--[เรื่องราวของอีเจ๊ และ ลูกน้องมหาภัย กับกระเพราหมูสับไข่ดาวที่หากินยากที่สุดในโลก]--

ก่อนอื่นต้องขออภัยเพื่อน ๆ ก่อนเลยครับ ที่กระทู้นี้อาจจะค่อนข้าง
Underground Version ซักเล็กน้อย เนื่องจากอารมณ์โมโหหิวอย่างแรง

ร้านที่ผมกำลังจะกระหน่ำต่อจากนี้ไป ไม่ใช่ร้านอาหารใหญ่โตมีชื่อเสียงอะไร
มันเป็นแค่ร้านริมถนน หน้าหมู่บ้าน รังสิต 200 ปีนี่เอง เป็นร้านอาหารตามสั่ง ไม่มีชื่อร้าน

ก็ไม่ได้ต้องการจะให้ Shift_หายกันไปข้างนึงหรอกครับ
ขอแค่ระบายจั๋ง ๆ ซักกระทู้ หลังจากที่เล่นงานเด็กในร้านไปแล้วรอบนึง!!

เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นตอนประมาณ สองทุ่มกว่า ๆ ที่ผ่านมานี้เองครับ
ผมเพิ่งกลับมาจากเล่นกีฬาแถว ๆ ลาดพร้าว เพื่อน ๆ ชวนกินข้าว ผมก็ปฎิเสธไป
เพราะอยากจะกลับมากินแถวบ้าน หิวนะครับ อารมณ์นั้น

เดินทางกลับมาถึงรังสิต ก็ข้ามฟากมาหน้าหมู่บ้านรังสิต 200 ปี

เดินวนหาร้านที่จะกิน ปกติผมจะกินแต่ข้าวมันไก่ แต่หลัง ๆ มา เริ่มรู้สึกว่า
หน้าตัวเองชักจะแหลมเหมือนไก่ขึ้นทุกวันแล้ว และก็เริ่มกลัว ๆ โรคเก๊าต์จะถามหา T_T
จึงขอเปลี่ยนแนวบ้าง เดินไปเดินมา

ใครที่อยู่แถวนี้ก็คงจะรู้นะครับว่า ร้านหน้าหมู่บ้านแห่งนี้ เต็มทุกร้าน โต๊ะแทบจะไม่มีนั่ง
ผมเดินวนไปวนมา จนในที่สุดก็เหลือบไปเห็นโต๊ะที่ว่างอยู่ของร้านอาหารตามสั่ง

ตอนผมเดินเข้าไป มีคนนั่งกินอยู่แล้ว 7 คน โต๊ะนึง 4 อีกโต๊ะนึงเป็นวัยรุ่น 3 คน
3 คนนี้ยังไม่ได้อาหารที่สั่งไป แต่โต๊ะ 4 คนนั่น กำลังกินกันอย่างเอร็ดอร่อย

ผมไปนั่งโต๊ะข้าง ๆ กับ โต๊ะ 4 คนครับ นั่งเผชิญหน้ากับแม่บ้านคนนึงที่พาลูก ๆ และสามีมาทานข้าว

ผมนั่งอยู่ประมาณ 5 นาที ..ไม่เห็นมีหมาซักกะตัวมารับออเดอร์ อ่ะ ไม่เป็นไร
ไม่มีใครมารับ เดี๋ยวกุเดินไปสั่งเองก็ได้ ร้านนี้มีสมาชิกร้านอยู่ 3 คน
คนแรก เป็นอีเจ๊ มีหน้าที่ทำกับข้าวทุกอย่างที่สั่ง อีกคนคือสามีอีเจ๊ มีหน้าที่โดนอีเจ๊โขกสับ
ส่วนอีกคน คือ ลูก หรือไม่ก็ "ลูกจ้างของอีเจ๊" เป็นชายหนุ่มวัยประมาณ 22 - 25 ปี หน้าตามึน ๆ เหมือนแรงงานพม่า
ไอ้คนนี้มีหน้าที่เสริฟ และรับออร์เดอร์ (มันรับทุกโต๊ะ ยกเว้ณโต๊ะผม!!)
และ โดนอีเจ๊เจ้าของร้านโขกสับต่อจากสามี!!!

