เวลา ตีหนึ่ง ของวันพุธที่ 16 มิ.ย. เมื่อห้าปีที่แล้ว คุณแม่สะดุ้งตื่น เพราะรู้สึกเปียก ๆ
เหมือนประจำเดือนไหล มันไหลออกมาประมาณ 2-3 ครั้ง ครั้งละกะปริดกะปรอย
คุณแม่ใจไม่ดีเลย กลัวว่าน้ำคร่ำจะแตก เพราะหนูยังไม่ครบกำหนดคลอดอีกตั้ง 9 วัน
พรุ่งนี้คุณพ่อก็จะมาอยู่กับแม่และหนู และพาแม่กับหนูกลับบ้านในวันเสาร์ที่จะถึง
คุณแม่ลางานแล้วก่อน 1 อาทิตย์ แต่ยังไม่ถึงวันเสาร์หนูจะออกมาดูโลกแล้วหรือนี่





คุณแม่พยายามคิดว่ามันคงแค่ซึม ๆ จึงพยายามหลับต่อ พักผ่อนร่างกาย นอนพักไม่กระดุกกระดิกเลย
เผื่อน้ำคร่ำมันจะได้ไม่ไหลออกมาอีก แต่ก็ต้องมาสะดุ้งตื่นอีกครั้งหลังจากงีบหลับไปแป๊บ
คราวนี้น้ำคร่ำไหลออกมาเยอะมาก เหมือนคุณแม่ฉี่ใส่ที่นอนเลย คุณแม่เลยลุกเปิดไฟ
คราวนี้น้ำคร่ำไหลย้อยตามขาลงมาเลย คุณแม่กลัวมาก รีบไปเคาะประตูห้องคุณย่า
ที่นอนอีกห้องหนึ่ง คุณย่าของหนูมาอยู่ดูแลแม่ที่นี่ด้วย พอคุณย่าตื่นแม่ก็บอกว่าน้ำคร่ำแตก
คุณแม่จะไปโรงพยาบาล คุณย่ากับคุณแม่รีบแต่งตัวใหม่ น้ำคร่ำไหลเป็นระยะ ๆ
แต่ไม่มากแล้ว คุณแม่เจ็บท้องเล็กน้อย ไม่มากเท่าไหร่ เจ็บพอ ๆ กับเจ็บเตือนเท่านั้น
ตอนนั้นตีสองกว่า ๆ คุณแม่หยิบตะกร้าของใช้คุณแม่คุณลูกใส่รถ แล้วก็ขับรถจากบ้าน
(เรื่องขับรถไปคลอดเอง ก็เป็นที่เลื่องลือพอประมาณเลยค่ะ 555)

ไปโรงพยาบาลกับคุณย่า คุณแม่ยังเจ็บไม่มาก พอมีสติ ไปทำบัตรกับเจ้าหน้าที่ได้อยู่
คุยไปคุยมาเจ้าหน้าที่ถึงรู้ว่า อ้าว..คุณแม่เป็นคนไข้หรือนึกว่าคนไข้ไปห้องคลอดแล้วซะอีก เนี่ยแหละนา





