อ่านแล้วคิดถึงบ้าน อยากกลับบ้าน

ช่วงนี้เหนื่อยกับเมืองกรุงเหมือนกันค่ะ

เราเป็นคนต่างจังหวัดตลอดชีวิตค่ะ
ตั้งแต่ไปกรุงเต๊บตั้งแต่เด็ก มีความรู้สึกที่จำได้เลย
ว่า "ไม่ใช่บ้าน" ชัดเจน ไปทีไรรู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่ของเรา
แม้แต่น้อย

โตมาเลี่ยงไม่ได้จะต้องไปเมืองกรุงอีก และก็เลี่ยงไม่ได้
ต้องทำงาน ตอนนั้นยังคิดอยู่ว่าจะอยุ่ได้หรือ
เพราะเราไม่ใช่คนที่นี่และไม่ใช่คนประเภทรีบก้าว
รีบเดิน และแล้วอยู่ยาวที่สุดของเราก็คือ ครึ่งปี
แล้วก็กลับบ้าน ... กลับมาอยู่ที่บ้าน ไม่ต้องเร่ง
ไม่ต้องรีบ นัด 10 โมง ออกจากบ้าน 9.45 ถึงที่หมาย
เป็นอะไรที่ชอบแล้วอ่ะคะ 555+

เหงาจังพี่เบส..ไมตอนนี้มันเหงาๆไมไม่รู้เนอะ...ทั้งเพลง ทั้งเรื่อง...

ผมอ่านแล้วก็พลอยเหงาไปด้วยเลยอะ....ยิ่งไกลบ้านแบบนี้...เห้อ...


วันแย่ๆ มันกำลังผ่านไปครับพี่

เห็นด้วยกับคุณอ๊อด วันนี้ภาพที่คุณหมอถ่ายออกแนว ๆ เหงา ๆ ทุกภาพเลย

ว่าแต่พาคนป่วย (พี่ต๊อก) ไปเดินด้วยต้องดูแลด้วยยากินขนานค่ะ

คุณหมอโชคดี....

ถ้าสมมุติว่าได้กลับบ้าน
อยากจะเป็นคนบ้านนอกบ้าง

ฝันเอาไว้ ไว้คอยดูว่าจะเป็นจริงหรือเปล่า...

ชอบที่คุณหมอเขียน และภาพประกอบที่เข้ามาอย่างมีจังหวะ
ทุกๆอย่างมันกลมกลืน ชวนติดตาม
ไม่ได้รู้สึกเศร้านะคะ แต่เป็นความรักในบ้านเกิดมากกว่า ^^

เป็นคนกรุงเทพที่รักต่างจังหวัดค่ะ ได้ไปเมื่อไหร่ สุขใจเมื่อนั้น ฝันไว้ว่าวันนึงจะไปอยู่ต่างจังหวัด อากาศที่ตจว.หอมกว่าที่กรุงเทพค่ะ

ปล.ได้เลนส์70-300 แทมรอนมาแล้วค่ะ มีมาโคร ( ที่เคยขอคำปรึกษาเรื่องเลนส์ )ได้ใช้บ้างแล้วเช่นกัน

อ่า..หนีไปกรุงเตปมา..นึกว่าจะหนุกซะอีก
พี่ต๊อกเล่าซะ..ไปหม่ำๆ ฟูจิ..ส้มตำ อาหารสามย่าน ฯลฯ
ไหงกลับมาเป็นงี้หละ..


โอ๋...กลับมาบ้านนอก..บ้านนาของเราเนอะ..
ทุกวันนี้ผมก็สุขใจที่ได้อยู่แถวๆนครน้ำม้าของผมนะ..
เมื่อวานให้ม้งไปเอาเป็ดเทศมาเลี้ยง สนุกดีอ่ะ..
เย็นๆมันลืมจับเข้ากรง..ไปควานหาเอากลางดึก..กลัวหมาคาบไปซะ


ชีวิตเมื่องกรุงก็ต้องทำใจ..ผู้คนแข่งให้ตัวเองได้ดี
เลยลืมดูคนที่เค้าย่ำยีไป..เวลาคุยกะTaxiผมเองก็รู้สึกดีหลายๆครั้งนะ
เค้ายังคงมีกลิ่นไอ..ของคนต่างจังหวัด..
และการที่เราโดยเค้าว่าเป็นบ้านนอกเข้ากรุง..

