ซินยุนบก ตอนที่ 1 ต่อ

“แน่นอน ให้กลับไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้....ให้คน ที่ไม่รู้จักเคารพกฎเกณฑ์กลับมาศูนย์ศิลปะอีกครั้ง พวกนักเรียนมีหวังเสียผู้เสียคนกันหมด” อิกแจกล่าว

“ถ้าไม่ให้เขามาช่วย นักเรียนก็ต้องเจ็บตัว แล้วแต่ละคนยังเด็กอยู่....”

“มันก็จริง แต่ให้เขากลับมาไม่ได้”

“แต่ว่า....”

“เพราะพวกท่านไม่เอาไหนเอง ตราบใดที่หาตัวคนเขียนรูปไม่ได้ อย่าว่าแต่พวกท่านแม้แต่ข้าก็จะไม่รอดด้วย ฉะนั้นยังมีแก่ใจคิดเรื่องอื่นอีกหรือ ถ้าพวกท่านทำไม่ได้ก็ปล่อยข้าจัดการเองละกันดีมั้ย”

พระราชาจองโจ รับทราบเรื่องที่องครักษ์ไป เฝ้าศูนย์ศิลปะเป็นคำสั่งของพระอัยยิกาก็ไม่พอพระทัย เสด็จไปตรัสถาม

“ตอนนี้เรากำลังขอฝนอยู่ จึงต้องระมัดระวัง....ขนาดศูนย์ศิลปะยังปรากฏภาพเขียนที่ไม่สมควร เรื่องแบบนี้ไม่ควรให้เกิดขึ้นอีก” พระอัยยิกาทูล

“พระอัยยิการับสั่งก็ถูก แต่ว่าทรงทราบได้ยังไงว่านั่นเป็นผลงานของนักเรียนที่อยู่ในศูนย์ศิลปะของเรา”

“นี่แปลว่าฝ่าบาทจะมาไต่สวนข้างั้นหรือ”

“ไต่สวนอะไรกัน หม่อมฉันไหนเลยจะกล้าหึ ๆ”

“เรื่องนี้เราต้องจัดการอย่างเข้มงวด ข้าจะสืบให้รู้ว่าเป็นผลงานใครแล้วจับมาลงโทษให้หนัก ฝ่าบาทไม่ต้องเป็นห่วง ทุกวันนี้ฝ่าบาทก็ยุ่งกับราชกิจมากพอแล้ว เรื่องหยุมหยิมแค่นี้ปล่อยให้ข้าจัดการแทนเถอะ”

“หม่อมฉันก็คิดเหมือนพระอัยยิกา ฉะนั้น เลยจะหาคนมารับหน้าที่นี้แทน”

“หาคนมารับหน้าที่แทน ฝ่าบาททรงหมายถึงใครงั้นหรือ”

“ก็คือท่าน “ทังวอน”....ทังวอน....คิมฮงโด....”

“ทังวอน คิมฮงโด แต่เขา....” พระอัยยิกาตรัส

“เขาเป็นช่างเขียนส่วนพระองค์ตั้งแต่ยังหนุ่ม ถือเป็นอัจฉริยะทางนี้ ตอนหม่อมฉันยังเป็นองค์ชายเคยมีฉากบังตาในห้อง ก็เขียนด้วยฝีมือเขา พระอัยยิกายังเคยชมว่าเขียนได้งามนัก”

“แต่ว่า....”

“ถ้าได้เขามาช่วย เชื่อว่าเรื่องคงจบลงด้วยดี”

เมื่อคิมฮงโดกลับมาจากการออกไปจับเสือ ก็พบทหารจากวังหลวงมารออยู่

“ท่านก็คือท่านทังวอนจริงหรือ”

“ใช่ หึ....”

“รับราชโองการ....ให้จิตรกร “คิมฮงโด” รับบัญชา กลับไปทำงานที่ศูนย์ศิลปะนับแต่นี้”

“หา....เฮ่อ....ราชโองการ....มาทำไมโอย....” คิมฮงโดบ่น

คิมฮงโด เดินทางกลับวังหลวงตามพระราชโองการ ระหว่างเดินทางผ่านตลาดก็เห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ทหารได้ขอตัวพักกินข้าว คิมฮงโด จึงถือโอกาสจะไปหาซื้อแว่นใหม่ และได้บังเอิญเจอซินยุนบก ที่กำลังดูภาพเขียนอยู่และสอบถามพ่อค้าอยู่

“ใช้เวลานานแค่ไหน”

“รูปนี้ เอ่อ....อ้อ....2 มื้อข้าวละกัน”

