ตอนที่ 36 เรื่องของพ่อกับลูก และการเริ่มต้นเทศกาลวาเลนไทน์ (ตอนที่ 3)

ตอนที่ 36 เรื่องของพ่อกับลูก และการเริ่มต้นเทศกาลวาเลนไทน์ (ตอนที่ 3)


“โอ๊ย!” มัลฟอยสะดุ้งเมื่อจู่ ๆ ก็เจ็บแปล๊บที่มือ เขาก้มลงมองเห็นนกฮูกตัวหนึ่งหยุดอยู่ตรงหน้า “ของชั้นเหรอ” นกฮูกส่งเสียงเบา ๆ เขาจึงแกะห่อของออก พอขาทั้งสองข้างเป็นอิสระมันก็บินจากไป
แพนซี่มองของขวัญที่อยู่ในมือมัลฟอยอย่างสนใจ เพราะมันไม่ได้ไปกองรวมกับกองของขวัญตรงหน้า เนื่องจากว่ามันถูกส่งมาถึงมือต่างจากของขวัญชิ้นอื่น มัลฟอยจึงแกะเดี๋ยวนั้นเลย เมื่อแกะห่อออกก็ปรากฏกล่อง 3 ชิ้นที่อยู่ในนั้น และมีการ์ดใบเล็กแนบมาด้วย มัลฟอยเปิดอ่านทันที ‘Happy Vanlentine’s day จ๊ะเดรโก’ มัลฟอยยิ้ม แพนซี่เองก็เห็นข้อความนั้น เธอเจ็บแปล็บเมื่อเห็นรอยยิ้มของเด็กหนุ่ม หรือว่าของขวัญพวกนี้จะมาจากแฟนของมัลฟอย

มัลฟอยไล่แกะทีละชิ้นโดยเริ่มที่ชิ้นที่มีขนาดใหญ่สุดก่อน
ชิ้นแรกนั้นเป็นกล่องสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดประมาณฝ่ามือแต่มีความหนาประมาณหนึ่งเซนติเมตร ข้างในมีช็อกโกเลตหนึ่งชิ้นและมีคำว่า ‘ธรรมเนียม’ ถูกเขียนด้วยไวท์ช็อกโกเลต
ชิ้นที่สองเป็นกล่องที่มีขนาดเล็กกว่ากล่องแรกเกือบครึ่ง แต่เป็นกล่องที่มีความหนาเกือบสี่เท่าของชิ้นแรก เมื่อเปิดดูด้านในก็พบว่าเป็นช็อกโกเลตรูปหัวใจที่ถูกทำเป็นชิ้นเล็ก ๆ อยู่ในนั้นจนแทบจะอัดแน่นทั้งกล่อง
กล่องสุดท้ายเป็นกล่องขนาดเล็กนิดเดียวที่ถูกห่อไว้อย่างประณีต เขาพลิกมันไปมาพยายามพยายามนึกว่ามีอะไรอยู่ในนี้ แต่ยิ่งจินตนาการมากเท่าไหร่ก็ยิ่งอยากรู้มากเท่านั้น เขาจึงเริ่มลงมือแกะห่อของขวัญ แต่ก็มีเสียงขัดขึ้นมาซะก่อน


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


เสียงฮือฮาพร้อมกับเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นเมื่อพากันเห็นของขวัญที่อยู่ในมือออโรร่า ออโรร่าเองก็อึ้งไปเหมือนกัน เธอพูดไม่ออกเมื่อเห็นของขวัญในมือ
“ชั้นเพิ่งได้มาเมื่อวานนี้เอง” แฮร์รี่เอ่ยเบา ๆ เมื่อเห็นท่าทีของของแฟนสาว “เห็นคนขายเขาว่ามันเป็นของหายาก แล้ว...ความหมายมันดี”
“แต่แฮร์รี่...มันเป็นสีดำนะ” เสียงเด็กสาวจากบ้านเรเวนคลอที่ลุกขึ้นมาดูด้วยท้วง “สีดำ...มันเป็นสีที่ดีตรงไหนกัน ไม่เหมาะที่จะมาเป็นของขวัญหรอกสีนี้น่ะ”
“จริงด้วย” หลายคนต่างพากันพยักหน้า
เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามามองอย่างพิจารณา “ดอกไม้อะไรเนี่ย เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น” เธอวิจารณ์ “สายพันธุ์ใหม่เหรอแฮร์รี่”
“เปล่า เป็นพันธุ์เก่าแก่ที่หายาก เห็นว่าตอนนี้มีเหลือแค่ต้นเดียวเท่านั้น เขาบอกว่ามันชื่อ ‘แบล็กโรส’ ”
เฮอร์ไมโอนี่ย่นคิ้ว “ไม่เคยได้ยินแฮะ โดนหลอกแล้วมั้ง”

“มันสวยนะ” ทุกคนพากันเงียบเมื่อออโรร่าพูดขึ้น เธอไล้ไปบนกล่องแก้วใสเบา ๆ “ชั้นเคยได้ยินมาว่า สีดำ...หมายถึงรักที่เป็นอมตะ”
“ชั้นก็เคยได้ยินเหมือนกันนะ” เด็กสาวจากบ้านกริฟฟินดอร์คนหนึ่งรีบเอ่ยขึ้น “จำได้ว่าเคยอ่านจากหนังสือของพวกมักเกิ้ลน่ะ แต่จำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร เขาพูดถึงสีดำ แล้วก็บอกว่าสีดำหมายถึงความรักที่เป็นอมตะ” เด็กบางคนที่มาจากครอบครัวของมักเกิ้ลพยักหน้า บางคนก็ส่ายหน้าไม่เห็นด้วยที่สีดำถูกเปรียบเป็นความรัก
“แล้วเธอชอบมันมั้ย” แฮร์รี่ถามอย่างกังวล
“ชอบสิ” ออโรร่าตอบทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากดอกไม้ “ตอนแรกชั้นแปลกใจนิดหน่อย เพราะไม่คิดว่าจะเห็นกุหลาบสีดำ” เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มหวาน “ขอบคุณมากนะแฮร์รี่ มันสวยมากทีเดียว”
แฮร์รี่มองดอกไม้แล้วลอบถอนใจเมื่อเห็นว่ามันไม่เหี่ยวขึ้นมา สงสัยเป็นเพราะว่ามันอยู่ในกล่องไม่โดนจับโดยตรงล่ะมั้ง

“โอ...นั่นแบล็กโรสไม่ใช่เหรอ” หลายคนพากันหลีกทางเมื่อพบว่า ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ ศ.มักกอนนากัล ศ.สเนปและจูเลียน่ามาร่วมวงด้วย ศ.มักกอนนากัลขยับแว่นมองดอกไม้อย่างสนใจ เพราะว่าเธอเองก็ไม่เคยเห็นแบล็กโรสมาก่อนเหมือนกัน ศ.สเนปมองแบล็กโรสด้วยตาเป็นประกาย ส่วนจูเลียน่าเพียงแค่ยิ้มเท่านั้น

“อาจารย์รู้จักแบล็กโรสด้วยเหรอคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“รู้จักสิ แล้วเธอล่ะมิสเกรนเจอร์รู้จักหรือเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มแหย ทุกคนพากันส่ายหน้าเมื่อเห็นดวงตาของอาจารย์มองมาทางตน
“ก็ไม่แปลกอะไรหรอกนะถ้าพวกเธอจะไม่รู้จักน่ะ เพราะบางคน...ในชีวิตนี้อาจจะไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลยด้วยซ้ำ ส่วนบางคน...อาจจะเคยได้ยิน แต่ไม่ว่าจะพยายามเสาะหายังไงแม้จะใช้เวลาทั้งชีวิตก็หามันไม่เจอ ส่วนบางคน...อย่างเช่นมิสเดมมิ่ง เพียงแค่อยู่เฉย ๆ ก็ได้มันมาโดยที่ไม่รู้ตัว เพราะอย่างนั้นมันจึงถูกขนานนามว่า ‘บุปผาแห่งตำนาน’ “
“บุปผาแห่งตำนาน!?” ตอนนี้ทุกคนเกือบทั้งห้องโถงพากันสนใจไปยังกลุ่มของแฮร์รี่ แม้แต่ตัวมัลฟอยเองที่ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงฮือฮาในตอนแรกยังต้องหยุดฟังอย่างสนใจ

“พวกเธอคงรู้ใช่มั้ยว่าตำนานคืออะไร” หลายคนพยักหน้า
“ตำนาน...ก็เป็นเรื่องเล่า บางครั้งมีที่มา แต่ก็ไม่มีที่ไป บางครั้ง...ไม่รู้หรอกว่ามันเริ่มมาจากไหน แต่ก็รู้ว่าสุดท้ายในตอนจบของมัน เราต่างก็หาเหตุมาประกอบได้...แบล็กโรสเองก็เหมือนกัน มีเรื่องเล่ากันว่าในโลกของผู้วิเศษมีตระกูลเก่าแก่อยู่ตระกูลหนึ่งได้รับหน้าที่ในการปลูกต้นไม้ที่สำคัญมากชนิดหนึ่ง ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นต้นอะไร เรารู้เพียงว่าผลที่ได้จากการปลูกต้นไม้ชนิดนั้นก็คือ ยาพิษและยาแก้พิษที่ร้ายแรงมากที่สุดชนิดหนึ่ง มีพ่อมดและแม่มดจำนวนมากอยากได้ต้นไม้ชนิดนี้ก็เลยพยายามเสาะหามาเป็นเจ้าของ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็หาไม่เจอ อย่าว่าแต่จะหาต้นไม้ชนิดนั้นเลย แม้แต่ชื่อของตระกูลที่ทำการดูแลต้นไม้ชนิดนั้น ก็ยังไม่มีใครรู้เลยว่าเป็นใคร จนในที่สุดพ่อมดและแม่มดเหล่านั้นต่างก็พากันถอดใจและรู้ว่าสิ่งที่ตนรู้มาเป็นเพียงแค่นิทานปรัมปราเท่านั้น”
“แล้วตำนานนั้นมันเกี่ยวกับแบล็กโรสได้ยังไงล่ะครับ” เด็กคนหนึ่งถามขึ้นถาม
ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ยิ้ม “ก็เพราะว่ามันมีความเหมือนกันน่ะสิ”

“เรื่องเล่านั้น ไม่มีใครรู้...ว่ามันเกิดขึ้นมานานเท่าไหร่ เอาเป็นว่ามันเล่ากันมาหลายชั่วอายุคนก็แล้วกัน แต่แล้วจู่ ๆ หลังจากที่ฮอกวอตส์ได้ทำการก่อตั้งขึ้นมาได้ไม่ถึง 200 ปี ดอกกุหลาบสีดำสนิทก็ปรากฏขึ้นมาในโลกของผู้วิเศษโดยที่ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดขึ้นมาจากที่ไหนและเกิดขึ้นได้...อย่างไร ทุกคนก็เลยพร้อมใจกันเรียกมันว่า ‘แบล็กโรส’ ”
“คุณยายคนนั้น...คนที่ขายให้ผมน่ะครับ บอกว่ามันเป็นดอกไม้ที่ขึ้นเพียงแค่ที่โลกนี้เท่านั้น”
“มันก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหล่ะนะแฮร์รี่ แต่ครูคิดว่าที่โลกของมักเกิ้ลเอง คงจะมีนักวิทยาศาสตร์บางคนพยายามที่จะเพาะให้ดอกกุหลาบกลายเป็นสีต่าง ๆ และก็คงจะมีสีดำอยู่ในนั้นด้วย แต่ก็อย่างว่าแหล่ะ แม้ว่าสีจะเหมือนกัน แต่สรรพคุณต่าง ๆ ไม่มีทางเหมือนกันแน่นอน”
“สรรพคุณอะไรเหรอคะ” เฮอร์ไมโอนี่สนใจ
“สรรพคุณของแบล็กโรสน่ะสิมิสเกรนเจอร์ เคยมีพ่อมดบางคนลองเอาแบล็กโรสที่ได้มามาลองทำยาเพราะอยากรู้ว่าสามารถทำอะไรได้บ้าง และปรากฏว่ามันสามารถกลายเป็นทั้งยาพิษและยาแก้พิษที่ร้ายแรงมากชนิดหนึ่ง...ซึ่งเหมือนกับตำนานนั้นพอดี”
“คนก็เลยคิดกันว่า มันเป็นต้นไม้ชนิดเดียวกันหรือคะ”
“ใช่แล้วล่ะ มิสเดมมิ่ง เมื่อเหล่าพ่อมดและแม่มดพากันรู้ว่าแบล็กโรสอาจจะเป็นต้นไม้ในตำนานก็เริ่มตามหากันอีกครั้ง แต่ก็เหมือนกับครั้งเดิมนั่นก็คือ หาไม่เจอและไม่รู้ว่าใครเป็นผู้ดูแลมัน”

“เท่าที่ครูจำได้ ในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมา ต้นแบล็กโรสเหลือเพียงแค่ต้นเดียวเท่านั้น และจะออกดอกเพียงปีละครั้งในช่วงเทศกาลวาเลนไทน์ และในหนึ่งปี ก็จะมีคนที่โชคดีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่ได้รับมัน...และในปีนี้ คน ๆ นั้นก็คือเธอ” ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ยิ้มให้ออโรร่า “ถ้าครูเป็นเธอ ครูจะเก็บเอาอย่างดีและมิดชิดที่สุด เพราะครูคิดว่าคงมีหลายคนที่อยากจะได้มันไว้ในครอบครอง”

“ไม่น่าเชื่อ ว่าดอกไม้นี้มันจะเป็นของจริง” หลังจากที่ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์และอาจารย์ท่านอื่นเดินกลับไปที่โต๊ะแล้ว คนรอบข้างก็เริ่มมุงกันเข้ามาอีกครั้ง “แต่ว่า ที่นายพูดเมื่อวานมันคนละเรื่องกับที่พวกเราได้ยินกันเมื่อกี้นี้ไม่ใช่เหรอ”
แฮร์รี่ขมวดคิ้ว “นั่นน่ะสิ เมื่อกี้นี้ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์เองก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว”
“เรื่องอะไรเหรอแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่สงสัย
“ก็เรื่อง...ช่างมันเถอะ ไม่ใช่เรื่องน่าสนใจอะไรหรอก” แล้วหันไปทางออโรร่า “แค่เห็นเธอชอบชั้นก็ดีใจแล้วล่ะ”



