ปกหลัง...แม้จะเติบโตมาในครอบครัวที่อบอุ่นแต่กันตาภามิอาจซาบซึ้งกับความรักที่เธอได้รับอย่างเต็มหัวใจ เพราะกำแพงบางๆที่เธอก่อขึ้นกีดขวางความรักไว้นั้น ก่อด้วยอิฐที่ชื่อความกินแหนงและผสมปูนที่ชื่อว่าความแคลงใจซ้ำร้ายนับวันมันจะยิ่งสูงใหญ่ขึ้น แม้ว่าต่อหน้าเธอจะแสร้งทำเป็นว่าเธอกลมเกลียวกับคนอื่นๆภายในครอบครัวมากมายเพียงใดก็ตาม

ความกินแหนงแคลงใจคือต้นเหตุที่ทำ ให้เธอไขว่คว้าหาความรักจากคนนอกครอบครัวโดยที่ไม่รู้เลยว่าความรักที่ไขว่คว้ามาได้นั้นเคยเป็นของใครมาก่อน และกำแพงหัวใจนั่นเองคืออุปสรรคที่อำพรางเธอไว้จากรักบริสุทธิ์รักที่ไม่มีเงื่อนไขที่ใครคนหนึ่งมอบให้เธอไว้นานแล้ว รอเพียงแค่เธอจะสามารถรับรู้มันได้เมื่อไหร่เท่านั้น...

อ่านจบ...เพราะในวัยเด็กกันตาเคยเห็นแม่ร้องไห้อยู่บ่อยครั้ง...ก่อนที่จะประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต...หลังจากนั้นได้ไม่ถึงปี...พ่อเธอก็แต่งงานใหม่กับเพื่อนร่วมงาน...แม้ว่าทั้งพ่อ...แม่เลี้ยง...และพี่ชายลูกติดแม่เลี้ยงจะรักและเอ็นดูกันตามาตลอด...แต่กันตาก็ไม่สามารถยอมรับทั้งหมดได้เต็มหัวใจ...เพราะยังฝังใจกับภาพของแม่ร้องไห้ก่อนที่แม่จะจากเธอไปตลอดกาล...

กันตาภา...เติบโตมาอย่างถูกประคบประหงม...ภายนอกเธอดูร่าเริงดีเข้ากับทุกคนในครอบครัวได้ แต่ก็เหมือนมีเส้นบางๆแบ่งกั้นอยู่...พี่ปราณเป็นคนเดียวที่เธอดูจะสนิทใจด้วยได้มากที่สุด...แต่ก็ยังมีความเคลือบแคลงแฝงอยู่เสมอ...ถ้าเธอไม่คิดระแวงเรื่องแม่...เธอคงรักแม่เลี้ยงที่แสนดีและพี่ชายที่แสนน่ารักคนนี้ได้หมดหัวใจ

พี่ปราณ...พี่ชายที่แสนดีสุดๆนอกจากเป็นพี่ชายที่กันตาพึ่งพาและเรียกหาทุกครั้งยามมีภัยแล้วยังเป็นลูกชายที่ดีคอยแบ่งเบาภาระให้ผู้ให้กำเนิดและพ่อเลี้ยงด้วย...แม้จะวางตัวเป็นพี่ชายแต่เขาก็เจ็บทุกครั้งที่เห็นกันตาหลงใหลได้ปลื้มผู้ชายคนอื่น...จากที่เคยคิดว่าสักวันจะทำใจได้หากน้องสาวจะมีคนรัก...แต่เอาเข้าจริง...มันไม่ง่ายเลย

หมอเดช...คุณหมอรูปหล่อหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบมีลูกสาววัยกำลังน่ารักชื่อเรด้าเพื่อนสนิทของกันตาเค้าค่ะ...บุคลิกนุ่มนวลสุภาพ อ่อนโยน อบอุ่น...เป็นผู้ใหญ่..ดูแลเทคแคร์ดีสุดๆ.แล้วอย่างนี้จะไม่ให้กันตาหลงใหลได้ปลื้มได้ยังไงกันล่ะ

