วันเสาร์หรือวันอาทิตย์นี้คงผ่านไป
ด้วยเวลาช้าและชัดเจนไม่เหมือนทุกครั้ง
และคงไม่มีการรอคอยในเวลาที่เคยรอ
คงต้องหาอะไรทำบรรจุเวลา
ที่เคยรอใครบางคนไปให้เต็มและไม่ว่าง


อากาศรอบตัวเหมือนช่วงเช้าราวเจ็ดโมงมาหลายชั่วโมง
ฟ้าครึ้มและดูอ่อนโยนเกินไป ...ในสายตาของฉันตอนนี้
ลมยังคงพัดเบาเหมือนทุกอารมณ์สงบ ที่นิ่งเกินไป
ของหัวใจฉันยามนี้เช่นกัน....คิดถึงใครหลายคน
ที่ต่างมีหน้าที่และงานต้องทำ แยกย้ายและเดินทางไป
ในสิ่งที่ตนฝัน ค้นหาและรับผิดชอบเพื่อ หน้าที่
เพื่อความฝัน เพื่ออนาคต....สุดท้ายเพื่อตัวเองกันทั้งสิ้น

ฉันเองก็เช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าง.......................................
ด้วยวันนี้เป็นวันพักผ่อน บอกตรงๆไม่อยากพักเลย
ไม่อยากพักเพื่อให้มีช่องว่างหรือเวลาคิดเรื่องราวอื่นใด
ที่ไม่ได้อยากคิดเอง เพียงแต่...มันวิ่งผ่านเข้ามาเอง
โดยไม่ต้องสั่ง

ไม่ได้อยากน้อยใจ เพื่อเรียกร้องความสนใจ
เพราะความรู้สึกน้อยใจ เวลานึกหรือพูดถึง
มันเจ็บปวดและบีบคั้นหัวใจเกินไป

เพราะความรู้สึกน้อยใจหากเป็นคนอื่นรับรู้
ไม่ใช่ตัวเรารับรู้ มันดูไร้ค่าและต่ำต้อยเกินไป
เพราะความรู้สึกน้อยใจที่แม้แต่ตัวเอง
มองจากตัวเองมันยังดูไม่ถูกกาละและเทศะ
ในการจะมี จะเป็นแบบเวลานี้เลย...........................

เพื่อให้ดูเป็นคนดี ฉันควรตอบว่า เข้าใจ
มากกว่าบอกว่า น้อยใจ .............................................

แต่คงไม่มีใครห้ามความน้อยใจได้
พอกับไม่มีใครห้ามเวลาให้ค่อยๆผ่านหน้าเราไป
แบบเฉือนปลายจมูกเราได้หน้าตาเฉย
แม้ว่าเราจะนั่งอยู่กับที่ นั่งนิ่งๆ นั่งเฉยๆ และหายใจเบาๆ
จนแม้แต่ตัวเองก็ยังได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง
และเลยไปได้ยินเสียงหัวใจเหงาๆของตัวเอง

เงียบเหงา...ราว...โลกร้าง
อยู่ดีดีก็คิดถึงคำนี้ที่เคยอ่านผ่านตาและเคยหัวเราะ
กับประโยคนี้........เพราะไม่เคยคิดว่าโลกจะดูร้างไร
และไกลผู้คนได้มากเท่านี้........................เพิ่งเข้าใจค่ะ

Create Date : 09 ตุลาคม 2548
Last Update : 9 ตุลาคม 2548 19:23:54 น.		2 comments
Counter : 527 Pageviews.
Share Tweet