นิยาย " ม.ปลาย วุ่นวายรัก " โดย เหมชาติ ทอง -- ( ตอนที่ 10. )

                         10.


.       ที่ด้านหน้าเวที 
.   ตอนนี้มีนักเรียน ม.1 - ม.6 เข้ามานั่งกับ
พื้นต่อๆ กัน จนเต็มแน่น
.
.     พื้นที่ในหอประชุมเป็นซีเมนต์ขัดมัน ตีเส้น
เป็นสนามแบดมินตันไว้ 2 คอร์ท   ใช้แข่งเซปัก 
ตะกร้อก็คงได้ เพราะเพดานโปร่ง สูงปรี๊ด
.
.    ปกติเวลาประชุมกัน จะให้เว้นที่ตรงกลางไว้ 
เป็นทางเดินแคบๆ เผื่อมีใครจะต้องลุกเดินมาพูด
ด้านหน้า
.
.        แต่วันนี้ ไม่มีการเว้นทางเดิน -
. คือโรงเรียนปล่อยให้นั่งกันตามใจชอบ จับกลุ่ม
คุยกัน  เฮฮากันได้ ตามสบายเลย
.    ส่วนคุณครูทั้งหลาย จัดให้นั่งเก้าอี้ เรียงราย
ชิดผนังหอประชุม เพื่อได้นั่งดูแลเด็กๆ ไปในตัว
.     ผู้อำนวยการ รองผู้อำนวยการ มีโซฟาใหญ่ 
ที่คณะกรรมการนักเรียนจัดให้นั่ง ใกล้ๆ ส่วนหน้า
ของเวที
.
.    เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆ ดังเซ็งแซ่อยู่เป็น
ระยะ   ปกติ- ถ้าเป็นการประชุมเพื่อแจ้งข่าวสาร  
เป็นต้องโดนดุ โดนปรามแน่นอน
.   แต่วันนี้กลับกลายเป็นสิ่งที่น่าฟัง ฟังแล้วมีชีวิต
ชีวา  เพราะแสดงว่า พวกเด็กๆ กำลังมีความสุขกัน
.
            *  *  *  *  *  *  *   *  *   *
.
.      กรรมการนักเรียน ชาย-หญิง ม.5 ที่ทำ
หน้าที่พิธีกรดำเนินรายการ  วันนี้แต่งตัวแบบ
ล้านนา เต็มยศ 
        เป็นบ่าวน่อย สาวจี๋
. 
.      สาวจี๋ ( สาวแรกรุ่น) นุ่งผ้าซิ่นผืนสวย เสื้อเข้ารูป
ตัวงาม โดยอาจารย์สิริยา ห้องนาฏศิลป์  มีเมตตาจัด
เตรียมให้ยืมใส่  
        แถมเกล้าผมมวย ประดับช่อดอกเอื้องคำปลอม
เป็นพุ่มใหญ่  และมีพวงร้อยห้อยลงมาข้างนึงแถมให้
อีก
.
.      ส่วนบ่าวน่อย ( หนุ่มแรกรุ่น ) ให้นุ่งเตี่ยวสะดอ 
ใส่เสื้อผ่าอกอย่างพม่า  มีผ้าพาดไหล่  โพกหัวด้วย
ผ้าฝ้ายทอมือ  
  แล้วปักแซมตุ้งติ้ง ที่ทำเป็นดอกไม้ไหวกะไหล่ทอง
สาม-สี่ช่อ
.
.    ดูสวยงาม  หล่อเหลา และน่ารัก ทั้งคู่
.
              *    *    *   *   *    *    *      *     *
.
.   บุษบัน กับทุกคนยืนออกัน ที่ระเบียง
ด้านหลังเวที 
.    รอคิวแสดง ที่ประกาศไปแล้ว ว่าเป็น
ลำดับที่ 4
.
.    รายการบนเวที   มีทั้งให้ผู้อำนวยการกล่าว
อำนวยพร    เชิญคุณครูมาจับสลากนำโชคให้
นักเรียนที่โชคดี
.         สลับกับการให้ดูการแสดงของตัวแทน
นักเรียน เป็นระยะ
.
.        รายการแสดง ที่ 3 เพิ่งแสดงผ่านไป  
หน้าเวทีกำลังจับสลากรายชื่อผู้โชคดี ครั้งละ 
10 รางวัล 
.      เจี๊ยบเดินบอกเพื่อนทุกคน ให้เตรียมตัว
ให้พร้อม
.
.   บุษบันกำลังยืนเกาะระเบียงซีเมนต์ และ
ทบทวนบทอยู่  
    โยธาก็เดินเข้ามาใกล้เธอ  ยืนเกาะระเบียง
ชิดกัน
.
.        เด็กหนุ่มใจเต้นแรง
.    เอียดวันนี้ เหมือนเอียดคนใหม่ ใบหน้าที่เคย
ปราศจากเครื่องสำอางใดๆ อย่างทุกวัน ถูกแต่งเติม 
เปลี่ยนไปมาก
.      ชุดแสดงที่เธอสวมใส่ ก็ทำให้เด็กหนุ่มทึ่ง 
โยธาแอบมองเอียดทั้งตัวแว๊บนึง ก่อนพูดว่า
.
.        "  เอียดแต่งตัวแปลกจัง "
.
.        " เหรอโย ?-- "
.
.            บุษบันหัวเราะ
   ก้มมองชุดแสดงของตนเอง บอกเขาว่า
.
.     " เรายืมชุดของอานิดมาใส่น่ะ
.              --  สวยไหมล่ะ ? "
.
.        โยธามองไปข้างหน้า อมยิ้ม
เอียดร่าเริง   คงสนุก ถูกใจกับงานนี้ที่เจี๊ยบจัด
ให้ 
.        พยักหน้าแบบไม่หันมามองเอียด 
    ตอบเบาๆ
.         
.           " สวยซีเอียด - "
.
.              แล้วพูดต่อว่า
.
.   " สำหรับโย-  
.             เอียดสวยที่สุดเสมอ "
.
.         บุษบันได้ฟังก็วาบหวาม  
.   แต่ก็ได้แต่นิ่งรับทราบ  เพราะไม่รู้จะพูด
อะไรดี
.
.          ก็พลัน มีเสียง เฮ ! ---
.    แล้วเพื่อนๆ ก็เรียกหาโยธา
.
.           " โย- โย--
.        เปิ้นจกรางวัล ได้ชื่อคิง  "
.
.     โยธาหัวเราะ หันมาบอกบุษบัน
.
.             " อ่าว---
.      เขาจับได้ชื่อโยดัวยอ่า "
.
.        เอียดก็หัวเราะ  ล้อโยธาว่า
.
.          " โชคดีจัง "   
.
.     พอจะผละไปรับของขวัญ  โยธาก็หันมา
ทอดสายตาจ้องเอียด-  ยิ้มน้อยๆ ให้เธอ 
.      บอกเธอด้วยน้ำเสียงละมุน
.
.         " โยขอตัว แป๊บน้า-- 
.     เดี๋ยวโยก็กลับมาครับเอียด "    
.
.       มีความรู้สึกใหม่อย่างหนึ่ง วูบเข้ามา
ครอบใจของบุษบัน ในตอนนี้
.     มันหนักแน่น --- จนเธอให้กลัวใจ
ตัวเอง
.
.      เพราะมันเป็นความรู้สึก ที่เอียดเริ่มรู้สึกว่า
ทำไม เพื่อนที่ชื่อ โยธา คนนี้---
.        ช่างสุภาพ น่ารัก   มีเสน่ห์ 
.   และแสนดีต่อเธอเสียเหลือเกิน--เช่นนี้      
.
         *  *  *  *  *  *  *  *   *
.
.          โยธาหายไปหน้าเวที --
.   เดี๋ยวเดียว  ก็เดินกลับมาหลังเวที
กับเพื่อนๆ
.
 .            ยิ้มร่า---
 .    ชูตุ๊กตาหมีสีน้ำตาล ขนนุ่ม ตัวใหญ่
ให้เอียดดู 
 เดินรี่มาตรงหน้าบุษบัน ยื่นมันให้เธอ
.
.      "อะ -เอียด
.             -- โยให้ "
.
.             " อุ๊ย--
.           ไม่เอาหรอก  "
.
 .       เอียดรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
. รู้สึกเลย  ว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของ
หลายๆ คนแถวนั้น
.
.          " โยเก็บไว้เองเหอะ "
.
.         " โยตั้งใจให้เอียดนะ-- "
.
.            โยธายืนยัน
.    แล้วยื่นตุ๊กตาใส่มือบุษบันที่ไม่ยอมขยับ
 คะยั้นคะยอ ให้เธอรับมันไว้
.
.       เพื่อนๆ พากันมองลุ้น
.
.    มีสองมือ ของใครคนนึง โผล่เข้ามา
รวบฉวยตุ๊กตาหมีจากมือโยธาไปถืออุ้มไว้
.  
.        " ตกลง ---   โยให้เอียดนะ
.  งั้น--เอามาฝากฉันนี่ 
.           -- ฉันจะถือให้เอง "
.
.       คือเจี๊ยบนั่นแหละ ที่เข้ามาตัดบทซีนที่
กำลังจะโรแมนติกนี้  ดัง ฉับ-
.         เจี๊ยบไม่สน-ไม่ซึ้งด้วย 
งานเพอร์ฟอร์มแม้นซ์ของเธอ ต้องมาก่อน
.      
.      " รีบไปตั้งแถวเตรียมตัวแสดง
กันได้แล้ว 
.     เขาจะจับสลากอีกแค่สองรางวัล "
.
.        *  *  *  *  *  *  *  *  * 
.
.      เจี๊ยบอุ้มตุ๊กตาหมีตัวโต ออกไปนั่ง
กับพิ้นหน้าเวทีร่วมกับเด็กนักเรียนอื่นๆ
.    รอดูเพื่อนๆ ของเธอ แสดงในสิ่งที่เธอฝึกฝน
ให้ อย่างลุ้นสุดหัวใจ
.
.      พอซาวน์ด์จากไฟล์คลิปเปิดเสียงกระหึ่ม 
. พงษ์ที่ต้องแสดงเป็นคนแรก ก็ก้าวเท้า โยกตัว 
เต้นนำฝ่ายชายออกมาทางซ้ายของเวที
.    แมงก็เต้นโยกตัว นำฝ่ายหญิงออกมาทาง
ด้านขวา    
.
.     แค่ชุดแต่งกายของนักแสดงก็เรียกเสียงโห่ 
เสียงเป่าปาก   และปรบมือถูกใจจัง  จากคนดู 
ลั่นหอประชุม
.
.     พงษ์ เดย์ แมง เอียด โยธา และทุกคน
รู้สึกเลือดฉีดแรงพล่าน  ซู่ซ่าไปทั้งตัว
.            มาละ-- ลูกบ้า
.
.    วิญญาณนักแสดงเข้าสิง -องค์ลง  อินเนอร์ 
-inner มาเต็ม อย่างที่เขาว่า
.    จึงทั้งขยับปากให้ตรงกับเสียง ทั้งทำท่าทาง 
ทั้งเต้นเป็นสเต็ปพร้อมเพรียงกันแบบไม่มีเขินอาย   
ทุ่มเทเกินร้อย -ทุกคน
.
.       นักเรียน คณาจารย์ คนดูประทับใจ
การแสดงมากมาย   ปรบมือให้อย่างยาว 
นาน กึกก้อง
.
      *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *
.
.         เจี๊ยบตื้นตันจนน้ำตาไหล
.
.   มิเสียแรงที่ก่อนฝึกซ้อมกัน เธอลงทุนเข้า
กูเกิ้ล อ่านบทแปลเพลง    และค้นคว้าหนัง
เรื่อง กรีส
.  จนสามารถไกด์-guide ให้เพื่อนๆ ตีความ
สิ่งที่จะแสดง ได้ทะลุปรุโปร่ง
.
.        " มันจะอี้--หนา
.    พระเอก- มันมาเล่าให้หมู่เพื่อนๆ 
ป้อจายฟัง  ว่าฤดูร้อนที่ผ่านมา มันไป
ป๊ะนางเอก
.  นางเอกงาม หุ่นเหม๊าะจะอี้
.      แล้วสองคนกะฮักกั๋น  "
 .
.      เพื่อนๆ ร้องอ๋อ
.
.   " แล้วฝั่งนางเอก ก็เหมือนเดียว
.  มาเล่าให้หมู่เพื่อนๆ แม่ยิงฟัง
ว่าฤดูร้อนที่ผ่านมา มันป๊ะพระเอก
.      พระเอกหล่อจะอั้น หล่อจะอี้-- "
.
.      เพื่อนๆ ร้องอ๋อกันอีก
.
.    " แล้วในเพลง มันก่าจะมีตี้
. หมู่เพื่อนๆ จะคอยว่า 
.
.     " Tell me more-
.          Tell me more !"

.   ก่าแปลว่า 
.       " เล่ามาแฮ๋ม--
.               เล่ามาแฮ๋ม "
.
.     เพื่อนๆ ที่แสดงจึงเก็ท ธีม-theme 
ของเพลง  ทำการแสดงแบบตีบทแตก
กระจายเป็นเสี่ยงๆ ได้ซะอย่างนั้น
.
    *  *  *  *  *  *  *  *  *
.
.        งานนี้ โยธาหล่อระเบิดเลย 
ตอนยืนเต้น เด่นอยู่ตรงกลาง
.  มีเพื่อนๆ 5 คน คอยย่อตัว เต้นเสริม
ให้รอบๆ 
.
