“ท่าทางอารมณ์ไม่ดีนะ”

ใครคนหนึ่งที่อยู่หน้าโต๊ะทำงานเอ่ยทักขึ้น ทำให้คอเนฟต้องรีบระล่ำระลักแก้ตัว

“ไม่มีอะไรครับ หน้าผมก็เป็นอย่างนี้แหละ ไม่ใช่ว่า พออยู่ต่อหน้าใต้เท้าแล้วค่อยเป็น”

ประโยคหลังนับเป็นคำพูดที่ไม่สมควรพูดแท้ ๆ แม้แต่คนพูดเองพอปล่อยคำพูดนั้นไปแล้วก็นึกใจหายวาบอยู่ครามครัน หากแต่ คนที่เป็นเป้าหมายของการกล่าวกระทบนั้น- ท่านผู้ปกครองดินแดนปกครองตนเองเฟซาน- ลูวินสกี้ไม่มีทีท่าจะติดใจเอาความแต่อย่างไร

“คุณเพิ่งจะขนพวกสาวกของลัทธิบูชาโลกมนุษย์ไปส่งมานี่ ใช่ไหม?”

“ครับ”

“รู้สึกอย่างไรกับพวกนั้นล่ะ?”

“ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกครับ แต่หากจะกล่าวรวม ๆ ถึงพวกลัทธิความเชื่อหรือศาสนาทั้งหมดแล้วละก็ ผมรู้สึกว่าการที่คนยากจนหลงเชื่องมงายในความยุติธรรมของพระเจ้านั้นเป็นเรื่องที่ขัดแย้งกันเองสิ้นดีนะครับ ก็เพราะพระเจ้าไม่ยุติธรรมหรอกหรือ ถึงได้มีคนยากจนอย่างพวกเขาเกิดขึ้นน่ะ”

“ก็ฟังดูมีเหตุผลดีนะ สรุปว่า คุณไม่เชื่อในพระเจ้า?”

“ไม่เชื่อแม้แต่น้อยครับ”

“ปานนั้นเชียวรึ?”

“คนที่คิดเรื่องพระเจ้ามีจริงขึ้นมานะครับเป็นนักลวงโลกอันดับหนึ่งในประวัติศาสตร์ของมนุษย์เลยทีเดียว ผมล่ะต้องยกย่องในจินตนาการและก็ความสามารถในการขายของเขาจริง ๆ ใต้เท้าของคิดดูสิครับ จากยุคโบราณจนถึงยุคปัจจุบันนี้ก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นประเทศไหน ๆ ก็ตามถ้าจะหาคนร่ำรวยแล้วละก็ ไม่พ้นพวกขุนนางฐานันดร แล้วก็พวกนายทุนเจ้าของที่ดินและสุดท้ายก็พวกนักบวช หรือใต้เท้าว่าไม่จริงครับ?”

ลันเดสเฮล-ลูวินสกี้จ้องหน้าพ่อค้าหนุ่มด้วยความสนอกสนใจยิ่ง ฝ่ายคอเนฟรู้สึกตะครั่นตะครอขึ้นมาทันที ก็ท่านผู้ปกครองดินแดนเป็นชายวัยสี่สิบช่วงต้น และแถมบนศีรษะยังไม่มีเส้นผมแม้แต่เส้นเดียวนี่ ถูกคนเพศเดียวกันที่รูปร่างไม่โสภาจ้องเอา ๆ แบบนี้ แน่นอนว่าจะให้รู้สึกดีเหมือนเวลาถูกสาวสวยจ้อง ก็คงจะไม่ได้

“ช่างเป็นแนวคิดที่บรรเจิดจริง ๆ นะคุณ ว่าแต่... ทั้งหมดนี่คุณคิดได้เองหรือ?”

“เปล่าครับ...”

คอเนฟปฏิเสธด้วยน้ำเสียงแสนเสียดาย

“ถ้าผมคิดเองก็ดีสิครับ อันนี้นี่... ผมรับความคิดมาจากคนอื่นน่ะ ตอนเด็ก ๆ ก็สักสิบหก สิบเจ็ดปีมาแล้ว”

“อืมห์...”

