|
No Romance หยุดหัวใจที่เธอ - บทที่ 14 (YURI)
๑๔ ร่มฉัตรสั่งให้ปล่อยสามคนที่ทำร้ายตนวันก่อน โดยฝากคำพูดไปกับจงรัก “กลับไปบอกเจ้านายพวกแก ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับจีนอีก คุณฉัตรจะเอาคืนแน่ ส่วนพวกแกอย่าโผล่หน้ามาอีก คราวหน้าพวกแกตายแน่” ผู้ช่วยสาวสั่งเสียงเย็น “คะ ครับ” คนร้ายทั้งสามพยักหน้ารับคำเร็วๆ ก่อนรีบแจ้นไปแบบไม่คิดชีวิต หวังว่าพี่ฐาจะยอมหยุด ไม่งั้นฉันคงไม่มีทางเลือก สาวร่างสูงได้แต่คิดแบบนั้น หลังบอกให้คนของตนตามสืบเรื่องของฐานีย์ เพื่อใช้ต่อรอง หญิงสาวเดาว่า หลังอีกคนรู้เรื่องนี้ต้องโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่ไม่คิดแยแสอีก ปกติเธอไม่คิดรุกรานใครก่อน แต่หากโดนล้ำเส้นก็ไม่นิ่งเฉย เหมือนดั่งโบราณที่ว่า ‘ใครดีจักดีตอบ ใครชมชอบจักตอบแทน ร้ายมาจักร้ายแสน ให้เหมือนแม้นมันทำมา’ เธอไม่คิดเป็นคนดี เป็นแม่พระ หรือเป็นผู้เสียสละ โดยเฉพาะกับผู้หญิงร้ายกาจแบบอดีตคนรัก ถึงจะมีวิธีรับมือฐานีย์แล้ว ทว่าร่มฉัตรก็ไม่คิดประมาท ด้วยเดิมพันครั้งนี้ไม่ใช่แค่ชีวิตของตน ยังมีความปลอดภัยของจีนอีกด้วย ทำให้เจ้าของร่างสูงต้องคิดอย่างรอบคอบ เอาอย่างไรดี? หลายวันต่อมาร่มฉัตรอาการดีขึ้นมาก จึงชวนจีนมาเที่ยวที่ภูเก็ต อันเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่อของไทย สาวสวยแสดงความยินดีแบบไม่ปิดบัง โดยวางแผนจะพักผ่อนอยู่ที่นี่หนึ่งสัปดาห์ หล่อนไม่ลืมที่จะโทรไปลางานกับชนมน ผู้จัดการผับอนุญาต ทั้งสามคนลงจากเครื่องบิน มีรถลีมูซีนมารอรับ แล้วนำไปส่งยังโรงแรมห้าดาวที่อยู่ไม่ไกล “สวัสดีค่ะคุณฉัตร คุณจงรัก” ผู้จัดการโรงแรมกล่าวทักทายอย่างคุ้นเคย โดยที่ทั้งสองไม่ทันแนะนำตัวด้วยซ้ำ “ได้ห้องเดิมไหม?” “ได้ค่ะ ฉันจะให้เด็กพาไปส่งเลยนะคะ มื้อเย็นจองโต๊ะไว้ให้แล้วนะคะ ส่วนนี่เป็นโปรแกรมทัวร์ของโรงแรมค่ะ” อีกฝ่ายยื่นแผ่นพับให้เธอด้วยท่าทีนอบน้อม “ขอบคุณนะคุณส้ม” “ยินดีค่ะ” พี่ฉัตรรู้จักคนเยอะมาก จีนมองจากภาษากายของทั้งคู่ แต่ไม่ได้ถามอะไร หลังขึ้นไปยังห้องพักหรูหราที่อยู่ชั้นบนสุด เป็นห้องสวีทสีขาวสลับสีทอง ในห้องมีสระว่ายน้ำส่วนตัว จากหน้าต่างสามารถมองเห็นวิวทะเลอย่างชัดเจน ทำให้ตื่นเต้นไม่น้อย “พี่ฉัตรเป็นเจ้าของที่นี่!” น้ำเสียงหวานตื่นเต้นระคนแตกตื่น