Destiny..13

Destiny 13…
..
พียืนจิบกาแฟเงียบๆอยู่ที่ระเบียงห้อง ท้องฟ้ายังมืด ในเวลานี้เขาน่าจะยังไม่ตื่น ..แต่ความจริงแล้ว...เขายังไม่ได้หลับ

การมาของพี่พัฒน์เมื่อวานรบกวนจิตใจของเขาเหลือเกิน พี่พัฒน์กลับไปโดยยังไม่ได้ในสิ่งที่ตั้งใจ

คนอย่าง พิพัฒน์ กิตติวรรณ ไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้จบง่ายๆเป็นแน่ และคงต้องกลับมาในอีกไม่ช้า

คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิด...ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว...ไม่อยากเผชิญหน้ากับพี่พัฒน์

...เขายังเคารพและเกรงใจคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่อยู่มาก

ดังนั้นการหลบไปที่ไหนสักแห่งที่เงียบสงบและปลอดภัย..สำหรับวันหยุดยาวนี้ น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด …สำหรับเขาและก้อง..

หันกลับมามองคนที่นอนหลับสบายบนเตียง ใบหน้าหวานที่โผล่พ้นผ้าห่มหนานุ่มออกมาดูผ่อนคลาย เขาอยากทำให้คนหน้าสวยยิ้มได้ทั้งปากและตา..เหมือนอย่างเคย...

...ก้องครับ ผมจะไม่ยอมให้อะไรมาพรากเราจากกัน ... ผมสัญญา...

หยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์คนที่เสมือนเป็นอัศวินม้าขาวสำหรับเขาเสมอ

“ไมค์ ผมเอง..พี..”
………………..

พีอาบน้ำเรียบร้อยแล้วและกำลังสาระวนกับการจัดกระเป๋าเดินทาง...

ก้องปรือตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีคนเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง และเสียงกุกกักๆนั้นก็ยากจะทำให้หลับต่อได้

“พี..ทำอะไร”

คนหน้าสวยลุกขึ้นนั่งผ้าห่มหนานุ่มยังอยู่ในอ้อมกอด..

พีหันมาตามเสียงหวาน ยิ้มกว้างแล้วรีบเดินมาจูงมือดึงก้องให้ลุกขึ้น

“ไปอาบน้ำเลยก้อง เดี๋ยวไม่ทัน เครื่องออกสิบโมงเช้านะ”ยิ้มกรุ้มกริ่มหลังจากมอบMorning kissให้คนรักไปแล้ว

“ฮื่ยพีอ่ะ...” มือเรียวลูบแก้มใสที่เพิ่งถูกพีขโมยจูบ แอบอมยิ้มน้อยๆ

ก้อง งง วันนี้เป็นวันแรกของการหยุดยาวของเขา หลังจากต้องขึ้นโอทีมาเกือบตลอด 2 สัปดาห์

...เอ..แล้ววันนี้มีอะไรพิเศษหรือ...ทำไมเขาไม่รู้

“นี่เราจะไปไหนกันเหรอ...ทำไมต้องขึ้นเครื่องด้วย”

“กระบี่ ไปอาบน้ำเร็วสิคร๊าบ..อืม..หรือว่า...จะให้ผมอาบให้..” ละมือจากการจัดกระเป๋า เดินตรงเข้ามาหา พร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์

ก้องดีดตัวออกจากเตียงแทบจะทันที โวยวายห้ามพีที่พยายามจะรวบเอวบางของเขาไว้ วิ่งหน้าแดงเข้าห้องน้ำปิดประตูไล่หลังดังโครม

พีหัวเราะ...มองตามคนรักไปด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยรักและห่วงใย
...................

ที่สนามบินจังหวัดกระบี่ ฟ้าใสแจ๋ว..วันนี้อากาศดี...แต่แดดแรงมากไปหน่อย ก็อย่างที่รู้ๆกันนั่นแหละว่า กระบี่มีแค่สองฤดู...คือฤดูร้อนกับฤดูฝน

“สวมนี่ไว้นะก้อง” พีหยิบแว่นกันแดดสีเทาเข้มกรอบสีม่วงจากกระเป๋า สวมให้ก้อง ยิ้มน้อยๆที่มุมปาก ตาคมจ้องหน้าคนรักไม่วางตา

ก้องดูดีเสมอไม่ว่าจะสวมอะไรหรือแต่งตัวแบบไหน ยิ่งวันนี้ก้องสวมเสื้อเชิ้ตสีส้มอ่อนกับกางเกงขาสั้นสีขาวยิ่งขับผิวใสให้อมชมพูมากขึ้น

อืม...ก้องน่ารักจริงๆ นึกหมั่นเขี้ยวแก้มใสและปากแดงอิ่มนั้น

“ขอบคุณนะพี” พึมพำเบาๆ เขาเขินอายกับสายตาคู่นี้เสมอ..

สายตาที่ส่งผ่านความในใจให้รู้ว่า...ต่อจากนี้ไป พีรวิชญ์ไม่อาจจะละสายตาจากคนตรงหน้าไปได้อีกแล้ว

หนุ่มลูกครึ่ง ที่กอดอกยืนมองอยู่ก็กระแอมดังๆขัดจังหวะการส่งสายตาของคู่รักหวาน

“อ่ะแฮ่ม...หวัดดีคร๊าบ คุณพีรวิชญ์..”