5 นาทีผ่านไป ไม่มีใครมารับออเดอร์ ผมก็เดินไปหา ไอ้หนุ่มลูกจ้างของอีเจ๊นี่แหล่ะ
มันกำลังมึน ๆ ตักข้าวใส่จานอยู่ ผมเดินไปสะกิดมัน มันหันมามองหน้า
เมื่อผมเห็นว่ามันหันมามองหน้าผมแล้ว นั่นก็แสดงว่ามันฟังภาษาคนรู้เรื่องแน่นอน

ผมจึงสั่งอาหารง่าย ๆ ไม่ต้องเรื่องมาก


"กระเพราหมูสับ ไข่ดาว จานนึงครับ!!"


ไอ้หนุ่มนั่นพยักหน้ารับทราบ และก็หันไปตักข้าวใส่จานต่อไป ผมจึงเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ
ระหว่างนั่งรอก็มี ผู้หญิงคนหนึ่ง เดินมาสั่งอาหารกลับบ้าน และ อีกซักพัก
ก็มีผัวเมียคู่หนึ่ง พร้อมลูกน้อย เดินมาสั่งอาหารกลับบ้าน เช่นเดียวกัน

ผมนั่งรอไปโดยไม่ได้บ่นอะไร เพราะวัยรุ่น 3 คนที่มานั่งก่อนผมก็ยังไม่ได้กิน
อาหาร ทะยอย ๆ ไปที่โต๊ะของ 3 คนนั่นเป็นระยะ ๆ ระหว่างนั้น ก็มีช้างเดินมา
เอางวงมาแตะ ๆ ที่กระบาลผม พร้อมร้อง "แปร๊น!!!!"

ไม่รู้ว่าไอ้ช้างนรกนี่มันเห็นหัวผมเป็นกล้วยหรือไง มันถึงได้เอางวงมันมาแตะ ๆ T_T

ควาญช้างที่พาช้างมาเดินขอความเมตตา ต้องหันไปบอก

"อย่าไปแกล้งพี่เค้า"

อ้าว แสรดดดดดดดดดดดดดด ยังไงล่ะนี่เมิง หิวข้าวก็หิว ยังเจือกมีช้างมากวนติงอีก T_T

แล้วที่สำคัญช้างตัวนี้มันฟังภาษาคนรู้เรื่องด้วยเร๊อะ!!!
ไอ้ช้างนรกนั่นเปลื่ยนโลเกชั่นในการแตะ จากหัวเปลี่ยนเป็นมาแตะไหล่แทน T_T

สงสัยมันคงเห็นผมเป็นเพื่อนมันแหงม ๆ แต่เอ๊ะ จมูกตูมันก็ไม่ได้ยาวเหมือนมันนี่หว่า
ตั้งใจจะปัด ๆ ไปไม่สนใจ เพราะแค่เอางวงมาจับหัวผมก็เคืองพออยู่แล้ว แต่พอหันไปเห็นหน้ามันเท่านั้นแหล่ะ

เหมือนโดนสะกดจิต...."อยากกินอ้อย อยากกินอ้อย อยากกินอ้อย"

หึหึหึหึ ไม่รอด!!
ว่าแล้วก็โดนค่าอ้อยไป 20 บาท เลี้ยงเพื่อนช้างไปซะงั้น T_T

ช้างได้กินไปแล้ว แต่ผมยังนั่งรออยู่ นั่งรอไปใจก็คิดว่า

"ทำไมกุต้องเสียเงิน 20 บาทเป็นค่าอ้อยให้ช้างตัวนั้นกินด้วยวะ ควาญก็ควาญมัน
อ้อยมันก็ซื้อกันมาเอง ทำไมเราต้องซื้ออ้อยที่ควาญซื้อมาให้ช้างกิน ให้ช้างกินอีกตลบ โอ้ย ยิ่งคิดยิ่งงง T_T"

อาหารของโต๊ะวัยรุ่น 3 คนนั่นเรียบร้อยไปแล้ว ต่อจากนี้ก็คงจะเป็น กระเพราหมูสับ ไข่ดาวของเราแล้ว
ก็นั่งรอด้วยความหวัง แต่ปรากฎว่า สิ่งที่อีเจ๊มหาภัยทำอยู่นั่น มองยังไงก็ไม่ใช่กระเพราหมูสับ!!
เพราะกระเพราหมูสับ ยังไงก็ไม่มีทางใส่เต้าหู้ และ น้ำก็ไม่ได้เยอะแบบอาบได้ขนาดนั้น!!!

