เล่ม ๒ บทที่ ๗ ชุบมือเปิบ (๕)

“ราพณาสูร... สร้อยพระศอของเทพีอาร์เตมิส... ถูกทำลายเรียบ... ไม่เหลือแม้แต่ดวงเดียว... ราพณาสูร”

เจ้าหน้าที่ครางคำว่า “ราพณาสูร” ซ้ำอีกครั้งด้วยอาการใจลอย สมาชิกของกองกำลังกอบกู้วิกฤติแห่งชาติล้วนพากันยืนแข็งประดุจกลายร่างเป็นเสาหินกันหมด

ดูเหมือนจะมีคำคำเดียวที่ดังก้องในรูหูทุกคน แต่แล้วเสียงหนัก ๆ ก็เกิดขึ้น เป็นเสียงทิ้งตัวอย่างหมดเรี่ยวแรงของกรีนฮิลล์ลงบนเก้าอี้ แล้วเขาก็กล่าวออกมาเสียงแตกพร่า ท่ามกลางสายตาของทุกผู้ที่จับจ้องมาเป็นจุดเดียว

“ทุกอย่างจบลงแล้ว การปฏิรูปการเมืองโดยทหารล้มเหลวแล้ว พวกเราเป็นฝ่ายแพ้ ยอมรับมันเสียเถิด”

ทิ้งระยะไปหลายวินาที ก่อนที่จะเกิดเสียงร้องคัดค้านขึ้นมา เป็นพันเอกอีเวนส์ที่ส่งเรียกขึ้นและพยายามกระตุ้นขวัญของพรรคพวก

“ยัง เรายังไม่แพ้นี่ พวกเรายังมีตัวประกันอีก ประชากรทั้งหนึ่งพันล้านคนของไฮเนสเซนยังอยู่ในกำมือของพวกเรา”

นายพันเอกทุบกำปั้นลงบนโต๊ะพลางกล่าวต่อว่า

“ยิ่งกว่านั้น ผู้บัญชาการทหารสูงสุดก็ด้วย แล้วยังมีผู้บัญชาการสูงสุดกองยานรบอวกาศอีก ยังถูกพวกเราคุมตัวไว้ ถ้าหาเงื่อนไขต่อรองดี ๆ เรายังเจรจากับพวกเขาได้ ยังเร็วเกินไปที่จะยอมแพ้”

“พอเถอะ การแข็งขืนไปยิ่งกว่านี้ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาเลย มีแต่จะทำให้การฟื้นฟูชาติและเยียวยาประชาชนยิ่งลำบากเข้าไปอีก ทุกอย่างมันจบแล้ว อย่างน้อยที่สุด เราควรจะยืดอกรับชะตากรรมในฉากสุดท้ายอย่างหน้าชื่นตาบานจะดีกว่า”

นายพันเอกไหล่ตกไปทันตาเห็น เสียงแผ่วเบาท้อแท้ดังลอดจากริมฝีปากซีดเซียวของเขาว่า

“แล้วพวกเราจะทำอย่างไรต่อไปครับ จะยอมจำนนแล้วถูกพิพากษาโทษอย่างนั้นหรือ”

“ใครอยากทำอย่างนั้นก็ทำ แต่ผมจะเลือกทางอื่น แต่ก่อนอื่นมีเรื่องที่ต้องจัดการก่อน เราต้องกำจัดหลักฐานและพยานที่ระบุว่า แนวคิดของพวกเราที่ลุกขึ้นมาทำรัฐประหารครั้งนี้ สุดท้ายเป็นเพียงแค่ถูกหลอกใช้จากคนมักใหญ่ใฝ่สูงคนหนึ่งในจักรวรรดิทางช้างเผือกเท่านั้นเอง- เสียก่อน”

ตาของกรีนฮิลล์จับจ้องมองรินซ์อย่างรังเกียจ

“พลตรีรินซ์ ที่จริงผมคาดหวังในตัวคุณตั้งแต่ในสมัยก่อนแล้ว ตั้งแต่ตอนที่เรียนโรงเรียนนายร้อยและคุณเป็นรุ่นน้องผมสองรุ่น เรื่องที่เอลฟาซิลเมื่อเก้าปีก่อนเป็นเรื่องที่น่าเสียดายจริง ๆ เพราะฉะนั้น ผมจึงอุตส่าห์คิดว่าครั้งนี้คุณจะแก้ตัวได้ และให้โอกาสคุณ...”