นางเอกนิสัยเด๊กกกเด็ก...เพิ่งเรียนจบ...ยังหาจุดมุ่งหมายในชีวิตไม่เจอไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร...เรียนต่อ?...ทำงาน?...กำลังอยู่ในช่วงสับสนของชีวิตก็ยังจะมาเจอความน่าสงสัยเกี่ยวกับแม่...ไหนจะพี่ปราณที่ทำตัวแปลกไปมีคุยโทรศัพท์ มีไปดูหนังกับสาวไหนจะที่หมอเดชเล่าให้ฟังอีกว่าพี่ปราณไปป้วนเปี้ยนแถวๆแผนกจัดซื้อบ่อยๆ...ความสับสนความว้าวุ่นใจของนางเอก ทำให้นางต้องทำตัวเป็นนักสืบ(แบบที่ไม่ค่อยได้เรื่องได้ราว)ลับๆล่อๆ...ไหนจะความฟุ้งซ่านที่อ่านนิยายโรแมนซ์มากไป จนเก็บเอาฉากเลิฟซีนไปฝัน...ตอนนี้ฮามากกกกก...ขอชมค่ะ...คนเขียนบรรยายความรู้สึกว้าวุ่นตัดสินใจอะไรไม่ได้สักอย่างของนางเอกได้ดีเลย

ส่วนเรื่องราวสืบสวนอันเป็นหัวใจหลักของชุดสืบเสน่หา...การทุจริตยาในโรงพยาบาลที่ครอบครัวนางเอกเป็นเจ้าของอยู่...เป็นอะไรที่ไม่ซับซ้อนมากค่ะเดาทางได้ไม่ยาก...แต่ที่กรี๊ดหนักคือพี่ปราณ...เป็นพี่ชายที่น่ารักมากกกกกรักกันตา ทำเพื่อกันตา...รักทั้งที่คิดว่าเป็นได้แค่พี่ชาย...แต่ก็ยังยินดีที่จะรัก...คือความรักของพี่ปราณไม่หวือหวาไม่ร้อนแรง...แต่มันอบอุ่น ซาบซึ้งมากๆถึงจะอยู่ในมุมของผู้ชายแต่ก็ยังแฝงไว้ด้วยความหวงน้องสาว... ขอเล่านิดนึงตอนพี่ปราณบาดเจ็บที่ขา...พอเป็นตะคริวกันตาก็มานวดให้...ทีนี้เป็นตอนดึกดื่นแค่ไหนกันตาก็มา...ไม่มีบ่น...แต่พอนวดเสร็จนี่สิ...

“ทำไมกันตาถึงไม่ใส่บรา” คือฉากนี้ทำเอาขำก๊ากกกก ฉากชวนวาบหวิวแต่ไหงชวนฮามากกว่า...

ไม่พอๆๆๆกันตายังงอนต่อเนื่องมาถึงเช้า...ทีนี้มีพยานรับรู้หลายคนเลยว่าหล่อนน่ะ...ไม่ได้ใส่บรานอน...555

สรุปว่าชอบมากค่ะ...เป็นเรื่องราวครอบครัวที่น่ารักอบอุ่น พี่ปราณนี่ก็เป็นผู้ชายที่ไม่ควรจะปล่อยให้หลุดมือเป็นอันขาดนะคะ... ในคราบพี่ชายก็ทำตัวห่วงและหวงน้องสาวอย่างที่พี่ชายหลายๆคนเป็น...แต่ในคราบผู้ชายก็ใจร้อนใช่เล่นนะคะคุณพี่...“ถอดเสื้อเถอะ เกะกะ”...เฮ้ยยยย...แอบคิดว่าพี่ปราณแกคงสับสนตัวเองไม่น้อยแหละ

ปล...เคยอ่านงานของคนเขียนเมื่อนานมาแล้ว...นานมากกกก...เรื่องคือ...เธอชอบมาก เป็นพล็อตเรื่องที่ไม่แปลกใหม่ แต่ทำเอาอ่านแล้วติดหนึบค่ะว่าแล้วก็อยากให้มีพิมพ์ใหม่...เพราะตอนนั้นยืมเพื่อนอ่าน...555

ปล...(อีกรอบ)ติดใจเพื่อนพี่ปราณค่ะ...วาโย...ที่โผล่มาช่วยพี่ปราณสืบเรื่องการทุจริต...เป็นคนที่พูดน้อย...แต่เป็นที่น่าสนใจมากๆๆๆๆๆ...หลังจากอ่านเรื่องนี้จบ...ต้องตามต่อกับเรื่องต่อไปของชุดสืบเสน่หา...แล้วจะพบว่าวาโยคือพระเอกเรื่องนั้นแค่คิดก็กรี๊ดแล้วค่ะ ตามสิคะงานนี้ ^^