รักร้ายๆ..ลูกชายมาเฟีย 8

8.

วันนี้ผมเข้าไปตรวจสอบการเตรียมการเรื่องสถานที่ ที่ไอลดาพาราไดซ์ พร้อมกับนายหัวปัญญา คุยเรื่องรูปแบบงานกับน้องไอซ์ คุณต้นและคุณวิกานดา พร้อมขอผังบริเวณจัดงานมาดูด้วย ปรึกษาเรื่องการวางแผนการอารักษ์ขาทั้งนายหัว เจ้าบ่าวเจ้าสาวและคนสำคัญของผม ...น้องฟลุ๊ค...


คุณต้น เจ้าบ่าวของน้องไอซ์จัดทีมบอดี้การ์ดมาดูแลในงานนี้อย่างเข้มแข็งด้วย และจากการได้พูดคุยกับหัวหน้าทีมผู้ดูแลของคุณต้นแล้วก็เป็นที่น่าพอใจและผมก็หวังว่าเราคงทำงานร่วมกันได้อย่างดี ...ตลอดระยะเวลาที่ร่วมพูดคุยกันสีหน้าท่าทางที่แสดงออกของคุณต้น....มันทำให้ผมเชื่อได้จริงๆว่า... คุณต้นรักน้องไอซ์มาก... ผมดีใจกับน้องไอซ์ด้วยจริงๆ เพราะถ้าเป็นผม ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะรักน้องไอซ์ได้เท่าที่คุณต้นรักหรือเปล่า...



กว่าจะเสร็จการวางแผนงานก็เกือบบ่ายแล้ว น้องไอซ์เชิญทุกคนร่วมรับประทานอาหารกลางวันด้วยกันที่ห้องอาหาร ผมรับปากก่อนจะเลี่ยงออกมาโทรหานิกกี้ วันนี้เป็นอีกวันที่น้องฟลุ๊คออกไปข้างนอกโดยไม่มีผมไปด้วย

“นิกกี้ เป็นยังไงบ้าง เรียบร้อยดีไหม”

“ครับหัวหน้า...ทุกอย่างเรียบร้อยดี คุณฟลุ๊คอยู่ที่บ้านเพื่อนตลอดเลยครับ”

“อืม ..”

ผมวางสายแล้วกลับเข้าไปที่ห้องอาหาร วันนี้พ่อเข้ามาที่ไอลดาด้วยเพื่อมาเยี่ยมเยียนนายหัว พอเรารับประทานอาหารกลางวันเรียบร้อย ผมก็เลยขอตัวไปติดต่อธุระอื่นๆอีกเล็กน้อย น้องไอซ์เตือนให้ผมกับน้องฟลุ๊คไปลองชุดสำหรับใช้ในงานด้วย ความจริงผมเห็นว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรนักเพราะผมต้องทำหน้าที่บอดี้การ์ดในงาน การแต่งตัว หรูหราเต็มยศมันอาจไม่คล่องตัว แต่ก็ไม่อยากให้น้องไอซ์เสียความตั้งใจที่ดี ผมก็ได้แต่รับปากว่าจะหาเวลาไปเร็วๆนี้

ผมเข้าไปประสานงานที่หน่วยราชการเรื่องการขออำนวยความสะดวกด้านการจราจรเส้นทางจากบ้านเจ้าบ่าวเจ้าสาวมาที่โรงแรมในวันงาน ได้รับการช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่เป็นอย่างดี ชื่อเสียงของตระกูลธรรมมลและกลุ่มกังวานก้องเกียรติคุณก็น่าจะเป็นใบเบิกทางที่ดีที่ทำให้ทุกอย่างราบรื่น

ผมฮัมเพลงออกมาอย่างสบายอารมณ์ขณะขับรถเรื่อยๆออกจากสำนักงานตำรวจแห่งชาติ...วันนี้ผมรู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพลงAnyone at all คือเพลงที่ผมกำลังเปิดอยู่ขณะนี้ ผมนึกถึงเสียงหวานไพเราะนุ่มหู และ เสียงเปียโนพลิ้วไหวจากฝีมือน้อง นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วผมไม่ได้คุยกับน้องเลย ผมรีบต่อโทรศัพท์หาน้องฟลุ๊คโดยตรง ขณะรอให้น้องรับสายอยู่ๆก็รู้สึกตื่นเต้น....นานเหลือเกินกว่าสัญญาณตอบรับจะดังขึ้น

