นึกถึงเพลง...คนกับควาย...ข้าวคอยฝน..แล้วก็ อีกหลายๆเพลงว่ะบุ๋ม

ป.ล.เห็นไปเม้นท์ใน blog ชาวบ้าน พูดถึง อาร์เซนอล..แล้วบอกว่า ได้รับแรงบันดาบใจจาก some one ..ใครหว่า..อิ อิ

((กรูไปดีกว่า...แว้บบบบบบ ))

ชอบดอกบัวเหมือนกันจ้ะ เวลาเรานั่งในเรืออยู่ในทุ่งดอกบัว คงจะมีความสุขมากๆเลยนะจ้ะ

ชอบกลิ่นทุ่งนาเวลาฝนตก

อยากให้ชาวนาไทยรวยเหมือนประเทศญี่ปุ่นหรือเกาหลีมั่งจัง



เราก็ว่ามันนัวเนียค่ะ

แต่ที่สำคัญมันทำให้ความเป็นส่วนตัวมันน้อยลงไปนิดหนึ่งด้วย

คิดถึงบ้านเลยค่ะ ที่บ้านก็ทำนาเหมือนกัน

ตอนแรกอ่านว่า คิดถึงวันพีชเหมือนกัน

นึกไปถึงการ์ตูน -_-

ตอนแรกก้อนึกว่าวันพีชของช้านนนน

ลูฟี่ คริถึง

อยู่ต่างจังหวัดค่ะ เวลาเห็นท้องทุ่งก็อยากเข้าไปสัมผัสเพราะว่ามันรู้สึกได้ว่า นี่ล่ะที่เราต้องการ

เศร้าจัง

อ่านแล้วทำให้อยากไปเที่ยวบ้านป้าร่วมฯมั่งจังเลยครับ

ผมอยู่กรุงเทพฯ แต่โชคดีมากที่ได้มองเห็นท้องนาเขียวขจีทุกวันจากหน้าต่างห้องทำงาน

แต่ละเดือนผ่านไป จะเห็นความเปลี่ยนแปลงของสีสันโดยตลอด จากเขียวขจี เป็นเขียวแซมมอง จากนั้นก็สีทอง แล้วก็เป็นโคลนสีดำ สลับกับสีขาวจากฝูงนกกระสาจำนวนมาก จากนั้นก็เวียนเป็นสีเขียวอีกทีหนึ่ง

ผมเฝ้ามองมันมาหลายปี และรู้สึกได้ว่า ... ผมโชคดีมากที่ได้เห็นบรรยากาศแบบนี้ในกรุงเทพฯ เมืองที่เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง วุ่นวาย

อ่านมาว่าคุ้นๆ

บ้านพี่ร่วม ทำนา ตอนนี้ได้ด้วยเหรอ ที่บ้านเรา ที่เมื่อวานไปดูนากับสวนมา แล้งโครตเลย สวนส้ม ก็พลอยแห้ง ๆ ไปด้วย ต้นสัปรดก็เหี่ยวหมดเลย เฮ้ออออออออออ

ทำนาเสร็จ..............ขอ...........ข้าว............กินมั่งนะ

ป้าร่วม ...... รำลึกอดีตซะระ ......
ตอนเด็กๆ แถวบ้านไม่มีบึงบัวแฮะ .... มีตะคลองชลประทาน เลยไม่มีประสบการณ์เก็บบัว .....

คิดถึงป้าร่วมนะ ...พักนี้ป้าชลไม่ค่อยว่างเลยง่ะ ....

มีนาคมปีที่แล้วข้าพดเจ้ายังไม่สนใจบล็อกเลย...มัวแต่อ่านกระทู้ และคุยแต่ msn

วันนี้มัวแต่เล่นบล็อก ไม่สนใจกระทู้
และไม่คุย msn

แต่ความรุ้สึก และความทรงจำ ความรุ้สึกดีๆ ก็ยังไม่จางหาย จนถึงทุกวันนี้

เวลาเปลียน อะไรๆ ก็เปลียนไป
แต่ความทรงจำ เมื่อใหร่ที่นึกถึง มันไม่เคยเปลียนไปเลยนะ

เก็บเธอไว้ ข้างในจนลึกสุดจายยยย
ร้องเพลงให้ฟังเอ๊าป๊าว

แก้ไขคำผิด ข้าพเจ้า เฉยๆ ไม่มี ตัว ด นะเจ้าคะมันโผล่ไปได้ยังไงฟระนั่น ฮี่ๆๆ

คิดถึงจ๊ะ

แถวหมู่บ้านผมยังมีบึงอยู่เลยอ่ะฮะ = =' (แบบว่าน่าจะเรียกว่าชนบทได้ป่าว?)

ฝากรูปบัวสีแสบตาไว้รูปนึงนะครับ

อืม

นอกจากขาก็คงไม่มีไรแข็งอีกแล้วละแกน่ะ

^
l l
l l

วาจา สามหาวเยี่ยงนี้.....ต้องบอกให้ ไอ้คลิตอริวิเอริส สอนสั่งมั่งซะแล้วววว

เขียนได้ดีมากค่ะ เป็นนักเขียนรึเปล่าเอ่ย??

ชีวิตวัยเด็กเป็นเรื่องที่เรามักจะหวนคิดถึงมันอยู่บ่อย ๆ
เด็กตัวเล็ก ๆ โลกของเด็กก็ใบเล็ก ๆ
มีความสุข สนุกไปตามประสา

เสียดายที่คุณไม่มีProfile ให้อ่านเลย
เลยไม่ได้รู้จักกันว่า เป็นใคร ยังไง
แต่ยังไงก็ยินดีค่ะ ที่ได้แลกเปลี่ยนบล็อกกันอ่าน

ใจที่รุ่มร้อน เย็นลงได้ค่ะ เมื่อนึกถึงความเขียวขจีของธรรมชาติ ที่ยังอยู่ในความทรงจำ แม้ว่ามันจะเป็นแค่อดีตแต่ความคิดคำนึงยังจะตราตรึงในหัวใจของเราตลอดไป

แวะมาบอกว่ารักบุ๋มจ้า