แล้วไง...บ้านนอกแล้วไง.. ไม่ได้ขอใครกิน..
ไม่ได้เป็นคนต่างจังหวัดเข้าไปแสวงหา..อดๆอยากๆ ในเมือง
เพื่อให้ได้ชื่อว่าเป็น "คนกรุงเตป" 555+


ทุกวันนี้รักชีวิตบ้านนอกครับ..มีแมลงให้ถ่ายมาโครเยอะดี
วันก่อน..ม้งแมร่งไปจับงูเขียวกะจะให้ผมถ่ายมาโคร...
ถือมาหน้าบ้าน..เรียกผมอย่างเอาเป็นเอาตาย..ว่ามีของแปลกมาให้

จึ๋ย.. ม้งเล่นตรูแล้ว

- หวัดดีน้องหมอเบส

- วันหน้าพี่จะฝึกความโหด การต่อสู้ ดิ้นรนในเมืองในนะน้อง รับรอง "เลือดเต็มจอ"

- มันก็แค่....ก็เท่านั้นเองน้องเอ้ยยยยย

หนทางของเมืองหลวงก็เป็นเช่นนั้น
มีทั้งข้อดี ข้อเสีย ใครหลงไปแล้วก็ต้องปรับตัว ดิ้นรน...
แต่ทั้งนี้ก็เพื่อบางสิ่งที่พวกเขาเดินทางเข้ามาค้นหาในเมืองใหญ่
มันคือความฝันมั้งครับ

บางครั้งผมก็อยากอยู่อย่างสงบในต่างจังหวัด แต่บางครั้งผมก็ยังสนุกกับการดิ้นรนในกรุงเทพ หรือผมยังตัดจากวังวนไม่ขาดนี่เอง

อ่านแล้วเข้าใจอารมณ์ค่ะ ... ก่อนหน้านี้พี่อยู่กรุงเทพฯ ก็เคยรู้สึกค่ะว่าชีวิตเหมือนคนมีกรรม ... น้องหมอแมนต้า โชคดีที่สุดแล้วค่ะ ที่ได้ใช้ชีวิต สงบๆ สบาย

อารมณ์กทม. กับเชียงรายต่างกันมากเลยแฮะ เห็นแล้วก็อยากไปอยู่ตจว. บ้างจังเลย...

บางมุมของกรุงเทพก็มีอะไรดีๆ นะคะ นุ้ยว่าเรามีความสุขที่เราได้อยู่ บ้าน น่ะค่ะ

สำหรับนุ้ยน๊า.. ตอนนี้คิดถึงกรุงเทพมากเลย

ชอบรูปไฟขยุกขยุยจัง ให้อารมณ์วุ่นวายดีแท้

สวัสดีค่ะ
ดีใจจังค่ะ เจอคนบ้านเดียวกัน
"บ้านนอก" เหมือนกันเลย

ถ้อยคำ...
.
.
ภาพ...
.
.
เพลง...
.
.


ทำเอาคนอ่าน..
รู้สึกเหงาในใจจริง...

ฝรั่งคู่หนึ่งเดินตามมา
แท็กซี่คันนั้นขับรถผ่านหน้าผมไปรับฝรั่งคู่นั้นโดยไม่ให้ความสำคัญกับผมแม้แต่นิด.......



^
^
^
ต้องพกยาทัมใจแล้วล่ะคะพี่เบส

แต่ทำไมพี่โบ๊ต ต้องใช้ประโยคนี้ด้วย "คนกรุงเตป"

นาห์ก็ไม่พิศมัยกรุงเทพฯเมืองฟ้าอมร(แต่นครค่อนข้างแล้งน้ำใจ)เท่าไหร่
ไม่งั้นเรียนจบก็คงหลงระเริงอยู่ที่กรุงเทพฯไปแล้ว

ถึงจะบ้านนอก แถมนอกเมืองชายแดนอีกตะหากแต่ก็สุขใจเนอะพี่เนอะ

...อัพบล็อกสาวสันทรายไว้ก่อนที่พี่จะเข้าไปดูอีกค่ะ
แต่ว่าระบบมันแฮงค์เลยไม่ได้ตั้งหน้าหลักไว้
เพิ่งเข้ามาจัดการตะกี้นี่เอง

...เซ็งช่วงนี้บล็อกล่มประจำ

กลับบ้านเรา...รักรออยู่...

