เล่ม ๒ บทที่ ๖ ความกล้าหาญและใจภักดี (๗)

ขณะที่พลทหารนายหนึ่งซึ่งมีบ้านเกิดอยู่ที่เวสเตอร์ลันท์ลอบหนีออกจากไกเอสบูร์กเข้ามอบตัวต่อกองทัพไรน์ฮาร์ดนั้น เป็นเวลาก่อนดำเนินการโจมตีด้วยอาวุธปรมาณูหนึ่งวัน

เมื่อฟังความจบแล้ว ไรน์ฮาร์ดตั้งใจจะส่งกองเรือรบไปยังเวสเตอร์ลันท์เพื่อหยุดยั้งการโจมตีนั้น แต่กลับเป็นหัวหน้าเสนาธิการ-โอแบร์สไตน์ที่แย้งเขาไว้

“ข้าฯน้อยเห็นว่า เรากลับควรปล่อยให้ดยุคฟอนเบราสไวก์ที่บ้าเลือดได้แสดงความป่าเถื่อนโหดร้ายนั้นออกมานะขอรับ”

หัวหน้าเสนาธิการผู้เลือดเย็นกล่าวเช่นนั้น

“แล้วเราก็บันทึกภาพเหตุการณ์นั้นไว้ ใช้เป็นหลักฐานถึงความไร้มนุษยธรรมของเหล่าขุนนางชั้นสูง รับรองว่า บรรดาราษฎรรวมทั้งพลทหารที่ถูกเกณฑ์จากราษฎรใต้การปกครองของพวกเขาจะต้องมีใจออกห่างอย่างแน่นอน ได้ประโยชน์มากกว่า ที่เราจะไปขัดขวางการนี้”

หนุ่มผมทองผู้ไม่เคยรู้จักคำว่าความหวาดกลัว ในครานี้ถึงกับเปลี่ยนสีหน้าเลยทีเดียว

“โดยที่เราปล่อยให้คนตายไปต่อหน้าต่อตาสองล้านคนอย่างนั้นหรือ ในนั้นคงมีเด็กและผู้หญิงอยู่จำนวนไม่น้อยทีเดียว”

“หากสงครามกลางเมืองนี้ยืดเยื้อต่อไป จำนวนคนตายจากสงครามคงสูงกว่านั้นอยู่ดีขอรับ ยิ่งกว่านั้น สมมติว่า พวกขุนนางชั้นสูงเป็นฝ่ายชนะศึกขึ้นมาได้ เหตุการณ์เช่นนี้ก็จะยิ่งเกิดขึ้นอีกหลายครั้งไม่มีที่สิ้นสุด เพราะฉะนั้น เราจึงจำเป็นต้องแสดงให้ทั่วดินแดนจักรวรรดิได้รับรู้ว่า พวกมันหามีสิทธิอันชอบธรรมแม้แต่ประการเดียวไม่ ที่จะปกครองดินแดนนี้ต่อไปอีก ด้วยเหตุนี้...”

“เจ้าจึงจะให้เราแกล้งวางเฉยในคราวนี้?”

“เพื่อประชาชนจำนวนสองหมื่นห้าพันล้านคนของจักรวรรดิขอรับ ใต้เท้า และเพื่อการก้าวไปสู่อำนาจของใต้เท้าที่รวดเร็วยิ่งขึ้นด้วย”

“... เข้าใจแล้ว”

ไรน์ฮาร์ดผงกศีรษะในที่สุด แต่สีหน้าของเขาในตอนนั้นไม่มีวี่แววมั่นใจดังเช่นในยามที่ต้องตัดสินใจเรื่องสำคัญ ๆ ในทุกคราวที่ผ่านมาแม้แต่น้อย เขาอดคิดไม่ได้ว่า หากด้านข้างเขาเป็นเคียร์ชไอซ์แล้ว จะไม่มีวันเสนอหรือยินยอมให้เขาทำเช่นนี้เด็ดขาด

บนดาวเคราะห์เวสเตอร์ลันท์นั้นยกเว้นโอเอซิสที่มีอยู่กระจายทั่วไปจำนวนห้าสิบกว่าแห่งแล้ว ที่เหลือก็มีแต่ภูเขาหินสีแดงขุ่น ทะเลทรายสีเหลืองอร่าม และทะเลเกลือสีขาวอันกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ในบริเวณเหล่านี้ล้วนไม่มีคนอาศัยอยู่ได้แม้แต่คนเดียว

