|
No Romance หยุดหัวใจที่เธอ - บทที่ 2 (YURI)
๒ ร่มฉัตรแทบไม่อาจละสายตาไปจากนักร้องบนเวทีได้เลย พร้อมกับจิบเครื่องดื่มไปด้วย ตกในภวังค์ราวกับโลกนี้มีแค่เราสองเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าปกติที่ดูสดใสน่ารัก จะกลายเป็นเซ็กซี่ เร่าร้อนได้ถึงเพียงนี้ คงขยี้หัวใจคนมาไม่น้อย...ชนมนตาถึงจริงๆ ที่รับเอาไว้ พอคิดแบบนี้ก็อมยิ้มในหน้า แต่ไม่ทำอะไรแค่นั่งชื่นชมเป็นอาหารตาเฉยๆ ขณะที่พวกหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ไปยืนออหน้าเวที เพื่อแจกทิปแบงค์สีเทาให้หล่อน...โดยมีจุดประสงค์ไม่ดีแอบแฝง เห็นผู้หญิงสวยๆ เป็นไม่ได้เลยพวกนี้ เธอคิดแบบขำๆ ก่อนเอียงหน้าไปหลังได้ยินเสียงเรียก “คุณฉัตร” “ว่าไง?” “ลูกค้ามาแล้วค่ะ อยู่ที่ห้องวีไอพี” จงรักกระซิบ หญิงสาววัยยี่สิบกลาง เป็นคนสนิทที่ไม่ต่างจากพี่น้องคลานตามกันมา มีพี่ชายฝาแฝดชื่อจงสุข ซึ่งทำงานให้ร่มฉัตรเช่นกัน “อืม” เธอพยักหน้า ซดน้ำสีอำพันจนหมดแก้ว ก่อนลุกไปพร้อมกับอีกฝ่าย โดยปรายตามองไปที่เวทีแวบหนึ่ง จงรักมองตามสายตาของเจ้านาย แล้วเปรยขึ้นประหนึ่งไปนั่งในกลางใจอีกฝ่าย “เจอตอนแรกนึกว่าเป็นคนไทย คุยไปคุยมาบอกว่า เป็นลูกครึ่งมาจากอเมริกาค่ะ” ร่มฉัตรเดินไปยังห้องที่แขกรออยู่ที่ชั้นสองพร้อมกับจงรัก เดินไปคุยไป “มาเที่ยว?” “ว่างั้นค่ะ” ลูกน้องคนสนิทตอบ “เพิ่งมาได้ไม่กี่วัน โดนขโมยเงินไปเกือบหมด โชคดีที่พาสปอร์ตไม่หาย เลยต้องมาทำงานที่นี่ หาเงินเที่ยวแล้วก็ค่าตั๋วกลับบ้าน” “มาคนเดียว?” “ค่ะ” สาวร่างสูงโคลงศีรษะไปมา “ใจกล้าไม่เบา” “เป็นห่วงเหรอคะ?” จงรักอดถามไม่ได้ ด้วยเจ้านายจะใจดีกับสาวๆ สวยๆ เป็นพิเศษ “ก็ดูแววตาหนุ่มๆ พวกนั้นสิ จ้องหยั่งกับจะกลืนหล่อนลงท้อง น่าขยะแขยง” ร่มฉัตรเบะปากน้อยๆ แล้วคุณไม่คิดแบบนั้นเหรอคะ? ลูกน้องสาวยิ้มขำอย่างรู้ทัน ก่อนหยุดหน้าประตูห้องพิเศษ เคาะสองครั้ง หลังได้ยินเสียงอนุญาตจึงเปิดเข้าไป ภายในห้องมีผู้ชายอยู่สองคน คนหนึ่งเป็นเจ้านาย อีกคนเป็นคนสนิท ห้องนั้นมีโต๊ะกลมและโซฟาตัวใหญ่สำหรับหกที่นั่ง ผนังทุกด้านติดวอลเปเปอร์โทนสีเหลืองทอง ตบแต่งเรียบง่ายแต่ดูหรูหรา “มาตรงเวลามากคุณร่มฉัตร นั่งก่อนครับ” ไพศาลวัยสี่สิบปลายลุกยืนแล้วเชิญอีกฝ่ายอย่างกุลีกุจอ เขาแวะมาเป็นลูกค้าที่นี่หลายครั้ง ส่วนหนึ่งเพราะประทับใจในบริการ อีกส่วนคือโดนใจในเรื่องบุคลิกของเธอคนนี้ ...ผู้หญิงสวยเก่ง มีสมอง หาไม่ง่าย สวยตลอด...ผู้หญิงอะไร “ขอบคุณค่ะ” ร่มฉัตรยิ้มบาง โดยมีจงรักยืนประกบอยู่ด้านหลัง หลังทั้งสองทรุดนั่งตรงข้ามกัน สาวหน้าคมนั่งไขว่ห้างเพื่อไม่ให้โป๊จนเกินงาม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความเซ็กซี่น้อยลง “ดื่มอะไรหน่อยไหมครับ?” “ขอบคุณค่ะ แต่ฉันไม่ดื่มตอนคุยเรื่องงาน” เธอตอบอย่างสุภาพ “คุณไพศาลต้องการพบฉัน มีเรื่องอะไรเหรอคะ?” “ผมได้ข่าวมาว่า มีบ่อนเปิดใหม่ที่กรุงเทพฯ หลายแห่ง” คนฟังเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แล้ว?” “ผมอยากได้หลักฐานมัดตัวผู้บงการ” ร่มฉัตรบวกลบคูณหารในสมองอย่างว่องไว หลังอยู่ในวงการนี้มาเกือบสิบปี ริมฝีปากเคลือบสีสดเหยียดยิ้ม ก่อนตอบออกไป “ขอโทษนะคะ ฉันคงรับงานนี้ไม่ได้” หืม? ไพศาลทำหน้างงที่โดนปฎิเสธ “ทำไมล่ะครับ?” “เพราะมันอันตรายเกินไปค่ะ” เขากลอกตาไปมา แล้วเดาออกมา “แปลว่าคุณรู้ว่าใครทำ?” สาวร่างสูงไม่ตอบคำถาม รอยยิ้มละไมยังคงประดับบนใบหน้า แล้วพูดด้วยท่าทีผ่อนคลายกว่าเดิม “ฉันทำธุรกิจเพื่อผลกำไรนะคะ ฉันจะไม่ทำอะไรที่ไม่คุ้ม ฉันมีลูกน้องต้องเลี้ยง” “คิดไม่ถึงว่าคุณจะพูดแบบนี้” เขาพึมพำ เธอหัวเราะคิกคักพร้อมยกมือป้องปาก “ฉันไม่ได้เป็นผู้ชายอกสามศอกนะคะ ฉันไม่ใช่คนกล้าหาญอะไร เป็นแค่ผู้หญิงขี้ขลาดเท่านั้นเอง” ถ้าคุณขี้ขลาด ผมคงไม่พ้นต้องเอาผ้าถุงคลุมหัว ไพศาลหัวเราะบ้าง ฟังออกว่าเป็นคำพูดประชดประชันมากกว่า “ไม่เปลี่ยนใจแน่เหรอครับ?” “ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากให้ลูกน้องไปตาย” ร่มฉัตรบอกตามตรง เธอไม่คิดจะทำอะไรวู่วาม หลังมีประสบการณ์ภารกิจยากที่ผิดพลาด ส่งผลให้เสียลูกน้องที่น่ารักไปสามคน แม้จะนำเงินก้อนโตไปให้ครอบครัวละหลายล้าน แต่ความเจ็บปวดยังคงทิ้งร่องรอยเอาไว้ในใจทุกครั้งที่คิดถึง ...