เป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิดค่ะ
อยู่กรุงเทพมาตลอด
แต่ก็อยู่ย่านชานเมือง
เดี๋ยวนี้ ทำงานเลยสนามบินออกมาหน่อย
ไม่ค่อยได้เข้าเมือง
ไปทำธุระสักครั้งก็ตื่นตา ตื่นใจ

ตั้งแต่รถไฟฟ้าขยายเส้นทาง
สิ่งปลูกสร้างมันก็เริ่มกลายเป็นทัศนียภาพใหม่ ที่ต้องยอมรับ
อยากไปอยู่ใกล้ๆธรรมชาติเหมือนกัน
แต่ผู้อาวุโสที่อยู่ด้วยกัน ยังมีเงื่อนไขเรื่องที่ต้อง ใกล้หมอ

หรือว่า จะเอาไปฝากไว้กับหมอหมื่นตาดีล่ะ

คนกรุง .... แถบฝั่งธน ไม่เหมือนฝั่งพระนครนะค่ะ

ชีวิตไม่ค่อยเจอกับความวุ่นวายกับสภาพรถติดเท่าไหร่ ( เพราะอยู่ติดบ้าน )

ตอนนี้รอกล้องอยู่ค่ะคุณหมอ
แต่เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมานี่อากู๋ซื้อกล้องมาให้ใหม่ของ casio10 ล้านพิก
พี่ต๊อกบอกว่า 10 ล้านก็พอแล้ว ไม่ต้องซื้อใหม่แล้ว

แต่ยังอยากได้อยู่ค่ะ รอวันไหนว่าง ๆ ไปเดินพันทิพกับพี่ต๊อกไปดูของจริงแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเอารุ่นไหนดี

มาชูจั๊กกะแร้...เห็นด้วยกับจิ๊บค่ะ คนฝั่งธนน่าร๊ากกกก

แต่เรื่องแท๊กซี่เนี่ย...น่าเบื่อจริงๆเลยค่ะ
เค้าไม่ค่อยเห็นคนไทยสำคัญ อยากได้ต่างชาติ
เผื่อหลอกฟันเงิน หลอกพาหลง ก็มีบ้าง..

ปล-นั่นดอกถั่วเหลือง หรือค่ะ ไม่เคยเห็นค่ะ สวยดี

เห็นด้วยที่สุดถึงที่สุดเลยค่ะ แหะๆ อยู่เมืองกรุง หลายสิบปี ก่อนจะย้ายมาอยู่ที่นี้ คุณหมอเขียนได้โดนใจดีจริงๆเลยค่ะ
อ่านแล้วเหงาเลย คิดถึงแม่ขึ้นมาทันใด ง๊ะ ปีนี้สงสัยจะอดไม่ได้กลับเมืองไทยแน่ๆ เลย ฝากสูดอากาศแถวบ้านนาเผื่อด้วยนะค่ะ

มาแล้วครับ...

ภาพอาจจะน้อยไปสักหน่อย..แต่ว่าทั้งคู่ก็ได้มาเจอกัน
โดยฝ่ายพี่ก๋า..มีตุ๊กตามาฝากเอด้าด้วย...
และที่ดูดน้ำมูก สุดแสนมีประโยชน์...(บ้านนอกหาไม่ได้จริงๆ)

ผม เอด้า แก้ว...ขอบคุณพี่ก๋า พี่ดา และ หมิงๆ มากๆเลยครับ













ขอให้ครอบครัวพี่ก๋า..เดินทางกลับเชียงใหม่โดยสวัสดิภาพนะครับ

ปล.เนื้อหาอาจมีการพาดพิง..เล็กน้อย โปรดอย่าได้ถือสา..เพราะเป็นเพียงแค่การ์ตูนครับ

เขียนถึงความน่าเบื่อวุ่นวายและความไม่ปลอดภัยในชีวิตของเมืองหลวงได้เห็นภาพเลยค่ะ
..แต่ก้อจำต้องอยู่ไปนะคะ..

