|
No Romance หยุดหัวใจที่เธอ - บทที่ 7 (YURI)
๗ หลังทั้งคู่กลับถึงห้องพัก จีนรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ และเสียงแหบเล็กน้อย น่าจะมีผลจากการไปเที่ยวโดนแดดจัดไปหน่อย หล่อนไม่ได้หัวแข็งนัก แย่จังไม่มียาแก้ไข้ติดมาด้วย... คิดบ่นในใจหลังอาบน้ำเสร็จ แต่ไม่กล้าบอกร่มฉัตร เกรงจะเป็นการรบกวนอีกฝ่าย จึงตัดสินใจเข้านอนเร็ว โดยหวังว่าพรุ่งนี้อาการจะดีขึ้น หลังอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอน ร่มฉัตรนั่งที่โซฟาเพียงลำพัง อดมองไปทางประตูห้องนอนที่สาวลูกครึ่งอยู่บ่อยๆ เหมือนคาดหวังให้หล่อนออกมา แต่ผ่านไปเป็นชั่วโมงก็เงียบกริบ สงสัยจะเหนื่อย วันนี้ตะลอนทั้งวัน ยังต้องไปทำงานอีก เธอถอนใจยาว แล้วไปเข้านอนบ้าง ฝันดีค่ะน้องจีน ร่มฉัตรตื่นขึ้นหลังได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกกรีดร้อง รีบลุกไปล้างหน้าล้างตา แล้วออกมาจากห้อง โดยหวังว่าจะเจอกับเพื่อนร่วมห้อง แต่ดูเหมือนจะคาดผิดไป ไม่มีหล่อนแม้แต่เงา หรือว่ายังไม่ตื่น? อดสงสัยไม่ได้ แต่ไม่ได้ไปรบกวนแขกสาว ตรงไปเปิดตู้เย็นเพื่อเตรียมอาหารเช้าสำหรับเรา ร่มฉัตรไม่แน่ใจว่า หล่อนอยากทานอะไร จึงแค่ต้มน้ำเพื่อชงกาแฟ หยิบขนมปังมาใส่จาน มองประตูห้องนอนของจีนที่ยังไม่ได้เปิดเสียที จึงอดกังวลไม่ได้ น้องจีนเป็นอะไรรึเปล่า? แล้วฝีเท้าก็ไวพอๆ กับความคิด เธอก้าวไปเคาะประตูห้องสองที ก๊อก! ก๊อก! “น้องจีนคะ...น้องจีน” ส่งเสียงเรียกอีกฝ่ายหลายคำ แต่เงียบไม่มีเสียงตอบรับ ร่างสูงจึงถือวิสาสะหมุนลูกบิดเปิดเข้าไป โชคดีที่อีกฝ่ายไม่ได้ล็อคประตู พร้อมกับเรียกชื่อไปด้วย “น้องจีนคะ เช้านี้อยากทานอะไรคะ?” สาวหน้าคมขมวดคิ้วหลังเห็นเจ้าหญิงนิทรา เปลือกตาปิดสนิทเห็นแค่ขนตาหนาเป็นแพ แก้มแดงระเรื่อ ริมฝีปากอิ่มสีชมพูนั้นชวนจูบยิ่งนัก หล่อนนอนตะแคงใต้ผ้าห่ม แต่สิ่งที่ผิดสังเกตคือ สีหน้าสวยดูเหมือนไม่ค่อยสบาย ลมหายใจหนักแรง ผมสีเข้มปรกหน้าผาก มีเหงื่อผุดเม็ดทั้งที่อากาศในห้องค่อนข้างเย็นจากเครื่องปรับอากาศ หรือว่าจะไม่สบาย? ร่มฉัตรถือวิสาสะใช้หลังมือแตะหน้าผากมน เพื่อวัดอุณหภูมิ แล้วก็ต้องสะดุ้ง “ตัวร้อนมากเลย ไม่สบายทำไมไม่บอกพี่คะ น่าตีจริง” บ่นกับตัวเองอย่างหัวเสีย เธอลุกเดินออกไปหยิบมือถือ เพื่อโทรหาจงรัก ให้ติดต่อหมอประจำตัวมาดูอาการหล่อนทันที “เป็นหวัดครับ พักผ่อนสักสองวันน่าจะดีขึ้น” หมอสูงวัยบอกกับสาวหน้าคม จงรัก และคนไข้ที่ทำหน้าสะลึมสะลือนั่งพิงหัวเตียง หลังถูกปลุกขึ้นมาให้หมอตรวจดูอาการ และโดนฉีดยาไปหนึ่งเข็ม “ขอบคุณค่ะอาหมอ” “ถ้ามีอะไรก็เรียกผมได้ตลอดนะครับ นี่ครับยา ทานให้ตรงเวลาด้วย งดใช้เสียงหน่อยก็ดี” “ค่ะ” เจ้าของห้องรับถุงยานั้นไว้ มีทั้งยาแก้ไข้ ยาแก้แพ้ และยาแก้ไอ เธอยกมือไหว้เขา จีนก็ไหว้เขาอย่างเงอะงะ หมอผู้นั้นรับไหว้ด้วยรอยยิ้ม จงรักทำหน้าที่ลงไปส่งแพทย์ข้างล่าง ร่มฉัตรเดินไปนั่งข้างเตียงคนป่วย สายตาจ้องหน้าสวยเขม็ง “ทำไมเมื่อคืนไม่บอกพี่คะ ว่าน้องจีนไม่สบาย?” ง่า หล่อนรู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปเป็นเด็กสามขวบ ที่กำลังโดนดุหลังทำอะไรผิดมา “ก็จีนคิดว่า มันไม่เป็นอะไรมากค่ะ ก็เลย...” เสียงแหบแห้งต่างจากปกติเล็กน้อย เฮ้อ! คนพี่ถอนใจเบาๆ เอ็ดอีกฝ่ายไม่ลง หลังหล่อนทำหน้าน่าสงสารเหมือนเด็กน้อยเวลาจ๋อยๆ “ทีหลังไม่สบายต้องบอกนะคะ น้องจีนกำลังทำให้พี่เป็นห่วง” “ขอโทษค่ะ” หล่อนพึมพำไม่ต่างจากกระซิบ “ลุกไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วทานอะไรลองท้องสักนิดจะได้ทานยา” เธอบอก “ค่ะ” จีนพยักหน้าอย่างว่าง่าย รู้สึกเหมือนในหัวหมุนบ้าง “เดี๋ยวพี่ทำโจ๊กให้ทาน หรือจะเอาขนมปัง ไข่ดาวดี?” “อะไรก็ได้ค่ะ” หัวคิ้วคนฟังกดเข้าหากัน รู้สึกขุ่นใจนิดๆ รู้สึกเหมือนความหวังดีถูกมองข้าม “อะไรก็ได้ไม่มีค่ะ” น้ำเสียงของเจ้าของห้องแฝงความดุเล็กน้อย ก่อนนุ่มนวลลงในประโยคต่อมา “ตกลงอยากทานอะไรคะ?” ทำไมต้องดุด้วย คนน้องคิดบ่น ไม่คุ้นกับเวอร์ชั่นดุของเธอ “ว่าไงคะ?” คนพี่ถามซ้ำ “โจ๊กค่ะ” “ก็แค่นั้นแหละ ไปค่ะพี่ช่วย” ร่มฉัตรลุกยืน ประคองคนเจ็บให้ไปห้องน้ำ ซึ่งหล่อนก็ไม่กล้าอิดออดต่อรอง กลัวโดนดุอีก เธอรอจนอีกฝ่ายเสร็จธุระ จึงประคองไปนั่งที่โต๊ะอาหาร “รอแป๊บนะคะ มาค่ะทานยาก่อนอาหาร” ร่างสูงยื่นยาให้หนึ่งเม็ด “ค่ะ” แขกสาวตอบเสียงหงอยๆ ความร่าเริงสดใสหายไปกว่าครึ่ง หยิบยาเข้าปาก แล้วดื่มน้ำตามอย่างว่าง่าย ร่างสูงไปจัดการต้มโจ๊กข้าวหอมมะลิแท้ โดยใช้เวลาไม่กี่นาที ก็นำมาพร้อมเสิร์ฟตรงหน้าคนป่วย “ระวังร้อนนะคะ” “พี่ฉัตรทานด้วยกันสิคะ” “น้องจีนทานไปก่อนเลยค่ะ ไม่ต้องรอค่ะ พี่เตรียมแป๊บเดียว” เธอบอก ก่อนถามต่อ “ช็อคโกแลตร้อนไหมคะ?” “ไม่เอาค่ะ แค่นี้พอแล้ว” สาวหน้าคมปิ้งขนมปังสองแผ่น ชงกาแฟของตัวเอง แล้วไปนั่งทานร่วมโต๊ะด้วย ชวนหล่อนคุยบ้าง พร้อมกับถามไถ่อาการ กระเซ้าเย้าแหย่เล็กน้อย ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารไม่เคร่งเครียดจนเกินไป หลังทานเสร็จก็ชวนไปนั่งเล่นที่โซฟา ดูโทรทัศน์รอ พอเสร็จจากล้างจานปรากฎว่าหล่อนปล่อยให้ทีวีดูแทนเสียแล้ว เธอจึงอดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้ ก่อนประคองร่างจีนให้นอนเหยียดยาวบนโซฟา ไม่อยากให้เมื่อยตัว ร่มฉัตรจึงเดินไปห้องนอน เพื่อโทรไปบอกเพื่อนเรื่องที่นักร้องคนเก่งไม่สบาย ชนมนจึงฝากบอกจีนให้นอนพัก ถ้าอาการดีขึ้นเมื่อไหร่ค่อยมา “ดูแลน้องดีๆ ล่ะ อย่ารังแกหรือฉวยโอกาส จำไว้นั่นลูกน้อง ห้ามเป็นสมภารกินไก่วัดเด็ดขาด” “นี่แกเห็นฉันเป็นคนแบบนั้น?” “เออสิ แกมันเสน่ห์แรงเกิน แถมเอาใจเก่ง สาวๆ อยากขึ้นเตียงกับแกมีนับไม่ถ้วน” ผู้จัดการสาวเคยได้ยินพวกเด็กดริ๊งก์รวมถึงพวกดาวร้านคุยกัน หลายคนมาทำงานที่นี่เพราะเล็งเพื่อนตน แต่ร่มฉัตรก็ไม่เคยล้ำเส้นกับลูกน้องคนไหนให้เสียการปกครอง แต่กับจีน ชนมนเห็นเธอดูแลเทคแคร์ดีเกินเหตุ จึงอดเป็นกังวลไม่ได้ แถมยังพักห้องเดียวกันอีก กลัวจะสนิทสนมจนอดใจไม่ไหว เพราะลูกครึ่งสาวน่ารักไม่น้อย ไม่อยากให้เพื่อนรักอกหักกลัดหนองชอกซ้ำ เพราะหล่อนไม่ใช่คนไทย อีกไม่นานก็ต้องกลับบ้าน ...อนาคตเป็นอะไรที่ไม่แน่นอน “ไม่รู้เลยนะเนี่ย ขอบใจที่ชมนะเพื่อน ฟังแล้วแอบเขินเลย” คนฟังยิ้มแก้มแทบฉีก “ฉันประชด ไม่ได้ชมสักหน่อย แกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า” “อ้าว ซะงั้น” ร่มฉัตรเบ้ปากใส่มือถือ “แล้ววันนี้แกจะเข้าร้านรึเปล่า?” “ยังไม่รู้ ขอเช็คก่อนว่ามีนัดไหม ถ้ามีก็ไป” “เออ ยังไงก็ดูแลอาหารการกินให้จีนด้วยนะ เธอมาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ตัวคนเดียวอีกต่างหาก ไม่สบายอาจจะว้าเหว่” “เจ้าค่ะคุณมน แค่นี้ก่อนนะ ถ้ามีอะไรจะโทรไป” สาวหน้าคมรีบเบรค ก่อนที่เพื่อนสนิทจะร่ายยาวให้หูชา เรื่องบ่นชนมนไม่เป็นรองใคร เหมือนเป็นแม่คนที่สองของเธอก็ไม่ปาน ...ชนมนเป็น 2 in 1 คบเพื่อนแถมได้แม่เพิ่มมาด้วย “เออ บาย” เสียงออดหน้าประตูดัง ร่มฉัตรรีบก้าวมาที่ประตู มองผ่านตาแมวก่อน พอเห็นเป็นจงรักก็เปิดให้เข้ามา “จีนเป็นไงบ้างคะ?” ลูกน้องสาวถาม แม้จะเพิ่งรู้จักหล่อน ไม่ได้สนิทสนมอะไรนัก แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “ทานโจ๊กทานยาเสร็จ ตอนนี้หลับไปแล้ว” ร่มฉัตรรับถุงใส่ของที่วานให้อีกคนไปซื้อ เพื่อมาใช้ลดไข้ ก่อนเอาเจลแผ่นออกมา แปะที่หน้าผากมนของจีนอย่างเบามือที่สุด “อือ...” ร่างบางครางเสียงต่ำๆ ออกมาเมื่อถูกรบกวน ขยับตัวเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมา แล้วหลับลึกต่อไป ขี้เซาดีแท้ ร่มฉัตรหัวเราะเบาๆ อย่างเอ็นดู สายตาจับจ้องใบหน้าสวยหวานอยู่นานหลายนาทีอย่างลืมตัว ลืมไปเสียสนิทว่า...