๙

ร่มฉัตรคอยดูแลจีนเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารการกิน การทานยาครบตามเวลา ทำให้ทุกอย่าง เว้นแต่ไม่ได้เช็ดตัวให้เท่านั้น สาวร่างสูงขอเลื่อนนัดลูกค้าทั้งหมด ไม่อยากทิ้งให้คนเจ็บอยู่ห้องเพียงลำพัง

จงรักแปลกใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายโดดงาน แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

“ดีขึ้นรึยังคะคนเก่ง” เธอเอ่ยขึ้น หลังนั่งข้างเตียงอีกฝ่ายที่เพิ่งตื่น เหมือนกับสองวันที่ผ่านมา

“ไม่เป็นไข้แล้วค่ะ” หล่อนมีสีหน้าสดชื่น น้ำเสียงแจ่มใสไม่แหบแห้ง

“จริงเหรอ ไหนขอพี่วัดไข้หน่อยค่ะ”

สาวร่างสูงไม่พูดเปล่า แต่แทนที่จะใช้หลังมือวัดอุณหภูมิ กลับใช้หน้าผากของตนสัมผัสแทน ปลายจมูกโด่งแตะกันเบาๆ พร้อมยกยิ้มมุมปาก

เอ่อ...

จีนหน้าร้อนวูบกะทันหัน ไม่ชินกับความใกล้ชิดแบบนี้นัก รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่มากระทบแก้ม พลันนึกถึงความฝันที่ทำให้สะดุ้งตื่นเมื่อกี้

อา...”

หล่อนหลุดครางเสียงหวาน ขณะที่เธอใช้เรียวปากซุกไซ้ที่คอเรียวระหงของตน ส่วนมือนั้นวุ่นวายอยู่กับพื้นที่ส่วนตัวที่ชุ่มแฉะด้านล่าง ก่อนบุกรุกเข้ามาโดยไม่บอกกล่าว

สาวสวยสะดุ้งเล็กน้อยกับความอึดอัดที่แทรกผ่านเข้ามา

“พะ พี่ฉัตร...”

“พี่ชอบน้องจีนนะคะ” เธอเอ่ยคำหวานออกมา ก่อนทาบจุมพิตที่ลึกซึ้ง

คนน้องเคลิ้มตามปล่อยกายใจไปกับจูบนั้น

คนในฝันขยับข้อมือเข้าออก ทำให้หล่อนกระสันวาบหวิว ก่อนกรีดร้องสุดเสียง

ใบหน้าแดงด้วยเลือดลมสูบฉีด มั่นใจว่าชั้นในของตนคงเปรอะเปื้อน จากฝันเปียกสุดลามกเมื่อกี้

คิดอะไรบ้าๆ พี่ฉัตรไม่คิดแบบนั้นกับฉันหรอก

หล่อนพยายามบอกตัวเองแบบนั้นหลายครั้ง

แต่การแสดงออกที่ใกล้ชิดของร่มฉัตร ทำให้หัวใจของจีนทำงานหนัก และลังเลสงสัย

หรือว่าพี่ฉัตรจะมีใจให้ฉัน?

เธอไม่คิดจะฉวยโอกาสมากจนเกินไป แค่ได้กำไรเล็กน้อยก็ผละออกห่าง

“ตัวไม่ร้อนจริงๆ ด้วย”

“จีนไปร้องเพลงได้รึยังคะ?” หล่อนถาม ดูแล้วไม่ต่างจากเด็กน้อยที่กำลังอ้อนขอผู้ปกครอง เบื่อหน่ายหลังนั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องมาสองวันเต็ม ไม่อยากจมอยู่กับความฟุ้งซ่านบ้าๆ ของตัวเอง กลัวจะเป็นการชอบฝ่ายเดียว