ครับ ก็เป็นไปตามคาด อีเจ๊ไม่ได้ทำให้ผม แต่ทำให้ผู้หญิงที่เดินมาสั่งกลับบ้าน ที่หลังผมนั่นเอง!!
ผมพยายามเหลียวไปมองไอ้ลูกจ้างนรกที่ผมไปสั่งกับมัน และพยายามส่งกระแสจิตไปบอกมันว่า

"กระเพราหมูสับไข่ดาวกุล่ะ กระเพราหมูสับไข่ดาวกุล่ะ กระเพราหมูสับไข่ดาวกุล่ะ"

แต่รู้สึกว่า ไอ้ลูกจ้างนรกนี่จะไม่สนใจอะไรนอกจากข้าวที่มันกำลังตักใส่กล่องอยู่เลย
ใจผมอยากจะลุกขึ้นไปแล้วตบกระบาลมันซักโช๊ะ เพื่อถามหากระเพราหมูสับของผม แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่า
เอ๊ะ หรือว่า น้องผู้หญิงคนนี้ เค้าจะเดินมาสั่งไว้ก่อนที่เราจะมาแล้ววะ ถ้าขืนเราลุกไปทวง
แล้วกลายเป็นว่า น้องผู้หญิงมาสั่งก่อน มีหวังได้หน้าแหก แตกหมอไม่รับเย็บแหง ๆ T_T

ไม่เป็นไร ๆ รอได้

น้องผู้หญิงได้อาหารที่สั่งครบแล้ว ไม่รู้ว่าสั่งไปให้คนทั้งหมู่บ้านกินหรือเปล่า ทำไมเยอะจัง
ถือกันตัวเอียงไปข้างนึงเลย T_T


เอาล่ะ ไปแล้ว ๆ ต่อไปก็ตาเราแล้วสิ!!

"กระเพราหมูสับไข่ดาว กระเพราหมูสับไข่ดาว กระเพราหมูสับไข่ดาว"

เหลือบไปดูอีเจ๊ ป๊าดดดดดดดดดด กระเพราหมูสับกุ ทำไมมีหอย มีกุ้งด้วยวะ!!
ก็เป็นไปอย่างที่คาดอีกครั้งครับ อีเจ๊ไม่ได้ทำให้ผม แต่ทำให้ผัวเมียพร้อมลูกน้อยที่มาทีหลังนั่น!!
ไม่ใช่ล่ะ อย่างนี้ไม่ถูกแล้ว ดูยังไงก็มาทีหลังผมแน่ ๆ สำหรับคู่นี้ ตอนสั่ง ผมก็มองเห็นอยู่

ระหว่างนั้น ไอ้ลูกน้องของอีเจ๊นรกนี่ก็เดินมาเช็ดโต๊ะ ของ 4 คนที่นั่งอยู่ก่อนผม ซึ่งกินเสร็จไปแล้วเรียบร้อย T_T
ผมจึงถามไปว่า "น้อง ๆ กระเพราหมูสับไข่ดาวพี่ได้ยัง"

มันเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วก็พยักหน้าหงึ่ก ๆ ประมาณว่า นี่เป็นข้อมูลใหม่ของมัน
ข้อมูลเก่าที่ผมสั่งมันไว้ตั้งแต่ทีแรก มันลบทิ้งไปแล้ว!!
เพราะไม่มีทีท่าว่ามันจะสลด หรือ ตกใจว่าลืมเลยแม้แต่นิดเดียว

มันเช็ดโต๊ะเสร็จก็เดินกลับไปตักข้าวใส่กล่องต่อ ชีวิตแม่มมีอยู่เท่านี้จริง ๆ สมควรแล้ว!!

ก็นั่งรอกันต่อไป อารมณ์นั้น ถ้าไอ้ช้างนรกตัวนั้นเดินกลับมาอีกรอบ ผมจะเดินไปแย่งอ้อยจากมันมากินจริง ๆ ด้วย!!
หิวมาก ๆ หน้าจะมืดอยู่แล้ว เพื่อน ๆ คงจะคิดกันสินะครับว่า มันลืมขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่ลุกไปกินร้านอื่น
ผมก็อยากจะลุกอยู่เหมือนกันแหล่ะครับ แต่อีกใจนึงก็ประมาณว่า ไหน ๆ ก็รอมาจนมันทำให้คนอื่นจะหมดร้านอยู่แล้ว
รออีกหน่อยก็คงไม่ตาย และอีกประการหนึ่งก็คือ เราจะแน่ใจได้อย่างไรว่า ถ้าเราลุกไปแล้ว
เราจะได้กินเร็วที่ร้านอื่น!!!