นับจากนั้นหญิงสาวสัญญากับตัวเองว่า จะรอบคอบให้มากขึ้น ไม่คิดเห็นแก่ตัวจนเกินไป เอาเงินมากองเป็นภูเขา ก็เรียกชีวิตคนกลับมาไม่ได้ แล้วจะโลภมากไปเพื่ออะไร? “งานนี้ผมให้ยี่สิบล้าน โอนเดี๋ยวนี้ครึ่งหนึ่งเลย” เขารีบยื่นข้อเสนอสูงอีกเท่าตัว โดยหวังว่าจะทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจ พูดไม่รู้เรื่องสินะ น่ารำคาญ! หญิงสาวถอนใจอย่างเบื่อหน่าย ขยับขาลุกยืนเต็มความสูง “หมดธุระแล้วใช่ไหมคะ?” ผู้ชายคนนั้นลุกยืน แล้วเรียกเธอเสียงอ่อน “คุณฉัตรครับ” “สวัสดีค่ะคุณไพศาล” สาวร่างสูงออกไปจากห้องนั้น โดยไม่คิดสนใจเขาอีก ลูกค้าแล้วไง? ฉันมีสิทธิ์ปฎิเสธได้ ไพศาลได้แต่มองตามสองสาวจนประตูปิด ก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างผิดหวัง “บ้าจริง!” “แล้วจะทำอย่างไรต่อดีครับ?” คนสนิทที่อยู่ข้างหลังถามขึ้น “ไปจ้างคนอื่นดีไหม?” ไพศาลพ่นลมหายใจเพื่อระบายความเครียด “ก็คงต้องอย่างนั้น” เขาตอบแบบไม่ใส่ใจนัก ซดเหล้าตรงหน้าจนหมด “กลับกันเถอะ” หากร่มฉัตรบอกเหตุผลแบบนี้ แปลว่างานนี้ต้องหินมาก ใครจะกล้ารับอีก...นอกจากคนเสียสติ ว่าแต่ใครกันที่ขนาดคุณร่มฉัตรยังไม่กล้าต่อกรด้วย? ได้แต่เก็บคำถามนี้ไว้ในใจ “ลูกค้าอีกรายมารึยัง?” ร่มฉัตรถามด้วยน้ำเสียงขุ่น หลังออกจากห้องของไพศาล พยายามเก็บอารมณ์เต็มที่ เพื่อไม่ให้พลุ่งพล่านขึ้นมาผิดเวล่ำเวลา “มาแล้วค่ะ” จงรักตอบ หลังหยิบมือถือมาอ่าน “อยู่ห้องพิเศษ 3” “ไปกันเลย เสร็จแล้วจะได้ลงไปดื่มให้ชุ่มปอด” ลูกน้องมองเธอด้วยสายตานิ่งๆ แต่ไม่คิดคัดค้านอะไร มองออกว่าอีกฝ่ายอยู่ในอารมณ์ไหน จึงเดินตามไปเงียบๆ ใจดีไม่เปลี่ยนเลยคุณน่ะ ไม่นานสาวร่างสูงก็เดินออกจากห้องพิเศษ ไปยังชั้นล่าง โดยไม่ตกลงกับลูกค้าอีกเช่นเคย “ทำไมถึงไม่รับงานนี้ล่ะคะ?” จงรักอดถามไม่ได้ “จริงๆ ฉันก็อยากรับนะ” ร่มฉัตรแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่หมอนั่นมีบางอย่างไม่น่าไว้วางใจ” “ตรงไหนคะ?” เจ้านายสาวยักไหล่ “คิดเอาเองสิ” คนสนิทนิ่งเงียบ คิดตามอีกฝ่ายไม่ทันจริงๆ “เออใช่ จำผู้ชายที่ชื่อคิรากร ลูกชายนายแบงค์ใหญ่ที่ชื่อคีรีได้รึเปล่า?” “จำได้ค่ะ” “เช็คประวัติสองคนนี้ให้ทีนะ ฐานะการเงิน ฐานะบริษัทไม่ต้อง เอาแค่เรื่องส่วนตัว ขอแบบด่วนแล้วก็ละเอียดด้วย” เธอย้ำเสียงจริงจัง “ละเอียดขนาดไหนคะ?” คนถูกถามนิ่งคิด