ผู้หลงผิด วันนี้จริงๆแล้วก็น่าจะเป็นวันว่างๆธรรมดาๆของ Resident ไอติม เนื่องจากไม่ได้ตัดเนื้อมาสองสามวันและ Autopsy ก็ทำรายงานเบื้องต้นส่งอาจารย์ไปแล้ว แต่มันก็กลายเป็นวันแปลกๆอีกหนึ่งวันเมื่ออาจารย์สัญญาโทรมาตามไอติมให้ขึ้นไปดูผู้สมัครหนึ่งราย ซึ่งจบจาก มศว เช่นกัน อ่านไปอ่านมาก็พบว่าเป็นพี่สองรุ่น คือเป็นรุ่น ๑๗ ส่วนไอติมนั้นรุ่น ๑๙ แต่ว่าดูหน้าดูชื่อแล้วไม่รู้จักกันเลย (คือจริงๆต้องถามมากกว่าว่ารู้จักใครบ้าง อยู่ที่คณะวันๆเอาแต่เป่าขลุ่ยกับขี่จักรยาน คุยกับมนุษย์นี่ไม่เป็น) หลังจากอาจารย์สัมภาษณ์เสร็จเรียบร้อย ก็เรียกไอติมไปอีกครั้ง ไอติมถึงกับต้องทิ้งอาหารวิ่งมาจากโรงอาหารโดยพลัน ไอติมเพิ่งรู้ว่าพี่ไปบอกอาจารย์ว่าอ่านบล็อกของไอติมแล้วก่อนตัดสินใจมาสมัคร นั่นทำให้เกิดผลกระทบใหญ่หลวงสองประการ ประการแรก อาจารย์ทั้งหลายที่ได้ยินข่าวก็ตื่นเต้นอยากอ่านบล็อกไอติมกันยกใหญ่ ประการที่สอง ไอติมเริ่มรู้สึกว่าการเขียนบล็อกนี้ล้มเหลว ที่ว่าล้มเหลวก็เพราะว่าหนึ่งในจุดประสงค์ของการเขียนบันทึกนั้น (นอกเหนือไปจากการหลงเหลือไว้เป็นหลักฐานทางประวัติศาสตร์) คือการเขียนชีวิตของนิสิตแพทย์ Extern และ Resident เพื่อตีแผ่ด้านมืดของการเข้ามาเป็นแพทย์และทำให้ผู้ที่คิดว่าการมีอาชีพแพทย์นั้นเท่และดีกลับไปคิดดูใหม่อีกหลายๆตลบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการหันมาเลือกเรียนเฉพาะทางด้านพยาธิวิทยา แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเขียนไปมากเท่าไหร่ กลับกลายเป็นสิ่งดึงดูดให้ผู้คนหันมาสนใจ และนำไปสู่การตัดสินใจเข้ามาเรียนแพทย์ หรือแม้แต่สมัครเป็นแพทย์ประจำบ้านสาขาพยาธิวิทยากายวิภาคก็มี หรือบางที เราอาจจะเขียนออกมาแล้วมันดูดีมากเกินไป แต่กลับไปอ่านทีไร มันก็ไม่เห็นจะมีสิ่งดึงดูดใจให้เข้ามาเรียนเลยซักอย่าง มีทั้งถูกขังในห้องน้ำ หกล้มหน้าคะมำที่ป้ายรถเมล์ หกล้มที่ท่าเรือ ทำงานควงกะยิ่งกว่ากรรมกร ทำงานทั้งๆที่ขี้รั่ว ออกใบรับรองแพทย์ให้คนแกล้งป่วยทั้งๆที่ตัวเองป่วยจริงๆ ต้องตัดตับแทนเค้กวันเกิดหรือแม้กระทั่งต้องล้างขี้ออกจากไส้ ไม่เห็นจะได้เขียนข้อดีอะไรไว้ตรงไหนแต่ดูเหมือนทุกคนอ่านแล้วก็เกิดอยากเป็นหมอกันขึ้นมาเสียอย่างนั้น อาจจะเป็นไปได้ว่าไอติมยังบรรยายความทุเรศบัดซบของชีวิตได้ไม่ดีพอ อย่างไรก็ตามวันนี้ไอติมก็ได้เรียนรู้การออกไปดูหนังคนเดียว การเป็นพยาธิแพทย์นี่จำเป็นต้องเรียนรู้และฝึกฝนการอยู่คนเดียวให้มากครับ กินข้าวคนเดียว นอนคนเดียว เดินคนเดียว ทำงานคนเดียว ดูหนังคนเดียว เที่ยวคนเดียว เพราะโดยปกติแล้วพวกเราจะเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยอยากยุ่งกับใครและไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิต แต่ก็ยังดีที่ยังไม่มีพยาธิแพทย์ท่านไหนเพี้ยนถึงขนาดแต่งงานคนเดียวโดยไม่มีเจ้าบ่าวหรือเจ้าสาว แต่ก็ไม่แน่ว่า ไอติมนี่ล่ะอาจจะเป็นคนแรก   Create Date : 20 มกราคม 2553 5 comments Last Update : 20 มกราคม 2553 23:21:08 น. Counter : 577 Pageviews. Share Tweet

เอ่อ อาจต้องเล่า อย่างเช่น ตอนที่หมอต้องยืนปั้มหัวใจคนไข้คนหนึ่ง ในขณะเดียวกันก็ต้องโทรศัพท์คุมน้องหมออีกคนปั้มหัวใจคนไข้อีกชั้นหนึ่ง หรือตอนต้องคุมน้องหมอผ่าตัดไส้ติ่งคืนละสามคน คนละสองชั่วโมง หรือตอนที่ ต้องปั้มหัวใจคนไข้สามคนต่อเนื่องกันเตียงติดกัน หรือตอนที่ญาติร้องไห้ข้างๆ บอกว่าอย่าหยุดปั้ม หลังจากที่เราปั้มมาสองชั่วโมงแล้ว และไม่มีวี่แววว่าจะรอด เอ๊ะ หรือตอนที่โดนเจ้านายคนไข้ว่าไร้จิดสำนึกเพราะเราไม่ให้คนไข้ที่เป็นลูกน้องเค้านอนโรงพยาบาลเนื่องจากตกรถแล้วปวดกล้ามเนื้อ(กระดูกก็ไม่หัก) กลับไปที่ทำงานจะไม่มีคนหาข้าวให้กิน เอ หรอตอนที่ไข้สูงหนาวสั่น มือยังเสียบยาฆ่าเชื้อเข้าเส้นแต่ต้องรีบไปล้วงรก หรือตอนโดนคนไข้โรคจิดต่อยหน้า หรือเตะหัว(หัวจริงๆที่ไม่ใช่หัวแม่เท้า) อืม นั่นอาจเปลี่ยนใจคนที่อยากเรียนหมอได้บ้างอะนะ   โดย: tunk_o 21 มกราคม 2553 22:47:13 น.

พี่นัท อิอิ ใช้ทุนมันเยินกว่าใช่ไหมล่ะ   โดย: คนคนนี้ มีความเหงาเป็นเพื่อน 21 มกราคม 2553 22:49:25 น.

ฮ่าๆๆ แต่จะว่าไป... นัทเองก็เป็นอีกคนที่อ่านบลอคพี่หมอแล้วอยากเป็นหมอ มากขึ้นกว่าเดิมนะคะ (แต่เป็นไม่ได้แล้ว หัวไปศิลป์หมด เหอะๆ) หรือว่าจะสติไม่ดีหว่าเรา..   โดย: Little* IP: 124.120.49.225 22 มกราคม 2553 22:27:58 น.

จูนเป็นคนนึงนะคะที่ชอบอ่านบล็อกของคุณไอติม อาจเพราะไม่ได้ไปลงมือปฏิบัติกับคุณไอติมด้วย แต่ขอบอกว่าคุณไอติมมีพรสวรรค์ในการเล่าเรื่องมากๆ ถ่ายทอดความลำบากออกมาได้สนุกจริงๆ อ่านแล้วชวนตามไปอ่านบล็อกอื่นๆ ด้วย ^ ^   โดย: june IP: 203.144.144.165 23 มกราคม 2553 0:12:34 น.

จริงๆ พี่คั้งใจจะเรียนพาโธมานานแล้ว แต่หาข้อมูลของแต่ละที่อยู่ ก็ลอง search google หาข้อมูลของแต่ละที่ เผอิญลองคำว่า "พยาธิวิทยากายวิภาค ศิริราช" มันก็โผล่บล็อคของน้องไอติมมาให้พี่ขึ้นมาอ่าน อ่านแล้วก็โอเคดี น่าเรียนดีนะ ที่จริงทุกที่มันก็มีข้อดี ข้อเสียแตกต่างกันอยู่แล้ว พี่เลยลองโทรมาที่ภาควิชา เค้าก็ให้เลือกวันสัมภาษณ์เลย พี่ก็เลยหลวมตัว เอ้ย ไม่ได้หาที่อื่นต่ออีก แล้วก็เป็นที่มาของเหตุการณ์วันนั้นนะ ที่สัมภาษณ์ อาจารย์เค้าถามพี่ว่ารู้จักใครในภาควิชามั๊ย แล้วห่างจากไอติมกี่รุ่น พี่บอกว่า รู้จักน้องแต่ในบล็อค แต่ส่วนตัวไม่รู้จักกัน พี่ว่าอาจารย์เค้าคงอยากดูบล็อกของน้องไอติมด้วยมั๊ง 5555   โดย: พี่ฉัตร IP: 125.24.139.130 9 กุมภาพันธ์ 2553 18:58:56 น.