“มื้อเดียวพอแล้ว”

“ถ้าทำแบบลวก ๆ ก็พอได้ แต่เชื่อว่าท่านอิกแจต้องดูออกแน่” พ่อค้ากล่าว

“โอ๊ย....ยุ่งซะจริงก็ได้ ๆ เร่งมือหน่อยละกัน”

“เฮ่อ ๆ ตกลง งั้นเจ้าดูภาพเขียนไปพลางก่อน ยังมีภาพของท่านทังวอนต้องใส่กรอบอีก”

“มีภาพของท่านทังวอนด้วยหรือ อยู่ไหนน่ะ”

“โน่น...อยู่ทางโน้น แต่ว่ามีคนจับจองไว้แล้ว ต้องดูเฉย ๆ อย่าไปทำเลอะล่ะ”

“ข้ารู้ ๆ วางลงได้ไหม” ซินยุนบกกล่าว เมื่อเห็นคิมฮงโดถือรูปอยู่

“เฮ่อ ๆ เฮ่ย....เด็กสมัยนี้แย่ ไม่มีมารยาทซะเลย”

“หึ....ข้าใฝ่ฝันอยากดูภาพนี้มานานให้ข้าดูก่อนเถอะ”

“ดูภาพเขียนก็มีการจองก่อนด้วยหรืองั้นข้าใฝ่ฝันอยากดูตั้งแต่ 10 ปีที่แล้วนานกว่าเจ้าอีก”

“เดี๋ยว....นี่....ภาพอื่นมีตั้งเยอะ ท่านก็ไปดูทางโน้นก่อนสิ”

“เฮอะ....เจ้าหนูนี่ยังไงกันนะ”

“อย่ามาเรียกเจ้าหนูนะข้าไม่ชอบให้ใครเรียกแบบนี้”

“เอ๊ะ....เจ้านี่....” คิมฮงโด ไม่ยอม เกิดการแย่งจนภาพขาด

“โอ๊ะ....หึ....ตายล่ะ....เอ่อ....” ซินยุนบก ตกใจ

“เวรกรรม นี่เจ้า....ตาย ๆ ๆ ทำไมทำอย่างงั้น ภาพนี้แพงขนาดไหน....จะทำไงดี บอกหน่อยซิ ทำไงดี คืนนี้เจ้าของจะมารับ แล้วข้าจะเอาอะไรไปให้เขาล่ะ ฮือ....เงินก็จ่ายแล้วด้วยบอกแล้วว่าให้ดูเฉย ๆ ไง โธ่เอ๊ย....ทำไงดี” พ่อค้ากล่าว

“ขอโทษจริง ๆ ขอโทษด้วย” ซินยุนบก กล่าว

“แค่ขอโทษก็พอหรือ รู้มั้ยข้าต้องชดใช้เท่าไหร่น่ะ ไม่น่าเลย จะหมดตัวก็คราวนี้ ทำไงดีล่ะ”

“แล้วนี่ ภาพนี้มันราคาเท่าไหร่” คิมฮงโดถาม

“ท่านก็รู้ใช่ไหม นี่เป็นผลงานของจิตรกรเอกแห่งโชซอน มีนามว่าทังวอน ท่านทังวอนเชียวนะ หลับหูหลับตาก็ขายได้ 300 ตำลึงเป็นอย่างน้อยล่ะ”

“3....300 ตำลึงเชียวหรือ” ซินยุนบก กล่าว

“ใช่”

“อะไรนะ ภาพนี้น่ะหรือตั้ง 300 ตำลึงเชียว” คิมฮงโด ถาม

“ก็บอกแล้วว่าเป็นงานของท่านทังวอนไม่ได้ยินหรือ แล้วจะเอาไง ชดใช้มั้ย อย่าคิดหนีง่าย ๆ ล่ะ”

“เอาเถอะ ข้าเขียนใหม่ให้ท่านละกันเอามั้ยล่ะ รับรองว่า ข้าจะเขียนให้เหมือนเด๊ะเลย”

“บ้าหรือพูดอะไรอย่างงั้น เขาเป็นใครจิตรกรมือหนึ่งแห่งโชซอนเชียวนะ ใครจะเลียนแบบได้โดยเฉพาะเด็กอย่างเจ้าด้วยแล้ว แค่ฟังก็อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก”

“เชื่อสิ ท่านแค่รอเดี๋ยวเดียว” ซินยุนบก กล่าว

“หา....”

“ข้าจะเขียนให้ดู” ซินยุนบก กล่าว แล้วเอาเครื่องมือขึ้นมาเขียนภาพ

“พูดเป็นเล่น” พ่อค้า กล่าว

“คือ...ลายเส้น....ดูจะไม่ค่อยเหมือนนะ....ต้นสนทำไมลากทื่อ ๆ อย่างงั้น มันไม่ถูกต้องค่อย ๆ ตวัด ถึงข้างล่างแล้วค่อยออกแรงกดลงไป กดอีก กดไป” คิมฮงโด กล่าว

“ยุ่งจริง ถ้าไม่รู้ก็ดูเฉย ๆ เถอะน่า”

“ไม่ถูก ๆ....พู่กันเก่าหงำเหงือก และจุ่มหมึกมากไปด้วย ต้องอย่างงี้ให้สีมันแตกหน่อย จะได้สมจริง ตวัดหน่อย มาทางนี้ ลากเบา ๆ นั่นแหละ ๆ ไม่ต้องลงสีเต็มก็ได้ ค่อย ๆ ตวัด”

“ท่านจะรู้อะไรเล่า ภาพของท่านทังวอนมันต้องอ่อนช้อยถึงสมเป็นลายเส้นของจิตรกรเอกอย่างเขา เข้าใจหรือเปล่า”

“เฮ่อ ๆ งั้นหรือ”

“แน่นอน โดยเฉพาะการลงหมึกของเขา ทำให้เห็นถึงความมีชีวิตชีวา ต้นไม้งดงามยิ่งกว่าของจริง ไม่ใช่ใครก็เลียนแบบได้ ท่านไม่รู้ก็อย่าสอดให้มากนัก”
“อ้อ....ฟังดูเหมือนจะเชี่ยวชาญด้านนี้ ว่าแต่เจ้ารู้จักเขาหรือ”

“ทำไมชอบถามซะจริง ใช่ซี่ ข้ารู้จักเขา รู้จักดีด้วย เป็นเพื่อนซี้เลยล่ะ”

“แล้วไปรู้จักเขาได้ไง เจ้าหัดเขียนรูปกับใครน่ะ”

“ข้าต้องเสร็จภายใน 1 มื้อข้าว ท่านช่วยหุบปากหน่อยได้ไหม”

“ท่านน่ะ ไหนว่าไปซื้อแว่น, ทำไมอยู่แถวนี้ล่ะครับ” ทหารออกมาตาม

“อ้อ....กินข้าวเสร็จแล้วหรือ ข้าก็หิวพอดีเลย เฮ่อ ๆ ๆ” คิมฮงโด กล่าว

“แต่....ไม่มีเวลาแล้วรีบไปเถอะ”

“หา....งั้นหรือ ก็ได้ ๆ”

“เดี๋ยวก่อน ท่านจะไปได้ไง งานนี้ท่านก็มีส่วนผิด จ่ายมา 150 ตำลึง”

“150 ตำลึงอะไร เจ้าหนูสามหาวนี่ ข้ามีงานสำคัญต้องทำอีก”

“เดี๋ยว....นี่....อย่าเพิ่งไปซี่ เอาเงินมาให้ข้าก่อน”

“ไม่เป็นไรเจ้าวาดแทนก็เหมือนกัน”

“เดี๋ยว....ไม่ใช่ ทำลายภาพคนอื่น ไม่ต้องชดใช้บ้างหรือไง หา....นี่....เจ้าขอทานสกปรก” ซินยุนบก กล่าว แต่คิมฮงโดไม่ฟังเดินหนีออกไป

คิมฮงโด เดินทางกลับมาถึงศูนย์ศิลปะก็พบใต้เท้าชาง ก็ทักทายกัน

“ท่านยังแข็งแรงดีนะนี่”

“เจ้าก็ยังหนุ่มอยู่” ใต้เท้าชาง กล่าว

“แน่นอนจะแก่ได้ไง อยู่ในป่าเขาลำเนาไพร เพราะท่านช่วยส่งเสริมทำให้ข้าเกือบได้ฟัดกับเสือด้วยซ้ำ”

“เฮ่อ ๆ ๆ คนอย่างเจ้าไม่ว่าอยู่ไหนข้าก็เชื่อว่าปรับตัวได้ สมแล้ว....ที่เป็นทังวอน”

“เฮ่อ ๆ ๆ รู้ซะอย่างงี้ เอาหนังเสือซักผืนมาเป็นของกำนัลให้ท่านก็ดีหรอก ว่าแต่ จู่ ๆ ฝ่าบาทรับสั่งให้ข้ากลับมา ท่านรู้มั้ยว่าทรงมีเรื่องอะไรน่ะ”

