โสรยา : กว่าจะถึงเรือนยอดไม้

โสรยา : กว่าจะถึงเรือนยอดไม้

28 พฤศจิกายน 2554

วันนี้เป็นหนึ่งวันที่ยากลำบาก เช้าวันจันทร์ที่ไม่ได้ไปทำงาน ตื่นเช้ามากับความรู้สึกแย่ๆ กับไข้หวัดที่ดูไม่รุนแรงอะไร แต่ไข้ก็ไม่ค่อยจะลดลงเลย เพราะว่ามีอาการคออักเสบร่วมด้วย มีแผลในลำคอทำให้ทานอะไรลำบาก พอได้ยาแก้อักเสบบ่ายนี้ไข้เริ่มลดลง มีการงานมากมายที่ต้องทำ แต่ก็ทำไม่ไหว แต่จะให้นอนต่อไปก็คงน่าเบื่อหน่าย ก็เลยเขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามประสาของผมไป

หลายวันก่อนผมถ่ายภาพโสรยา ที่กำลังเบ่งบานแถวๆบ้านเอาไว้ ก็เลยเอามาบันทึกไว้เป็นความทรงจำอีกหน้าหนึ่งสำหรับต้นไม้ที่ผมรักยิ่ง โสรยาในภาพขึ่นอยู่ในป่าละเมาะรอบๆบ้านริมคลอง มีอยู่เป็นจำนวนมาก ขึ้นรกเลื้อยคลุมไม้ใหญ่หลายๆต้น แต่ผมคงไม่มีปัญญาขึ้นไปถ่ายภาพเหล่านั้น ได้แต่ถ่ายภาพโสรยาต้นเล็กๆที่เกาะเกี่ยวตามลั่วลวดหนามที่แบ่งเขตที่แปลงต่างๆเอาไว้

โสรยา นั้นพบขึ้นตามขอบป่าของป่าผสมผลัดใบทั่วไป ทางภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือ มีชื่อทางการว่าเถาวัลย์แดง ชื่ออื่นๆเช่น เครือซุด เครือมะแตก มีชื่อทางพฤกษศาสตร์ว่า Taxocarpus villosus (Blume) Decne อยู่ในวงศ์ Asclepiadaceae เป็นไม้เลื้อยเนื้ออ่อน ลำต้นและกิ่งมีขนสีน้ำตาลแดงปกคลุม ทุกส่วนที่มีชีวิตมีน้ำยางสีขาว ใบเดี่ยว เรียงตรงข้าม รูปรี กว้าง 3-6 ซม. ยาว 7-12 ซม. แผ่นใบด้านล่างมีขนสีน้ำตาลแดง ด้านบนค่อนข้างเกลี้ยง ดอกออกเป็นช่อแยกแขนงตามซอกใบ มีขนสีน้ำตาลแดงปกคลุมหนาแน่น กลีบดอก 5 กลีบ สีเหลืองอ่อนถึงสีเหลืองเข้ม มีกลิ่นหอมอ่อนๆถึงหอมแรง ออกดอกตั้งแต่ช่วงปลายฝนต้นหนาว จึงถึงเริ่มต้นฤดูร้อน

โสรยา นั้นเป็นชื่อตั้งใหม่โดยพ่อค้าแม่ค้าที่นำเถาวัลย์แดงจากป่ามาทำขาย ด้วยเอกลักษณ์โดดเด่นของเถาวัลย์แดงในเรื่องของความอึด ทนทานต่อสภาพแวดล้อม ใบสีเขียวตลอดปี ความแห้งแล้ง และปราศจากโรคแมลงใดๆ เลื้อยได้ไกลกว่ายี่สิบเมตร ดอกดกสวยงาม และที่สำคัญคือกลิ่นหอมหวานโชยไกล

