Bloggang.com : ป่ามืด : เรื่องเล่า…ครั้งผมครองเพศบรรพชิต#21

เรื่องเล่า…ครั้งผมครองเพศบรรพชิต#21

ตอน : ทำวัตรสวดมนต์ บทที่สอง

การสวดมนต์เป็นกิจที่ภิกษุพึงกระทำทุกๆ วัน นอกจากจะเป็นการเร่งความเพียรทำสมาธิอย่างหยาบแล้ว การท่องบทภาษาบาลีจะช่วยสืบต่อพระวจนะของพระพุทธองค์ ระลึกถึงพระพุทธคุณ พระธรรมคุณและพระสังฆคุณในคราวเดียวกัน

ผมเองได้รับความรู้ดีๆ จากบทสวดมนต์ประจำวันนี้มากมาย บางบทผมสามารถนำมาเล่าสอนให้กับเพื่อนที่มานมัสการที่วัดได้เข้าใจธรรมะมากขึ้น เวลาท่องให้ญาติโยมฟังแล้วดูดี ดูน่าเชื่อถือเหมือนกับว่าได้เรียนเป็นมหามาหลายประโยคแล้ว อันที่จริงก็ครูพักลักจำจากคำแปลในหนังสือสวดมนต์เอาทั้งสิ้น

ในตอนนั้นผมคิดได้ว่าถ้าเราทำวัตรเช้าและเย็นได้โดยไม่ต้องเปิดหนังสือสวดมนต์จะดูดีมากๆ อย่างน้อยก็บทที่สวดเป็นประจำตอนต้นๆ เช่น โยโสตะถาตะโต อะระหังสัมมาสัมพุทธโธ และบทท้ายๆ ประจำทุกวันอย่างบทแผ่เมตตาหรือวันทาหลวง วันทาน้อย เมื่อมีเวลาว่างผมจะท่องจำให้ได้ในทันที

บทสวดทำวัตรเย็นที่เป็นที่นิยมของพวกเราพระใหม่และหลวงพี่รูปอื่นๆ นั้นจะเกิดขึ้นทุกๆ คืน 3 ค่ำและ 4 ค่ำ เพราะเป็นการสวดบทสิบสองตำนานย่อแบบสำเนียงมคธและสังโยค ทั้งสองวันนี้จะต้องใช้ความสามารถในการพลิกหนังสือสวดมนต์ให้ทันในแต่ละบท เพราะท่านเจ้าคุณจะไม่หยุดเว้นวรรคระหว่างตำนานเลย เรียกว่าใครเปิดหาได้ก่อนแล้วเป็นคนบอกพระใหม่รูปอื่นๆ ให้เปิดตามก็จะดูดีมากๆ เช่นเดียวกัน ผมจึงพยายามจดเป็นกระดาษแผ่นเล็กๆ ออกมาว่าจากหน้าไหนบรรทัดไหน ต่อไปที่หน้าไหนบรรทัดที่เท่าไหร่ เปิดได้เร็วมาก เร็วกว่าพระใหม่รูปอื่นเพราะซ้อมมาดีกว่า

ทำไมผมต้องพยายามทำให้คนอื่นมองแล้วดูดีอยู่เสมอ

ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองมากไปกว่าต้องการที่จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดในระยะเวลาที่บวชนี้ และในความคิดของผมบทสวดมนต์นี้มีค่ามาก นึกถึงความเป็นเอกตัคทัคคะของพระอานนท์ที่เป็นผู้ฟังมากแล้วจำได้มาก ท่านจำพระวจนะอันมีค่าของพระพุทธเจ้าได้ทั้งหมดจนมาเป็นบทสวดมนต์ให้คนทั้งโลกได้ศึกษา ผมจึงอยากดำเนินรอยตามท่าน จำบทสวดให้ได้มากที่สุด เตรียมไว้ใช้สวดก่อนนอนทุกคืนเวลาที่เป็นฆราวาสด้วย

มีความน่ารักๆ หลายครั้งเกิดขึ้นในวิหารระหว่างการทำวัตร เริ่มที่น้องเณรตอนเวลาทำวัตรเช้า บางครั้งตื่นสายรีบมากๆ คุกเข่าสวดมนต์อยู่ดีๆ สบงและจีวรหลุดลุ่ยตามประสาเด็กที่แต่งตัวไม่เรียบร้อย ต้องประคองตัวเองออกจากวิหารไปก่อนที่จะโป๊โชว์เณรน้อยต่อหน้าธารกำนัล เมื่อสวดมนต์ไปได้สักครึ่งหนึ่งน้องเณรจะเริ่มหลับ คอพับคออ่อน เพราะการทำวัตรเช้าที่วัดนั้นเริ่มเวลาห้านาฬิกา น้องเณรก็ง่วงตามประสาเด็ก

