ละคร ชินยุนบก ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

ใต้เท้าชางสงสัยว่าเหตุใดพระราชาจองโจถึงได้ตัดสินให้ซินยุนบกเป็นช่างเขียนอีกคน เจ้ากรมพิธีการจึงได้เล่าย้อนถึงเหตุการณ์ให้ฟัง

“ท่านไม่รู้จริงหรือว่าภาพนี้มีค่าแค่ไหน” พระราชาจองโจ ตรัส

“ฝ่าบาทไม่ทรงเห็นด้วยหรือว่า ภาพนี้ ...เหมือนภาพดาษดื่นที่มีอยู่ทั่วไปน่ะพ่ะย่ะค่ะ”

“นี่แหละคือประเด็นสำคัญ บรรยากาศ ในภาพเหมือนจะคุ้นตามานาน แต่จริง ๆ ไม่ใช่ หญิงสาวพากันไปเล่นน้ำ ในที่ ๆ เป็นเขตหวงห้ามสำหรับผู้ชาย ซึ่งก็แปลว่าพวกเราไม่ได้ เห็น หึ....หรือต่อให้เห็น ผู้หญิงคงไม่เปิดเผยขนาดนี้ หรือท่านว่าไง....แสดงว่า ภาพนี้คงไม่ใช่นั่งนึกเอาเอง แต่ต้องเห็นกับตา...พรสวรรค์เป็นเพียงส่วนหนึ่ง แต่เขามีวิธีไหนบ้าง ที่ทำให้ผู้หญิงทำตัวเหมือนปกติได้....ทุกอย่างดู เป็นธรรมชาติไปหมด หึ....ภาพแบบนี้ มันต้อง เห็นกับตาถึงถ่ายทอดออกมาได้ขนาดนี้....ปกติผู้หญิงมักอยู่ใต้อาภรณ์ที่ปิดมิดชิด แต่นี่คือเนื้อ แท้ของมนุษย์ มันช่างน่าทึ่งเหลือเกิน เฮ่อ ๆ”

เมื่อถึงวันเข้ารับตำแหน่งช่างเขียนเจ้ากรมพิธีการได้เป็นผู้ประกาศแบ่งงานให้ช่างเขียนคนใหม่

“ปีชองยอน วันที่ 5 เดือน 5 ภายหลังจากสอบช่างเขียน นักเรียนศิลปะชางยอวอน ซินยุนบก ให้มีฐานะเป็นช่างเขียน ชาง ยอวอน ....ถนัดการเขียนที่เน้นลายเส้น....”

“เห็นทีว่า ข้าต้องบากหน้าอยู่เมืองหลวงต่อไป และถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็คงจะเจอท่านบ่อย ๆ น่ะนะ” คิมฮงโด กล่าว

“ใช่ งั้นเราก็มาดูกันว่าใครจะทนกว่ากัน” ใต้เท้าชาง กล่าว

“ช่างเขียนซินยุนบก ชางยอวอน เดินมาข้างหน้า”

“ช่างเขียนซินยุนบก ให้เป็นช่างเขียนหลวงระดับ “พยอง”....ในขั้นที่สอง ประกาศ ณ วันที่ 10 เดือน 5 ช่างเขียนซินยุนบก เมื่อเป็นช่างเขียนหลวงแล้ว ต่อไปให้ทำหน้าที่เต็มความสามารถล่ะ”

“น้อมรับพระบัญชา”

“ช่างเขียนชางยอวอน เป็นช่างเขียนหลวง ประกาศ ณ วันที่ 10 เดือน 5” เจ้ากรมพิธีการกล่าว

ซินยุนบกกับศิษย์สำนักศิลปะได้มาดื่มฉลองกัน ซินยุนบกได้มอบสิ่งของอย่างหนึ่ง ซินยอนบก

“หึ....นี่คือ....อะไรน่ะ”

“ถ้าไม่ได้ท่านช่วย ข้าคงไม่ได้เป็นช่างเขียนอย่างวันนี้ เลยขอมอบให้ท่าน”

“ยุนบก”

“พี่ใหญ่ ขอโทษด้วย รวมทั้ง....ขอบคุณ ท่านมาก ข้า....แม้จะไม่ใช่น้องแท้ ๆ ของท่าน แต่ว่า ทุกครั้งท่านมักจะเห็นแก่ข้า....”

