ลิขิตรักพักรบ...ฟากฟ้า

ปกหลัง...แม้ว่าจะเรียนจนจบปริญญาตรี แต่เพราะเศรษฐกิจที่ตกต่ำทำให้งานไม่ได้หาง่ายเหมือนเสื้อผ้าตามตลาดนัด คนหนักเบาเอาสู้อย่าง ‘เอมมิตา’จึงไม่รังเกียจที่จะต้องทำงานเป็นแคชเชียร์ในห้างสรรพสินค้า ‘ชินไพศาลสโตร์’

หากชีวิตกลับไม่เรียบง่ายอย่างที่คิดไว้...เมื่อวันหนึ่งเธอดันไปพูดจาไม่เข้าหู‘มิลา’ คู่ควงคนล่าสุดของ ‘ปฏิพัทธ์’ ประธานบริษัทห้างฯ ที่เธอทำงานอยู่...ทำให้เธอต้องออกจากงานทันที!! แถมโชคร้ายซ้ำสอง...วันเดียวกันนั้นเธอดันไปพลาดท่าทำร้ายน้องชายของเขาที่ชื่อ ‘ปฏิภูมิ’ ถึงขั้นเลือดตกยางออกโดยไม่ได้ตั้งใจอีก

ด้วยความที่รักและชื่นชมในตัวปฏิภูมิมาเนิ่นนาน...เธอจึงตัดสินใจไปขอโทษเขาถึงที่บ้านแต่แล้วเธอก็ถูกต่อว่ากลับมาเสียๆหายๆ จนเธอต้องประกาศกร้าวกับตัวเองในทันทีว่าจะเลิกติดตามผลงานของดาราหนุ่มที่ดีเพียงหน้าตาแต่นิสัยไม่ได้เรื่องอย่างหมอนี่อีก!!

เพราะอย่างนี้...แม้ว่าปฏิพัทธ์จะพยายามขอโทษเรื่องที่ทำให้เธอต้องตกงานยังไงเธอจึงทำได้ดีที่สุดเพียงรับคำของโทษเอาไว้ และบอกกับเขาว่าชาตินี้ขออย่าได้เจอกันอีก!!

แต่แล้ว...โชคชะตาก็ชักพาให้เธอต้องเข้าไปทำงานเป็นผู้ดูแลของ ‘วิสุทธิ์’ชายพิการผู้เป็นพ่อของชายหนุ่มทั้งสอง เธอจึงจำต้องสงบศึกกับพวกเขาชั่วคราว

ใครเลยจะรู้ว่า...นี่อาจเป็นลิขิตจากคนบนฟ้า...ที่จะทำให้เธอมีโอกาสรู้จักคำว่า‘รัก’

อ่านจบ...ปกหลังบอกเรื่องราวค่อนข้างละเอียดเลยค่ะแต่ในเล่มมีรายละเอียดปลีกย่อยที่อ่านแล้วเพลินมาก ชอบนิสัยนางเอกรักศักดิ์ศรีคือเรียกได้ว่าเป็นคนจริงแต่บางทีก็ยังไม่ละนิสัยเด็กๆแบบใครทำเรามาเราต้องสนองตอบให้เจ็บกว่า...ประมาณนั้นนางเอกชีวิตดราม่าไม่น้อยเลยค่ะ เรียนจบหางานก็ยาก แม่ทิ้งตั้งแต่เด็กพ่อตายเหลือไว้แค่บ้านหลังเดียว ที่เหลือต้องดิ้นรนเอาเอง นางเลยเป็นสู้ชีวิตไม่ท้อง่ายๆ

ส่วนพระเอก...แสนดีมากๆ อ่านแล้วก็รู้สึกเหนื่อยแทนเพราะต้องแบกรับภาระอะไรหลายอย่าง ทั้งเรื่องครอบครัว การงานผู้คนที่เข้ามาก็มีแต่หวังอย่างอื่นมากกว่าความจริงใจพอป๊ะกะนางเอกเข้าเลยถูกใจว่าเจอของดีเข้าแล้ว

ตัวละครที่ไม่พูดถึงไม่ได้เลยคือน้องชายพระเอก...ที่นิสัยต่างกับพระเอกสุดขั้วเพราะปมในอดีต(ครอบครัวพระเอกก็ดราม่าไม่แพ้กัน)บางทีแอบหมั่นไส้ บางทีก็สงสาร บางคราวก็สมน้ำหน้า...พอป๊ะกะนางเอกนี่ถือเป็นคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อกันเลย

ถือว่ามีครบรสเลยค่ะสำหรับเรื่องนี้ไม่ว่าจะดราม่า...ชอบตรงที่ไม่เล่นจนน้ำหูน้ำตาไหลแต่กลับหยิบเอาประเด็นในอดีตมาชี้ให้เห็นถึงผลของการกระทำและทำให้ตัวละครค่อยๆผ่านช่วงทุกข์ยากนั้นให้ได้การเปิดใจ การให้อภัยมันยังใช้ได้เสมอค่ะ

การปะทะกันระหว่างนางเอกกะพระเอกช่วงแรกก็แซ่บนางเอกกะน้องชายพระเอกยิ่งแซบกว่าแบบว่านางซัดไม่เลี้ยงเลย เกลียดน้องพระเอกมากตอนที่แกล้งนางเอกจนอาหารตกลงพื้นแล้วเจอนางเอกสวนกลับด้วยคำพูดแบบนี้...ถือป้ายไฟเชียร์นางเลยล่ะ

“วันหลังถ้าไม่กิน ก็ไม่จำเป็นต้องทำให้มันหกเลอะเทอะแบบนี้หรอกเพราะคนที่เหนื่อยกับการเก็บทำไม่ใช่นาย คนที่เขารับเงินเดือนคือลูกจ้างไม่ใช่ขี้ข้าที่จะต้องรองรับชะตากรรมทุกอย่าง”... “อ้อแล้วก็อย่าทำเหมือนของดีๆพวกนี้เป็นแค่เศษขยะไร้ค่าเพราะคนมีอันจะกินไม่มีทางรู้สึกถึงความหิวโหย อย่ากินทิ้งกินขว้างเพราะมีคนอีกมากที่ไม่มีโอกาสได้เลือกว่าจะชอบหรือเกลียดอะไรมีคนอีกมากที่รู้จักแต่ความหิว รู้แค่ว่าจะต้องหาอะไรกินเพื่อประทังชีวิตกว่าจะได้เครื่องปรุงพวกนี้มา นายแค่ชี้นิ้วสั่งแต่คนอื่นๆต้องเหน็ดเหนื่อยเพื่อแลกกับเงินและความอิ่มท้องไปวันๆ ถ้ายังมีความเป็นผู้ดีอยู่บ้างก็อย่าทำกิริยาต่ำๆแบบนี้อีก”

เอาเป็นว่า...ชอบเรื่องนี้ค่ะ ทั้งเรื่องของครอบครัวมิตรภาพระหว่างเพื่อน...แอบน้ำตาซึมกับนางเอกและเพื่อนนะคะ...แบบว่า...ซึ้งงงงง

และสุดท้ายเลยคือเล่มนี้ได้มาในราคาหนังสือมือสอง 69 บาทแต่สภาพดีเยี่ยม ยิ่งคุ้มกว่าคุ้มอีกค่ะ