“แกมันคนมีตาแต่ไม่มีแววต่างหาก”

นายพลตรีกลับแย้งด้วยอาการเยือกเย็นทั้งที่ยังจมดิ่งกับแอลกอฮอล์นั้น สีหน้าของพลเอกกรีนฮิลล์เปลี่ยนไปวูบหนึ่ง ทั้งโกรธ ผิดหวัง ท้อแท้ เกลียดชัง ความรู้สึกทั้งหมดนี้ผสมผสานกันเป็นหนึ่งเดียวและดูเหมือนระเบิดออกมาในร่างของเขา

ลำแสงสองลำสว่างวาบขึ้นในห้อง ลำหนึ่งพุ่งเข้าเจาะกลางหว่างคิ้วของกรีนฮิลล์อย่างแม่นยำ ขณะที่อีกลำหนึ่งพุ่งเฉียดใบหูซ้ายของรินซ์ไป ปาดเอาผิวหนังและเนื้อส่วนหนึ่งขาดลงมา เสียงใครหลายคนตะโกนร้อง ตามด้วยลำแสงจำนวนมากที่พุ่งเข้าใส่ร่างของรินซ์ทั้งจากซ้ายขวาหน้าหลัง ส่งผลให้เกิดรูเล็ก ๆ ที่ร้อนฉ่าเจาะร่างของเขาจนพรุน เขาล้มลงบนพื้นหลังจากกรีนฮิลล์เพียงไม่กี่วินาที

“ไอ้พวกโง่...”

พลตรีรินซ์แค่นหัวเราะครั้งสุดท้ายออกมาทั้งฟองเลือดที่กระอักเต็มปาก พลางกวาดสายตามองบรรดานายทหารที่เป็นผู้ยิงตนเอง

“ข้าช่วยรักษาศักดิ์ศรีให้พลเอกกรีนฮิลล์นะเว้ย คิดดูสิ... ถ้าจะต้องถูกขึ้นศาลละก็ เขาคงยอมตายเสียดีกว่า... ฮะฮะ ศักดิ์ศรีหรือ... บ้าที่สุด”

ม่านตาของเขามืดลงตามลำดับ นอนตายทั้งเลือดที่กบปาก พันเอกอีเวนส์เดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นแล้วถ่มน้ำลายลงไปครั้งหนึ่ง ก่อนจะตวาดว่า

“เผาสมุดบันทึกระยำนี้ให้หมด ทำลายศพของรินซ์ด้วยอย่าให้เหลือซาก อะไรก็ตามที่จะทำให้ความชอบธรรมของพวกเราล่มสลายไป ทำลายทิ้งให้หมด”

“กองยานรบของผู้การหยางแปรขบวนเข้ามาบนวงโคจรแล้ว ดูท่าจะเตรียมยกพลลงภาคพื้นดินแล้วครับผม จะทำอย่างไรดีครับ”

เสียงรายงานของเจ้าหน้าที่สื่อสารสั่นระริก อีเวนส์ขมวดคิ้วครั้งหนึ่งก่อนจะพยักหน้าอย่างตัดสินใจได้

“เปิดช่องสื่อสารให้หน่อย ผมจะคุยกับหยางเอง”

ในที่สุด ภาพบนจอก็ปรากฏร่างของผู้การหนุ่มที่สวมหมวกเบเลย์ทหารสีดำเอียง ๆ ไว้บนศีรษะ ด้านหลังของเขาเรียงรายไปด้วยบรรดากองเสนาธิการ ซึ่งมีบุตรีของพลเอกกรีนฮิลล์อยู่ด้วย ทำเอาอีเวนส์แทบไม่กล้าสู้หน้า