ดังนั้น หากปล่อยจรวดมิสซายล์ปรมาณูลงไปยังโอเอซิสแต่ละแห่งให้ครบ ก็เป็นอันแน่ใจได้ว่า สามารถสังหารหมู่ประชากรทั้งสองล้านคนได้ครบทั้งหมดไม่มีเหลือรอดแม้แต่คนเดียว

วันนั้น ในโอเอซิสแห่งหนึ่งกำลังมีการชุมนุมกันอยู่ ถึงแม้พวกเขาจะพ้นจากการกดขี่ของขุนนางชั้นสูงได้ด้วยมือของตนเองแล้วก็ตาม แต่ยังไม่ได้วางแผนไปถึงในอนาคตว่าจะทำเช่นใดต่อไป หัวข้อการประชุมก็คือเรื่องนี้เอง ทำอย่างไรจึงจะรักษาความสงบสุขของราษฎรไว้ได้ สำหรับคนที่อยู่ใต้การปกครองของขุนนางฐานันดรมาตลอด หาโอกาสที่จะมานั่งอภิปรายอย่างเสรีได้ยากยิ่งแล้วนั้น การประชุมครั้งนี้นับเป็นการประชุมครั้งประวัติศาสตร์ของพวกเขา เรียกว่าเป็นงานที่ต้องเฉลิมฉลองกันเลยก็ว่าได้

“ได้ยินว่ามาร์ควิสฟอนโรเอนกรัมเป็นมิตรกับราษฎรสามัญชนมิใช่หรือ เราร้องขอให้ท่านช่วยคุ้มครองพวกเรากันเถิด”

ทันทีที่ความเห็นนี้ถูกเสนอออกมา ก็มีเสียงตอบรับทันที แต่ในความเป็นจริง พวกเขาก็คงไม่มีหนทางอื่นนอกจากนี้อีกแล้ว ขณะที่กำลังจะสรุปผลการประชุมนั่นเอง

“แม่ขา นั่นอะไรคะ?”

เด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่อยู่ในอ้อมแขนของมารดายกมือชี้ไปยังมุมหนึ่งของฟากฟ้า ผู้คนทั้งมวลเห็นเช่นกันว่า บนท้องฟ้าสีครามหม่นนั้น มีอะไรบางอย่างกำลังวาดเส้นโค้งวิ่งเข้ามา

แล้วแสงสีขาวเจิดจ้าก็สว่างขึ้นบดบังภาพทั้งหมดจนซีดจาง

พริบตาหลังจากนั้น กลุ่มแสงสีแดงจ้ารูปครึ่งทรงกลมก็ลอยตัวขึ้นเหนือเส้นขอบฟ้า ขยายตัวออกอย่างรวดเร็วในทุกขณะจนกระทั่งถึงความสูงระดับหนึ่งหมื่นเมตรแล้วบานกลายเป็นกลุ่มเมฆหมอกรูปเห็ดขนาดมหึมา

พายุจากแรงระเบิดเกิดขึ้นอย่างรุนแรง พายุคลื่นยักษ์ที่มีความเร็วสูงถึง 70 เมตรต่อวินาทีและมีอุณหภูมิถึง 800 องศาเซลเซียสแผ่ออก ย่างผืนดินซึ่งก็แห้งแล้งอยู่แล้วจนไหม้เกรียม ตึกอาคาร ร่างกายมนุษย์ล้วนตกอยู่ในเปลวเพลิงมหาประลัย เสื้อผ้า ผมเผ้าของผู้คนลุกไหม้ไฟจนท่วมตัว ผิวหนังที่ถูกความร้อนสูงสลายให้ไอน้ำเดือดปุด ๆ ออกมา สุดท้ายเหลือแต่สภาพไหม้เกรียมที่เรียกว่า เคลลอยด์ (Keloid) ที่ลอยอยู่ในอากาศร้อน

เสียงร้องระงมของเด็กที่ถูกย่างสดทั้งเป็น ดังขึ้นท่ามกลางพายุเพลิง แล้วก็เลือนหายไป เสียงของมารดาที่เรียกชื่อลูกของตน เสียงร้องเรียกครอบครัวด้วยความเป็นห่วงของพ่อบ้าน เลือนหายไปเช่นกัน

ผิวดินที่ถูกแรงระเบิดจนเป็นฝุ่นผง ลอยขึ้นฟ้าเป็นวงกว้าง แล้วร่วงหล่นลงสู่พื้นอีกครั้งราวสายน้ำตก กลบฝังร่างที่ถูกย่างสดเหล่านั้นจนมิด

