No Romance หยุดหัวใจที่เธอ - บทที่ 8 (YURI)
๘ “พี่รู้ทุกเรื่องของฉัตรค่ะ และรู้ว่าตอนนี้หัวใจของฉัตรยังว่าง เรามาเริ่มต้นกันใหม่ ได้ไหมคะ?” ฐานีย์พูดยิ้มอย่างเป็นต่อ มั่นใจเกินร้อยว่าอีกฝ่ายต้องยอมคืนดีกับตนแน่ ...ไม่มีใครรู้ใจเธอเกินกว่าตน ทว่าอดีตคนรักลืมเลือนบางเรื่องไปว่า...เวลาเปลี่ยนใจคนเปลี่ยน หลงตัวไปรึเปล่า ร่มฉัตรแค่นหัวเราะหึออกมา ส่งสายตาจิกไปยังผู้หญิงที่มั่นหน้ามากอย่างหมั่นไส้เต็มแก่ “เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ?” น้ำเสียงเย็นเยือก ฐานีย์ทำหน้าสับสน “พี่เข้าใจผิด...ตรงไหนคะ?” เธอแสยะยิ้มสะใจ “จะรู้ไปทำไม เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณตั้งนานแล้ว กลับไปหาสามีของคุณจะดีกว่า แล้วก็อย่ามาหาฉันอีก ฉันไม่มีวันเริ่มต้นใหม่กับคุณแน่ คุณฐานีย์” ร่างสูงจงใจย้ำคำว่า ‘สามี’ เพื่อบอกว่า ฐานีย์คือคนที่ทรยศหักหลังความไว้วางใจก่อน และเธอไม่มีวันให้อภัย ...ไม่มีโอกาสสำหรับงูพิษ อดีตคนรักหน้าเสียไปแวบหนึ่ง “พี่ขอโทษ จะให้พี่ขอโทษอีกร้อยครั้งพันครั้งก็ได้” ฐานีย์พูดอ้อนวอนคว้ามืออีกคนไปกุมไว้ แต่สาวร่างสูงสะบัดมือทิ้งอย่างรังเกียจ ไม่ต่างจากไส้เดือนกิ้งกือ “อย่ามาแตะต้องฉัน” เธอขยับจะปิดประตูใส่หน้า แต่อีกฝ่ายดันไว้ทัน “เดี๋ยวค่ะฉัตร” ต่างฝ่ายต่างดันประตูไว้ “กลับไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ!” ตวาดเสียงดังลั่น ตาคู่คมมองจิก แทบอยากจะหักคอทิ้ง ...หากสายตาฆ่าคนได้ ร่มฉัตรคงทำไปแล้ว “ฉัตรคะ ฟังพี่ก่อนสิ” อีกคนยังคงตื้อไม่เลิก ขณะที่ยื้อยุดกันตรงนั้น เสียงหวานๆ ของใครอีกคนก็ดังขึ้น “พะ พี่ฉัตร...” บ้าจริง! ฉันทำเสียงดังปลุกให้น้องจีนตื่น ร่มฉัตรคิดตำหนิตัวเอง ขณะที่ลังเลว่าจะไล่ฐานีย์อย่างไรถึงจะดี คนป่วยก็ลุกจากโซฟาเดินมาหาอย่างช้าๆ “พี่ฉัตร...ทำอะไรคะ?” เธอหันไปมองหล่อนที่เดินโซเซมาหา ยกมือกุมหัว ทำท่าจะล้มไม่ล้มแหล่ จึงอดเป็นห่วงไม่ได้ ปล่อยมือจากประตู ถลาไปพยุงอีกฝ่ายไว้ ก่อนที่จีนจะล้มกระแทกพื้น “ฟู่ เกือบไป” เจ้าของร่างสูงพ่นลมผ่านปาก รั้งร่างบอบบางมาไว้ในวงแขนของตนทันแบบหวุดหวิด โอบกอดแน่นราวกับเป็นของสำคัญ “ขะ ขอบคุณค่ะ” หล่อนพึมพำ หลังอยู่ในวงแขนของอีกคน รู้สึกอบอุ่น ปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก เผลอสูดกลิ่นหอมๆ ที่คุ้นเคย ไม่ได้นึกกลัว หรือรังเกียจแม้แต่น้อย ค่อนข้างติดใจเสียด้วยซ้ำ “มึนหัวเหรอคะ?” สาวหน้าคมกระซิบถามอย่างเป็นห่วง ขณะที่จรดปลายจมูกดอมดมคลอเคลียอยู่ที่ปอยผมหอมๆ ของหล่อน ทั้งที่เป็นแชมพูยี่ห้อเดียวกัน แต่กลิ่นกลับไม่เหมือนกันทีเดียว จึงทำเป็นเนียนหอมศีรษะของจีนไปหนึ่งฟอด “ตาลายค่ะ” คนป่วยตอบเสียงอ่อย “ไม่สบายแล้วลุกมาทำไมคะ?” คนพี่ถามน้ำเสียงแฝงไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย “จีนได้ยินเสียงพี่ฉัตร เหมือนเถียงกับใคร ก็เลยสะดุ้งตื่น” “พี่ขอโทษที่ทำเสียงดัง ไปนั่งก่อนดีไหม?” เธอพูดเสียงอ่อนโยน “ค่ะ” หล่อนพยักหน้า ร่มฉัตรจึงประคองจีนไปยังเก้าอี้ใกล้ๆ หางตาเห็นประตูถูกผลักโดยฐานีย์ ที่ก้าวเข้าห้องโดยไม่ได้รับเชิญ จะเข้ามาทำไมเนี่ย! นึกตำหนิในความไม่มีมารยาทของอีกฝ่าย ทื่ดื้อด้านไม่ฟังตนแม้แต่น้อย แม้จะผ่านมาหลายปี แต่ผู้หญิงคนนั้นยังคงเผด็จการ เอาแต่ใจไม่เปลี่ยนแปลง หน้าตาคุ้นๆ ฐานีย์หรี่ตามองผู้หญิงอีกคน จำได้ว่าเป็นนักร้องสาวในผับที่เห็นเมื่อคืน คิ้วกระตุก ควันออกหู “ฉัตรเอายายนี่มาไว้ที่ห้องได้อย่างไร!” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดหึงหวง ลืมไปเสียสนิทว่า ตนในปัจจุบันไม่ได้เป็นอะไรกับอีกฝ่ายแล้ว ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด แฟนเก่าพี่ฉัตร! จีนเบิกตากว้างหลังเห็นใบหน้าแขกไม่ได้รับเชิญชัดๆ มองทั้งคู่สลับกันไปมา วางตัวไม่ถูก รู้สึกเหมือนตนอยู่ผิดที่ผิดทาง วุ่นวายไปรึเปล่า! “ฉันจะอยู่กับใครไม่เกี่ยวกับคุณสักหน่อย ฉันบอกแล้วไงว่าเรื่องของเราจบไปตั้งนานแล้ว กลับไปซะ!” เจ้าของห้องเอ่ยปากไล่อีกรอบ “พี่ไม่ยอมค่ะ ฉัตรต้องเลิกกับมัน” ฐานีย์ออกคำสั่ง พร้อมตรงรี่ไปหมายจะทำร้ายหล่อน เงื้อมือขึ้นสูง เฮ้ย! ร่มฉัตรเห็นท่าไม่ดีรีบเข้าไปขวางไว้ จึงรับฝ่ามือพิฆาตมังกรของอดีตคนรักเต็มๆ ทั้งที่จะตอบโต้ก็ทำได้ แต่เธอเลือกจะไม่ทำร้ายอีกฝ่าย ผัวะ! ใบหน้าสวยคมหันตามแรงตบที่รุนแรง ประหนึ่งเป็นนักตบทีมชาติ เจ็บชาไปครึ่งหน้า รับรู้ได้ถึงรสขมเฝื่อนที่เรียวปาก ไม่ต้องมองก็รู้ว่าปากแตกเรียบร้อยแล้ว “พี่ฉัตร!” หล่อนอุทาน ลืมอาการมึนศีรษะของตน