ว่าแล้วเขาก็ให้คุณแม่นั่งรถเข็น และเข็นคุณแม่ไปห้องคลอด ให้คุณย่ารอทำบัตรคุณแม่ต่อ
ตอนนั้นคุณแม่ก็เลยโทรหาคุณพ่อ คุณพ่อเสียงงัวเงียเลยเพราะคงกำลังหลับ
บอกคุณพ่อว่าคุณแม่อยู่โรงพยาบาลนะ น้ำคร่ำแตก แล้วเขาก็เข็นคุณแม่ถึงห้องคลอดพอดี
เขาให้คุณแม่ไปห้องเตรียมคลอด เปลี่ยนเป็นชุดคนไข้ของโรงพยาบาล ตรวจภายใน
และบอกคุณแม่ว่ามดลูกยังไม่เปิด ให้คุณแม่นอนรอดูอาการก่อน ว่าน้ำคร่ำจะออกมาอีกไหม
ถ้าไม่ออกตอนเช้าก็กลับบ้านได้ เจ้าหน้าที่ให้คุณแม่ไปนอนในห้องคลอด
เพราะในห้องเตรียมตัวก่อนคลอด มีคุณแม่ท่านอื่น ๆ นอนเต็มแล้ว คุณแม่ไปนอนห้องคลอดคนเดียว
นอนก็ไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ หวาดหวั่น กลัวนั่นกลัวนี่ คิดไปสารพัด ระหว่างนอนน้ำคร่ำก็ไหลอีก
คราวนี้มีมูกเลือดปนออกมาด้วย คงไม่ไหวแน่ สงสัยว่าลูกคงต้องเกิดที่นี่ซะแล้ว
ไม่ได้กลับไปคลอดที่บ้านแน่ ๆ พอเช้า พยาบาลก็เข้ามาถาม คุณแม่ก็บอกว่าน้ำคร่ำยังไหล
และมีมูกเลือดปนด้วย คุณพยาบาลก็โทรหาคุณหมอ คุณแม่ยังพอเดินได้ คุณแม่ก็ออกไปนอกห้องคลอด
มองหาคุณย่า เพราะตั้งแต่มาถึงเข้าห้องคลอดตอนตีสามคุณย่าก็รออยู่หน้าห้องคลอดตลอด
ไม่รู้คุณย่าเป็นอย่างไรบ้าง เจอคุณย่า คุณย่าบอกว่าคุณพ่อกับคุณปู่ ออกเดินทางจากบ้านมาแล้ว
คุณแม่ใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย คุณแม่แอบจิบน้ำไปเล็กน้อย เพราะหิวน้ำมาก คุณแม่ต้องงดน้ำงดอาหารก่อน
ขอตระกร้าจากคุณย่า คุณแม่ก็มาอาบน้ำ พอสายคุณหมอมาดู และตรวจภายใน





คุณหมอบอกว่ามดลูกเปิดแล้วประมาณครึ่งเซ็น แล้วคุณหมอก็ให้พยาบาลให้น้ำเกลือคุณแม่
แต่คุณแม่ก็ทราบว่าคุณหมอให้ยาเร่งคลอดกับคุณแม่แล้ว คุณแม่นอนไปซัก 1 ช.ม.
เริ่มรู้สึกเจ็บท้องเป็นระยะ ๆ มันเจ็บร้าวที่ท้องน้อยลงไปหน่วงปากมดลูกแน่ ๆ คุณหมอถามว่าปวดมากไหม
คุณแม่ก็บอกว่ายังไม่มาก ผ่านไปอีกซัก 1 ช.ม. คุณแม่ปวดท้องถี่มากขึ้นเรื่อย ๆ
คุณหมดก็มาตรวจภายในอีกแล้วบอกว่ามดลูกเปิดแล้วประมาณ 2 เซ็นกว่า ๆ ให้นอนพักไปเรื่อย ๆ
รอมดลูกเปิด คุณหมอถามว่าจะให้คุณหมดบล็อคหลังไหม เจ็บมากหรือเปล่า
คุณแม่ก็บอกว่ายังพอทนได้ ขอตามธรรมชาติดีกว่า คุณหมอก็บอกว่าถ้าทนไม่ไหวก็บอกนะ
ประมาณ 11 โมงเจ้าหน้าที่ก็เข้ามาบอกว่า คุณพ่อมาแล้ว คุณแม่ก็พยายามลุกจากเตียงเดินออกไปหาคุณพ่อ
ใจอยากร้องไห้มาก ๆ ตอนเห็นหน้าคุณพ่อ แต่คุณแม่ก็อดทนเพราะคุณแม่กำลังจะทำหน้าที่
“แม่” ที่สำคัญยิ่ง คุณพ่อต้องสามารถรับรู้ได้แน่ ๆ แล้วคุณแม่ก็มานอนรอคลอดต่อ





