คำถามของผู้ชายที่หลงรักแม่ชี เพื่อนรุ่นน้องของผมคนหนึ่ง เป็นคนสนใจธรรมะ เขาเล่าให้ผมฟังว่า เมื่อ 3-4 ปีก่อน เขามีโอกาสได้รู้จักกับแม่ชีสาวสวยคนหนึ่ง ที่สำนักปฏิบัติธรรมในละแวกบ้านของเขา เขารู้สึกทึ่งในตัวเธอมาก เพราะนอกจากความสวยสดงดงามแล้ว ทั้ง ๆ ที่อายุยังน้อย แต่เธอกลับมีความรู้แตกฉานในเรื่องธรรมะตั้งแต่ระดับพื้นฐานไปจนถึงธรรมะขั้นสูง เธอจึงเป็นแรงดึงดูดทำให้เขาหมั่นไปเยี่ยมเยียนเธอ เพื่อสนทนาธรรมกับเธออยู่เป็นเนืองนิตย์ ในระยะแรก ๆ เขาพยายามหลอกตัวเองว่าที่เขาเข้าๆ ออก ๆ สำนักไปหาเธอเพราะเรื่องธรรมะเพียงอย่างเดียว แต่พอนานวันเข้า เขาก็ไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป ว่าแท้จริงแล้วการที่เขาเข้าไปหาเธอนั้น นอกจากเรื่องธรรมะแล้ว เขายังอยากไปพบปะพูดคุยกับเธอ เพราะมีความรู้สึกนึกคิดในเชิงชู้สาวแอบแฝงลึก ๆ อยู่ในใจ พูดง่าย ๆ ว่า เขาเกิดไปหลงรักแม่ชีแบบหนุ่มสาวเขารักกันนั่นแหละ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่าเห็นใจ เพราะตัวตนของแม่ชีที่เขาเล่าให้ผมฟังอย่างละเอียด เธอเป็นคนที่มีรูปร่างงดงาม ผิวขาวผุดผ่อง ใบหน้าเปล่งปลั่ง ตางามเฉิดฉาย แต่กลับมีบุคลิกที่สงบนิ่ง และวางตัวน่านับถือ จะลุกจะนั่งจะเดินจะเหินจะพูดจะจา กริยาสำรวมตนของเธอ แลดูแช่มช้อยชวนมองไปทุกอิริยาบท และสัดส่วนทั้งหมดนี้ที่ประกอบกันเข้าเป็นตัวตนของเธอ-ที่อยู่ในสถานะนุ่งขาวห่มขาวมิดชิด มันผสมผสานกลมกลืน กลายเป็นเอกภาพของความงามของผู้หญิงคนหนึ่งที่งามอย่างยิ่ง งามอย่างยิ่งอย่างที่เรียกกันว่า สวยแบบคลาสสิก.. คลาสสิกขนาดไหน ก็คลาสสิกถึงขั้นทำให้เขาหันกลับไปมอง ผู้หญิงสวยทันสมัยแบบสายเดี่ยวเอวลอย ที่ชอบโอ้อวดทรวดทรงองค์เอวกลายเป็นผู้หญิงโลคลาสไปหมด ทำอย่างไร ๆ เขาก็ไม่สามารถหักห้ามใจตัวเอง ที่คิดกับแม่ชีแบบชู้สาวไม่ได้ และยิ่งนับวันความรู้สึกนึกคิดที่ซุกซ่อนอยู่ในใจนี้ ก็ยิ่งเติบโตและทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกวัน-จนเขาตกใจ รู้สึกผิด นึกละอายและหวาดกลัวต่อบาป วันหนึ่ง เขาทนความรู้สึกนึกคิดนี้ไม่ไหว เขาจึงตัดสินใจหักดิบหัวใจที่ควบคุมไม่ได้ของตัวเอง ด้วยการเนรเทศตัวเองออกจากบ้านมาเช่าหอพักอยู่ที่ทำงานในเมือง ด้วยความอาลัยอาวรณ์ในตัวเธออย่างสุดซึ้ง เพราะเขาแน่ใจว่า ถ้าหากเขายังขืนปล่อยตัวปล่อยใจอยู่ใกล้ชิดสำนักปฏิบัติธรรมแห่งนี้อีกต่อไป ไม่ว่าวันใดก็วันหนึ่ง เขาจะต้องเดินเข้าไปสารภาพรักกับแม่ชีอย่างแน่นอน หลังจากเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังจบ เขาก็ถามผมอย่างจริงจังว่า “พี่ครับ พี่คิดว่าผมผิดและเป็นบาป อย่างที่ผมรู้สึกกับตัวเองหรือเปล่า –ที่ไปคิดกับแม่ชีแบบนี้” “ไม่ผิดและไม่เป็นบาป” ผมยิ้ม ๆ ตอบโดยไม่ต้องคิด “ฮ้า” เขาร้องลั่น “ไม่ผิดและไม่เป็นบาปยังไง ผมไม่เข้าใจ” “เพราะมันเป็นเรื่องของธรรมชาติ” “ผมก็ยังไม่เข้าใจ” เขาส่ายหน้า “ฟังนะ” ผมพยายามอธิบาย “อะไร ๆ ที่เกิดขึ้นในโลกนี้เมื่อถึงเวลาที่มันจะเกิด แล้วไม่มีใครไปหักห้ามมันได้ เขาเรียกกันว่ามันเป็นเรื่องของธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นธรรมชาติของดินฟ้าอากาศหรือธรรมชาติของคน ถ้ามันจะเกิดมันต้องเกิด เช่น ฝนจะตกแดดจะออกฟ้าจะร้อง ไม่มีใครไปหักห้ามมันได้หรอก” “ครับ ครับ” “อะไร ๆ ที่เป็นธรรมชาติในตัวคนเราก็เหมือนกัน ถ้ามันจะเกิดอะไรสักอย่างขึ้นมามันก็ต้องเกิด มันไม่ใช่เรื่องผิดบาปอะไรหรอก ที่นายเกิดความรู้สึกนึกคิดแบบนี้กับแม่ชี เพราะความรู้สึกนึกคิดต่าง ๆ มันเป็นธรรมชาติอย่างหนึ่งของคนเรา ไม่ว่าจะเป็นด้านบวกหรือว่าลบ ถ้ามีเหตุเพียงพอที่จะทำให้มันเกิด มันจะต้องเกิด ไม่มีใครไปหักห้ามมันได้หรอก แม้แต่ตัวของเราเอง เรื่องนี้จึงไม่มีอะไรผิด บาป” “แฮ่ งั้นผมจะกลับไปหาแม่ชีใหม่” “ยัง ยัง ยังโว้ย นายฟังเราพูดยังไม่จบ ที่เราพูดนี่เราหมายความเพียงแค่ การที่นายเกิดความรู้สึกนึกคิดแบบนี้กับแม่ชี มันไม่ใช่ความผิดบาปแน่ ๆ เพราะมันเป็นธรรมชาติทางจิตใจของคนที่ห้ามกันไม่ได้” “ก็แหม แม่ชีแกดูเนี้ยบถึงปานนั้น” “พี่เข้าใจ พี่เข้าใจ ประเด็นนี้เราไม่ว่ากัน แต่การแสดงออกทางพฤติกรรมในเรื่องนี้ต่างหาก ที่อาจเป็นความผิดบาป” “ผิดบาปยังไงพี่” “เอ้า พี่ถามหน่อยทุกวันนี้นายตื่นขึ้นมากินดื่ม นายยังปวดท้องขี้ท้องเยี่ยวอยู่หรือเปล่าว่ะ” “ถามบ้า ๆ กินดื่มทุกวัน ก็ต้องปวดทุกวันแหละพี่” แล้วนายคิดว่าการที่นายปวดท้องขี้ท้องเยี่ยวนี่ มันเป็นความผิดของท้องไส้ของนายหรือเปล่า” เขานิ่งอึ้งอยู่ชั่วครู่จึงตอบว่า “ไม่ผิดครับพี่” “ใช่ นี่ก็คือธรรมชาติอีกอย่างหนึ่งของคนที่ห้ามกันไม่ได้” “ครับ ครับ ผมพอจะเข้าใจอะไรแล้วล่ะ” “แล้วเวลานายปวดท้องขี้ท้องเยี่ยว จำเป็นจะต้องขับถ่าย นายจัดการกับตัวเองยังไง” “ถามบ้า ๆ ผมก็ต้องไปเข้าห้องน้ำ หรือถ้าไม่มีห้องน้ำ ก็ต้องไปหาที่ลับหูลับตาคนปลดปล่อยมันซิพี่” “แล้วทำไมนายต้องเสียเวลายุ่งยากไปเข้าห้องน้ำ หรือไปหาที่ลับหูลับตาคน ทำไมนายไม่ถอดกางเกง ปล่อยมันออกตรงนั้นต่อหน้าคนให้สิ้นเรื่อง “บ้า ให้ผมตายเสียดีกว่าที่จะให้ทำอะไรที่น่าเกลียดอย่างนั้น พี่พูดอะไรไม่รู้ ผมชักงงแฮะ” “นายยังไม่เข้าใจหรือ เรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องเดียวกันกับที่นายไปหลงรักแม่ชีนั่นแหละ มันไม่มีอะไรผิดบาปหรอก นายจะคิดนายจะรู้สึกกับแม่ชียังไงก็ได้ ตราบใดที่นายยังสำนึกรู้ ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ เหมือนเวลานายปวดท้องขี้ท้องเยี่ยว แล้วรู้ว่าควรจะไปปลดปล่อยที่ไหน จึงจะแลดูไม่น่าเกลียด ไม่ทำให้ทั้งตัวเองและคนอื่นเขาเดือดร้อน” “โอ ผมเข้าใจแล้ว ผมเข้าใจแล้ว แต่แหม ทำไมพี่รู้เรื่องชั่ว ๆ แบบนี้ดีจังเลย” “เฮ้ย ไม่มีอะไรหรอก สมัยพี่เป็นหนุ่มพี่ก็เข้า ๆ ออก ๆ สำนักปฏิบัติธรรมข้างบ้านเป็นว่าเล่น พูดแล้วจะหาว่าคุย กรณีของพี่คลาสสิกกว่าของนายหลายเท่าก็แล้วกัน” “เหรอ แล้วตอนนั้นพี่รู้สึกผิดบาปอย่างผมหรือเปล่า” “ไม่ ไม่ ไม่เลย เพราะพี่รู้ว่าพี่ควรรักเธออย่างไร”   Create Date : 23 กรกฎาคม 2550 8 comments Last Update : 23 กรกฎาคม 2550 21:18:53 น. Counter : 1490 Pageviews. Share Tweet