“อย่าพูดอย่างงั้นสิ แต่ไหนแต่ไรข้าไม่เคยเห็นเจ้าเป็นคนอื่นเลย” ซินยอนบก กล่าว

“เอ่อ...ข้อนี้ข้าก็รู้ ถึงรู้สึกยิ่งผิดต่อท่าน และอยากขอบคุณท่าน...มาก ๆ ด้วย”

“หึ....ยุนบก ได้เจ้ามาเป็นน้อง หึ....ข้าก็ดีใจแล้ว”

“พี่ใหญ่”

“ทีหลังถ้าพูดแบบนี้อีกข้าจะโกรธนะ”

ขุนนางคนหนึ่งมาขอดูรูปของซินยุนบก ที่บ้านของอิกแจ ทำให้เขารู้สึกปลาบปลื้ม ผิดกับฮูหยินที่ไม่พอใจเพราะซินยอนบกลูกแท้ ๆของนาง ถูกไล่ไปอยู่โรงผลิตสี ตกระกำลำบาก

“แล้วต่อไปลูกเราจะทำไง....คะ ที่เอา ยุนบกมาเลี้ยงก็เพื่อวันนี้ใช่ไหม”

“เจ้านี่ พูดจาระวังปากหน่อยได้ไหม สมัยก่อนสกุลซินของเรา เคยได้รับการเชิดชูเป็นจิตรกรเอกแห่งยุค ถ้าตอนนี้จะสร้างชื่ออีกเราคงหวังพึ่งยอนบกไม่ได้”

“ข้าไม่สนอะไรทั้งนั้น”

“ความฝันเกือบ 10 ปีของข้า วันนี้เริ่มจะเห็นรำไรแล้ว นี่เป็นแค่ก้าวแรกของการ ไปสู่เป้าหมาย แล้วอีกไม่นาน เจ้าจะเข้าใจข้าเอง คอยดูไปเถอะฮูหยิน ด้วยพรสวรรค์และความสามารถของเด็กคนนี้ อีกไม่นานจะได้เป็นช่างเขียนส่วนพระองค์และยิ่งมีข้าคอยหนุน ด้วยแล้ว เราจะได้อยู่อย่างมีหน้ามีตาซะที”

คิมฮงโด เห็นซินยุนบกทำหน้าตาเบื่อในงานเลี้ยงฉลองจึงสอบถาม ซินยุนบก จึงตัดพ้อว่าคิมฮงโดมาช้า

“พอจะเหมือนช่างเขียนมั้ย” ซินยุน บก ถาม

“หึ....ไหนดูซิ ดูแปลก ๆ อยู่นา”

“ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย ฮึ่ม....”

“เฮ่อ ๆ ๆ นี่....ทำไมเส้นทางของเจ้าถึงวิบากนัก ทำเอาข้าเครียดจนปวดหัว กินก็ไม่ได้นอนก็ไม่หลับไปหลายวัน”

“แหม....ดูนี่ก่อน”

“อะไร?”

