กับครั้งหนึ่ง ที่ของหาย แล้วได้คืน
เมื่อหลายปีก่อน ฉันไปเที่ยวแถวโคราช สระบุรี นครนายก กับที่บริษัท ความที่แวะสถานที่ท่องเที่ยวตามทางหลายแห่ง และในฐานะผู้ช่วยผู้ประสานงานการจัดเที่ยว ฉันก็เลยต้องแวะลงทุกจุด พร้อมทั้งทำหน้าที่คอยถ่ายรูปให้คนอื่นๆไปด้วย จุดสุดท้ายก่อนเข้าที่พัก เราไปวัดพระพุทธฉายกัน ปีนป่ายขึ้นเขาฝ่าดงลิงไปชม แต่พอกลับมาถึงรถสักพัก ฉันควานหากระเป๋าสตางค์สีแดงแช้ดกระชากวัยลายpuccaของฉันเท่าไรก็ไม่พบ หากันทั่วรถแล้วก็ไม่มี ฉันได้แต่ทำใจว่าคงไม่มีโอกาสได้คืนแล้ว ก็ไปไล่โทรอายัติบัตรต่างๆ แต่ละใบจนครบ เที่ยวครั้งนั้นกร่อยไปพอสมควร แม้ว่าเพื่อนจะเสนอให้ยืมเงินแต่หายอยากซื้อของฝากไปเลย
กลับมาถึงได้เกือบๆสัปดาห์ก็มีโทรศัพท์มาแต่เช้า เป็นคนที่ฉันไม่รู้จักมาก่อนเธอพยายามอ่านชื่อของฉัน แต่ชื่อจริงฉันออกจะปราบเซียนอยู่สักหน่อย (หาคนอ่านถูกในครั้งแรกได้ยาก) เสียงต้นทางเป็นหญิงสาวที่น่าจะอ่อนวัยกว่าฉัน(แหงหละ)เธอบอกว่าเธอพบกระเป๋าสตางค์สีแดงแช้ดของฉันที่วัดพระพุทธฉาย แต่ฉันไม่มีเบอร์โทรศัพท์ทิ้งไว้ในกระเป๋าสตางค์เลย จนสุดท้ายเธอลองหาชื่อฉันจาก 1133
น้องเขาขอที่อยู่เพื่อจะส่งกระเป๋าพร้อมเอกสารทุกอย่างคืนให้ฉัน แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามขอชื่อที่อยู่เธออย่างไร เธอก็บอกแค่เพียงว่า เธอชื่อนิ ขนิษฐา ทำงานอยู่ที่การท่าอากาศยาน
แค่นั้นเอง นอกเหนือจากนั้นเธอไม่ยอมปริปากบอก ฉันรู้สึกตื้นตันมาก ของหายไกลถึงเพียงนั้น อุตส่าห์มีคนมีน้ำใจเก็บและส่งคืนมาให้
เงินที่อยู่ในกระเป๋าอยู่ครบ แม้ไม่ได้มากมายอะไร เอกสารและบัตรต่างๆ มาครบ แม้ว่าบางตัวอายัติไปแล้ว จะใช้อีกไม่ได้ก็ตาม แต่สิ่งที่ได้รับคืนมาอย่างแท้จริงคือ น้ำใจของเพื่อนมนุษย์ร่วมโลก เธอบอกว่า เข้าใจว่าเวลาของหาย มันเดือดร้อนลำบากอย่างไร
หากมีใครรู้จักน้องนิ ขนิษฐา ที่ทำงานอยู่การท่าอากาศยาน ฝากขอบคุณเธอด้วยนะ แม้ว่าจะช้าไปหลายปี ฉันยังคงระลึกถึงเธออยู่ และเชื่อว่าฟ้าดินก็ยังจำเธอได้
Create Date : 01 กันยายน 2550 |
|
13 comments |
Last Update : 1 กันยายน 2550 16:12:43 น. |
Counter : 593 Pageviews. |
|
|
|