จงรักยังอยู่ตรงนั้น ท่าทางจะหลงเด็กเข้าอย่างจัง เยี่ยม! ลูกน้องสาวคิดประชดในใจ ก่อนนึกอะไรขึ้นได้ “คุณฉัตรคะ” เจ้าของชื่อเงยหน้าสบตาคนเรียก ก่อนส่งสัญญาณมือให้ออกไปคุยที่มุมห้อง เพื่อจะได้ไม่รบกวนคนป่วย “มีงาน?” “จะพูดอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” “ใคร?” “คุณฐานีย์ติดต่อมาอีกค่ะ” จงรักรายงานตามหน้าที่ ในฐานะลูกน้องที่ซื่อสัตย์ “น่ารำคาญ ปฎิเสธไปเลย” เจ้านายปฎิเสธทันควัน ร่มฉัตรไม่อยากสนใจผู้หญิงคนนั้นอีก ไม่อยากเจอหน้าแม้แต่แวบเดียวให้แสลงตา ก็แค่อดีตคนรักที่คบกันหลายปี จู่ๆ มาทิ้งกันไปแต่งงานกับผู้ชายอายุคราวพ่อ เพราะต้องการเงินจำนวน 100 ล้านบาท คนโลภมากที่ทิ้งเธอไป ยังมีอะไรให้อาลัยอาวรณ์ การตัดสินใจของฐานีย์ครั้งนั้น สร้างความเจ็บปวดรวดร้าวที่หัวใจสาวร่างสูงไม่น้อย ไม่อยากจะเชื่อว่า รักแท้แพ้เงินตรา ...แต่มันก็เป็นไปแล้ว กว่าจะกลับมาทำใจได้เป็นปกติ เธอต้องใช้เวลาอยู่นานทีเดียว จึงไม่อยากทำผิดซ้ำซาก โง่ซ้ำสองอีก ถึงฐานีย์จะมาตีหน้าเศร้าคุกเข่าบอกสำนึกผิด แบบนักแสดงรางวัลออสการ์ ก็ไม่คิดสนใจ ...คนเราต้องเรียนรู้ เจ็บแล้วต้องจำให้ขึ้นใจ ร่มฉัตรเป็นพวกเจ็บแล้วจำ เจ้าคิดเจ้าแค้น โดยเฉพาะบทเรียนราคาแพง ที่ยังคงมีร่องรอยจางๆ ในทรวงอกด้านซ้าย “คุณฐานีย์ให้บอกคุณฉัตรว่า เธอกำลังจะหย่าค่ะ” จงรักกล่าวต่อตามที่ฝ่ายนั้นบอกมา “เธออยากให้คุณช่วย” หย่า? เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนแค่นหัวเราะออกมา ด้วยความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ “จะหย่าแล้วไง ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนี่” สาวหน้าคมเอ่ยเสียงเย็นเยือก “ผู้หญิงคนนั้นรักใครไม่เป็นหรอก ฉันไม่อยากเป็นเบี้ยในกระดานให้โดนหลอกใช้อีก” ยังเจ็บใจอยู่สินะ จงรักอึ้งไป สัมผัสได้ถึงโทนเสียงเศร้าปนขมขื่นของเจ้านาย ซึ่งฟังแล้วไม่ชอบใจเอามากๆ “เข้าใจแล้วค่ะ” “แล้ววันนี้มีนัดอื่นอีกรึเปล่า?” “วันนี้ไม่มีค่ะ” “ดีจัง ฉันจะได้ถือโอกาสหยุดกลิ้งอยู่บ้านบ้าง” หยุดกลิ้งอยู่บ้าน หรือหยุดดูแลใคร? ลูกน้องสาวคิดตอบอย่างรู้เท่าทัน แต่ไม่พูดออกมาดังๆ จงรักรู้จักเธอมานานตั้งแต่เด็ก แค่เห็นสายตาของร่มฉัตรก็แทบจะคาดเดาได้ เหมือนไปนั่งอยู่กลางใจ ผู้ช่วยสาวคิดแปลกใจตรงที่เจ้านายสาวไม่ค่อยชอบเด็ก ส่วนใหญ่จะคบกับคนที่อายุใกล้เคียงหรือมากกว่า สวยเซ็กซี่ เร่าร้อน เสน่ห์แรงชวนหลงใหล เพิ่งมีครั้งนี้ที่จีนต่างจากทุกคน หรือถ้าพูดตรงๆ ก็คือผิดสเปคเดิมไปหมด ยกเว้นตอนหล่อนขึ้นร้องเพลง แค่เห่อรึเปล่า...