เวลาผ่านไป อาหารตามสั่งของผัวเมียคู่นั้นก็เสร็จเรียบร้อย


ตอนนี้ไม่มีใครมาสั่งแล้วนะ เหลือแค่ผมคนเดียว
ยังไง ๆ คิวต่อไปก็ต้องเป็นของผมแน่นอน ร้อยเปอร์เซนต์
นอกเสียจาก จะมีสิบล้อเบรคแตกวิ่งพุ่งเข้ามาใส่ร้านอีป้ามหาภัยนี่ตอนนั้นเท่านั้นเอง ที่จะทำให้ผมไม่ได้กิน!!

ปรากฎว่า หลังจากที่ทำให้ผัวเมียคู่นั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว

อีเจ๊นั่นก็หันไปด่าผัว ว่า ถุงหมดทำไมไม่ซื้อ
อ่ะ ไม่ว่ากัน ด่าผัวแล้วก็หันมาทำกระเพราหมูสับไข่ดาวให้กุด้วยก็แล้วกันนะ
หลังจากด่าผัว อีเจ๊ก็หันไปสั่งไอ้ลูกน้องนรกนั่น ให้ไปซื้อถุง ไอ้ลูกน้องนรกคนที่ผมสั่งออเดอร์
ก็เดินเพี้ยน ๆ มึน ๆ ไปที่ร้านขายถุง ที่ตั้งอยู่ตรงข้าม!

เอาล่ะ ไม่มีใครให้เมิงโขกสับแล้วอีเจ๊เอ๋ย จงทำกระเพราหมูสับไข่ดาวให้กุซะดี ๆ

แต่ปรากฎว่า หลังจากที่อีเจ๊โขกสับคนในร้านมันจนหมดแล้ว
มันก็เดินมาเช็ดโน่นเช็ดนี่ซะงั้น

ป๊าดดดดดดดดดดดด นั่นแสดงว่า ไอ้ลูกน้องนรกของอีเจ๊นี่ ที่ผมสั่งมันไปสองรอบ
ไม่ได้บอกเจ๊ใช่ไหม??

ครกเอ้ย!!!

เอาวะ ไหน ๆ ก็รอมาถึงนี่แล้ว อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย ใจเย็น ๆ หน้าตัวเองก็ค่อนข้างจะน่ากลัวอยู่แล้ว
อย่าโมโหเลย เดี๋ยวคนรอบข้างจะโทรไปแจ้งตำรวจมาจับซะเปล่า ๆ T_T


ว่าแล้วก็ลุกขึ้น และเดินไปที่อีเจ๊นี่ แล้วก็สั่ง

"เจ๊ครับ เอากระเพราหมูสับ ไข่ดาวจานนึง" (รอบที่สามแล้ววนะครับ)

อีเจ๊พยักหน้ารับ!!!!


คิดว่าผมจะได้กินไหมครับ??


.
.
.
.
.

คำตอบก็คือ ไม่ครับ!!

เพราะหลังจากสั่งไปแล้ว โต๊ะวัยรุ่น 3 คน ก็เรียกเก็บตังค์
อีเจ๊ก็เดินไปเก็บ ปรากฎว่า ไอ้โต๊ะนั้นจ่ายแบ๊งค์พัน แต่อีเจ๊ไม่มีทอน
ก็เลยหันไปโขกสับผัว บอกว่าให้หาเงินมาทอนเค้า

เพิ่งรู้ว่า เงินทอนมันหายากขนาดนี้ เพราะใช้เวลาเกือบ ๆ 5 นาทีในการหาเงินทอน
อ่ะ ไม่ว่ากัน ๆ เข้าใจ เจอแบ๊งค์ใหญ่ บางทีก็ไม่มีเงินทอน

ไอ้ลูกน้องนรกนั่น ไปซื้อถุงกลับมาแล้ว อีเจ๊ทอนเงินแล้วเรียบร้อย
ยังไง ๆ ก็ต้องทำให้ผมแน่นอน!!

จะได้กินแล้วววววววววววววว

"กระเพราหมูสับไข่ดาว กระเพราหมูสับไข่ดาว กระเพราหมูสับไข่ดาว"


ระหว่างนั้น ผมก็ก้มลงไปถอดรองเท้ากีฬาที่ใส่มา เพื่อจะเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ
เมื่อถอดเสร็จ ใส่กระเป๋าเสร็จ เงยหน้ามา ปรากฎว่า อีเจ๊กำลังทำกับข้าวให้กับ คนที่มาทีหลังอีกเจ้าหนึ่ง!!!