โอ๊ย! น่ารักไปแล้ว

คนพี่นึกครวญครางในใจ การอยู่ใกล้ชิดกับลูกครึ่งสาวหลายวัน เธอต้องใช้พลังใจไม่น้อย ที่จะไม่ทำอะไรเกินเลย แค่แต๊ะอั๋งนิดๆ หน่อยๆ ก็ชุ่มฉ่ำหัวใจแล้ว

ใครได้เป็นคนรักน้องจีน โคตรโชคดีชะมัด

คิดแบบนั้น แต่ไม่กล้าเพ้อไปไกล แค่ได้มีโอกาสดูแลหล่อนก็ถือว่าดีกว่าฝันแล้ว ยกนิ้วปัดผมยาวที่มาบดบังใบหน้าสวยหวาน ราวรูปสลักของนางฟ้าออกอย่างแผ่วเบา

“ถ้าน้องจีนไหวก็ไปค่ะ พี่ก็ว่าจะเข้าไปร้านเหมือนกัน” ร่างสูงบอก

“ดีจังเลย” จีนยิ้มกว้างเต็มหน้า

คนพี่ยิ้มตาม หัวใจสั่นไม่น้อย

อย่าน่ารักนักสิคะ พี่กลัวใจตัวเอง

หลังทานมื้อเช้าเสร็จ จีนไปนั่งดูโทรทัศน์ ส่วนร่มฉัตรกับจงรักนั่งคุยงานต่อที่โต๊ะกินข้าว

“พี่สุขส่งไฟล์มาค่ะ คุณฉัตรจะดูเลยไหมคะ?” ลดเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน

“เอาสิ”

เจ้านายสาวรับมือถือของลูกน้องมาเปิดอ่าน มีทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวที่มีเสียงซ่าแทรกเข้ามาจนฟังไม่รู้เรื่อง เธอจึงปิดเสียง ขณะดูคลิป เป็นข้อมูลการซื้อขายยาเสพติดล็อตใหญ่จากประเทศเพื่อนบ้าน เห็นใบหน้าตัวแทนของทั้งสองฝ่ายชัดเจน มีภาพการจับไม้จับมือแสดงว่าตกลงกันได้ และส่งกระเป๋าเงินแลกสินค้า รวมถึงเขียนวันเวลาส่งของไว้ด้วย

พอดูจบ เธอยิ้มน้อยๆ ส่งอุปกรณ์นั้นคืนจงรัก

“โทรนัดลูกค้าให้มาชำระเงินที่เหลือ เราจะปิดจ๊อบนี้”

“ได้ค่ะคุณฉัตร”

“แจ้งให้สุขถอนกำลังออกมาก่อนวันนั้นนะ ฉันไม่อยากให้มีการสูญเสีย”

หญิงสาวเป็นคนรักพวกพ้อง ไม่อยากให้ใครบาดเจ็บล้มตายโดยไม่จำเป็น โดยเฉพาะจงสุข พี่ชายฝาแฝดของจงรัก ที่สนิทสนมไม่ต่างจากน้องชายแท้ๆ

แต่ละงานที่รับทำค่าจ้างแพงลิบ แต่เป็นงานที่เสี่ยงอันตรายมาก เส้นทางนี้ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่เต็มไปด้วยขวากหนามแหลมคมไม่ต่างจากคมหอกคมดาบ

ทว่าเธอมีเหตุผลในการเลือกทำแบบนี้

...หนึ่งคือ เพื่อปกป้องครอบครัวตัวเองแบบลับๆ โดยใช้อิทธิพลมืด สองคือ เพื่อประโยชน์ส่วนรวม และสุดท้ายคือ สนองความบ้าคลั่งของตัวเอง ที่อยากเป็นฮีโร่อินมาตั้งแต่วัยเยาว์

‘งานขายข่าว’ จึงเป็นอาชีพที่ร่มฉัตรเลือก หลังอ่านนิยายจีนกำลังภายใน แล้วพบว่ามันถูกกับจริตตัวเองที่สุด งานที่ให้ค่าจ้างสูงมาก ได้เงินชดเชยยามบาดเจ็บหรือตาย ช่วยให้ลูกน้องที่มาจากครอบครัวยากจน ลืมตาอ้าปากได้