“กระผมพันเอกอีเวนส์ ในฐานะตัวแทนของหัวหน้ากองกำลังกอบกู้วิกฤติแห่งชาติขอเจรจากับท่าน พวกท่านไม่จำเป็นต้องโจมตีด้วยอาวุธแต่อย่างไรทั้งสิ้น พวกเรายอมรับความพ่ายแพ้แล้ว และตัดสินใจว่าจะไม่ต่อต้านใด ๆ ต่อไป ทุกอย่างจบแล้ว”

“นั่นก็ดีแล้วครับ แต่...”

แน่นอนว่า หยางรู้สึกสงสัย

“พลเอกกรีนฮิลล์หัวหน้ากองกำลังกอบกู้วิกฤติแห่งชาติหายไปไหน ทำไมไม่เห็นหน้าเขาเลย”

อีเวนส์ตอบหลังจากเว้นระยะไปอึดใจหนึ่ง

“ท่านทำอัตวินิบาตกรรมไปแล้วครับผม เป็นวาระสุดท้ายที่องอาจยิ่งนัก”

ทันทีที่ได้ฟังเช่นนั้น ร้อยเอกเฟรดเดอริกา กรีนฮิลล์ต้องร้องอุทานเสียงต่ำ ๆ ออกมาคำหนึ่ง พลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดปาก ไหล่ทั้งสองสั่นเบา ๆ อย่างเห็นได้ชัด

“ผู้การหยาง จุดมุ่งหมายของพวกเรา คือ กวาดล้างระบบการเมืองแบบประชาธิปไตยให้สะอาด ตลอดจนล้มล้างการเมืองแบบเผด็จการของจักรวรรดิทางช้างเผือกให้หมดสิ้นไป น่าเสียดายที่อุดมการณ์ของเราไม่สำเร็จ ผู้การหยาง สุดท้ายแล้ว คุณก็มีส่วนทำให้ระบบเผด็จการมันยังคงอยู่ต่อไป”

“เผด็จการที่ว่า คืออะไรหรือครับ? ไอ้การที่ผู้ปกครองที่สถาปนาตนเองขึ้นโดยไม่ได้รับเลือกตั้งจากประชาชน ใช้อำนาจและความรุนแรงแย่งชิงเอาเสรีภาพของประชาชนไป และพยายามปกครองครอบงำพวกเขานี่ ไม่ใช่เรียกว่าเผด็จการหรอกหรือคุณ? พูดง่าย ๆ ก็คือ พฤติกรรมทั้งหมดที่พวกคุณทำกับไฮเนสเซนนั่นแหละ”

“...”

“พวกคุณต่างหากที่เป็นเผด็จการ หรือไม่จริง?”

น้ำเสียงของหยางอ่อนเนิบนาบก็จริง แต่เนื้อหาที่พูดไม่มีความปราณีแม้แต่น้อย

“ไม่ใช่!”

“ไม่ใช่ยังไง?”

“สิ่งที่พวกเราต้องการ ไม่ใช่ทำเพื่ออำนาจของตัวเอง ที่ต้องยึดอำนาจก็เพียงชั่วคราวเท่านั้น จะได้สามารถกวาดล้างสิ่งสกปรกในระบอบการเมืองของเราที่เน่าเฟะไปแล้วได้ จากนั้นก็ดำเนินการล้มล้างจักรวรรดิทางช้างเผือก เรายึดอำนาจไว้เพียงชั่วคราวเท่านั้น”

“ชั่วคราวน่ะนะ...”

