บล็อก- blog เปรียบเสมือนสมุดไดอารี่เล่มใหญ่ที่สุดของผม
|
|||||||||||||
นิยาย " ม.ปลาย วุ่นวายรัก " โดย เหมชาติ ทอง -- ( ตอนที่ 2 . )  2. . ใกล้วันแสดง เจี๊ยบให้เพื่อนๆ ไปช่วยดู ฉากระเบียงคฤหาสน์ที่พงษ์เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ ด้วยกัน . ซึ่งพระเอกโรเมโอ แห่งตระกูลมอนตะคิว ( House of Montague ) จะต้องปีนขึ้นไปหา นางเอกจูเลียต แห่งตระกูลคาปุเล็ต (House of Capulet) . . มันถูกแอบไว้ที่ข้างหลืบนึงของหอประชุม ก็ขอแรงกัน ให้ช่วยลากออกมาตั้งกลางเวทีเพื่อ ได้ดูกันชัดๆ . . พงษ์ใช้โต๊ะนักเรียนเก่าสามตัว มัดขา ติดกันด้วยลวดผูกเหล็กก่อสร้าง ทำเป็นลาน ระเบียงให้จูเลียตพอเดินไปมาได้หน่อยๆ . . แล้วใช้แผ่นไม้อัดเก่า ที่ช่วยกันกับเจี๊ยบ รื้อเจอจากกองแถวๆ นั้น วาดระบายด้วยสีน้ำ พลาสติก-อครีลิค ที่เขาใช้ทาบ้านนั่นแหละ เป็นกำแพงอิฐสูง มีราวลูกแก้วระเบียงเรียง เป็นจังหวะ และมีรางไม้เลื้อย ออกดอกใบ สวยงาม . แล้วใช้เลื่อยไฟฟ้าตัดฉลุหยาบๆ ตาม ลวดลาย . . พอเอามาพิงทาบกับโต๊ะ ก็กลายเป็นฉาก ระเบียงรักได้ทันที . ส่วนวิธีปีนขึ้นระเบียง ก็ให้ก้าวขึ้นเก้าอี้ นักเรียนที่จะวางให้ข้างๆ . . ทุกคนชมว่าฉากสวยมาก . เดย์นั้น พอเห็นเข้า ถึงกับร้องกรี๊ดด- โดนใจกับฉากระเบียงคฤหาสน์ . . " ต๊าย-- ฉากสวยจังเลย . แหม่ เจี๊ยบ - หล่อนน่าจะโรยกากเพชร ที่ดอกด้วยนะจ๊ะ . มันจะได้ มิบมับ- มาบๆ แมบๆ " . . เจี๊ยบหัวเราะ มีกำลังใจขึ้นอีกเยอะ กับคำชมของเพื่อนๆ . . เดย์เดินไปที่ลังใส่อุปกรณ์แสดงในห้องเล็ก ของเวที ที่เจี๊ยบเอาข้าวของมาเก็บไว้ . คว้าวิก-wig ผมปลอมยาว ที่เจี๊ยบเอามาจาก บ้าน บอกว่ายืมมาจากป้าคนข้างบ้าน มาสวมหัว ตัวเอง . แล้วรีบปีนเก้าอี้ ก้าวขึ้นบนระเบียง แสดงเป็น จูเลียตก่อนใครทันที . . " โรเมียว-- . โรเมียวเจ้า . --- วู้ --- . คิงมีหนายยย... ? " . . ( โรเมียว- . โรเมียวขา -- วู้ --- . แกอยู่ไหน อะ ? ) . . เดย์ร้องโหยหวน ทำท่า โหยหา . . ทุกคนหัวเราะ ขำเดย์ . . แมงนั้น รีบชี้มาที่โยธาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เธอ พลางตะโกนตอบเดย์ว่า . . " มีเพ้เจ้า ! " . . ( อยู่นี่ค่า ! ) . . เล่นเอาโยธาเขิน หน้าแดงปั๊ด . . แล้วก็มีเด็กชายทะลึ่งคนนึง รีบวิ่ง ไปนั่งยองๆ หน้าระเบียง ยกแขนงอๆ ที่ ระดับอก . กระโดดน้องหมาสี่ขาไปมา ไล่เห่าเดย์ โดยทำเป็นเสียงเห่าของน้องหมาชิสุห์-ซะ เหมื๊อน- เหมือน . . " ฮู่ว์ - ฮู่ว์ ! . ฮู่ว์ - ฮู่ว์ ! " . . เดย์ก็สวนกลับทันทีเหมือนกัน รีบเปลี่ยนบทจากจูเลียต เป็นกระสือสาว . ทำท่าย่อตัว ยงโย่ยงหยก ผงกหัว ขึ้นๆ ลงๆ สูงๆ ต่ำๆ แถมแลบลิ้นออกมา ยาว ฉกใส่หมาชิสุห์ แผล่บๆ . . เด็กๆ หัวเราะกัน ทัองคัด ท้องแข็ง . . ดูเถอะ -ชีวิตวัยเรียน มันช่าง สดใส ฟรุ้งฟริ้งยิ่งนัก . สนุกสนานกันได้ทั้งวัน ทุกวัน ทำไรก็ดูน่ารักน่าชังไปหมด . . ยังคิดว่า ไม่มีช่วงใดของชีวิต ที่จะมีอะไรๆ วิเศษๆ ได้อย่างช่วงที่ เป็นนักเรียนอีกแล้ว . * * * * * * * * * * . . คือเจี๊ยบกังวล ถามเพื่อนๆ ว่า . . " หมู่สูว่า ระเบียงมันต่ำไปบ๋อ ? " . . " ไม่ต่ำแล้ว " . . พงษ์บอก . หมายถึงว่า ใช้โต๊ะนักเรียนตัวนึง เวทีระเบียง ก็ดูไม่เตี้ยนะ . . " ฮาอยากได้แฮ๋มจั๊น " . . เจี๊ยบอยากให้พงษ์ต่อโต๊ะให้เธอ อีกชั้นนึง ให้ระเบียงสูงกว่านี้ . . " โห-- ! " . . พงษ์ร้อง แบบไม่เห็นด้วย . . " มันกะกลายเป็นที่โดดหอ . -- อะกะ " . . ฟังพงษ์บ่น ว่าระเบียงละครจะกลายเป็น หอสูง ที่ตามค่ายทหารเขาจะมีไว้ให้ฝึกกระโดด วัดใจ . . เดย์ก็ว่าอีกคน ว่าอย่างนี้ดีแล้ว ต่อโต๊ะอีก ชั้น- มันจะสูงไปนะเจี๊ยบ . . " พอฮ้ายพอดี-แระเจี๊ยบ . สูงล้ำไป คนมีบนจะผ่อบะงาม-หนา " . . " แม่น ๆ - " . . แมงเห็นด้วย ที่ว่ามองจากมุมเงยสูงๆ คนที่อยู่ข้างบนจะดูไม่ค่อยสวย . . " อะ-- . งั้นลองซ้อมหื้อฮาผ่อกำ " . . เจีียบคนจริงจังยังไม่แล้วใจ ขอซ้อม ลองไฟประเดิมฉากนี้อีกที ทั้งที่ละครก็ซ้อม กันมาสามครั้ง จนตัวละครทุกตัวก็เล่นบทได้ กันหมดแล้ว . . " ไอ้โย -" . . เธอกวักมือเรียกโยธา . . " ออกมาซ้อมแล่ " . . โยธาเปิดเป้ ล้วงหาบทซ้อม . . " จูเลียตบะอยู่ " . . แมงรีบแย้ง . . " แอ้มมันเฮียนอังกิ๋ด อยู่อาคารสอง -ปู้น " . . " กะเอียด -อะกะ " . . เจี๊ยบว่า-- ก็เอียดไง . -คนกำกับ รู้บทอยู่แล้ว . . * * * * * * * * * . . เอียดปีนแค่เก้าอี้ข้างโต๊ะ ก็รีบรวบ ชายกระโปรงนักเรียนไว้ . ไม่กล้าก้าวขึ้นบนโต๊ะ . . บอกเจี๊ยบว่า . . " เจี๊ยบ . -- เราจะโป๊-น้า " . . ใช่ - กระโปรงนักเรียนไม่ได้ยาวคลุมเท้า อย่างชุดจูเลียต . . เป็นแมงอีก ที่บอกว่า . . " เปิ้นมีเข็มกะลัด " ( ภาษาเหนือ= เข็มกลัด) " . . เธอก็รีบรื้อหาของในกระเป๋านักเรียนตัวเอง แล้วหยิบกล่องใส่อุปกรณ์เล็กๆ มาเปิดฝา หยิบ เข็มซ่อนปลายตัวค่อนข้างใหญ่ออกมา . ตรงไปกลัดตรงกลางชายกระโปรงให้เอียด . . เจี๊ยบหยิบกล่องใส่ของเย็บปักถักร้อย กระจุก กระจิกจิปาถะของแมงมาดูอย่างสนใจ . มันมีของหลายอย่าง ทั้งเข็มเย็บผ้า ด้าย กระดุม กรรไกรเล็ก เข็มกลัด หมุดเป๊กที่ไว้กด ตรึงกระดาษติดกับผนัง ฯลฯ . . " คิงซื้อตี้ใดมาหนิ -อี่แมง . ฮาใค่ได้ --" . . ถามแมงว่า แกซื้อจากที่ไหนมาเนี่ย . ชั้นอยากได้นะ . . " กาดนัด-ปะเลอะ " . . แมงตอบขณะยังช่วยเอียดอยู่ ว่าที่ตลาดนัด มีขายเยอะแยะ . . " สิบบาท-ต้าอั้น . เดียวฮาจะซื้อมาเผี่ย -- " . . เดียว ภาษาเหนือคือ เดี๋ยว เผี่ย ก็คือ เผื่อ แมงบอกเจี๊ยบว่า แค่ 10 บาทเอง . เดี๋ยวชั้นจะซื้อมาเผื่อ . . เอียดลองขยับขาไปมา . โอเค-มันเซฟเธอได้ ดีกว่าที่คิด . . จูเลียตมือวางอันดับสองจึงปีนขึ้นบนโต๊ะ นักเรียน-ระเบียงรักฝีมือของพงษ์ เพื่อซ้อมบท แทนแอ้ม- จูเลียตมือวางอันดับหนึ่ง . . โยธา-โรเมโอตัวจริง ที่เฝ้ามองดูเอียด มาตลอด พอเห็นเธอพร้อมซ้อมบทเด็กหนุ่ม ก็หัวใจพองโต . รู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที . . . * * * * * * * * * * * . . " โอ้ราตรี นี้ไฉน ไม่แจ่มฟ้า ดวงจันทรา อยู่แห่งไหน ข้าไม่เห็น " . . บุษบันแหงนมองท้องฟ้า ร้องบท พลางวาดมืออย่างจินตลีลา . . " จันทร์ใจบุญ หนุนข้านี้ ที่ลำเค็ญ จึงเก็บแสง ไม่ให้เห็น เช่นทุกคืน " . . โยธาเดินออกฉาก ร้องบท และ หมุนตัวช้าๆ . วาดมือไปมา ตามองฟ้า ด้วยท่วงท่าที่ คล้ายๆ นักเต้นบัลเล่ต์ชายรัสเซีย . ดูกลมกลืน สมูธ จนเพื่อนๆ เห็นแล้วทึ่ง . . " โรเมโอ-- " . . บุษบันทำท่าอุทาน แตะมือที่ปาก อย่างน่ารัก . . " จูเลียต -- " . . โยธาทำท่าชะงัก มองเธอ และ ร้องเรียก . . " ท่านมาที่นี่ทำไม ? . กลับไปเถอะ . เดี๋ยวใครจะมาเห็นเข้า " . . บุษบันเกาะราวระเบียง และขยับตัว มองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง . ว่าใครจะมาเห็นโรเมโอเข้า . . " ข้าคิดถึงเจ้า จูเลียต . โปรดอย่าไล่ข้าไปไหนเลย " . . โยธาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง เงยหน้า รำพันบอก . มองสบตากับบุษบันอย่างรักหมดใจ . . ฯลฯ . * * * * * * * * . . ทุกคนพร้อมใจกันปรบมือ ให้บุษบันกับโยธา เมื่อจบการซ้อม . . เจีียบดีใจกว่าใคร . . " แจ๋ว-- . แจ๋ว ๆ ... " . . แมงวิ่งเข้าไปส่งมือ ข่วยเอียดลงมา จากระเบียง . กอดเอียดอย่างสุดปลื้ม . . " เอียด -- เก่งจังเลย . ตัวเก่าเล่นเป็นจูเลียต-เปิงแต๊ะ " . . ตัวเก่า คือ ตัวเอง เปิงแต๊ะ คือ เข้าท่า- เหมาะสมที่สุด . ฝั่งพวกผู้ชายก็ชื่นชมโยธากันใหญ่ หลายคนพูดว่า . . " โห --- ซึ้งว่ะ " . ก็มีคนพยักหน้าเห็นด้วย . . " ไอ่โยแสดงเก่ง อะ-- ไม่นึกเลย ว่ามันจะแสดงได้ดีขนาดนี้ " . . " เห็นมั้ย ?...บอกแล้ว . ให้เอียดเล่นซะแต่แรก ก็ไม่เชื่อ " . . แมงได้ที พูดใส่เจี๊ยบ . . " แอ้มมันติดขี้อาย--ชอบหลบตา .เวลาพูดบท ก็เสียง งุ้งงิ้ง -งุ้งงิ้ง " . . " เออ ๆ - " . . เจี๊ยบว่า . ก็ไม่รู้จะว่าไงได้เหมือนกัน ให้บท จูเลียตกับแอ้มไปแล้ว . . . * * * * * * * * * . . . " บะดีว่าเปิ้นสุ้น-เปิ้นเผือก เน่อ " . . ก้อยรีบออกตัว บอกกับแอ้มอย่างนี้ ว่าอย่าหาว่าเค้ายุ่งเค้าเผือกกับเรื่องของ ตัวน้า-- . ที่แอบเอาเรื่องราวดรามาวันนี้มาเล่า ให้ฟัง . . " แต่เปิ้นว่า ตั๋วต้องทำใจ๋แระแอ้ม " . . เกวลินน้ำตาคลอ ฟังที่ก้อยเล่ามา ใจเด็กสาวก็เจ็บหนึบๆ . เอนหลังนั่งพิงม้าหินที่โต๊ะ กลางลาน พักผ่อนของโรงเรียน ทอดสายตามองไป อย่างไร้จุดหมาย . . ก้อยเป็นเพื่อนเก่าแก่ เรียนชั้นประถม ด้วยกันมา แม้ตอนมัธยมต้นก็เรียนห้องเดียว กัน เพิ่งมาแยกห้องก็ตอนเรียน ม.