จันทร์เจ้าขาสานฝันอีกแล้ว ตอน ป่าชายเลน และ ทะเลของฉัน (3)

(แวะมาเล่าต่อ ภาค 3 )

เช้าวันใหม่ของวันต่อมา เราตื่นนอนด้วยเสียงของเด็กผู้ชายคนนึง

"พี่คร๊าบ ตื่นได้แล้วคร๊าบ ผมอยากไปเล่นน้ำทะเล" เสียงน้องเก้าครับผม น้องบัดดี้ของข้าพเจ้าเอง และก็ตามมาด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยของน้องๆอีกนิดหน่อย เด็กๆอ่ะนะ ชอบเหลือเกินตื่นเช้าตอนมาออกค่าย ยังดีที่ค่ายครั้งนี้ไม่ตื่นมาตีสี่ตีห้า เหมือนค่ายครั้งก่อนๆ ที่ทำให้พี่ผู้ชายปวดหัวแต่เช้าเพราะต้องนอนห้องเดียวกัน ...

เอาเป็นว่าพี่ๆ ก็ตื่นนอนกันใหญ่เลย รวมทั้งเราด้วย ก็รีบแปลงกายเป็นชุดสำหรับเล่นน้ำโดยด่วน ตัวเราเองก็อยากเล่นน้ำด้วยเหมือนกันแหละน้า

ไปถึงริมทะเล พวกเราก็มีกิจกรรมเล็กๆน้อยๆให้น้องๆ ได้เล่นกัน เป็นกีฬาชายหาดอ่ะนะ ไม่ใช่วอลเล่ห์บอลชายหาด แต่เป็น วิ่งเปี้ยว แต่เปี้ยวแบบไม่ธรรมดา คือ ว่าเป็นการวิ่งควายเหมือนไถนา น้องๆ ก็ใช้มือเดิน พี่บัดดี้ก็จับขาสองข้างไว้ และก็พากันเดินไป ... อันนี้พวกพี่ๆไม่ลำบาก ลำบากแต่น้องๆที่จะต้องใช้มือเดิน สนุกดี เรางี้หัวเราะฮ่าๆๆเลย และก็ถึงคราวน้องบ้างล่ะ ทีมสันทนาการของเราสั่งให้เปลี่ยนบ้าง เปลี่ยนเป็นวิ่งเปี้ยวนั่นแหละ แต่ให้น้องขี่คอพี่ สนุกกันใหญ่เลยสิ น้องๆได้ขี่หลังพี่ ภาพขี่หลังน่ารักดี และดูอบอุ่นบอกไม่ถูก เด็กๆคงมีความสุขที่ได้อยู่บนหลังพี่ พี่ๆก็คงรู้สึกดีที่ได้ทำอะไรแบบนี้บ้าง ( แบบว่าเต็มที่กันจน มาปวดหลังกันตอนกลับมากรุงเทพฯกันแล้ว)

และพวกเราเฮละโลกันลงทะเลกันอีกแล้วหลังจากเล่นกีฬาเสร็จ เด็กๆพี่ๆก็เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานเหมือนเมื่อวานนั่นแหละ เพียงแต่ว่า คราวนี้ให้เล่นกันจนอิ่มเอมไปเลย เราเรียกว่าเล่นกันจนสะใจน่ะ เสร็จแล้วก็มาอาบน้ำกินข้าวต้มกัน และเตรียมตัวไปสู่กิจกรรมถัดไป

ได้เวลาใกล้จะกลับแล้ว.....บอกแล้วว่ามันเป็นค่ายที่สั้นแต่เราก็อยากจะฝากอะไรให้น้องๆ บ้าง

เช้านั้นก่อนเข้าสู่กิจกรรมถัดไป ที่เกี่ยวกับการเขียนโปสการ์ดหาเพื่อนๆนักเรียนที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ... เรามีการเรียกสมาธิของเด็กกันก่อน รวบรวมสติที่กระจัดกระจายโหวกเหวกกันลั่นลาน ให้เด็กๆมาอยู่ในความสงบ กิจกรรมนี้ทำโดยทีมสันทนาการ ซึ่งเราคิดว่าเค้าเก่งจริงๆ ที่สามารถสร้างความสงบให้เกิดขึ้นได้ กิจกรรมตัวนี้เราไม่รู้ว่าชื่ออะไร เพียงแต่ว่า ให้พี่ๆกับน้องๆ เล่นไปพร้อมๆกันเลย เดินช้าๆ ในพื้นที่ๆ หนึ่งๆ และ ได้หลับตาคิดถึงคน 2 คน คนหนึ่งคือคนที่เราคุยด้วยน้อยที่สุดในค่ายนี้ และ ให้เลือกอีกคนหนึ่งไว้ในใจ ให้คิดถึงคนนึงในมือซ้ายที่กำอยู่ และ อีกคนหนึ่งให้อยู่ที่มือขวา กิจกรรมรันไปแบบเงียบๆ ห้ามพูดคุยกัน หลังจากนั้นคนนำกิจกรรมก็ออกคำสั่งให้แต่ละคนพยายามที่จะเดินไปหาคนสองคนนั้น โดยพยายามรักษารัศมีระยะห่างของคนสองคนนั้น ให้เท่ากัน

การสร้างกติกาให้รักษารัศมีระยะห่างเท่าๆกัน ทำให้แต่ละคนมุ่งที่ทำเป้าหมายของตัวเองให้สำเร็จ เราก็พยายามเดินหาคนสองคนนั้น และทำตัวเองให้รักษาระยะห่างให้ได้ ทำยากนะ ก็น้องที่เราเลือกน่ะสิ ยุกยิกและเดินตลอด และทำให้เราตั้งพยายามที่จะทำให้เกิดระยะห่างที่พอดีกัน และให้เกิดความนิ่งของน้องสองคนนี้ให้ได้

ในขณะเดียวกัน เวลาผ่านไปสักพัก เราก็ได้สังเกตเห็นว่ามีคนที่ต้องขยับตามเราอีกเช่นกัน น้องคนหนึ่ง เด็กชายศรรามนั่นเองเขาก็พยายามจะรักษาระยะห่างที่จะเกิดขึ้นกับเราตามกติกาที่บอกไว้ด้วยเช่นกัน

กิจกรรมนี้ทำให้น้องและพี่ๆสงบจิต สงบกายได้มากทีเดียว ซึ่งเบื้องหลังหรือเนื้อหาของกิจกรรมที่ต้องการจะสื่ออีกอย่างคือ ต้องการที่จะสื่อสารถึงสังคมสมัยนี้ เด็กๆอาจจะไม่เข้าใจทั้งหมดว่าพี่ๆจะสื่ออะไร แต่พี่ๆที่ร่วมกิจกรรมทั้งหมดคงได้คิดอะไรนิดหน่อยจากกิจกรรมนี้

• บางทีเราก็ต้องคิดถึงคนอื่นที่อยู่ในสังคมของเราบ้าง ไม่ใช่เฉพาะกับเพื่อนเราเท่านั้น แต่คนอื่นที่เราไม่ได้สนิทด้วยเช่นกัน
  
  

• บางทีเราก็ไม่ไดสนใจเลยว่า คนอื่นจะลำบากแค่ไหน ถ้าเรามัวแต่คิดถึงเป้าหมายของเราเอง
  
  

• บางสิ่งที่เราคิดว่าไกลตัวเรา อาจจะไม่ได้ไกลตัวเราด้วย

Create Date : 13 มิถุนายน 2550		4 comments
Last Update : 15 มิถุนายน 2550 1:11:36 น.
Counter : 499 Pageviews.
Share Tweet