บลอกนี้เพื่อพวกแก เพื่อนlove...เพราะรัก จึงต้องเผา(คิดถึงพวกแกว่ะ)

คืนนี้ไม่รู้คึกอะไรอีกแล้ว อยู่ดีๆก็นึกขยันอยากทำงานขึ้นมาตอนเกือบเที่ยงคืน นำพาให้ภัทรเข้ามาค้นข้อมูลบางอย่างในexternal harddisk(ซึ่งเก็บรวบรวมข้อมูลทุกอย่างของภัทร ตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ) ระหว่างค้นข้อมูลอยู่นั้น ก็บังเอิญไปเจอไฟล์รูปที่ถ่ายกับเพื่อนสนิทเข้ารูปหนึ่ง ทำให้ภัทรหยุดมองรายละเอียดของภาพเพื่อระลึกถึงความหลังครั้งที่ยังเป็นนักศึกษาสัตวแพทย์เมื่อครั้งกะโน้นนนน... รูปนี้ถ่ายไว้เมื่อหลายปีมาแล้ว(โดยฝีมือใครไม่ทราบ จำไม่ได้)สมัยไปฝึกงานปี5ที่ฟาร์มงูแห่งหนึ่งในจังหวัดสุโขทัย สำหรับคนอื่นอาจจะมองว่านี้เป็นแค่รูปถ่ายธรรมดาๆที่ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจ แต่สำหรับภัทร นี้เป็นรูปถ่ายที่มีความหมายมีความทรงจำและมีรายละเอียดมากมายที่สวยงามซุกซ่อนอยู่ และเพราะรูปใบนี้นี่เอง เป็นแรงบันดาลใจให้ภัทรลงมือค้นหารูปอื่นๆเพิ่มเติมเพื่อรื้อฟื้นความทรงจำอย่างจริงจัง ส่วนงานที่คิดจะทำ ขอหยุดพักไว้ชั่วคราวก่อนละกัน...อิอิ บอกแล้วว่าภัทรน่ะ นอนกลางวัน มันส์กลางคืน(เข้าใจภัทรหน่อยเหอะ ภัทรมีปัญหาสมาธิสั้น)

ดูรูปนี้แล้วทำให้ภัทรคิดถึงเพื่อนสนิททั้ง3คนของภัทรขึ้นมาตะหงิดๆ จำได้ว่าตอนนั้นพวกเรามีความสุขกับชีวิตในวัยเรียนกันมาก ชีวิตภัทร นอกจากครอบครัวแล้ว ก็มีแต่พวกมันเท่านั่นแหล่ะที่เข้าใจและรู้ใจภัทรมากที่สุด ภัทรเป็นคนที่ไว้ใจคนยากและมีความเป็นส่วนตัวสูงมากๆมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ภัทรจึงไม่ค่อยเปิดรับเพื่อนใหม่ๆให้เข้ามาทำความรู้จักมากนักเพราะภัทรถือคติที่ว่า"มีเพื่อนมากมายแต่ถ้าไม่มีเพื่อนดีเลยสักคน ก็อย่ามีมันเลยจะดีกว่า(มั้ย)" ด้วยเหตุผลนี้เองจึงทำให้ภัทรมีเพื่อนที่สนิทแค่พวกมัน 3 คนเท่านั้น ส่วนเพื่อนที่คบกันแบบผิวเผินก็มีเยอะแยะยั้วเยี้ยเหมือนคนทั่วไปนั่นแหล่ะ