หวังว่าจะแค่เห่อนะ ลูกน้องสาวเดาใจอีกคนไม่ถูก “ถ้าไม่มีอะไร รักกลับไปดูหนัง นอนเล่นนั่งเล่นที่ห้องตัวเองได้ ฉันอนุญาตให้พัก” ร่มฉัตรบอก “เดี๋ยวนี้ไล่ฉันเหรอคะ” จงรักเบะปาก “กลัวฉันอยู่เป็นก้างขวางคอล่ะสิ” ยายตัวแสบนี่ คนโดนดักคอยืนกอดอก “ก้างขวางคออะไร เพ้อเจ้อ” พูดแก้เกี้ยวออกมา ลูกน้องสาวยิ้มอย่างรู้ทัน “คุณฉัตรจะชอบใคร ฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่อย่าไปบูลลี่น้องเขานะคะ ไม่งั้นอาจจะโดนแฟนคลับจีนเล่นงานคุณได้” “หยั่งกับฉันกลัวนักนี่” ร่มฉัตรไม่เห็นหนุ่มขี้เมาพวกนั้นอยู่ในสายตา เพราะเธอเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก จากบรรจงพ่อของจงรักจงสุข แต่สาวร่างสูงชอบแสดงออกว่าเป็นผู้หญิงอ้อนแอ้นอ่อนแอ เพื่อตบตาพวกที่คิดลอบกัดตัวเองลับหลัง “แล้วเรื่องพ่อค้ายาที่ชายแดนล่ะ จงสุขได้เรื่องหรือยัง?” เธอถามความคืบหน้าของงาน ซึ่งพี่ชายฝาแฝดของจงรักรับผิดชอบอยู่ “พี่สุขไม่เขียนบอกมา คาดว่าคงยังไม่มีข่าวค่ะ” “อือ” คนฟังพยักหน้า “ได้เรื่องก็รีบบอกฉันนะ เรื่องนี้สำคัญมาก บอกสุขด้วยนะให้ระวังตัวให้มาก” “ได้ค่ะ” “ไปได้แล้ว” ร่างสูงไล่ลูกน้องตรงๆ “เที่ยงเอาราดหน้าทะเลมาให้ด้วยนะ” “รับทราบค่ะเจ้านาย” จงรักย่นจมูกให้เธอ ก่อนออกไปยังห้องตัวเองที่อยู่ตรงข้าม หลังจงรักออกไปได้ไม่กี่นาที เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ร่มฉัตรที่นั่งก้นยังไม่ทันร้อน ถอนใจแบบเบื่อๆ ลุกมาเปิดประตูโดยไม่ทันดูหน้า ด้วยเข้าใจว่าเป็นลูกน้องสาว “อะไรอีกรัก?” เธอชะงักค้าง หลังผู้ที่ยืนตรงนั้นไม่ใช่จงรัก แต่เป็นฐานีย์ ที่แต่งตัวในชุดเดรสสวยผ่าข้าง แต่งหน้าสีสวยเคลือบเรียวปากด้วยสีสด สวมต่างหูกับสร้อยคอวิบวับซึ่งแน่นอนว่า เป็นเพชรแท้สมฐานะภรรยาของเจ้าสัว “รู้จักที่นี่ได้อย่างไร?” น้ำเสียงห้วนกระชาก บ่งบอกว่าไม่พอใจ ที่โดนรบกวนพื้นที่ส่วนตัว อดีตคนรักเก่าโปรยยิ้มหวาน ที่เคยกระชากหัวใจเธอมาแล้ว “พี่รู้ทุกเรื่องของฉัตรค่ะ และรู้ว่าตอนนี้หัวใจของฉัตรยังว่าง เรามาเริ่มต้นกันใหม่ ได้ไหมคะ?” OOOO คุณฐานีย์รุกหนักมาก...พี่ฉัตรจะว่าไงคะ? แล้วน้องจีนจะเอาไปไว้ไหนคะ? แววยุ่งยากมาทักทายพี่ฉัตรแล้ว ตามต่อตอนหน้าค่ะ นาง ^^ OOOO
| Create Date : 17 พฤษภาคม 2564 |
|
0 comments |
| Last Update : 17 พฤษภาคม 2564 17:49:22 น. |
| Counter : 650 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