อ่านแล้วคิดถึงบ้านนอกมากค่ะ..อยากกลับบ้านค่ะ..อยากกลับบ้าน

เลื่องชื่อเสมอจริงๆแท๊กซี่แถวๆนั้น
แต่ยังโชคดีที่ไม่เคยเจอกับตัวเอง
เพราะจะมีคนใจดีที่บ้านไปคอยรับเสมอ สรุปว่าไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านเราเลยจริงๆครับหมอ

ช่วงย้ายมาจากกทม.ใหม่ๆ สาวรู้สีก เบื่อหน่ายกับคำว่าบ้านนอก(แม้ไปอยู่แค่ 1 ปี) ต่อมา 6 เดือนให้หลัง คิดว่าเรามีความสุขที่จะได้อยู่กับบ้านนอก บ้านเราคะ

- หวัดดียามค่ำน้อง

- เห็น Bg แล้วปวดหัว น้องเบสก็ไปหาหมอสิครับน้อง "ความรู้ท่วม... แต่ดั้นเอาตัว....ไม่ร้อดดดดดด"

วิถึชีวิตของในเมืองกับต่างจังหวัดมันก็คนละแบบกันนะคะ แต่ส่วนหนึ่งก็เห็นด้วยค่ะว่าบางคนทำอะไรโดยยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง แล้วไม่นึกถึงคนข้าง ๆ

รัชชี่เป็นคนไม่ชอบแย่งอะไรทั้งสิ้น หลายครั้งก็โมโหเวลาเจอคนไม่ยอมต่อแถวแต่มาแทรกค่ะ

เอ๊! คุยกันคุยไปไหงเป็นเรื่องนี้ไปได้

+ ภาพสวย เพลงเพราะมากมายเลยครับน้องหมอเบส แถมเนื้อหาดีอีกต่างหาก เหมือนได้อ่านเรื่องสั้นชั้นดีเรื่องนึงเลยอ่ะครับ เปรียบเทียบได้เห็นภาพมั่กๆ

+ ทุกวันนี้ถึงแม้ว่าครอบครัวพี่จะ "จำต้อง" ย้ายถิ่นพำนักจากลำปางมาอยู่บ้านใหม่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ... แต่พี่ก็ถือว่าพี่เป็นคน ตจว. อยู่นะครับ เพราะบ้านอยู่ จ.นนท์ ขับรถไปทำงาน เส้นทางก็อยู่นนท์ตลอด ตึกออฟฟิศปัจจุบันก็อยู่นนท์ เดินห้าง (ใหม่) เซ็นทรัล แจ้งฯ ก็ยังอยู่ในนนท์อยู่ดี เวลาเพื่อนเรียกประชุมพลที เด๋วนี้พี่ก็จะขี้เกียจๆ บอกมันว่า กรูต้อง "เข้ากรุงเทพฯ" เลยเหรอเนี่ย? ๕๕๕

+ ถ้าเลือกได้ พี่ก็อยากกลับไปมีบ้านที่เหนือ มีที่แปลงเล็กๆ ริมน้ำอย่างน้องหมอเบส มีบ้านเล็กๆ สักหลังเหมือนกันครับ เสียดายตอนนี้มันเลือกไม่ได้แล้นอ่า เพราะกว่าจะผ่อนบ้านหลังนี้จบ ก็คงแก่หง่อม เลิกทำงานพอดี เหอๆๆ

+ เอาเป็นว่าที่ไหนก็ตามที่เรารู้สึกว่าเป็น "บ้าน" ที่นั่นก็น่าจะเป็นที่ๆ มีความสุขที่สุดแล้วล่ะ ... รออ่านแถกนะครับผม

อ่านบล็อกพี่หมอแล้วก็รู้สึกถึงความวุ่นวายในเมืองหลวง
ที่เจอะเจอกันทุกวันจนคุ้นชินไปซะแล้ว..
อืม..สุขอย่างไรกับชีวิตคนกรุง..
ไม่แน่ใจในคำตอบว่าสุขแท้รึไม่กับสิ่งที่ขวนขวายกัน

เห็นมีอิริยาบถยิ้มอยู่หลายเวลา
แต่คงไม่มียิ้มไหนที่อิ่มเท่า.."แม่ยิ้ม.....ผมยิ้ม"...