“เรื่องเป็นอย่างงี้....ก่อนหน้านี้มีนักเรียนคนหนึ่ง ไปเขียนเอาภาพนี้กลับมา....เรากำลังตามหาเจ้าของผลงานนี้ เลยอยากให้เจ้าช่วย มองเห็นอะไรบ้าง”

“ท่านบอกว่านี่....เป็นผลงานของนักเรียนศิลปะจริงหรือหมอนี่ก็ช่างเก่งไม่เบา ความคิดล้ำหน้าซะด้วย”

“อะไรนะ”

“ผู้หญิงยืนอยู่กลางสวน ท่าทางครุ่นคิด มีหลังคาและต้นไม้ปกคลุม ดูเป็นภาพที่อ่อนโยนแฝงความสงบในตัว ที่สำคัญ นางไม่ได้มองตรงเห็นเพียงใบหน้าข้าง ๆ เท่ากับชวนให้เดาใจว่านางคิดอะไรอยู่น่าค้นหาจริง ๆ”

“เจ้าเสียสติไปหรือเปล่า....ดูจากท่อนไม้ที่นางเหยียบยังไม่เข้าใจความหมายอีกหรือ ที่สำคัญ ในมือนางถืออะไร งอบใช่ไหม นั่นเป็นหมวกที่ใช้สำหรับนักบวชโดยเฉพาะ สื่อความหมายว่านางกำลังรออะไรอยู่ ภาพนี้เห็นชัดว่าเป็นภาพอนาจาร”

“อนาจารหรือ อนาจารยังไง ถ้าอย่างงั้น เกิดเจอคนที่เขียนรูปนี้ ท่านจะทำยังไง”

“คนที่ทำให้ศูนย์ศิลปะเกิดความวุ่นวาย ผลจะเป็นไงบ้าง”

“ข้าไม่รู้เพราะลาออกนานแล้ว”

“หึ....ต้องรอให้มีเลือดตกยางออกอีกครั้ง เจ้าถึงจำได้ใช่ไหม”

“หึ ๆ....อย่าบอกนะว่าจะมีการลงทัณฑ์ ทุบมือน่ะ”

“ที่นี่คือศูนย์ศิลปะ เพื่อภาพ ๆ เดียวอย่าว่าแต่มือเลย แม้แต่ชีวิตก็ให้ได้ เจ้าก็รู้นี่”

“ท่านก็ยังเหมือนเดิม” คิมฮงโด กล่าว

“ถ้าทำไม่ได้ก็บอกมา....ข้าจะเขียนหนังสือส่งเจ้ากลับทันที”

“มีกำหนดเวลาให้มั้ย”

“5 วัน ก่อนพิธีขอฝนจะสิ้นสุด ต้อง หาเขาให้เจอ”

เสนาขวา และขุนนางจำนวนหนึ่งมาหาใต้เท้าชางพร้อมของขวัญ

“ตอนนี้เขากลับมา ท่านกลัวจะสืบสาวราวเรื่องเมื่อสิบปีก่อน จนทำให้พวกเราเดือดร้อนอีกใช่ไหม” ใต้เท้าชาง ถาม

“ใช่ เราต้องระวังหน่อย” ขุนนางคนหนึ่งกล่าว

“รอให้เสร็จงานนี้ เราหาวิธีทำให้เขาอย่ากลับมาให้เห็นหน้าจะดีกว่า” ใต้เท้าชาง กล่าว

“ทำได้แล้วค่อยว่าเถอะ”

“ส่วนชิ้นนี้ ขอมอบให้ท่านเสนาขวา โปรดรับไว้ด้วย” พ่อค้าคิมโจนึน กล่าว ระหว่างนั้นข้างนอกมีบ่าวมาร้องเรียก เขาจึงออกไปดูจากนั้นก็กลับเข้ามา

“ทุกท่านกำลังคุยอะไรอยู่”

“เรากำลังพูดเรื่องทังวอน รอให้เขาเจอตัวคนเขียนรูปซะก่อน เราค่อยจัดการทีหลัง” เสนาขวา กล่าว

“ทำอะไร”

“จะทำอะไรแล้วค่อยคิดอีกที ถ้าไง ข้าจะคุยกับเจ้ากรมพิธีการเอง”

“ได้ ข้าจะรอฟังคำสั่ง” ใต้เท้าชาง กล่าว

“ว่าแต่ อะไรทำให้เจ้าหมอนี่ อยู่ ดี ๆ กลับมาเมืองหลวงทั้งที่จากไปหลาย ปีแล้ว”

“เป็นรับสั่งของฝ่าบาทให้เขากลับมา”