“ให้ข้าดูหน้าท่านหน่อยซิว่าเป็นไงบ้าง ที่หางตามีริ้วรอยขึ้นเยอะเลย”

“เยอะเลยหรือ มีผมขาวด้วยมั้ย” คิมฮงโด ถาม

“อุ๊ย....อาจารย์ ดูสภาพแล้วท่านคงเครียดหนักจริง ๆ”

“แล้วเจ้าล่ะตรงนี้มีอะไร กว่าจะสอบ ผ่านคงแทบแย่เหมือนกัน ว่ามั้ย”

“ข้าก็มีผมหงอกหรือ โอ๊ย....” ซินยุน บก ถาม

“ฮ่า ๆ ๆ”

“ท่านแกล้งข้านี่นา เจ็บชะมัด”

“นี่....พรุ่งนี้หัวค่ำ ไปเจอที่ใต้สะพาน “กวางทง” ห้ามสายเด็ดขาด” คิมฮงโด บอก

“ทังวอน” ชุน เดินเข้ามา

“อ้อ....เจ้าก็มาหรือ”

“ได้ยินว่าเจอเด็กสาวคนนั้น”

“จริงหรือ แล้วตอนนี้อยู่ไหน ให้ข้าไปพบได้ไหม”

“เดี๋ยวเขาจะพาไปหาเอง” ชุน กล่าว

“พวกท่าน....หาใครอยู่หรือ” ซินยุนบก ถาม

“อ้อ....ไปเร็ว”

“เดี๋ยว....อาจารย์”

“อยู่นี่ก่อน”

อิกแจ รู้สึกกังวัลที่ซินยุนบก สนิทกับคิมฮงโด มาก เขากลัวว่า คิมฮงโด จะจำได้ว่า ซินยุนบกเป็นลูกสาวของซอจิน จึงคิดหาวิธีเพื่อไม่ให้ความลับถูกเปิดเผย

ชุนพาคิมฮงโด มาหาเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เขาจึงรีบสอบถามข้อมูลต่าง ๆ ทั้งเรื่องการพลัดพรากจากแม่ ตำหนิรูปพรรณ แต่เด็กคนนี้ไม่สามารถตอบได้เขาจึงมั่นใจว่าไม่ใช่ลูกสาวของซอจินแน่นอน

เสนาขวามาหาใต้เท้าชาง ต่อว่าเรื่องที่ทำงานผิดพลาด ใต้เท้าชางรีบขอโทษ

“สรุปแล้วตอนนี้ ทังวอนจะอยู่ในศูนย์ศิลปะต่อใช่ไหม ถ้าอย่างงั้น ท่านก็ต้องคอยจับตาดูว่าเขาทำอะไรบ้าง อย่าให้พลาดอีก เข้าใจหรือเปล่า” เสนาขวา สั่ง

“ครับ”

“ที่สำคัญ อย่าให้มันทำอะไรเลยเถิดมากนัก ท่านต้องคอยระวังไว้บ้าง”

ใต้เท้าชาง มาเดินที่ตลาด พบกับต๊อกพงจึงรีบเข้าไปทัก

“ต๊อกพง ไม่เจอกันนานนะ”

“ท่านคือ...เอ่อ...ท่าน...ใต้เท้าชาง...”

“ถึงจะไม่ได้เป็นช่างเขียน แต่อย่างน้อย ก็เคยอยู่ในศูนย์ศิลปะ จุ๊ ๆ กลับต้องมาทำงานแบบนี้” ใต้เท้าชาง กล่าว ต๊อกพงจึงรีบเดินหนีไป แต่ก็ถูกใต้เท้าชาง และช่างเขียนคนหนึ่งตาม

“ไปไหนมานี่”

“ใต้เท้า ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

“ได้เจอทังวอนแล้วใช่ไหม” ใต้เท้าชาง ถาม

“ใต้เท้า อภัยให้ข้าเถอะ”

“เฮ่อ ๆ ๆ เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด มันเป็นเรื่องธรรมดา บอกซิว่า ไปพูดอะไรกับเขาบ้าง”

“เปล่าครับไม่ได้พูดอะไร”

“เจ้า....เป็นไปได้ไหมว่าจะพูดเรื่องเมื่อ 10 ปีก่อนน่ะ”

“ไม่มีหรอกครับ ข้าไม่เคยพูด ไม่ได้พูดอะไร”