“ผมเป็นเด็กที่เติบโตในสภาพที่ต้องติดตามคุณพ่อเดินทางไปดาวนั้นทีดาวนี้ทีอยู่ตลอดเวลา มีอยู่ครั้งหนึ่งผมได้รู้จักกับเด็กที่มีสภาพชีวิตเหมือนกัน หมอนั่นอายุแก่กว่าผมสองปี แต่เราก็เข้ากันได้ดีครับ แม้ว่าช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันจะสั้น ๆ แค่สองสามเดือนก็ตาม เจ้านั่นเป็นคนรู้มาก แล้วก็คิดเก่งด้วย ที่ผมว่ามาตะกี้เป็นความคิดของหมอนั่นทั้งหมดครับ”

“แล้วเขาชื่ออะไรล่ะ?”

“หยาง เหวินหลี่ครับ”

สีหน้าของคอเนฟกำลังแสดงความภาคภูมิใจสุดขีดเหมือนนักเล่นกลที่กำลังแสดงกลถึงจุดไคลแมกซ์

“ตอนนี้เจ้านั่นกำลังทำอาชีพทหารอยู่ช่างน่าสมเพชจริง ๆ คนที่มีอิสระเสรีอย่างผมนี่ อดรู้สึกสงสารเขาไม่ได้เลยครับเนี่ย”

หนุ่มเจ้าของยานอวกาศอดรู้สึกผิดคาดไม่ได้ เพราะท่านผู้ปกครองดินแดนดูไม่มีทีท่าตื่นเต้นหรือประหลาดใจไปกับเขาด้วยเลย หลังจากต่างเงียบไปหลายอึดใจ ลูวินสกี้ก็ทำลายภวังค์นั้นด้วยน้ำเสียงหนัก ๆ ว่า

“กัปตันบอริส คอเนฟ รัฐบาลแห่งดินแดนปกครองตนเองมีภารกิจสำคัญจะมอบหมายให้คุณ!”

“หา?”

ที่คอเนฟกระพริบตาปริบ ๆ นั้น ไม่ใช่มาจากความตื่นเต้น แต่มาจากความระแวงมากกว่า ตามที่คนทั่วไปร่ำลือกัน ผู้ปกครองดินแดนซึ่งได้รับสมญานามจากทั้งฝั่งจักรวรรดิและฝั่งสมาพันธ์ตรงกันว่า “จิ้งจอกดำแห่งเฟซาน” นี้ ซ่อนเล่ห์เพทุบายไว้ภายในร่างกายอันหนาล่ำบึกบึนของเขาเท่าไร ก็ไม่มีใครจะหยั่งทราบได้ เปรียบเหมือนขนมพายที่มีเปลือกเป็นชั้น ๆ อีกทั้งตัวคอเนฟเองก็ไม่มีข้อมูลอะไรที่จะมาขัดแย้งกับคำกล่าวเล่าลือเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย ที่สำคัญ เขาไม่เข้าใจแต่แรกแล้วว่าทำไมพ่อค้าธรรมดา ๆ เช่นเขา ต้องถูกรัฐบาลเรียกตัวมาพบเป็นกรณีพิเศษเช่นนี้ด้วย จะว่าเรียกมาฟังความหลังก็ไม่น่าจะใช่ และสุดท้าย ที่ว่ามีภารกิจให้นี่ เป็นภารกิจเช่นใดกันหนอ?

... ในที่สุด คอเนฟก็ออกมาจากตึกที่ทำการรัฐบาล เขาแกว่งแขนแรง ๆ ประดุจจะตัดโซ่ตรวนอันมองไม่เห็นที่พันธนาการเขาไว้ให้ขาดสะบั้นไปกระนั้น

สุนัขตัวหนึ่งที่หญิงชราจูงอยู่บริเวณนั้นส่งเสียงร้องโฮ่ง ๆ ใส่เขา คอเนฟหันไปชูกำปั้นใส่เจ้าหมาน้อยตัวนั้น ก่อนจะเดินเหมือนกับงอนตุ๊บป่องไปจากที่นั่น โดยมีเสียงบริภาษของหญิงชราดังเป็นแบคกราวนด์มิวสิค

เมื่อกลับมายังยานอวกาศของตน หัวหน้าธุรการนายมาริเนสก์กำลังยิ้มแฉ่งเต็มใบหน้าที่แก่กว่าวัยของเขา แล้วรายงานว่า เมื่อสักครู่ได้รับแจ้งจากกรมพลังงานว่า นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป ยานสินค้าเวเรียสก้าไม่ต้องห่วงเรื่องเชื้อเพลิงอีกต่อไป

“ถามจริง ๆ เถอะครับ คุณไปใช้เวทมนต์อะไรรึเปล่า เขาจึงได้ให้สปอนเซอร์แก่ยานสินค้าไส้แห้งอย่างเรานี่ เหลือเชื่อจริง ๆ”

“ก็แค่ขายตัวให้รัฐบาลเท่านั้นแหละ”

“หา!”

