Bloggang.com : ป่ามืด : เรื่องเล่า…ครั้งผมครองเพศบรรพชิต#26

เรื่องเล่า…ครั้งผมครองเพศบรรพชิต#26

ตอน : มรณานุสติ ภาคต้น

ท่านเจ้าคุณเป็นพระผู้ใหญ่ที่มีผู้คนให้ความเคารพศรัทธาท่านมากมาย ท่านจึงมักมีกิจนิมนต์ตามสถานที่ต่างๆ บางครั้งออกต่างจังหวัดเพื่อไปเทศน์หัวข้อธรรม

เช่นวันนี้ท่านรับนิมนต์ไปเป็นประธานในพิธีและเทศน์ให้กับชาวบ้านในสำนักสงฆ์แห่งหนึ่งที่จังหวัดพะเยา เนื่องในวัน ‘อัฐมีบูชา’ เป็นวันสำคัญทางศาสนาอีกวันหนึ่งที่ผู้คนกลับลืมเลือน หลังจากที่พระพุทธเจ้าทรงเสด็จปรินิพพานแล้ว คณะสงฆ์ได้จัดประชุมเพลิงพระสรีระของพระองค์ นั่นก็คือ 7 วันหลังจากวันวิสาขบูชาของทุกปี เป็นวันอัฐมีบูชา วันแห่งไฟที่ประชุมเพลิงพระพุทธสรีระ

พระอาจารย์เอกและหลวงพี่แจ๊ค ได้ร่วมเดินทางไปกับท่านเจ้าคุณด้วย ส่วนผมและหลวงพี่ฟลุ้ค พระใหม่หมาดๆ จากการอุปสมบทไม่ถึงสัปดาห์เป็นผู้ติดตามไปด้วย นัยว่าเป็นการพาพระใหม่ไปเปิดหูเปิดตานอกสถานที่บ้าง แถมด้วยน้องเณรอีก 2 รูปเป็นเณรอุปัฏฐากท่านเจ้าคุณนั่งด้านหลังสุดของรถตู้ เราเริ่มออกเดินทางหลังจากฉันเช้าเสร็จ เคลื่อนที่ไปช้าๆ จากจังหวัดเชียงใหม่มุ่งสู่จังหวัดพะเยา ถนนหนทางก็ดูเรียบร้อยดีไม่น่ากลัว แต่มีฝนโปรยปรายลงมานิดหน่อยระหว่างทาง

เป็นครั้งแรกตั้งแต่บวชมาผมยังไม่เคยออกนอกวัดไปไกลๆ แบบนี้นอกจากตอนบิณฑบาต ใจก็คิดสนุกเปิดเปิงมองดูถนนหนทางในเมืองเชียงใหม่ว่าจะเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยสักเพียงใด ผ่านไปยี่สิบกว่าวันจะเกือบเดือนแล้ว ชาวเชียงใหม่จะสบายดีไหม จะเจอคนรู้จักบ้างไหม

ส่วนฟลุ้คไม่ใช่คนเชียงใหม่ พอได้ออกมาสู่โลกภายนอกก็กระดี๊กระด๊าไม่แพ้ผมหล่ะ สักพักคนขับรถก็นึกคึกเปิดเครื่องเสียงในรถขึ้นมา คงจะเป็นเพราะง่วงเวลาขับรถไปนานๆ ในตอนแรกผมนึกเพ่งโทษโกรธเคืองเขาว่าไม่รู้กาละเทศะเลย พระเณรนั่งเต็มรถอย่างนี้เปิดเพลงให้ฟังได้อย่างไร พาลจะผิดศีลกันไปหมด สักพักพอถึงเพลงที่ผมเคยชอบ ใจมันก็วาบหวาม ปากขมุบขมิบจะร้องตาม ปล่อยใจไปตามเสียงเพลงเสียอย่างนั้น

พระอาจารย์เอกเห็นท่าทางของผมแล้วคงไม่สบายใจ ตักเตือนผมให้สำรวมประสาทสัมผัสทั้งห้าด้วย “เห็นสักแต่ว่าเห็น ได้ยินสักแต่ว่าได้ยิน อย่าประมาทปล่อยใจไปกับสิ่งยั่วยุทางกามารมย์” โอ้ว…มันช่างยากแท้