เธอได้รับความช่วยเหลือจากบรรจงบิดาของคู่แฝด ซึ่งเป็นเจ้าของค่ายมวยใกล้บ้าน นอกจากจะได้วิชาป้องกันตัว แล้วยังได้ลูกน้องมีฝีมือที่ไว้ใจได้มาหลายคน และได้รับการสนับสนุนให้รู้จักกับคนใหญ่คนโต จึงเข้าสู่ธุรกิจนี้แล้วเป็นที่รู้จักในเวลาเพียงไม่กี่ปี

“ค่ะ” จงรักยิ้มกว้าง ดีใจที่พี่ชายจะได้กลับมาเสียที หลังแฝงตัวไปทำงานนี้นานสามเดือนกว่า พร้อมกับลูกน้องกลุ่มหนึ่ง เกือบทุกครั้งที่พี่ชายไปทำงาน แม้จะรู้ว่าเขาเก่งมาก แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“ไว้สุขกลับมา เราไปฉลองกับอาจงกันสักวัน ปิดห้องวีไอพีเลี้ยงเลย ฉันเป็นเจ้ามือเอง”

ลูกน้องสาวหัวเราะร่วน ด้วยร่มฉัตรเคยทำแบบนี้ปีละหลายครั้ง โดยเชิญทุกคนที่ร่วมงาน และคนในค่ายที่อายุเกินเกณฑ์มากินดื่มไม่อั้น จนเมาหัวทิ่ม โดยเฉพาะพ่อของตน ซึ่งดูจะมีความสุขมากเป็นพิเศษ

ส่วนชนมนผู้จัดการร้าน ออกจะชอบเสียด้วยซ้ำ มาร่วมแจม พร้อมกับนำเหล้าดีๆ มาเลี้ยงอีกต่างหาก

“ได้ค่ะ” จงรักรับคำ เชื่อว่า หากพ่อรู้เรื่องนี้จะต้องดีใจมาก

“มีข่าวอะไรอีกไหม?”

“อีกเรื่องยังเงียบค่ะ”

เธอทำหน้าเครียดขึ้นเล็กน้อย

“ตามข่าวอย่าให้ขาดนะ”

“ค่ะ” ลูกน้องสาวเข้าใจความเป็นห่วงของเจ้านาย ก่อนนึกอะไรขึ้นได้ “แล้วงานคืนนี้ละคะ?”

“ลูกค้าใหม่?”

“ค่ะ”

“ขอรายละเอียดลูกค้าหน่อย” ร่มฉัตรมักจะให้เช็คประวัติของลูกค้าก่อนรับงานเสมอ

“นี่ค่ะ” จงรักยื่นแฟ้มที่เตรียมไว้ให้อีกฝ่าย

คนพวกนี้อีกแล้วเหรอ

ร่างสูงเหยียดยิ้มเหมือนดูแคลน หลังอ่านจบ พอเดาได้ว่าอีกฝ่ายมาหาตนด้วยเรื่องอันใด

“น่าเบื่อ”

ลูกน้องหัวเราะเบาๆ เดาถูกว่าอีกฝ่ายต้องแสดงท่าทีเช่นนี้

“ลองคุยดูก่อนนะคะ เผื่อสร้างคอนเนคชั่นใหม่ๆ”

ร่มฉัตรทำหน้าทึ่งๆ ปิดแฟ้มแล้วยื่นคืนให้

“เดี๋ยวนี้คุณจงรักเก่งแล้ว ไว้คราวหน้าจะให้รับงานแทนฉัน ดีไหม?”

“เฮอะ” คนสนิทสาวพ่นลมออกปาก “คุณฉัตรคิดโยนงานให้ฉัน จะหาเรื่องอู้ใช่ไหมคะ?”