หลังแอบกระซิบถามจากจงรัก “พี่ไม่ใช่เจ้าของ พี่เป็นแค่หุ้นส่วนต่างหากค่ะ” เธออธิบาย ร่างสูงนำเงินส่วนแบ่งจากผับมาลงทุนต่อ เพื่อให้งอกเงยในระยะยาว ซึ่งให้ผลตอบแทนดีกว่าการกินดอกเบี้ยที่ต่ำเตี้ย ทุกครั้งที่ใช้บริการจะได้ส่วนลดในฐานะ VIP กำไรจะวนกลับมาจ่ายเป็นเงินปันผล นับเป็นประโยชน์คุ้มค่า โหย!เศรษฐีตัวจริง “แล้วต่างกันตรงไหนคะ?” หล่อนคิดค้อนคนที่ชอบถ่อมตน “ต่างกันตรงที่ พี่ไม่ได้มีชื่อเป็นเจ้าของไงคะ” เจ้าของร่างสูงสง่าตอบยิ้มมีเสน่ห์ จีนนิ่งคิดไตร่ตรอง แล้วอดตั้งคำถามไม่ได้ ด้วยเชื่อว่าเงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ “ทำไมถึงไม่อยากเป็นเจ้าของละคะ จีนเชื่อว่าพี่ฉัตรเป็นเจ้าของได้?” “พี่ชอบอิสระค่ะ พี่ไม่ถนัดเรื่องการบริหาร ปล่อยให้คนอื่นที่เก่งกว่าทำเถอะค่ะ” เธอตอบยิ้มอย่างอารมณ์ดี “เดี๋ยวเราไปทานกลางวันกัน ที่นี่มีอาหารทะเลสดมาก วิวสวยมากจะเดินถ่ายรูป แต่ถ้าอยากว่ายน้ำต้องรอเย็นๆ หน่อย รับรองว่าน้องจีนต้องชอบที่นี่มากแน่” “ขนาดนั้นเชียว” แม้ปากจะพูดไปแบบนั้น แต่ในใจหล่อนกลับรู้สึกชื่นชอบร่มฉัตรมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นความช่างเอาอกเอาใจ ทั้งที่บาดแผลยังไม่หายสนิทด้วยซ้ำ หลายครั้งที่แอบสังเกตเห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าเจ็บปวดยามขยับตัว แต่ฝืนทำเหมือนไม่เป็นอะไร ฟอร์มจัดจริง... นึกว่าคนพี่ในใจ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หล่อนไม่สามารถละสายตาไปจากผู้หญิงคนนี้ได้นาน เผลอทีไรก็จะเหลียวไปมองอีกคนผ่านหางตาอยู่ร่ำไป และแอบหน้าร้อนยามที่เห็นร่มฉัตรมองกลับมา แล้วเฉไฉแสร้งเป็นมองไปทางอื่น ใจสั่นทุกครั้งที่สบตาคู่คมของเธอ หรือฉันจะเป็นโรคหัวใจ? จีนนึกสงสัยตัวเอง “ห้องนี้มีสองเตียงคู่ น้องจีนจะนอนกับใครคะ?” ร่างสูงถาม หลังนึกขึ้นมาได้ ตอนอยู่ในโซนรับแขกที่ใช้ร่วมกันของห้องสวีท “หรือจะให้พี่สั่งเตียงเพิ่ม?” เอาไงดี? ลูกครึ่งสาวคิดลังเล “จีนนอนกับคุณฉัตรแล้วกัน รักนอนดิ้น” คนสนิทสาวรีบพูดโพล่งออกมาก่อน จงรักคลายความระแวงลงไปมาก หลังหลายวันที่ผ่านมานักร้องสาวดูแลเอาใจใส่ร่มฉัตรดีมาก ทำแผลให้ทุกวัน หากไม่รู้มาก่อนคงเข้าใจไปว่า ทั้งสองเป็นคนรักกันจริงๆ และอีกเหตุผลที่ไม่อยากเป็นก้างขวางคอ หลังแอบเห็นสายตาทั้งคู่แอบมองอีกฝ่ายยามเผลอ แล้วหลบตากันแบบเขินๆ จึงคิดเป็นกามเทพส่งเสริม จ้องกันไปจ้องกันมาอยู่ได้...โอ๊ย!ฉันอิจฉานะคะ หล่อนหันไปทางร่มฉัตร “จะดีเหรอคะ?” สาวร่างสูงยิ้มพราย เอื้อมมือไปคว้ามือคนถาม “มาค่ะ ห้องพี่อยู่ทางนี้” แผลยังไม่หาย คงไม่มีแรงทำอะไรน้องเขาหรอกนะ จงรักคิดขำเจ้านายตัวเอง ที่ดูมีความสุขมากขึ้นตั้งแต่หล่อนผ่านเข้ามาในชีวิต ติ๊ง! เสียงข้อความเข้าดังขึ้น จึงหยิบมือถือมาอ่าน ใครเขียนมาอีกล่ะเนี่ย? “ว้าว!สวยจัง” จีนเอ่ยชมขึ้น หลังเห็นห้องนอนขนาดใหญ่ที่มีเตียงเดี่ยวใหญ่นุ่มน่านอนตั้งอยู่มุมห้อง โต๊ะหัวเตียงสองข้าง ถัดไปมีโคมไฟใหญ่ อีกด้านเป็นโซฟารับแขก และโต๊ะทำงานกับเก้าอี้ไม้สัก มีห้องน้ำในตัวที่กว้างไม่แพ้กัน พร้อมอ่างน้ำจากุชชี่เสร็จสรรพ หากเปิดผ้าม่านมองผ่านกระจกหน้าต่างจะเห็นวิวสวยๆ ได้อีกเช่นกัน หล่อนเดินสำรวจรอบห้องดูโน่นดูนี่เหมือนเด็กๆ เด็กน้อยชัดๆ ร่มฉัตรอดคิดแบบนั้นไม่ได้ และพลอยมีความสุขไปด้วย แต่รู้สึกเมื่อยจึงก้าวไปนั่งที่เตียงนอน เอนตัวลงนอนช้าๆ ไม่ให้กระทบกระเทือนบาดแผล ปิดเปลือกตาลงหวังจะงีบสักหน่อย เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้านึกอะไรขึ้นได้ หันขวับยังเธอที่นอนหลับตาพริ้มไปเสียแล้ว “อย่าเพิ่งนอนค่ะพี่ฉัตร ใกล้เที่ยงแล้วนะคะ ทานข้าวก่อนค่ะ” “ขอสิบนาทีนะคะ” เธอต่อรองโดยไม่ยอมลืมตาขึ้น เชื่อเขาเลย สาวลูกครึ่งส่ายหัว ก่อนนั่งโซฟาเดี่ยวที่ห่างไปเล็กน้อย สายตาคู่สีฟ้าจับจ้องใบหน้าสวยคมที่หลับใหลเงียบๆ การได้อยู่ใกล้ชิดกันทุกวัน มีผลทำให้ใจหวั่นไหวไม่น้อย หลังออกจากโรงพยาบาล คนพี่ไม่ได้เซ้าซี้กดดันขอคำตอบ หรือทำอะไรให้รู้สึกรำคาญ กลับกันสาวร่างสูงยังคงดูแลตนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย ทั้งที่ตัวเองยังเจ็บแผลอยู่ บาดแผลสองแห่งนั้นเกิดขึ้นเพราะปกป้องหล่อน ทั้งที่เรารู้จักกันแค่ผิวเผิน ไม่ต่างจากคนแปลกหน้า หากคืนนั้นไม่มีเธอ...ตนคงบาดเจ็บ หรือไม่ก็ตายไปแล้ว ทุกครั้งที่ทำแผลให้ร่มฉัตร จีนคิดเสียดายผิวสวยเนียนนุ่มที่ต้องมีรอยแผลเป็น และรู้สึกซาบซึ้งใจเธออย่างบอกไม่ถูก พี่ฉัตรเป็นคนดีมาก คุณฐาอะไรนั่น ต้องโง่มากๆ ที่ทิ้งพี่ฉัตรไป นึกดีใจที่อีกฝ่ายแสดงชัดว่า จะไม่ลมหวนกับอดีตคนรัก แต่ไม่กล้าคิดฝันว่า...