เรื่องความอึดถึกทนทายาทของโสรยานั้นสุดๆไปเลยครับ ก่อนหน้านั้นผมฉีดยาฆ่าหญ้าบริเวญสองข้างถนนทางเข้าบ้าน แล้วก็เผาหญ้าเพื่อเปิดทางให้โล่ง ต้นไม้ตายจนทางโล่ง แต่... โสรยาไม่ตาย ไม่มีล่องรอยใดๆเลยแม้แต่น้อย ก่อนหน้านั้นก็ถูกน้ำท่วมขังนานนับเดือน แต่เค้าก็ยังงามดีอยู่ได้ ใบเอย ดอกเอย ไม่มีล่องรอยแมลงกัดแทะเลยแม้แต่น้อย ฉะนั้นใครอยากปลูกต้นไม้แบบทิ้งๆขว้างๆไม่ต้องดูแลก็มีดอกให้ชื่นชม ผมแนะนำโสรยาต้นนี้เลยครับ

ช่วงนี้ผมจะแวะเวียนมารดน้ำต้นไม้ที่บ้านริมคลองอยู่เป็นประจำ และทุกๆเย็นผมจะได้กลิ่นหอมโชยมาตามลมเป็นระยะ หาที่มาของกลิ่นยังไม่ได้แน่ชัด ซึ่งป่ารอบๆบ้านเห็นจะมีไม้ดอกที่กำลังบานสะพรั่งอย่างโดดเด่นอยู่สองชนิดคือ "โสรยา" ดอกสีเหลือง กับ "เครือปลาสงแดง" ดอกสีขาวถึงเหลืองอ่อนๆ สองต้นนี้ดอกคล้ายๆกันและมีชื่อถิ่นเหมือนกันคือ "เถาวัลย์แดง" ชื่อในท้องตลาดก็เหมือนกัน ชวนให้สับสน แต่หากว่าดมกลิ่นที่ดอกไกล้ๆจะพบว่า "เครือประสงแดง" จะหอมกว่าโสรยา แต่โสรยานั้นมีจำนวนมากกว่า และหลายๆท่านก็ยืนยันว่าโสรยาหอมโชยหอมไกลตอนเย็นๆ เหมือนดอกประยงค์ที่ดมกลิ่นไกล้ๆจะไม่ค่อยหอม แต่กลิ่นจะโชยไปตามลมได้ไกล ผมแต่ผมก็ยังไม่ฟันธงว่ากลิ่นหอมทุกเย็นที่ได้กลิ่นนั้นเป็นดอกไม้ชนิดใดกันแน่

ไม้เถาเลื้อยเหล่านี้มีลำต้นเล็กอ่อนไม่อาจยืนหยัดด้วยต้นเองเพื่อช่วงชิงแสงแดดอันมีค่ายิ่งได้ การจะยังชีวิตรอดอยู่ได้นั้น จำเป็นต้องเกี่ยวพันต้นไม้ใหญ่ปีนป่ายขึ้นไปยังเรือนยอดเพื่อหาแสงสว่าง ต้นไม้บางจำพวกเลือกที่จะทำตัวเป็นกาฝากฝังรากแย่งชิงอาหารจากไม้ใหญ่หากินบนเรือนยอดไม้ บางชนิดเลือกที่จะอยู่อย่างพึ่งพากัน บางชนิดไม่ทำอะไรให้แต่ก็ไม่ได้สร้างประโยชน์ให้เช่นกัน แต่ทุกสิ่งที่ต้นไม้เหล่านี้ดำรงอยู่นั้นเพื่อความอยู่รอดทั้งสิ้น ด้วยวิธีการตามแต่บริบทของตนเอง

ประโยคข้างบนนี้ ผมเขียนแล้ว อ่านอีกทีมันอาจสับสนอยู่บ้าง แต่ก็ไม่รู้สินะ มันออกมาจากใจผม ผมกำลังคิดว่า เราเลือกจะกระทำหรือไม่กระทำอะไรไม่ได้ แต่เราต้องทำเพื่อความอยู่รอดในบริบทของจุดที่เรายืนอยู่ นั่นเป็นความคิดทางรัฐศาสตร์และการเมือง แต่ความคิดนี้ในใจผมมันสั่นคลอนเมื่อได้ดูซี่รี่เรื่อง "ทงอี"

ผมจะติดซีรี่เกาหลีเย็นวันเสาร์อาทิตย์ของช่องสามมากๆ เพราะแต่ละเรื่องมันออกจะสะท้อนความเป็นจริงของเกมส์การเมืองออกมาให้เห็น การชิงไหวชิงพริบนั้นสุดสอดจริงๆ การขึ้นมามีอำนาจทางการเมืองของตัวละครแต่ละตัวนั้นจำเป็นต้องทำตามบทบาทในจุดที่ตนเองยืนอยู่หรืออยากจะอยู่ อย่างในเรื่อง "ซอนต๊อก" ก็จะเห็นได้ชัดตอนที่ราชินีซอนต๊อกฆ่าประชาชนที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งของเธอ ทั้งๆที่เธอเสียใจที่สุดที่ทำเช่นนั้น แต่เธอก็ต้องทำ และมันก็เป็นเช่นนั้น ความเชื่อของซีรี่ย้อนยุคเกาหลีนั้นแตกต่างจากละครจักรๆวงศ์ๆของบ้านเราตรงที่ บ้านเรานั้นเชื่อเรื่องบุญญาบารมี คนมีบุญต่อให้ตกยากเป็นขอทานเดินป่าเดินดงสุดท้ายก็จะได้ยืนอยู่ในจุดที่เขาควรจะอยู่ แต่เกาหลีมองว่า การต่อสู้ช่วงชิงให้ได้มานั้นสำคัญ เหตุนี้รึเปล่าไม่ทราบที่ทำให้ประเทศเขาพัฒนาอย่างรุดหน้า

ทงอี นั้นเป็นเรื่องของเกมส์การช่วงชิงอำนาจของสนมเอกสององค์คือ ซุกบิน ซึ่งถือกำเหนิดจากชนชั้นต่ำ และฮีบิน สตรีสูงศักดิ์ พระสนมซุกบินเธอยืนหยัดอยู่บนหลักของของความถูกต้อง แต่ฮีบินเธอทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกชายที่เป็นรัทยาทของเธอได้ครองอำนาจ ซึ่งจริงๆแล้วสนมสองคนนั้นล้วนมีพื้นฐานจิตใจที่ดีงามด้วยกันทั้งคู่ แต่เมื่อบทบาทเปลี่ยนไป สิ่งที่พระสมฮีบินกระทำก็เปลี่ยนไป จนเมื่อพระสนมฮีบินวางแผนฆ่าพระสนมซุกบินและองค์ชายยอนอิงบุตรชาย และถูกจับได้ ก่อนการประหารสนมฮีบิน สนมซุกบินเดินทางไปหา และถามพระสมฮีบิน ว่าก่อนหน้านั้นสนมซุกบินได้ยืนยันแล้วว่าด้วยความสัมพันธ์ที่เคยมีมาแต่อดีตเธอจะไม่ช่วงชิงอำนาจกับพระสนมฮีบินแน่นอน และพระสนมฮีบินก็แสดงออกว่าเชื่อเช่นนั้น แต่ทำไมจึงยังจะฆ่านางอีก

พระสมฮีบินตอบว่า "สิ่งที่ข้าไม่เชื่อก็คือการเมือง ข้าไม่เชื่อถือคนในราชสำนัก เจ้าเคยสัญญอะไรมันไม่สำคัญเลย สุดท้ายพวกขุนนางที่ต้องการอำนาจ ก็ต้องใช้องค์ชายยอนอิงมาผลักใสรัชทายาท และถึงที่สุดเจ้าเองก็จำต้องทำอย่างนั้น จะให้ขอโทษนั้นไม่มีทาง ข้าไม่คิดว่าได้ทำอะไรผิดต่อเจ้าแม้สักนิด ข้าแค่โกรธที่ฆ่าเจ้าไม่สำเร็จเท่านั้น"