“แย่จัง คิดอะไรรู้ทันไปหมด” เธอแสร้งทำหน้าเศร้าแบบที่อีกฝ่ายรู้อยู่แล้ว “บ่ายๆ ไปเดินห้างกันนะ เสบียงหมดบ้านแล้ว น้องจีนจะได้ออกไปยืดเส้นยืดสายด้วย”

อ้างไปเรื่อย จริงๆ จะพาสาวไปเที่ยว ชิส์

จงรักส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ที่สาวร่างสูงเอาแต่ใจไม่ต่างจากเด็กๆ มองอีกฝ่ายลุกยืดตัวบิดขี้เกียจ เดินไปหาหล่อนที่โซฟายาว แล้วนั่งดูโทรทัศน์ด้วยกัน ผู้ช่วยสาวจึงนำแฟ้มกลับห้องตัวเอง

“คืนนี้เตรียมรึยังคะว่าจะร้องเพลงอะไรบ้าง?”

จีนละสายตาไปจากโทรทัศน์จอแบน ที่กำลังเล่นมิวสิควิดีโอเพลงฝรั่ง

“ค่ะ ก็ว่าจะร้องของคนนี้สักสามเพลง”

“ร้องได้เหรอคะ?”

“ก็พอได้ค่ะ”

“งั้นเหรอ พี่จะรอฟังนะคะ”

นัยน์ตาสองสีทอดมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกบางอย่าง ก่อนเผยยิ้มให้กัน

ก้อนเนื้อในอกของจีนเต้นรัวแรง ยิ่งกว่ากลองชุดในจังหวะเพลงร็อค รู้สึกร้อนวูบที่ใบหน้า จึงรีบหลบสายตาก่อน การอยู่ใกล้ร่มฉัตรหลายวันทำให้รู้สึกแปลกๆ แบบที่ไม่เคยรู้สึกรู้สากับผู้หญิงคนใดมาก่อน

นักร้องสาวประทับใจเธอไปหมด ไม่ว่าจะเป็นสายตาคมกริบ น้ำเสียง กลิ่นหอมๆ หรือสัมผัสที่อ่อนโยนของร่มฉัตร แต่ไม่จาบจ้วงล่วงเกิน หรือฉวยโอกาส

สาวลูกครึ่งพอรู้ว่า อาการใจสั่นเป็นอาการเริ่มต้นของความรัก ซึ่งเคยเป็นกับเพศตรงข้ามที่คบหาแบบผิวเผิน

...แต่ไม่เคยรู้สึกรุนแรงแบบนี้กับผู้หญิงด้วยกัน

ฉันไม่ควรรู้สึกแบบนี้

หล่อนไม่ได้รังเกียจแม้แต่น้อยที่เธอชมชอบเพศเดียวกัน เพราะเพื่อนสมัยเรียนเป็นแบบนี้หลายคน บางคู่ถึงกับคบหากันแบบเปิดเผย การอยู่ในประเทศตะวันตกไม่ได้เป็นเรื่องผิดปกติ แม้จะมีสายตาแปลกๆ มองมาบ้าง แต่ก็ไม่ได้หมิ่นเพศดูแคลนมากเหมือนประเทศทางตะวันออกหรือเอเชีย

หญิงสาวมองว่าเรื่องของเรายากจะเป็นไปได้ ส่วนหนึ่งเพราะอีกไม่นานตนก็ต้องกลับบ้าน จึงไม่คิดจะสร้างปัญหาวุ่นวายให้ตัวเอง

ฉันควรทำอย่างไรดี?

ขณะที่สมองของจีนกำลังตีกันไปมานั้น ร่มฉัตรที่มองอยู่ถามขึ้นอย่างสงสัย

“น้องจีนเป็นอะไรคะ? ไม่สบายรึเปล่า?”

