|
No Romance หยุดหัวใจที่เธอ - บทที่ 13 (YURI)
๑๓ หลังหมอแวะมาดูอาการและอนุญาตให้ร่มฉัตรกลับบ้านได้ คนพ่อจึงชวนภรรยากลับโดยบอกว่ามีธุระต้องไปทำต่อ รยาไม่ค่อยพอใจ แต่พูดอะไรมากไม่ได้ ไม่อยากทะเลาะกับสามีต่อหน้าลูกอีก ส่วนลูกสาวเข้าใจสถานการณ์ดี จึงยิ้มให้แม่ แล้วพูดแบบอ้อนๆ “แม่กลับไปก่อนเถอะค่ะ ฉัตรไม่เป็นอะไรมาก แค่พักสักหน่อยก็หายแล้ว ฉัตรแข็งแรงจะตายไป” “งั้นก็ได้” แม่เธอฝืนยิ้ม ลูบหัวลูกสาวที่ตัวไม่เล็กอย่างเอ็นดู “โทรบอกแม่ทุกวันด้วยนะ แม่อยากรู้อาการของฉัตรนะ” สาวร่างสูงรับรู้ได้ถึงความห่วงใยของมารดา ที่รักเธอเสมอไม่ว่าจะผ่านไปกี่เดือนกี่ปี “ค่ะแม่” “งั้นแม่ไปก่อนนะ” “ค่ะ” “แม่ฝากจีนกับรัก ดูแลฉัตรด้วยนะลูก” รยาหันไปกำชับสองสาวที่เหลือ คว้ามือของจีนมาบีบเบาๆ “ค่ะ” สองสาวรับคำ ทุกคนยกมือไหว้รยาและกำชัย ก่อนออกจากห้องพ่อเธอเหลือบมองจีนแวบหนึ่ง ซึ่งไม่พ้นสายตาช่างสังเกตของร่มฉัตร ทำไมเขามองน้องจีนแบบนี้? เธอรู้จักนิสัยใจคอของบิดาดีที่สุด ว่าเขาเป็นพวกดื้อดัน ยอมหักไม่ยอมงอ เอาแต่ใจเป็นที่สุด หญิงสาวมั่นใจว่า กำชัยต้องทำสารพัดวิธีเพื่อให้ตนแต่งงานกับคิรากร โดยไม่สนใจว่า ตนจะชอบหรือไม่ชอบ ...ในความคิดของร่มฉัตร เขาเป็นพวกเลือดเย็นและไร้หัวใจ ไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง ได้แต่นึกประชดตัวเอง ที่เป็นไม่ต่างจากเงาของพ่อในหลายเรื่อง เกลียดแบบไหน เป็นแบบนั้น...เยี่ยมมากร่มฉัตร จากนั้นจงรักออกไปจัดการกับค่ารักษาพยาบาล ปล่อยให้จีนได้อยู่กับเจ้าของร่างสูงสง่าตามลำพัง โดยเธอขอให้หล่อนช่วยประคองลงจากเตียง เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมกลับบ้าน “แม่พี่น่ารักไหมคะ?” “ค่ะ คุณแม่ใจดีมากๆ” สาวลูกครึ่งตอบ เอียงคอมองคนเจ็บ “ดูไปพี่ฉัตรคล้ายคุณแม่มากนะคะ” “เกือบทุกคนก็พูดแบบนี้ บอกว่าพี่สวยเหมือนแม่” ร่มฉัตรกล่าวลอยหน้าลอยตาอย่างภูมิใจ หล่อนหัวเราะคิกคัก “บ้ายอเหมือนกันนะคะเนี่ย” เวลาปกติก็สวยอยู่แล้ว ตอนหัวเราะนี่นางฟ้าชัดๆ คนเจ็บชอบยามสาวสวยดูร่าเริงสดใส พลอยทำให้เธอมีความสุขตามไปด้วย ประหนึ่งหัวใจที่แห้งเหี่ยวแตกระแหงได้รับน้ำฝนทิพย์รดริน “แต่พี่ว่าน้องจีนสวย สวยมากๆ อย่างกับนางฟ้า” “จีนไม่บ้ายอค่ะ” “พี่ไม่ได้ยอ แต่พี่พูดจริงๆ” เธอไม่ได้หลงใหลหล่อนที่ใบหน้าสวยหวาน แต่จิตใจที่ดีก็มีส่วนสำคัญทำให้จีนน่ารักน่าเอ็นดูมากขึ้น “ไม่เชื่อหรอกค่ะ พี่ฉัตรพูดหวานไปเรื่อย” แม้จะเอ่ยแบบนั้น แต่หล่อนก็เก็บอาการไว้ไม่มิด ใบหูสีแดงเรื่อเหมือนเคอะเขิน คนเจ็บซ่อนยิ้มในหน้า หลังเดินไปหยุดที่หน้าประตูห้องน้ำ หล่อนยื่นเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ “จะให้จีนช่วยเปลี่ยนชุดไหมคะ? แขนเดียวอาจจะไม่ค่อยถนัด” คนสวยอาสา “ถ้าน้องจีนไม่กลัวเป็นตากุ้งยิง ก็ได้ค่ะ” เธอแกล้งพูดหยอก “แปลว่าอะไรคะ?” จีนทำหน้าไม่เข้าใจคำว่า ‘ตากุ้งยิง’ “อ๋อ หมายถึงถ้าน้องจีนอยากเห็นพี่โป๊ พี่ก็ไม่ว่าอะไรค่ะ” คนพี่พูดพร้อมทำหน้ากรุ่มกริ่ม อ๊าย! จีนหน้าแดงก่ำ หลังจินตนาการตามจนเตลิดเปิดเปิง “ทะลึ่ง! ใครจะไปอยากเห็น เปลี่ยนชุดเองแล้วกัน” ขี้อายจริงๆ ร่มฉัตรหัวเราะขำมองหล่อนที่เดินหนีไป ก่อนเข้าห้องน้ำ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างทุลักทุเล แม้จะเจ็บแผลจนน้ำตาซึม แต่ก็ไม่ปริปากร้องออกมา ...บาดแผลแค่นี้ไกลหัวใจ ร่มฉัตรนอนพักอยู่ที่คอนโด หลังทานอาหารเย็นเธอให้จงรักคอยรับส่งจีนไปทำงานที่ผับ ตอนแรกหล่อนไม่ยอมรับความปรารถนาดีนี้ แต่คนพี่พูดชักแม่น้ำทั้งห้าหว่านล้อม จนสุดท้ายลูกครึ่งสาวยอมทำตาม สาวร่างสูงเชื่อว่า ฐานีย์คงไม่ยอมปล่อยจีนไปง่ายๆ และเป็นไปได้มากว่าจะส่งคนมาเล่นงานหล่อนซ้ำอีก เธอเขียนปรึกษาเรื่องนี้กับชนมนแล้ว ซึ่งเพื่อนสนิทก็รับปากว่าจะเพิ่มการดูแลในผับให้มากขึ้น ทำให้ร่มฉัตรวางใจที่จะให้สาวสวยไปร้องเพลง ดีกว่ามานั่งๆ นอนๆ เฝ้าตน ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเด็กน้อยของฉัน...แน่จริงก็เข้ามาเลย กำชัยหงุดหงิดรยากับร่มฉัตรมาก หลังกลับมาถึงบ้านเจอกิจจาที่แวะมาหาพอดี จึงเอ่ยทัก “มีอะไรรึเปล่า?” คนเป็นน้องมีสีหน้าเคร่งเครียด “ผมมีเรื่องจะปรึกษาพี่ครับ?” “เข้าไปคุยในบ้านเถอะ” พ่อเธอชวน “งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” รยาขอกลับไปบ้านเล็กของตน ไม่คิดจะอยู่รับฟังเรื่องของพี่น้อง เดาว่าคงไม่พ้นเรื่องเงินๆ ทองๆ “อืม” สามีพยักหน้า ส่วนน้องชายมองพี่สะใภ้แวบหนึ่ง ด้วยสายตาที่ยากจะแปล ฉันไม่อยากรู้เรื่องของคุณหรอกค่ะ...ไม่ต้องมาจับผิดฉัน แม่เธอคิด ยิ้มให้เขาตามมารยาท ก่อนแยกเดินไปอีกทาง ไม่ค่อยถูกชะตากับน้องสามีเท่าใด หลังเขาแสดงท่าทีไม่ดีกับตนและลูกสาวมาตั้งแต่แรก หลังสิ้นภรรยาหลวง รยากลายเป็นเบอร์หนึ่งของกำชัย มีอำนาจในบ้าน รวมถึงมีชื่อในทรัพย์สินหลายอย่างของสามี กิจจาจึงพยายามทำดีด้วย แต่แม่เธอไม่สนิทใจ จึงเว้นระยะห่างไว้ และทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ รยามั่นใจมากว่า กิจจาน่าจะเป็นผู้เสนอแผนมัดมือร่มฉัตรให้แต่งงานกับคิรากร พี่น้องคู่นี้งกเงินไม่ต่างกันนัก แต่เท่าที่ดูความเจ้าเล่ห์กิจจาเหนือกว่ากำชัยหลายขุม จะมายุอะไรอีกล่ะเนี่ย...บ่างช่างยุ! ผู้ชายคนนี้มีส่วนสำคัญที่ทำให้ร่มฉัตรไม่ชอบบิดา แต่นั่นก็เป็นความผิดของกำชัยด้วย ที่ไม่เคยใส่ใจลูกสาวคนเล็กมากเท่าที่ควร แล้วจู่ๆ จะมาทวงบุญคุณของความเป็นพ่อ เรียกร้องเอาโน่นเอานี่ ...ร่มฉัตรคงไม่ยินดีทำตามนัก โดยเฉพาะเรื่องการแต่งงาน ในฐานะแม่ รยาไม่สบายใจที่ลูกสาวขัดแย้งกับบิดาเป็นประจำ เหมือนเป็นคู่ศัตรูกลับชาติมาเกิด บทสนทนาน้อยครั้งที่จะไพเราะชวนฟัง คนหนึ่งบอกซ้าย อีกคนก็จะไปทางขวา คงคุยกันรู้เรื่องหรอก โชคดีที่ลูกสาวคนเล็กไม่ดื้อรั้นจนเกินไป อย่างน้อยก็ยังเคารพรักตนมาก แม้จะมีพฤติกรรมแปลกๆ ไปบ้าง เป็นตัวของตัวเองค่อนข้างสูง แต่ก็ไม่ได้สร้างปัญหาให้แม่ต้องหนักใจ หรือเป็นคนเลวของสังคม พอคิดไปถึงสาวลูกครึ่ง ที่ร่มฉัตรบอกว่ากำลังดูใจกันอยู่ รยาอดยิ้มอย่างมีความสุขไม่ได้ เท่าที่เห็นหล่อนหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ฟังพูดภาษาไทยได้ จึงหวังจะได้ทำความรู้จักคุ้นเคยมากกว่านี้ ไม่อยากให้ลูกสาวต้องอกหักเสียใจอีก ถ้าฉัตรได้เจอตัวจริงสักที...ฉันก็วางใจ “มีอะไร?” พี่ชายถาม ขณะนั่งอยู่ในห้องรับแขก “คุณคีรีน่ะสิครับ โทรมาถามถึงเรื่องร่มฉัตร...” กิจจาบอกพร้อมทำหน้าลำบากใจ “ได้คุยกับเจ้าตัวรึยังครับ?” พอกำชัยได้ยินชื่อลูกสาวคนเล็ก ก็ทำหน้าเซ็งโลก “ไม่น่าถาม แกน่าจะรู้จักหลานแกดีนะว่าร้ายแค่ไหน ขนาดฉันไปเยี่ยมถึงโรงพยาบาล มันยังไม่สนใจฉันเลย” น้องชายขมวดคิ้วหนาจนแทบชนกัน หลังใกล้กำหนดชำระคืนหนี้ก้อนโตของบริษัทที่กู้มาจากธนาคาร “แบบนี้ก็แย่สิครับ” มันแย่มากๆ ต่างหาก พ่อเธอคิดตอบในใจ “ช่วยกันคิดที เผื่อจะมีทางอื่นอีก” กำชัยไม่หวังว่า ร่มฉัตรจะยอมแต่งงานตามที่เขาต้องการง่ายๆ หากลูกสาวไม่ดื้อกับเขาสักเรื่อง...คงเป็นเรื่องยากพอๆ กับการฝนทั่งให้เป็นเข็ม “คงต้องลองคุยกับธนาคารอื่น” กิจจาเสนอการรีไฟแนนซ์ “แต่ดอกคงแพงกว่าเดิม” ดอกเบี้ยแพงไม่ว่า แต่จะเหลืออีกกี่แบงค์ที่จะยอมให้กู้ พ่อเธอคิดอย่างหนักใจ กับสถานการเงินของบริษัทตน ที่ย่ำแย่เกินคาด แต่ทำอะไรมากไม่ได้ “แล้วเรื่องที่ให้ตรวจเรื่องทุจริต ได้เรื่องรึยัง?” น้องชายส่ายหน้า “ยังครับ ผมให้กนธีตามเรื่องนี้อยู่” “บ้าเอ๊ย!” กำชัยหลุดสบถออกมาอย่างหัวเสีย อยากลากคอคนผิดออกมาเพื่อให้ชดใช้เงินคืนโดยเร็ว ก่อนที่บริษัทจะล่มสลายลงจริงๆ ตอนนี้ฐานะการเงินของเขาค่อนข้างกลวง ดูดีแต่เปลือกนอกเท่านั้น ...