“ไอ้เวรเอ๊ย! ไอ้จิ้งจอกดำปลิ้นปล้อน!”

หัวหน้าธุรการกลับเป็นฝ่ายสะดุ้งเฮือกหันรีหันขวางมองรอบข้างทันที ขณะที่คนหลุดปากด่ากลับไม่มีทีท่ารู้สึกรู้สาอะไร ไม่สนใจจะลดเสียงลงด้วยซ้ำ

“มันต้องกำลังวางแผนทำอะไรไม่ดีอยู่แน่เชียว หนอย บังอาจมาลากเอาพลเมืองดีๆ อย่างเราเข้าไปติดร่างแหด้วย”

“ตกลงเกิดอะไรขึ้นแน่หรือครับ? ที่บอกว่าขายตัวให้รัฐบาลน่ะ แปลว่า เอ่อ... เป็นข้าราชการไปแล้วหรือครับ?”

“ข้าราชการรึ?”

ด้วยคำพูดของหัวหน้าธุรการที่เนิบ ๆ ตรงไปตรงมานั้น ทำให้คอเนฟลืมความโกรธไปได้บ้าง

“ฮึ จะเรียกว่าข้าราชการก็คงไม่ผิดละนะ มันว่าให้พวกเราเป็นเอเยนต์ของหน่วยสืบราชการลับ แล้วก็ไปสอดแนมที่สมาพันธ์ดาวเคราะห์เสรีนะสิ”

“โห!”

“ตระกูลคอเนฟน่ะนะ...”

น้ำเสียงของเจ้าของเรือหนุ่มดังขึ้นเป็นเสียงตะคอก

“ในช่วงสองร้อยปีที่ผ่านมานี้ ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะมีลูกหลานเป็นอาชญากรแล้วก็ข้าราชการนะเว้ย นี่เป็นสิ่งที่พวกผมภูมิใจเสมอมา ว่าเราเป็นประชาชนที่มีเสรีภาพเต็มเปี่ยม แล้วยังไงล่ะ ให้เป็นอะไรไม่เป็น หนอยให้เป็นสปาย งานนี้เป็นทีเดียวสองอย่างที่ว่านั่นเลยใช่ไหมล่ะ”

ความหมายของเขาคือ เป็นทั้งอาชญากร (จากมุมมองประเทศตรงข้าม) และข้าราชการ (ของประเทศตนเอง) พร้อมกัน

“แหม แต่ก็เป็นเจ้าหน้าที่สืบราชการลับนะครับ เจ้าหน้าที่หน่วยข่าวกรองเชียวนะ”

“ไม่ต้องมาเล่นคำเลยคุณ คุณจะบอกว่ามะเร็งก็แค่โรคหวัดชนิดหนึ่ง แล้วไอ้มะเร็งนั้นจะกลายเป็นหวัดขึ้นมาจริง ๆ ไหมล่ะ? หรือจะชี้ว่าสิงโตเป็นหนู แล้วเวลาถูกกัดจะไม่ตายใช่ไหม?”

มาริเนสก์ไม่ตอบอะไร แต่แย้งในใจว่า ช่างเป็นการเปรียบเทียบที่ “ทุเรศ” ดีจัง

“ตอนผมเด็ก ๆ เคยรู้จักกับหยางเหวินหลี่มาก่อนนี่ ก็คงถูกมันสืบมาเรียบร้อยแล้วสินะ เซ็งชมัด เดี๋ยวพ่อก็สารภาพให้หยางฟังให้สิ้นซากซะเลย”

“นั่นคง... ทำไม่ได้หรอกมั้งครับ”

“ทำไมล่ะ?”

