร์รี่ที่กระชากแขนออโรร่าไว้ตาขุ่น “เนี่ยน่ะเหรอวิธีที่นายปฏิบัติกับแฟนนาย...ต่ำที่สุด!”
“เฮ้ย! แก!...” รอนทำท่าจะเถียงแทนแต่เฮอร์ไมโอนี่กระทุ้งศอกอย่างแรง สองตาเหลือบมองมาดามพินท์ที่จ้องเขม็งมา
“นายฟังชั้นนะมัลฟอย” แฮร์รี่พูดเสียงต่ำ “อย่ามายุ่งกับออโรร่าอีก ถ้าชั้นยังเห็นว่านายมายุ่งกับออโรร่าอีกล่ะก็ ชั้นไม่ปล่อยนายไว้แน่”
“ทำไม นายจะทำอะไรชั้น” มัลฟอยทำท่ากวน ๆ
แฮร์รี่หรี่ตา “แล้วนายจะได้เห็นเอง”

*****************************************************

“แฮร์รี่!...ดะ...เดี๋ยว...แฮร์รี่!” ออโรร่าพยายามท้วงแฮร์รี่ที่ลากเธอไปตามทางเดินไม่หยุด เสียงกระซิบกระซาบจากคนที่ผ่านไปผ่านมาดังขึ้นไม่ขาด “แฮร์รี่...”
“เมื่อไหร่เธอจะเลิกยุ่งกับมันสักทีห๋า!!!” แฮร์รี่หยุดหันมาตะคอกเสียงดังลั่น “เมื่อไหร่จะเลิกไปวุ่นวายกับมันสักที เธอก็รู้ว่าชั้นไม่ชอบมัน!!”
ออโรร่าถอนใจ “ชั้นรู้แฮร์รี่ รู้ว่าพวกเธอไม่ถูกกัน รู้ว่าเธอไม่ชอบเขา และก็รู้ด้วยว่าการที่จะทำให้พวกเธอหันมาเป็นเพื่อนกันน่ะมันเป็นเรื่องยาก” เธอมองแฮร์รี่ที่ปล่อยมือเธอแล้วเดินเลี่ยงไปที่บานหน้าต่างใกล้ตัว “เขาอาจจะไม่ดีกับคนอื่น แต่เขาเป็นเพื่อนชั้นนะ”
“ห๋า!!!” รอนที่เพิ่ง (ลากเฮอร์ไมโอนี่ที่ไม่ลืมหอบการบ้านของออโรร่า) ตามมาถึงร้องลั่น “เพื่อนเหรอ!? นี่เธอนับไอ้เฟเร็ทนั่นเป็นเพื่อนงั้นเหรอ!!”
“อย่าเรียกเขาอย่างนั้นนะรอน!!” ออโรร่าหันมาปรามเสียงเข้ม “ชั้นรู้ว่าเธอเกลียดเขามากกว่าใครทั้งหมด แต่เธอก็อย่าเหมาให้คนอื่นเป็นอย่างเธอสิ!!” เธอหันมาบอกแฮร์รี่ที่มองเธอตาขุ่น “เขาเป็นเพื่อนชั้นแฮร์รี่ เขาเป็นแค่เพื่อน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น” เธอเน้น “ชั้นรู้ว่าเธออาจจะไม่ชอบใจ แต่ชั้นจะไม่เลิกคบกับเขาเด็ดขาด”

“เธอเห็นมันดีกว่าชั้น” แฮร์รี่เสียงห้วน “กี่ครั้งแล้วที่ชั้นเห็นเธอไปวุ่นวายกับมัน แอบไปหามัน เสร็จแล้วก็กลับมาโกหกหน้าด้าน ๆ”
เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้าง อะไรกันนี่ อย่าบอกนะว่าแฮร์รี่ระแวงเรื่องมัลฟอยกับออโรร่ามาตลอด ออโรร่าหรี่ตา รอนสะกิดเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเห็นดวงตาสีฟ้าเริ่มเข้มขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ก็จับตามองอย่างระวัง
“ชั้นไม่เคยโกหกเธอ”
“ไม่เคยงั้นเหรอ แล้วที่ผ่านมานั่นล่ะ ไหนลองตอบมาสิว่ามันหมายความว่ายังไง!!!”

“หักกริฟฟินดอร์ 10 คะแนน โทษฐานที่พวกเธอเกะกะขวางทางคนอื่น” น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นมาจากด้านหลัง “เกิดปัญหาอะไรขึ้นที่นี่งั้นเหรอพอตเตอร์” ทั้ง 4 คนทำหน้าเซ็งเมื่อหันมาเห็นแววตามุ่งร้ายจาก ศ.ประจำวิชาปรุงยา “ว่ายังไง เกิดอะไรขึ้น”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ศ.สเนป พวกเราแค่ปรึกษาอะไรกันนิดหน่อยเท่านั้น” ออโรร่าตอบอย่างไม่เกรงกลัว “ถ้าอาจารย์ไม่มีธุระอะไรกับพวกเราล่ะก็ พวกเราขอตัวก่อนนะคะ” ว่าแล้วก็เดินหนีไปทันที
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ลังเลแต่แล้วก็รีบแยกกันตามออโรร่ากับแฮร์รี่ (ที่เดินหนีไปฝั่งตรงกันข้าม) ไป ทิ้งให้ ศ.สเนปยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว

*****************************************************

“นายก็ใจเย็น ๆ ก่อนน่าแฮร์รี่” รอนพยายามปลอบแฮร์รี่ที่นั่งฮึดฮัดอยู่คนเดียวที่ริมทะเลสาบ “ใจเย็น ๆ อย่าเพิ่งโมโหไป”
“นายจะไม่ให้ชั้นโมโหได้ยังไง!!! นายก็ได้ยินนี่รอน ออโรร่าเห็นไอ้หมอนั่นดีกว่าชั้น!!...ดีกว่าชั้น!!!”
รอนหน้าแหยเมื่อเห็นท่าทางเหมือนจะคลั่งของแฮร์รี่ “นายอาจจะคิดมากไปเอง”
“ชั้นไม่ได้คิดไปเองนะรอน!! ชั้นเห็นหลายครั้งแล้วว่าออโรร่าอยู่กับไอ้หมอนั่น แถมบางครั้งยัง....” แฮร์รี่กำหมัดแน่นเมื่อนึกไปถึงรูปที่ถูกส่งมาให้เขาเหมือนครั้งนั้น
“คือ...อาจจะฟังดูว่าชั้นดูใจดำนะแฮร์รี่ แต่ที่ชั้นสนใจน่ะไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก แต่เป็นเรื่องอื่นมากกว่า”
“เรื่องอะไร” แฮร์รี่ถามเสียงห้วน หนอย...ไอ้เพื่อน....แทนที่จะตามมาปลอบกันดันบอกไม่สนใจซะนี่ น่าจับฆ่าหมกทะเลสาบดีมั้ยเนี่ย!?
“คือ...ไม่รู้ว่านายสังเกตหรือเปล่านะแฮร์รี่ แต่เมื่อกี้นี้น่ะตอนที่ออโรร่าเขาทะเลาะกับนายน่ะ เขาเปลี่ยนไปเป็นเหมือนกับเมื่อตอนที่ทะเลาะกับพวกพาร์กินสันเป๊ะเลย”

Create Date : 28 กันยายน 2550

Last Update : 28 กันยายน 2550 10:31:40 น.

0 comments

Counter : 365 Pageviews.

ღMember Zoneღ