ยิ่งตอนนั่งสมาธินั้น น้องเณรตัวอ่อนสามารถนั่งขัดสมาธิเพชรแล้วเอาหน้าผากแตะพื้นวิหารด้านหน้าเพื่อหลับได้ ใครไม่เข้าใจจะพาลคิดว่าน้องเณรกำลังทำโยคะบริหารร่างกายอยู่

ในระหว่างการทำวัตรเย็นคืนหนึ่ง ขณะที่หลวงพี่นพกำลังหลับตาท่องมนต์อยู่นั้นก็มีเสียง “ตั้บ !!” เข้ามาแทรกบทสวด เมื่อหลวงพี่นพลืมตาขึ้นก็ต้องเบิกตาโพลง เพราะว่าต๊กโตที่รักเกิดพลาดตกจากขื่อคานด้านบนวิหารลงมาที่หนังสือสวดมนต์ของหลวงพี่นพพอดี และมันคงกำลังจุกอั้กอยู่ หันหน้ามาสบสายตาหวานกับหลวงพี่เหมือนเป็นเพื่อนเก่า

เมื่อมันหายจุกก็เริ่มปฏิบัติการจู่โจมคลานเข้าหาหลวงพี่นพทันที
ซึ่งปฏิกิริยาตอบโต้เร็วกว่าความคิด หลวงพี่กระโดดผล็อยขึ้นไปนั่งบนอาสนะด้านข้างวิหารได้ในเวลาเพียงเสี้ยววินาที ร้องอุทาน “เฮ้ย !!” พร้อมกับเสียงพระเณรที่วงแตกทันทีเพราะต๊กโตตัวนั้นไม่ยอมหยุดวิ่งพล่านราวกับว่ายังหาสรณะที่พึ่งไม่ได้สักที เมื่อเราพูดถึงเหตุการณ์นี้ทีไร นึกขันกันขึ้นมาได้ทุกครั้งทีเดียว

ตอน : เที่ยวบิณฑบาต 1

การออกบิณฑบาตถือเป็นประสบการณ์ของพระใหม่ที่ห่างไกลจากกิจกรรมธรรมดาของชาวบ้านทั่วไปมากๆ เมื่อก่อนเคยแต่ใส่บาตรให้พระ “นิมนต์ครับ/ค่ะ” แล้วนั่งยองๆ รอรับพร วันดีคืนดีมีการเรียกร้องให้พระท่านเพิ่มบทให้พรให้ยาวเป็นพิเศษด้วยเนื่องว่าเป็นวันเกิด

แต่พอเปลี่ยนสถานะเป็นผู้รับอาหารใส่บาตรแล้ว ความลับในจิตใจต่างๆ ของพระก็เปิดเผยขึ้น ผมเพิ่งจะรู้ว่าพระสงฆ์ก็คงจะรู้สึกไม่ต่างจากผมแน่ๆ

ผมได้ไปร่วมสายบิณฑบาตกับหลวงพี่เก่งใหญ่เป็นประจำในตอนหลังๆ เรียกว่า “สายน้ำตก” เนื่องจากว่าเป็นเส้นทางถนนไปสู่น้ำตกที่มีชื่อเสียงของจังหวัด เป็นสายบิณฑบาตที่สบายที่สุดเพราะได้นั่งรถมอเตอร์ไซต์พ่วงกลับวัดเป็นประจำทุกวัน พระอาจารย์ครรชิตท่านเป็นผู้นำสายและท่านไม่เคยปล่อยให้พระใหม่ให้พรเองเลยสักครั้ง ท่านต้องให้พรด้วยตนเอง

เก่งใหญ่ชอบใจมากๆ เพราะว่ายังท่องบท “ยะถา…สัพพี” ไม่ค่อยคล่อง กลัวว่าถ้าต้องเป็นคนให้พรเองจะท่องติดๆ ขัดๆ ส่วนผมท่องได้มาก่อนแล้วและพรรษาอ่อนนาทีกว่าเก่งใหญ่ที่บวชมาพร้อมกัน ยังไงก็ไม่ถึงคราวผม และเณรทัศน์ที่เดินตามต้อยๆ มาด้วยทุกวัน