>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


“ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีของวิเศษอย่างนั้นอยู่ในโลกนี้ด้วย” แพนซี่มองดอกไม้ที่อยู่ในกล่องแก้วใสที่ออโรร่ากอดไว้อย่างอิจฉา “เห็นบอกว่าเพิ่งได้มาเมื่อวาน แล้วทำไมพวกเราถึงได้ไม่เห็นดอกไม้นั่นนะเดรโก” ก็ไปเดินอยู่ที่เดียวกันแท้ ๆ
“คงเพราะเราไม่มีดวงที่จะได้มันมาล่ะมั้ง” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ มือเริ่มแกะกล่องของขวัญที่อยู่ในมืออีกครั้ง


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


หลังจากที่พายุนกฮูกพากันทำหน้าที่ของตนเสร็จแล้ว พวกมันก็พากันบินกลับไป หลายคนเริ่มจัดการเคลีย์กับกองของขวัญที่อยู่บนโต๊ะ (ก็เอามากองไว้กับพื้นน่ะแหล่ะ) และเริ่มลงมือทานอาหารเช้ากัน

“นั่นของเขาเหรอ” ออโรร่ากระซิบเมื่อเห็นห่อของที่อยู่ในมือเฮอร์ไอโอนี่ “แกะดูหรือยัง” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า
“ทำไมล่ะ”
“ก็...”
“นั่นของขวัญของใครน่ะเฮอร์ไมโอนี่ หรือว่าเป็นของที่แฟนเธอส่งมาให้ แหม...ไม่ยอมวางเชียวนะ ทำไม กลัวใครขโมยไปหรือไง” รอนแขวะเมื่อเห็นเพื่อนสาวหอบห่อของในมืออย่างหวงแหน ทำเหมือนกับว่ากลัวใครจะแย่งเอาอย่างนั้นแหล่ะ
“ของแฟนเธอเหรอเฮอร์ไมโอนี่ แล้วทำไมไม่แกะดูล่ะ เดี๋ยวเขาจะเสียใจเอานะ อาจจะเข้าใจว่าเธอไม่สนใจของที่เขาส่งมาให้ก็ได้” แฮร์รี่ที่ดูสดใสขึ้นทันตาหันมาบอก ตอนนี้เขาเองก็กำลังแกะของขวัญที่ออโรร่าให้มาเหมือนกัน เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าลังเล แต่คนรอบข้างก็พากันยุเพราะอยากรู้ว่า ‘แฟน’ ของเฮอร์ไมโอนี่ส่งอะไรมาให้ จะว่าไปพวกเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าชายในมุมมืดของเฮอร์ไมโอนี่เป็นใครกันแน่


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


“อะไรน่ะ ของขวัญจากแฟนหรือคะพี่เดรโก” เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกรอบเมื่อเฮลีน่าร้องถามมัลฟอยเสียงดังลั่น (เฮอร์ไมโอนี่โล่งใจที่สายตาเกือบทุกคู่เริ่มหันไปมองทางฝั่งสลิธีรินแทน) เธอรีบเข้ามานั่งข้างมัลฟอยด้วยความตื่นเต้น “อะไรคะ ได้อะไรเป็นของขวัญกัน”
“พี่ยังไม่ได้เปิดดูเลย” มัลฟอยมองหน้าเฮลีน่าอย่างขบขันแกมหมั่นไส้ ดูเถอะ ตื่นเต้นยิ่งกว่าเขาที่เป็นเจ้าของของขวัญซะอีก
“กล่องเล็กจัง อะไรกันน้า หรือว่าจะเป็นแหวน” เธอมองหน้าแพนซี่ที่นั่งหน้าเครียดอยู่อีกฟากหนึ่งของมัลฟอยอย่างยั่วเย้า “บางทีอาจจะเป็นแหวนก็ได้ ก็ดีเหมือนกันนะ คนอื่นเขาจะได้รู้ไงล่ะว่าพี่เดรโกน่ะ ‘มีเจ้าของ’ แล้ว”
“เหลวไหลน่าเฮลีน่า มีใครเขาให้แหวนผู้ชายกันบ้างล่ะ” มัลฟอยดุอย่างไม่จริงจังนัก แม้จะคิดเหมือนกันว่าอาจจะเป็นแหวน แต่ไอ้เรื่องที่ว่าให้เพื่อประกาศความเป็นเจ้าของน่ะ คนอย่างเฮอร์ไมโอนี่ไม่มีทางทำแน่