พีหันไปตามเสียงยิ้มอย่างยินดี เข้ากอดไมค์ตามธรรมเนียมสากล ตบหลังตบไหล่อย่างที่เคย แล้วจึงหันมาแนะนำ...คนรู้ใจของเขาให้รู้จักกับไมค์

“ก้อง..นี่ไมค์ ”

ก้องยิ้มกว้างก้มศีรษะทักทายไมค์

“หวัดดีครับ อืม..รู้จักกันแล้วแหละพี ...ไมค์เป็นหลานชายคุณยายทิพย์...คนไข้พิเศษของนะโม ”

แต่ไมค์อยากแกล้งพีเล่น เขารีบยื่นมือออกไปคว้ามือก้องเขย่าแรงๆ

“ยินดีคร๊าบ ดีใจที่ได้เจอกันอีก”

พร้อมกับส่งตากรุ้มกริ่มมาให้..ก้องตกใจ..ทำหน้าเหวอ..รีบหันไปสบตาพีที่ตอนนี้วาวแทบจะทะลุแว่นกันแดดออกมาแล้ว

“ไมค์ปล่อยได้แล้ว ฮื่ยย จับนานเกินไปแล้วนะ...” พีรีบดึงมือก้องออก ฉุนนิดๆ ถึงแม้จะรู้ว่าไมค์แกล้งก็ตาม…แต่...ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้...ก้องของเขา

ไมค์หัวเราะลงลูกคออย่างพอใจ ขำท่าทางหวงจนออกนอกหน้าของเพื่อนสนิท

พีรวิชญ์ที่เคยหยิ่ง ทะนงตนหนักหนา คนที่ปากแข็งและแสดงความรู้สึกไม่เป็น คนที่ดูแข็งกระด้างและไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกของคนอื่น ..

คนๆนี้...เปลี่ยนไปแล้ว..

...คงเป็นเพราะคุณสินะ..ก้องบดินทร์..คนที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นเสมอเมื่ออยู่ใกล้

“ไปกันเถอะ รถผมอยู่ทางนี้” ไมค์รีบคว้ากระเป๋าจากมือก้องมาถือไว้ กอดคอพีแล้วเดินนำออกไป ก้องยิ้มน้อยๆเดินตามมา โดยที่มือข้างหนึ่งถูกพีกุมไว้แน่น

ไมค์ขับรถพาสองหนุ่มออกจากสนามบิน ตรงไปยัง ”สมิทธ์ รีสอร์ท แอนด์ สปา” ธุรกิจของครอบครัว ที่เขาแสนจะภูมิใจ ไม่เกิน 20 นาที ก็มาถึงจุดหมาย

จอดรถที่ลานจอดรถ ก่อนเปลี่ยนขึ้นรถกอล์ฟตรงไปที่ล๊อปบี้ซึ่งห่างไปประมาณ100เมตร เพราะทางรีสอร์ทไม่ต้องการให้มีกลิ่นควันจากท่อไอเสียและเสียงของเครื่องยนต์ไปรบกวนการพักผ่อนของแขกด้านใน

ตรงนี้จึงจัดให้เป็นห้องสมุด มีมุมกาแฟเล็กๆไว้สำหรับคนที่มานั่งคอยและให้แขกได้อ่านหนังสือนอกจากนี้ยังมีอินเตอร์เนตไว้บริการด้วย

ที่หน้าล๊อปบี้พนักงานรีบกุรีกุจอเข้ามาต้อนรับ ไมค์บอกให้ยกกระเป๋าของพีและก้องไปไว้ที่เรือนรับรอง บ้านพักส่วนตัวของเขาด้านหลังรีสอร์ท

แล้วเจ้าภาพจึงพาไปที่ห้องอาหารซึ่งด้านหนึ่งเป็นแบบปิดติดแอร์เย็นฉ่ำแต่เขาเลือกนั่งในส่วนติดกับทะเลที่เปิดโล่ง จัดโต๊ะเรียบๆใต้ร่มไม้ใหญ่หนาทึบ มีแขกนั่งทานอาหารไม่มากนัก3-4โต๊ะ ส่วนใหญ่เป็นแขกต่างชาติแถบยุโรป มีเสียงคุยและเสียงหัวเราะเบาๆเป็นระยะ

“ทานกลางวันกันก่อนนะ.....มีอาหารแนะนำแยะเชียว...ก้องทานเผ็ดได้ไหมครับ” ไมค์หันมาถามก้อง ด้วยเสียงหวานผิดปกติ แอบยักคิ้ว ส่งยิ้มกวนๆให้คนที่ทำหน้าตึง หึ..นายพีนี่ยั่วขึ้นดีจริงๆ

“ทานได้ครับ...”

ก้องยิ้มให้ แล้วเลยหันมามองพี เมื่อสบตากับคนหน้าคมก็ต้องหน้าเจื่อนเพราะตอนนี้ พีกอดอกเม้มปากนิ่ง หน้าคมสันเปลี่ยนเป็นหน้าบูดบอกบุญไม่รับแล้ว

โธ่พี..ไมค์เขาแหย่เล่นหรอกน่า..ก้องส่ายหัวน้อยๆ ยิ่งเขาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ก็ทำให้คนที่นั่งข้างขมวดคิ้ว นิ่วหน้า ส่งสายตาดุมาให้อีก

หลังอาหารกลางวัน พาแขกทั้งสองไปที่เรือนรับรอง ซึ่งตั้งอยู่บนเนินสูง มีแนวภูเขาโอบล้อมตัวรีสอร์ททั้งหมดไว้ ให้ความรู้สึกเหมือนถูกซ่อนไว้จากโลกภายนอก ได้บรรยากาศสวยงามเป็นธรรมชาติ

บริเวณหน้าหาดมีเกาะแก่งเล็กใหญ่กระจายออกไปจนสุดสายตา นับว่ารีสอร์ทของไมค์เป็นสถานที่ที่สวยงามมากแห่งหนึ่งทีเดียว

ไมค์ปล่อยให้ก้องกับพีได้พักผ่อน นัดเวลาเพื่อลงไปทานอาหารค่ำเรียบร้อยแล้วก็ต้องขอตัว ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เขายังพอมีเวลาสะสางงานที่ค้างไว้อีกประมาณ 2 ชั่วโมง เพราะเขายังต้องกลับไปที่สนามบินอีกครั้ง

เนื่องด้วยใครคนหนึ่งที่เขาอยากพบมาตลอด 2 สัปดาห์ตกลงจะมาที่นี่วันนี้ หลังรู้ข่าวว่าก้องก็มาที่นี่ด้วย เฮ้อ...ก็จากปากเขาเองนั่นแหละ

อดน้อยใจอยู่นิดไม่ได้ว่า..หากเขาไม่อ้างชื่อก้องออกไป นะโมจะมาถึงที่นี่หรือเปล่านะ
.......................

แค่เพียงก้องเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำไม่กี่นาที พีก็เผลอหลับไปด้วยความเพลียจัด เสียงหายใจของคนหน้าคมดังสม่ำเสมอ มือเรียวลูบใบหน้าของพีด้วยความรักใคร่ ก้องอมยิ้ม นึกขำคนที่ทำเป็นงอนเขาอยู่เมื่อครู่ ...แต่ตอนนี้...กลับดูไร้เดียงสา... เวลาพีหลับ....ดูเหมือนเด็กเล็กๆที่ขี้อ้อน

ออกไปยืนชมวิวที่ระเบียง เรือนรับรองหลังนี้อยู่สูงมาก ทำให้มองเห็นวิวของอ่าวได้เป็นมุมกว้าง อากาศตอนบ่ายคล้อยนี้เย็นสบายไม่ถึงกับร้อนมากนัก นึกอยากออกไปเดินชมรีสอร์ท

หันมามองพีที่ยังคงหลับสนิท ช่างใจนิดว่าจะปลุกดีหรือไม่ แต่แล้วก็ตัดสินใจ ปล่อยให้พีหลับดึงผ้าห่มหนานุ่มคลุมตัวให้ หอมแก้มคนขี้เซาแผ่วๆ หยิบแว่นกันแดดแล้วเดินออกจากห้องไป

ลงมาที่ชายหาด ข้างหน้ามีสะพานที่ทอดออกไปเป็นท่าเรือลอยน้ำ ลมทะเลพัดมาเบาๆ ก้องสูดอากาศสดชื่นเข้าเต็มปอด รู้สึกดีจริงๆ หน้าสวยมียิ้มระบาย

เดินเล่นเรียบหาดไปเรื่อยๆ เตะฟองคลื่นเล่น...พยายามให้คลายความหม่นหมองในใจ แต่เรื่องที่พี่แก้วคุยกับเขาเมื่อวันก่อนวนกลับมาให้ใจกระตุกอีกครั้ง..ก้องอดคิดไม่ได้ว่า..สิ่งที่เขากำลังทำอยู่นี้...ถูกหรือผิด

ยิ่งพี่แก้วเอาแม่มาอ้างทำให้เขารู้สึกแย่มากขึ้นไปอีก...นี่เขาคงบาปมากนัก...ที่ทำให้แม่เสียใจ น้ำตารื้นที่ปลายตาสวย ขยับแว่นกันแดดมือเรียวปาดน้ำตาออกไป

“เฮ้อ..มาเที่ยวทั้งที หยุดคิดเรื่องเศร้าๆก่อนเถอะก้อง”ปากอิ่มพึมพำบอกตัวเองเบาๆ

เดินไกลจากหน้ารีสอร์ทมาพอสมควร สวนกับครอบครัวชาวต่างชาติที่มีพ่อแม่และลูกเล็กๆอีก 2 คน ก้องส่งยิ้มไปให้ ช่วงนี้เป็นฤดูฝนหรือที่เรียกว่าGreen season นักท่องเที่ยวดูจะบางตาไปบ้าง ...ก็ดี..เขาไม่ค่อยชอบคนพลุกพล่านเท่าไหร่

เดินจนมาถึงส่วนที่เป็นทางเข้ารีสอร์ท ตั้งใจเดินลัดชายหาดเข้าไปในร่มไม้ที่อยู่ติดกับห้องสมุด ต้นไม้ใหญ่ให้เงาร่มรื่นและอากาศก็เย็นสบาย แถมมีเปล ยวนน่ารักผูกไว้ให้นั่งเล่นด้วย

ก้องทิ้งตัวที่เปลผืนหนึ่งซึ่งผูกไว้กับต้นมะพร้าวสองต้น เอนตัวลงนอน ลมเย็นโชยแผ่วๆ...น่าจะติดหนังสือมาสักเล่มนะ
แต่...อืมมม...ชักง่วงนอน...ซะ...แล้ว...สิ ตาสวยปรือลง...ก้องเผลอหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว

ร่างสูงโปร่งของคนในชุดกางเกงขาสั้นสีขาวกับเสื้อเชิ้ตสีเดียวกันที่สวมคลุมเสื้อกล้ามสีฟ้าตัวในไว้โดยไม่ได้ติดกระดุม เดินอย่างเร่งรีบตรงไปในสวนป่าใกล้ๆห้องสมุดทันทีที่รถสปอร์ตหรูจอดสนิท

“เฮ้ นะโมจะไปไหนน่ะ”ไมค์ตะโกนเรียก...แต่ก็ไม่มีเสียงตอบ เพราะตอนนี้ใจของนะโมอยากจะเห็นหน้าใครคนหนึ่ง...ที่เพียงเห็นแค่แวบเดียวเมื่อครู่ตอนที่รถเลี้ยวเข้ามา ...คนที่แสนจะคุ้นเคย ...ใบหน้าหวานกับท่าทางการเดินแบบนี้ และเสื้อตัวนั้น...เสื้อเชิ้ตสีส้มอมชมพูอ่อน...ก้อง ต้องใช่ก้องแน่ๆ เขาจำได้...ภาพของก้องบดินทร์...ชัดเจนในใจเขาเสมอ

ที่เปลสีขาวนั้นร่างบางของคนที่ทำให้ใจเขากระตุกกำลังนอนเหยียดยาวอยู่ ใบหน้าสวยสะดุดตาภายใต้แว่นกันแดดสีเทาเข้มกรอบม่วงดูสงบ ริมฝีปากอิ่มเผยอน้อยๆ กอดอกยืนมองภาพนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก้มหน้าลงมาใกล้ เขาได้กลิ่นเหงื่อผสมแป้งจางๆจากกายคนที่ยังหลับอยู่ ...นะโมหน้าแดง กระซิบเบาที่ข้างหู

“ก้อง...ก้อง” ร่างบางยังนอนนิ่ง ไม่ไหวติง เอื้อมมือมาขยับแว่นกันแดดออก ตาสวยปิดสนิท เหลือให้เห็นเพียงแผงขนตากว้าง หนาและงอนนั้น ...

...ก้องบดินทร์ก็ยังคงเป็นก้องบดินทร์...ที่น่ามองเสมอ...แม้ยามหลับ

ไมค์เดินตามมาทันเห็นภาพที่นะโมก้มกระซิบที่ข้างหูคนในเปล ใจเขากระตุกวูบ ...

...อะไร...เมื่อกี้นี้...คือ...อะไร...นะโม... ผมไม่เข้าใจ....

...รู้สึกคอแห้งผากขึ้นมาเฉยๆ กลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก...พยายามสงบใจ ก่อนส่งเสียงไปพร้อมกับยิ้มขี้เล่นที่เจ้าตัวพยายามทำให้เหมือนปกติมากที่สุด

“อ้าวก้องเองหรอกหรือ...นะโมคุณนี่สายตาใช้ได้เลยนะ เห็นก้องตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ” ไมค์ทำลายความเงียบลง นะโมดึงสติกลับมา หน้าเจื่อนไปนิด ก่อนอ้อมแอ้มตอบ

“ก็...ตั้งแต่คุณเลี้ยวรถเข้ามาแล้วล่ะ ..ผมจำเสื้อได้...เสื้อตัวนี้ผมซื้อให้ก้องเป็นของขวัญวันเกิด”

ก้องปรือตาขึ้นมองเมื่อรู้สึกว่าไม่ได้อยู่ตามลำพังแล้ว

“อะ..อ้าว!นะโม “หน้าสวยเหรอหรา มองมาทางนะโมกับไมค์สลับกัน นะโมยิ้มน้อยๆ ส่วนไมค์หน้าเจื่อนไปมาก

“ตกใจไหมก้อง...ที่เห็นผมที่นี่”นะโมถามนัยน์ตารีเรียวมีประกายที่ยากจะคาดเดา

“เปล่า..ดีใจต่างหาก”ก้องลุกขึ้นยืน

“ไปคุยกันต่อที่บ้านเถอะ…ขึ้นรถกอล์ฟนะผมขับเอง”ไมค์บอก แต่นะโมปฏิเสธ

“คุณล่วงหน้าไปก่อนเถอะไมค์ ผมมีเรื่องจะคุยกับก้องนิดหน่อย เดี๋ยวเราเดินไปก็ได้นะก้อง ไม่ไกลใช่ไหม”นะโมหันมาถามก้อง หน้าสวยพยักน้อยๆ

“อืม..งั้นก็ได้”

ไมค์เดินจากไปแล้ว...แต่หนุ่มลูกครึ่งยังแอบหันกลับมามองสองหนุ่มที่ยังยืนคุยกันอยู่ นะโมมีสีหน้าแจ่มใสอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพบหน้าก้อง ผิดกับเมื่อครู่ที่เขาพยายามชวนคุย หามุกตลกคาเฟ่ที่นะโมเคยขำนักขำหนามาเล่าให้ฟังก็ยังยากจะเรียกสีหน้าสดชื่นนั้นขึ้นมาได้.

...แต่กับก้อง..นะโมเปลี่ยนไปแทบจะเรียกว่าแค่พลิกฝ่ามือ…ไม่ใช่สิ..แค่เพียงเห็นหน้าใสๆของก้อง...เท่านั้นต่างหาก..

นะโม...คุณ...กับก้อง...

... ไมค์กัดริมฝีปากตัวเองจนรู้สึกเจ็บ...

