จนกว่าจะพบกันใหม่

รูปข้างบนนั่นมีนเซฟไว้ทันตอนที่มีนเล่น
แล้วชนะพี่กอล์ฟ ตัวการ์ตูนของมีนมันทำท่าให้ขำกัน
ได้ตลอดเวลา และในบรรดาหกเจ็ดตัว
มีนว่ามันน่าขำที่สุด พี่กอล์ฟหัวเราะดังมากเลย

อากาศวันนี้ร้อนมากเลยน่ะคะ
ร้อนจนลมหายใจร้อนตามไปด้วยเลย
จะเพราะวันนี้มีนอยู่ข้างนอกออฟฟิศทั้งวันเลยมั้ง
เลยรู้สึกร้อนแบบนั้น เพราะโดยปกติช่วงหลัง
ทำงานด้านใน ไม่ค่อยรู้สึกอะไรกับอากาศร้อนหรือไม่ร้อน
เพราะอยู่แต่ในห้องปรับอากาศ

ขับรถกลับบ้านแวะซื้อของกินของตัวเอง
เดินเงียบๆ (เอเหมือนปกติเดินดังๆเลยน่ะ)
ไม่รู้สิ รู้สึกว่าตัวเองเดินเงียบๆ ไปมองโน่นมองนี่
ตอนแรกว่า อืมมม เวลาเหลือเยอะ
เราควรทำอะไรกินเองบ้างดีกว่า
ชักจะเบื่อกับข้าวหน้าตาคุ้นเคยกันของป้าที่มาส่งแระ
เดินตั้งแต่ตลาดด้านเหนือ ไปจรดตลาดด้านใต้
เจ้าตัวยังไม่ได้อะไรติดมือเพื่อทำอย่างที่คิดเลย
เหมือนเดินชมตลาดไปแบบนั้น

มีนได้ตุ๊กตาพวงกุญแจเป็นรูปหมามาตัวหนึ่ง
ราคา 79 บาท หน้าตามันคุ้นคุ้นเลยซื้อมา
สีมันก็คุ้นคุ้น เหมือนสีพี่เมฆ ซื้อมาแล้วก็มอง
ว่าซื้อมาทำไม เลยเอาไปใส่ไว้กับกุญแจจักรยาน
มองจักรยานแล้วก็คิดว่าพรุ่งนี้หล่ะจะปั่น

ต่อไปวันพักของมีนกับใหม่จะกลับมาปกติแระ
คือสองวัน มีนได้วันอาทิตย์อีกวันนึง ส่วนเจ้าใหม่
เลือกวันเสาร์ โดยที่ไม่ต้องจับฉลากเลือกเลย
รวมแล้วอาทิตย์นึงก็พักสองวันแบบเดิม
ที่เราแปลกแบบนี้เพราะใครใครในที่ทำงานเดียว
กับมีนถูกกำหนดให้หยุดวันเดียว
แต่ก็น่ะ มันเป็นมาตรฐานสำหรับมีนกับใหม่
ในการฮั้วกันเอง อิอิ
คือแต่ก่อนเราหยุดเสาร์ทิตย์สองวัน มาวันนี้
เราก็ยังจะ(หยุด)สองวันตามใจเราอยู่ดี ๕๕

ไม่ได้เอาเปรียบใครเลย เพราะว่างานเราไม่เหมือนใคร
งานมากงานน้อย อยู่ที่ว่าอยู่มือหรือเปล่า
หากเอาอยู่ก็จบกัน ช่วงนี้อาจเป็นช่วงเอาอยู่แล้วหล่ะมั้ง
เหมือนกับกำลังจะบอกว่ามีช่วงที่เคยเอาไม่อยู่
อืมม งานนำหน้ากำลังในตัวเรา ก็แบบนั้น

ส่วนการแวะไปสอนฯ นั่น หมดครอสนี้คงอำลากัน
โดนการอ้างปัญหาสุขภาพให้เจ้าของสถาบันรับรู้
จริงๆ มีนอยากเลิกสอน เพราะเบื่อน่ะ
เพิ่งรู้ว่าคนเป็นครูนี่ไม่ค่อยสนุกเหมือนกันน่ะ
ยิ่งโปรแกรมอะไรแบบนี้ที่มีนสอน หากไม่ชอบ
ไม่รัก ไม่กลับไปทำ กลับมาเรียนใหม่ ก็เหมือนเดิม
และมีนเอง อย่างที่พี่กอล์ฟพูด เป็นคนใจร้อนที่สุด
พี่มองไม่เห็นแววว่าเราจะสอนใครได้ สรุปว่า
มีนมีคนที่เหมือนจะเรียกว่าลูกศิษย์ได้ ยี่สิบกว่าคน
แล้วมีนเผ่น....แหะๆ เพิ่งทราบอีกอย่างว่า
เวลาเทสต์คนเรียนแล้วเขาได้คะแนนดีหรือผ่าน
มันปลื้มอกปลื้มใจแบบนี้นี่เอง และเพิ่งรู้ว่า
การมีคนที่เรียนกับเราห่วงใยเราตอนเราป่วย
มันรู้สึกยอดเยี่ยมแบบนี้ สรุปว่าแม้จะรู้สึกดีแค่ไหน
มีนคงจากมาด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะว่า
ต่อไปจ้างให้แพงกว่านี้ก็ไม่ทำแล้วหล่ะ
แม้จะมีคนบอกว่ามีนแสนจะใจเย็น
หารู้ไม่ ในความใจเย็นที่แสดงออกนั่น
มีนอยากเตะลูกบอลเป็นร้อยครั้ง เหอเหอ
ว่าทำไมไม่รู้สักกะทีฟ่ะ นับหนึ่งถึงพันห้า
นับไม่เคยถึงเพราะถึงห้าแล้วยิ้มทุกที แล้วแฮ่
เหมือนหมาอยากจะกัดน่ะ .............

อ้าวพิมพ์ไปพิมพ์มาได้เวลามีนไปทานข้างล่ะ
จบแบบนี้เลยล่ะกัน ;')

 

Create Date : 25 กุมภาพันธ์ 2549		5 comments
Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2549 18:13:18 น.
Counter : 393 Pageviews.
Share Tweet