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


“อะไรกัน ไอ้ซีดนั่นมันมีแฟนแล้วเหรอ” รอนแปลกใจเพราะเขาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน
เชมัสชะโงกหน้ามาบอก “ใช่ เมื่อวานนี้ ไอ้บ้านั่นมันประกาศออกมากลางสนามควิชดิชเลย”
“ใครกัน ยัยหมาจูหรือไง”
“ไม่ใช่อ่ะ เพราะเมื่อวานมัลฟอยมันพูดต่อหน้ายัยพาร์กินสันว่ามีแฟนแล้ว แต่จะเป็นใครก็ไม่รู้เหมือนกัน“
เฮอร์ไมโอนี่แทบสำลักนมเมื่อได้ยินรอนพูดต่อมาว่า “น่าสงสารผู้หญิงคนนั้นจัง สงสัยเมื่อชาติก่อนคงจะทำเวรทำกรรมเอาไว้มาก ชาตินี้ถึงต้องมาผจญเวรผจญกรรมอย่างนั้น”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


มัลฟอยแง้มฝากล่องออกออกน้อย ๆ “เอ๋...” เขาคาดไม่ถึงเมื่อเปิดกล่องออกมองของขวัญที่นอนแน่นิ่งอยู่ข้างใน
“อะไรน่ะพี่เดรโก ขอหนูดูหน่อยสิ!” เฮลีน่าเขย่าแขนมัลฟอยด้วยความตื่นเต้น อยากเห็นของที่อยู่ในกล่อง แต่มัลฟอยแกล้งเอาตัวบังไว้
“พี่เดรโกน่ะ...คนใจดำ!!” เฮลีน่าร้องลั่นเมื่อมัลฟอยปิดฝากล่องแล้วเก็บกล่องในกระเป๋าเสื้อแจ๊กเก๊ตหน้าตาเฉย “เอามาให้หนูดูเดี๋ยวนี้นะ!!”
“เรื่องอะไร ของ ๆ พี่ แฟนพี่เขาให้มา ทำไมพี่ต้องให้คนอื่นดู ๆ “
หลายคนถอนใจอย่างเสียดาย (เสียดายที่ไม่ได้เห็นของขวัญและเสียดายที่ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น)
“แล้วพี่จะเก็บมันไว้บนหิ้งหรือไง แล้วพี่เดรโกเองก็ต้องเอามันมาใช้อยู่ดีแหล่ะ ถ้าหนูไม่เห็นวันนี้ยังไงวันอื่นหนูก็ต้องเห็นอยู่ดีแหล่ะ” เฮลีน่าแบมือ “เพราะฉะนั้น เอามาให้หนูดูซะดี” ริอ่านมีความลับกับน้องกับนุ่ง เดี๋ยวปั๊ด!!...
มัลฟอยเมินหน้าหนี แล้วหันมาสนใจอาหารเช้าแทน “งั้นก็รอให้ถึงวันนั้นก่อนละกัน” เขาบอกพร้อมกับตักครอนเฟลกใส่ถ้วยก่อนจะเทนมตามลงไป
“พี่เดรโก!!”
“เอาน่า พี่ล้อเล่น” เขาบอกพร้อมกับหัวเราะ “เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมขี้หงุดหงิดจังนะ เสียงดังแบบนี้หนวกหูคนอื่นเขา”
“ไม่หนวกหูใครหรอก เพราะคนอื่นเขาเองก็อยากรู้เหมือนกัน” เฮลีน่าสวน
“หือ...” เขาแปลกใจ เมื่อกวาดตาไปรอบห้องโถงรวม ก็เห็นสายตาเกือบทุกคู่จับจ้องมาที่เขาก่อนแล้ว “ไม่มีใครเขาอยากจะรู้หร๊อก ก็มันไม่ใช่เรื่องของเขาซักหน่อยไม่ใช่เหรอ” เขาแกล้งพูดเสียงดัง หลายคน (ก็ทั้งอาจารย์ทั้งนักเรียนน่ะแหล่ะ) รีบละสายตาไปสนใจอาหารเช้าของตนทันที แต่ก็แอบมองมาทางมัลฟอยเป็นระยะ

“เอาเถอะ ถ้าคนอื่นเขาไม่อยากรู้ก็ช่างเขาเถอะ แต่หนูอยากรู้นี่” แล้วเธอก็ชะโงกหน้าไปหาแพนซี่ ถามอีกฝ่ายเสียงหวาน “พี่พาร์กินสันเองก็คงจะอยากรู้เหมือนกันใช่ไหมคะ”
แพนซี่เม้มปากมองหน้าเด็กสาวที่แกล้งเยาะหยันเธออย่างเกลียดชัง เธอรีบแสร้งยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นให้กับมัลฟอยที่หันมามอง “ชั้นเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าแฟนเธอเขาให้อะไรเป็นของขวัญ ขอดูหน่อยได้หรือเปล่า”