ตนจะได้เป็นคนนั้นของเธอ ที่ผ่านมาไม่เคยคิดว่า ตนจะมีใจให้กับเพศเดียวกัน จู่ๆ เธอมาขอคบ จึงยังสับสนและไม่แน่ใจในตัวเอง จีนอยากมองใบหน้าสวยคมใกล้ๆ จึงขยับมาคุกเข่าข้างเตียง ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า ขยับเข้าใกล้อีกคนมากขนาดนั้น เผลอจ้องเรียวปากบางที่หวานฉ่ำที่เคยลิ้มลองมาแล้ว ใช้ปลายนิ้วลูบไล้รอยหยักนั้นเบาๆ ปากพี่ฉัตรน่าจูบจัง...เฮ้ย! หล่อนชะงักกับความคิดแปลกๆ ของตัวเอง เพี้ยนใช่ไหมจีน! ก่อนที่จีนจะทันขยับตัวออกห่าง ร่มฉัตรคว้านิ้วเรียวของอีกฝ่ายไว้ เผยอเปลือกตาขึ้นมอง “ซนอะไรคะ?” เสียงถามอู้อี้เล็กน้อย “ปะ เปล่าค่ะ” เธอยิ้มมุมปากอย่างรู้เท่าทัน ดึงนิ้วชี้นั้นมาจุมพิตเบาๆ สายตาจับจ้องกรอบหน้าสวย “อยากจูบพี่เหรอคะ?” ตรงเกินไปนะคะ ลูกครึ่งสาวหน้าร้อนวูบ เฉมองไปทางอื่น เม้มปากแน่นแทบเป็นเส้นตรง “ปะ เปล่าค่ะ” “พี่อยากจูบน้องจีนค่ะ” ร่มฉัตรเปลี่ยนคำถามใหม่ “ได้ไหมคะ?” หล่อนเบนหน้ากลับมาสบสายตาที่แสนดึงดูด เธอปล่อยนิ้วที่จับมาประคองแก้มนุ่มแทน รั้งให้ใบหน้าหวานเข้ามาใกล้ “พี่ชอบน้องจีนนะคะ” พึมพำไม่ต่างจากกระซิบ ขยับตัวตะแคงเพื่อให้สะดวกขึ้น จีนหลับตาพริ้ม ก่อนเรียวปากทั้งสองคู่จะสัมผัสกันอย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน คนพี่ค่อยๆ แทะเล็มบดเบียดริมฝีปากอย่างเชื่องช้า หนักเบาสลับไปมาเพื่อสร้างความคุ้นเคย ลมหายใจอุ่นๆ รดริน ชวนให้หลงใหลมากขึ้นไปอีก “อื้อ...” เสียงครางต่ำๆ ของหล่อนดังหลุดรอดออกมา ทำให้เธอได้ใจและคิดไปต่อ ผละออกห่างเล็กน้อย “อ้าปากหน่อยค่ะคนดี” ลูกครึ่งสาวที่เริ่มเมาจูบทำตามอย่างว่าง่าย ไม่เคยชอบจูบกับใครมากเท่านี้มาก่อน ร่มฉัตรแทรกเรียวลิ้นเข้าไปยังความอุ่นหวานของหล่อน ตวัดรัดรึงแลกลิ้นกับจีนอย่างแนบแน่น เรียวลิ้นทั้งสองดุนดันไปมา ด้วยทักษะการจูบแบบฝรั่งเศสที่สร้างความปั่นป่วนมาถึงภายในช่องท้อง บทจุมพิตเริ่มหนักหน่วงจริงจัง จนมือใหม่แบบคนสวยหายใจไม่ทัน จึงดันไหล่เธอไว้ สาวหน้าคมยอมผละออกก่อน จับจ้องกรอบหน้าสวยหวานที่แดงเห่ออย่างเห็นได้ชัด เรียวปากสีสวยบวมเล็กน้อย ไม่เคยเลยที่จะร้อนรุ่มพลุ่งพล่าน อยากได้ใครมากขนาดนี้เพียงแค่จูบเดียวแบบหล่อน น่ากินมากค่ะเด็กน้อย...