ปลาย ตามแผนการเรียนที่เลือกเรียนไม่ตรงกัน . ก้อยเรียนทับหนึ่ง ห้องเดียวกับโยธา เจี๊ยบ แมง และบุษบัน . ส่วนแอ้ม เรียนทับสอง . . " ไอ่โยมันฮักเมาเอียดขนาด" . . ก้อยบอกว่า โยธาแอบชอบเอียด มาก . . " แต่จะไป๋ว่าเอียด มันกะบะได้- เอียดมันกะแคร์ตั๋วหนา-แอ้ม . มันกะกันๆ ตัวเก่าอยู่ เพราะเอียด มันฮู้ ว่าตั๋วเป็นแฟนไอ่โย " . . " บะใจ้แฟนหล๊อ " . . แอ้มรีบเถียงอย่างเสียใจ . . " ก้าคบๆ กั๋น บะดาย " . . เธอบอกก้อยว่า ก็แค่คบๆ กัน ไปเอง . ยังไม่ใช่แฟนตัวจริง . . " อี้- ? " . . ก้อยร้อง -หรา? เลย . . " บะใจ้แฟนกันก๋า ? " . . " อื๊อ- " . . แอ้มส่ายหน้าปฏิเสธแรงๆ . . " โยมันบะเกยฮ้องแอ้มว่าแฟน ซักกำ " . . พอเกวลินบอกมาอย่างนั้น ว่าโยธาไม่เคยเรียกเธอว่า "แฟน " ก้อยถึงกับเอามีอยันพื้นโต๊ะ เท้าคาง . . นึกๆ ไป ก็คงจะจริง ตามที่แอ้ม บอก . เพราะไม่เคยเห็นโยธาไปรอยืนแอ้ม - มีแต่แอ้มเอง ที่เทียวมายืนดักรอ ที่ใต้ต้นสนหน้าห้องเรียนทุกเที่ยงวัน . เพื่อจะได้เดินไปกินข้าวกลางวัน ด้วยกันกับโยธา . . ก้อยเหลือบมองแอ้ม ที่นั่งทำตา แดงๆ . แตะแขนเพื่อนอย่างเห็นใจ . . เกวลินนั้นสะเทือนใจนัก ที่ก้อย เล่าว่า วันนี้เจี๊ยบให้เอียดซ้อมบท จูเลียตแทนตน . . " เอียดมันเล่นดีขนาด " . . ก้อยก็ลืมตัว เล่าแบบลืมถนอม น้ำใจเพื่อน . . " ไอ่โย ก่อ- โคะ! เล่นอย่าง เป๋นโรเมโอตั๋วแต๊ะ . - แป๋งตาหวานใส่เอียด ติ๊กๆ " . . หมายถึงว่า โยธาแสดงไป ก็คอย แต่จะส่งตาหวานให้บุษบันอยู่นั่นแล้ว . . " ฉันนี่ -- . หันแล้ว ยังสยิวแทน " . . หัน-ภาษาเหนือ คือ เห็น . . ฟังถึงตอนนี้ แอ้มควักผ้าเช็ดหน้า มาซับน้ำตาที่เอ่อรื้น . ถึงไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง แต่ก็นึกภาพ นั้นออก . . เพราะมีหลายครั้งหลายหน ที่เธอเคย เห็นโยธาลอบมองบุษบันอย่างมีเยื่อใย แม้ตอนนั้นเขาก็มีเธอนั่งอยู่ด้วยกัน . . ความที่เพื่อนนำมาบอกเล่ามันชัดเจน เสียอย่างนี้ ยิ่งก่อให้เกิดความน้อยใจท่วม ท้น อัดอั้น-จนส่งให้น้ำตาของเกวลินไหล ลงมาอาบแก้มเป็นทาง . . ก้อยเห็น ตกใจ รีบจับมือเพื่อน . บอกแอ้มว่า . . " แอ้ม- . ตั๋วบะดีไปเดือดเอียดมันเน่อ .เอียดมันเป็นคนดี - เปิ้นฮับปะกั๋น " . . " เปิ้นก่าบะได้โขดเอียดหนา " . . แอ้มรีบว่า ว่าเธอก็ไม่เคยนึกโกรธ บุษบันนะ . . " เรื่องนี้ มันอยู่ที่โยคนเดียวต้าอั้น เปิ้นก็เกยกึ๊ด-- . -- ว่าโยชอบเอียด " . . " ห็า ? . นี่ตั๋ว-ก่าฮู้ก๋า ? " . . ก้อยอุทาน . . " เปิ้นฮู้ ! " . . เกวลินพยักหน้า . ก็เห็นมากี่ครั้งแล้วล่ะ -- . . " มันบะใจ้เตื้อแรก ลู้- มันซักกำ- มาละ " . . ก้อยถอนหายใจ เมื่อท่ราบว่าเพื่อน ก็ระแคะระคายมาก่อนแล้ว . รู้ตัวมาก่อนบ้างอย่างนี้ คงพอปรับใจได้ . . " อัน-- " ( อัน- ก็คือ เอ่อ - ของภาษาเหนือ ) . . ก้อยนึกขึ้นได้ ว่าการมาเล่าขวัญ- นินทาใครสักคน ก็ควรต้องเซฟตัวเอง ไว้ก่อน . . " อัน -- ตั๋วบะดีบอกใค๋เน่อ ว่าเปิ้นมาเล่าเรื่องนี้ หื้อตั๋วฟัง " . . " บะต้องกั๋ว- ก้อย เปิ้นยินดีนักๆ (ยินดี=ขอบคุณ) . ตี้ตั๋วหวังดีต่อเปิ้นเสมอ " . . แอ้มบอกขอบคุณเพื่อน . . ก้อยให้กำลังใจส่งท้ายว่า . . " วันฮือ- กะจะได้แสดงละครกั๋นแระ ตั๋วต้องตั้งใจเล่นหื้อเตํมตี้ - . เปิ้นหื้อกำลังใจ๋ตั๋ว " . . เกวลินพยักหน้า . แต่เธอเองกำลังนึกหาวิธีเลี่ยงที่จะ ไม่แสดงละครนี้ ในวันมะรืน . ซึ่งคืออีกสองวันข้างหน้า ที่จะถึง . . . . * * * * * * * * . . " ต๋าย- ห้า !!! -- . อี่จูเลียตฮา . หยังมาเตียวสามขา-จะอั้น ? " . . แมงร้องว้าย เป็นภาษาเมืองเหนือ เมื่อวันรุ่งขึ้น เห็นแอ้มเดินเขยกสามขา กะเผลก-กะเผลก มาโรงเรียน . มีไม้เท้ายันรักแร้ซ้ายไว้ และมีแถบ ผ้าพยาบาลสีน้ำตาลอ่อนพันรอบเท้าซ้าย รัดขึ้นมาจนถึงที่ข้อเท้า . . สาวๆ ทั้งกลุ่ม วิ่งกรูเข้าไปหาแอ้ม ทั้งแมง เจี๊ยบ ก้อย และอีกบางคน . . " เป็นจะได -แอ้ม . เป็นหยังพ่อง เนี่ย ..." . . " แตวา-แลง... . แม่หื้อเปิ้นไปเก็บผักแคบข้างบ้าน มาแก๋งแค . เปิ้นเตียว -ย่ำลงโม่ง-อ่า " . . แอ้มเล่าปนหัวเราะ แบบขำตัวเอง ที่เมื่อเย็นวาน เดินไปเก็บผักตำลึงให้แม่ แล้วเผลอเดินตกหลุม . . " เปิ้นเล่นละครวันพูกบะได้แล้วเน่อ . มันเจ็บแข้ง-- . แฮ๋มติ๊ด กว่าจะหาย " . . แอ้มให้เหตุผลว่า อีกตั้งอาทิตย์ กว่าอาการเจ็บจะเป็นปกติ . . " ก๋า ? " . . เจี๊ยบอุทาน นิ่วหน้า . มีปัญหามาให้ย่นคิ้ว ผูกโบให้หน้าแก่ อีกแระ . . " หื้อเอียดเล่นแตนเปิ้นกะแล้ว กั๋น -น่อ " . . แอ้มบอกเจี๊ยบ . . ก็ถอนหายใจกัน แล้วทุกคนก็สรุป ว่าคงต้องอย่างนั้น . จะใครล่ะ-เล่นแทน ก็ต้องเอียด . . มีก้อยคนเดียว ที่สัมผัสได้ถึง ความน้อยใจ ที่แฝงมาในคำพูดของ แอ้ม . . และอีกอย่าง ก้อยก็ไม่เชื่อหรอก ว่าแอ้มเดินตกหลุม จนข้อเท้าแพลง . มันเป็นการบาดเจ็บ ที่ไม่ต้องมีแผล มายืนยัน . - ของมันเมคกันได้ . . แต่ก็นั่นแหละ . มันทำให้ก้อยเข้าใจแอ้ม และยิ่ง สงสารแอ้มมากขึ้น . * * * * * * * * * . . โยธาเดินมาถามอาการเกวลิน โดยเดินมากับเพื่อน สองสามคน . . " เดินไง ตกหลุม " . . โยมองที่เท้าแอ้มที่ถูกพันรอบ . . " เค้าไม่ทันดู " . . " หายไวๆ ละกัน " . . " อือ - ขอบใจนะ " . . แล้วโยธาก็เดินตามเพื่อนๆ ไปทางโรงบาส . ปล่อยให้แอ้มนั่งกับก้อยต่อ ณ ตรงนั้น . . ก้อยจึงได้รู้ชัด ว่าที่แท้ โยธา ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับแอ้มสักเท่าไหร่ . * * * * * * * * . . บุษบันนั้น รีบมาหาเกวลิน ถึงที่โต๊ะ . . " ตัวเป็นไรมั่งแอ้ม ? " . . เธอมองดูที่ข้อเท้าบาดเจ็บของแอ้ม และลองจับๆ ดู . แอ้มลืมแกล้งร้องคราง บุษบันจึง เข้าใจว่า เธอคงเจ็บไม่มาก . . " แอ้มซื้อน้ำมันมวยโรเบิร์ตมาทา นวดสิ . เดี๋ยวก็หาย... " . . " เอียดรู้ไง-อะ ? " . . " ก็เราเป็นนักวิ่งของโรงเรียนเก่า เวลาวิ่งแล้วเท้าเจ็บ ครูฝึกก็ให้ทา นวดน้ำมันมวย . มันหายเจ็บจริงนะ แอ้มทำเลย พรุ่งนี้ก็หาย รับรอง- เล่นละครได้ แน่นอน " . . เห็นความจริงใจของเอียดแล้ว แอ้มบอกตัวเองว่าคิดไม่ผิด ที่แกล้ง เจ็บข้อเท้าแบบนี้ เพื่อเปิดโอกาสให้ เอียดได้เล่นบทจูเลียตคู่กับโย . . " ตอนแสดง แอ้มไม่ต้องออกแอ็คชั่น มากก็ได้ . บท-เรา กับพงษ์ และเดย์ ก็พากย์ใส่ ไฟล์ไว้แล้วหนิ . แอ้มแค่ลิปซิงค์อย่างเดียวเอง " . . บุษบันปลอบแอ้มไม่ให้กังวล . . " ขอบใจจ๊ะเอียด ไว้กลับไป เราจะให้พ่อซื้อมาทาที่บ้าน . แต่เอียดต้องเผื่อใจ แสดงแทนแอ้ม ด้วยน้า แอ้มไม่ค่อยแน่ใจ ว่าจะหายเจ็บ ทัน " . . . * * * * * * * * . . พอบุษบันขอตัวกลับไป เกวลินก็มองหน้าก้อยที่นั่งฟัง รับรู้ทุกช็อตสนทนา . อย่างรู้ทัน ที่ก้อยกำลังคิด . . " ก้อยพูดถูกนะ . เอียดเค้าเป็นคนดีจริงๆ " . . " ก็บอกแล้วไง " . . ก้อยค้อนใส่ . . " ส่วนเธอ - คุณแอ้ม วีรสตรี ผู้ยอมเสียสละ . พรุ่งนี้ก็แกล้งเจ็บข้อเท้า เพิ่มมา ให้เยอะกว่านี้อีกหน่อย . - นะ ค้า ! " . . แอ้มหยิกแขนก้อยอย่างแรง ทันที . เกลียดจริง-คนรู้ทัน . . จนก้อยร้องอู้ บอกว่า อุ๊ย ! -เค้าเจ็บนะ . * * * * * * * * * . เช้านี้-- . เป็นวันงานสัปดาห์ห้องสมุด . . แอ้มไลน์หาเจี๊ยบแต่เช้าตรู่ บอกว่าข้อเท้าเธอยังระบม และยังเจ็บ ไม่หาย . ให้เจี๊ยบจัดการให้เอียดเล่นบทจูเลียต แทนเธอได้เลย . . เธอรอจนเจี๊ยบตอบไลน์กลับมา เจ๊ียบตอบว่า . . " โอเค - . ไง แอ้มก็ต้องมาดูละครด้วยกาน นะ " . . น้ำตาเกวลินเอ่ออีกครั้ง เธอทำ สำเร็จแล้ว ให้โยได้เล่นละครกับเอียด . . โยคงมีความสุขสินะ . ก็มันสมใจปรารถนาของโยแล้วนี่ . . กำลังจะแกะแถบผ้าที่พันข้อเท้าออก แต่แอ้มนึกได้ ว่าควรพันต่อไว้อีกสักวัน สองวัน จะดูดีกว่า . . . . * * * * * * * * * . . ที่กลางลานพักผ่อนของ โรงเรียน เป็นบริเวณงานสัปดาห์ ห้องสมุด . . เป็นลานกว้างมากทีเดียว อยู่ติดกันกับ ตัวห้องสมุด . ทั้งบริเวณปูพื้นเรียบเสมอกัน ด้วยอิฐ คอนกรีตตัวหนอนสวยงาม . . บรรดานักเรียน ม. ปลาย ช่วยกันจัดแต่ง ซุ้มกิจกรรมของกลุ่มตัวเองอย่างขมีขมัน . . เสียงเพลงจากลำโพงบนปลายเสา ที่หันปากแตรออกไปทั้งสี่ทิศ เปิดเพลง ดนตรีพื้นเมืองเหนือวงตึ่งโนง เป็นเพลง ฟ้อนเล็บจังหวะช้าที่แสนจะไพเราะ . . ประกอบด้วยเสียงของกลองแอว กลอง ตะลดป๊ด ฆ้องอุ๊ย ฆ้องโย่ง . และฉาบใหญ่ --เคาะตีจังหวะรับ . . ตุม ----- . ---- ฉ่า ! . ตึ่ง---- . --- โนง . ตุม --- . --- ฉ่า ! --- . . แล้วมีเสียงของปี่แนน่อย ปี่แนหลวง ที่ร่วม บรรเลงประสานเสียง ได้อารมณ์ดนตรีทางเหนือ อันอ้อยสร้อย . ที่ชวนฟัง ประทับใจยิ่ง . . แอ่ - แอ .. . แอ่ --แอ - แอ-- . . เดย์แต่งเป็นแม่นมของจูเลียต มีผ้าโพกหัว และแอบเอาผ้ายัดทำนมปลอม ซะใหญ่มากๆ สมกับเป็นแม่นม . เดินแอ่น โชว์อกใหม่เล่น . . เจี๊ยบในฐานะผู้กำกับมือวางอันดันหนึ่ง เห็นเข้าก็ขวางตา . -- ระอาใจกับเพื่อนคนนี้ . เธอส่ายหน้า ว่าให้เพื่อน . . " นมใหญ่ไป-อี่เดย์ . เอาผ้าที่คิงยัดไว้- ออกเหียพ่อง " . . แล้วตรงเข้าหาจะคว้าอกเสื้อเดย์ เพื่อรื้อผ้าที่ยัดทำนมปลอมออกเสียหน่อย . . เดย์ถอยหลังหนี ไม่ยอม . --เถียงสู้ . . " ก่าฮาเป็นแม่นม ลุ-- . บะใจ้ลูกนม-- . ฮาก่าตึงนมใหญ่ไว้ก่อน " . . . เดย์ว่า ก็ชั้นเป็นแม่นม-หนื ไม่ใช่ลูกนม ชั้นก็ต้องนมใหญ่ไว้ก่อน แล้วเดย์ก็หันไปยื่นสองแขน มาไขว้กัน ตรงหน้า กรีดนิ้วจีบ บิดหมุนควั่น . ย่อตัวลง ถอยหลังนิดนึง แล้วก้าวสืบเท้า รำฟ้อนเล็บสไตล์เมืองเหนือในท่าบิดบัวบาน ไปตามเสียงเพลงพื้นเมืองที่กำลังเปิดกระจาย เสียงอยู่ . ไม่ต่อปากต่อคำอะไรกับเจี๊ยบอีก . ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เอาแต่เชิดหน้า เม้มปาก กะพริบตาปริ๊บๆ สีหน้าจริงจัง จดจ่อกับการ ฟ้อนเล็บของตัวเอง . และไม่แคร์สายตานักเรียนด้วยกันแถวๆ นั้น ที่พากันมองแล้วป้องปากหัวเราะ ขำเดย์ กัน . . เจี๊ยบรู้สึกสตันด์-stunned . นิ่งอึ้ง มองเดย์แบบงงๆ มึนๆ อยู่แป๊บ ก็หลุดปากตะโกนด่าปนหัวเราะขำเหมือนกัน . . " อี่ผีบ้า ! " . . ( = โธ่ - อีบ้า ! ) . . คือ -- ต้องยอมแพ้มันแระ . . . ฟ้อนเล็บได้แป๊บเดียว เดย์ก็ต้องหยุด เพราะเพลงพื้นเมืองบรรเลงจบพอดี . เปลี่ยนเป็นเปิดเพลง "หน้าที่เด็ก " ของ คณะสุนทราภรณ์ . . " เด็กเอ๋ย เด็กดี ต้องมีหน้าที่ . สิบอย่างด้วยกัน . เด็กเอ๋ย เด็กดี ต้องมีหน้าที่ . สิบอย่างด้วยกัน... " . . * * * * * * * * . . . กำลังตรวจความเรียบร้อยของเวทีละคร เจี๊ยบกับเพื่อนๆ ก็ตกใจ แกมตื่นเต้น . ที่เห็นแถวนักเรียนมัธยมจากโรงเรียนอื่น กำลังเดินเข้ามายังบริเวณงาน เป็นกลุ่มใหญ่ . . " เฮ่ย-- . มีโฮงเฮียนอื่น . มาผ่อตวย-อ่า " . . ชาวละคร โรเมโอ และจูเลียต ทุกคน ต่างใจเต้น ตึ๊ก-ตั๊ก . . พากันมองดูคณะผู้ชมนอกรั้วโรงเรียน ที่ก็กำลังมองๆ มึนๆ กลับมาเหมือนกัน . แบบสงสัย- ว่าพวกนี้ จะแสดงอะไรกัน หรือ เห็นแต่งตัวด้วยคอสตูมแปลกๆ . . ม. 5/1 หันมามองหน้ากัน ยิ้มให้กัน ทำตาโต ตื่นเต้น . เจี๊ยบนี่-ร้อง อื๋ยยย -แบบหยิว . สะใจอย่างแรง ที่มีคนนอกมาดูละคร ด้วย รู้สึกเหมือนละครของเธอ กำลังจะ โกอินเตอร์ แบบนั้นเลย- . . " แสดงหื้อสุดฝีมือเลยน่อ หมู่เฮา " . . เจี๊ยบบอกเพื่อนๆ . . ทุกคนล้อมวง ส่งมือขวามาตรงกลาง ร้องว่า . . " พวกเรา 5 /1 . สู้-สู้ ! " . * * * * * * * * . . " จารย์ขา... ทำไมไม่บอก กันก่อน . ว่าจะมีโรงเรียนอื่น มาดู ละครด้วย " . . เจี๊ยบทำเป็นถามอ้อน อ. ผ่องใส ทั้งที่หน้าตัวเองยิ้มระรื่น . . อ. ผ่องใส ก็ตอบเจีียบ . . " ครูก็เพิ่งรู้เมื่อวาน - ตอนเย็น . โรงเรียนนั้น เค้าเพิ่งโทรมาแจ้ง " . . " ครูขา... . พวกหนูตื่นเต้น .. " . . เจี๊ยบบอก หัวเราะอายๆ . . " ครูมั่นใจในพวกเราค่ะ . ทุกคน -เก่งอยู่แล้ว " . . " ค่ะ " . . ได้กำลังใจมาเต็มๆ แบบนี้ เจี๊ยบดีใจ ยกมือไหว้ . แล้วรีบกลับมาที่เวทีละคร ที่เป็นพื้นลาน ปูอิฐตัวหนอน . . * * * * * * * * . . ละคร โรเมโอ และ จูเลียต เริ่มแสดง . ท่ามกลางคนดูแน่นขนัด . . แค่เปิดไฟล์ละครที่พากย์เสียงไว้ ก็เรียก เสียงปรบมือกราวใหญ่จากผู้ชม . เพราะพงษ์-ที่เก่งเทคนิคคอมพิวเตอร์ได้ ใช้ซาวน์ด์แทร็กจากหนัง "สตาร์ วอร์ส์ " ใน เว็บยูทูบ มาเปิดเป็นเสียงดนตรีประกอบใน ไตเติ้ล . มีทั้งเปิดเน้น เสียงดังสนั่น เร้าใจ แล้วก็ เบาเสียงลง คลอเสียงพากย์ . และค่อยๆ หรี่ ลดเสียง จนกลืนหายไป อย่างนุมนวล . คลิปซาวด์น์แทร็กเปิดมาถึงนาทีที่เหมาะเจาะ พงษ์ก็พากย์ทับเสียงคลิป . " ม. 5/1 ภูมิใจเสนอ . ละครเวที เรื่อง . . โรเมโอ --โอ -โอ-โอ-โอ . ( เสียงก้อง เอโค่-echo ) . และ --- . จูเลียต- ---เลียต-เลียต-เลียต -เลียต . ( เสียงก้อง เอโค่-echo ) " . . มิหนำซ้ำ พงษ์ยังเก๊กเสียงพากย์เลียนแบบ นักพากย์หนังค่ายพันธมิตร ว่า . . " ละครเรื่องนี้ อาจมีบางฉากบางตอน . ที่นำเสนอความรุนแรง สะเทิอนอารมณ์ผู้ชม แบบสมจริงสมจัง . คุณครูที่ปรึกษา ระดับชั้น ม. 1 จึงไม่ ควรปล่อยให้นักเรียนของท่าน ชมละครเรื่องนี้ --- โดยลำพัง--พัง-พังพัง-พัง--- " . . คนดูหัวเราะ ขำกันกลิ้ง . เด็กๆ นั้น โห่ฮิ้วกันลั่นลาน . . ผ.อ. เองก็หัวเราะ ขำกั๊ก-กั๊ก กับรอง ผอ. แล้วหันมายกนิ้วให้กับทางหน้าโรงละคร เพราะ ถูกใจ . . คนมาดูละครเยอะมาก---- . ไหนจะเด็กนักเรียนที่โรงเรียน ม.ต้น และ ม. ปลาย ที่ก็พันกว่า . ไหนจะ คณะครู ผ.อ. รอง ผ.อ. . แล้วยังจะแขกจากโรงเรียนอื่น อีกสอง สามโรง . . มีคนมาดูละครเยอะแบบนี้ เล่นเอา คอนดัคเตอร์เจี๊ยบ รู้สึก เวรี่ เอ๊กไซท์เท็ด- very excited . เธอหูอื้อ -- ตาลายไปหมด . . บุษบัน และโยธา ตัวเอก ก็เล่นละคร สุดฝีมือ อย่างได้อารมณ์จริงๆ . ช่วงซ้อมกัน ว่าเล่นดีแล้ว . แต่พอแสดงจริง แต่งองค์ทรงเครื่องครบ กลับยิ่งฟินกว่าเดิม . เพราะคนดูจะคอยกรี๊ดดด--ให้กับทุกซีน ที่โดนๆ . . เรื่องเสื้อผ้าละคร เจี๊ยบไปขอยืมชุดเชียร์ หลีดเดอร์เก่า และชุดแฟนซีสีฉูดฉาดที่ใช้งาน แล้วจากเพื่อนๆ ของเธอ ที่เรียนโรงเรียนในเมือง . ตั้งแต่- แค่ว่า อ. ผ่องใสบอกตอบรับการแสดง วันแรกๆ แล้ว . . เธอเอากระสอบใบโตไปเลือกเอาชุดที่เห็นว่า พอจะนำมาดัดแปลง สลับเสื้อ กระโปรง กางเกง แต่งเป็นชุดละครเรื่องนี้ได้ . เจีียบจะหัวไว จับนั่น ผสมนี่ ก็ออกมาเข้าที . . มีหลายชิ้น เป็นเสื้อผ้ามือสองหน้าตาแปลกๆ จากต่างประเทศ เช่น ที่คอเสื้อ แขนเสื้อ มีระบาย ซ้อนชั้นฟูฟ่อง ไม่มีใครกล้าซื้อใส่ ขายตัวละ 10 บาท . หรือชุดราตรีฝรั่ง บานเป็นสุ่ม บ้างก็เป็นหาง ปลา แต่มีตำหนิ ขาดตรงนั้นนิด เป็นรูแหว่งตรงนี้ หน่อย เขาก็ขายไม่ออก เลยลดราคาเหลือแค่ตัว ละ 20 บาท . เจี๊ยบเจอ ก็จะชอบซื้อเก็บไว้เป็นคลัง เผื่อให้ เพื่อนๆ ใส่ทำกิจกรรมนันทนาการของห้อง . หรือบางทีที่หมู่บ้านของเธอจะจัดให้มีขบวนแห่ เจี๊ยบก็จะอาสาเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง ให้ยืมชุดใส่ฟรีๆ . . เพราะเจี๊ยบแฮปปี้กับเรื่องแบบนี่ . . * * * * * * * * . . โยธาถูกเจี๊ยบจับแต่งผมให้เอง . เอาสเปรย์ฉีดให้เป็นทรงหน้าม้า ปรกๆที่ หน้าผาก . โดยพยายามให้มองคล้ายโรเมโอ เวอร์ชั่น เก๋ากึ๊ก สมัยที่กรุงโซล-Seoul ยังถูกเรียกว่ากรุง เซอูล . ซึ่งบทโรเมโอถูกแสดงโดย เลียวนาร์ด ไวทิ่ง -Leonard Whiting . ( หรือเรียกกันว่า เลน ไวทิ่ง ) . . ส่วนบุษบัน- แน่นอน ถูกเจี๊ยบให้แมงช่วย ต่อวิกผมให้ เป็นเปียใหญ่มัดเกลียวด้วยเส้นทอง ตามสไตล์จูเลียตเวอร์ชั่น โอลิเวีย ฮัสซี่ย์-Olivia Hussey . . เจี๊ยบถึงขนาดสั่งเอียดว่า อย่ายิ้มเห็นฟัน ให้ทำหน้านิ่งๆ ตามแบบโอลิเวีย . และยังบอกให้เอียดลองทำปากให้เล็กลง จากปกติด้วย . . " ทำปากแบบ จู๋ๆ จุ๊บๆ อินโนเซ้นท์ ๆ ใสๆ - อะเอียด " . . สั่งแล้ว เจี๊ยบก็ยื่นรูปจูเลียตรุ่นย่าทวดให้ เอียดดูประกอบ .. เอียดดูแล้ว ก็พยายามเม้มริมฝีปากล่าง แอบๆ ซ่อนๆ ไว้ใต้ริมฝีปากบนนิดๆ . แล้วทำตาแบ๊ว หน้าเหรอหราหน่อยๆ . . เจี๊ยบ กับแมงมองหน้าเธอ . หัวเราะ -เฮ ตบมือชอบใจ . บอกว่า . . " เย่--- เหมือนแระเอียด . เหมือนแระ -- . -- เก่งจริงๆ เลย " . . เสียงเฮนั้น เรียกให้เพื่อนๆ พากันมารุมดู จูเลียตเอียด ในลุคโอลิเวีย . รวมทั้งโยธา . . เอียดแกล้งทำหน้าโอลิเวียมองสบตากับ โยธา . --ล้อเขาเล่น . . กลับเจอโรเมโอตัวเป็นๆ สบตาสู้ตอบ พร้อมส่งยิ้มเจ้าชู้ หวานซึ้ง มาให้เธอเต็ม เปี่ยม . เอียดรู้สึกวูบวาบ ใจเต้นรัว ต้องเป็นฝ่ายหลบตาหนีเอง . . . คนอื่นๆ อย่างแม่นมเดย์- ตอนซ้อมยังเขินๆ กั๊กๆ นะ . แต่พอ the show goes on the stage เดย์ ก็เหวี่ยงจริต เพิ่มใส่ไม่ยั้ง . จนได้กลุ่ม fc จากเด็กๆ ม. ต้น ส่งเสียง เชียร์เดย์ลั่น แล้วใช้มือถือถ่ายรูป และวิดิโอ บทที่แม่นมพบว่า จูเลียตนอนแน่นิ่ง สิ้นลมหายใจ (ชั่วคราว) เพราะแอบกินยาพิษ ที่บาทหลวงสั่งให้กินเพื่อตายหลอกๆ - แม่นม เข้าใจว่าจูเลียตตายจริงๆ . ตอนที่ซ้อม เดย์ก็จะต้องวิ่งตะโกนโหวกเหวก ไปบอกพ่อของจูเลียตทันที . พอเล่นจริง- คนดูเยอะมาก เดย์ของขึ้น ใจสั่น องค์ลง-นับสิบองค์ . เดย์จึงแอบขอเพิ่มลีลา ตีบทแตกเอง โดย เดย์วิ่งพล่านรอบเวที บอกคนดูก่อนว่า . . " ช่วยด้วย -- . คุณหนูจูเลียตตายแล้ว " . . แล้วเดย์ก็คว้าตัวน้องผู้ชาย ม. 1 คนนึง ที่อยู่หน้าเวทีมาเขย่าไหล่ . บอกแกเสียงดังว่า . . " รู้ยัง - . จูเลียตตายแล้วนะคะ " . . น้อง ม.1 ไม่ทันรู้ตัว แกสะดุ้งเฮือก หันไปรอบๆ ทำหน้างงๆ . ส่วนคนดูชอบใจ โห่ฮา . . แล้วเดย์ก็ผละห่าง วิ่งไปหาพ่อจูเลียต เล่นงับปาก ตามบทลิปซิงค์ ที่พากย์ลอยมา ได้ทันท่วงที . .. * * * * * * * * . นอกจากฉากระเบียงรัก ที่โยธา ส่งสายตาหวานฉ่ำ แสดงท่าทางออดอ้อน บุษบัน ราวกับเป็นโรเมโอตัวจริงที่หลงรัก จูเลียตจนสุดหัวใจ จะโรแมนติก โดนใจ ผู้ชมมากมาย . จนคนดูพากันเคลิบเคลิ้ม จับจ้องดู โรเมโอจีบจูเลียต แบบดูไปก็ยิ้มตามไป เพราะ อินจัดกับละคร ฉากตอนจบ ที่จูเลียตตื่นจากหลับลึก แล้วเห็นโรเมโอนอนตายตรงหน้า เพราะ ยาพิษ จึงเสียใจ เอามีดแทงตัวตายตาม . ก็ประทับใจคนดูสุดๆ . . ละครของเจี๊ยบเล่นตอนจบ เริ่มด้วยให้โรเมโอ แห่งตระกูลมอนตะคิว เดินย่องถือคบไฟ เข้ามาหา จูเลียตแห่งตระกูลคาปุเล็ต ที่นอนเสมือนตายจริง ในสุสานของตระกูลเธอ . สองตระกูลนี้ ไม่ถูกกันแบบแค้นฝังหุ่น . ทางผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจึงกีดกันความรักของสอง เด็กหนุ่มและเด็กสาว -แบบสุดโต่ง . จนบาทหลวงสงสาร หาทางช่วย โดยใช้วิธีให้ จูเลียตกินยาเฮิร์บ -สมุนไพรวิเศษ เป็นชนิดที่กินแล้ว จะตายแบบหลอกๆ สักพักใหญ่ก็จะฟื้น . แล้วท่านก็เขียนจดหมายน้อยไปหาโรเมโอ เล่าให้ รู้ทุกอย่าง และให้แอบกลับมาพาจูเลียตหนีไปอยู่ ด้วยกัน . อนิจจา--จดหมายที่ส่งไปทางไปรษณีย์ขี่ม้าควบ กลับสวนทางกับโรเมโอ ที่ควบม้ากลับมาอย่างห้อ ตะบึง . เพราะมีเพื่อนไปบอกว่า จูเลียตตายแล้วนะ ข้า เห็นกับตา เขาแห่ศพนางไปที่สุสาน . โธ่เอ๋ย--โรเมโอจึงไม่ได้รู้ความจริงในจดหมายนั้น . . พอโยธา- เอ๊ย โรเมโอ เห็นเอียด -เอ๊ย จูเลียต -นอนตาย(ชั่วคราว) บนฐานวางศพในสุสาน . โรเมโอก็นึกว่าจูเลียตตายไปแล้วจริงๆ . จึงคร่ำครวญ ร่ำไห้ แล้วควักขวดยาพิษเอาออก มาดื่มจนหมดขวด ล้มลง นอนตายตรงนั้น . ไม่นาน จูเลียตก็ฟื้น พอเห็นโรเมโอนอนตาย อยู่ใกล้ๆ เธอเสียใจมาก . เอามีดมาแทงที่อกตัวเอง ตายตามโรเมโอ ไปด้วยกัน . . ละครเจีียบโชว์ฉากโศกนาฏกรรม การซูอิ ไซด์-suicide -ฆ่าตัวตายของพระเอก นางเอก เป็นไฮไลต์-hi light ตอนจบ . . เด็กผู้หญิง ม. 1 หลายคน ดูละครแล้วสงสาร จูเลียต พากันร้องไห้ สะอึกสะอื้นตามเลย . . " โรเมโอ-- โธ่ ยอดรัก . ทำไมท่านถึงทำอย่างนี้ " . . บุษบันสะอื้น เขย่าตัวของโยธาที่นอน หลับตาพริ้ม ขนตาหนาเป็นแพไปมา . เธอก็อินบท จนร้องไห้ออกมาจริงๆ . และเธอก็งับเสียงได้สมจริง ตรงกับปาก ทุกคำ เพราะพากย์มาเอง . . " ดูเถิด -- . โรเมโอ สุดที่รักของจูเลียต . ทำไมถึงใจดำนัก . ไม่เหลือยาพิษติดขวดให้ข้าสักนิด . ข้าจะได้ดื่มมัน เพื่อตายตามท่านไปอีกคน ".. . บุษบันเอาหน้าตัวเอง เข้าใกล้โยธา มองหน้าหล่อเหลานั้น . และใช้นิ้ว ลูบไล้ริมฝีปากที่ได้รูปของ โยธาไปมา เพื่อหาเศษยาพิษที่ตกค้าง . --ตามบท . . ซึ่งบทนี้ เจี๊ยบบอกเอียดเองว่า . เธอปรับจากที่ได้ค้นดูคลิปหนังเก่า เรื่อง โรเมโอ และจูเลียต ที่เป็นรุ่นเก๊า-เก่าในเว็บ ยูทูบ - YouTube . และเธอประทับใจการแสดงแบบนี้มากๆ . . เจี๊ยบอยู่หน้าเวที แอบกระซิบ . สั่งเอียดดังๆ ว่า . . " เข้าไปแฮ๋ม เอียด-- . เอาหน้าเข้าไปแฮ๋ม . เอาหน้าตัวเก่า ไปจิ๊หน้าไอ่โยแล่ " . . เธอจะให้พระ-นาง ในละครของเธอ แนบหน้ากันเหมือนในหนัง - น่ะ . . แมงนั่งดูอยู่ข้างๆ รีบกระซิบเตือน ว่า . . " พอแล้ว อี่เจี๊ยบ -- . จิ๊กันนักแก ผ.อ. จะว่า " . . ( พอแล้ว เจี๊ยบ-- . หน้าชิดกันเกินไป เดี๋ยว ผ.อ. . จะว่าเอานะ ) . . หมู่คุณครูที่นั่งดูอยู่ใกล้ๆ . ได้ยินที่กระซิบกัน ก็พากันขำ . . . เอียดสะอื้นร้องไห้ . คลอเสียงแบ็คกราวนด์ละคร ที่เปิดจากแผ่นไฟล์ กระจายเสียง รอบทิศ . . คว้ามีดสั้นปลอมที่พงษ์ฝ่ายฉากเอา กระดาษฟอยล์สีเงินมาติดใบมีดไว้จนขาว วับ มากำไว้ด้วยสองมือ . . " โรเมโอ--- . ข้าขอตายตามท่าน -เดี๋ยวนี้ " . . เอียดหลับตาพริ้ม แหงนหน้า ชูมีดขึ้น .แล้วแทงลงมาที่ตัวเอง . . เด็กๆ นักเรียนพากันร้องวี๊ดด...ช่วย ละครกันสุดฤทธิ์ . . " ว้าย --" . . " ว้าย ๆ ๆ ๆ " . . แล้วยิงกล้องถ่ายรูปจากมือถือกัน วูบวาบ . . ร่างของบุษบันก็ค่อยๆ ล้มฟุบ ลง . พาดทับบนอกของโยธา อย่าง สุดโรแมนติก . สมดั่งใจของเจี๊ยบ เจ้าของบท และผู้กำกับซีนเสน่หา เรทอาร์ . . เสียงปรบมือกราววววว ดังลั่นทั้งบริเวณงาน . เพราะต่างก็ถูกใจละครหลายๆ - เด๊อขับเด๊อ . . พอเสียงปรบมือสงบ . เจี๊ยบหน้าบาน เดินไปปลุกให้เอียดกับโย ตื่นขึ้น แล้วลากฝ่ายต่างๆ ตรงนั้นให้มายืน เข้าแถวหน้ากระดานกัน . โค้งคำนับ และตามด้วยไหว้อีกที พร้อมๆ กัน . . อ. ผ่องใส หน้ายิ้มแฉ่ง . รีบฉวยไมค์ เอามาจ่อปากประกาศ . . " ทุกคนคะ--- . ช่วยปรบมือดังๆ ให้กับละคร โรเมโอ และจูเลียต อีกครั้งนึงค่า . เอ้า- ปรบ-มือ-- " . . คราวนี้ เสียงปรบมือดังลั่นกว่าทุกครั้ง เล่นเอาคณะละคร 5/1 หัวใจพองโต . หายเหนื่อย เหมือนได้กินสปอนเซอร์ บวกเอ็ม 150 คนละขวด สองขวด . . เสียงปรบมือนี้ ต้องนับรวมจากเสียง ปรบมือของ แอ้ม -คนหัวใจบอบช้ำด้วย . แอ้มนั่งดูละคร ตั้งแต่ต้นจนจบอยู่ที่ กลุ่มเพื่อนๆ 5/2 . เธอก็ปรบมือให้โย และเอียด อย่าง ชื่นชม และจริงใจ . * * * * * * * * * . . โยธาเจอน้องๆ ม.