มัลฟอยแง้มฝากกล่องน้อย ๆ ค่อย ๆ ดึงสายสร้อยขึ้นมานิดหน่อยแล้วก็หยุด
“อะไรกัน สร้อยเองหรอกเหรอ” เสียงใครคนหนึ่งที่รอลุ้นอยู่ดังขึ้นอย่างผิดหวัง หลายคนก็ผิดหวังไม่แพ้กันเพราะนึกว่าจะเป็นอะไรที่แปลก ไม่เหมือนใคร
มัลฟอยเลิกคิ้ว หันไปมองเจ้าของเสียงที่เป็นเด็กปี 6 จากบ้านเรเวนคลอที่นั่งอยู่ไม่ห่างอย่างเย็นชา ประมาณว่า ‘ถ้ายังอยากมีหัวติดอยู่กับตัวล่ะก็ แกก็จงหุบปากไปซะ!’ จนอีกฝ่ายต้องรีบหลบตาเพราะรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวจากสายตาชวนขนลุกนั่น

“สร้อยเหรอคะพี่เดรโก” เฮลีน่าผิดหวังไม่น้อย เพราะหวังว่าจะได้เห็นอะไรสักอย่าง...ที่เชือดเฉือนใจเด็กสาวรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ไม่ห่าง
“อย่าเพิ่งตัดสินอะไรทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้แน่ชัดสิ” มัลฟอยบอกแล้วดึงสายสร้อยออกมาจนสุด เผยให้เห็นล็อคเก็ตกลมอันใหญ่สีเงินวาววับ
“เอ๋...ล็อคเก็ตเหรอ” เฮลีน่าย่นจมูก พี่เฮอร์ไมโอนี่นี่มีเซ็นท์ในการเลือกของขวัญเท่ากับศูนย์เลยแฮะ เธอมองแพนซี่ที่มองล็อคเก็ตในมือของมัลฟอยพร้อมกับยิ้มเยาะด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

“อ้าว...เฮ้ย!! ทำอะไรน่ะเฮลีน่า!!” มัลฟอยดุน้องสาวด้วยความโมโหเมื่อจู่ ๆ เธอก็คว้าล็อคเก็ตในมือเขาไปโดยไม่ทันตั้งตัว “ทำอะไรของเธอน่ะ ถ้าขาดไปแล้วจะทำยังไง!”
เฮลีน่าพลิกล็อคเก็ตในมือไปมา มันเป็นล็อคเก็ตวงกลมสีเงินวาววับ มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 2 เซนติเมตร เรียกว่าไม่ต่างกับล็อคเก็ตทั่ว ๆ ไป ด้านหน้ามีลวดลายเป็นรูปมังกรขนาดจิ๋วสีเขียวอยู่ในลักษณะเหมือนกำลังโผบินด้วยท่าทางสง่างาม “นี่มันล็อคเก็ตธรรมดาเหรอ”
“ถ้าอยากรู้นักก็เปิดดูสิ” มัลฟอยบอกเสียงห้วน
เธอทำท่าจะกดปุ่มเล็ก ๆ เพื่อเปิดฝาออก แต่แล้วก็เปลี่ยนใจยื่นคืนไปให้มัลฟอยที่เริ่มตาขวาง “ไม่ดีอ่ะ ต้องให้เจ้าของล็อคเก็ตเปิดก่อนสิถึงจะถูก ถ้าไม่ทำอย่างนั้น เสียมารยาทตายเลย”
มัลฟอยถลึงตาใส่ แล้วไอ้ที่หล่อนกำลังทำอยู่นี่ มีมารยาทตายเลยล่ะแม่คุณ!!


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


“ว้าว สวยจัง” ในขณะที่คนเกือบทั้งห้องโถงรวมมุ่งความสนใจไปทางฝั่งสลิธีริน เฮอร์ไมโอนี่ก็ถือโอกาสนี้แกะห่อของขวัญทันที
“คราวที่แล้วกำไล คราวนี้ต่างหูเหรอ” ออโรร่ามองต่างหูที่อยู่ในมือเพื่อนสนิทที่มีลวดลายเหมือนกับกำไรข้อมือแสนสวยที่เฮอร์ไมโอนี่ใส่ไว้ไม่ยอมถอดอย่างชื่นชม
“เหมือนกันเปี๊ยบเลย แสดงว่าต้องเป็นเครื่องประดับชุดเดียวกันแน่ ๆ”
“คงจะหยั่งงั้นแหล่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มไม่หุบ เธอชูต่างหูรูปหยดน้ำขึ้นมาดู มันมีฐานที่ทำมาจากเงินแท้ มีลวดลายเป็นรูปหัวใจสองดวงไขว้ไปมาเหมือนกับกำไลข้อมือของเธอ ต่างกันตรงที่กำไลข้อมือนั้น นอกจากจะเป็นลวดลายรูปหัวใจไขว้ไปมาโดยรอบแล้วก็มาสิ้นสุดกันที่ลายผู้ชายและผู้หญิงกำลังยืนจับมือกัน ส่วนตัวหยดน้ำที่ต่างหูเองก็เป็นเพชรเม็ดเล็กแวววาวห้อยไปมา เธอก้มลงลูบกำไลข้อมือ สงสัยว่ามัลฟอยคงจะเตรียมเรื่องของขวัญเอาไว้พร้อมกันแน่เลย


