Italy & Switzerland [June, 2008] - Chapter 00 - The Promise Land

May 23th, 2008: 10.30 PM - Bangkok, Thailand



....จุดตั้งต้นของเรื่องนี้บางทีจะว่าไปก็เหมือนกันนิยายสักเรื่อง....เพราะชีวิตคนเราทุกคนก็เป็นนิยายเรื่องยาว...:D...ของผมเองก็ไม่รู้จะลงเอยเช่นไรเหมือนกัน....แต่นั้นคงเป็นความสนุกอย่างนึงของการใช้ชีวิต....ถ้าเรารู้ว่าทุกอย่างในชีวิตเราได้ดังใจ..ไม่เคยต้องล้มเหลวหรือเสียใจใดๆเลย....ชีวิตนั้นจะสนุกพอหรือไม่?...สำหรับผมเองหลายๆครั้งที่มีปัญหาหนักๆเข้ามา..บางทีก็อยากจะมีชีวิตที่เรียบๆง่ายๆบ้างเหมือนกัน....:D

....15 ปีที่แล้ว....ตอนผมยังเป็นนักเรียน ม. ปลาย ที่ไม่ทำอะไรมากกว่าเตรียมสอบ Entrance ที่ถือว่าสำคัญสุดในชีวิต...วันๆผมก็เบื่อที่จะอ่านหนังสือเหมือนกัน...หลายๆครั้งผมชอบหนีไปเที่ยวตามประสาเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป....ที่ที่ชอบไปก็หนีไม่พ้นพวกห้างสรรพสินค้า....ยุคสมัยตอนนั้นเป็นช่วง Jigsaw ระบาด....ต้องใช้คำนี้เลยเพราะมีขายทุกห้างสรรพสินค้า..ข้างถนนยังมี..มีทุกเกรด ทุกราคา ทุกรูปแบบ จะกี่มิติ จะเหลี่ยมจะกลมมีหมด...:D

....ผมเองก็ชอบการต่อ Jigsaw นี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว...คงชอบเพราะว่าพอมีผู้ใหญ่เอามากองให้ต่อและบอกว่าต่อไม่ได้แล้ว....ผมนั่งต่อไม่นานก็ต่อได้...หลังจากนั้นก็ติดครับ..:D...แต่งานอดิเรกนี้ไม่ไปด้วยกันกับรายได้ครอบครัวเลย...ถึงแม้จะมีขายมาก...แต่ภาพสวยๆคุณภาพดีๆนั้นแพงมาก....ยิ่งมาจากเมืองนอกยิ่งแพง....หน่วยนับสมัยนั้นถ้าชิ้นละบาทขึ้นไปนี่อย่าซื้อเพราะแพงไป...:D...ผมเองก็สะสมแต่ไม่มากเพราะไม่ค่อยมีเงินซื้อ...ส่วนใหญ่ได้มาจากพี่ป้าน้าอาทั้งหลายไปหิ้วมาจากเมืองนอกให้ทั้งนั้น..:D...วันนึงที่ผมหนีเที่ยว...ผมก็ได้ไปเจอ Jigsaw ภาพนึง....ที่สวยมาก....เพราะมันเป็นสีขาวของหิมะตัดกับฟ้าสีฟ้าสวย....เป็นภาพวิวที่ไหนไม่รู้...แต่ผมชอบมันมากนับแต่แรกเห็น....1500 ชิ้นราคา 1200 บาท....ราคาไม่ใช่เล่น....หลังจากที่เห็นสิ่งที่ผมทำคือ..ผมเลื่อนกล้องนี้เข้าไปด้านใน...ทำเป็นสนใจกล่องอื่นๆหยิบมาดูแล้ววางทับกล่องที่ผมชอบเอาไว้....ผมอยากได้....แต่ไม่มีปัญญาซื้อ...ได้แต่ขอกลับไปดูเงินที่เก็บไว้ก่อน....กลัวใครมาเห็นว่ามันสวยแล้วซื้อไปก่อน...:D

.....แน่นอนว่าผมมีเงินไม่พอหรอก...ผมเลยต้องอดทนเก็บเงิน...ผมใช้เวลาเก็บอยู่เดือนนึง...ถึงได้ครบ....ช่วงระหว่างนั้นผมแวะไปดูมันทุกอาทิตย์ว่ายังอยู่นะ...ถ้ามันโผ่ลออกมากล่องหน้าๆ...ผมจะยัดมันกลับเข้าไปอีก...จนวันที่ผมไปซื้อมันก็ยังรอคอยผมอยู่....ผมกอดกล่องมันแน่นกลัวว่าจะหล่นหายตอนขึ้นรถเมล์กลับบ้าน....:D...ถึงบ้านผมกวาดของที่วางบนโต๊ะกินข้าวทิ้งหมด...เอากระดาษขาว A4 ปูลงบนโต๊ะและติดเทปยึดกระดาษให้รองโต๊ะไว้ทั้งหมด...และบอกทุกคนในบ้านว่า...ผมจะเอาโต๊ะกินข้าวต่อ Jigsaw เนื่องจากไม่มีโต๊ะไหนในบ้านใหญ่พอที่จะรองรับ Jigsaw 1500 ชิ้นได้....:D....แม่บ่นแต่ไม่ว่าอะไรเพราะรู้ว่าลูกบ้า Jigsaw อยู่แล้ว.....ผมเองต่อภาพนี้อยู่ 7 วัน....แบบไม่อ่านหนังสือใดๆทั้งสิ้น...ห้ามใครเข้าใกล้โต๊ะกินข้าวเด็ดขาด....ห้ามช่วยผมต่อเพราะกลัวหายที่สุด...:D

...สุดท้ายผมก็ต่อเสร็จ...และชื่นชมมันอยู่ได้สองวันและก็ทำใจต้องแกะมันออกเป็นชิ้นๆ....เพราะรู้ตัวว่าไม่มีเงินเหลือเอาไปใส่กรอบแล้วแน่....ทิ้งไว้แบบนี้ก็ไม่ได้เพราะคนในบ้านจะไม่มีโต๊ะกินข้าวกัน....:D...แม่ผมซึ่งดูผมต่อทุกวันมายืนดูและบอกผมว่า....ภาพนี้แม่จะออกเงินใส่กรอบให้....เพราะเห็นผมรักมันเหลือเกิน...สมัยนั้นค่ากรอบดีๆนี่แพงมาก....ราคากรอบตอนนั้นเท่าๆกับราคา Jigsaw เลย....อาจจะมองว่าเงินไม่มากหรอก...แต่กับความที่ครอบครัวไม่ได้มีเงิน....แค่นั้นผมก็ทราบว่าลำบากแม่เหมือนกัน...หลังจากแขวนภาพนี้เอาไว้บนฝาผนังบ้าน....ทุกๆครั้งที่ผมเดินออกจากบ้าน...ผมต้องยืนมองมันเสมอ....ผมไม่เคยรู้ว่าที่นี่ที่ไหน....เพราะข้างกล่องเขียนแค่ว่า Snow Valley...และผมก็ไม่คิดว่าสถานภาพแบบผมจะมีปัญญาไปที่นี่หรอก...แค่หางานทำได้ก็ดีถมแล้ว...เคยแอบสัญญากับตัวเองไว้ว่า...สักวันถ้าผมมีเงินนะ...ผมจะต้องไปที่นี่ให้ได้...จะยากลำบากแค่ไหนก็ตาม....:D

.....ชีวิตของผมก็ดำเนินไปเรื่อยๆ....ผมเอนติด...เรียนจบปริญญาตรี..เรียนต่อไปอีก...กว่าจะได้ทำงานก็แก่แล้ว...หลายๆครั้งที่ผมเดินผ่านมัน มันก็ยังทำให้ผมระลึกได้เสมอว่า...ผมอยากไปที่นี่นะ...:D...วันนึงที่ผมคิดว่าการงานผมมั่นคงดี...มีเงินเก็บระดับนึงแล้ว...ผมถึงเริ่มที่จะไล่ตามความฝันของผม....ผมตั้งกระทู้ถามว่าพอมีใครทราบไหมว่าที่นี่ที่ไหน...ผมพยายามดิ้นรนค้นหา...ดูภาพคล้ายๆกันใน Google น่าจะสักหลายๆพันภาพ....พยายามใช้ Key Word ทุกชนิดที่นึกออก..และด้วยความช่วยเหลือของหลายๆท่านใน BP...ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้....วันนึงผมก็ไปรื้อกล่องมานั่งดูอีก...และพบชื่อคนถ่ายภาพ....ผมดิ้นรนต่อไปกับความหวังชิ้นใหม่...แต่ปรากฎว่าชื่อที่ผมเจอข้างกล่องไม่มีตัวตน...คนถ่ายอาจจะแก่หรือตายไปนานจนไม่มีข้อมูลใน Google....:D...แต่ด้วยความบังเอิญที่ผมกดโดนคำสั่งให้แปลข้อความให้เป็นภาษาอังกฤษของ Google...ถึงได้รู้ว่า..จริงๆแล้วชื่อที่ผมได้มา...มันเป็นชื่อบริษัทต่างหาก....ผมได้เวปของบริษัทนี้จาก Google...และเข้าไปหาภาพในคลังภาพของเวปนี้ต่ออีกหลายวัน...ก่อนจะพบว่าไม่มี...:D...สิ่งสุดท้ายที่ผมนึกออกคือส่ง e-mail ไปถามเจ้าของบริษัทนี้เลย...โดยเล่าเรื่องการค้นหาความฝันที่ดูไร้หนทางของผม....เขายินดีช่วย...และด้วยข้อความบรรทัดเดียวที่เขาบอกผมว่าสถานที่นี่คือที่ไหน...ผมก็ได้รู้แล้วว่าที่นี้มีอยู่จริง....และไม่ยากเกินกว่าผมจะไป....:D

.....แต่แล้วการวางแผนที่จะไปของผมก็ต้องมาคว่ำลงจากการที่ผมถูกไล่ออกจากงานหลังจากที่รู้ว่าสถานที่นี้คือที่ไหนได้ไม่กี่วัน...ทุกอย่างที่ผมวางแผนไว้...ทั้งการไปไล่ตามความฝันของผม..และการขอแฟนที่รักของผมแต่งงาน....ได้พังทลายลง....ผมไม่เหลืออนาคตใดๆอีก....เงินที่เก็บไว้ต้องคิดให้หนักว่าจะต้องจัดสรรอย่างไรตอนที่ยังต้องหางานทำใหม่....จะอยู่ได้กี่เดือนกัน...ถ้าหางานทำไม่ได้จะทำอย่างไร....:D....แฟนที่รักของผมบินกลับจากต่างจังหวัดมาหาผมทันที่ที่ทราบข่าว...ผมไม่กล้าบอกอะไรเธอเลยเรื่องการวางแผนไปเที่ยว...ผมชวนเธอไปเที่ยวบังหน้าแค่นั้น....แต่จุดประสงค์หลักของผมคือการไปขอเธอแต่งงานและไปตามฝัน Jigsaw ของผม....ผมบอกเธอว่าผมจะล้มเลิกทุกอย่าง...ผมเสียใจ...คงไม่ได้ไปตามฝันของผมอีกแล้ว.....:D

....แต่ด้วยกำลังใจจากคนรอบข้าง...เพื่อนๆใน BP...ครอบครัว...และแฟนที่ผมรัก...วันนึงเธอเก็บแผนการเดินทางที่ผมทิ้งไปแล้วเอามาให้ผม...และบอกผมว่าเธออยากจะไป...ผมก็ตอบเธอไปว่า...ผมก็อยากจะไป....ไม่สิ...ผมจะไป...แม้ว่ากลับมาจะไม่เหลือเงินสักบาท...เพราะชิวิตที่ผ่านมาผมทิ้งฝันไปแล้วหลายๆอย่าง...แต่ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ตรงหน้าผม....ทั้งคนที่ผมรัก...ทั้งความฝันในวัยเด็กของผม....ผมจะไม่ละทิ้งมันอีก....ไม่ว่าพระเจ้าจะไม่รักผม...ไม่ว่าชีวิตผมจะพังเละแค่ไหน...ผมจะไปตามฝันของผม...และใครหน้าไหนก็ขวางผมไม่ได้....:D....ผมก็เริ่มแผนการเดินทางนี้อีกครั้ง...โดยจุดหมายของผมอยู่ที่การไปที่ที่ผมอยากจะไปมาสิบกว่าปี....และขอคนที่ผมรักที่สุดแต่งงานกับผม....ด้วยตัวผมเปล่าๆที่ไม่มีอะไรเลย...ไม่มีงานทำ...ไม่มีเงิน...มีเพียงอนาคตที่ต้องดิ้นรนและฝันที่มุ่งมั่น...และสัญญากับเธอว่า ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนผมจะพยายามเหมือนกับที่ผมพยายามจะมายังที่แห่งนี้....แม้จะนาน...แม้จะยากลำบาก...แต่ผมจะไม่ยอมแพ้....ขอเพียงเธออยู่เคียงข้างผมแค่นั้น....:D

....และนี้คือจุดเริ่มต้นของผม...การเดินทางไปยังสถานที่ที่ผมได้ให้สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไปให้ได้...ไม่ว่าจะยากสักเพียงไหนก็ตาม....:D

....ผมเปิด Blog ส่วนนี้เตรียมไว้ใส่รายละเอียดของการเดินทางของผม...กว่าจะกลับมาเริ่มเขียนจริงๆอาจจะเป็นตอนเดือนกรกฎาคมเลยครับ...เพราะผมไป 20 วัน...กลับมา 28 มิถุนายนเลยครับ...ขอบคุณทุกๆความช่วยเหลือและกำลังใจที่ให้ผมมาตลอดครับ....:D






 

Create Date : 23 พฤษภาคม 2551   
Last Update : 28 พฤษภาคม 2551 18:39:21 น.   
Counter : 794 Pageviews.  



Death
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ให้ทิปเจ้าของ Blog [?]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




[Add Death's blog to your web]

MY VIP Friend

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com