นายทหารหนุ่มนายหนึ่งที่จ้องมองภาพบนจออยู่ถึงกับลุกจากที่นั่งด้วยใบหน้าอันซีดเผือด แล้วทรุดตัวลงกับพื้น โก่งคออาเจียนของเหลวเหนียวหนืดในกระเพาะออกมา ไม่มีใครมีแก่ใจตำหนิเขาแม้แต่คนเดียว สายตาของทุกคนล้วนกำลังจับจ้องภาพที่ถ่ายทอดมาจากดาวเคราะห์สอดแนม พวกเขาแทบจะหยุดหายใจ ต่างพากันตระหนักอีกครั้งหนึ่งในบัดนี้เองว่า ไม่มีพฤติกรรมใดที่ทำลายกฎเกณฑ์ของจักรวาลได้เลวร้ายไปยิ่งกว่า พฤติกรรมที่คนแข็งแรงกว่ากระทำทารุณกรรมต่อผู้อ่อนแอกว่าอยู่ฝ่ายเดียวอีกแล้ว

“แพร่ภาพนี้ไปทั่วดินแดนจักรวรรดิสิขอรับ แม้แต่เด็กไร้เดียงสาก็จะได้ประจักษ์กันเสียทีว่า ระหว่างพวกพันธมิตรขุนนางกับพวกเรา ใครเป็นฝ่ายชอบธรรมกันแน่ พวกพันธมิตรขุนนางยกมือมาบีบคอตัวเองแท้ ๆ”

โอแบร์สไตน์เสนอความเห็นด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อคำพูดนี้ เขารออึดใจหนึ่งจึงเอ่ยขึ้นอีกว่า

“ท่านจอมพลเห็นประการใดขอรับ”

สีหน้าของไรน์ฮาร์ดเต็มไปด้วยความหม่นหมองและอึดอัดใจ

“เจ้าบอกให้เราวางเฉยเสีย และผลลัพธ์ก็คือโศกนาฏกรรมใหญ่หลวงนี้... จะมาถามอะไรเจ้าตอนนี้ก็ไม่ทันการณ์แล้วสินะ นี่เราไม่มีวิธีอื่นแล้วจริง ๆ หรือ”

“อาจจะมีก็ได้ขอรับ แต่ด้วยสติปัญญาของข้าฯน้อยและภายใต้เวลาอันจำกัด ข้าฯน้อยไม่สามารถค้นหาวิธีอื่นนั้นได้ ก็อย่างที่ใต้เท้ากล่าวแหละขอรับ จะมาพูดอะไรตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้ว สู้ใช้สิ่งที่เกิดขึ้นให้เป็นประโยชน์สูงสุดดีกว่า”

ไรน์ฮาร์ดได้แต่จับจ้องมองหัวหน้าเสนาธิการของตน นัยน์ตาสีไอซ์บลูของเขาทอประกายเกลียดชังดูหมิ่นอย่างรุนแรง แต่มันเป็นความรู้สึกที่มีต่ออีกฝ่ายหนึ่ง หรือเป็นความรู้สึกที่มีต่อตนเองนั้น เขาเองก็ระบุไม่ได้

ภาพเหตุการณ์โศกนาฏกรรมที่เวสเตอร์ลันท์ถูกถ่ายทอดผ่านช่องสัญญาณเหนือแสง (FTL) ไปยังดินแดนทุกส่วนของจักรวรรดิทางช้างเผือก ก่อให้เกิดความโกรธแค้นและความสั่นสะเทือนขนานใหญ่ขึ้นทั่วทุกสารทิศ บรรดาราษฎรพากันเอาใจออกห่างจากระบบการปกครองโดยชนชั้นสูงอย่างรวดเร็ว แม้แต่ในหมู่ขุนนางชั้นสูงเองก็ลงความเห็นว่า ดยุคฟอนเบราสไวก์หมดอนาคตเสียแล้วในครานี้