“ฮัลโหล...พี่โอ..ฟลุ๊คฮะ”

“อืม....เสร็จธุระหรือยัง พอดีว่าน้องไอซ์ให้ไปลองชุดสำหรับใส่ในงาน ..เอ่อ...พี่เห็นว่าไหนๆเราก็ออกจากบ้านมาแล้วก็อยากจะเข้าไปที่ร้านวันนี้เลยให้เสร็จเรื่อง”

น้องเงียบไปนิด ระหว่างที่รอเสียงหวานๆตอบกลับนั้นผมแทบจะหยุดหายใจเสียให้ได้... มันดูนานเหลือเกินในความคิดคำนึง …แว่วเสียงเปียโนพลิ้วหวาน แผ่วมาจากปลายสาย ...ตอนนี้น้องอยู่กับใครและน้องกำลังทำอะไรอยู่นะ..

“ฮะ..พี่ไปที่ร้านได้เลยเดี๋ยวฟลุ๊คให้จ่าหมานไปส่งที่นั่น...อีกไม่เกินชั่วโมงเจอกันที่ร้านนะฮะพี่โอ”

“อืม...แล้วพี่จะรอนะ”


อยู่ๆก็รู้สึกปวดแก้มขึ้นมาเฉยๆ...ไอ้อาการยิ้มจนหน้าบานมันคงเป็นแบบนี้กระมัง...เฮ้อ...มีความสุขจริงๆ... ผมตื่นเต้นที่จะได้เจอน้องครับ ...แม้ว่าเราจะอยู่บ้านเดียวกันแต่ระยะหลังมานี้การต้องเคร่งเครียดกับงานนี้ทำให้ผมไม่ได้มีเวลาดูแลน้องเลย...เมื่อผมกลับเข้ามาห้องน้องก็ปิดไฟไปแล้ว อยากgood night kiss…แต่ก็ทำไม่ได้ ....ที่ผมทำได้ก็แค่เพียงยืนมองห้องน้องอย่างเงียบๆในทุกคืน…เท่านั้น


แม้จะไม่ได้ติดตามน้องเอง แต่คนที่ผมส่งให้ไปดูแลน้องแทนก็นับว่าเชื่อใจได้ จ่าสมานนักแม่นปืนประจำสำนักงานตำรวจแห่งชาติ มือดีที่อาสาตามมาช่วยงานผม นิกกี้หนุ่มอารมณ์ดีที่ใครๆเห็นก็ไม่อาจคิดว่าจะเป็นบอดี้การ์ดได้เพราะสีหน้ายิ้มแย้มแบบแป๊ะยิ้มนั้นบดบังรัศมีของบอดี้การ์ดมาดขรึมไปเสียหมด แต่ความที่เป็นคนอารมณ์ดีทำให้น้องฟลุ๊คถูกใจนิกกี้มากและมักจะเรียกหาอยู่เสมอ ส่วนในเรื่องของฝีมือนิกกี้ก็ไม่เป็นรองใครเหมือนกัน


ผมมาถึงที่ห้องเสื้อหรูแบรนด์นอกนั้นก่อนเวลาเล็กน้อย ตั้งใจจะเข้าไปนั่งรอน้องในร้าน พนักงานดูแลต้อนรับผมอย่างดี รู้สึกเขินเล็กน้อยที่น้องๆในร้านเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นเจ้าบ่าว คุณนิดหน่อยเจ้าของร้านมาคุยเล่นเป็นเพื่อนและให้ผมเข้าไปลองชุดในห้องที่จัดเตรียมไว้เฉพาะเป็นการส่วนตัว ชุดที่น้องไอซ์เตรียมไว้ให้ เป็นชุดสูทกระดุมสองเม็ดสีเทาเข้มที่ทำให้ผมไม่รู้สึกเขินมากนักเนื่องจากเชิ้ตด้านในเป็นผ้าไหมสีชมพูอ่อนที่อ่อนมาก กับหูกระต่ายสีชมพูสด ...มันดูโก้เกินกว่าบอดี้การ์ดจะสวมขณะปฏิบัติงาน...แต่เพราะว่าผมต้องทำหน้าที่พี่ที่ดี...ตามใจเจ้าสาว


ผมรับชุดนั้นมาแล้วเข้าไปลองสวมในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาส่องกระจกด้านนอกและให้คุณนิดหน่อยช่วยดู โดยส่วนตัวผมเองก็เห็นว่าพอดีแล้ว ช่วงแขน ไหล่ ข้อมือและชายเสื้อ อยู่ในเกณฑ์ที่ผมพอใจนับว่าเป็นสูทที่ดูดีมาก หรูด้วยเนื้อผ้าและการออกแบบ

“แหมสวมได้พอดีเชียวฮ่ะ...หล่อมาก..ก...ก.. ฮ่ะคุณโอ...เอิ่ม....สูทผ้าวูลเส้นใยเบอร์ 150 ไม่หนาจนเกินไปกำลังเป็นที่นิยมมากเลยฮ่ะ เพราะเหมาะกับอากาศของบ้านเรา เป็นไงบ้างคะคุณโอ อึดอัดหรือหลวมไปไหมคะ ลองสวมนานๆค่ะ..เดินค่ะ...นั่งค่ะ...ถ้าไม่สบายยังไงนิดหน่อยจะได้ให้เด็กแก้ให้”

“ผมก็ว่ามันก็ดีแล้ว..แต่..อืม..”

ผมส่องกระจกดูตัวเอง หันซ้าย..ขวา..อืม...ทุกอย่างก็ดูเข้าที ..แต่..แต่...อื่ม...

“แต่พี่ไม่เหมาะกับหูกระต่าย..”

ผมหันไปตามเสียงหวานที่ดังอยู่ด้านหลัง...ฟลุ๊คยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง...น้องเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ...นี่คงยืนดูผมลองชุดอยู่นานแล้วสิท่า...เขินจัง... ใบหน้าหวานมียิ้มจางๆ...พลอยทำให้ผมอดยิ้มตอบไม่ได้

“คุณนิดหน่อยมีเน็คไทสีชมพูไหมฮะ ...ขอฟลุ๊คดูหน่อยสิฮะ”

“แอร๊ยยยน้องฟลุ๊คสุดหล่อมาแล้ว...เดี๋ยวพี่นิดหน่อยไปดูก่อนฮ่ะรอสักครู่นะฮ่ะ”

“มานานแล้วหรือ...พี่ไม่ได้ยินเสียงเลย”

ผมเอ่ยออกมาเบาๆพอให้เราทั้งคู่ได้ยิน ตั้งใจสบตาโตสวยนั้น น้องจ้องกลับมานิด ก่อนจะหลบสายตามองไปทางอื่น เหมือนน้องเลี่ยงที่จะไม่สบตาผม...แต่ผมไม่ยอม..สายตาคมกล้าของผมยังจับจ้องใบหน้าที่ไม่ได้เจอมาเกือบสองอาทิตย์นั้นอย่างไม่วางตา

“ฮะ...สักครู่แล้วฮะ”

กำลังจะชวนคุยต่อแต่คุณนิดหน่อยถือกล่องเน็คไทเข้ามาให้เลือกหลายเส้นแต่ละเส้นเป็นสีชมพูที่อ่อนแก่ไล่กันไปตามลำดับ น้องหยิบเส้นหนึ่งขึ้นมาทาบกับตัวผมแล้วค่อยเลือกไปเรื่อยๆ คุณนิดหน่อยขอตัวออกไปด้านนอกสักครู่เพราะเด็กๆเข้ามาเชิญไปรับโทรศัพท์

“พี่ลองเส้นนี้ดูนะฮะ...สวยดี”

น้องหยิบเน็คไทเส้นหนึ่งที่ทำจากผ้าไหมสีชมพูไม่มีลายสีเข้มกว่าเสื้อเชิ้ตตัวในของผมประมาณ5-6เบอร์ได้ส่งมา ให้ ผมรับมาผูกแล้วส่องดูกับกระจก ...ก็สวยดี หันกลับไปให้น้องช่วยดูอีกครั้ง คนหน้าหวานยืนเอามือลูบคางตัวเองเบาๆอย่างใช้ความคิดก่อนจะเดินเข้ามาใกล้

“ขอโทษนะฮะพี่โอ ฟลุ๊คขอลองผูก ดูหน่อยนะฮะ”

มือเรียวสวยรูดเน็คไทที่คอผมออกก่อนที่น้องจะบรรจงผูกให้ใหม่...ดวงตากลมโตที่ก้มต่ำทำให้เห็นเพียงแผงขนตางอนยาวกระพริบน้อยๆอยู่ตรงหน้า แก้มใสระเรื่อสีตามธรรมชาติ...กับปากแดงอิ่ม..อืม... เราอยู่ใกล้กันมาก...มากจนผมได้กลิ่นจางๆของ Bvlgari Aqua กระจายจากตัวน้อง กลิ่นหอมที่เป็นกลิ่นเดียวกับผม ... ผมยิ้มพอใจ ...แอบสูดกลิ่นหอมจากกายน้องและถือโอกาสสำรวจใบหน้าของน้องที่กำลังตั้งใจผูกเน็คไทให้ผม ...อืม...แค่ผมไม่ได้เจอหน้าน้องแค่สองอาทิตย์ ทำไมผมรู้สึกว่าน้องผอมไป ใบหน้าหวานที่เคยอิ่มเอิบ...ดูเรียวลง ...ไม่ซูบ... แต่..

“...สวย...”

“ใช่ไหมล่ะ เน็คไทผ้าไหมสีวาวเลื่อม เหมาะกับการผูกแบบทบหรือสองทบง่าย ๆ แล้วจะเกิดรอยบุ๋มแบบหยดน้ำหรือเป็นแฉกคล้ายทองหยิบ ผูกแบบนี้จะทำให้เห็นความมันเงาของผ้าไหมได้ดีขึ้น”

น้องยิ้มกว้างเงยหน้าขึ้นสบตาผมที่กำลังจ้องมองอยู่อย่างจัง ตาโตสวยมีแววไหวระริก ปากแดงอิ่มเม้มนิดๆ แก้มใสแดงระเรื่อ...ก่อนจะหลบสายตาของผมเมื่อได้ยินเสียงพี่นิดหน่อยแว่วมาแต่ไกล

“น้องฟลุ๊คฮ่ะ..ลองชุดนี้ดูฮ่ะ ชุดนี้น้องไอซ์ตั้งใจเลือกเองกับมือเลยนะฮ่ะ”

“ฮะพี่”

ผมลอบถอนหายใจ...โล่งใจที่น้องเข้าใจผิด....คิดว่าผมชมเน็คไท..สวย...หึๆๆ ผมหันไปมองตัวเองในกระจกอีกครั้งและแอบมองเงาสะท้อนของน้องด้วย คนหน้าหวานตอนนี้อยู่ในชุดลำลอง เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาเต่อสีฟ้าอ่อนๆสวมแจ๊กเก็ตมีฮูดสีฟ้าคราม...อยู่ๆผมก็นึกถึงเด็กชายน้อยๆ...คนที่เถียงคำไม่ตกฟาก...ไอ้เด็กดื้อของผม

“ไอ้พี่เกรียน..หยุดก่อนได้ไหม..ฟลุ๊ค!...เหนื่อย!...อ่ะ!!”

คนตัวเล็กที่เดินตามผมไม่ทันก็ได้แต่ร้องโวยวาย เอาเสียงข่มไปอย่างนั้น ผมหยุดเดินและหันกลับมาอย่างเสียไม่ได้เพราะเสียงโวยวายที่ดังขึ้นเรื่อยๆนั้น และก็พบว่าใบหน้าหวานตอนนี้มีเหงื่อเม็ดเล็กๆซึมตามไรผมและต้นคอ ปอยผมที่เปียกชื้นนั้นจับกันเป็นช่อทำให้ใบหน้าหวานดูน่ามอง หึๆ...เหมือนทอมบอยเลย

“ก็บอกแล้วว่าให้กลับบ้านไปก่อน...นี่จะตามมาทำไมก็ไม่รู้ เดินไกลนะ”

ผมกอดอกมองดูสภาพคนที่ตัวเล็กแต่เสียงดังยืนเอามือเท้าเอวปาดเหงื่อก็อดขำไม่ได้ แดดวันนี้ก็ร้อนจริงๆแหละ ดูไปก็น่าสงสารเหมือนกันนะ ปากแดงนั้นเม้มแน่นอย่างงอนๆ

“กลับไปก่อนปะ”

“ไม่!!..จะมาทิ้งกันได้ไงอ่ะ..ไหนว่าจะไม่ทิ้งน้องไง..ไอ้พี่บ้า..ฮึก!”

“อ้าวๆๆจะมาเบะอะไรเนี่ย...โอ๊ย!!....ไอ้เด็กดื้อ”

น้องทิ้งตัวนั่งที่ใต้ต้นหูกวางข้างทางเดินนั้นอย่างอ่อนแรง ตาแดงๆนั้นเริ่มมีน้ำใสคลอที่ปลายตา เรื่องของเรื่องคือผมมีธุระสำคัญกับเพื่อนซึ่งก็คงต้องคุยกันยาวตามประสาแหล่ะครับ ก็บอกน้องแล้วว่าวันนี้คงดูหนังเป็นเพื่อนไม่ได้แต่น้องก็ไม่ยอมครับ ความจริงผมผิดเองด้วยที่นัดซ้อน..ก็หลังจากปิดเทอมที่ผมต้องฝึกภาคสนามอย่างหนัก ...เพราะผมกับน้อง...เราไม่เจอกันเดือนกว่าทำให้ผมอยากรู้ว่าไอ้เด็กดื้อของผมมันเป็นยังไงบ้าง

แต่เพื่อนที่ไม่เจอกันมานานตั้งแต่ผมสอบเข้าสามพรานได้ตอนม.4 เพิ่งกลับมาจากอังกฤษและว่างวันนี้เท่านั้นเพราะมันมีคิวเดินสายไปพบญาติๆที่ต่างจังหวัดโทรมาชวนให้ไปพบกันพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆอีกหลายคนมันบอกว่าจะจัดปาร์ตี้ที่บ้านครับ บ้านมันอยู่ในซอยลึกที่ต้องเดินลัดเลาะผ่านสวนมะพร้าวเข้าไปอีกเกือบครึ่งกิโล รถยนต์เข้าไม่ได้ ความจริงทางที่รถเข้าได้ก็มีแต่อ้อมไกลมาก สำหรับผมชินแล้วครับพวกเราเดินผ่านทางนี้กันบ่อยๆพอเข้าสวนแล้วก็ร่มรื่นไม่ร้อนแล้วครับ

ผมเดินกลับมาขยี้หัวเพื่อปลอบใจคนที่กำลังทำปากแบะตาแดงตรงหน้า อากาศร้อนเหลือเกินและดูเหมือนฝนจะตั้งเค้ามาแล้วด้วย สงสารคนที่นั่งหอบแดดปากแดงนี้อยู่เหมือนกัน

“ฮึก..ไอ้บ้า!..ฮื่อๆๆ...”

กำปั้นน้อยนั้นชกที่ไหล่ผมอย่างแรง เพราะความโกรธ ปากอิ่มเม้มแน่น มีแววน้อยใจอยู่ในตาโตสวยคู่นั้น

“พี่ขอโทษ จะไปด้วยก็ได้”

แค่นั้นไอ้เด็กดื้อก็ยิ้มออกมาได้ เราเดินไปตามทางเดินเล็กๆในสวนที่ร่มครึ้ม ตอนนี้น้องคงอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เพราะสวนผลไม้แถบชานเมืองแบบนี้เราไม่ค่อยได้มากันบ่อยๆ มีท้องร่องยาวที่เต็มไปด้วยตะไคร่และพืชน้ำเต็มทั้งคู ในสวนดูเหมือนจะเป็นส้มโอและมะพร้าวน้ำหอมเป็นส่วนใหญ่

ยังไม่พ้นจากสวนฝนที่ตั้งเค้าเมื่อครู่ก็เทโครมลงมา เปียกปอนไปทั้งคู่เลยครับ ผมพาน้องวิ่งเมื่อเห็นหลังคาบ้านไอ้ยศไกลๆ แต่น้องลื่นล้มครับ ตัวเปรอะดินโคลนไปหมดและที่สำคัญข้อมือซ้ายของน้องถูกหนามต้นส้มโอขูดเป็นรอยยาวเลือดออกเยอะเลยครับ

“พี่โอ!..ฮือ..อ..อ.”

“อ่ะ!ฟลุ๊ค”

น้องร้องไห้จนได้ครับ ผมรีบเอาผ้าเช็ดหน้าผูกทับแผลไว้ เรามาถึงบ้านไอ้ยศก็เป็นลูกหมาตกน้ำพอดี แม่รีบให้ผมกับน้องไปอาบน้ำสระผมครับ น้องถูกแม่จับแต่งตัวใหม่แล้วครับ หน้าขาวปะแป้งลายพร้อยมันก็ดูน่ารักดีหรอกครับ แต่..กางเกงขาสั้นสีขาวตัวนั้นมันจะสั้นไปไหมครับแม่ ...

“หน้าหวานยังกับเด็กผู้หญิงแน่ะ...เหมือนตุ๊กตาเลย”

แม่ไอ้ยศหัวเราะชอบใจใหญ่ ผมเพิ่งรู้ว่าชุดที่น้องใส่เป็นของน้องแยมน้องสาวไอ้ยศมัน...แม่รีบพาน้องไปทำแผลแล้วครับ ดีที่แม่เป็นพยาบาลมีอุปกรณ์ทำแผลอย่างครบถ้วนแม่พาน้องไปฉีดยากันบาดทะยักที่อนามัยใกล้ๆบ้านด้วย ผมรู้สึกผิดมากเลยครับที่พาน้องมาแบบนี้และยังทำให้น้องเจ็บตัวด้วย ออกไปนานเกือบชั่วโมงน้องก็กลับมา หน้าบานมาเชียวเพราะแม่ซื้อไอศกรีมปลอบใจให้ด้วย

งานปาร์ตี้สำหรับผมมันกร่อยไงไม่รู้สิ ทั้งๆที่ผมเป็นเพื่อนมันนะดูเหมือนไอ้ยศมันไม่สนใจคุยกับผมสักเท่าไหร่เลย ไอ้เพื่อนคนอื่นๆก็ด้วยพากันเอาอกเอาใจไอ้เด็กดื้อของผมกันใหญ่ เดี๋ยวคนนั้นก็น้องฟลุ๊คครับทานนี่ไหมครับ น้องฟลุ๊คเล่นเกมส์นี้หรือยัง ดูวีดีโอเรื่องนี้กันไหม... ไอ้เด็กดื้อนี่ก็ช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆเชียว ..ขาน่ะ...ขาแบบนี้ที่ผมเข้าใจผิดมาแล้วครั้งหนึ่ง ขาที่เรียวสวยอย่างกลับเด็กผู้หญิงแบบนี้ไง...ฮื่ยๆๆ!!..แล้วจะนั่งเบียดทำไมกันบนโซฟาแคบๆนั่นอ่ะ!!..ชิส์!!


ผมขอตัวกลับเมื่อไอ้เด็กดื้อหมดฤทธิ์และหลับพิงกับบ่าผมอยู่นานแล้ว ผมโทรเรียกลุงแช่มให้มารับเรา ลุงมาอุ้มไอ้เด็กดื้อไปขึ้นรถ ผมจับให้น้องนอนหนุนตักผมมาตลอดทางจนถึงบ้าน ใบหน้าหวานกับแผงขนตางอนงามนั้นทำให้ผมใจกระตุก..ผมมั่นใจว่าเวลานั้นผมเกิดอาการหวงน้องอย่างมาก..ผมลูบแก้มใสที่อุ่นนุ่มนั้นอย่างแผ่วเบา เอนหลังหลับตาพิงเบาะรถอย่างอ่อนล้า...เป็นครั้งแรกที่ผมรู้ใจตัวเอง...ผมรักไอ้เด็กดื้อคนนี้เข้าให้แล้ว