เจ๊ดโด้วววววววววววววววววววววววววววววววว
โอ้ว! อิซาร่า ไหนสาบานกับพระเจ้าซิ ว่าอีเจ๊นรกนั่น มันไม่ได้ทำกระเพราหมูสับไข่ดาวให้จอร์ช!!

อีเจ๊....!!!

กุถามกง ๆ แล้วที่เมิงพยักหน้าเมื่อกี๊นี้มันอะไรวะอีเจ๊ เมิงเป็นตุ๊กตาเสียกระบาลเหรอ พยักหน้าหงึ่ก ๆ
ทำเป็นนักเรียนไปได้ พยักหน้าบอกเข้าใจในขณะที่ไม่มีส้นติงอะไรเข้าไปในหัวเมิงเลย!!

ไอ้ลูกน้องนรกนั่นก็พอกัน แม่มก็สักแต่พยักหน้า กุอยากจะรู้นักว่าเมิงฟังภาษาคนรู้เรื่องหรือเปล่า
เพราะกุเริ่มจะสงสัยแล้วว่า ที่กุสั่งไป 2 รอบกับเมิงนั่น กุสั่งไปกับตัวอะไรซักอย่างที่ชีวิตนี้ทำเป็นแค่


"ตักข้าวใส่กล่อง เช็ดโต๊ะ เก็บจาน ซื้อถุง และ พยักหน้า!!"


ผมโมโหแล้วครับตอนนั้น แต่จะทำยังไงให้อีเจ๊ และ ไอ้ลูกน้องนรกนี่หันมาสนใจว่า เมิงยังไม่ได้ทำให้กุนะโว้ย


ว่าแล้วผมก็แบกกระเป๋าขึ้นมา แล้ววางลงบนโต๊ะแรง ๆ


โครม!!!!


ได้ผลครับ คนหันมามองผมกันทั้งร้าน
คนที่นั่งอยู่ข้างหลังผม โต๊ะติด ๆ กัน (แต่คนละร้านกันนะ)
หันมาถาม "น้องยังไม่ได้กินอีกเหรอ ?"

"ยังเลยครับพี่"
"สั่งไปยัง"

"3 รอบแล้วพี่"
"สงสัยจะลืม"

อีเจ๊กับไอ้ลูกน้องนรกนั่นหันมามอง ผมได้ยินอีเจ๊มหาภัยหันไปถามไอ้ลูกน้องนรกของมันว่า



"ไอ้คนนั้นน่ะ มันสั่งอะไร เมิงไปถามมันดิ๊?~"


คำถามมาอย่างนี้ นั่นก็แสดงว่า อีเจ๊ลืมไปแล้ว ไอ้ลูกน้องมันก็ลืมไปด้วย
เพราะหลังจากนั้น ลูกน้องมันก็เดินทำหน้ามึน ๆ มาที่โต๊ะผม แล้วถามมาว่า

"พี่สั่งอะไรไปครับ"

ป๊าดดดดดดด ช่างกล้าถามเนอะเมิงเน๊อะ พี่สั่งอะไรไปครับ ตกลงเมิงลืมจริง หรือเมิงฟังภาษาไทยไม่ออก
ถ้าฟังไม่ออกแล้วเมิงพยักหน้าทำส้นตึกอะไร ฟังไม่ออกก็บอกมาตรง ๆ จะได้จดให้!!

ผมมองหน้ามัน มันคงกลัวหน้าผมแหล่ะ
เพราะเห็นมันหลบหน้าหลบตา หน้าตาผมค่อนข้างจะน่ากลัวน่ะครับ แห่ะ ๆ T_T

"สั่งไป 3 รอบแล้ว จำไม่ได้เหรอ?" ผมตอบมันด้วยคำถาม
"พี่สั่งอะไร?"

"กระเพราหมูสับ ไข่ดาว นี่รอบที่ 4 แล้วนะน้อง ทำหรือยัง"
"ยัง" (หน้าตาเมิงเฉยเมยมากกกก)

"งั้นไม่เอาแล้ว ถามจริง ๆ จำได้ไหมว่ามีพี่นั่งอยู่ในร้าน"
"จำไม่ได้"

"เออ ดี อีป้านั่นก็จำไม่ได้ ทั้งที่สั่งกันต่อหน้า น้องนี่ก็จำไม่ได้
ทั้งที่ตอนสั่งก็แทบจะเลียหูน้องอยู่แล้ว รอบเดียวไม่ว่า นี่สั่งไปตั้งสองรอบสามรอบ"

ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้ลูกน้องของอีเจ๊มหาภัยนี่ถึงจำไม่ได้
เพราะแม้กระทั่งตอนที่ผมบ่นมัน มันก็ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่อง สงสัยโดนอีเจ๊โขกสับจนสมองเออเร่อไปแล้วแหง ๆ
หรือไม่ เมื่อชาติก่อนมันก็คงเกิดเป็นปลาทองปัญญาอ่อน ที่มีความจำสั้นกว่าปลาทองปกติ

ปลาทองปกติมีความจำประมาณ 2 วินาที แต่ไอ้นี่ แค่พยักหน้ามันก็ลืมแล้ว!!