ก่อนอื่นขอเผา เอ้ย!!! ขอแนะนำเพื่อนสนิทของภัทรทั้ง3คนก่อนละกันนะคะ เริ่มจาก..
1.หลิน นังหลิน นังพจ ลิ้นจี่(ชื่อนี้มันบอกว่าไม่ชอบ อย่าเรียก ถ้าเรียกมันจะโกรธ)หรือเรียกมันเต็มๆไปเลยว่า พจมานแห่งบ้านทรายทอง คุณเธอมีความสามารถพิเศษคือสามารถเลียนแบบดารานักร้องได้ทุกแนว(คล้ายๆเจเนท เขียว) จะให้แปลงร่างเป็นใคร sheทำได้หมด และจะเลียนแบบได้เหมือนมากยิ่งขึ้นถ้าsheเมา (แต่เวลาsheสร่างเมาแล้ว sheจะจำอะไรไม่ได้เลย) วีรกรรมsheนั้นมีมากมายก่ายกองแต่ขออนุญาตไม่เล่าในบลอกนี้เพราะเรื่องมันยาวและเยอะมากกกกก ปัจจุบันsheคือสัตวแพทย์หญิงพจมาน ทำงานตำแหน่งนายสัตวแพทย์ ณ ปศุสัตว์จังหวัดแห่งหนึ่งในเขตภาคเหนือตอนบนๆ(ใบ้ให้นิดนึงว่าจังหวัดนี้มีชายแดนติดกับประเทศพม่า ที่อำเภอแม่สาย หุหุ) สถานภาพ สมรสแล้วแบบติดจรวดชนิดพลิกโผตัวเต็งที่เพื่อนๆคาดเดากันเอาไว้ในสมัยเรียน ถ้าเปรียบเป็นการซื้อหวยก็คงถูกเจ้ามือกินเรียบทั้งคณะ ปัจจุบันsheกลายเป็นคุณแม่ลูกหนึ่ง ถือว่าเป็นหลานคนแรกของรุ่นก็ว่าได้
2.หยุงหยิง นังหยิง ฉายาไม่มีเพราะsheสวยเกินกว่าจะหาฉายาใดมาเปรียบเทียบได้ สวยเป็นอันดับหนึ่งของชั้นปี(หรือดาวชั้นปี) sheเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆทั้งรุ่นเล็กถึงรุ่นใหญ่ และเพราะความสวยของsheนี่เอง นำมาซึ่งความโกลาหลก็บ่อยครั้ง ทำชะนีที่สวยน้อยกว่าแอบอิจฉาตาร้อน คอยบ่อนทำลายsheอยู่เรื่อยๆแต่ก็ไม่มีใครโค่นตำแหน่งสาวเจ้าเสนห์ของsheลงได้ เรื่องโกลาหลล่าสุดที่จะจำได้ไม่มีวันลืมคือมีผู้ชายนิรนาม ปีนเข้าห้องsheตอนตีสองเพื่อจะสารภาพรัก แล้วก็ขับรถมอไซค์หนีไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เป็นปริศนาให้พวกเราอกสั่นขวัญแขวนว่าไอ้บ้านั่นมันเป็นใคร ไปฝึกงานที่ไหนก็ต้องคอยไปเป็นไม้กันหมาให้sheอยู่เรื่อย เกิดมาเป็นพื่อนคนสวยก็ลำบากอย่างนี้อะนะ เฮ้อ!!! ปัจจุบันsheคือสัตวแพทย์หญิงวนิดา เจ้าของโรงพยาบาลสัตว์หมายิ้ม อยู่จังหวัดเดียวกับนังลิ้นจี่ เอ้ย!!!นังหลิน พูดผิดๆ(เกือบโดนมันด่าแล้วไง) สถานภาพ กำลังจะไม่โสดในเร็ววันนี้ ไม่ยักกะรู้ว่าsheชอบกินเด็กตามกระแสกับเขาด้วยเหมือนกัน
3.สอง บักสอง ไอ้สอง หนุ่มมาดขรึม ผู้มีอารมศิลปิน ชอบขีดชอบเขียนเป็นชีวิตจิตใจ ความฝันของมันคืออยากเป็นนักเขียนอิสระ(มั้ง) พูดมากบ้างน้อยบ้าง ตามโอกาสจะเอื้ออำนวย ถ้าเป็นตอนพักเบรคนอกเวลาเรียน สองจะพูดมากต่อปากต่อคำจนอยากหาอะไรมาอุดปากให้มันหยุดพูด แต่ถ้าต้องพรีเซนต์งานหน้าชั้นเรียน มันก็จะกลายร่างเป็นคนพูดน้อยเพื่อสงวนท่าทีในบัดดล อย่าว่าแต่ให้พูดหน้าชั้นเลย แค่มันเริ่มขยับตัว เพื่อนๆก็ฮากลิ้งไปกลิ้งมากันแล้ว อย่างนี้น่าจะไปสมัครเป็นตลกคาเฟ่มากกว่าจะเป็นนายสัตวแพทย์นะ วีรกรรมนะเหรอ สองมันมีเยอะ "สอง เม็ดเลือดดำ" นิยามเม็ดเลือดชนิดใหม่ที่สองบัญญัติขึ้นมาเองตอนสอบoral จำได้จนวันตายเลยหล่ะแกเอ้ย!!!(แกคิดได้ไงยะ)

หลังจากเรียนจบ ต่างคนต่างก็แยกย้ายไปเดินตามเส้นทางชีวิตที่ตัวเองเลือก แต่เราทั้งสี่คนก็ยังติดต่อกันมาโดยตลอด ไม่เคยห่างหายกันไปไหน อาจจะมีบางช่วงเวลาที่มีหายหน้ากันไปบ้างตามกระแสแห่งชีวิตที่มีขึ้นมีลงของแต่ละคน แต่ท้ายที่สุดเพื่อนรักก็ต้องกลับมาเจอกันจนได้อยู่ดี ต้องยกประโยชน์ให้การติดต่อสื่อสารผ่านอินเตอร์เนทที่เดี๋ยวนี้ไร้ขอบเขตและง่ายดายกว่าแต่ก่อนมาก ทำให้พวกเราได้เจอและคุยกันในทุกเวลาที่ออนไลน์ตรงกัน ถึงพวกเราจะอยู่ไกลกันคนละทิศละทาง แต่ก็เหมือนว่าเรายังอยู่ใกล้ๆกันตลอดเวลา

มองรูปพวกแกแล้วคิดถึงพวกแกจังเลยว่ะ

ปล.ใครรู้จักบุคคลที่ภัทรพาดพิงถึงกรุณาเหยียบบลอกนี้ให้จมดิน เพื่อเห็นแก่ความปลอดภัยของชีวิตเจ้าของบลอกตาดำๆด้วยเถอะ หุหุหุ

Create Date : 12 สิงหาคม 2551		10 comments
Last Update : 12 สิงหาคม 2551 23:44:43 น.
Counter : 559 Pageviews.
Share Tweet