ก้องพานะโมเดินเรียบชายหาดกลับไปทางรีสอร์ท

“ขอโทษนะ..ที่ไม่ได้ชวน...ผมเองก็มากระบี่แบบไม่ได้เตรียมการอะไรเลย คือว่า...พี...อยากมาเที่ยวน่ะ”

ก้องบอก คนฟังชะงักไปนิดเมื่อได้ยินชื่อ..พี...พีรวิชญ์...

..ใช่สิ...ก้องมากับพี......เขาลืมไปได้ไง...พยายามยิ้มกลบเกลื่อนความรู้สึกแปลบๆในใจ

นะโมเล่าให้ก้องฟังว่า เพราะเขาเองก็อยากหาเวลาหยุดยาวมานานแล้ว พอไมค์ชวนและบอกว่าก้องมาพักที่นี่ด้วย เขาก็เลยยื่นพักร้อนกับพี่แอ้กะทันหัน โดนบ่นไปกระบุงโกย...แต่ก็คุ้มค่า

ก้องยิ้มตั้งใจฟังนะโมเล่า นึกหน้าเวลาพี่แอ้วีนได้ก็ขำ...ปล่อยเสียงหัวเราะหวานใสจนคนเล่าอดยิ้มกว้างไม่ได้

“อื้อ..นะโมดูโน่น...พระอาทิตย์กำลังจะตก”

ก้องชี้มือให้ดูพร้อมกับหยุดเดินหันหน้าไปยังทิศนั้น แสงสีส้มทองฉาบฉายแต้มใบหน้าสวย คนที่ยืนข้างแอบมองซีกหน้านั้นอย่างเขินอาย

ดีใจ...ที่ตัดสินใจมากระบี่

ดีใจ...ที่ได้ยืนอยู่ตรงนี้

ดีใจ...ที่ได้อยู่ในสถานที่ ที่สวยงามและบรรยากาศดีแบบนี้

ดีใจ...ที่ได้ดูพระอาทิตย์ตกทะเล...กับคนที่เขาแอบมีใจให้

...ดีใจ...เหลือเกิน...ที่มีคุณอยู่ข้างๆ...แม้ว่าจะแค่เพียงตอนนี้...ก้อง...ผมรักคุณ

เดินเรียบชายหาดมาเรื่อย...ทั้งคู่เงียบไปพักหนึ่ง...ฟ้ามืดแล้ว...ลมทะเลแรงขึ้น ไม่นานก็มาถึงล๊อปบี้ เมื่อเดินเข้าไปด้านในก็พบว่า ...พียืนกอดอกทำหน้าง้ำ ส่งสายตาวาวๆมองมาอยู่ก่อนแล้ว

หน้าสวยยิ้มหวาน ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาถูกคาดโทษจากคนหน้าคมแล้ว

พีเดินเข้ามาหา จงใจคว้ามือก้องมาบีบไว้พร้อมทั้งกระชับให้แน่นขึ้น

“จะไปเดินเล่นทำไมไม่ปลุกผม”

สายตาดุที่ส่งมาอย่างตั้งใจปรามคนหน้าสวย ทำให้ก้องยิ้มเจื่อน...นี่เขาทำอะไรผิดหรือ...ก้อง งง

“หวัดดีนะโม..ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่”

พีหันมาทักทาย นะโมยิ้มนิดยังไม่ได้ตอบว่าอะไร ไมค์ก็เข้ามาชวนไปที่ห้องอาหาร ... ก่อนที่บรรยากาศมาคุ...จะกรุ่นไปมากกว่านี้

อาหารเย็นเป็นอาหารพื้นเมืองซะส่วนใหญ่ ซึ่งประกอบไปด้วย..แกงส้มปลากระบอก แกงไตปลา ข้าวยำปักษ์ใต้ ห่อหมกทะเล สะตอผัดกุ้งสด อาหารส่วนใหญ่รสชาติค่อนข้างเผ็ดร้อน นอกจากกุ้งซอสมะขามและปลากระพงทอดน้ำปลา

ในกลุ่มมีพีคนเดียวที่ทานเผ็ดไม่ค่อยได้ ทำให้ก้องต้องคอยตักและเลือกอาหารที่คิดว่าเผ็ดน้อยให้พีเป็นระยะๆ แต่พีก็ยังไม่วายบ่นเรื่องอาหารเผ็ดอีก งอแง หงุดหงิดจนก้องต้องสั่งสลัดสาหร่ายทะเลและCalifornia Rollมาให้พีแทน

เฮ้อ...ต้องเอาใจซะหน่อย...วันนี้พีถูกแกล้งมาแยะแล้ว...แค่นี้คนถูกเอาใจก็ยิ้มออกมาได้

ภาพที่ก้องกับพีแสดงความรักต่อกัน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ประเจิดประเจ้อ...แต่นะโมก็อดรู้สึกแปลบในใจไม่ได้...ไม่อยากเห็นภาพนี้เลย...

เบนหน้าหนีจากภาพนั้น...ก็ต้องพบกับสายตาของใครคนหนึ่ง...ที่คาดว่าคงจ้องเขาอยู่นานแล้ว

นะโมเฉไฉทำเป็นหยิบน้ำขึ้นดื่ม หลบสายตาคู่นั้น..กลัวว่าไมค์จะจับพิรุตในแววตาเขาได้ ...