คนน้องรับรู้ได้ถึงความห่วงใย จึงคลี่ยิ้มบางเบาออกมา

“ปะ เปล่าค่ะ แค่คิดอะไรเพลินๆ”

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว พี่ไม่อยากให้น้องจีนไม่สบายอีก” ร่มฉัตรยิ้มละไม

รอยยิ้มนั้นทำให้จีนหัวใจกระตุกวูบ จับจ้องใบหน้าคมสวยของเธอราวกับต้องมนตร์สะกด ถึงกับอึ้งงันพูดไม่ออก หลบสายตาเฉมองไปที่จอสี่เหลี่ยมแทน

โธ่เอ๊ย! ทำไมต้องยิ้มหวานแบบนี้ด้วย

หล่อนคิดต่อว่าอีกฝ่ายในใจ

วันนี้น้องจีนแปลกๆ

เจ้าของห้องเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่คิดเซ้าซี้ ต่างคนต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตน โดยไม่มีใครรบกวนใคร

ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่มฉัตรจึงลุกไปดู เห็นเป็นจงรักมาพร้อมกับอาหารอีกมื้อ ก็เปิดให้เข้ามา

“คุณฉัตรคะ”

“หืม”

“คนของเราบอกว่า คุณฐาพยายามสืบเรื่องของ...จีนค่ะ”

หืม!

เจ้านายสาวทำหน้าตื่น ขมวดคิ้วแทบเป็นปม ไม่คิดว่าอดีตคนรักจะลงมือเร็วขนาดนี้

“สองวันที่เราไม่ได้ไปร้าน มีผู้ชายสองคนไปถามเด็กที่ร้านถึงจีน คุณมนเห็นผิดสังเกตเลยให้คนตามดู ก็เลยทราบค่ะ”

ยายแม่มด! ดื้อด้านจริง

นึกด่าอีกฝ่ายในใจ รู้นิสัยฐานีย์ว่าเป็นพวกกัดไม่ปล่อย เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด ชอบเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล และหากไม่ได้ดั่งใจก็จะพาลเกเรอาละวาดจนน่ารำคาญ

...ไม่รู้ว่าตอนนั้น ผีบ้าอะไรดลใจให้ตนหลงรักผู้หญิงคนนี้ได้ พอมองย้อนกลับไป รู้สึกว่าตนงี่เง่ามากๆ และแน่นอนว่า เธอไม่คิดจะทำผิดซ้ำสองอีก

ตอนที่เราคบกัน หลายครั้งที่ฐานีย์เหวี่ยงใส่พนักงานสาวๆ ที่มาใกล้ชิดกับเธอ มองว่าสาวพวกนั้นมาให้ท่า จึงหวาดระแวง ทำให้เราทะเลาะมีปากเสียงกันบ่อยครั้ง คิดไม่ถึงผ่านไปหลายปี อีกฝ่ายยังนิสัยไม่พัฒนาขึ้น ดูแล้วเหมือนจะอารมณ์ร้ายกว่าสมัยก่อนเสียอีก

“คิดจะทำอะไรน้องจีนอีกละเนี่ย?”

“ไม่ว่าจะเป็นอะไร คงไม่ใช่เรื่องดีแน่” จงรักเอ่ยเดาไปทางร้ายมากกว่าดี

คงงั้น โชคดีที่คนที่โดนตบวันนั้นเป็นฉัน ไม่ใช่น้องจีน

เจ้านายสาวคิดต่อในใจ ก่อนเปลี่ยนเรื่องคุย

“ไปทานก่อนเถอะ หิวๆ แบบนี้ คิดอะไรไม่ออกหรอก กองทัพต้องเดินด้วยท้อง”

ลูกน้องสาวมองออกว่าร่างสูงไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ จึงเลือกที่จะหุบปากลง แล้วนั่งทานเงียบๆ

คืนนั้นจีนขึ้นร้องเพลงในผับ โดยแต่งชุดน้องหมีที่น่ารักน่าฟัดทำให้เวทีการแสดงสดของผับคึกคักกว่าหลายวัน ที่สาวสวยไม่มาทำงาน ลูกค้าหลายคนแห่มาโยกย้ายส่ายสะโพกตรงหน้าเวที ดนตรีกระหึ่มในจังหวะร็อคเบาๆ

“ท่าทางจีนจะมีแฟนคลับเพียบ” ชนมนเปรยขึ้น หลังนั่งฟังเพลงที่เก้าอี้บาร์ข้างเพื่อนรัก

“เหรอ” ร่มฉัตรไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ที่เห็นหนุ่มๆ กระดี้กระด้าทำเนียนจับมือหล่อน จิบน้ำเมาในมือเพื่อดับอารมณ์ร้อนที่ระอุในทรวงอก

ไอ้พวกลามกเอ๊ย!