“หึ ๆ ๆ นั่นสินะ ถึงข้าจะไม่รู้ว่าใครให้ร้ายอาจารย์เจ้าจนตาย แต่เชื่อว่าอีกฝ่ายน่า จะมีความสามารถในการฆ่าคนโดยไม่ทิ้งร่องรอย เพราะฉะนั้น เจ้าก็น่าจะระวังไว้บ้าง”

“โอ๊ะ....โอย....เด็กคนนั้นยังไม่ตายครับ” ต๊อกพง กล่าว
“เด็กคนนั้น เจ้าหมายถึงใคร”

“ลูกสาวช่างเขียนซอจิน ที่เสียชีวิตไป ....เมื่อ 10 ปีก่อนน่ะครับ”

“อะไรนะ เจ้าบอกว่าลูกซอจินยังอยู่อีกหรือ”

ใต้เท้าชางรีบมาหาคิมโจนึน หารือถึงเรื่องเด็กที่ยังมีชีวิตอยู่

“หึ....ได้ยินว่าเด็กนั่นยังอยู่....เจ้าคงไม่ลืมหรอกนะ สิบปีก่อนลูกสาวช่างเขียนคนนั้นไง”

“สิบปีก่อน....ท่านไปฟังข่าวลืออะไร มาอีก”

“ข่าวลือหรือ ทังวอนเป็นคนตามหาเอง ยังคิดว่าเป็นข่าวลืออีกหรือ....เฮ่ย....ทุกวันนี้เจ้า ทังวอนยังเที่ยวสืบหาเด็กคนนั้นไม่เลิกอีก ถ้าหาก....เกิดวันไหนให้เขาเจอเด็กนั่นก่อนละก็ เฮ่ย....ทีแรกนึกว่าตายหมดบ้าน ที่ไหนได้ยังอุตส่าห์รอดอีก จุ๊ ๆ ๆ แล้วเรื่องนี้คิดว่าจะทำไงดี ถ้าให้ท่านเสนาขวารู้เรื่องเข้าละก็....”

“แล้วท่านว่า ควรทำไงดีครับ” คิมโจนึน ถาม

“หึ ๆ ๆ....เจ้านี่หัวไวไม่เบา ขอพูดอย่างง่าย ๆ เลยนะ รอให้เจ้าก่อตั้งศูนย์ศิลปะเอกชน จนเป็นแหล่งรวมผู้รักงานศิลป์ทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว หลังจากนั้น ก็จงมาทำงานให้ข้าดีมั้ย”

“หึ....ท่านเป็นหัวหน้าช่างเขียนอยู่แล้ว ยังจะขาดอะไรอีก”

“ตอนนี้ ยังมีลูกชายอีกคน ข้าตั้งความหวังอยากให้เขาได้เป็นช่างเขียนส่วนพระองค์ ถ้าวันไหนเขาได้เป็นถึงจิตรกรเอก ชาตินี้ข้าคงนอนตาหลับแล้ว”

“ข้าจะพยายามเต็มที่”

“เฮ่อ ๆ ๆ ดีมาก ขอบใจเจ้านักแล้วเรื่องนี้ข้าจะไม่บอกให้เสนาขวาได้รู้ ส่วนทางลูกสาวซอจิน เจ้าก็ไปจัดการละกัน”

“นอกจากข้าแล้ว มีใครรู้เรื่องนี้อีกบ้าง”

ซินยุนบก มาหาชอนเฮียงที่หอนางโลม

“หึ....คุณชาย นี่ยังวันอยู่ทำไมมา....”