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


มัลฟอยกดปุ่มเล็ก ๆ แล้วก็ต้องแปลกใจอีกเมื่อพบว่าของขวัญชิ้นนี้ไม่ใช่เป็นเพียงแค่ล็อคเก็ตเท่านั้น
“นี่มันนาฬิกาพกนี่คะพี่เดรโก สวยจัง!!!” ก็น่าหรอกที่เฮลีน่าจะชื่นชม เพราะเมื่อฝาล็อคเก็ตเปิดออกแล้ว ด้านขวามือเป็นนาฬิกา มีดวงดาวเล็ก ๆ ซึ่งแทนที่ตัวเลขสุกสว่างอยู่บนหน้าปัดนาฬิกาที่เป็นท้องฟ้าที่มืดมิด และมีมังกรที่กำลังโผบินไปมาแทนที่เข็มนาฬิกา “หน้าปัดเป็นสีดำด้วย แปลกจัง”
“สวยมั้ย”
“สวยสิคะ นี่...พี่เดรโก หนูถามอะไรสักอย่างสิ” จู่ ๆ เฮลีน่าก็ทำหน้าจริงจัง
“อะไรล่ะ”
“นาฬิกานี่ขอหนูเถอะ”
“มะเหงกสิ!”
“แหม...ก็มันสวยดีนี่ หนูไม่เคยเห็นนาฬิกาพกอันไหนเป็นเหมือนอันนี้มาก่อนเลย” เฮลีน่าชะโงกหน้าไปมองอีกครั้ง “เอ...ด้านซ้ายนี่เอาไว้ทำอะไรคะ ติดรูปเหรอ”
“ปกติแล้วเขาก็เอาไว้ใส่รูปกันไม่ใช่เหรอล็อคเก็ตน่ะ”
เฮลีน่ายิ้ม เธอพูดกับมัลฟอยเสียงหวานในขณะที่ดวงตาทอดมองไปยังแพนซี่ “งั้นก็อย่าลืมเอารูปพี่สาวคนสวยของหนูมาใส่ไว้นะคะพี่เดรโก จะได้เหมือนกับได้อยู่ด้วยกันตลอด 24 ชั่วโมงไงล่ะ”


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


ทั้ง ๆ ที่ใกล้จะถึงเวลาไปฮอกมี้ดแล้ว แต่ภายในหอพักสลิธีรินกลับยังเต็มไปด้วยเด็กนักเรียน สายตาทุกคู่พากันจ้องไปยังร่างสูงที่เดินเข้ามาในหอพักพร้อมกับเด็กสาวร่างเล็ก โดยมีเด็กสาวอีกคนหนึ่งเดินตามมาเงียบ ๆ ภายในหอเงียบกริบไปก่อนที่เสียงหัวเราะคิกคักจะดังขึ้นมา
แพนซี่ พาร์กินสัน ร้อนวูบก่อนจะชาไปทั้งใบหน้าเมื่อเห็นรอยยิ้มของเพื่อนร่วมหอพัก มีทั้งสมเพช สมน้ำหน้า แต่ไม่มีความสงสารหรือเห็นใจให้กันสักนิด แต่ถ้าคิดจะหาความเห็นใจที่คนในหอสลิธีรินจะมีให้กับเธอนั้น อย่าหวังเลยว่าจะมี! นั่นเป็นเพราะว่าตลอดเวลาเธอมักจะวางตัวให้สูงกว่าคนอื่นเสมอ ด้วยถือว่าตัวเองมาจากตระกูลใหญ่และมีครอบครัวมัลฟอยหนุนหลัง (ตามความเข้าใจของตัวเอง) และนั่นก็ทำให้ใครต่อใครพากันเกรงใจ ไม่กล้ามาขัดใจ แต่เมื่อมัลฟอยประกาศออกมาอย่างชัดเจนแล้วเรื่องเขากับผู้หญิงอีกคน แล้วอย่างนี้ใครจะมาเกรงใจเธอกันอีกล่ะ

มัลฟอยเดินขึ้นไปข้างบน แต่ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็ออกไปจากหอเพื่อเตรียมตัวไปฮอกมี้ด ในขณะที่เพื่อนนักเรียนคนอื่นต่างพากันเตรียมตัวไปฮอกมี้ด แพนซี่กลับเดินย้อนขึ้นไปข้างบนตอนที่เธอจะเดินเข้าไปในห้องนอน เด็กนักเรียนรุ่นน้องกลุ่มหนึ่งก็เดินลงมาจากด้านบน