แม้จะโมโหแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะนั่นคืองานของหล่อน แถมจีนยังยิ้มหวานอีกต่างหาก ทำให้ร่างสูงอารมณ์ขุ่นมัวจนอยากจะเก็บผู้หญิงคนนี้ไว้ในห้องของตน เหมือนหลายวันที่ผ่านมา

หงุดหงิดเฟ้ย!

บ่นในใจ เบนสายตามองไปทางอื่น ไม่อยากทำอะไรวู่วามลงไปให้เกิดความเสียหายกับธุรกิจ

ชนมนหันมามองเพื่อนรักที่กำลังซดค็อกเทลเป็นน้ำเปล่า เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“เป็นอะไรไป?”

“ไม่เป็นอะไร” ปากบอกว่าไม่ แต่หน้าสวยคมกลับบอกบุญไม่รับ

โกหกไม่เนียน...ไปเรียนมาใหม่เถอะ

“หน้าบึ้งขนาดนี้ กะกินหัวใครรึเปล่า” อีกคนแกล้งกระเซ้า

“พูดมาก” ร่มฉัตรส่งสายตาจิกคนช่างพูด

ผู้จัดการสาวหัวเราะร่วน อารมณ์ดีสุดๆ ที่ได้แหย่เธอ ครั้งนี้ถือว่าสำเร็จง่ายเกินคาด

“อย่าบอกนะว่าแกหึงน้องเขาน่ะ”

ฉันอ่านง่ายขนาดนั้นเลย?

นึกสงสัยสีหน้าของตัวเอง แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะปฎิเสธ

“ฉันไม่มีสิทธิ์หรอก” น้ำเสียงของสาวในชุดเดรสเศร้าสร้อยเหมือนตัดพ้อกลายๆ เจ็บอะไรไม่เจ็บเท่าเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วง ได้แค่มองแต่ไม่มีสิทธิ์

ฉันก็แค่มดตัวน้อยตัวนิด

ชนมนแค่นหัวเราะเบาๆ

“พูดไม่เหมือนแกที่ฉันรู้จักเลยนะ” เพื่อนรักมองเธอ “ถ้ามีโอกาสมากวักมือตรงหน้า ปกติแกจะกล้าลุยกระโจนใส่ ไม่ใช่นั่งหงอเป็นเต่าหดหัวแบบนี้”

“ฉันไม่อยากให้น้องจีนเดือดร้อน”

ผู้จัดการสาวโบกนิ้วชี้ตรงหน้า แล้วส่งเสียงจุ๊ปากออกมาแบบไม่พอใจ

“อย่ามาอ้างโน่นอ้างนี่ไอ้คุณฉัตร ฉันว่าตอนนี้ทุกคนเชื่อสนิทว่าแกกับจีนมีอะไรกันแล้ว จีนกับแกลงเรือลำเดียวกัน คิดถอนตัวตอนนี้คงไม่ได้แล้วล่ะ” พูดเสียงเบาลง เพื่อไม่ให้คนอื่นมาได้ยินคำสนทนา

ร่มฉัตรถอนใจเบาๆ

ชนมนโบ้ยไปทางสองโต๊ะด้านข้างในมุมมืด ที่มีแต่ผู้ชายใส่สูทใบหน้าเหี้ยมเกรียม

“พวกเมียเก่าแกมาเฝ้าขนาดนี้ แกคิดว่าจีนจะปลอดภัยรึเปล่า?”

