ความรักร่ำไร...อวี๋ฉิง

ปกหลัง...‘ซือถูโซ่ว’ถูกพ่อบุญธรรมรับมาเลี้ยงไม่ใช่ในฐานะ ‘ลูก’หากเป็น ‘สัตว์’ตัวหนึ่ง เพราะเป็นสัตว์ นางจึงมิอาจแยกแยะมนุษย์ด้วยการมองหรือฟังเสียงเพียงจำแนกคนจากการดมกลิ่น แล้วทั้งชีวิตนางก็จดจำได้แค่พ่อบุญธรรมกับหมิงเสียง...พี่สาวซึ่งดีต่อนาง ทว่าก็หวาดกลัวนางเช่นกัน

แต่ในปีนั้นหมิงเสียงที่มีเรือนกายสูงใหญ่นั่นกลับไม่กลัวนาง ไม่รังเกียจเลือดซึ่งท่วมร่างนางจากการไล่ล่าสังหารซ้ำยังกอดกล่อมนางนอนหลับ ทว่าเมื่อตื่นขึ้น นางก็ลืมเลือนหมิงเสียงผู้นั้นไปจากใจเช่นเดียวกับเรื่องทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

ส่วนเขา... ‘มู่หรงฉือ’กลับไม่เคยลืมเด็กหญิงคนนั้นต่อให้เวลาล่วงผ่านมาหลายปีก็ตาม จนเมื่อเขาพบนางอีกครั้ง นางได้เติบโตเป็นเด็กสาวงดงามแต่เขารู้... ว่านางยังคงเป็นสัตว์ร้ายที่อาศัยเพียงสัญชาตญาณดุจเดิม

หนนี้เขาจะไม่ทำเรื่องที่ต้องเสียใจภายหลังอีก จะทุ่มเททำให้นางกลับมาเป็นคนปกติให้ได้แม้รู้ดีว่านางอันตราย ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกและไม่เคยบันทึกสิ่งใดไว้ในความทรงจำได้เลยก็ตาม

อ่านจบ...เล่มนี้เป็นเล่มที่สองต่อจากลิขิตนำพาในชุดม่านรักเคหาสน์ธารฟ้า...จริงๆไม่จำเป็นต้องอ่านต่อเนื่องก็ได้ค่ะแต่เชื่อเถอะว่า...ถ้าได้อ่านเล่มใดเล่มนึงแล้ว...ไม่พลาดที่จะตามต่อแน่ๆ 555

ซือถูโซ่ว...ได้เข้ามาอยู่เคหาสน์ธารฟ้าหลังจากเฟิ่งหมิงเสียง(นางเอกลิขิตนำพา)ไม่นาน...แทนที่ชีวิตนางจะได้สุขสบายเป็นคุณหนูแต่กลับถูกเลี้ยงเพื่อไว้ใช้งานพ่อบุญธรรมฝึกนางเยี่ยงสัตว์ป่าที่ใช้สัญชาตญาณในการแยกแยะผู้คนและคนที่อ่อนแอก็ต้องตายคนที่แข็งแรงเท่านั้นที่สมควรมีลมหายใจอยู่...โซ่วเอ๋อร์ไม่สูญเสียการจดจำต่างๆไม่ว่าจะใบหน้าหรือน้ำเสียงของผู้คนรอบข้าง นางจำเพียงกลิ่นกายเท่านั้น...นางสามารถฆ่าคนได้ด้วยมือเปล่าแต่กลับไร้เดียงสาเป็นที่สุด

“เจ้าคิดว่านางเพียงวิปลาสไปง่ายดายเช่นนี้?นางจำเจ้ากับหมิงเสียงผิดหาใช่เพราะสองตาไม่สามารถเห็นคน สองหูไม่สามารถได้ยินแต่เป็นตาและหูของนางล้วนไม่อาจแยกแยะหน้าตาและเสียงของคนแล้วสิ่งที่นางพึ่งพาคือความรู้สึก คือกลิ่นข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าข้าสามารถอบรมสั่งสอนนางได้ดีถึงเพียงนี้ ให้นางฆ่าคนให้ข้านางไม่อาจพูดว่าไม่ ในใจนางมีเพียงความคิดว่าผู้แข็งแกร่งรอดชีวิตและผู้อ่อนแอสมควรตายข้าควรต้องพูดว่านางได้ดั่งใจข้า เติบโตขึ้นมาได้ดียิ่ง ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไปกระทั่งอะไรเรียกว่าอารมณ์ความรู้สึกนางก็คงไม่รู้ ในใจนางมีเพียงข้ามีเพียงแข็งแกร่งและอ่อนแอ”