ที่ห้องรอคลอด นอนไปก็เจ็บท้องไป เจ็บไปเรื่อย ๆ เป็นระยะ ๆ คุณแม่ต้องครางออกมาด้วย
เพราะความรู้สึกว่าพอออกเสียงอะไรบ้าง มันจะเจ็บน้อยลง ทั้ง ๆ ที่มันก็ยังเจ็บอยู่เหมือนเดิมนะแหละ
แถมเจ็บมากขึ้น ๆ และเจ็บถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ช่วงนี้ทรมานมาก ต้องนอนตะแคงตัว
งอตัวอยู่เกือบจะตลอดเวลา ผ่านไปอีกซัก 1 ช.ม. ประมาณเที่ยง พยาบาลก็พาแม่ไปนอนรอในห้องคลอด
คุณหมอตรวจภายในอีกครั้ง บอกว่าปากมดลูกเปิดแล้วประมาณ 3 เซ็น พยาบาลบอกว่าก็ประมาณนี้แหละ
ชั่วโมงละเซ็น หลัง ๆ ก็จะขยายเร็วขึ้น โอย..นี่คุณแม่ต้องนอนรอคลอดไปอีกเกือบ ๆ 5-6 ชั่วโมงเชียวหรือ
กว่ามดลูกจะเปิด 10 เซ็นให้คลอดได้ แต่คุณแม่ก็อดทนไปอีกราว ๆ 1 ชั่วโมง
คุณแม่ปวดจนจะทนไม่ไหวแล้ว เลยเรียกพยาบาลเข้ามาสอบถามเรื่องบล็อกหลังซะหน่อย
พยาบาลก็บอกว่าถ้าบล็อกหลัง คุณหมอจะฉีดยาเข้าไขสันหลัง ทำให้ตั้งแต่ช่วงท้องลงไปถึงเท้า
จะไม่มีความรู้สึกอะไรเลย จะทำให้ไม่ปวดท้อง ฉีดเข้าไปแล้วประมาณ 1 ชั่วโมง
คุณหมอก็จะช่วยเอาเด็กออกให้ หลังจากนั้นอีก 5 ชั่วโมง ขาก็จะเริ่มรู้สึกอีกครั้ง
คุณแม่ก็ถามว่าส่วนมากบล็อกหลังเยอะไหม พยาบาลบอกว่า ส่วนใหญ่ถ้าฝากพิเศษ
จะบล็อกหลังทุกเคส คุณแม่ก็ถามต่อว่า (เพื่อนคุณแม่แซวทีหลังว่า นี่เธอยังมีความสามารถ
สอบถามเขาได้อีกหรือ) เป็นอันตรายอะไรไหม คุณพยาบาลก็ใจเย็นตอบว่า ตอนนี้ยังไม่เป็นไร
แต่อนาคตอาจจะมีอาการปวดหลังได้ แต่ถ้าไม่บล็อก ก็ต้องทนอาจต้องทนไปถึง 4-5 โมงเย็นนู้นแหละ





ตอนนั้น คุณแม่ปวดท้องขึ้นมา ปวดเจ็บร้าวและมีน้ำไหลออกมาในช่วงสุดท้าย
คุณแม่ทนไม่ไหวแล้ว คุณแม่ก็เลยบอกว่าบล็อกก็ได้ค่ะ เจ้าหน้าที่เขาก็ไปเตรียมตัวจะบล็อกหลังให้แม่
พยาบาลก็มาตรวจภายใน (อีกแล้ว) พอมาตรวจปุ๊บ เขาก็บอกว่า อุ้ย.. เกือบจะคลอดแล้วนี่
8 เซ็นกว่า ๆ แล้ว ไหนลองเบ่งซิ คุณแม่ก็เบ่งไปทีสองที ปวดมาก เจ็บด้วยก็คุณพยาบาลเล่นเอามีคว้าน ๆ
เหมือนจะหาหัวลูกงั้นแหละ แล้วคุณพยาบาลก็ตะโกนโหวกเหวกว่า ไม่บล็อกแล้วนะ คุณหมออยู่ไหน
ลงมีดหรือยัง จากนั้นความโกลาหลก็เกิดในห้องคลอด ใครต่อใครมากมายมาล้อมรอบตัวแม่
ทำโน่นทำนี่ สักพักคุณหมอก็มา มาตรวจภายในอีกแล้ว และก็ลองให้เบ่ง คุณแม่ก็เป็นเด็กดี
เบ่งก็เบ่ง ทั้ง ๆที่เจ็บแทบขาดใจ คุณแม่ร้องใหญ่ พยาบาลจับขาคุณแม่พาดราวแถมมัดขาแม่อีก
มือก็ให้จับที่จับไว้ ให้เบ่ง เป็นระยะ ๆ เจ็บมาก จนคุณหมอถามว่าจะให้หมอฉีดยาสลบให้ไหม
คุณแม่ก็ไม่ตอบ นึกแอบนินทาในใจ จนป่านนี้แล้วยังจะมาถามอีก คุณหมอก็ไม่ว่าอะไร