.      ยิ่งตอนที่ต้องถอดเสื้อแจ๊กเก๊ตออก
โชว์หุ่นลีนๆ ภายใต้เสื้อกล้ามสีขาว
. แล้วหมุนเหวี่ยงเสื้อ ควงเป็นวงกลม
.
.       สาวๆ และน้องๆ ม.ต้น พร้อมใจกัน
 กรี๊ดใส่โยธา  หอประชุมจะร้าวหรือเปล่า
-ก็ไม่รู้
.
.    เห็นคุณครูหลายท่านทนเสียงนักเรียน
กร๊ดใส่โยธาไม่ไหว  พากันเอามือปิดหู
 นิ่วหน้า
.
.
.     บุษบันนั้น สวยเก๋  คลาสสิกในอีก
ระดับ
.       อาจดูสวยแปลกๆ ในสายตาเด็กๆ 
เหมือนที่โยธาว่า   เพราะเด็กๆ ที่คุ้นชินกับ
ลุคเกาหลีคงไม่ค่อยเคยเห็นลุคแบบพีเรียด
ของหนังฝรั่ง อย่างที่บุษบันแต่ง
.
.      แต่สำหรับอาจารย์ที่ปรึกษา 5/1 
เห็นปุ๊บ-- ชอบมากๆ 
.
.   ก็อานิดเล่นแนะนำให้หลานสาวคนสวย
เปิดอินเตอร์เน็ต ดูภาพของดาราสาวฮอลลี
-วู้ด ในอดีตคนนึง
.      -- ที่สวยเก๋ไม่เหมือนใคร
.
.   คุณอาสั่งให้หลานทาปากด้วยลิปสติก
สีชมพูมุก ซีดๆ  ให้ม้วนปลายผมเป็นทรง
สวอน-swan ที่ปลายผมจะงอน กระดกเป็น
หางเป็ด หางหงส์ 
.   สั่งให้หาถุงมือยาวเลยข้อศอกมาใส่ 
และ บอกให้หลานรักทำท่าคาบไปป์หลอด
อีกด้วย
.
.    ในความรู้สึกของอาจารย์ที่ปรึกษา  
--เอียดเป็นออเดรย์จ๋า เลยแหละ 
.       ลุคยุคคลาสสิก มาเต็มๆ 
.  ถูกใจเหลือเกิน
..
.         ท่านจึงสบตาเจี๊ยบ ที่นั่งตรงโน้น 
-มองมาที่ท่าน
.     เจี๊ยบทำตาโต เป็นเชิงถามนัยๆ อย่าง
อยากเช็คเรทติ้ง -ว่า
.
.       " เป็นไงมั่งคะ ? "
.
.   อาจารย์ที่ปรึกษายกสองมือ ชูนิ้วโป้ง
ให้
.
.     ยัยเจี๊ยบรีบยกมือไหว้  รับ thumbs 
up
.        --ยิ้มกว้างจนแก้มแทบฉีก
.
.          *  *  *  *  *  *  *
.
.  นึกได้ ว่าเพื่อนๆ แสดงเสร็จแล้ว --
คงอยากเปลี่ยนเสื้อผ้า
.
 .   เจี๊ยบจึงค่อยๆ ย่อตัว เดินก้มๆ อุ้มหมี  
ออกจากนั่งหน้าเวที
.   แวะคว้ากระเป๋าทรงกระสอบที่เธอวาง
พิงผนังหอประชุมไว้  หอบไปทางหลังเวที
.
.        ทันสวนกับแมง --
.     ที่ก็- กำลังออกเดินมา ตามหาเจี๊ยบ
เพราะแมงอยากเปลี่ยนชุดราตรียาวที่ยืม
แม่มาใส่เต็มแก่
.
.       เจี๊ยบกอดเพื่อนๆ ทุกคนแน่น 
อย่างขอบคุณ
.     กอดหมดทุกคนเลย ไม่ว่าจะหญิง 
หรือชาย
.
.       และพร่ำ ถึงความสำเร็จครั้งนี้ 
 ในฐานะที่ตัวเองอุตส่าห์ออกไปนั่งกับพื้น 
. เฝ้าดูอยู่หน้าเวที
.
.        "  หมู่เฮาแสดง เหม๊าะ-เหม๊าะ 
-- ม่วนแต๊ะ ม่วนว่า 
.      เปิ้นผ่อแระ ขนคิงลุกเรย-อะ "
.
.      เธอบอกเพื่อนๆ ว่า ทุกคนแสดงได้
สุดยอดมากๆ - สนุ๊ก-สนุก
  .    เค้าเนี่ย - ดููแล้ว ขนลุกเลยแหละ
.
     *  *   *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *

      เด็กๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ดูแปลกๆ ตานั้น 
มาเป็นชุดนักเรียน เหมือนตอนที่แต่งมา
. ตอนเช้า
.
.      พากันเข้าไปนั่ง กับกลุ่มเพื่อนๆ  5/1 
ในหอประชุม เพื่อดูห้องอื่นๆ แสดงบ้าง

.   เพื่อนๆ ที่ไม่ได้แสดง กล่าวชมคณะซัมเมอร์ 
ไนท์ส์ กันใหญ่ ว่าแสดงเก่ง ชอบมากๆ 
.      บรรยากาศจึงอบอวลไปด้วยความสุข 
พาให้ทุกคนรู้สึกชื่นมื่น
.
     *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *
.
.    กำลังดู และลุ้นการจับสลากผู้โชคดี 
ที่มีอยู่เรื่อยๆ กัน
. 
.       ก็มีน้องผู้ชาย ม.1 ตัวเล็กๆ    ถือถุง
กระดาษสีสวยเดินฝ่านักเรียนที่กำลังนั่งกัน
อยู่  
.          ลัดเลาะ ตรงมา
.
.     พอมาใกล้ๆ -  แกบอกขอทางกับพี่ๆ 
ผู้ชาย  5/1  ที่กำลังนั่งจับกลุ่มกัน
.
.     " อ้ายคับ - 
.              ขอตาง -หน้อยคับ "
.
.     ( พี่ครับ ขอทางหน่อยครับ )

.
.    " แล้วจะไปหาใค๋-- น้องเหย "
.     พงษ์เบี่ยงตัวหลบ  จะเปิดทางให้แก
ก้าวผ่าน  พลางถามอย่างเอ็นดู 
.        ว่า   " ไอ้น้องเอ๊ย-- 
.   แล้วกำลังจะไปหาใคร กันละนี่ "
.
.       " หาปี้เอียดจูเลียตคับ "
.
.        โยธาฟังแล้ว ถามทันที 
.
.          " มีหยัง-น้อง ? "
.
.     " อ้ายหนึ่งฝากหื้อผมเอาคัว มาหื้อ
ปี้เอียดคับ "
.
.          คัว ก็คือ ข้าวของ สิ่งของ 
.  เหมือนที่ภาษากลาง เรียกข้าวของรวมๆ 
ว่า ข้าวของ เครื่องครัว
.    แต่ภาษาเหนือจะไม่มีเสียงรัวลิ้น แบบ 
ร.เรือ 
.
.    คัวที่เด็กชาย ม.1 หิ้วมา คือถุงใส่ของขวัญ
ปีใหม่ ขนาดกลางๆ ที่แกบอกว่า พี่หนึ่ง-สงคราม
ฝากแก ให้เอามามอบให้พี่บุษบัน-จูเลียต
.
.       *   *  *  *  *  *  *  *  *  *   *
.
.      พวกหนุ่มๆ ทั้งหลาย ที่นั่งกัน
ตรงนั้นพากันให้นึกทึ่ง ในความกล้า และ
ใจถึงของอ้ายหนึ่ง- สงคราม ม.6
.
.    เว้นแต่โยธา   ที่ให้รู้สึกร้อนจี๊ดขึ้นมา 
อย่างฉับพลัน
.
.    และเหล่าสาวๆ รวมทั้งบุษบัน-ที่นั่งอุ้ม
ตุ๊กตาหมีไว้บนตัก ก็อึ้งกันหมด เมื่อได้ทราบ
เป้าหมายธุระที่น้องตัวเล็กบอก 
.   ซึ่งก็ได้ยินชัด เต็มสองหูกันทุกคน
.
.    น้อง ม.1 ที่ดั้นด้นเดินลุยฝูงคนมาเกือบๆ 
จะครึ่งหอประชุม ไม่ยอมให้เสียเวลาของตัวเอง
ต่อไปอีก 
.   แกได้ค่าจ้างจากอ้ายหนึ่งมาแล้วซาวบาท-
( 20 บาท ) ก็ต้องทำการนี้ให้แล้วเสร็จ  ให้
สำเร็จให้ได้
.       รีบยื่นถุงกระดาษ ส่งให้บุษบัน
.
 .      " ปี้เอียดคับ
.       -- อ้ายหนึ่งฝากมาหื้อคับ "
.