ดวงตาสีฟ้าใส ที่เคยวิบวับอยู่เสมอ แต่ตอนนี้กลับดูเฉยชา...จนนะโมอดแปลกใจไม่ได้... แวบหนึ่งตาสี
ฟ้านั้นมีแววหมองเศร้าจนเขาใจกระตุก

หลังอาหารค่ำ ไมค์พานะโมไปที่ห้องพัก ซึ่งอยู่อีกฝากหนึ่งของเรือนรับรอง แต่ยังคงมองเห็นวิวทะเลของอ่าวได้อย่างชัดเจน ผนังห้องเป็นกระจกใส ใช้เพียงม่านปิดกั้นเวลาที่ต้องการความเป็นส่วนตัวเท่านั้น

“คุณพักห้องนี้ก็แล้วกัน...ห้องผมอยู่ถัดไปนี้เอง..ขาดเหลืออะไรก็บอกนะ”

เดินไปกดปุ่มรูดม่านอัตโนมัติ ม่านทึบสีฟ้าน้ำทะเลซ้อนกับม่านสีขาวบางสะอาดตาก็ปิดกั้นความมืดมิดภายนอกไว้จนหมด...

ไมค์ยิ้มมุมปาก ลังเลนิดหนึ่งเหมือนจะพูดอะไรออกมา...แต่แล้วก็ไม่...ถอนใจ ก่อนจะเดินออกไป..

“เอ่อ..ไมค์..ขอบคุณมากนะ”

นะโมพึมพำเบาก้มหน้าเดินตามไมค์มาช้าๆเพื่อจะปิดประตู แต่แล้วเมื่อถึงหน้าประตูคนตัวโตก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว จนเขาเกือบจะชนไมค์เข้าแล้วสิ

ไมค์เท้าแขนกับกรอบประตูไว้ เสยผมที่ยาวปรกหน้าอย่างลวกๆ ยิ้มกรุ้มกริ่มแบบที่เคย แถมยื่นหน้ามาใกล้เขาอีก

“..หลับให้สบายนะครับ พรุ่งนี้โปรแกรมยาวเหยียดเชียวแหละ ผมจะพาไปพายเรือคายัคอย่างที่เคยสัญญาไว้ไง”

ตาวิบวาวนั้นกลับมาแล้ว..นะโมใจกระตุกอีกครั้ง..ไมค์..นี่คุณยังไม่เลิกล้มความตั้งใจอีกหรือ...

นะโมหน้าชา...เขารู้สึกผิด...

ผิด...ที่ครั้งหนึ่ง...เคยคิดว่าจะรับ...ใคร...เข้ามาในหัวใจได้

ผิด...ที่ครั้งหนึ่ง...เผลอตอบรับ...ความปรารถนาดีจากคนตรงหน้า

ผิด...ที่เฉยชากับความห่วงใย...และเอาใจใส่จากคน..คนนี้

ผิด...ที่เผลอแสดงออกกับก้อง...เหมือนอย่างที่เคย

ผิด..ที่ไม่อาจ...ตัดใจ...จากก้องได้...

และผิด...ที่ไม่อาจจะ...รักใคร...ได้อีกแล้ว...

...เขาผิด..ผิดมากจริงๆ

“ขอโทษนะ”ประโยคนี้นะโมกลืนลงคอไป...เขาไม่กล้าเอ่ยออกมา

ไมค์ถอยออกจากการยืนขวางประตูไว้ส่งยิ้มให้ นะโมพยักหน้ารับ

ไมค์กลับไปแล้ว นะโมยืนผิงประตูอย่างอ่อนล้า...วันนี้เขารู้สึกเหนื่อยมาก...อาจเป็นเพราะการเดินทาง...หรือภาพที่โต๊ะอาหารเมื่อครู่...ก็ไม่อาจแน่ใจได้...แต่สายตาของคนที่เพิ่งเดินจากไป ก็มีส่วนทำให้เขาสับสน...

หยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ...หวังว่าการแช่น้ำอุ่นๆคงทำให้คลายความตึงเครียดลงได้บ้าง

นะโมไม่รู้หรอกว่า ที่ด้านหนึ่งของประตูหนุ่มลูกครึ่งยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น..หน้าสวยได้รูปแบบคนตะวันตกที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่บัดนี้มีรอยเศร้า...ตาสีฟ้าใสที่เคยแวววาววิบวับก็กลับหมองหม่น

ไมค์รู้สึกคล้ายโดนคลื่นลูกโตซัดกระหน่ำแบบไม่ทันตั้งตัว ลอยเคว้งคว้างอยู่กลางทะเลกว้าง..เขาสำลักน้ำ...และกำลังจะจมดิ่งลงไปในทะเลที่มืดมิด
~ ~
~
อีกมุมหนึ่งของเรือนรับรอง พีกำลังคิดแผนการร้าย...หึหึ.. คนเจ้าเล่ห์นอนยิ้มกริ่มอยู่บนเตียง ทันทีที่เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นตาคมก็ปิดลงทันที

ก้องเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ ยืนมองคนบนเตียงที่นอนหงาย หลับตาพริ้ม ใบหน้าคมสันดูสงบ แต่ปากบางนั้นเหมือน...อมยิ้ม...คิ้วเรียวขมวดน้อยๆ

“พี..พี หลับแล้วเหรอ”

ก้องเรียกเบาๆ ไม่มีเสียงตอบจากปากบางนั้น ละสายตาจากคนที่คิดว่าหลับสนิท..เดินออกไปที่ระเบียง

อ่ะอ้าว..คนแกล้งหลับหน้ามุ่ย เมื่อไม่เป็นไปตามแผนที่คิดไว้ จริงๆแล้วฉากนี้ก้องต้องก้มมาใกล้เพื่อที่เขาจะได้ดึงให้ล้มลงบนเตียงไม่ใช่เหรอ...แล้ว...แล้ว…จะได้เล่นผีผ้าห่มกันไง...ฮือๆๆ..ทำไมผิดแผนอย่างนี้.