สาธุ... รักธรรมะ   โดย: ส.วิชายงค์ 23 กรกฎาคม 2550 22:40:59 น.

คุณ ส.วิชายงค์ครับ "สาธุ รักธรรมะ" ไม่ถึงกับรักธรรมะ ธรรมชาติครับ ขอบคุณครับ   โดย: ถนอม ไชยวงษ์แก้ว (แพรจารุ ) 25 กรกฎาคม 2550 22:02:28 น.

รัก...ได้หนะ ...แต่อย่าให้กลายเป็น...ร้าวราน ล่ะ!!!   โดย: ซะวา IP: 81.96.68.161 27 กรกฎาคม 2550 23:24:03 น.

ถนนสักกี่สายที่คนจะต้องเดินผ่าน? ก่อนเพื่อนจะยกย่องให้เขาเป็นคน ใช่,และทะเลสักกี่เวิ้ง ที่นกพิราบขาวต้องบินผ่าน? กว่าจะได้คืนนอนบนพื้นทราย ใช่,และกระสุนปืนใหญ่สักกี่นัด ที่ปลิวโปรยคำราม? ก่อนจะสงัดเงียบจนนิรันดิ์ คำตอบนั้นหรือ? เพือนเอ๋ย อยู่ในสายลม............ คิดถึงเพื่อนมากเลย! ดีใจที่ค้นเจอเวบไซ้ด์ revat2550@hotmail.com โดย: เรวัต มณี IP: 58.9.137.39 วันที่: ถนอม เรวัต ส่งเมล์มาถึงผม และเข้ามาห้องสนทนา เขาถามถึงคุณ ผมก็เลยส่งที่อยู่เขามาให้ แล้วแต่คุณจะพิจารณา รัก มาชา   โดย: สัญจร ดาวส่องทาง 3 สิงหาคม 2550 8:19:29 น.

ไม่เป็นไรครับ ผมจะติดต่อกับเขาในภายหลัง   โดย: แพรจารุ 9 สิงหาคม 2550 18:46:30 น.

คิดนั้น คิดได้แต่ถ้าลงมือทำอะไรลงไปจริง ๆ ขึ้นนิพพานทั้งสองแน่ ๆ   โดย: เด็กข้างวัด IP: 203.113.55.200 29 พฤศจิกายน 2550 15:07:37 น.

ยังไม่ตายครับ อ่านงานของเพื่อนสองคนตลอด ตอนนี้อยู่ไต้ดิน ฮาอยากไปแอ่วสันป่าตองบ่ะ กึ๊ดเติ๊งหานักๆ ฝากความคิดถึงมาช่าตวยเน้อ รักเพื่อนเสมอ เรวัต   โดย: เรวัค มณี IP: 58.9.136.179 20 มีนาคม 2552 9:13:36 น.

ิือืม..งานเขียนของเพื่อนมันติดดินดีหว่ะ เมื่อไหร่จะได้ซีไรท์กับเขามั่งวะ ตอนนี้ฮาอยู่ในอยู่ในยานลัดเวลาอยู่บ่ะ ไปๆมาๆระหว่างอนาคตกับปัจจุบัน อยากเมาชิบหาย แต่เมาบ่อได้ กึดเติงหากัญชากับเหล้่าเถื่อนสันป่าตองบ่ะ เรวัต มณี   โดย: Rayban IP: 58.9.143.79 21 มีนาคม 2552 10:22:00 น.