น้องรับชุดสูทสีเทาที่คล้ายกับของผมมาดู เนื้อผ้าและแบบคล้ายกันมากแต่ของน้องดูเล็กกว่านิดหน่อยและออกจะทันสมัยด้วยว่ากางเกงเป็นเดฟที่ไม่รัดมากนัก..ดูดีเลยทีเดียว ผมนั่งรอน้องเข้าไปลองเสื้อผ้า ระหว่างนี้ผมก็โทรบอกให้นิกกี้กับจ่าหมานกลับไปก่อนเพราะผมจะพาน้องกลับบ้านเอง รู้สึกสุขในใจอย่างประหลาดผมควรจะทำอะไรบางอย่าง อย่างที่ได้ตั้งใจไว้นานมาแล้ว ผมอยากพัฒนาความสัมพันธ์ของผมกับน้องให้ก้าวไปอีกขั้นเหมือนที่เมย์เคยบอกไว้

“ คนเราต้องรู้จักไขว่คว้าหาสิ่งที่จะทำให้เรามีความสุขบ้าง โอทำเพื่อคนอื่นมามากแล้ว..ต่อไปนี้ลองทำเพื่อตัวเองดูบ้างไม่ดีหรือคะ”

“ครับเมย์..ผมจะทำตามหัวใจตัวเองสักที...อวยพรให้ผมด้วยนะครับ”

ทันทีที่ประตูห้องลองเสื้อเปิดออก น้องก้าวมายืนอยู่หน้ากระจก เงาสะท้อนนั้นทำให้ผมตกตะลึง...หนุ่มน้อยหน้าหวานในชุดสูทสีเทาเข้มเข้ารูปกับเสื้อเชิ้ตผ้าไหมสีชมพูอ่อนที่มีระบายบริเวณช่วงอก ผูกริบบิ้นสีชมพูเป็นหูกระต่ายที่คอ ปลายแขนเสื้อเชิ้ตที่โผล่พ้นข้อมือนั้นตั้งใจให้เป็นระบายน้อยๆ กางเกงขาเดฟที่ไม่รัดมากแต่เข้ารูปทำให้ช่วงขาที่เรียวยาวอยู่แล้วของน้องดูยาวมากขึ้น ...ช่างงดงามเหลือเกิน...

“แอร๊ยยยๆๆ...น้องฟลุ๊คน่ารักมากๆเลยค่ะ..เดี๋ยวนะคะ”

คุณนิดหน่อยกุลีกุจอจับน้องมานั่งที่หน้ากระจกอีกด้านทำการเซ็ทผมให้น้องอยู่ครู่ก่อนจะหยิบต่างหูรูปหยดน้ำทำจากเพชรเดี่ยวสีชมพูเล็กๆสวมที่หูด้านซ้าย...เพชรเม็ดนั้นวาววามอยู่ที่ปลายติ่งหู

ผมแทบหยุดหายใจเมื่อใบหน้าหวานนั้นอยู่ตรงหน้า ไม่รู้ตัวว่าถูกคว้าข้อมือไปจัดการเซ็ทผมตั้งแต่เมื่อไหร่สุดท้ายผมกับน้องถูกคุณนิดหน่อยจับถ่ายรูปคู่กันอยู่หลายใบในชุดนั้น

“หึๆ”

“หัวเราะอะไรฮะ...ขำมากหรือไง พี่นิดหน่อยนี่ก็นะทำอะไรก็ไม่รู้”