ก่อนแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมา “ละเอียดสุดเลย แบบว่าชอบอะไร เคยนอนกับใครมาบ้างด้วยจะดีมาก งบไม่อั้น” แปลก? คิ้วเรียวของจงรักแทบจะชิดติดกัน แม้จะทำงานเกี่ยวกับข้อมูลมานาน แต่ไม่บ่อยที่จะสืบเรื่องส่วนตัวของใคร จึงคันใจอยากรู้ “จะเอาข้อมูลไปทำไมคะ?” “เอาไปแบคล์เมล์น่ะสิ พ่อหมอนั่นมาบอกพ่อฉันว่าจะแต่งงานกับฉัน” เธอบอกออกมาตามตรง ไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังอีกฝ่าย ยังไงก็ต้องรู้จนได้ “อะไรนะคะ!” สองตาของคนสนิทแทบทะลักออกนอกเบ้า เป็นเรื่องน่าตกใจยิ่งกว่าฟ้าถล่มตรงหน้า “บ้าบอมาก! ไปหาอะไรดื่มดีกว่า” ร่มฉัตรบ่นกับตัวเอง ก่อนเดินไปโดยไม่รอลูกน้อง จงรักยืนทำตาปริบๆ ใช่ ต้องบ้ามากๆ ไม่บ้าคงคิดแบบนี้ไม่ได้แน่ “คุยงานเสร็จแล้วเหรอ?” ชนมนถามขึ้น หลังเห็นอีกฝ่ายมาจากชั้นบนของผับเร็วกว่าปกติ “อือ” ร่มฉัตรตอบเสียงต่ำในลำคอ ก่อนหันไปสั่งค็อกเทลที่ชื่นชอบ ด้วยคำเรียกย่อสั้นของ Sex on the beach “ขอเซ็กส์ฯ แก้วหนึ่ง” “ได้ครับ” บาร์เทนเดอร์คนเก่งรับคำ “ไม่รับงาน?” ผู้จัดการร้านถามเบาๆ รู้ว่าเพื่อนรักทำงานอะไรที่ค่อนข้างอันตราย แต่ห้ามไม่ได้ จึงได้แต่คอยถามไถ่อย่างเป็นห่วง “ไม่” เธอโคลงหัว “ดีแล้ว” ชนมนมีสีหน้าผ่อนคลายกว่าเดิม “ฉันยังไม่อยากเสียหุ้นส่วนไปเร็วนัก” จะกลัวอะไรขนาดนั้น ฉันดวงแข็งจะตายไป สาวร่างสูงหัวเราะเบาๆ รับรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วง ก่อนเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น เพื่อให้บรรยากาศไม่เคร่งเครียด หมุนตัวไปทางเวที ที่หล่อนยังคงร้องเพลงในชุดชวนลากขึ้นเตียง “นักร้องแกน่ารักดี ร้องเพลงใช้ได้เลย” “เห็นไหมล่ะฉันมองไม่ผิด ตอนแรกดูติ๋มๆ แต่พอร้องเพลงมีเสน่ห์โคตรๆ เลย” ผู้จัดการร้านเอ่ยเสริม มองไปทางเวทีที่จีนร้องเพลงมาเกือบชั่วโมง โดยเปลี่ยนมาร้องเพลงฝรั่งช้าๆ “วันนี้คงได้ทิปหลายพัน แต่ดีแล้วล่ะ น้องเขาจะได้มีเงินไปเที่ยวก่อนกลับบ้าน” ส่วนหนึ่งที่เปิดธุรกิจแห่งนี้คือ เพื่อช่วยเหลือคนให้มีงานทำมีเงินใช้ โดยไม่สนใจวุฒิการศึกษา แต่เลือกใช้คนที่ความสามารถกับนิสัยใจคอเป็นสำคัญ เจ้าของสองคนใจดีซื้อใจลูกน้องไว้มาก พนักงานหลายคนที่นี่เกินครึ่งทำงานตั้งแต่เปิดร้าน บางคนออกไปทำที่อื่นสักพักก็ขอกลับมาใหม่ จึงแทบไม่มีปัญหาขาดคน “กลัวจะติดใจเมืองไทย จนไม่อยากกลับบ้านน่ะสิ” ร่มฉัตรพูดติดตลก หลังเห็นหล่อนย่อตัวลงจับมือกับลูกค้าหลายคนแบบไม่ถือตัว จนน่าเป็นห่วงว่าจะหล่นจากเวทีรึเปล่า...