ผมนั่งตัวสั่นงันงกหลับตาท่องบ่นบทสวดมนต์ที่จำได้ไปตลอดทาง ไม่ได้ทันสังเกตว่ามีรถที่ขับมาพร้อมๆ กันผลัดกันแซง ผลัดกันชิงเลนกับรถตู้ของวัดมาโดยตลอด

แต่ระหว่างทางถนนสู่อำเภอวังเหนือเป็นทางลาดชันลงเขา ฝนที่ตกปรอยๆ ทำให้ถนนกำลังแฉะพอดีๆ ผมเพิ่งจะลืมตามองหน้าต่างทางด้านขวาอยู่พอดี จึงเห็นทุกการเคลื่อนที่ของรถโตโยต้า อแวนซาสีน้ำเงินคันนั้นที่คิดว่าได้จังหวะ ออกตัวแซงขวาลงเนินไปโดยไม่ได้เห็นว่าข้างหน้าเป็นทางโค้งที่ลาดชัน

เมื่อแซงพ้นรถของเราไปได้ เขาชะลอความเร็วลงทันทีเพื่อเข้าโค้ง ไฟเบรคลุกแดงยาวนานแต่ก็ไม่ทำให้สถานการณ์ดีขึ้น รถแวนขนาดครอบครัวคันนั้นท้ายปัดแล้วผันตัวลงไปในร่องน้ำเชิงเขาข้างทางทันที ก่อนที่จะกระแทกขึ้นมาม้วนตลบสามรอบครึ่งแล้วกระดอนกลับไปหงายท้องอยู่ในร่องน้ำอีกครั้งหนึ่งบนถนนเส้นเดิม ถนนเส้นที่รถตู้ของเรากำลังขับตามเขาไปติดๆ เช่นกัน

ผมและหลวงพี่ทั้งคันรถประสบเหตุร้องกันเสียงหลง เพราะภาพที่เห็นทำให้ยากจะเชื่อว่าจะมีผู้รอดชีวิตอยู่ในรถคันนั้น เวลาที่รถคันนั้นกำลังพลิกคว่ำอยู่ต่อหน้าต่อตานั้นช่างกินเวลาเนิ่นนานใจจิตใจของเราทุกคน จนไม่อยากจะคิดว่าความรู้สึกของคนที่อยู่ในรถคันนั้นจะเป็นอย่างไร ท่านเจ้าคุณและพระอาจารย์เอกสั่งให้คนขับรถจอดรถทันที มีเพียงรถของวัดคันเดียวที่ประสบเหตุและกำลังมีคนต้องการความช่วยเหลือ.
ติดตามตอนต่อไป

>>เรื่องเล่า…ครั้งผมครองเพศบรรพชิต <<
ขออนุโมทนา เจ้าของบทความ คุณฐานวิชโช

Create Date : 03 ธันวาคม 2548

Last Update : 15 ธันวาคม 2549 2:11:19 น.

57 comments

Counter : 354 Pageviews.

คนแรกป่าว

โดย: rebel

วันที่: 3 ธันวาคม 2548 เวลา:10:34:08 น.

ขออนุโมทนาทุกท่าน

วันหยุดต่อเนื่องหลายวันนี้เป็นความยินดีของเรา เพราะบางคนก็เดินทางไปอิ่มอุ่นกับ "พ่อ" ส่วนคนที่ไม่มีท่านแล้ว ก็ท่องบล๊อคชมความในใจของลูกๆที่รำลึกถึงพระคุณ "พ่อ" ..ซึ้งๆ น้ำตาซึมบ้างก็ไม่หักห้ามใจนะคะ สัมผัสความรู้สึกซาบซึ้งที่เกิดขึ้น และระลึกถึงท่านด้วยความกตัญญู ..ส่วนคนที่ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อไม่ราบรื่นก็เป็นโอกาสที่จะชำระใจของเราของเรา ในฐานะที่ท่านเป็นผู้ให้กำเนิดก็เป็นพระคุณยิ่งแล้ว..

..การระลึกถึงท่านด้วยความกตัญญู..จิตของเรานอบน้อมเป็นสภาวะที่มีความสุข ..ที่ไม่ต้องเกรงใจใครๆอีกค่ะ..

Now Playing: