|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
|
|
|
|
O ศพชาย .. ที่ปลายวัย O
O วาทกรรมรำบายเมื่อบ่ายคล้อย แว่ว-ล่องลอยลามรุก .. ครอบยุคสมัย กล่อมชาติพันธุสยาม .. ถึงความนัย- ทัศนะอัตวิสัย แห่งใครนั้น O คลื่นลมร้อนอุ่นเอื้อความเชื่อ-เชื่อง ผ่านต่อเนื่องล้อมใจจนไหวสั่น ที่การศึกครึกโครม .. เขาโรมรัน เพื่อพลิกผันเปลี่ยนม้า .. กลางนาคร O จากแรกเช้าเข้าสายจนบ่ายค่ำ จิตสูงต่ำถ่ายทอดความ-ขอดค่อน แทรกขุนทองเจื้อยแจ้ว .. เสียงแว่ววอน- ดัง-สะท้อน .. ก้าวย่างที่ต่างกัน O มาแล้ว .. เพื่อมาดู .. ให้รู้เห็น การบีบเค้นยุคสมัยด้วยใจมั่น- ไปกับแผนการประณีต-เพื่อกีดกัน- เหนี่ยวรั้งฝันคับแค้น .. ถมแผ่นดิน O เหมือนลมพลิ้วผ่านศัพท์ให้รับรู้ ว่า-ทุกการสื่อสู่ .. ต้องรู้สิ้น- ไปตามกฎอนิจจัง, ต้องพังภินท์- พรากเหลือบริ้นเรือดไรเคยไต่ตอม O เกิดขึ้นแล้วตั้งอยู่ .. จนรู้โลก ที่สุขโศกพร้อมสรรพ เฝ้าขับกล่อม ที่ความสัตย์เริ่มแรกถูกแทรกปลอม- ด้วยความเท็จป้ายย้อม .. แวดล้อมใจ O พญาโศกโหยหวนเสียงครวญคร่ำ รับความช้ำความชอก .. ระลอกใหม่ ภาพของเชื้อฟืนรุมเข้าสุมไฟ ซ้อนภาพการลุกไหม้ .. ที่ใจรอ O เศร้าเสียงพญาโศก .. เมื่อโลกต่ำ- มีลมร่ำล้อมสุมาลย์เชิดก้านช่อ การสิ้นสุดขลาดเขลา .. ก็เคล้าคลอ- กรรมบทสืบต่อ .. ที่ก่อตัว O เศร้าเสียงคีตหวีดแว่ว .. ยังแว่วซ้ำ เมื่อเพรงกรรมซ่อนเร้นเริ่มเห็นทั่ว ภาพพฤติ ของคน .. จึงหม่นมัว- กับเพียงชั่วศรัทธา-หล่นคาเท้า ! O พลิ้วแผ่วลมยามบ่าย .. ยังบ่ายโบก ล้อมกรรโชกภาพฝันจากวันเก่า หลุดร่อนความเชื่องเชื่อ .. ไม่เหลือเงา- การคู้เข่าค้อมหัว .. แค่ชั่วคืน ! O ลมบ่ายยังบ่ายโบกบอกโลกสูง ว่า-ถ้วนฝูงตัวงอ .. จักขอขืน- สิทธิ์ที่มีจำกัด .. ขึ้นหยัดยืน- ร่วมฝ่าฝืนยศศักดิ์ .. อีกสักครั้ง ! O แดดบ่ายคล้อยอ้อยอิ่ง ยังทิ้งตัว- ลงเกลือก-กลั้วเหงื่อไคลที่ไหลหลั่ง ภาพ-ปืนลั่นแผดเปรี้ยง - เพรียกเสียงชัง- ซ้อนภาพ-การกลบฝัง .. ทิพทั้งเป็น !
Create Date : 04 มีนาคม 2561 |
|
1 comments |
Last Update : 19 สิงหาคม 2562 20:37:02 น. |
Counter : 886 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: สดายุ... 7 กรกฎาคม 2561 11:21:18 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
France
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 151 คน [?]
|
|
|
|
|
|
|
|
เอาคัดง้างขอบเขตของเหตุผล
เพียงรูปกายที่เห็นว่าเป็นคน-
กับเรียวลิ้นกระดกวน .. พล่าม .. พ่น .. เพ้อ
O ตามองเห็นรูปชอบ ก็ลอบรัก
ยากแม้-ชั่วเว้นวรรค .. ช่วงพัก-เหม่อ
หูแว่วเสียงหวานล้ำ ย่อมบำเรอ-
รสปรนเปรอแสนประณีต .. เฝ้ากรีดรับ
O แล้วสวรรค์ทั้งหก .. ก็ผกโผน-
เข้าห้อยโหนมดเท็จอยู่เสร็จสรรพ
เต็มอยู่พร้อมบริบท-การกดทับ-
ที่ความใคร่ครวญยับย่อยกับตา !