“อ้าว พี่พาร์กินสัน ไม่ไปฮอกมี้ดหรือคะ” หนึ่งในนั้นถามเสียงหวาน
“ไม่ล่ะ” แพนซี่ตวัดเสียง “ชั้นขี้เกียจไป”
“อ้าว ทำไมล่ะคะ น่าเสียดายออกนะคะ วาเลนไทน์ทั้งที” อีกคนหนึ่งเสริม “น่าจะไปผ่อนคลายบ้าง”
เด็กสาวอีกคนตีแขนเพื่อนเบา ๆ “แหม...เธอก็น่าจะรู้นี่ วันวาเลนไทน์น่ะ เขามีไว้สำหรับคนมีความรัก” เธอเหลือบมองแพนซี่ “สำหรับคนที่ไม่มีความรัก ไม่ว่าจะจากเพื่อนหรือจากแฟนน่ะ ก็ไม่ควรไปหรอก เพราะถึงไปก็เสียเที่ยวเปล่า!”
แพนซี่ตาลุก “พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง!!!”
เด็กสาวคนนั้นแกล้งทำตาโต “อะไรกันคะ ความหมายก็ตรงตัวอยู่แล้ว อย่าบอกนะว่าพี่ ‘โง่’ จนไม่เข้าใจ!”
“แก!! นังเด็กบ้า!!” แพนซี่กรี๊ด เธอโผเข้าเด็กสาวที่ทำสีหน้าท้าทายด้วยหมายจะเอาคืน แต่อีกฝ่ายที่ระวังตัวอยู่ก่อนรีบถอยฉากไปทันทีที่เห็นแพนซี่ขยับตัว ทำเอาแพนซี่เสียหลัก ล้มลงไปกองกับพื้น เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น
“ตายจริง! ไม่เป็นอะไรนะคะพี่พาร์กินสัน” เด็กสาวก่อนหน้านี้เอ่ยขึ้นเป็นคนแรกรีบเข้าไปพยุงแต่ก็ถูกปัดมือออก
“ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น!!”
“แหม อย่าหยาบคายสิคะพี่พาร์กินสัน ชั้นก็แค่อยากจะช่วยเท่านั้น”
“ไม่ต้อง! ชั้นลุกเองได้”
“งั้นก็ตามใจ” เด็กสาวคนนั้นลุกขึ้น มองแพนซี่ที่พยายามจะลุกขึ้นด้วยความสมเพช เธอไม่ลืมที่จะหย่อนระเบิดลูกสุดท้ายก่อนที่จะพาพรรคพวกไปเที่ยวฮอกมี้ดกัน
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบลุกขึ้นเถอะ อย่ามัวมานั่งตรงนี้ให้รากงอกเลย หรือถ้าหวังลม ๆ แล้งว่าพี่มัลฟอยจะผ่านมาแล้วมาช่วยล่ะก็คงจะเสียเวลาเปล่า เพราะป่านนี้ พี่มัลฟอยเขาคงจะรีบไปเดทกับแฟนแล้วล่ะ”


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


หลังจากที่ประตูห้องปิดลงแล้ว แพนซี่ก็กรี๊ดออกมาสุดเสียง ทั้งแค้นใจและน้อยใจ
แค้นใจ...ที่ทุกคนต่างพากันเยาะหยัน...สมน้ำหน้า...รังแกเธอ
น้อยใจ...เด็กหนุ่มที่เธอรู้จักมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย และมีใจให้มาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ ทั้งที่เธอซื่อสัตย์และภักดีต่อเขาตลอดมา แต่เขาก็ไม่เคยสนใจเธอเลย ทั้งหมดทั้งสิ้นนั้น ก็เป็นเพราะคน ๆ เดียวเท่านั้น!!
“ชั้นขอสาบานต่อเมอร์ลิน ไม่ว่าแกจะเป็นใครก็ตาม ก็อย่าหวังไปเลยว่าแกจะสมหวัง!!!”


TBC........



หลังจากที่ผลัดผ่อนกับฟิคตอนนี้มาหลายต่อหลายครั้ง ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ลงซักทีค่ะ

สำหรับฟิคเรื่องนี้ ในตอนนี้ถือว่าเป็นตอนหนึ่งที่ใช้เวลาในการเรียบเรียงนานมาก จนในที่สุดก็ได้ออกมาอย่างที่เห็นนี่แหล่ะค่ะ

สำหรับฟิคตอนหน้าขอสารภาพเลยว่าคงจะนาน เพราะว่าไม่มีเนื้อเรื่องสำรองไว้แล้ว แต่ก็คิดเนื้อหาเอาไว้คร่าว ๆ แล้ว แต่ก็อยู่ที่ว่าจะมีเวลามานั่งแต่งหรือเปล่าเท่านั้นเอง เพราะอย่างที่เคยแจ้งไว้หลายต่อหลายครั้งแล้วว่างานยุ่งมาก นาน ๆ จะแวะเข้ามาสักที แต่จะพยายามไม่ให้นานเกินไปเหมือนฟิคเรื่องอื่นค่ะ


แล้วพบกันใหม่สำหรับฟิคเรื่องหน้า (ที่ไม่ใช่ผองเพื่อนฯ) ค่ะ

Create Date : 15 กรกฎาคม 2551		9 comments
Last Update : 15 กรกฎาคม 2551 13:00:03 น.
Counter : 2435 Pageviews.
Share Tweet