ก้องเปิดบานเลื่อนออก ยืนเท้าแขนกับขอบระเบียงมองเวิ้งอ่าวกว้างตรงหน้า ในความมืดที่ไม่มืดสักทีเดียว เกาะแก่งต่างๆยังพอมองเห็นได้บ้างเล็กน้อย…ลมพัดเย็นสบาย วันนี้..ไม่มีเมฆฝน ท้องฟ้าเปิดโล่ง ดาวส่องประกายวิบวาวอยู่ไกลๆ นับร้อยนับพันดวง

ความสุขนี้...จะยาวนานแค่ไหนนะ...เกิดคำถามขึ้นในใจอีกครั้ง…...ความกลัวแล่นเข้าสู่ใจดวงน้อยของก้องบดินทร์....รู้สึกเย็นยะเยือกในใจขึ้นมาเฉยๆ...ร่างบางสั่นน้อยๆ

น้ำตารื้นที่ปลายตาสวยแล้วก็ไหลรินออกมา ก้องถูกสวมกอดด้วยอ้อมแขนที่แสนจะอบอุ่นจากคนใกล้ใจ สะดุ้งเล็กน้อยกลืนก้อนสะอื้นลงคอไป มือเรียวรีบปาดน้ำตา ไม่อยากให้พีรู้ว่าเขากำลังไม่สบายใจ

“พี..ผมทำคุณตื่นหรือครับ”ส่งเสียงหวานที่พยายามไม่ให้มีสะอื้นออกไป

“เปล่า..ผมยังไม่หลับ..ผมรอคุณอยู่...ไม่เห็นคุณเข้านอนสักทีก็เลยออกมาตามไงครับ”

“ก้องตัวคุณหอมจัง”

กระซิบเสียงแผ่ว ติ่งหูอ่อนนุ่มถูกริมฝีปากบางเม้มเล่นอย่างหยอกล้อ จมูกโด่งฝังหนักที่ซอกคอขาวของคนในอ้อมกอด สูดดมความหอมจากกายนุ่มนิ่มสะอาดสะอ้านของคนรัก มือใหญ่ที่ซุกซนเลื่อนสัมผัสผิวเนื้ออ่อนนุ่มภายใต้เสื้อนอนของก้อง

“อื้อ..พีจั๊กจี้อ่ะ”

ก้องหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนรัก...ตอนนี้เขาอยู่ในอ้อมกอดของพี ก่อนที่จะทันได้ตั้งตัวพีก็โอบเอวบางให้ใกล้เขามากขึ้น พลิกตัวดันให้หลังก้องติดกับกำแพงด้านหนึ่ง แล้วแนบร่างเบียดประชิดก้องมากขึ้น ปากบางยิ้มน้อยๆ สายตาคมโลมเลียใบหน้าหวานตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์... หน้าสวย ปากแดงอิ่ม...ที่กำลังเม้มนิดๆ...ต้องตาต้องใจเขาเหลือเกิน..ลูบไล้แก้มใสแผ่วเบา...แต่แล้วก็ต้องสะดุดกับ..แผงขนตาที่เปียกชื้น

“ก้อง...คุณร้องไห้…มีอะไรไม่สบายใจอีกหรือ”

“พี..ผมกลัว..อยู่ดีดีก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเฉยๆ”

พีหน้าเสีย..ในใจสั่นไหว จรดหน้าผากเขากับหน้าผากของก้อง จ้องตาคู่สวยที่ไหวระริกนั้นเนิ่นนาน ส่งผ่านความรักและห่วงใยไปกับสายตานั้น…

“ก้อง...ไม่ต้องกลัว...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...ต่อจากวันนี้...คุณจะมีผมเคียงข้างเสมอนะ...อย่าลืมสิก้อง...ผมรักคุณนะ..ไม่มีอะไรจะทำให้ผมหมดรักคุณได้...เชื่อผม”

เสียงหวานไม่ได้ตอบกลับมา...มีเพียงหยาดน้ำตาไหลริน

ประคองใบหน้างามไว้ด้วยสองมืออุ่น ตากลมโตของคนตรงหน้าหลุบต่ำหลบสายตาคม พีจุมพิตอ่อนโยน ปลอบประโลมและซับน้ำตาให้ ก่อนที่ปากบางจะเคลื่อนประกบปากอิ่มที่เผยอรับจูบจากคนรักอย่างเต็มใจ

รสจูบที่อ่อนหวานและสัมผัสที่อ่อนโยนทำให้ก้องตัวลอยๆจำไม่ได้ว่าตัวเองถูกพามาที่เตียงได้อย่างไร ร่างของพีทาบทับร่างเขาไว้ ปากบางยังคงมอบจุมพิตที่ดูดดื่มและร้อนแรง ปลายลิ้นอุ่นชื้นแทรกเข้าช่วงชิงความหวานล้ำ เฝ้าเพียรแตะเรียวลิ้นหยอกล้อกันเล่นอย่างที่หวังให้เพลิดเพลิน...เพื่อให้ลืมความทุกข์ในใจจนหมดสิ้น

