พี่เลี้ยง นั่งอยู่คนเดียวลำพังที่สวน จน ซองยูเดินเข้ามา เด็กๆไปไหนกับครับ คุณหมอ หิวรึยังคะ จะได้สั่งให้ตั้งโต๊ะ แล้วเด็กๆหล่ะครับ คุณมินโฮ พาคุณหนูออกไปข้างนอกค่ะ ฮ๊ะ ไปที่ไหนครับ ซองยู รู้สึกเป็นห่วงเด็กทั่งคู่ ไม่ต้องห่วงค่ะ คุณหนูโทรกลับมา บอกว่าจะถึงบ้านอีก1 ชั่วโมงค่ะ แล้วนี่ พี่เขยกับพี่สาวผม.. ค่ะท่านไม่อยู่ เห้อยย เด็กๆกลับมาแล้ว ตามผมด้วยนะครับ

คืนนั้น ซองยู เข้ามานั่งคุยกับ มินโฮที่ห้อง หมอหนุ่มอยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง แต่เหมือนหมอจะไม่รู้ว่า มินโฮรู้ทุกอย่างที่ทุกคนคิด มินโฮอ่า เธอจำเรื่องก่อนหน้าที่เกิดอุบัติเหตุได้มั้ย ได้ครับ ผมกระโดดลงไปช่วย เยวอนในแม่น้ำ ตอนหน้าหนาว น้ำในแม่น้ำจับตัวเป็นน้ำแข็ง กว่าจะพาน้องขึ้นเหนือน้ำมาได้.. มินโฮหยุดเล่าถึงตอนนี้ หลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย มินโฮ จ้องตา น้าชายจนหมอหนุ่มต้องหลบสายตา ผมได้ยินคนเขาพูดกันเรื่องของผม มันเกิดอะไรขึ้นครับ แล้ว เยวอน เป็นเหมือนผมรึเปล่า ความจำของเยวอน ซองยูเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ว่าทำไม เด็ก2คนที่อยู่กับเขา เขามีความรู้สึกว่าเขาได้เสียหลานทั้ง 2ไปแล้ว แต่ก็ยังหาข้อพิสูจน์อะไรไม่ได้ คุณน้า ไม่ดีใจหรอครับที่ผม กับน้อง ปลอดภัย แน่นอน น่าดีใจจนพูดไม่ออกเลยหล่ะ แต่ มินโฮอ่า เธอรู้ใช่มั้ยว่าเธอกับ เยวอนไม่ใช่พี่น้องที่คลานตามกันออกมา อืมม ครับ ผมทราบ แต่เยวอนต้องไม่รู้เรื่องนี้ คุณพ่อเคยย้ำผมแล้ว ความสัมพันธ์ภายในครอบครัวเรา แปลกๆคุณน้าว่าอย่างนั้นไม่ครับ นี่เธอ.. เยวอนเองก็รู้เรื่องนี้ น้าก็ทราบดีนี่ครับ แต่เหมือนพอเธอฟื้นมาเธอจะจำเรื่องนี้ไม่ได้ ใช่ไหมครับ เป็นเรื่องที่น้าคิดอยู่ มินโฮ เธอ... ซองยูแปลกใจกับสิ่งที่ หลานชายเขาพูด ดูความคิดของเขาจะเกินเด็กในวัยเดียวกัน น้าอยากพูดกับผมเรื่องนี้ใช่มั้ยครับ มันจุกจนทำให้ซองยูพูดอะไรไม่ออกเลย

เยวอนอ่า เธอจะใช่หลานสาวคนเดิมของฉันรึเปล่านะ ซองยู ยืนมองดูหญิงสาวที่หลับสนิท แต่เห็นเธอเป็นแบบนี้แล้ว ซองยูก็รู้สึกดี ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่อไปนะ เยวอน

ทำไมผู้ชายคนนั้น ถึงต้องปิดบังความรู้สึกของตัวเองด้วย หรือเพราะสถานะ มนุษย์นี่มีข้อกำหนด รายละเอียด เยอะเสียจริง มินโฮ มองไปยังกองหนังสือ ที่วางอยู่ คงต้องใช้เวลากว่าจะศึกษาจนบรรลุ