มู่หรงฉือ...หมอเทวดาผู้มีใบหน้าอ่อนเยาว์ราวยี่สิบต้นๆ มีชื่อเสียงมานานบ้างก็ว่าเขาอายุ 40ปี ไปจนถึง 80 ปีก็มี (จนตอนจบก็ยังไม่รู้ว่าพระเอกอายุเท่าไหร่กันแน่) แล้วยังเดินช้า ช้ามากๆแถมยังสูญเสียวรยุทธ์ไปอีก ใจเย็นช่างสังเกตและที่สำคัญเลยคือเข้าใจนางเอกเป็นที่สุด

“พี่ใหญ่ท่านบอกข้ามาตามตรงว่าปีนี้ที่แท้ท่านอายุเท่าไรได้หรือไม่”

“เทียบกับเจ้าข้าก็แก่กว่ามากเหลือเกินแล้ว”

ซือถูโซ่วถูกมู่หรงฉือช่วยไว้จากการเข้าสังหารหมู่ตระกูลหนึ่งแต่เขาเสียใจยิ่งที่ไม่สามารถช่วยนางให้รอดพ้นจากพ่อบุญธรรมของนางได้เขาเลยได้แต่เฝ้าคิดว่าเป็นความผิดของเขาที่ปล่อยให้นางมีชะตากรรมอย่างนั้นต่อไปเมื่อรู้ข่าวว่าพ่อบุญธรรมของนางตายแล้ว เขาเลยเดินทางไปยังเคหาสน์ธารฟ้าเพื่อรับตัวนางไปอยู่ด้วยกันใช้เวลาที่มีอย่างใจเย็นค่อยๆสอนให้นางเข้าใจ เรียนรู้สิ่งต่างๆรอบตัวปล่อยให้นางได้ใช้ความคิดอย่างอิสระ และเรียนรู้ที่จะรู้ความคิดนางไปด้วยในตัวคือพระเอกเรื่องนี้ดีงามมมมมม และผลที่ได้รับนอกจากหมิงเสียงที่นางจำได้เพียงคนเดียวแล้วมู่หรงฉือก็เป็นอีกคนที่นางจดจำได้...

“ข้าเหมือนบิดากระมัง”...“ถึงอย่างไรอายุข้าก็ไม่น้อยแล้ว...”

เรื่องนี้ชอบมากค่ะ...ซือถูโซ่วนางน่าสงสารจริงๆแม้แต่หมิงเสียงพี่สาวที่ดีกับนางก็ยังรู้สึกหวาดกลัวนางอยู่บ้างเพราะเคยเห็นนางฆ่าคนมากับตา พอมาเจอพระเอกที่อาศัยความเข้าใจความใจเย็นค่อยๆบ่มเพาะอารมณ์ ความรู้สึก ความนึกคิดที่ขาดหายไปนางก็เหมือนเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา แต่ก่อนนางมักจะลืมเลือนแม้แต่ใบหน้าของหมิงเสียง หรือการฆ่าแต่พอเริ่มมีสติมากขึ้นนางก็หวาดกลัว...กลัวที่จะรู้ว่าแท้จริงแล้วนางใช่เป็นคนฆ่าญาติพี่น้องของผู้คนที่นางเพิ่งจะจดจำได้หรือไม่...แต่ก็เป็นพระเอกอีกนั่นแหละ ที่คอยอยู่เคียงข้างกันตลอดปลื้มพระเอกเรื่องนี้มากๆๆๆๆ

สำหรับอวี๋ชังหยวน...ที่คนอ่านติดใจมาตั้งแต่เล่มลิขิตนำเล่มนี้ก็โผล่แวบไปแวบมาบ้าง เมื่อไหร่จะได้มีเรื่องของตัวเองบ้างนะ เฮ่อออออ