เคียร์ชไอซ์ซึ่งปราบปรามความไม่สงบในดินแดนไกลโพ้นจนราบคาบแล้วกำลังเดินทัพมาสมทบกับไรน์ฮาร์ด ณ ไกเอสบูร์ก เขาเองก็ได้เห็นภาพเหตุการณ์ดังกล่าว และยิ่งทวีความโกรธแค้นต่อเหล่าขุนนางชั้นสูงขึ้นกว่าเดิม แต่แล้ววันหนึ่ง กองเรือรบของวาเรนก็จับยานชัตเติลลำหนึ่งได้ ในนั้นมีพลทหารผู้หนึ่งโดยสารอยู่ และเป็นอดีตทหารในสังกัดของดยุคฟอนเบราสไวก์ ทหารผู้นั้นให้การว่าถูกมอบหมายให้ร่วมขบวนไปกับหน่วยปฏิบัติการโจมตีอาวุธปรมาณูใส่เวสเตอร์ลันท์ และได้หนีทัพออกมาระหว่างทาง ซึ่งคงไม่ใช่ประเด็นสำคัญ แต่ในคำให้การของเขามีสิ่งที่ไม่สามารถจะฟังผ่านไปได้เลยอยู่คำหนึ่ง และพาให้เคียร์ชไอซ์ต้องถามซ้ำ

“จะให้ยืนยันกี่ครั้งก็ได้ ข้าพเจ้าบอกว่า ข่าวที่ทัพพันธมิตรขุนนางจะทำการสังหารหมู่ราษฎรจำนวนสองล้านคนบนดาวเคราะห์เวสเตอร์ลันท์นั้น ทราบไปถึงหูของมาร์ควิสฟอนโรเอนกรัมด้วยเช่นกัน แต่มาร์ควิสกลับนิ่งดูดาย ปล่อยให้ราษฎรถูกสังหารหมู่จนหมด เพื่อหวังประโยชน์ทางการเมือง”

“นั่นเป็นเพราะท่านมาร์ควิสไม่เชื่อข่าวที่ได้รับกระมัง เจ้ามีหลักฐานอะไรที่จะกล่าวหาว่าท่านมาร์ควิสจงใจปล่อยให้ชาวเวสเตอร์ลันท์ตายไปต่อหน้าต่อตากระนั้นหรือ”

“หลักฐานรึ?”

พลทหารผู้นั้นแสยะยิ้มเย็นชาก่อนจะกล่าวต่อ- ก็ภาพเหตุการณ์ที่ถ่ายได้เหล่านั้นมิใช่หลักฐานอย่างดีหรอกหรือ จะว่าถ่ายได้โดยบังเอิญหรืออย่างไร ในเมื่อมันเป็นภาพที่เข้าไปถ่ายจากระดับบรรยากาศสตราโตสเฟียร์ (บรรยากาศเปลือกนอกที่ห่อหุ้มดาวเคราะห์) ลงไปยังระดับพื้นดินเช่นนั้น

เคียร์ชไอซ์ถึงกับอึ้ง เขาสั่งให้นำตัวทหารผู้นั้นออกไป จากนั้นออกคำสั่งปิดเรื่องราวนี้แก่กองกำลังของตน นี่นับเป็นเรื่องที่ตนทำใจเชื่อได้ยาก และที่สำคัญ ไม่อยากจะเชื่อ เรื่องนี้จริงหรือเท็จกันแน่

“อีกไม่นานก็จะได้พบคุณไรน์ฮาร์ดแล้ว เอาไว้ตอนนั้นจะลองถามความจริงจากคุณไรน์ฮาร์ดโดยตรงก็แล้วกัน”

แต่... เมื่อถามความจริงแล้วจะทำอย่างไรต่อเล่า? หากเป็นเรื่องโกหกก็แล้วไป แต่หากจริงขึ้นมาเล่า เขาจะทำอย่างไรได้?

เคียร์ชไอซ์ได้แต่ถามตัวเองโดยไม่ได้รับคำตอบอยู่เช่นนั้น

ที่ผ่านมา อุดมการณ์ของไรน์ฮาร์ด ก็คืออุดมการณ์ของเคียร์ชไอซ์ด้วย แต่ที่สุดแล้ว ก็จะต้องถึงวันหนึ่งที่อุดมการณ์ของทั้งสองไม่ลงรอยกันขึ้นมาอย่างนั้นหรือ ทั้งที่พวกเขาก็ทราบดีแก่ใจว่า ต่างก็ไม่สามารถจะดำรงชีวิตอยู่ต่อไปโดยขาดอีกฝ่ายหนึ่งได้แท้ ๆ

Create Date : 03 มิถุนายน 2548		0 comments
Last Update : 3 มิถุนายน 2548 8:36:52 น.
Counter : 484 Pageviews.
Share Tweet