ผวาไปอยู่ข้างกายของเธอทันที ถามอย่างร้อนรน “เจ็บมากไหมคะ?” จีนใช้มือซับเลือดที่ไหลซึมจากเรียวปากของอีกคน ที่มาเจ็บตัวแทนตน ขอบตาเอ่อชื้น พี่ฉัตรช่วยฉันทำไม? เธอส่ายหน้าน้อยๆ แทนคำตอบ หายเจ็บแทบเป็นปลิดทิ้งทันทีที่จีนสัมผัสใบหน้าของตน “นิดหน่อยค่ะ” บ้าจริง! ฐานีย์ยืนตะลึงมองมือตัวเอง ที่ตบซะสุดแรง ไม่คิดว่าตนจะทำร้ายผิดฝาผิดตัว “พี่ขอโทษ...” เอ่ยขอโทษแผ่วเบา สายตาคู่คมตวัดมองไปยังแขกไม่ได้รับเชิญ ดูคมกริบราวใบมีดที่พร้อมจะเชือดเฉือนผู้หญิงตรงหน้าให้เป็นชิ้นๆ “กลับไปซะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” “พี่...” คำพูดที่เหลือจุกอยู่ที่ลำคอ ไม่คิดเลยว่า ร่มฉัตรจะแล้งน้ำใจต่อตนถึงเพียงนี้ ทั้งที่ตนสำนึกผิดและมาเพื่อขอคืนดีจริงๆ โดยลืมไปเสียสิ้นว่า ก่อนหน้านี้ตนเคยทำผิดอะไรกับอีกฝ่ายไว้บ้าง ดูแล้วคงไม่ยอมรามือจากพี่ฉัตรง่ายๆ แน่ จีนมองออกว่า อดีตคนรักคงอยากจะคืนดีกับพี่ฉัตรของตน แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกโกรธแทนร่มฉัตร จึงเอ่ยแทรกขึ้นเสียงแหบนิดๆ “ขอโทษค่ะคุณ ฉันไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร” พูดบ้าอะไรของเธอ! คำพูดของบุคคลที่สามทำให้ฐานีย์ปรายตาไปมอง ยกฐานะศัตรูหัวใจให้จีนไป ฐานที่มาหยิบฉวยสมบัติของตนไปต่อหน้าต่อตา แต่ไม่คิดผลีผลามทำอะไรให้เสียคะแนนต่อหน้าร่มฉัตรอีก จึงระงับวาจาเอาไว้ น้องจีนคิดจะทำอะไร? ร่มฉัตรเดาใจหล่อนไม่ถูก จึงเลือกที่จะดูแบบเงียบๆ สาวสวยควงแขนของสาวร่างสูงอย่างสนิทสนม แล้วรั้งคอให้มาใกล้ เหลือบมองฐานีย์แวบหนึ่ง ก่อนบรรจงหอมแก้มนุ่มของร่มฉัตร “แต่คนนี้...ของฉันค่ะ” ยายเด็กนี่ กล้าเป็นศัตรูกับฉัน... ฐานีย์โกรธจัดแทบคลั่ง “จริงเหรอฉัตร?” เอาจริง? สาวหน้าคมสบตากับหล่อนที่หลิ่วตาให้ จึงเล่นตามน้ำ สองแขนยกโอบเอวบอบบางเอาไว้ คลี่ยิ้มสวยกว้าง “ก็ตามนั้นแหละ ฉันกำลังดูใจกับน้องจีน เราอยู่ด้วยกันมีปัญหาอะไรคะ?” “โกหก!” อดีตคนรักไม่คิดเชื่อ สองตาเหมือนมีแสงแห่งความริษยาปรากฎ แต่ก่อนจะได้อาละวาด เฮ้ย! ยายนี่มาได้ไง? จงรักซึ่งโผล่เข้ามาพร้อมกับถุงราดหน้า ชะงักเล็กน้อย ก่อนเอ่ยปากขึ้น “รีบออกไปเลยนะ ไม่งั้นฉันจะให้ยามมาลากตัวไป” “ฉันต้องเอาเธอมาเป็นของฉันให้ได้ ร่มฉัตร” ภรรยาเจ้าสัวพูดทิ้งท้ายเสียงเย็น ยอมถอยทัพหลังอีกฝ่ายมีกำลังเสริม ฐานีย์คิดเจ็บใจไม่น้อยที่ของตาย ดันหลุดมือกลายไปเป็นของคนอื่น จ้องสองคู่รักที่ยืนกอดกันด้วยความขุ่นเคืองแวบหนึ่ง แล้วสะบัดหน้าเดินกระแทกส้นออกไปจากห้องนั้น ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ...เราจะได้เห็นดีกัน “ขอบคุณนะคะน้องจีนที่ช่วยพี่ไว้” ร่มฉัตรกระซิบบอกกับสาวหน้าหวานในวงแขน รู้สึกชอบสัมผัสเนียนนุ่มของอีกฝ่าย “แค่เรื่องเล็กน้อยเองค่ะ” จีนตอบเสียงแผ่วไม่ต่างจากกระซิบ ใบหน้าขึ้นสี เคอะเขินยามอยู่ใกล้ชิดกับเธอ จนหัวใจแทบจะกระโดดออกมาเต้นระบำนอกร่าง ยกมือลูบแก้มข้างที่โดนตบ “เจ็บมากไหมคะ?” “ใช้น้ำแข็งประคบเดี๋ยวก็หาย” คนพี่พูดแบบนั้น แต่เอียงหน้าให้หล่อนสัมผัส ติดใจในความอ่อนโยนของลูกครึ่งสาว “จริงด้วย” จีนพึมพำ สบสายตาอีกคนแล้วเผลอจ้องอย่างลืมตัว ทั้งคู่ตกอยู่ในภวังค์ลืมสิ้นว่า...เราไม่ได้อยู่กันแค่สองคน จะกอดกันอีกนานไหม? จงรักนึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ “อะฮึ่ม!” เสียงกระแอมทำให้สองสาวสะดุ้งผละออกจากกัน หันไปมองลูกน้องสาวที่ลอยหน้าลอยตา กวนประสาทจริง เธอค้อนคนขัดจังหวะดีๆ ของตน ก่อนพูดขึ้น “โทรไปสั่งข้างล่างนะ ห้ามไม่ให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาอีก” “ค่ะคุณฉัตร” จงรักวางถุงอาหารกลางวันบนโต๊ะ แล้วโทรไปชั้นล่างทันที ไม่ถึงนาทีก็หันกลับมารายงาน “เรียบร้อยแล้วค่ะ” “ดี” ร่มฉัตรผงกหัว ขณะเอาจานใบใหญ่มาใส่อาหารกลางวัน “ฝากเทที เดี๋ยวฉันจัดยาให้น้องจีนก่อน” “จีนจัดเองก็ได้ค่ะ” “ไม่เป็นไรค่ะ พี่อยากทำให้” เธอเอาถุงยาของหล่อนมาวาง แล้วหายาก่อนอาหาร ส่งให้คนป่วยพร้อมน้ำเปล่า ซึ่งจีนก็ทำตามอย่างว่าง่าย หลังจงรักจัดอาหารเสร็จ ทั้งสามก็รับประทานอาหารร่วมกัน จีนทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจ หลังรู้ว่า ร่มฉัตรลางานให้ตนแล้ว “คืนนี้จีนจะไปผับค่ะ” “แต่น้องจีนยังไม่หายดีนะคะ หมอสั่งให้น้องจีนพักผ่อน ห้ามใช้เสียงสองสามวัน” “แต่-” “ไม่มีแต่ค่ะ ถ้าน้องจีนอาการไข้ไม่ดีขึ้น เสียงยังแหบแบบนี้ พี่ไม่ให้ไปร้องเพลงแน่” ลูกครึ่งสาวนิ่งเหมือนดื้อเงียบ ดื้อเอาเรื่องเลยนะเนี่ย ร่มฉัตรเดาภาษากายออก จึงพูดเสียงอ่อนกว่าเดิม “พี่เป็นห่วงสุขภาพน้องจีนนะคะ ถ้าน้องจีนฝืนออกไปร้องเพลงทั้งที่ยังไม่หายดี คุณมนรู้เข้าพี่ต้องโดนดุแน่ที่ดูแลน้องจีนไม่ดี น้องจีนอยากให้พี่เดือดร้อนเหรอคะ?” พูดตะล่อม โดยเอาชนมนมาอ้าง เอาไงดี? หล่อนคิดลังเลใจ “นั่นสิ คุณมนห่วงลูกน้องจะตายไป คงบ่นคุณฉัตรหูชาแน่นอน” จงรักช่วยพูดเสริม “เหรอคะ?” จีนเริ่มคล้อยตาม “ใช่สิ” ลูกน้องสาวพยักหน้า “ลาหยุดสองสามวันนะคะ ถ้าน้องจีนหายดี พี่จะพาไปเที่ยวทะเล สนใจไหมคะ?” “พูดจริงนะคะ?” หล่อนเริ่มสนใจกับข้อเสนอขึ้นมาทันที “คำไหนคำนั้นค่ะ” เธอยืนยันหนักแน่น “เกี่ยวก้อยสัญญา” สาวลูกครึ่งยื่นนิ้วก้อยออกไป เหมือนเด็กจริงๆ ...พี่บ้าจี้เล่นด้วยก็ได้ ร่มฉัตรยื่นนิ้วไปเกี่ยวด้วย “สัญญาค่ะ” คนพี่ยิ้มอ่อนหวาน แล้วพูดดักคอ “แต่น้องจีนต้องหายก่อนนะคะ พี่ถึงจะพาไป” ง่า... หล่อนเบ้ปากเล็กน้อย ด้วยอาการแบบเด็กๆ ที่ไม่เคยแสดงกับคนแปลกหน้า ไม่รู้ทำไมถึงได้ไว้ใจอีกฝ่ายนัก ทั้งที่รู้จักกันไม่นาน “เข้าใจแล้วค่ะ” “พูดง่ายๆ แบบนี้รับรองหายเร็วแน่” สองสาวสบสายตากันอย่างลึกซึ้งเนิ่นนาน ต่างคนต่างยิ้ม จงรักที่นั่งทานอยู่ร่วมโต๊ะส่ายหน้า รู้สึกเหมือนตนเป็นอากาศธาตุที่ว่างเปล่า ให้ตายสิ! มองกันตาเยิ้มแบบนี้ บอกไม่ได้ชอบกัน ใครจะไปเชื่อ ลูกน้องสาวได้แต่ทอดถอนใจยาว ไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้านายของตนจะเปลี่ยนสเปคไปจริงจังกับเด็กน้อยจริงๆ สงสัยคุณฉัตรอยากเป็นอมตะ พอคิดถึงตรงนี้ก็ยิ้ม แต่แล้วคิดอะไรขึ้นมาพูดโพล่งขึ้น “คุณฉัตรคะ ฉันว่าคุณคนนั้นคงไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่” ‘คุณคนนั้น’ ของจงรักหมายถึงฐานีย์ ที่มีอุปนิสัยดื้อรั้น เอาแต่ใจเป็นที่สุด ไม่เคยคิดจะยอมแพ้ใครทั้งนั้น เรื่องหึงหวงไม่มีใครเกิน เคยบุกไปทำร้ายลูกน้องผู้หญิงจนหน้าแตกปากเจ่อ เพียงเพราะมานั่งทานข้าวกับร่มฉัตร นั่นสินะ สาวหน้าคมคิดตาม แต่ไม่มีทางออกที่ดี “ก็พอรู้...ว่าแต่รักมีแผนไหม?” “ถ้ามีก็ดีสิคะ รักไม่อยากได้คุณคนนั้นมาเป็นนายผู้หญิงหรอกนะคะ ปวดกบาลจะตายไป” ร่มฉัตรหัวเราะร่วน จำได้ว่าจงรักต้องลำบากขนาดไหนตอนที่ตนคบกับฐานีย์ อีกฝ่ายบ่นเป็นหมีกินผึ้งทุกวัน จงรักค้อนปะหลับปะเหลือก ก่อนทานราดหน้าต่อ “ทำไมพี่ฉัตรถึงไม่อยากคืนดีกับแฟนล่ะคะ?” จีนอดถามไม่ได้ แต่ถ้าถามว่าหล่อนคิดอย่างไรกับฐานีย์ ...