สูงตั้งเมตรกว่า เฟรนลี่เกิน...เดี๋ยวได้เข้าใจผิดกันบ้างหรอก “ถ้าเป็นงั้นก็ดีสิ ร้านเราจะได้มีดอกไม้งามไว้เรียกลูกค้านานๆ” อีกคนพูดในเชิงบวก “กลัวแต่จะไปอยู่กับแจกันคนอื่นมากกว่ามั้ง” เธอเปรยขึ้น แปลว่าอะไร? ชนมนขมวดคิ้ว รู้สึกเหมือนเพื่อนรักหงุดหงิดแบบไม่มีที่มาที่ไป บาร์เทนเดอร์เลื่อนแก้วค็อกเทลให้เจ้านายสาว “ได้แล้วครับคุณฉัตร” “ขอบคุณนะ” สาวร่างสูงกล่าวกับเขา ก่อนหยิบหลอดมาดูดเครื่องดื่มนั้นให้ชื่นใจ แล้วอดปรายตามองไปทางเวทีไม่ได้ “Thank you for following. See you tomorrow.” เสียงจีนพูดผ่านไมโครโฟน หลังจบคิวการแสดงของตน ยกกีตาร์ที่คล้องคอออกวาง เพื่อให้คนอื่นมาใช้ต่อ แล้วเดินลงข้างเวทีไป เสียงปรบมือดังก้องในร้าน บ่งบอกว่าชื่นชอบร็อคเกอร์สาวหน้าใหม่คนนี้มากมาย วันแรกยังมีคนชอบขนาดนี้ ถ้าเอาดีทางนี้ ต่อไปคงรุ่งแน่ ร่มฉัตรอดคิดแบบนั้นไม่ได้ “เยี่ยมไปเลยนะ แกว่าไง?” ผู้จัดการร้านดูจะตื่นเต้นกับนักร้องคนใหม่มากเป็นพิเศษ “ก็ดี” เธอตอบเสียงเรียบ จิบน้ำสีสวยต่อ บนเวทีมีนักร้องสาวอีกคนมาทำหน้าที่ขับกล่อม เสียงหวานใสชวนฟังไม่น้อย แต่ร่างสูงก็ไม่ได้สนใจนัก สุขสงบได้ไม่กี่นาที ก็มีใครบางคนวิ่งพรวดพราดเข้ามาด้วยใบหน้าตื่นๆ “ผู้จัดการครับ แย่แล้วครับ!” ชนมนเงยหน้าขึ้นถามชายในเครื่องแบบของร้าน “มีอะไร?” “ลูกค้าต่อยกันครับ” “เพราะอะไร?” “แย่งกันจีบคุณนักร้องคนใหม่ครับ” “ให้ตายสิ!” เพื่อนเธอสบถอย่างหงุดหงิด ลุกยืนแต่ไม่ทันก้าว “เดี๋ยวมน ฉันไปด้วย” ร่มฉัตรรีบลุก ชนมนพยักหน้า เธอหันไปทางการ์ดหนุ่มของร้าน “นำไปเร็ว” “ครับ” OOOO พี่ฉัตรของเราจะไปช่วยน้องจีนค่ะ...แต่ไม่รู้ว่าจะช่วยอีกท่าไหน อิอิ นาง ^^ OOOO
| Create Date : 28 เมษายน 2564 |
|
1 comments |
| Last Update : 28 เมษายน 2564 15:36:36 น. |
| Counter : 809 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