แต่ไม่ช้าเรื่องนี้จะไม่ใช่ความลับอีกต่อไป ซึ่งจะทำให้เสียหน้ามาก อาจถึงขั้นล้มละลาย ซึ่งเขายอมรับไม่ได้ ทำไงดีโว้ย! บรรยากาศในห้องเงียบงันลง กิจจาที่รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหาง เลือกที่จะปล่อยให้พี่ชายคิดและตัดสินใจแก้ปัญหาเอาเอง เขาไม่คิดแบกรับความรับผิดชอบที่ผิดพลาดของอีกฝ่าย “ไว้พรุ่งนี้ฉันจะลองไปคุยกับแบงค์ดู” พี่ชายพูดออกมาหลังคิดทบทวนอยู่หลายตลบ ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ “ครับ” น้องชายอยู่คุยด้วยอีกไม่กี่นาทีก็ลากลับ ปล่อยให้กำชัยคิดหนักแทบเอาเท้าก่ายหน้าผาก อย่าให้รู้นะว่าใครยักยอกเงินฉันไป ฉันจะให้มันติดคุกหัวโตเลยคอยดู พ่อเธอคิดอาฆาตในใจ ทำเอาหลายคนต้องจามออกมา ไม่เว้นแม้แต่คนที่เพิ่งขับรถออกไป “ฮัดเช้ย!” กิจจาจามออกมา ใครคิดถึงฉันละเนี่ย ช่วงหัวค่ำ ฐานีย์โทรไปหาลูกน้อง ที่ให้ตามสืบข่าวของร่มฉัตรกับนักร้องสาว หลังสามคนที่สั่งให้ไปทำร้ายจีนเงียบหายไปอย่างไร้ร่องรอย แถมยังติดต่อไม่ได้ จึงร้อนใจ “ฉัตรไปที่นั่นรึเปล่า?” “ไม่เห็นครับ” ลูกน้องในชุดสูทตอบขณะนั่งฟังเพลงในมุมหนึ่งของผับ “แต่นักร้องคนนั้นมานะครับ ตอนนี้กำลังร้องเพลงบนเวที” “ตามต่อไป ถ้าเห็นฉัตรก็โทรมาบอกฉันด้วย” “ได้ครับ” ภรรยาเจ้าสัวกดวางสายทันที นั่งจิบไวน์คิดหนัก ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ยายนักร้องไม่เป็นอะไร หรือไอ้พวกนั้นจะพลาด? ฐานีย์เดาไปในทางร้ายมากกว่าดี เพราะที่นั่นเปรียบเหมือนบ้านหลังที่สองของร่มฉัตร ซึ่งมีพวกการ์ดดูแลไม่น้อย การลงมือกับหล่อนที่นั่นมีโอกาสล้มเหลวไม่น้อย แต่ความหึงหวงหน้ามืดจึงออกคำสั่งไป โดยไม่ทันไตร่ตรองให้รอบคอบ หากพวกนั้นโดนจับ แล้วหลุดสารภาพว่าใครจ้างมา รับรองว่า ร่มฉัตรต้องเกลียดตนแน่ พอคิดถึงจุดนี้ ก็นึกโมโหตัวเองขึ้นมา คว้าแก้วไวน์เขวี้ยงไปที่มุมห้องจนแตกละเอียด โธ่เว้ย! “วันนี้น้องจีนร้องเพลงมันส์มาก ลูกค้าชอบมากเลยแก” ชนมนโทรบอกเพื่อนรักถึงสถานการณ์ภายในผับ ที่แขกส่วนใหญ่สนใจนักร้องสาวคนนี้มากเป็นพิเศษ ถึงได้แห่มาใช้บริการตั้งแต่หัวค่ำ “ไม่ต้องมายั่วเลย” ร่มฉัตรส่งเสียงไม่พอใจไปตามสาย “ถ้าไปไหวฉันคงไปแล้วล่ะ” “ดีแล้วที่แกรู้จักสังขารตัวเอง ขืนมาสิฉันจะเทศน์ให้สำนึกผิดไม่ทันเลย” ผู้จัดการสาวว่าซ้ำอย่างหมั่นไส้แกมเป็นห่วง “ชิส์ ได้ทีขี่แพะไล่ตลอด” “แค่แพะตัวเล็กไป แบบฉันมันต้องช้าง เสียดายที่ไม่มีไดโนเสาร์ให้ขี่ ไม่งั้นคงเท่พิลึก” เธอหัวเราะกับความมีอารมณ์ขันของอีกฝ่าย ที่ทำให้เรื่องหนักกลายเป็นเบาลงได้ไม่ยาก “คิดได้ไงเนี่ย” “ก็ฉันเก่งไง” “ย่ะ แม่คนเก่งที่สุด” ร่มฉัตรพูดด้วยความหมั่นไส้ “ขอบใจ” “ประชดเฟ้ย” “อ้าวเหรอ นึกว่าชมจริง” ชนมนหัวเราะร่วน กวนจริงๆ คนเจ็บส่ายหน้า ก่อนถามต่อ “แล้วคนของพี่ฐา ยังไปอยู่รึเปล่า?” “รู้สึกจะมานะ” เพื่อนเธอตอบ “ทำไมเหรอ?” “แสดงว่าพี่ฐายังไม่ยอมรามือน่ะสิ” เธอพูดโพล่งออกมา น้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก “แปลว่าจีนยังตกอยู่ในอันตราย?” “คงงั้น” “ละ แล้วจะทำยังไงดี?” ชนมนถามเสียงสั่นเล็กน้อย ไม่อยากให้เรื่องร้ายเกิดขึ้นซ้ำอีก “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะปกป้องน้องจีนเอง” “เชอะ ตัวเองยังเจ็บไม่หาย ทำมาพูดดี” เพื่อนรักพูดอย่างระอาใจ กังวลว่าร่มฉัตรจะเจ็บอีกรอบ หากโชคไม่ดีอาจจะถึงตาย “แหม แค่นิดหน่อยเอง” “นิดหน่อยบ้านแกสิ เย็บยี่สิบเข็มน้อยไปใช่ไหม?” ง่า ขี้บ่นจริงๆ ร่มฉัตรถอนใจเบาๆ รู้สึกเหมือนชนมนเป็นทั้งเพื่อนและมารดาในร่างเดียวกัน “ขอโทษที่ไม่ระวังตัว ต่อไปฉันจะไม่ประมาทอีก” “รู้ก็ดี แม่ฉันฝากบอกเป็นห่วงแกมาด้วย” “ฝากขอบคุณแม่ด้วยนะ” “เออ” เพื่อนเธอรับคำ “ฉันว่าแกจะทำอะไรก็รีบทำเถอะ ขืนตั้งรับฝ่ายเดียวคงไม่ไหวแน่ ยายพี่ฐาของแกเมื่อก่อนว่าโหด ตอนนี้เข้าขั้นอำมหิตไปแล้ว” “คงงั้น” สาวร่างสูงพูดพึมพำกับตัวเอง นิ่งคิดไปหลายวินาที แล้วคลี่ยิ้มออกมา “ฉันว่าฉันมีวิธีแล้ว” “จริงอ่ะ?” “อือ” เธอรับคำเบาๆ ยิงทีเดียวให้ได้นกสองตัวเลย OOOO ต้องมาดูกันว่าพี่ฉัตรจะใช้แผนไหน? แล้วแผนจะดีจริงรึเปล่า...อาจจะไม่ก็ได้นะ? สถานการณ์ต่างๆ เริ่มเข้มข้นขึ้นไปเรื่อยๆ ต้องมาเอาใจช่วยสาวๆ ของเรากันค่ะ ...ถ้าชอบกดหัวใจ กดถูกใจ หรือคอมเม้นท์ให้ไรท์ด้วยนะคะ ไรท์จะได้มีกำลังคลอด E-book เร็วๆ นาง ^^ OOOO
| Create Date : 08 มิถุนายน 2564 |
|
0 comments |
| Last Update : 8 มิถุนายน 2564 18:14:03 น. |
| Counter : 650 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