ถึงปากจิ้มลิ้มจะบ่นๆไปแต่ก็ไม่เห็นว่าใบหน้างามนั้นจะงองุ้มอย่างคนอารมณ์เสีย ผมกลับคิดไปว่าน้องพึงใจเสียมากกว่า คงเหมือนกับผมยามนี้ มีความสุขเหลือเกิน รูปโพราลอยด์ใบหนึ่งที่ผมกับน้องถ่ายเมื่อครู่ถูกผมเก็บซุกไว้ที่อกเสื้อด้านซ้าย น้องเอนกายพิงกับเบาะรถอย่างสบายใจหลังจากที่เราออกจากห้องเสื้อมาได้ครู่หนึ่ง ผมขับพาน้องไปทานอาหารที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแถวๆพุทธมณฑลในร้านที่ค่อนข้างกว้างขวางและมีมุมที่เป็นส่วนตัวอยู่มาก บนโต๊ะจุดโคมจากเทียนหอมให้แสงแวบวาบพลิ้วไหว โรแมนติกเหลือเกิน มันดูเหมาะกับการมาทานอาหารของคู่รักมากกว่า ..อืม..ผมเขินแฮะ

ทานอาหารกับเงียบๆผมชวนน้องคุยเรื่องที่ออกมาทำธุระข้างนอกบ่อยๆ น้องตอบแค่ว่าออกมาหาเพื่อนและเล่นดนตรีกันบ้างก็เท่านั้น ผมก็เลยพยักหน้าไม่อยากรู้มากนักเพราะผมถือว่าเป็นเวลาส่วนตัวของน้อง ผมยิ้ม ในใจนึกถึงเรื่องที่ตั้งใจจะบอกกับน้องไว้ตลอดเวลา

“นานแล้วนะที่ไม่ได้คุยกันสบายๆแบบนี้ ..ส่วนใหญ่ก็มักจะทะเลาะกันอยู่เรื่อย”

“ก็เรื่องไม่เป็นเรื่องตามประสาเด็กๆนะฮะ..แต่...ตอนนี้ฟลุ๊คโตแล้ว”

น้องยิ้มจางๆทานอาหารไปเพียงเล็กน้อยก็รวบช้อนบอกว่าทานมาจากบ้านเพื่อนบ้างแล้วและยังไม่ค่อยหิว ผมสั่งไอศกรีมบลูเบอรี่ให้น้อง น้องยิ้มหวานรับมาทานอย่างเต็มใจ บรรยากาศการทานอาหารวันนี้ราบเรียบและเบาบางเหลือเกินในความรู้สึกของผม น้องดูเหมือนแปลกไปจากที่ผมเคยเจอ น้องคนที่มักจะแสดงอารมณ์อย่างตรงไปตรงมาคนนั้น..หายไป..น้องเก็บอาการและแสดงแต่ด้านที่ทำให้ผมพอใจเป็นส่วนใหญ่...ผมรู้สึกเหมือนอากาศรอบกายมันเหลือน้อยเกินไป ..หายใจไม่ทั่วท้อง..หวิวไหวในความรู้สึก..ฟลุ๊คคนนี้...คือคนที่ผมไม่รู้จัก

ผมขับรถกลับมาเมื่อทานอาหารเรียบร้อยแล้ว กำลังจะเอ่ยบทสนทนาที่ตั้งใจไว้แต่การที่ น้องเอนเบาะราบลงและหลับตา นั่นคือการตัดบทสนทนาสำหรับเรา ..ผมคิดอยู่นานว่าเพราะอะไรบรรยากาศระหว่างเราถึงเป็นแบบนี้ ทั้งที่ผมตั้งใจจะบอกบางอย่างกับน้อง แต่น้องเหมือนจะปิดประตูการรับรู้ทุกทาง น้องตั้งใจตีตัวออกห่างจากผม ...ผมเชื่ออย่างนั้น

เราเข้าลิฟต์มาด้วยกัน ตลอดระยะเวลาแค่อึดใจในลิฟต์นั้นก็ทำให้ผมแทบบ้า อยากดึงไหล่บางๆของคนตรงหน้ามาใกล้... ผมน่าจะคว้าข้อมือน้อยๆนั้นไว้เสียก่อน... แล้วกระซิบความในใจออกไปเสียที แต่ผมทำได้เพียงยิ้มเมื่อน้องโบกมือให้ ยืนมองน้องเดินลับหายเข้าห้องนอนไป …เฮ้อ...

Create Date : 17 มกราคม 2555		9 comments
Last Update : 17 มกราคม 2555 19:54:40 น.
Counter : 860 Pageviews.
Share Tweet