จากนั้นคุณหมอก็ใช้เครื่องช่วยดูดหัวหนูออกมา ตอนที่หัวหนูจะออกมาคุณแม่เจ็บมาก
ร้องใหญ่เลย คุณแม่รู้สึกถึงความเจ็บ เท่านั้นไม่พอ คุณหมอยังใช้มีดผ่าตัด กรีดเสียงดังพรืด
ยาชาก็ไม่ฉีด (อาจจะฉีดแต่ตอนนั้นคุณแม่คงไม่รับรู้อะไรแล้ว) คุณแม่ร้องลั่นห้องคลอดเลยแหละ
สักพักพยาบาลก็บอกว่าหัวลูกออกแล้ว คุณหมอคงทำการดูดน้ำออกจากปากจากจมูกหนูอยู่แน่ ๆ
เสียงหนูร้องไห้จ้าเป็นสัญญาณของการเริ่มมีชีวิต สักครู่ก็ดึงตัวหนูออกมา ความรู้สึกถึงตัวอุ่น ๆ
ของหนูที่ออกมาจากท้องแม่ คุณแม่รู้สึกปลาบปลื้ม ได้ทำหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ของความเป็นผู้หญิง
รู้สึกรักคุณยายมากขึ้นอีกเป็นสิบ ๆ เท่า มีความรู้สึกรักและหวงหนูยิ่งกว่าชีวิต





ได้ยินเสียงพยาบาลตะโกนบอกเวลา คงเป็นเวลาที่หนูเกิด คุณหมอบอกว่าหนูเป็นผู้หญิง
และอุ้มหนูวางบนหน้าท้องแม่ ให้คุณแม่เห็นหนูเป็นครั้งแรก ตัวหนูเล็กนิดเดียวคุณแม่มอง
ภาวนาให้หนูสมบูรณ์แข็งแรง และก็สมดังปรารถนา หนูนอนบนท้องแม่ได้แป๊บเดียว
คุณพยาบาลก็พาหนูไปอาบน้ำ คุณแม่ก็พยายามมองตาม ในขณะที่คุณหมอก็ฉีดยาชา
และเย็บแผลให้แม่ ซักพักพยาบาลก็ตะโกนบอกแม่ว่า หนูหนัก 2690 กรัม เขาพาลูกมานอนตรงเตียงเด็ก
คุณแม่ก็มอง ซักพักคุณหมอก็เย็บแผลเสร็จ ให้คุณแม่นอนพักผ่อน (คุณแม่มาคิดได้ทีหลังว่า
วันนั้นคงมีแม่คนเดียวที่ตะโกนลั่นห้องคลอด ตอนที่นอนรอในห้องคลอดทำไมไม่ได้ยินเสียง
คุณแม่ท่านอื่นร้องเลย ได้ยินแต่เสียงเด็กร้อง เดี๋ยวอุแว้ ๆ เพราะทุกเคสเขาบล็อกหลังนั่นเอง
ถึงไม่มีเสียงร้องของแม่ มีแต่คุณแม่เท่านั้นที่คลอดธรรมชาติเลยร้องซะโหวกเหวกลั่นโรงพยาบาล





ซักครู่ พยาบาลก็อุ้มหนูมาให้แม่ เมื่อแม่เห็นหน้าลูก แม่ก็ร้องไห้ นี่หรือลูกของแม่ หนูน่ารัก
ตัวเล็กนิดเดียว แขนยาวขายาวผิวขาวเนียนละเอียด หัวหนูก็ยาวด้วย สงสัยว่าเครื่องดูดจะดูดหัวลูกแม่แน่ ๆ
หนูยาว 49 ซ.ม.หน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรา ปากนิดจมูกหน่อย ตอนนี้ไม่มีใครอีกแล้วที่จะน่ารักเท่าลูกของแม่
หนูร้องไห้เสียงดังจ้าเชียว พยาบาลมาสอนให้หนูดูดนมแม่ พอเอานมเข้าปากลูกได้ ลูกก็ดูดทันที
จ้วบ ๆ สัญชาติญาณของเด็กทารก แม้จะยังไม่มีน้ำนมให้ลูกในวันนี้ก็ตาม ต้องให้ลูกดูดกระตุ้นทุก ๆ 2 ชั่วโมง
น่าสงสารจริงดูดแล้วก็ไม่มีน้ำนมออกมา (จากนั้นวันที่สองน้ำนมแม่ถึงไหลออกมาให้ลูกดื่มกินได้)
นอนพักอีกซักประมาณ 1-2 ชั่วโมง เราแม่ลูกก็ถูกพาออกจากห้องคลอด คุณพ่อรออยู่หน้าห้องคลอด
ได้อุ้มหนูเป็นครั้งแรก อุ้มพาหนูเดินตามแม่ไปยังห้องพัก นี่แหละนาทีที่ยิ่งใหญ่ของแม่ ..