“หลังจากสอบเสร็จแล้วปกติเค้าจะให้พักผ่อน 3 วัน แค่นี้ยังไม่รู้อีกหรือ”

“ถ้าอย่างงั้น ผลการสอบของเจ้า เป็นไงบ้าง”

“เรื่องแบบนี้ไม่เห็นจะยาก ข้าไม่ได้ไปสอบทหาร หรือสอบเป็นขุนนางซักหน่อย”

“หึ....เป็นทหารหรือ อย่างเจ้ามีแรงถืออาวุธที่ไหนกัน”

“บังอาจ กล้ามาดูถูกข้าเชียวหรือ หึ ...ข้าจะสอบได้อะไรนั้น เข้าไปแล้วค่อยพูด ข้ามีของมาฝากด้วย”

“รอซักครู่ได้ไหมคะ ข้ายังมีลูกค้า แต่ ....เขามาคนเดียวไม่มีใคร คิดว่าคงนั่งไม่นานนัก”

“อ้อ....งั้นหรือ แล้ว....จำเป็นต้องไป หรือไง”

“ข้าจะรีบไปรีบกลับ เจ้านั่งรอซักพักได้ไหม”

“อึม....ก็ได้” ซินยุนบก กล่าว จากนั้น ชอนเฮียงจึงออกมาหาคิมโจนึน ซึ่งเป็นแขกที่แม่เล้าบอกนางให้เอาใจดูแลให้ดี

“ข้าน้อยชื่อชอนเฮียงค่ะ”

“คืนนี้ ข้าขอค้างที่นี่ได้ไหม....จะเรียกค่าตัวเท่าไหร่ ข้ายินดีจ่ายไม่อั้น”

“ท่านเป็นคหบดีชื่อดังของเมืองหลวง ถ้าไง ข้าจะขอเยอะหน่อยได้ไหมคะ....ข้าต้องการ....ทรัพย์สินทั้งหมดของท่าน ถ้ายอมรับปาก ข้าก็จะอยู่”

“เฮ่อ ๆ ๆ”

“ทำไมคะ เกิดเสียดายหรือไง”

“ช่างเถอะ รินเหล้าให้ข้าหน่อยซิ”

“เป็นใครก็คงไม่ยอม พ่อค้ากว่าจะสร้างเนื้อสร้างตัว ต้องเอารัดเอาเปรียบ ขูดรีดชาวบ้านตั้งเท่าไหร่ กว่าจะมีฐานะร่ำรวยจริงมั้ยคะ”

“แสดงว่าเจ้าเคยถูกเอาเปรียบหรือ”

“คนที่อยู่ในฐานะสบายอย่างท่าน ยังมีความเข้าใจคนที่เกิดมาต่ำต้อย ข้ารู้สึกซาบซึ้งนัก....ถ้าท่านไม่ว่าอะไร ข้ายังมีแขกอีก ขอตัวก่อนได้ไหมคะ” ชอนเฮียง กล่าวแล้วออกไป

“หึ....ซักวัน ข้าจะทำให้เจ้าเป็นของข้าคนเดียว”

ซินยุนบกอยู่ที่หอนางโลมทั้งคืน เมื่อถึงเวลาเช้านึกได้ว่านัดกับคิมฮงโดไว้จึงรีบออกไปแต่ก็มาสาย

“ข้ามาช้าไปหรือ หึ....”

“ตามมา”

“เดี๋ยวก่อน ท่านจะพาข้าไปไหน”

“ไปพบคนที่ช่วยให้เจ้าได้เป็นช่างเขียนน่ะสิ คนที่ให้เจ้าสอบผ่าน”

“ท่านหมายถึง....ฝ่าบาทหรือ” ซินยุนบก ตกใจ

คิมฮงโดพาซินยุนบกมาเข้าเฝ้าพระ ราชาจองโจ

“เด็กคนนี้น่ะหรือ ที่ท่านบอกว่าดูเขามานาน”

“พ่ะย่ะค่ะ ถูกต้องแล้ว”

“เงยหน้าขึ้นมาซิ....เงยอีก....เงยขึ้นมาอีก....เงยหน้าตรง ๆ ข้าอยากเห็นตาของเจ้า ลืมตาด้วย”

