คุยกะแม่ กะน้อง เรื่องไปเป็นครู

ใจเราอ่ะ อยากให้น้องเราไปเป็นมากๆๆ

คือ สรีระ เค้าให้อ่ะ

ได้ทั้งความแข็งแรง ความอ่อนตัว

คิดดูดิ นั่งโลตัส แล้วเอามืออ้อมข้างหลังไปจับอ่ะ

น้องเราทำได้ ตั้งแต่ เห็นรูปจากหนังสือครั้งแรก

ส่วนเราอ่ะ ผ่านไป 1 ปี เต็มๆ

เพิ่งนั่งโลตัสได้ แถมนั่งได้เป็นบางวัน

บางวันก็ไม่ได้อีกต่างหาก

เค้ามีพรสวรรค์ ส่วนเราน่ะ มาจากการฝึก และฝึก และฝึก

บอกตรงๆ เราต้องพยายามหนักมากๆ

กว่าจะมาได้ถึงวันนี้

เราต้องเรียน อาทิตย์ ละ 15 คลาส โดยประมาณ

เจ็บตัวมานับไม่ถ้วน

ที่หนักสุด ก็หลัง ต้องนอนอยู่บนเตียง เฉยๆ ไปสี่วัน

เสียดายที่สุด ก็ตรงเราไปผิดทาง เสียเวลาไปหนึ่งปีเต็มๆ

ถ้าเราตอนนั้น ยอมตัดใจ เรียนกับบ้านครู Prn แต่แรก

คงไม่ต้องเริ่มนับจากศูนย์ ทั้งทีเรียนมาเป็นปี

โชคยังดี ที่มาเจอครู Moo เลยยังพอลุ้นไปได้บ้าง

ปีนี้ เป็นปี ที่ไปเร็วสุดๆ

เลยแนะนำน้องว่า “ถ้าเธออยากพัฒนาไปได้มากกว่านี้

เธอต้องเข้าคลาส กับบ้านนี้

ต้องหาเวลาเข้าให้ได้”

STRONGLY RECOMMEND เลยอ่ะ

เราว่าจะ mark ไว้ให้เค้าเลย

ว่าคลาสไหน ต้องเข้า ควรเข้า หรือไว้แค่วอล์ม ก็พอ

เราเสียเวลาไปแล้ว

น้องเราต้องไม่เสียเวลาไปอย่างเราเด็ดขาด

คนเราเรียนรู้จากความผิดพลาด