“ท่านบอกว่าฝ่าบาท....รับสั่งเองหรือ”

คิมฮงโด เข้าเฝ้าพระราชาจองโจ ทั้งสองสนทนาเรื่องศิลปะกันอย่างถูกคอหลังไม่พบกันมาหลายปี

“ช่วงที่ไม่มีท่านอยู่ ข้ารู้สึกเบื่อน่าดู จริงสิ เรื่องที่ศูนย์ศิลปะรู้แล้วใช่ไหม”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“พระอัยยิกาไม่พอพระทัย คงจะปล่อยให้แล้วไปไม่ได้ แต่ข้าเชื่อว่าท่าน....น่าจะสืบรู้โดยไม่ยากนัก”

“เป็นแค่นักเรียนศิลปะ ก็ทำให้ฝ่าบาทและหลายคนกล่าวขานถึง หม่อมฉันคิดว่าคนคนนี้คงไม่ใช่ธรรมดาแน่”

“เฮ่อ ๆ ๆ จะว่าอย่างงั้นก็ได้ หึ ๆ.... ยังไงก็ตาม สิ่งสำคัญคือท่านยังได้กลับมาหาข้าอีก....เห็นท่านปลอดภัย ข้าก็ดีใจแล้ว”

เสนาขวา ซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่ชายของพระอัยยิกามาเข้าเฝ้า กล่าวว่าพระอัยยิกาออกจากวังหลวงจนทำให้มีเรื่องที่ศูนย์ศิลปะ

“พี่ใหญ่”

“ก็เพราะอย่างงี้ ฝ่าบาทถึงมีรับสั่งให้คิมฮงโดกลับมาอีกครั้ง เพื่อจะขุดคุ้ยเรื่องเมื่อ 10 ปีก่อนเกี่ยวกับคดีของช่างเขียน “คังโซ” หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่เราก็ต้องระวังให้มาก”

“แต่เรื่องนั้น....”

“รอให้จับคนเขียนรูปได้ เราต้อง อย่าให้เจ้าทังวอนพูดมากอีก ทรงเข้าพระทัยที่หม่อมฉันทูลหรือเปล่า”

นักเรียนที่ศูนย์ศิลปะพูดคุยกันถึงเรื่องจะมีอาจารย์คนใหม่มาสอน

“ท่านทังวอนใช่ไหม” นักเรียนคนหนึ่งกล่าว

“ทังวอน หมายถึงท่านทังวอน คิมฮงโดน่ะหรือ” ซินยุนบก ถาม

“ใช่ คนที่เป็นช่างเขียนส่วนพระ องค์ตั้งแต่ยังหนุ่ม ดังที่สุดในโชซอน แต่สิบปีก่อน ถูกเนรเทศไปเขาเมียวเฮียง จนใครต่อใครลืมเขาไปหมด”

“เฮอะ....เป็นไปไม่ได้หรอก”

“พวกเจ้าไม่รู้อะไร สมัยก่อน อาจารย์เขาจู่ ๆ ก็เสียชีวิต เพื่อนสนิทก็มาตายอีกคน ตอนนั้นมีข่าวว่าเขาแทบคลั่ง เกือบเอามีดจิ้มลูกตาตัวเองเข้าให้ แถมยังเกือบฆ่าใต้เท้าชาง ด้วย”

“เรื่องนี้ จริง ๆ แล้ว มีคนบอกว่าคนที่ฆ่าเพื่อนและอาจารย์ ก็คือท่านทังวอนนี่แหละ” ชางยอวอนกล่าว

“ใครจะทำอย่างงั้นได้” ซินยุนบก กล่าว

“ทำไม เจ้าคิดว่าข้าแกล้งใส่ร้ายเขาหรือไง”

“โอ๊ะ....นี่....ชางยอวอน เจ้าพูดแบบนี้ ไม่รู้สึกเกินไปหน่อยหรือ”

คงไม่ถึงขั้นนั้นหรอกมั้ง

“พวกเจ้าจะรู้อะไร กลับเถอะ บ่ายมากแล้ว” ชางยอวอนกล่าว ระหว่างที่จะกลับ ซินยุนบก ก็ขอแยกตัวไปเข้าห้องน้ำและได้พบกับคิมฮงโด อีก

“เดี๋ยว....นี่....อ้อ....เจ้าเองหรือนี่”

อ่านต่อพรุ่งนี้ค่ะ

เครดิต //www.dailynews.co.th

Create Date : 12 ตุลาคม 2552		3 comments
Last Update : 14 ตุลาคม 2552 13:37:40 น.
Counter : 537 Pageviews.
Share Tweet