มือใหญ่ปลดเปลื้องชุดนอนที่ก้องเพิ่งใส่เมื่อครู่ตกไปข้างเตียง รวมทั้งเสื้อยืดตัวบางที่เขาใส่อยู่ วินาทีนี้ไม่มีอะไรหยุดอารมณ์ปรารถนาที่คุกรุ่นในกายของทั้งคู่ได้อีกแล้ว อยากปัดเป่าความหมองเศร้าในใจก้องให้หมดไป...ด้วยรสรักที่หอมหวานนี้

ไออุ่นที่แนบสนิทถ่ายทอดสู่กันและกัน ร่างที่เบียดแนบชิดพร้อมจะพาเขาเตลิดไปได้ทุกเมื่อ เหงื่อเม็ดเล็กแทรกซึมตามผิวกาย อุณหภูมิจากร่างแข็งแรงของพีที่แสนจะคุ้นเคยนำพาเขาสู่ความร้อนรุ่มที่ยากเกินห้ามใจ ปล่อยกายปล่อยใจไปสู่อารมณ์ปรารถนาและพร้อมให้พีนำพาเขาสู่ห้วงแห่งรัก...

เหมือนแหวกว่ายท่ามกลางหมู่เมฆและปุยนุ่น วาบหวิวและสั่นไหวไปกับการบรรเลงเพลงรักที่แสนอ่อนหวานและงดงาม พีพาเขาสู่ความเสียวซ่านที่ลึกล้ำเกินบรรยาย...หลายครั้ง...หลายหน..ใจเต้นระรัวและแรงจนแทบจะระเบิด...เขามีความสุขมาก...สุขล้น...จนแทบจะสำลักกับความสุขที่ได้รับนี้

ช่างสุขเหลือเกิน...อยากหยุดวันเวลาไว้แบบนี้...อยากให้มีแค่เราเท่านั้น...พี..ผมกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวไปแล้ว..เพราะความกลัว..กลัวที่จะสูญเสียคุณไป...

ความรักทำให้คนเห็นแก่ตัวใช่ไหม..แต่ผมยอม..ยอมที่จะเป็นคนแบบนั้น...ยอมที่จะตกเป็นทาสของความรักจากคุณนะพี...ผมรักคุณ...ได้ยินไหม..ว่า...ผมรักคุณ..

..”ฉันไม่มีอะไรเรียกร้อง ฉันไม่เคยต้องการอะไร…แม้ว่ามันจะดีแค่ไหน ก็ไม่ต้องการทั้งนั้น

แค่ในวันนี้มีเธอก็พอ ...นั่นก็พอแล้วที่ฉันต้องการ...ก็เธอนั้นคือทุกๆอย่างที่ใจเฝ้าคอย

ฝนจะแรงจะหนักแค่ไหน ฟ้าจะดำจะครึ้มเพียงใด แม้ต้องเจออะไรแค่ไหน ก็จะไม่กลัวทั้งนั้น

แค่มีคนรัก...คือเธอก็พอ ...เธอคือความรักที่ฉันต้องการ … จากวันนี้จะพ้นจะผ่านมันไปด้วยกัน

แค่มีเธอข้างกาย ทุกอย่างก็ดูเล็กน้อยลงไป แค่มีเธอก็อุ่นในใจ ไม่ต้องการใครอีกแล้ว

แค่มองไปเห็นเธอ หัวใจก็เข้มแข็งพอ ที่จะก้าวไปโดยไม่รั้งรอ... แค่ขอได้อยู่กับเธอ

ท้องทะเลกว้างใหญ่แค่ไหน แม้กำแพงจะหนาเพียงใด ทุกข์ที่มีจะหนักแค่ไหน จะไม่มีคำว่าท้อ

แค่เธอบอกฉันคำเดียวก็พอ บอกว่าเธอ...”รัก”...ให้ฉันมั่นใจ…สิ่งเลวร้ายจะสักเท่าไหร่ ถ้าเรารักกัน

แค่มีเธอข้างกาย ทุกอย่างก็ดูเล็กน้อยลงไป แค่มีเธอก็อุ่นในใจ ไม่ต้องการใครอีกแล้ว

แค่มองไปเห็นเธอ หัวใจก็เข้มแข็งพอ…ที่จะก้าวไปโดยไม่รั้งรอ แค่ขอได้อยู่กับเธอ

แค่มีเธอข้างกาย ทุกอย่างก็ดูเล็กน้อยลงไป..แค่มีเธอก็อุ่นในใจ ไม่ต้องการใครอีกแล้ว

แค่มองไปเห็นเธอ หัวใจก็เข้มแข็งพอ..ที่จะก้าวไปโดยไม่รั้งรอ แค่ขอได้อยู่กับเธอ

แค่มีเธอข้างกาย หัวใจก็เข้มแข็งพอ..ที่จะก้าวไปโดยไม่รั้งรอ… แค่ขอได้อยู่กับเธอ..”


.............................tbc…………….


ขอบคุณเพลงประกอบฟิค..
แอร์ กนิษฐิกา – แค่มีเธอข้างกาย (ost.เลื่อมพรายลายรัก)
คำร้อง ณรงค์วิทย์ เตชะธนะวัฒน์
ทำนอง /เรียบเรียง ปรเมศวร์ เหมือนสนิท

Create Date : 31 กรกฎาคม 2553		12 comments
Last Update : 4 กันยายน 2555 17:27:46 น.
Counter : 770 Pageviews.
Share Tweet