เพียงใจในเพลงพิณ เล่ม 1-2 

by Ming Xiaoxi, หมิงเสี่ยวซี่, 

เมฆขาว หวานเย็น (Translator)

สำนักพิมพ์ : แจ่มใส มากกว่ารัก

พิมพ์ ปี: 2010

จำนวนหน้า 340+433 = 773 หน้า

ราคา 209+259 = 468 บาท

คำโปรย...

คือความอบอุ่นในลมหนาว

คือดวงไฟเจิดจ้าของราตรีกาล

ชีวิตนิรันดร์คงไร้ความหมาย หากปราศจากเธอผู้เป็นดั่งลมหายใจ

...

การไม่ได้รับรักตอบ เป็นทุกข์ แต่การต้องลืมคนที่เรารัก เป็นทุกข์กว่า

เขาจึงตัดสินใจบำเพ็ญตนเป็นเซียน

เพื่อให้จดจำ และปกป้องดูแลเธอได้ทุกชาติภพ

แม้ว่า...สิ่งแลกเปลี่ยนนั้นจะเป็นคำสาป...

คำสาปร้ายกาจว่าเขาจะไม่มีวันได้รับ ‘รัก’ จากเธอ

ดอกไม้บานจนโรยราไปปีแล้วปีเล่า

ใบไม้ผลิผ่านร้อนจวบใบไม้ร่วงผ่านหนาวเวียนเปลี่ยนทุกปี...

เขาตามหาเธอจนพบในที่สุด แต่หัวใจเธอกลับมอบแก่ผู้อื่นเสียแล้ว

หากทว่าเขายังคงดื้อรั้น! ถึงมันคือการฝืนชะตา! เพิกเฉยต่อสวรรค์!

เขาก็จะเอาชนะคำสาปนั้นให้จงได้!

————————— หลังอ่าน —————————

เรื่องคร่าวๆ คือ มีเด็กหนุ่มคนนึงตั้งใจบำเพ็ญตนเป็นเซียนเพื่อจะได้มีชีวิตอยู่รอหญิงสาวที่ตัวเองรักกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง แล้วจะได้คอยดูแล และทำให้เธอรักตัวเอง แต่ประเด็นคือ ในชาตินี้ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้รักเขาอยู่แล้ว ชาติหน้าก็ไม่น่าจะรักนะ แต่เขายอมเสี่ยง ยังไงชาติหน้าต้องทำให้เธอรักให้ได้ เอ๊า! ... รอก็รอ เลยไปบำเพ็ญตนหลับใหลในถ้ำน้ำแข็งร้อยปี ตื่นมาได้เวลารอนางโตพอดีค่ะ

.

แต่พอเขาตื่นจากหลับใหล งานก็เข้าทันที เพราะอาจารย์เตือนไว้ว่า จะเป็นเซียนต้องโดนคำสาปอย่างหนึ่ง แต่จะสาปว่าไง ไปลุ้นกันในวันหน้า ... ทีนี้พอถึงวันหน้าที่ว่า คำสาปก็มา ... “นางจะไม่มีวันรักเจ้า” ... โวะ แบบนี้เลิกอ่านไปเลยดีไหมเนี่ย ดูท่าจะเชียร์ท่านเซียนไม่ขึ้น 5555

แล้วเมื่อถึงเวลาอันสมควร ท่านเซียนก็ไปปรากฏตัวให้สาวเห็น หญูเกอ เด็กสาวชุดแดงนั่นเอง คือเข้าไปอ้อล้อเขามาก พยายามทำให้เขารักสารพัด ออดอ้อน หว่านล้อม สารพัดจะทำดีด้วย เพื่อหวังให้นางรัก ...แต่น่าเสียดาย นางรักคนอื่นอยู่แล้ว

แล้วต่อให้นางจะเลิกรักผู้ชายเบอร์หนึ่ง นางก็หันไปรักผู้ชายเบอร์สอง ส่วนท่านเซียนน่ะเหรอ ... เอ่อ! แม้แต่เบอร์ยังไม่มีเลยมั้ง แง้ ...

ระหว่างที่ท่านเซียนพยายามตามตื๊อหญูเกอ ก็มีเรื่องราวมากมาย ทั้งเรื่องที่บ้านของนาง เรื่องของศิษย์พี่ทั้งสอง เรื่องการเมืองในยุทธภพ เรื่องศัตรูผู้ตื่นจากหลับใหล

มีเรื่องให้ท่านเซียนต้องช่วยเหลืออยู่เนืองๆ ก็น่าเห็นใจนะ ช่วยเขาแล้วท่านก็คอยจะถามเขาว่าเป็นไง ช่วยแล้วนะ รักข้าบ้างหรือยัง ... อืม นางก็ช่างจริงใจ ไม่รักก็ไม่สามารถจะโกหกออกมาได้ แต่ถึงไม่ได้รัก ก็นับว่ามีเยื่อใยมากอยู่ละนะ แอบเสียดาย จบเร็วไปนะ บางทีถ้ายืดเวลาต่อไปอีกหน่อย นางอาจจะรักเขาขึ้นมาก็ได้

เป็นเรื่องที่ทางด้านอารมณ์ก็ไม่ถึงกับสะเทือนใจอะไร อาจเป็นเพราะตัวของท่านเซียนที่ควรจะเป็นตัวเรียกความสงสารนั้น ทำตัวเหมือนเด็กๆ เราแอบรำคาญ 5555 เลยลดความสงสารไป อ่านแล้วไม่ได้รู้สึกรักตัวละครใดเป็นพิเศษ แต่ชอบสำนวนนะ

ชื่อตัวละคร ใส่ไว้กันตัวเองลืม  อาจจะมีสปอยล์นะคะ

.

.

.

.

.

.

เลี่ยหญูเกอ เด็กสาวชุดแดง ผู้มีความฉลาดเฉลียว สดใส น่ารัก

อวี้จื้อหาน ศิษย์พี่แห่งปราสาทเขาเพลิงเตโช ชายหนุ่มขาพิการสองข้างต้องนั่งรถเข็น และหูหนวกตั้งแต่เกิด

จั้นเฟิง หนุ่มตาสีน้ำเงิน ผู้เกิดมาพร้อมพลอยสีน้ำเงินที่ติ่งหูข้างหนึ่ง

เสวี่ย พญาพิณ หิมะเงินแดนสวรรค์