“อ้าว ก็... ถ้าเขาให้คุณเป็นเจ้าหน้าที่สืบราชการลับ ก็ไม่ได้แปลว่า จะจบกันแค่นั้นนี่ครับ คงต้องมีใครคอยจับตาควบคุมเราอยู่ข้างหลังอีกน่ะ จับตาแล้วก็คอยตัดสินโทษเราไปด้วยเวลาเราคิดจะหักหลัง”

“...”

“เอาน่า... ก่อนอื่นลองเล่าให้ผมฟังทั้งหมดอีกทีสิครับ”

มาริเนสก์ชงกาแฟมา เป็นกาแฟที่ขมจนเปรี้ยว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของราคาถูก ๆ แล้วเขาก็ใช้เวลาค่อย ๆ จิบกาแฟนั้นนานเป็นสองเท่าของที่คอเนฟใช้ ในระหว่างที่นั่งฟังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยละเอียด

“อย่างนี้นี่เอง ว่าแต่ว่านะครับ กัปตัน ขออนุญาตผมตำหนิอะไรคุณสักคำเถอะ คุณไม่จำเป็นต้องไปอ้างชื่อหยางเหวินหลี่อะไรนั่นต่อหน้าท่านผู้ปกครองดินแดนเลยนี่ครับ ปากพล่อยไปเองแท้ ๆ แต่จะว่าไป ถึงคุณไม่พูดขึ้นมาก่อน ทางนั้นก็คงเป็นฝ่ายถามออกมาเองอยู่ดีแหละนะ”

“รู้แล้วน่า อย่างนี้สินะที่เขาเรียกว่า ปากพาจนน่ะ คราวหน้าคราวหลังจะพยายามระวังปากไว้ก็แล้วกัน”

คอเนฟยอมรับในความผิดพลาดของตนแต่โดยดี ด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ แต่นั่นก็ไม่ใช่ว่า คำสั่งของลูวินสกี้จะกลายเป็นสิ่งที่ชอบธรรมและเขายอมรับได้ขึ้นมา โซ่ตรวนก็ยังคงเป็นโซ่ตรวนอยู่ดี แม้ว่าจะมองไม่เห็นก็ตาม การที่ถูกมันล่ามไว้ ก็ย่อมเป็นความรู้สึกแย่ยิ่งเสียกว่าการที่ทำธุรกิจไม่ได้กำไรเสียอีก... อย่างเทียบกันไม่ติด

หากคุณค่าของคนที่ชื่อว่า บอริส คอเนฟนั้นจะมีอยู่สักหน่อย ก็คงเป็นความที่เขาเป็นคนอิสระ ที่พึ่งพาตนเองมาโดยตลอดนั่นเอง แต่ผู้ปกครองดินแดนเฟซาน นายลูวินสกี้นั้น ได้เหยียบย่ำความภูมิใจของเขาจนป่นปี้แล้ว หนำซ้ำยังกลับมีความรู้สึกว่า กำลังสร้างบุญคุณใหญ่หลวงให้ชายผู้นี้ด้วยการให้โอกาสเป็น “ข้าราชการ” เสียอีก

มนุษย์ที่มีอำนาจในมือ มักจะมองว่า การที่พลเมืองธรรมดา ๆ ได้มีโอกาสเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการใช้อำนาจของตน นับเป็นอภิสิทธิ์ที่ตนหยิบยื่นให้พวกเขาแล้ว ต่อให้เป็นลูวินสกี้ที่ฉลาดล้ำก็ตาม ก็หนีไม่พ้นความคิดผิด ๆ นี้

ถ้าอย่างนั้น... ก็ให้หมอนั่นคิดไปเองอย่างนั้นก่อนก็แล้วกัน คอเนฟคิดมาถึงตรงนี้ค่อยเผยอยิ้มบาง ๆ ขึ้นมาได้

มาริเนสก์หรี่ตามองกัปตันหนุ่มอย่างครุ่นคิด เขายกหม้อต้มกาแฟขึ้นมาชู ถามว่า

“เอากาแฟอีกสักถ้วยไหมครับ?”

Create Date : 13 มิถุนายน 2548
Last Update : 13 มิถุนายน 2548 6:48:08 น.		0 comments
Counter : 490 Pageviews.
Share Tweet