.       ปี้เอียด- หรือพี่เอียด ลังเล 
ทำหน้าสับสน มองคัวในมือน้อง ม. 1 
.      -- จะรับดี ไม่รับดี ?
.
.     " ขะใจ๋แล่ ปี้--
.              ผมจะปิ๊ก -ละคับ "
.
.     เด็กชายยื่นให้เร่งๆ  บอกว่า  
.   เร็วสิ พี่ --ผมจะกล้บละครับ
.
.  เจี๊ยบที่เคยแย่งรับหมียักษ์แทนเอียด 
.     ครั้งนี้ ไม่เห็นเจี๊ยบจะทำอย่างนั้นอีก
-อะ
.        จึงยิ่งพากันอึดอัดไปหมด
.
.     จนที่สุด เอียดก็ต้องเอื้อมมือรับถุง
เพราะเกรงใจน้องตัวเล็กแก ที่แกก็ยิ่งเร่ง
ใหญ่
.
.   พอส่งของพ้นตัวได้  แกก็รีบเดินก้มๆ 
ลุยขอทางฝ่ากลับออกไป 
.      - อย่างเร็ว กว่าตอนขามา
.

.     *   *   *  *   *   *   *   *  *
.
.       บุษบันวางถุงใบนั้น ไว้ข้างตัว
ไม่แม้แต่จะเปิดดูข้างใน
 .      เธอนั่งตัวตรง มองไปข้างหน้า
 สีหน้านิ่ง  เรียบเฉย
.
.       เพื่อนๆ จึงแอบมองไปที่โยธาบ้าง 
ดูหรือ - จะว่าอย่างไร
.
 .    ก็เห็นเด็กหนุ่มตี๋สุดหล่อของโรงเรียน 
นั่งชันเข่าเงียบ  เม้มปากสนิท
.  มองตรงไปทางเวที เหมือนไม่รู้สึกอะไร
.
.         แต่นั่น- ทุกคนรู้ดี 
.  ค่าที่สนิทสนม เรียนร่วมห้องด้วยกัน
มานาน ว่าโยธากำลังไม่พอใจกับสิ่งที่
เกิดขึ้นเมื่อกี้
.
.
.       *  *  *  *  *  *  *  *  *
.
.   แป๊บเดียว- พงษ์ก็สะกิดโยธา
เบาๆ
.
.     บุ้ยหน้า ให้มองไปทางนอกระเบียง
หอประชุมด้านขวา 
.     เด็กหนุ่มมองตามไป -พลัน-อุณหภูมิ
ของหัวใจโยธาก็เดือดพล่าน 
.
 .    หอประชุมนั้น มีประตูหลายประตูอยู่
โดยรอบ
.   สงครามเดินกับเพื่อนๆ ผ่านมาหยุดที่
ประตู ที่ใกล้สุด
.     ส่งสายตาเจ้าชู้ มองเล็งๆ มาที่บุษบัน
ที่กำลังนั่งอยู่กับหมู่เพื่อนๆ
.
 .   เอียดเห็นสายตาสงครามมองมา-แวบนึง 
ก็รีบหลบ เบือนหนี   
.        ไม่ยอมหันไปทางนั้นอีก
.
 .    สงครามไม่สิ้นความพยายาม  เลื่อนสายตา 
มองมาอีก เรื่อยๆ
.    จึงได้ปะทะ-โครมใหญ่ กับสายตาเคืองขุ่น
ของโยธาที่จ้องมอง เขม็งรอ
.
.        หนึ่งก็นิ่ง จ้องมองตอบ  
.
.    ทันใดนั้น - สงครามก็ยกหัวแม่มือซ้าย 
ขึ้นระดับหัวไหล่ แล้วกระทุ้งๆ นิ้วหัวแม่โป้ง
ไปทางซ้าย 
.       ทางนั้น คือทางประตูออกโรงเรียน
ด้านข้าง  เป็นที่ตั้งของกลุ่มสาระการเรียนรู้
เกษตร 
 .    แล้วพยักหน้ากับโยธา หงึกๆ
.
.  โยธามอง- เข้าใจทุกอย่าง มันคือการท้า
.     เด็กหนุ่มพยักหน้า รับคำท้านั้น
.
.    แล้วสงครามก็กอดคอเพื่อน ม.6  คน
นึง  พากันเดินจากไปทางหลังเวที
.
      *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  
.
.         โยธาให้ร้อนรุ่ม ใจไม่อยู่นิ่ง
.   ทนนั่งดูการแสดงรื่นเริง ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
ไปได้อีกเล็กน้อย
.        ก็เอ่ยปากชวนพงษ์ ให้ออกจากหอ
ประชุม
.