หยางพึมพำด้วยน้ำเสียงเหยียด ๆ การที่จะเข้าข้างตัวเอง ทำให้ดูเหมือนฝ่ายตนถูกต้องจะใช้คำอ้างอะไรก็อ้างกันได้ แต่ต่อให้เป็นการยึดอำนาจเพียงชั่วคราวจริง พวกเขาไม่รู้เลยหรือว่ามันอยู่บนความเสียหายอะไรบ้าง

“ถ้าอย่างงั้น ผมขอถามหน่อย ที่ผ่านมา พวกเราก็รบกับจักรวรรดิมาถึงร้อยห้าสิบปีแล้วยังล้มล้างพวกเขาไม่สำเร็จ และต่อจากนี้ก็อาจจะต้องสู้กันไปอีกร้อยห้าสิบปี ซึ่งก็ยังไม่แน่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ถึงตอนนั้น พวกคุณยังจะอ้างว่ายึดอำนาจเป็นการชั่วคราวอยู่เรื่อย ๆ เบียดบังสิทธิเสรีภาพของประชาชนไปเรื่อย ๆ เพื่อให้ตัวเองคงในอำนาจอย่างนั้นหรือ”

อีเวนส์พูดอะไรไม่ออก แต่เขาก็ยกประเด็นใหม่ขึ้นมา

“ความเน่าเฟะของการเมืองบ้านเรา ใคร ๆ ก็รู้กันดีอยู่เต็มอก เพื่อที่จะจัดการให้มันถูกต้อง คุณมีวิธีอื่นอย่างนั้นหรือ?”

“ความเน่าเฟะของการเมือง ไม่ได้มีความหมาย ถึงการที่นักการเมืองโกงกินรับสินบนอย่างที่คุณคิด ที่ว่ามามันก็แค่ความเน่าเฟะของคนบางกลุ่มเท่านั้น แต่หากเป็นสภาวะที่นักการเมืองโกงกิน แล้วไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิมีเสรีภาพที่จะวิพากษ์วิจารณ์ขุดคุ้ยเรื่องนั้นต่างหาก ถึงจะเรียกว่า ระบบการเมืองที่ล้มเหลวไปแล้ว แค่ที่พวกคุณออกคำสั่งจำกัดสิทธิเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นนี่ พวกคุณก็ไม่มีสิทธิที่จะด่าว่าทั้งผู้เผด็จการในจักรวรรดิ รวมทั้งนักการเมืองในบ้านเราปัจจุบันแล้ว หรือไม่จริง?”

“พวกเราทำทุกอย่างโดยเดิมพันด้วยชีวิตและเกียรติ...”

น้ำเสียงของนายพันเอกแข็งกระด้าง

“เราจะไม่ยอมให้ใครมาตำหนิในจุดนั้นเป็นอันขาด ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าพวกเราขาดอุดมการณ์ แต่เป็นแค่พวกเราขาดโชคและมีความสามารถไม่พอไปนิดเดียว นิดเดียวเท่านั้น”

“พันเอกอีเวนส์...”

“การปฏิรูปโดยทหาร จงเจริญ ไชโย!”

จอภาพเปลี่ยนเป็นสีเทาในทันใดนั้นเอง

มุระอิหัวหน้าเสนาธิการถอนหายใจออกมา

“ไม่ยอมรับความผิดพลาดของพวกตัวเองจนเฮือกสุดท้ายสินะ”

“อุดมการณ์ใครก็อุดมการณ์มันแหละ”

หยางตอบเรียบ ๆ แล้วสั่งการให้เชนค็อปเตรียมการยกพลลงภาคพื้นดิน

ด้วยการฉะนี้ กองยานรบหยางจึงยกพลลงพื้นดินได้สำเร็จโดยไม่มีการเสียเลือดเนื้อใด ๆ

หยางนั้น ไม่เคยทำตัวให้สมกับฐานะและตำแหน่งหน้าที่เลยแม้แต่น้อย ชอบเดินไปตรงโน้นตรงนี้เองลำพัง ทำให้บรรดาลูกน้องต้องคอยจัดกำลังอารักขากันจ้าละหวั่น ยิ่งในตอนนี้ ยังไม่อาจจะวางใจได้ว่า พรรคพวกกองกำลังกอบกู้วิกฤติแห่งชาติที่เหลืออยู่นั้นแอบซุ่มอยู่ที่ไหนบ้าง

หยางทำหูทวนลมกับมุระอิที่พร่ำเตือนให้ระวังเรื่องความปลอดภัยของตัวเอง เขาเดินดุ่ม ๆ ตรงไปยังตึกของกองบัญชาการกองยานรบอวกาศ แล้วสอบถามถึงที่กักขังตัวผู้การบิวค็อก จากนายทหารระดับล่างที่ยอมจำนน จากนั้นก็รีบไปปล่อยตัวท่านออกมา และจัดแจงส่งไปโรงพยาบาลทันที

ผู้การเฒ่ามีอาการอ่อนเพลียทางกายอย่างเห็นได้ชัด จากการที่ต้องถูกจำกัดบริเวณมาถึงกว่าสี่เดือน แต่ประกายตายังเจิดจ้าอยู่ อีกทั้งการพูดการจาก็ยังฉะฉาน ทำให้หยางสบายใจได้บ้าง

“เสียหน้าจริง ๆ ผมนี่ ช่วยอะไรคุณไม่ได้เลย ทั้งที่อุตส่าห์รับรู้ข้อมูลล่วงหน้าจากคุณแล้วแท้ ๆ”

“ไม่หรอกครับ ผมต่างหากที่มาช้าเกินไป ทำให้ท่านต้องลำบาก ไม่ทราบว่ามีอะไรต้องการเป็นพิเศษอีกไหมครับ?”

“นั่นสิน้อ จะว่าไป อยากได้วิสกี้สักอึกก่อนนา”

“ผมจะหาให้เดี๋ยวนี้เลยครับ”

“พลเอกกรีนฮิลล์เป็นยังไงบ้างล่ะ?”

“เสียชีวิตแล้วครับ”

“... นั้นหรือ เฮ้อ ทิ้งให้คนแก่รอดชีวิตมาได้อีกแล้วหรือนี่”

หยางรู้สึกขอบคุณที่พลเอกกรีนฮิลล์ยังมีสำนึกที่ดีอยู่บ้าง ไม่ทำการสังหารตัวประกันที่เป็นนายทหารชั้นสูงรวมทั้งพลเรือนไปพร้อมกับตนด้วย แต่ความรู้สึกนั้นก็จางหายไปบ้าง ตอนที่ไปปล่อยตัวรักษาการผู้บัญชาการทหารสูงสุดออกมา

และงานกองพะเนินเกี่ยวกับการจัดการหลังกวาดล้าง ก็รอหยางอยู่

ต้องประกาศความล้มเหลวของรัฐประหารและการฟื้นฟูรัฐธรรมนูญขึ้นมาใหม่ให้ประชาชนได้รับทราบ แล้วยังต้องสำรวจความเสียหายที่เกิดขึ้น จับกุมสมาชิกที่เหลืออยู่ของกองกำลังกอบกู้วิกฤติแห่งชาติ และต้องทำรายงานการตายของคนที่เสียชีวิตเช่น พลเอกกรีนฮิลล์ พันเอกอีเวนส์อีก ยิ่งคิด เรื่องที่ต้องทำก็ยิ่งเพิ่มขึ้น ทำเอาหยางปวดศีรษะขึ้นมาทันที

ในเวลาอย่างนี้เอง ที่นายทหารผู้ช่วยของเขา- ร้อยเอกเฟรดเดอริกา กรีนฮิลล์ได้โอกาสแสดงความสามารถของหล่อนจนเขาได้แต่อ้าปากค้างเลยทีเดียว ย้อนหลังไปตอนที่ทราบข่าวการเสียชีวิตของบิดา หล่อนเพียงบอกเขาว่า

“ขอเวลาให้ดิฉันหนึ่งชั่วโมง... ไม่สิ ขอสองชั่วโมงได้ไหมคะ ดิฉันเชื่อว่าตัวเองจะทำใจได้แน่นอนค่ะ แต่ไม่ใช่เดี๋ยวนี้ขณะนี้ เพราะฉะนั้น...”

หยางพยักหน้าอนุญาตทันที ตัวเขาเอง ตอนที่ทราบข่าวการตายของเจสสิก้า เอ็ดเวิร์ด เขาก็ต้องการเวลาระยะหนึ่งสำหรับทำใจเช่นกัน

ที่จริงหยางไม่เชื่อว่า บิดาของหญิงสาวจะฆ่าตัวตาย เป็นไปไม่ได้ที่ใครสักคนจะฆ่าตัวตายโดยจ่อยิงแสกหน้าตนเองเช่นนี้ น่าจะถูกคนอื่นยิงมากกว่า แต่เรื่องนี้ คงไม่มีประโยชน์ที่จะพูดออกมา

ขณะที่เฟรดเดอริกาจะกลับออกไปนั้น ผู้การหนุ่มก็พยายามเอ่ยว่า

“เอ่อ... ร้อยเอกกรีนฮิลล์...เอ่อ จะพูดยังไงดีล่ะ... หักห้ามใจบ้างนะครับ”

น่าตลกที่เขาสามารถสั่งการกองทัพขนาดใหญ่ระดับล้านคนหรือสิบล้านคนได้ตามใจคิด แต่ในอีกทางหนึ่ง กับแค่จะสั่งให้ปากของตนพูดให้ได้ดั่งใจ ในบางครั้งกลับทำไม่ได้

หลังจากสองชั่วโมงผ่านไป เฟรดเดอริกาที่ออกมาจากห้องตนเองแล้ว ก็จัดการสะสางงานต่าง ๆ อย่างรวดเร็วประดุจสายน้ำหลาก เอกสารที่ประทับตรา “จัดการเรียบร้อย” ถูกส่งมาถึงมือหยางตลอดเวลาจนกองพะเนินเทินทึก ขณะที่หยางพลิกดูเอกสารเหล่านั้นอย่างสนใจนั่นเอง ปรากฏว่า ในระหว่างนั้นหล่อนถึงกับกำหนดเส้นทางการเดินพาเหรดฉลองชัยชนะเสร็จเรียบร้อย แถมยังกำหนดตารางเวลาให้เสร็จสรรพด้วย ดูเหมือนว่าในตอนนี้ การทำงานหนักจะเป็นสิ่งที่ช่วยหล่อนได้บ้าง

มีการติดต่อเข้ามาจากเชนค็อปที่ออกไปตรวจการณ์บริเวณย่านชุมชน เขารายงานว่า จูเลียนได้พบตัวบุคคลที่ต้องรับผิดชอบสูงสุดในเหตุการณ์ครั้งนี้เข้าให้แล้ว เมื่อหยางถามอย่างสงสัยว่าใครกัน ก็ได้รับคำตอบว่า

“จะใครซะอีก ก็คนที่แม้แต่ชื่อ ท่านก็คงไม่อยากจะได้ยินคนนั้นแหละ หัวหน้าคณะกรรมาธิการสูงสุดไงครับผม”

เป็นชื่อที่ไม่อยากได้ยินเลยจริง ๆ

กล่าวคือ นายทริวนิชท์ซึ่งล่องหนไปอย่างลึกลับตั้งแต่เกิดรัฐประหาร ได้ปรากฏตัวขึ้นแล้วนั่นเอง จูเลียนซึ่งตามไปส่งผู้การบิวค็อกเข้าโรงพยาบาล และกำลังจะเดินทางกลับมาสมทบกับหยางนั้น ถูกใครบางคนโบกเรียกให้จอดรถยนต์ชนิดวิ่งบนพื้น (แลนด์คาร์) ตรงบริเวณข้างตึกเก่า ๆ แห่งหนึ่ง

“คุณ...”