ช่วงเวลาเดือนพฤษภาคมก็เริ่มมีฝนตกลงมาบ้างประปราย ทุกเช้าหากฝนเพิ่งหยุดเม็ดลงมา ท้องถนนลาดยางแอสฟัลต์จะโรยไปด้วยกลีบดอกหางนกยูงสีแดงสดที่ถูกฝนชะลงมา ในช่วงถนนใต้ร่มไม้ครึ้มสีเขียวสดนั้น เพิ่มพลังความชุ่มชื่นให้กับชีวิตของผมทุกๆ ครั้งที่ได้เดินผ่าน เก่งใหญ่ก็บอกว่าชอบมากโดยเฉพาะเวลาเดินเหยียบลงไปบนกลีบดอกไม้นั้น สัมผัสได้ถึงความนุ่มแทนที่จะเจอความแข็งของถนน

บ้านแรกที่รอใส่บาตรคือลุงร้านชำปากซอย แกใส่ข้าวเหนียวกับใส่อั่วยาวประมาณ 2 นิ้วทุกวัน พระอาจารย์ครรชิตเล่าว่าบ้านนี้ใส่บาตรทุกวันเพราะวัดเราทำให้เขามีรายได้จากการขายสินค้าพวกเครื่องไทยทานและสังฆทานได้ทุกวัน ด้วยความละโมบของผมเองก็มักคิดน้อยใจว่า
“แหมๆ ขายของได้ตั้งเยอะ ใส่บาตรนิดเดียวเอง”
เดินต่อไปสักหน่อยจะเจอรถกระบะครอบครัวของเก่งใหญ่มารอใส่บาตรลูกชายทุกเช้า ผมชอบมากๆ เพราะว่าบ้านเก่งใหญ่มีของใส่บาตรมากครบทั้งเครื่องคาวหวาน ถามเก่งใหญ่ภายหลังได้ความว่าโยมแม่ใส่แต่อาหารที่เขาชอบทั้งนั้นเลย สมแล้วที่เป็นแม่ลูกกัน ผมก็พลอยได้อานิสงส์ตรงนี้ไปด้วย ได้ฉันอิ่มอร่อย

ระหว่างทางที่เดินรับอาหารบิณฑบาต พระอาจารย์ครรชิตจะทราบว่าโยมหลังไหนมีศรัทธาอย่างต่อเนื่องตื่นมาใส่บาตรทุกวัน ท่านจะเดินเข้าไปในซอยน้อยใหญ่อย่างคล่องแคล่วเป็นอัตโนมัติ หากวันไหนโยมไม่มาใส่บาตร พระอาจารย์ครรชิตจะแสดงความเป็นห่วงเป็นใยว่าอาจจะไม่สบายหรือว่าเกิดความยากลำบากในชีวิตบางอย่างทำให้ขาดการทำบุญไป หากวันรุ่งขึ้นท่านได้เจอก็จะต้องถามไถ่ด้วยความห่วงใยทุกครั้ง เพราะคนเคยเจอกันทุกเช้า แม้นไมค่อยได้คุยกันทุกครั้ง แต่ก็เปรียบเสมือนเป็นญาติทางธรรมกันอย่างหนึ่ง

สายลมเอื่อยๆ พัดมาโดนแก้มผมครั้งแล้วครั้งเล่า รถมอเตอร์ไซต์พ่วงคันนี้มีโยมออกปัจจัยว่าจ้างให้มารอรับพระอาจารย์ครรชิตและพระลูกศิษย์ไปรับอาหารบิณฑบาตที่บ้านของเขาทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ เนื่องจากว่าบ้านของโยมไกลเกินกว่าที่พระจะเดินไปรับบิณฑบาตได้ ทุกวันโยมจะต้องเสียค่าว่าจ้าง 50 บาทและยังต้องเตรียมของใส่บาตรอีกต่างหาก

อาหารคาวหวานของบ้านนี้ปราณีตมาก ทำให้ผมนึกอนุโมทนาในบุญของโยมคนนี้อยู่ตลอด อวยพรให้มีความสุขดั่งที่พระอาจารย์เอกชอบพูดว่า “ให้ทานปราณีต ย่อมได้รับของปราณีต “ ฉันใดก็ฉันนั้น
ติดตามตอนต่อไป.

>>เรื่องเล่า…ครั้งผมครองเพศบรรพชิต <<
ขออนุโมทนา เจ้าของบทความ คุณฐานวิชโช

Create Date : 29 ตุลาคม 2548

Last Update : 15 ธันวาคม 2549 2:16:50 น.

20 comments

Counter : 469 Pageviews.

สวัสดีตอนเช้าของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า

ห่างกันคนละฝากฟ้า
แต่ใจฉันยังส่งถึงเธอ
ฝากฟ้าฝากลมฝากความคิดถึง
ฝากความห่วงใยไปให้เธอ Always.

** มีความสุขมากๆกับวันหยุดพักผ่อนนจ้า **

โดย: จอมแก่นแสนซน

วันที่: 30 ตุลาคม 2548 เวลา:11:56:08 น.

ขออนุโมทนาทุกท่าน

ไปหาที่เดินเล่นซื้อเสบียงเลี้ยงชีพก่อนนะคะ

มีความสุขวันหยุดนะคะ..

โดย: ป่ามืด

วันที่: 30 ตุลาคม 2548 เวลา:13:00:48 น.

ขออนุโมทนาด้วยค่ะ การบวชแบบนี้ถึงจะเข้าถึงธรรมะได้อย่างแท้จริงเลยค่ะ

โดย: jan_tanoshii

วันที่: 30 ตุลาคม 2548 เวลา:13:22:04 น.

ชอบภาพจังเลยค่ะ ... ร่มรื่นทำให้เรารู้สึกเย็นๆ ได้เลยนะคะ ...

พี่ป่ามืด ตัวเลขไปเที่ยวมันเลี้ยวกลับมาหาเราเหมือนเดิมแล้วนะคะ ดีใจไม๊เอ่ย ..

โดย: JewNid

วันที่: 30 ตุลาคม 2548 เวลา:14:45:40 น.

"ต๊กโต"

โดย: rebel

วันที่: 30 ตุลาคม 2548 เวลา:15:49:27 น.

มาอ่านจ้า..

โดย: สุภาฯ IP: 210.246.64.61 วันที่: 30 ตุลาคม 2548 เวลา:16:53:14 น.

ร่มรื่นมากเลยค่ะพี่ป่ามืด

คิดถึงนะคะ

โดย: yadegari

วันที่: 30 ตุลาคม 2548 เวลา:17:22:42 น.

ควบอีกแล้วพี่ มาทีซะใจคนอ่าน

สวัสดีตอนเย็นวันอาทิตย์ พรุ่งนี้ไปทำงานแล้ว ขี้เกียจ เบื่อ ๆ เซ้ง ๆ จังพี่

โดย: ZAZaSassY

วันที่: 30 ตุลาคม 2548 เวลา:18:47:55 น.

ตอนแหม่มเป็นชี ก็ออกบิณฑบาตทุกเช้าเลยค่ะ เดินรอบสองฝั่งคลองเลย
ยังสาวๆก็ไม่เหนื่อย ถ้าเป็นตอนนี้ คงต้องขอเรือมาพาย

แต่ไม่ได้ไป(เที่ยว)บิณฑบาต นะคะ

โดย: แตนต่อย

วันที่: 30 ตุลาคม 2548 เวลา:21:21:16 น.

ตัวเลขกลับมาแล้ว แต่ก็ไม่ครบเท่าจำนวนเก่า แงงงงงงงงงง ค่ะ

อากาศก็ไม่เหมือนเก่า แดดเปรี้ยงเลย ทั้งๆที่น่าจะหนาว
โลก งอแง แล้วล่ะค่ะ น่าเป็นห่วงจริงๆ

โดย: แตนต่อย

วันที่: 30 ตุลาคม 2548 เวลา:21:24:55 น.

พี่ป่ามืดค่ะ ... ไปเดินเล่นดาวอังคารหรือเปล่าอ่ะพี่เห็นหายไปทั้งวันเลยค่ะ ... แบบว่าไม่มีอะไรหรอกค่ะ คิดถึ๊งเฉยๆ น๊า เลยแวะมาหาบ่อยๆ

โดย: JewNid

วันที่: 31 ตุลาคม 2548 เวลา:1:01:28 น.

พี่ป่ามืดจ๋า ฝันดีนะคะ

โดย: yadegari

วันที่: 31 ตุลาคม 2548 เวลา:1:55:52 น.

เดาๆเอาเองนะคะ
ยอดจำนวนผู้เข้าชม_ที่ทาง Bloggang นำมาใส่คืนให้
คือยอดของ จำนวนครั้ง_ที่_Click_เข้ามา_ของผู้ชม_ตัวจริง

ส่วนที่ขาดหายไป
คือจำนวนครั้ง_ที่_เจ้าของBlock_Click_เอง

โหหหหหหหหหหห เดาเก่งจัง คริๆๆ