.       " ป๊ะ--
.               --  ลงไปล้างหน้าลุ่ม "
.
.    โยธาบอกว่า ลงไปล้างหน้าข้างล่างกัน
.
.     พงษ์เข้าใจความหมายจริงที่เพื่อนพูด
และพงษ์ก็ใจเด็ด --  เอาวะ  เป็นไงเป็นกัน
.      - พยักหน้า
.
.      สองคนจึงลุกขึ้น เดินก้มๆ ออกจาก
 หอประชุม
.
             *  *  *  *  *  *  *  *
.
.       เจี๊ยบที่นั่งดูแต่ต้น --เห็นโยธากับพงษ์
ลุกออกไป  เธอก็ไม่นึกเฉลียวใจอะไรในตอน
แรก
.       แต่แล้ว เจี๊ยบก็นึกระแวงบางอย่างขึ้นมา
ตะหงิดๆ    ด้วยเมื่อกี้ เธอเห็นโยธามีสีหน้าหน้า
บึ้งตึง เหมือนกำลังโกรธใคร  หรือกำลังจะมีเรื่อง
กับใครที่ไหน ก็ไม่รู้ - ประมาณนั้น
.
 .    เธอพยายามนึกอย่างเร็ว  พอนึกออกก็
สะดุ้งเฮือก
.        ตัดสินใจ กระซิบบอกกับเดย์ ที่ก็บอก
เจี๊ยบว่า เจี๊ยบคิดเหมือนที่ตนกำลังนึกพอดี 
 .     รีบกระซิบบอกแมง และเอียด 
.  ชวนกันลุกออกจากหอประชุม ตามหลังสอง
หนุ่มออกไปติดๆ
.
*   *   *   *   *   *   *   *   *  *
.
.    รีบลงกันทางบันไดปูนหลังเวที 
 มองไป ก็หาสองคนนั้นไม่เจอแล้ว
. 
.   เจี๊ยบบอกให้เพื่อนๆ ช่วยกันดูรอบๆ
ให้ดี
.     ก็พยายามช่วยกันมองหา
.           --แต่ก็ไม่เห็น
.
.           " นั่นไง --"
.
.           เดย์บอก  
.     ชี้ให้ดู--ทุกคนเห็นโยธากับพงษ์ กำลัง
เดินลงถนนทางลาด ไปทางเรือนเกษตร
.
.    ที่เดย์เห็น เพราะเดย์มองหาอย่างคาดเดา 
ว่าถ้านักเรียนชายเกิดเหม็นหน้ากัน  อยากจะ
ชกหน้า ต่อยปากกันในบริเวณโรงเรียน  แถว
โรงเพาะชำ โรงเกษตรดูจะเหมาะที่สุด  
.       เพราะมันลับตาคนดี 
.
.     ทุกคนรีบวิ่ง ตามสองคนนั้นไปให้ทัน 
.
       *   *  *  *  *  *   *  *   *
.
.   เสียงฝีเท้าที่วิ่งเหยาะๆ มา ทำให้โยธา 
และพงษ์หันไปมอง
.             และหยุดรอ
.
.     " คิงมาตรงนี้ - จะยะหยังกั๋น  ? "
.
.         เจี๊ยบโผงผาง ถามตรงๆ
.
.            " ปล่าว-- "
.
.        โยธาตอบ  มองสบตาบุษบัน  แล้ว
หลบๆ ตา
.
.           " จะมานัดตี๋ -กั๋นก๋า ? "
.
.        เดย์ถามบ้าง ว่า จะนัดมาตีกันหรือ ?
.( ตี -มาจากต่อยตี -แต่ทางเหนือก็หมายถึง 
.   ชกต่อย) 
.
.        ทั้งโยธา และพงษ์ไม่ตอบ
.
.     แมงมองเห็นสงคราม กับเพื่อนสองสาม
คน ซุ่มยืนแอบฟัง อยู่ที่ใต้ต้นหางนกยูงฝรั่ง 
ต้นใหญ่ ตรงหน้าโน้น --ไม่ไกลนัก
.          จึงสะกิดให้เจี๊ยบรู้
.
.     เจี๊ยบเห็น เธอจึงพูดเสียงดังขึ้นมาเลย
.
.       " หมู่ป้อจายตี๋กั๋น  ไผฮู้ ก่าใจ้ว่าจะ
เสียหายอาหยังนัก--
.        ก่ามันป้อจาย-- ลู่
.