เด็กชายพูดต่อไม่ออกทันทีที่เห็นร่างอีกฝ่ายชัดเจน บุคคลที่ผู้ปกครองของเขาเกลียดที่สุดในโลกกำลังยืนยิ้มอยู่

“อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จักฉัน นายกรัฐมนตรีของพวกเธอไงล่ะ”

นายย็อป ทริวนิชต์ หัวหน้าคณะกรรมาธิการสูงสุดของสมาพันธ์ดาวเคราะห์เสรี (ฟรีพลาเน็ต) เอ่ยเอื้อนด้วยน้ำเสียงแจ่มใส จูเลียนรู้สึกเย็นสันหลังวาบขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าเด็กชายจะติดนิสัยและความคิดมาจากหยางไว้มากโขทีเดียว

“เธอคือ จูเลียนสินะ บุตรบุญธรรมของผู้การหยาง ที่ได้ยินว่า อนาคตท่าทางจะรุ่งโรจน์”

จูเลียนแสดงท่าทักทายไปแกน ๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำเดียว การที่อีกฝ่ายรู้จักตนเองนั้น ทำให้เด็กชายรู้สึกหวาดระแวงมากกว่าที่จะประหลาดใจ

ด้านหลังทริวนิชต์ มีชายหญิงสี่-ห้าคนยืนอยู่ด้วย เป็นกลุ่มคนที่บนสีหน้าไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ

“อ้อ พวกนี้คือ สาวกของลัทธิบูชาโลกมนุษย์ที่ช่วยให้ที่ซ่อนแก่ฉันยังไงล่ะ ฉันซ่อนอยู่ในชั้นใต้ดินของโบสถ์ของพวกเขา และพยายามอย่างใหญ่หลวงและยาวนานที่จะต่อสู้กับพวกคณะรัฐประหารที่ชั่วร้ายพวกนั้น”

พยายามหรือ? พยายามตรงไหนกัน? ตัวเองหลบซ่อนอยู่ในที่ที่ปลอดภัย แล้วพอทุกอย่างจบลงก็ค่อยโผล่หัวออกมาแท้ ๆ จูเลียนอยากจะตอกคืนอย่างที่คิดเสียเหลือเกิน แต่พอนึกถึงฐานะของหยางแล้ว ได้แต่กล้ำกลืนคำพูดไว้

“เอาล่ะ เธอรีบพาฉันไปที่ที่ทำการรัฐบาลเร็วเข้า ฉันจะต้องรีบแสดงตัวให้ประชาชนที่รักของฉันรู้ว่า นายกรัฐมนตรีของพวกเขาปลอดภัยดี จะได้สบายใจกันได้”

จูเลียนไม่มีทางเลือกอื่น ได้แต่เชิญหัวหน้าคณะกรรมาธิการขึ้นรถยนต์ (แลนด์คาร์) แล้วพามาถึงหน้าทำเนียบ จัดการยัดเยียดอีกฝ่ายให้กับเชนค็อปและลูกน้องที่ยืนอยู่แถวนั้นพอดี

“ให้ตายเถอะ ความวัวเพิ่งจะหายไป ความควายก็เข้ามาซะแล้ว”

เมื่อฟังความเป็นไปทั้งหมดแล้ว หยางถึงกับบ่น เรียกอีกฝ่ายเป็น “ความควาย” ที่น่ารำคาญไปโน่น แต่ในใจเขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล อันทำให้หัวเราะไม่ออกขึ้นมา กล่าวคือ การที่นายทริวนิชต์ได้รับการช่วยเหลือจากสาวกลัทธิบูชาโลกมนุษย์ ตลอดจนพาไปซ่อนตัวไว้อย่างดีนี่ มันจะเหมือนกับการที่กองกำลังอัศวินรักชาติถูกทริวนิชต์หลอกใช้งานหรือไม่หนอ?

หรือว่า ตรงกันข้าม?....

Create Date : 23 มิถุนายน 2548		1 comments
Last Update : 23 มิถุนายน 2548 18:15:23 น.
Counter : 492 Pageviews.
Share Tweet