ใจเย็นไว้ร่มฉัตร เธอรีบข่มอารมณ์ไว้ ไม่คิดข้ามขั้นเกินเลย จนกว่าอีกฝ่ายจะยอมเปิดใจให้จริงๆ “ขอบคุณสำหรับจูบหวานๆ” นักร้องสาวค้อนน้อยๆ ยกหลังมือสัมผัสปากของตัวเองอย่างลืมตัว ไม่ต้องมองกระจกก็รู้ว่า ตนหน้าแดงก่ำไปถึงใบหู “คนบ้า” ใช่ค่ะพี่กำลังบ้า ร่มฉัตรยิ้มกริ่มนัยน์ตาเป็นประกาย ขยับตัวยืน “ไปค่ะ ไปทานกลางวันกัน” ก่อนที่พี่จะตาลายกินน้องจีน คิดต่อในใจ ทั้งคู่ออกไปห้องรับแขกที่ใช้ร่วมกับอีกห้อง เหลือบเห็นจงรักนั่งหน้าแดงก่ำอยู่ที่โซฟา ก้มหน้างุดๆ “ไปรัก ไปทานข้าวกัน” เจ้านายสาวชวน “เอ่อ ค่ะ” ลูกน้องสาวลุกยืนพรวดพราด ด้วยท่าทีงุ่มง่ามแปลกๆ คว้าคีย์การ์ดที่วางไว้มาด้วย “เป็นอะไรรึเปล่า?” เธอถามอย่างสงสัย “คุณฉัตรลามก” จงรักกระซิบว่าลอดไรฟัน หืม? ร่มฉัตรหลุดหัวเราะ เดาว่าอีกฝ่ายคงไปตามที่ห้อง แล้วทันเห็นฉากเด็ดเมื่อกี้เข้าพอดี ถึงได้หน้าแดงเป็นตูดลิงแบบนี้ “นิดหน่อย” คนพี่ยักไหล่เลียปาก พร้อมทำหน้าทะเล้น จึงโดนลูกน้องสาวฟาดหลังสะเทือนไปถึงแผล “โอ๊ย!เจ็บนะ” “สมน้ำหน้า” จงรักแลบลิ้นให้ แล้วเดินลิ่วหนีออกไปก่อน “พี่ฉัตรเป็นไงบ้างคะ?” จีนรีบเข้ามาประคองเธอทันที หลังได้ยินเสียงร้อง “พี่เจ็บมากเลยค่ะ รักตีพี่” ร่างสูงแกล้งสำออยอ้อนร่างบาง ฉวยโอกาสหอมแก้มไปหนึ่งฟอด “ถ้าได้หอมอีกข้าง รับรองพี่หายเจ็บแน่” “ทะลึ่งใหญ่แล้ว” หล่อนต่อว่าแบบไม่จริงจัง เดินประคองเธอที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกไป “จีน!” ผู้ชายคนหนึ่งเรียกชื่อคนสวยด้วยเสียงค่อนข้างดัง ขณะที่หล่อนกำลังตักขนมซึ่งจัดแบบบุฟเฟ่ต์ภายในห้องอาหารของโรงแรม สาวลูกครึ่งหันมองแล้วทำตาโต ไม่คิดว่าจะได้เจอเขาที่นี่ “ชาติ” “มาได้ยังไง?” เขาถามอย่างตื่นเต้น “หนีพ่อมาน่ะ” “ล้อเล่นใช่ไหม” หล่อนหัวเราะเบาๆ แทนคำตอบ ชายหนุ่มจับมือถือแขนจีนแบบสนิทสนม ขณะที่ร่างบางไม่ได้ปัดป้องราวกับเป็นเรื่องปกติ ทำให้ร่มฉัตรที่มองอยู่ที่โต๊ะมีสีหน้าบึ้งตึง หมดอารมณ์ที่จะทานอาหารต่อ จึงวางช้อน ยกผ้าขึ้นเช็ดปาก ทำไมอิ่มเร็ว? จงรักมองตามสายตาของเจ้านายก็เข้าใจได้ทันที ว่าอาการหวงน้องกำเริบ หรือพูดให้ตรงสุดก็คงเป็น...หึง “ฉันจะขึ้นห้องก่อน ส่วนรักอยู่รอจีนก็แล้วกัน” เธอสั่งน้ำเสียงเย็นเยือกยิ่งกว่าขั้วโลก ทั้งที่หัวใจกำลังร้อนรุ่มยิ่งกว่าภูเขาไฟ “เอางั้นเหรอคะ?” สายตาดุของร่มฉัตรตวัดมองทำให้คนสนิทหุบปาก มองตามสาวร่างสูงที่ก้าวขายาวๆ ออกไป ไม่พูดแบบนี้ จีนจะคงรู้หรอก ซื่อบื้อไปไหมคะ คนกลางได้แต่คิดปวดกบาลแทน “พี่ฉัตรไปไหนคะ?” จีนถามขึ้น หลังกลับมาที่โต๊ะ พร้อมกับขนมหลังร่มฉัตรบอกอยากทาน แต่เจ้าตัวไม่รู้หายไปไหน “กลับห้องไปแล้วค่ะ” จงรักตอบ “อ้าว!” นักร้องอุทานออกมาแบบงง “ไม่สบายมั้งคะ” คำว่า ‘ไม่สบาย’ ทำให้หน้าหวานเผยความกังวลออกมาทันที “เป็นอะไรมากไหมคะ?” “คงไม่มากหรอกค่ะ” จงรักอ่านสีหน้าและแววตาคนเก่ง ประเมินว่าหล่อนเป็นห่วงเป็นใยเจ้านายของตนจริง ก่อนเปลี่ยนเรื่อง “ผู้ชายคนเมื่อกี้ใครเหรอคะ?” จีนเม้มปากเล็กน้อยอย่างลังเล “ปะ เป็นรุ่นพี่ค่ะ ไม่นึกว่าจะได้เจอกันที่นี่” แน่ใจนะคะว่าแค่นั้น? ลูกน้องสาวมองออกว่า อีกฝ่ายไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด แต่ไม่คิดซักไซ้มากความ ปล่อยให้หล่อนนั่งทานขนมที่นำมาจนอิ่มหนำสำราญ ส่วนตัวเองชิมไปสองคำก็เลิก แต่นั่งอยู่เป็นเพื่อน เหมือนเป็นไม้กันหมา หลังหนุ่มหลายคนทำท่าจะมาวอแวทำความรู้จัก “ถ้าอิ่มแล้ว รักแนะนำให้รีบไปหาคุณฉัตร ยิ่งไปช้า จีนนั่นแหละจะลำบาก” “ทำไมคะ?” “คุณฉัตรเป็นคนขี้ใจน้อย เมื่อกี้คงเข้าใจผิดจีนไปแล้วล่ะ ตอนที่จีนคุยกับรุ่นพี่คนนั้น” “คะ?” สาวหวานทำหน้ายุ่งไม่เข้าใจ “คือคุณฉัตรหึงจีนน่ะ เข้าใจคำว่าหึงใช่ไหม?” อะไรนะ! จีนทำตาโตตกใจ กัดริมฝีปากตัวเองแบบคิดหนัก ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ไม่มีกะจิตกะใจจะทานอะไรอีกแล้ว “ไปค่ะพี่รัก” แม้จะเอ่ยปากชวนกัน แต่หล่อนเดินลิ่วๆ ไปขึ้นลิฟต์โดยไม่คิดจะรอจงรักแม้แต่น้อย ใจร้อนกันจริง คงไม่ไปทะเลาะกันหรอกนะ OOOO เรื่องชักจะยุ่งแล้วสิ อุตส่าห์พาน้องมาเที่ยว แต่พี่ฉัตรดันหึงควันออกหูซะได้ แบบนี้น้องจีนจะง้อสำเร็จรึเปล่าน้า...ไว้ลุ้นต่อตอนหน้านะคะ ไรท์กำลังเร่งตรวจทานคำผิดรอบสุดท้าย E-book ใกล้คลอดแล้วค่ะ...ใครอยากอ่านเร็วๆ ก็ให้กำลังใจไรท์หน่อยนะคะ นาง ^^ OOOO
| Create Date : 12 มิถุนายน 2564 |
|
2 comments |
| Last Update : 12 มิถุนายน 2564 20:13:57 น. |
| Counter : 771 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