.       แต่มาตี๋กั๋น เพราะแม่ยิง--
.  ไผฮุู้ -  มันเสียหายแม่ยิง-หนา
.        ตึงเล่าขวัญกั๋นแม่ฮาก  ว่าแม่ยิง
สีท่าจะอั้น-จะอี้   
 .   ทั้งที่-เปิ้นก่าบะได้ยะหยังซักอย่าง "
.
 .      เจี๊ยบว่า ผู้ชายชกต่อยกัน -ใครรู้
ก็ไม่เสียหายหรอก 
.       - ก็มันเรื่องของผู้ชาย ๆ
.    แต่มาชกต่อยกัน เพราะผู้หญิง 
--ใครรู้เข้า เขาก็จะนินทากันสนุกไป 
.    ว่าฝ่ายหญิง คงยังงั้น -ยังงี้ 
 ทั้งที่-เจ้าตัวก็ไม่ได้ทำอะไรซักอย่าง 
.
.           " เอ๋าแล่---
.      ถ้าหมู่สูจะตี๋กั๋น เอ๋าม่วน     
ฮาจะสุ่ยหื้อป้อของเอียด มาย้ายเอียด
 .  ปิ๊กไปเฮียนตี้เก่า ---
 .          --เอาบ๋อ ?
.
.       เจี๊ยบท้า   ว่างั้นก็ชกกันเลย-สิ
. จะได้สาแก่ใจ
.    ... กรูจะได้ยุให้พ่อของเอียด 
. มาย้ายเอียด กลับไปเรียนที่เดิม --
 .      -- เอามั้ย ? "
.
.   บุษบันที่ฟังมาตลอด ถึงกับน้ำตาไหล
ปล่อยสะอื้นออกมา
.     เสียใจ ที่ทำไมเรื่องที่ผู้ชายมาแอบนัด
ชกต่อยกันเพื่อแย่งชิงตัวเธอแบบนี้ ต้องมา
เกิดขึ้นกับเธอด้วย
.
.       " อ่าว---
.              เอียดไห้แระ  "
.
.     แมงที่ยืนข้างๆ บุษบัน บอกให้ทุกคนรู้
ว่าตอนนี้ เพื่อนของเธอเสียใจ จนร้องไห้แล้ว
นะ
       ภาษาเหนือ ไห้ คือ ร้องไห้
.
.     " เอียด--
.               --- เอียดครับ 
.                เอียดอย่าร้อง  "
.
.       โยธาใจหายวาบ  ตกใจ  รีบเข้ามา
ประชิดเอียด  
.  พอเห็นบุษบันน้ำตาไหลริน โยธารีบบอก
ปลอบเธอเสียงสั่น
.
.      เอียดยกมือปิดหน้า ส่ายหน้าไปมา 
พยายามกลั้นสะอื้นสุดกำลัง เธอไม่อยากให้ใคร
เห็นความอ่อนไหว อ่อนแอแบบนี้
.

.          "  ปิ๊กกันเต๊อะ - น่อ
.   ขอร้อง  อย่ามามีเรื่องกั๋น  ถ้าจะหัน
แก่เอียด "
.
.       เจี๊ยบพูดเสียงดังอีกรอบ ว่าขอให้เลิกรา  
และแยกย้ายกลับกันเถอะ ให้เห็นแก่บุษบัน
.        ก็พูดเผื่อสงคราม ที่ยืนฟังอยู่ตรงนั้น 
 ด้วยแหละ
.
      *   *   *   *   *    *  *  *
.
.      จึงพากันหันหลัง เดินกลับจากตรงนั้น 
.  แมงช่วยประคองเอียด ที่ยังใช้ผ้าเช็ดหน้า
ซับตาแดงๆ 
.
 .       สงครามกับเพื่อนๆ เดินเร็ว แซงผ่าน
ขึ้นมา  
.        หนึ่งหันมาทางบุษบัน พูดว่า
.
.            " น้องเอียด ---
.       พี่หนึ่งขอโทษด้วยนะครับ "
.
.           เอียดไม่ตอบว่าไร 
.      และโยธาก็ทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินที่
สงครามพูด
.
.
.


              ***   จบตอนที่ 10. ***
.........................................................................................
.  หมายเหตุ :  นำนิยายมาลงในบล็อกใหม่อีกครั้ง         
.  เขียนครั้งแรก 6 มกราคม 2560
.บันทึกสถิติการเข้าอ่าน  1236 ครั้ง   ณ 18 พฤศจิกายน 2561
..........................................................................................         
......................         

Create Date : 10 ตุลาคม 2563 Last Update : 12 พฤศจิกายน 2563 11:05:19 น. Counter : 384 Pageviews.		0 comments
Share Tweet