เกมกาเหว่า...ภัสรสา

ปกหลัง... 'ฟุ้งฟ้า' กาฝากที่ถูกเลี้ยงมาเพื่อส่งต่อมรดกให้ลูกที่แท้จริง

ตลอดมาเธอเอาตัวรอดด้วยการแกล้งโง่และรอยยิ้มเสแสร้ง

'แสงฉาน' คือผู้กระชากมันออกก่อกวนจนเธอไม่อยากเสวนา

แต่เมื่อเธอถูกปองร้ายคอกม้าของเขากลับกลายเป็นที่พึ่งพิง

ทรัพย์สมบัติ...จุดเริ่มต้นของแผนร้ายหมายชีวิต เกมที่ถูกวางหมากด้วยกิเลสในใจคน แต่เกมนี้แท้จริงเป็นของใคร มรดก ความรัก ความตาย...ท้าทายให้ตามลุ้นใน 'เกมกาเหว่า'

อ่านจบ...จากปกหลังคิดว่าดราม่าหนักแน่...จุดเริ่มต้นจากแผนของใครบางคนที่คอยบงการอยู่ในมุมมืดเงียบๆคอยดูความเป็นไปของแต่ละชีวิตภายใต้แผนการของตัวเอง...แผนที่วางไว้เพื่อฆ่าแผนที่ลวงไว้จนนำพาให้ฟุ้งฟ้าที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อความสุขของพ่อที่ป่วยหนักต้องโคจรไปพบกับแสงฉาน ไม่ได้คิดจะช่วยก็ต้องช่วยไม่ได้หวังไว้ว่าที่นี่จะเป็นที่พักพิงก็กลายเป็นที่พึ่งพิงยามมีภัย

ฟุ้งฟ้า...กับคนในครอบครัวมองว่าเธอดูซื่อๆไม่ทันคน เรียบร้อย แต่กับคนที่เคยเกือบโดนปล้ำมาแล้วแบบพี่ซันบอกว่าน้องฟุ้งนี่คือปีศาจชัดๆ 

ทางด้านพี่ซันก็ไม่ชอบพูดกับคนแปลกหน้า...แต่ถ้าได้สนิทกันละก็กวนประสาทได้ตลอดเวลาเหมือนอย่างที่พี่ช้าง(เพื่อนสนิท)โดนประจำ 

เรื่องราวถูกผูกไปโยงมาจนคนอ่านก็หลงทางไปหลายหนความซับซ้อนของตัวละครที่มีเรื่องราวในอดีตและความสัมพันธ์ที่เชื่อมถึงกันไปหมดทำเอาเหนื่อยกับการหาแรงจูงใจ เหนื่อยมากๆเข้าก็ไม่สนใจแระว่าใครเป็นคนบงการหันมาฟินกับพระนางกันดีกว่า

อย่าหวังว่าจะเห็นฉากรักหวานซึ้งของพระนาง...มันไม่มีอะไรแบบนั้นแต่ก็ฟินได้ไม่ยากขอเม้าหน่อยได้มั้ยว่าชอบมากตอนที่น้องฟุ้งเค้าแชร์คลิปของคอกม้าแล้วพี่ซันกลัวว่ามันจะเป็นอันตรายแต่อย่างสไตล์พระเอกปากแข็งห่วงเบาๆไม่เป็นค่า...จัดไปว่าน้องฟุ้งน่ะโง่แล้วไงสุดท้ายก็ต้องหาทางง้อเค้า (เอ่อ...คนอ่านซาดิสต์นิดๆ ชอบแบบนี้อ่ะนะ)

หรือตอนปลอมเป็นฟุ้งส่งข้อความตอบพี่โรม(พี่ชายที่แสนดี)นี่ก็แอบฮานะคะ แม้จะตงิดนิดๆเรื่องความเป็นส่วนตัว แต่พี่ซันแกก็บอกไว้แล้วว่าแกน่ะเยอะ!!!

“เพราะพี่จะพยายามแทรกซึมฟุ้งทุกอย่าง พี่จะ ‘อยากรู้’ เรื่องฟุ้งทุกเรื่องชีวิตของฟุ้งจะแยกกับชีวิตพี่ไม่ได้ พี่ขี้หึงมากความรู้สึกเป็นเจ้าเข้าเจ้าของของพี่แรงมากด้วย ถ้าฟุ้งไม่รักพี่ เราพังแน่นอน” จริงๆเรื่องดีๆของพี่ซันก็มี แต่ไม่อยากเล่า 555

มาทางฝั่งดราม่ากันบ้าง...คือทั้งพี่ซันและน้องฟุ้งเนี่ยกว่าจะเป็นตัวตนขนาดนี้ได้ ชีวิตผ่านเรื่องรันทดมาเยอะเลยค่ะคือเอาจริงๆก็ไม่ถึงกับรู้สึกว่าโลกนี้โหดร้ายสำหรับเด็กอย่างพี่ซันกับน้องฟุ้งนะคะแต่อ่านแล้วมันเจ็บหนึบๆ อึนๆ เพราะการกระทำของผู้ใหญ่แท้ๆที่ทำให้เด็กสองคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรต้องมีแผลในใจและยากที่จะเยียวยาก็มีแค่คนสองคนที่รักกันด้วยใจจริงและการพร้อมจะให้อภัยกับทุกเรื่องราวที่ผ่านมาที่พี่ซันกับน้องฟุ้งเค้าใช้รักษาเยียวยาจิตใจกันและกัน

เอายังไงดี...ขอบอกค่ะว่ามีทั้งดราม่า รันทด ปมสืบสวนหวานด้วยมั้ย...ไม่มากแต่รู้เลยว่ารัก พี่ซัน...นี่เข้าข่ายกวน & เกรียนได้โล่ปากไม่ดีแต่ว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูดใช่มั้ย? ส่วนน้องฟุ้ง...นางคือปีศาจในคราบนางฟ้าชัดๆ รู้จังหวะว่าจะอ้อนตอนไหนแล้วได้ผลด้วยนะ...ตัวละครอื่นๆชัดเจนในแง่ของการมีตัวตนมีที่มาที่ไปและสร้างแรงจูงใจได้ทุกคนสิน่ะ รวมไปถึงบรรดาน้องคาเสะ น้อยหน่าฮันนี่ การะเกด ที่ใส่รายละเอียดในเรื่องของการเลี้ยงและดูแลม้ามาให้ได้ดีไม่รู้สึกว่าแน่นไปด้วยหลักการอ่านสนุกค่ะ(ว่างๆอยากไปเรียนบ้าง แต่ขอพี่ช้างนะ...คาดว่าถ้าสนิทกันแล้วจะรับความกวนของพี่ซันไม่ไหว555)

ปล...พี่โรมผิดอะไร แค่ชอบมินนี่เท่านั้นเองแซวแรงไปนะพี่ซัน ฮึ่มมมมมมม

ปล(อีกรอบ)...ลูกชายลุงเฮงกลับจากต่างประเทศหรือยังคะแบบว่า...ขนาดยังไม่เห็นหน้าก็ชวนให้น่าสนใจแล้วอ่ะจ้า...