“หึ ๆ ๆ” คิมฮงโด หัวเราะเมื่อเห็นท่าทางของซินยุนบก

“หึ....นึกแล้ว มีดวงตาที่ไม่เหมือนคนทั่วไป ได้ยินว่าชื่อซินยุนบกใช่ไหม”

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”

“ทำไม....แม้แต่ไฝที่ติ่งหู เจ้ายังเขียนได้อีก”

“เอ่อ....คือ....ฝ่า....ฝ่าบาท ฮือ....ทรงประหารหม่อมฉันด้วยเถอะ”

“การเขียนรูปคือบันทึกในสิ่งที่เห็น เสียดายก็แต่....ข้าไม่อาจช่วยพี่ชายเจ้าที่ถูกไล่ไปอยู่โรงผลิตสี ต้องขอโทษด้วยนะ”

“ไม่เป็นไรมิได้พ่ะย่ะค่ะ”

“แต่วันนี้ ที่ข้าให้พวกเจ้ามาพบเพราะ มีเรื่องบางอย่างอยากคุยตามลำพัง”

“อะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ” คิมฮงโด ทูลถาม

“ข้าอยากเห็นผลงานของพวกเจ้าทั้งคู่ คนหนึ่งเป็นจิตรกรเอก อีกคนก็เป็นศิษย์ของจิตรกรคนนั้น ข้าอยากเห็นการประชันฝีมือของพวกเจ้า”

“ความหมายที่รับสั่งคือ....”

“หัวข้อเดียวแต่ต่างคนต่างวาด”

“หา....หมายถึงหม่อมฉันกับอาจารย์หรือ ว้าย....” ซินยุนบก ตกใจ

“เป็นการประชันที่จะวัดผลแพ้ชนะ ข้าจะให้หัวข้อ แล้วต่างคนต่างไปวาด เขียนภาพเกี่ยวกับผู้คนในตัวเมือง สะท้อนความจริงออกมาให้หมด....ข้าต้องการ....เห็นความเป็นอยู่ของชาวบ้านอย่างแท้จริง เพราะการเป็นพระราชา ได้แต่อยู่ในวังฟังขุนนางเป่าหู....แต่นับแต่วันนี้ ข้าจะให้พวกเจ้าเป็นหูเป็นตาแทน ไปเป็นช่างเขียนที่ริมถนน....อีกสองวัน จนกว่าจะฟ้าสางให้พวกเจ้า....ไปทำงานอย่างลับ ๆ”

หลังออกมาจากเข้าเฝ้า ซินยุนบกบอกกับคิมฮงโด ยังตื่นเต้นมือยังสั่นอยู่หลังจากได้เข้าเฝ้าครั้งแรก

“ตอนข้าเข้าเฝ้าครั้งแรกก็ก้มหน้าติดพื้นเหมือนกัน”

“โธ่เอ๊ย....นึกว่าจะเก่ง”

“ตอนนั้นยังมีช่างเขียนอาวุโสเข้าเฝ้าด้วย ข้าล่ะตื่นเต้นยิ่งกว่าเจ้าอีก”

“จริงหรือครับ”

“จริงซี่ ข้ากลัวจนเข่าอ่อนนั่งทรุดอยู่ ตรงนั้นลุกไม่ขึ้นน่ะ”

“แต่เดี๋ยวนี้ไม่เห็นตื่นเต้นเลย อีกอย่าง ข้าจะสู้อาจารย์ได้ไงจริงมั้ย หึ ๆ ๆ”

“ฟังพูดเข้า”

“อ้อ....จริงสิ อาจารย์ ท่านคิดว่าฝ่าบาท ทำไมต้องมีรับสั่งให้เราสองคนไปเขียนภาพ อย่างงั้นด้วย”

จบตอนที่ 6
เครดิต //www.dailynews.co.th

Create Date : 21 ตุลาคม 2552		5 comments
Last Update : 21 ตุลาคม 2552 13:01:52 น.
Counter : 258 Pageviews.
Share Tweet