ต้น เอาดอกกุหลาบมาแย่งกันมอบให้ ถึงมือ คนละดอก . จนเป็นหอบใหญ่ . . " อ้ายโย - อ้ายโยเป็นโรเมโอ เปิงแต๊เจ้า " . . " ขอบคุณมากครับ " . . อ้ายโยคนงาม หรือพี่โยคนรูปหล่อ ยิ้มหวานให้น้องๆ . ถ่ายรูป และเซลฟี่กับแฟนคลับทุกคน ไม่ปฏิเสธสักราย . . มีเด็กบางคน ชวนกันซื้อลูกโป่ง มาให้โรเมโอ . . " หื้ออ้ายโรเมโอคับ " . . โยธายื่นข้อมือให้น้องๆ ผูกลูกโป่ง . . " เดี๋ยวอ้ายก็ตัวลอยหรอกครับน้อง " . . ครอบครัวของโยธาย้ายมาจากกรุงเทพฯ โยธาจึงพูดกลาง และเหนือ ปนๆ กัน . . มองไปรอบๆ เห็นมีเจี๊ยบอีกคน ที่เด็กๆ รุมขอถ่ายรูป . . และที่ม้าหินตรงนั้น เอียดก็มีแฟนคลับ รุมเอากุหลาบไปให้ และขอถ่ายรูป . . ทันใดนั้น- โยธาก็หน้าตึง . เมื่อเห็นนักเรียนชายรุ่นพี่คนหนึ่ง เดินถือดอกกุหลาบไปหาบุษบัน . * * * * * * * * * . . โยธารู้จักดี เขาคือ อ้ายหนึ่ง . หรือ พี่หนึ่ง -สงคราม นักเรียนชาย ชั้น ม.6 . เป็นหนุ่มฮ็อตอีกคนของโรงเรียน เล่นบาสโรงเรียนเหมือนกัน . . อ้ายหนึ่งพูดอะไรกับเอียด แล้วขอถ่ายรูป ด้วย . เอียดก็ไม่ปฏิเสธ เหมือนกับที่ยินดีถ่ายรูป กับทุกคนที่ขอ . . พอเห็นอ้ายหนึ่งส่งกุหลาบให้เอียด และเอียดรับไว้ . โยธาก็รู้สึกเจ็บจี๊ด -ในใจขึ้นทันที . . ฝืนยิ้มกับกล้องน้องๆ อีกสองสามคน ที่มาขอถ่ายเซลฟี่ . . * * * * * * * * . . โยธาเดินไปหาบุษบัน . สงครามกลับไปแล้ว เอียดกำลังจัดกระเป๋า หนังสือ . . " ละครสนุกไหม ? " . โยธาถามเธอ พลางนั่งลงใกล้ๆ . . " อือ - " . . เอียดพยักหน้า ชมเขาว่า . . " โยก็เล่นเก่งนะ " . . " ก็เพราะได้เล่นกับเอียดไง" . . โยธามองบุษบันยิ้มๆ ส่งสายตาเจ้าชู้ . . " -- โยเลยเล่นซะสุดฝีมือ " . . " แล้วไม่ไปส่งแอ้มล่ะ ? " . . ถาม-เพราะคาใจ . . " โอ๊ย- แอ้มหายเจ็บแระ- . --- เห็นเดินกลับไปกับก้อย " . . เด็กหนุ่มตอบเหมือนไม่ใส่ใจ . แกมโล่งอก . . " อ้าว-- " . . บุษบันงง . . " - แอ้มหายเจ็บขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ? . ที่จริง แอ้มต้องเล่นนะ " . . " เอียดเล่น น่ะดีแล้ว " . . โยธารีบว่า . มองบุษบันอย่างชื่นชม . . " ให้แอ้มเล่น --- . ละครก็คงไม่สนุก จนคนดูชอบมากๆ อย่างนี้หรอก " . . แล้วโยธาก็เปิดกระเป๋านักเรียนของตัวเอง หยิบของชิ้นหนึ่งส่งให้บุษบัน . . " อะ -เอียด . โยให้ " . . บุษบันรับมาดู เป็นห่อของขวัญเล็กๆ น่ารัก . กระดาษห่อเป็นลวดลายรูปกล้วยหอม มีคำภาษาอังกฤษ ว่า TOKYO BANANA . . " อะไรเหรอโย - เนี่ย ? " . . " โกโก้ กับนม ... . ทำเป็นรูปกล้วยหอม อันกะจี๊ด . อาของโย เพิ่งไปเที่ยวญี่ปุ่นกลับมา . โยเลยแบ่งมาให้เอียด ไว้กินเล่นๆ . ก็มันอันนิดเดียวเอง - " . . โยธาเอานิ้วโป้งแตะปลายนิ้วก้อย ทำให้ เอียดดู . ว่าไซส์-size ของขนม คือประมาณนั้น . . เอียดฟังแล้ว รู้ทันทีว่าเป็นของมีแบรนด์- brand . ราคาต้องไม่ถูกแน่ . . " อื้อ - . เค้าก็ทำซะน่ารักเลย . -- ขอบคุณนะ " . . . . " ส่วนอันนี้ -- . -ดอกกุหลาบของโยเอง " . . โยธาหยิบดอกกุหลาบ ที่ห่อในกระดาษ พลาสติกออกมา . . " โยตั้งใจจะมอบให้เอียด หลังเล่นละคร เสร็จ . ไม่รู้เอียดจะรับไว้ปะ ? เมื่อกี้ เห็นอ้ายหนึ่ง ก็เอาดอกกุหลาบมาให้เอียดแล้ว " . . เอียดเคืองทันใด . . " โย - . --ตัวเองพูดยังงี้ได้ไง . จะให้เราทำไงได้ล่ะ ตอนนี้ - ใครเอาอะไร มาให้ เราก็ต้องรับไว้หมด " . . " จริงด้วย -- . -โยขอโทษนะครับเอียด " . . โยธาค่อยยิ้มออก นึกได้ว่า ตัวเองเมื่อกี้ น้องๆ ส่งอะไรให้ก็ต้องรับไว้ หมดเหมือนกัน . แล้วก็นึกถึงตอนที่เล่นละคร ที่ตอนจบ เอียดเอามีดแทงตัวเอง ค่อยๆล้มลง วางหน้า พาดกับอกของตน . โยธาให้รู้สึกอุ่นซ่าน ขึ้นมาอีกครั้ง . . ยื่นดอกกุหลาบ ส่งให้บุษบัน . . " เอียด - . ดอกกุหลาบนี้ . โรเมโอ ขอมอบให้จูเลียต นะครับ " . . " โยนี่--- . ตลก เรื่อยเลย... " . . บุษบันหัวเราะอายๆ .ยื่นมือไปรับ . . โยธารีบแกล้งดึงกุหลาบหลบมือ ของเธอ . . " อะ-- . เอาไง ? " . . เอียดชะงัก . ถามเสียงเข้มทันที . . โยธาหัวเราะชอบใจ . รีบยื่นกุหลาบให้บุษบันใหม่อย่างบรรจง พูดว่า . . " เอียดน่ารักจัง . --โยชอบดูนะ . เวลาเอียดงอน " . .  . . . *** จบตอนที่ 2. *** ......................................................................................... . หมายเหตุ : นำนิยายมาลงในบล็อกใหม่อีกครั้ง . เขียนครั้งแรก 8 พฤศจิกายน 2559 .บันทึกสถิติการเข้าอ่าน 2048 ครั้ง ณ 7 มกราคม 2562 .......................................................................................... .
|
Huean Piang Din
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?] Group Blog
All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
