เพราะของหาย แล้วไม่ได้คืน ... มันเป็นเรื่องธรรมดา
...เสมือนภาคต่อของตอนก่อน...
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ในบล้อกที่แล้วนะคะ เชื่อว่าทุกท่านก็คิดแบบเดียวกันเกี่ยวกับเรื่องของหายในบล้อกก่อน คือเป็นความรู้สึกดีๆ ที่ว่าเรายังมีคนดีอยู่ร่วมในสังคมใช่ไหมคะ
ความจริง ไอ้ที่หายแล้วไม่ได้คืนก็มีบ่อยๆ เหมือนกันแหละค่ะ ล่าสุด แต่ก็ 2-3 ปีแล้วไปสอบวัดระดับภาษาญี่ปุ่นที่จุฬาฯ วางสายจากพี่ที่นัดไปสอบด้วยกันได้แป๊บเดียวก็ทำมือถือตกตอนไปดูเลขที่ห้องสอบ ควานหาอีกทีก็ไม่มีแล้ว พี่ที่เพิ่งคุยกันโทรกลับมาหาภายในไม่กี่นาที ดูเหมือนจะไม่ถึง 5 นาทีเลยด้วยซ้ำ เพื่อจะถามว่าพวกเรายืนกันอยู่ตรงไหนกัน แต่ทว่าคนที่เก็บโทรศัพท์ได้เขาปิดเครื่องไปเสียแล้ว
ความพยายามในการที่จะคืนของที่เก็บได้ให้กับเจ้าของนั้น คงแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับจิตใจ พื้นเพ และเจตนาของแต่ละบุคคล นี่คือเหตุผลที่อยากจะสรรเสริญความดีของน้องนิ ที่เก็บกระเป๋าสตางค์แล้วส่งคืนมาให้ถึงบ้าน ทั้งๆ ที่ถอดใจไปแล้วว่าคงไม่ได้เจอกระเป๋าสีแปร๋นใบนั้นอีก
ขอให้ความดีจงเจริญ
หมายเหตุ - ที่บอกว่าหายที่จุฬาฯ แต่ไม่ได้หมายความว่าคนของจุฬาฯ เอาไปนะจ๊ะ เพราะวันนั้นคนเยอะมาก แต่ส่วนใหญ่เป็นผู้เข้าสอบวัดระดับฯ ก็คือพวกนักเรียน นักศึกษา เยาวชนอนาคตของชาติ...น่าคิดนะ
Create Date : 07 กันยายน 2550 |
|
23 comments |
Last Update : 7 กันยายน 2550 17:12:04 น. |
Counter : 618 Pageviews. |
|
|
|