Bloggang.com : fanrongjaing : ลิขิตรักจาก ยมฑูต

ลิขิตรักจาก ยมฑูต

อ่าา ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย เจ้านิลๆหล่ะ หญิงสาวมองไปโดยรอบ รอบตัวเธอเต็มไปด้วยกลุ่มหมอกควัน เธอต้องไปจากที่นี่ เดินตรงไปทางข้างหน้าซะ เธอยังไม่ถึงเวลา ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับเธอ หญิงสาว หันซ้ายแลขวาอย่างตื่นกลัว เสียงใครกัน และแล้วก็มีแสงจ้าสาดส่องมา ทำให้สายตาของหญิงสาวพร่ามัวไปชั่วขณะ เจ้านิลๆ อยู่ไหนเธอยังคงตะโกนร้องหาเจ้าสุนัขขนดำตาสีฟ้าอยู่อย่างนั้น

ที่โรงพยาบาล
ฮเยริน ฟื้นขึ้นมา ท่ามกลางความประหลาดใจของคนเฝ้าไข้เธอ หญิงวัยกลางคนตะโกนเรียกทั้งหมอ และพยาบาล ด้วยความดีใจ หญิงสาวเธอรู้สึกว่าเหมือนหลับไปซะนาน พยายามจะก้าวลงจากเตียง คุณหมอกับพยาบาลก็เข้ามาถึงตัวเธอซะก่อน หญิงสาวรู้สึกงุนงง หมอส่องไฟฉายมาที่ตาของเธอ แล้วถามเธอว่าพูดกับหมอได้มั้ยครับ อ่ะทำไมฉันถึงจะพูดไม่ได้หล่ะเธอคิดก่อนที่จะตอบออกไป ได้ค่ะ หญิงเฝ้าไข้เธอถึงกับร้องไห้ออกมา เธองง เอ่ยถามไปว่า คุณป้าร้องไห้ทำไมคะ มีใครโทรตามญาิติเธอรึยังครับ อ้อค่ะคุณหมอ คุณพ่อกับคุณแม่ของ คุณหนูกำลังเดินทางมา ห๊ะ พ่อกับแม่เหรอ หญิงสาวไม่ได้หูฝาดไปจริงๆ หญิงเฝ้าไข้พาเธอขึ้นไปนอนพักที่เตียง นอนอยู่บนเตียงก่อนนะคะ คุณพ่อของคุณหนูกำลังเดินทางมาแล้วค่ะ คุณหนูหรอ ฉันเนี่ยนะ และแล้วประตูห้องก็ถูกเปิดออก เยวอนฟื้นแล้วหรอ เยวอน ลูกแม่ คุณคะลูกเราฟื้นแล้วจริงๆค่ะ ชายวัยกลางคนยืนมองเธออยู่ที่ปลายเตียง หญิงสาวยังคง แปลกใจและงุนงงมากขึ้นอีก ไม่ใช่ค่ะ หนูไม่ใช่ เยวอน ทำเอาคนในห้อง ชะงักงัน โธ่ลูก หญิงสาวมองดูผู้หญิงตรงหน้า คุณเป็นแม่หนูหรือคะ เมื่อหมอเข้ามา ก็ทำการตรวจเช็คเธออีกครั้งนึง แล้วกล่าวว่า คงเป็นเพราะเธออยู่ในสภาพเป็นเจ้าหญิงนิทรามาเกือบ 2ปี คงต้องทำการเช็คสมองโดยละเอียดอีกครั้งครับ ทำไงดีคะคุณลูกเราจำเราสองคนไม่ได้ ผู้เป็นสามีโอบกอดและปลอบใจภรรยาไปว่า อย่างน้อยเธอก็ฟื้นแล้ว เรื่องอื่นค่อยๆคิดกันไปก็แล้วกัน
หญิงสาวนั่งนิ่ง คิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เธอยังจำได้ดีตอนถูกรถชน แล้วนี่อะไร ทำไมฉันถึงมาอยู่ในสภาพนี้ นี่ไม่ใช่ฉัน แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หญิงสาวพยายามนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น แต่โชคร้ายที่เธอรู้เพียงแค่ว่า เธอไม่ใช่เยวอน เธอชื่อ ฮเยริน ฉันชื่อ ฮเยริน ไม่ใช่ เยวอนค่ะ เธอพูดแบบนี้ซ้ำๆกับ ทุกคน พ่อบอกกับเธอว่าถ้าอยากเปลี่ยนชื่อ เอาไว้ค่อยเปลี่ยนทีหลัง หลังจากหมออนุญาติ ให้กลับบ้านได้ เยวอนยังต้อง พักฟื้นและหมั่นมาพบแพทย์เป็นประจำ รถยนต์ขับพาเธอและพี่เลี้ยงของเธอมายังบ้านใหญ่ ที่นี่หน่ะหรือบ้าน ฉันต้องอยู่ที่นี่หรอ ถึงบ้านแล้วค่ะ ลงจากรถเถอะค่ะ เยวอนก้าวลงจากรถ ทางนี้ค่ะ หญิงสาวทีตอนนี้กลายเป็นเด็กสาวไปน้อยเดินตามพี่เลี้ยงไป คุณหนูจำที่ฉันบอกได้มั้ยคะ เด็กสาวหันมา จำได้ค่ะ ฉัน แซ่ อี ชื่อ เยวอน อายุ 19 ปี เป็นบุตรสาวของ ประธาน อี แจฮวาน พี่เลี้ยงพยักหน้า รับ ค่ะถูกต้องแล้วค่ะ นี่ห้องของคุณหนูค่ะ ด้านซ้ายมือ คือห้องคุณพ่อกับคุณแม่ ด้านขวาเป็นห้องของ พี่ชายคุณหนูค่ะ เธอมองไปทางด้านขวา ทำไมตึกฝั่งนั้นถึงไม่เปิดไฟ ตึกฝั่งนั้น คุณท่านสั่งไม่ให้ใครผ่านเข้าไปค่ะ ตอนนี้คุณหนูพักผ่อนก่อนนะคะเดี๊ยวป้าจะไปเตรียมของว่างให้ เยวอนเดินกลับเข้ามาในห้องเธอเดินสำรวจไปทั่วห้อง เธอพยายามหลับตาแล้วลืมตาขึ้นมาทำแบบนี้อยู่หลายครัง ถ้าเป็นความฝันลืมตาขึ้นมาภาพพวกนี้ก็คงจะหายไปสิ แต่นี่ เธอมองไปที่นอกหน้าต่าง ราวกับว่าจะค้นหาความจริง

กลางดึกของคืนนั้น เยวอนหลับสนิท มีเงาดำมืดข้างม่านริมหน้าต่างปรากฎขึ้น เงาดำมือนั้นเฝ้ามองเด็กสาวอยู่นาน แล้วก็ค่อยจางหายไป

หลายวันต่อมา เยวอน เดินเล่นอยู่ที่สวน เธอมองขึ้นไปที่หน้าต่างจากห้องๆนึง เธอรู้สึกว่าเหมือนมีใครกำลังจ้องมาเธออยู่ เธอแหงนมองที่หน้าต่างห้องนั้นอยู่นาน คุณหนูคะ มีอะไรรึเปล่า เธอชี้ไปที่หน้าต่างบานดังกล่าว นั่นหน่ะค่ะ เหมือนมีใครมองลงมาตรงที่เรายืนอยู่ตรงนี้ พี่เลี้ยงมองตามขึ้นไป แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก อยู่บ้านมาหลายวันเบื่อรึเปล่าคะ คุณท่านอนุญาิติให้ป้า พาคุณออกไปข้างนอกค่ะ จริงหรอ ฉันจะได้ไปข้างนอกหรอ เด็กน้อยยิ้ม เกือบเดือนแล้วที่เธอไม่ได้ออกจากบ้านหลังนี้ ถ้างั้นรีบไปกันเถอะค่ะ ป้าจะได้กลับมาเตรียมมื้อค่ำได้ทัน ค่ะไปกันๆ

หลังจากพี่เลี้ยงพาเยวอนออกไปซื้อของ และก็ถือโอกาสให้เด็กสาวได้เปลี่ยนบรรยากาศด้วย หลังจากเสร็จจากซื้อของ รถยนต์ที่ขากลับเกิดมีปัญหา พี่เลี้ยงเห็นว่าเดินอีกหน่อยก็จะถึงบ้านแล้ว เลยบอกกับคนขับว่าจะพาคุณหนูเดินเข้าบ้านไปก่อน เราต้องลงเดินกันแล้วนะคะ เยวอนก้าวออกจากรถ พี่เลี้ยงจูงมือเด็กสาวไว้ ผู้คนแถวนั้นเพิ่งจะได้เห็น เยวอนในรอบ 2 ปี ต่างก็ซุบซิบ บ้างก็พูดว่าบ้านนี้ต้องคำสาป บ้างก็ว่าบ้านนี้โดนมนต์ดำ ทำให้คนในบ้านมีอันเป็นไร เธอมองหน้าผู้คนเหล่านั้น หลายๆคนหลบสายตาของเธอ โอย ดูนั่นสิ ดูตาของเด็กคนนั้นสิ แม่บ้านกะชับมือเด็กหญิงแน่นกว่าเดิม ไปค่ะอีกนิดก็จะถึงบ้านแล้วค่ะ ทำไมคนพวกนั้นพูดแบบนั้นคะ คำสาปอะไรคะ แล้วสายตาที่เขามองหนู ทำไมเขามองแบบนั้นคะคุณป้า พี่เลี้ยงไม่ตอบอะไรเธอ บอกเพียงแต่ว่าคุณหนูไม่ต้องไปสนใจคำพูดเหล่านั้นนะคะ อีกเสียงนึงก็ว่า เป็นเวรเป็นกรรมอะไรของบ้านนี้ นี่ดีนะที่ลูกสาวยังฟื้นขึ้นมา เยวอน กวาดสายตามองไปยังคนที่พูด ทำให้ชายคนนั้นถึงกับสะดุ้ง ดูตาของ แม่หนูนั่นสิมันทำให้ฉันกลัว

Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2556

Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2556 21:02:13 น.

0 comments

Counter : 566 Pageviews.