คนหันมามองผม ทั้งร้านอีเจ๊ และ ร้านข้าง ๆ
เสียงอีเจ๊ตะโกนออกมา


"สั่งอะไร"

ไอ้ลูกน้องนรกตะโกนกลับไป


"เค้าไม่เอาแล้ว" (ทีงี้ล่ะจำได้นะเมิงนะ)


วินาทีนั้น ถ้าผมยังคงนั่งอยู่ที่นั่นต่อ มีหวังได้มีเรื่องกับอีเจ๊มหาภัยแน่ ๆ
เพราะตามสามัญสำนึก อีเจ๊จะต้องด่ากลับมาแหง ๆ
และผมก็คงจะโดนอีเจ๊โขกสับตามผัว และ ลูกน้องของเจ๊เป็นรายถัดไป
เนื่องจากผมยังไม่อยากเออเร่อ เหมือนลูกน้องเจ๊ ผมขอไปตามทางของผมดีกว่า


ปิดหู ปิดสมอง ไม่ฟัง ไม่ได้ยิน แล้วรีบก้าวเท้าออกมาจากตรงนั้น


พร้อมคิดอยู่ในใจว่า

"กุผิดอะไรเนี่ย แม้จะกินก็ยังลำบาก กระเพราหมูสับไข่ดาวมันทำยากขนาดนั้นเชียวรึ?"

แล้วคนเรา อะไรมันจะลืมกันได้แบบกระทันหันแบบนั้นตั้ง 2 คนติด ๆ กัน!!

เหตุการณ์อย่างนี้ ถ้าไม่บอกว่าอีเจ๊ กับ ไอ้ลูกน้องนรกนั่นขี้ลืมเป็นนิสัยแล้วละก็
ก็ต้องบอกว่า ผมเองนี่แหล่ะ ที่ "ซวย!!"



ปล.ถ้าใครอยากไปดูหน้าอีเจ๊มหาภัยพร้อมกับลูกน้องนรกของมัน ก็ไปดูได้ครับ หากใครอยู่บ้านใกล้ ๆ
ร้านอีเจ๊ไม่มีชื่อร้าน แต่จะตั้งอยู่ติดกับร้านข้าวมันไก่ป้ายเขียว ๆ ประจำ ในร้านจะมี อีเจ๊ ผัวอีเจ๊ และ ลูกน้องสมองฝ่อ แค่ 3 คนเท่านั้น



แก้ไขเพิ่มเติม....

ปล.อีกครั้ง เห็นมีเพื่อน ๆ ถามมาว่าแล้วผมได้ทานอะไรหรือยัง ก็ขอบคุณมาก ๆ ครับ ผมทานแล้ว
เดินไปไกลกว่าเดิม อารมณ์นั้น ต้องกินให้ได้ ไอ้กระเพราหมูสับไข่ดาวเนี่ย
ร้านใหม่ที่ไป ได้เร็วครับ ไม่มีการลัดคิวแต่อย่างใด

อะไร ๆ ก็ดีไปหมด ยกเว้ณแต่ว่า


กระเพราหมูสับไข่ดาว มันดันมาเป็น กระเพราหมูชิ้นไข่ดาวไปซะอย่างนั้น T_T

อารมณ์นั้น อยากร้องไห้มากกว่าอยากจะโวยวายแล้วแหล่ะครับ
อยากร้องไห้ให้กับตัวเองว่า อะไรมันจะซวยขนาดน๊าน T_T
สั่ง 4 รอบไม่ได้กิน ย้ายร้าน สั่งใหม่ จากหมูสับ เป็นหมูชิ้น!!

อ่ะ ไม่ว่ากัน อย่างน้อยก็ได้กินล่ะวะ T_T


สมันน้อย เบอร์ 14

Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2552 Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2552 2:01:15 น. Counter : 442 Pageviews.		10 comments
Share Tweet