นัยน์ตาคมกริบของคนฟังเป็นประกายน่ากลัวขึ้นทันที

“กล้าแตะต้องน้องจีน ก็ลองดูสิ” โทนเสียงเปลี่ยนเป็นดุเข้ม ไม่ต่างจากแม่เสือที่พร้อมจะขย้ำศัตรู

เป็นห่วงจีนขนาดนี้ ยังปากแข็งอีกนะแก

ชนมนเผยยิ้มมุมปาก แล้วตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ

“ไม่ว่าแกจะทำอะไร ฉันอยู่ข้างแกนะ อย่าลืมล่ะ”

“ฉันรู้อยู่แล้ว”

เธอคบหากับอีกฝ่ายมานานกว่าสิบปี แม้จะกวนประสาท จู้จี้ไปบ้าง แต่ก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่สนิทและไว้ใจที่สุด

ผู้จัดการร้านกลอกตาไปมา

“ฉันว่าถ้าตาต่อตาฟันต่อฟันกับเมียเก่า คงเจ็บปางตายทั้งคู่แน่” เพื่อนเธอรู้จักฐานีย์ในช่วงที่คบกับร่มฉัตร แต่ไม่ค่อยถูกชะตาจึงเว้นระยะห่างไว้พอสมควร ส่วนหนึ่งเพราะนิสัยอารมณ์ร้ายเกินคาดเดา

...ชนมนมองว่าร่มฉัตรควรได้คนรักที่ดี และเหมาะสมกว่าผู้หญิงคนนั้น จึงไม่ส่งเสริมให้คืนดีกับฐานีย์

คนฟังหรี่ตาลงเล็กน้อย

“แกมีแผนเหรอ?”

“จะพูดงั้นก็ได้” อีกฝ่ายยิ้มเจ้าเล่ห์ โน้มตัวไปข้างหูเพื่อน หลังมองซ้ายมองขวาว่าไม่มีบุคคลที่สามอยู่ใกล้ๆ แม้แต่บาร์เทนเดอร์หนุ่มก็ไปยืนชงเหล้าอีกด้านของเคาน์เตอร์

“ลองแบบนี้สิ...”

สาวหน้าคมตั้งใจฟัง พยักหน้าเป็นระยะ จากนั้นปรากฎรอยยิ้มบางขึ้น

“ไอเดียดีอ่ะ”

“ก็แน่ล่ะ ให้รู้ซะบ้างว่าฉันเป็นใคร” ผู้จัดการสาวยืดตัวขึ้นอย่างภูมิใจในตัวเอง

“เออ แกเก่งที่สุด” ร่มฉัตรชมคนบ้ายอให้ลอยกว่าเดิม จิบน้ำเมาอีกอึก แล้วคิดหาวิธีลงมือให้เร็วที่สุด

“ว่าแต่แกเถอะ ชอบจีนรึเปล่า?” ชนมนถามตรงๆ

คนในชุดเดรสชะงัก

“พูดยาก”

“เฮอะ” เพื่อนเธอแค่นหัวเราะ “อย่าคิดนานนัก เหลืออีกแค่สองเดือนน้องจะกลับบ้าน ถึงตอนนั้นอย่าร้องไห้ขี้มูกโป่งล่ะ”

ร่างสูงเผลอกำแก้วในมือแน่นขึ้นอย่างลืมตัว

แค่สองเดือนเองเหรอ...สั้นจัง!

OOOO

น้องจีนเหมือนจะเตลิดไปไกลกว่าพี่ฉัตรซะแล้ว 5555 ต้องดูว่าใครจะลดการ์ดลงก่อนกัน 

ตอนหน้าจะมีเหตุให้ทั้งคู่เข้าใจผิด ส่วนจะเป็นอะไรนั้น ไรท์ไม่บอกค่ะ อิอิ 

นาง ^^

OOOO

Create Date : 25 พฤษภาคม 2564
Last Update : 25 พฤษภาคม 2564 19:11:32 น.		0 comments
Counter : 762 Pageviews.
Share Tweet