พระสมซุกบินได้ตอบกลับว่า "ครั้งสุดท้ายที่ท่านเสด็จมาหาหม่อมฉัน ท่านตรัสเรื่องโชคชตาของเราสองคน ว่าคนหนึ่งจะเป็นแสงสว่าง และอีกคนจะเป็นได้แค่เงา โชคชะตาที่ท่านพูดถึงท่านเข้าใจผิดแล้ว โลกนี้ไม่มีอะไรเรียกว่าโชคชะตา ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ ท่านเป็นคนเลือกที่จะทำมันเองทั้งนั้น เพราะฉะนั้น จะการเมือง ราชสำนัก โชคชะตา จะอะไรก็ตาม ท่านอย่าได้โทษมันอีกเลย ท่านไม่ควรมีจุดจบเช่นนั้น ก็แค่ตอนแรกท่านยอมเลือกที่จะทำ"

ก็แค่เลือกที่จะทำ ก็นั่นนะสิครับ ประโยคสั้นๆแต่เปลี่ยนชีวิตผมได้เลย ผมเคยคิดเสมอว่า การยืนอยู่ในจุดใดเราก็ต้องเลือกทำอะไรแบบที่ต้องทำเพื่อจุดที่เรายืนอยู่ เพื่อเป็นสิ่งนั้น เพื่อรักษาสิ่งนั้น และหากไม่อยากเป็นอย่างนั้น ก็ต้องสละมันไปเสีย แต่... มันจะเป็นแบบที่ทงอีว่าไว้ในละครรึเปล่าว่า "เราเลือกที่จะทำได้" มันจริงอย่างนั้นหรือ

มันคงไม่เกี่ยวกันกับดอกไม้สีเหลืองนี้ ผมก็ไม่รู้เขียนอะไร มันออกมาสับสนตามประสาคนป่วยมีไข้อ่อนๆ คงเพราะหงุดหงิดที่ละครที่ติดจบไปซะแล้ว เหมือนชีวิตประจำวันขาดๆหายๆซะงั้นหล่ะครับ แต่ที่เห็นๆอยู่คือ โสรยานั้นต้องสร้างตนเองให้แข็งแกร่งอย่างมากทีเดียว เพื่อขึ้นไปให้ถึงเรือนยอดไม้ ในจุดที่สูงที่สุดของป่าข้างบ้านผม เพื่อโอกาสในการอยู่รอดและขยายพันธุ์ ไม่รู้สิ ผมนึกถึงทงอี หญิงจากชนชั้นต่ำที่พาตัวเองขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดของสตรีในสังคมของเธอ เธอก็ต้องแข็งแกร่งน่าดูชมเช่นกัน แต่ตอนนี้ผมอ่อนแอเหลือเกิน คงไปได้ไม่สูงเท่าไร แค่นีก็เหนื่อยตายชักแล้วล่ะ

Create Date : 28 พฤศจิกายน 2554

Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2555 11:02:48 น.

11 comments

Counter : 5890 Pageviews.

หายป่วยไวๆ เป็นอีกหนึ่งกำลังใจเอาใจช่วยค่ะ ละครเรื่องนี้จบ ก็มีละครเรื่องใหม่ให้ดูอีก อยากมีละครดูทุกวัน ก็ต้องดูละครชีวิตรอบๆตัว เพียบเลยค่ะ

โดย: แมลงจ่่อย (Bug in the garden

) วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:19:37:24 น.

เธอชื่อเพราะจัง..โสรยา

ดอกก็สวยด้วย...

โดย: Calla Lily

วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:7:58:38 น.

อรุณสวัสดิ์ค่ะ...

โดย: Lika ka

วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:8:20:58 น.

โสรยา ไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย
คุณมินก็เข้าใจเขียนเรื่องต้นไม้ การเมือง ไปจนถึง ทงอี จนได้
เรื่องทงอีเราก็ดูเหมือนกัน ซาบซึ้งคู่พระเอกนางเอกมากเลย
แหะ ๆ ชอบพระเอกอ่ะ