ตอบได้เลยว่าไม่ชอบมากๆ ตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก ผู้หญิงคนนั้นดูร้ายกาจ ไม่เหมาะกับสาวร่างสูงแม้แต่น้อย พี่ฉัตรชอบผู้หญิงแบบนี้ได้อย่างไร ดูใจร้ายจะตายไป “เรื่องมันยาวค่ะ” เธอตัดบท ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร พูดแล้วก็เหมือนตอกย้ำความอ่อนหัดของตัวเอง เพราะพี่ไม่ได้รักเธอแล้วสิคะ พี่ไม่อยากโง่ซ้ำสอง สาวสวยพอเข้าใจว่า อีกฝ่ายไม่อยากรื้อฝอยหาตะเข็บ จึงเปลี่ยนคำถามใหม่ “แล้วถ้าเธอมาตื้ออีก พี่ฉัตรจะทำอย่างไรคะ?” ร่างบางพอมองสายตามุ่งมั่นคู่นั้นออก มีทั้งความรัก ความหึงหวง ความลุ่มหลง และอีกหลากหลาย รวมถึงมองตนเป็นศัตรูหัวใจ ...แต่จีนก็ไม่ได้คิดกังวลอะไร “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ก็คงปฎิเสธไปเรื่อยๆ เธอรำคาญก็คงเลิกไปเอง” คนพี่ตอบอย่างอับจนปัญญา ฐานีย์คือสิ่งที่อยู่นอกแผนการ และเป็นคนที่รับมือด้วยยากมาก มีอุปนิสัยดื้อรั้น แถมตอนนี้มีอำนาจเงินมหาศาลจากสามีเจ้าสัว ก็ไม่ต่างจากพยัคฆ์ติดปีก การจะบีบให้เธอจำนนจึงเป็นเรื่องที่ไม่ง่าย ...แต่ใครจะยอมกัน ร่มฉัตรไม่คิดจะยอมรับความพ่ายแพ้ง่ายๆ อยู่แล้ว “จีนคิดว่า จีนมีวิธีนะคะ” “จริงเหรอ” / “วิธีไหน?” สองคนเอ่ยขึ้นแทบจะพร้อมๆ กัน “คือแบบนี้ค่ะ...” หลังฟังจบ สาวร่างสูงจ้องดวงตาสีฟ้าสวย เหมือนจะมองทะลุเข้าไปถึงหัวใจ “แน่ใจเหรอคะว่าจะทำแบบนี้?” “ค่ะ” “แต่ถ้าทำแบบนี้ น้องจีนจะเสียชื่อ...” “ขอเพียงช่วยพี่ฉัตรได้ แค่นี้จีนไม่มีปัญหาอยู่แล้วค่ะ” “ขอบคุณนะคะ” สองคนสบสายตากันลึกซึ้งเนิ่นนาน ทำไมต้องจ้องกันแบบนั้นด้วย ตกลงนี่จะเป็นแค่การแสดงรึเปล่า? จงรักอดคลางแคลงใจไม่ได้ แต่พูดไม่ออก หลังไม่มีทางออกอื่นที่ดีกว่า OOOO พี่ฉัตรยอมเจ็บแทนน้องจีน เท่มาก เขียนเองกรี๊ดเองค่ะ ส่วนน้องจีนเหมือนจะเริ่มเอนเอียงมีใจนิดๆ แล้ว คุณฐานีย์จะยอมหยุดแค่นี้หรือไม่...อืม ไรท์ว่าไม่นะ 5555 นาง ^^ OOOO
| Create Date : 21 พฤษภาคม 2564 |
| Last Update : 21 พฤษภาคม 2564 16:24:31 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1015 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [