แทนจุน เมื่อกลับถึงห้อง ก็ทิ้งตัวลงนั่ง คุร่นคิดถึงสิ่งที่ได้ฟังจากปากประชาสัมพันธ์สาวสวย ผู้ชายคนที่เขาเจอ คือน้องชายของภรรยา ประธานพัค เป็นคุณหมอ จบนอก เด็กสาวคนที่เห็นนั่นคงจะเป็นบุตรสาวท่านประธานที่ได้ข่าวมาว่าฟื้นจากการเป็นเจ้าหญิงนิททรามาได้ราวปาฎิหาร ส่วนหญิงสาวอีกคนที่จนตายเขาก็ไม่มีวันลืมเธอได้ มินจี สาวรุ่นพี่ที่ทิ้งเขาไป เพราะคงทนอยู่กับพนักงานบริษัท ธรรมดาไม่ได้ ไม่มีอนาคต หาเช้ากินค่ำ อย่างที่เธอเคยว่าเขา หลังจากเธอหลอกเอาเงิน ที่เขาได้จากมรดกแม่เอาไปจนเกือบหมด เป้าหมายต่อไปของเธอ คือ คุณหมอคนนั้นนิสะ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ยิ่งมองรอยแผลเป็นก็ยิ่งเจ็บ แทจุนทุบกำปันลงโซฟาเพื่อระบายอารมร์โกรธของเขา ผมจะทำให้พี่ได้รู้ในสิ่งที่พี่เคยทำไว้กับผม

ก่อนเข้านอน น้าคะ ทำไมถึงไม่เห็นใครบนตึก ตอนค่ำๆเลยหล่ะ อ้อคุณ ท่านสั่งไว้หลัง 2ทุ่มแล้ว นอกจาก คนในครอบครับแล้ว คนงานทุกคนต้องกลับไปที่เรือนพักค่ะ เลยไม่มีใครอยู่ คุณหนูต้องการอะไรรึเปล่าเดี๊ยว น้าจะได้เตรียมไว้ให้ ไม่ค่ะ น้าอยู่เป็นเพื่อน เยวอนก่อนนะคะ ให้หนูหลับแล้วค่อยไปนะ พี่เลี้ยง ตอบรับ ค่ะ น้าจะอยู่จนกว่า หนูจะหลับ
คืนนั้นเอง ไฟที่ห้องสว่าง เสียงเปิดประตูดังขึ้น ประธานพัค ยืนมอง คนที่หลับสนิทนิ่งอยู่บนเตียง ชายที่หลับเป็นเจ้าชายนิททราตรงหน้าคือ ฮยอนบิน เธอได้ยินฉันมั้ย เยวอนฟื้นแล้วนะ อย่างที่เธอเคยบอกไว้ไง ชายกลางคนกุมมือซีดเซียวของชายหนุ่มที่นอนนิ่งบนเตียง แล้วอยู่ๆนิ้วมือก็เคลื่อนไหว ชายกลางคน ตกใจ นี่...มันอะไร เขามองดูใบหน้าที่ซีดเซียวไม่ต่างกับมือ อยู่ๆไฟในห้องก็วูบดำลงไปชั่วขณะ ประธานพัค หวาดกลัว แต่ก็พยายามตั้งสติ ฮยอนบินอ่า ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นกับครอบครัวของเราด้วย ประธานพัคอยู่ในห้องนั้นได้ครู่นึง ก็ออกจากห้องนั้นตรงเข้าห้องนอนของเขากับภรรยา ก่อนจะเข้าห้องเขาเดินตรงไปที่ห้องบุตรสาว แง้มประตูและเปิดเข้าไป เห็นเยวอนหลับสนิท พ่อสงสารลูกเหลือเกิน เยวอน เขาดึงผ้าห่มให้บุตรสาว ก่อนจะทำให้เธอตื่น ท่านประธานจึงรีบเดินออกจากห้องมา
เธอฟื้นแล้วสินะ เยวอน หญิงสาวรู้สึกเหมือนมีคนเรียกเธอ เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาก็ต้องแปลกใจ กับผู้ชายตรงหน้าเธอ คุณเป็นใครคะ หญิงสาวเอ่ยถาม จำฉันไม่ได้จริงๆหรือ ชายหนุ่มย้ำถามเธออีก จำไม่ได้ค่ะ เยวอนจ้องมองที่ใบหน้า อยู่ชั่วครู่ ชายหนุ่มส่งยิ้มเย็นเยือก ให้ จำไม่ได้ว่าเคยเห็นแววตาแบบนี้ที่ไหน เธอพยายามคิด อยู่บ้านนี้คงจะเหงาสินะ เยวอน พยักหน้า ค่ะ แล้วพี่เป็นใคร เธอเอ่ยถาม อ๊ะเสียงกระดิ่งนี่ เยวอนลุกลงจากเตียงเปิดประตูตามเสียงกระดิ่งที่ได้ยินไป โฮ๊ะ เจ้านิลนี่ เจ้านิลจริงๆด้วย เธอวิ่งเข้าไปหา สุนัขตัวดำ อุ้มมันขึ้นมากอดมันด้วยความคิดถึง เจ้าของเจ้าของจะอยู่แถวนี้ใช่มั้ย เจ้านิลเห่าตอบ ฮ่าๆๆๆ แสดงว่าใช่ คงจะหนีออกมาเที่ยวหล่ะสิ สุนัขตัวนี้พี่เป็นเจ้าของหรือคะ ชายหนุ่มที่เธอหันไปและเขายืนอยู่ใกล้ๆ ไม่ตอบแต่พยักหน้า พี่เป็นคนงานบ้านนี้หรอ ชายหนุ่มพยักหน้าเหมือนเดิม ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเสียงเจ้านิลในตอนเช้าเลยหล่ะ พี่เลี้ยงฉันก็บอกว่าไม่เห็นมีสุนัขเหมือนเจ้านิลในบ้านด้วย ฉันคิดถึงนะเจ้านิล สุนัชเลียมือของ เยวอน ก่อนมันจะกระโดดลงจากอ้อมแขนเธอ ฉันมานานแล้ว คงต้องไปแล้วหล่ะ อ้าว จะไปไหนคะ แล้วเจ้านิลต้องไปด้วยใช่มั้ย ชายหนุ่มพยักหน้า เยวอนเข้าไปหาเจ้านิลใกล้ๆ เจ้าของตัวจริงของเจ้าอยู่นี่แล้ว คงไม่อยากอยู่กับฉันแล้วหล่ะสิ เจ้านิลเห่า รับ ฉันต้องไปจริงๆแล้วหล่ะ สายตาของชายหนุ่มเองก็ไม่อยากกลับไปเหมือนกัน เยวอน โบกมือลาเจ้านิล แล้วเจอกันอีกนะ

เยวอนลืมตามตื่นมารุ่งเช้า มีผ้าเช็ดหน้าผืนหนาวางบนหน้าผาก พี่เลี้ยงเข้ามาพอดี คุณหนูมีไข้ค่ะ เป็นไงบ้างคะ ลืมปิดหน้าต่างหรือคะ น้าเห็นเปิดทิ้งไว้ตอนเข้าห้องมา เลยทำให้คุณหนูมีไข้ เจ็บคอด้วยรึเปล่า ไม่ค่ะ ไม่เจ็บคอ ไม่สบายอย่างนี้จะออกไปข้างนอกกับ น้าได้รึเปล่านะ เสียงขอน้า ซองยู ดังขึ้น