แต่พออยู่สงบเงียบมากๆแล้ว
อยากแวะมาเที่ยวชมความวุ่นวายอีก
ก็เชิญมาแอ่ว..เอ๊ยย..เที่ยวกรุงเทพเมืองฟ้าอมรได้ตลอดนะพี่หมอ..
พร้อมต้อนรับขับสู้เปิดประตูรถให้ไม่ชนใครนะเออ..

หายากนะคะ
เป็นคุณหมอที่มีจิตละเอียด
แต่คุณหมอก็โชคดีที่ได้อยู่บ้านนอก
ที่ยังมีความห่วงใยและใส่ใจซึ่งกันและกันหลงเหลืออยู่
ป้าก็ฝันถึงวันที่จะได้กลับเหมือนกัน
ป้าก็เป็นคนเชียงรายโดยกำเนิด
แต่โชคร้ายต้องพลัดพรากจากบ้านเกิดเมืองนอน
ยังหาโอกาสกลับไปอยู่ไม่ได้เลย
ได้แค่กลับไปเยี่ยมคุณแม่ปีละครั้ง-สองครั้งเอง

คนกรุงเทพฯ แท้ๆ นิสัยดีๆ ก็ยังมีอยู่เยอะนะคะ...
ที่เห็นนิสัยแย่ๆ อยากแอบบอกว่า เป็นคนกรุงเทพฯ แท้ๆ ไม่กี่คนเองค่ะ...

ผมมาสวัสดีและขอบันทึกในบล็อกเดิมที่ยังคงสาระแง่คิดที่สะท้อนและเตือนสติเสมอ ความเป็นคนกรุงเทพฯ ที่ต้องต่อสู้และดิ้นรนกับความเร่งรีบและรีบร้อนของเวลาทำให้น้ำใจอาจเหือดแห้งไปบ้าง พี่หมออย่าติดใจนะครับ

สถานะของผมตอนนี้เคยจากที่เคยได้ชื่อว่ามีพื้นเพกรุงเทพฯ เต็มขั้นแต่วันนี้ต้องเลื่อนตัวออกมาอาศัยอยู่ขอบและตะเข็บของกรุงเทพฯ
ที่ยามเช้าต้องตื่นแต่หัวมืดที่ยามเย็นพลบค่ำก็หลบกลับที่พัก เหนื่อยเพลียคงประสาความรีบครับ ผมเชื่อว่าไมตรีที่ดีต่างๆ ยังคงพอมีหาได้ครับพี่หมอ อย่างไรไม่ว่าพี่หมอเข้ากรุงเทพฯ ครั้งใดขอให้พี่หมอไม่เหนื่อยมากนะครับ
พี่หมอนึกถึงความช่วยเหลือจากผมได้เสมอนะครับ พี่หมอคงพอจำผมได้ในงานที่พี่หมอได้เป็นช่างกล้องวีไอพีในงานฉลองที่โรงแรมแถวประตูน้ำที่ผมได้สวัสดีทักทายและต้องกลับไปก่อน

ขอให้พี่หมอและครอบครัวมีสุขภาพที่สมบูรณ์แข็งแรงยิ่งๆ ขึ้นๆ ไปนะครับ

คนบ้านเดียวกันค่ะ อ่านแล้วอยากกลับบ้านจัง

หงะ ... ย้อนนเข้ามาอ่าน แต่แอบเศร้า

เพราะกำลังนอยย อยากกลับบ้าน T^T
เปนคนเชียงรายเหมือนกันค่า

เพิ่งจะมาเป็นบ้านนอกเข้ากรุงเมื่อ สองเดือนกว่าเอง หันซ้าย ขวา ก้อว้าเหว่เนอะ เง้อออ


ปล.คอนโดทาสีสวยดีค่ะ ^^